Nu waren het de buren niet, maar de bezoekers van de pub aan de overkant van de straat. Eén man had er duidelijk ééntje (maar ik denk meerdere) te veel op. Hij werd daar uiteindelijk ook op gewezen door de eigenaar of een verantwoordelijke.

Dan was er nog de man van ergens uit het Midden-Oosten die blijkbaar z’n vrouw aan het uitkafferen was via de GSM op een manier dat heel de camping het kon horen. Het was niet in het Engels, dus kon ik het niet letterlijk begrijpen, maar zeer vriendelijk klonk het toch niet.

En dan zijn er natuurlijk ook nog altijd de vogeltjes. Je zit hier tenslotte in een natuurgebied. En blijkbaar hebben ze hier in Australië een soort nacht-koekoek.

Dit, en blijkbaar ook de net iets te harde ondergrond maakt dat er van slapen weer niet veel in huis is gekomen.

Maar als ik om 6.00 opsta word ik begroet door de kangoeroes en enkele manengansjes, en dat maakt toch iets goed.

Vroeg op en weg, want vandaag had ik graag enkele van de vele wandelingen in de omgeving afgestapt, en liefst voor het weer te warm wordt. De zon is alvast al van de partij.

Voor de “grote vloot” vertrekken heeft ook als voordeel dat je de eerste bent die langskomt, en hierdoor meer kans hebt ook iets anders te zien dan de prachtige vergezichten en dito rotsformaties. Zoals bv een Helm Kaketoe. Of een Witooghoningeter.
Rustige klim dus naar The Pinnacle, Maar ik ben er nog niet helemaal aangekomen of ik hoor al een groepje afkomen van de andere kant. Vooral de ene man is denk ik hoorbaar tot beneden. Ik vermoed zelfs dat het dezelfde is van gisteren nacht.

Vlug terug weg de andere kant op en nog wat verder naar een andere uitkijkpost. Hier blijft het gelukkig rustig.

Met de wagen een eind verder naar de McKenzie Falls. Mooie waterval, maar wellicht nog beter als er wat meer water naar beneden komt. Op de parking staat één wagen bots tegen een andere. Wellicht de handrem vergeten.

In het passeren nog even stoppen bij Brambuk, het informatie en cultureel centrum, waar nog maar eens de gebruiken en lijdensweg van de oorspronkelijke bevolking naar voor wordt gebracht. Wat mij al de ganse rit is opgevallen: verschillende van deze culturele centra zijn opgericht door of toch ten minste met goedkeuring van de plaatselijke stammen. Maar in de centra zelf zie je ze nooit. De mensen achter de balie, de eventuele gidsen, het zijn steeds blanken. Je kunt dus nooit iets vragen of een gesprek aangaan. De aboriginals die je wel op straat tegenkomt zijn dan weer meestal niet aanspreekbaar, of zien er toch zo uit.

Hierna vervolg ik mijn reis langs de bochtige weg door de beboste heuvels van The Grampians, richting Warrnambool. Eenmaal de bossen verlaten kom ik weer in het Engels uitziende landschap van de voorbije 2 dagen.

Het wordt ook bewolkt, en het begint wat te waaien, maar het is een warme wind.

Rond de middag wordt even gestopt in Dunkeld, en tegen 15.30 kom ik aan in Warrnambool, aan de kust. O ja, gisteren nog vergeten: het uurverschil met België bedraagt nu 10 uur.

Ik wandel even tot aan de zee, doe nog enkele inkopen en rij dan naar de camping. De prijs voor een standplaats met elektriciteit is iets duurder dan op de website vermeld wordt, maar dit is omdat het de kerstperiode is. That’s the Christmas spirit! Nu, ze hebben er wel een verwarmd binnenzwembad! Ik moet even glimlachen, en de receptioniste begrijpt mij onmiddellijk: het is buiten ergens tussen de 30 en 35°.
Op de camping geen kaketoes of parkieten, maar mussen, Europese spreeuwen en merels! Maar de parkieten zijn iets later wel hoorbaar op de achtergrond.

Eten, wasje doen en verslag opstellen.

Geen tent vandaag, ik ga het er opnieuw op wagen (heb je hem: wagen).