Opstaan, inladen, uitchecken en om 9.00 kan ik vertrekken.

Best dat ik gisteren nog getankt heb, want ik denk dat de 3 pompstations zonder loodvrije benzine zitten. Overal hangt er een bordje: buiten gebruik.

De wind die gisteren is komen opzetten heeft de ganse nacht stand gehouden, wat hoorbaar was in de verluchtingspijpen die vanuit de ondergrondse kamers naar buiten leiden. En ook deze morgen waait het nog steeds.

Wat zorgt voor een aangename temperatuur. En hoewel er de ganse dag geen wolkje aan de hemel zal te zien zijn, door de opmerkelijk frisse wind blijft het heel de dag perfect doenbaar om tijdens de enkele stops onderweg eens een wandelingetje te maken. De wind mocht wat mij betreft iets vroeger gekomen zijn.

Ik heb een tocht van 850km voor de boeg, veel tijd om onderweg te stoppen is er dus niet. Niet dat er geen interessante plekjes zijn, maar ik kan nu eenmaal niet alles bekijken. Er blijven immers maar 19 dagen meer over.

Ik stop wel even op de rustplaatsen bij Lake Hart en Island Lagoon, 2 zoutvlaktes (die bij hevige regen wel water kunnen bevatten). Lake Hart ligt niet ver van de rustplaats, en nu het toch niet te warm is moet ik dit wel even testen.

En inderdaad, het smaakt zout. De klompjes zout (nee, jammer genoeg geen goud) liggen hier voor het rapen.

In Pimba, ongeveer halverwege, stop ik bij Spuds Roadhouse. Spud zelf is er jammer genoeg niet meer, hij overleed in 2007. Maar hij kan gerust zijn, het tankstation/wegrestaurant/pub draait nog steeds. Je kunt er takeaway bestellen, of ter plaatse iets eten. Ik bestel er een Fishermans Basket en cola, en ben licht verbaasd als dit maar $22 moet kosten (prijzen voor het eten staan er niet geafficheerd). Ik wacht in spanning af, maar mijn vrees blijkt ongegrond. De portie is zeker ruim voldoende, en hoewel het meeste natuurlijk gewoon vanuit de vriezer in het frituurvet geworpen is, het smaakt.

Tot hier is het landschap nagenoeg hetzelfde gebleven als in de omgeving van Coober Pedy: vooral eindeloze zand en gravel vlakten met hier en daar kurkdroge plukjes gras. Maar vanaf Pimba komen er terug struiken te voorschijn, en misschien daardoor ook enkele slachtoffers langs de weg (omdat die dan minder vroeg worden opgemerkt). Het zijn meestal koeien, slechts enkele kangoeroes. De hoeveelheid roadkill langs de Stuart Highway is deze keer maar een fractie van wat er 12 jaar geleden lag.

Ik stop nog enkele keren om wat foto’s te nemen (oa van een ellenlange goederentrein), maar tegen 16.00 rij ik Port Augusta binnen. Ook deze stad lijkt mij gegroeid, maar ze komt mij weinig bekend voor. Enkel bij het buiten rijden meen ik het motel van de vorige keer te herkennen. Ik moet ook even over een inham van de Spencer Gulf, en ben zoals altijd blij als ik de zee nog eens zie.

Hierna kom ik in een totaal andere omgeving. Uitgestrekte velden van vers gemaaid graan, varkensstallen die de West-Vlaamse boeren jaloers zouden maken, en hier ook geen bordjes meer die waarschuwen voor loslopend vee. De koetjes en schaapjes (véél schaapjes) staan netjes achter een Ursus-omheining.

Hun weides staan er evenwel ook maar magertjes bij. Ook hier is duidelijk nog geen grote hoeveelheid regen gevallen. Het is ook een prettig weerzien met de groene eucalyptusbomen en hun kunstig gewrongen stammen.

Het is de ganse dag vrij druk geweest, zeker bij het naderen en verlaten van Port Augusta. Het leven is hier wat mij betreft toch wel veranderd in die 12 jaar tijd. De landschappen en natuur zijn nog steeds spectaculair, maar het gevoel van afzondering is bijlange na niet meer zo uitgesproken. Zeker niet langs de hoofdwegen. Misschien dat je dit nog kunt najagen op de 4x4 tracks, maar aan het grote aantal terreinvoertuigen te zien (al dan niet reusachtige caravans trekkend) ben ik daar nog niet zo zeker van. Als je dit unieke gevoel nog wilt meemaken, dan zou ik me toch beginnen haasten.

Een heel eind buiten Port Augusta verandert de highway van tweevaksweg (met nu en dan een extra inhaalstrook) naar 2 door een brede, vaste berm van elkaar gescheiden banen met ieder 2 vakken. En vreemd genoeg wordt het dan ineens veel minder druk.

Tot ik de buitenwijken van Adelaide binnenrij. Dit is de grootste stad tot nu toe op deze reis, maar de GPS loodst mij zonder problemen naar het ingegeven adres. Plan was om vanavond op een camping te logeren (beetje aan het budget denken), maar ik ben te laat. De receptie sluit om 17.30 en je kunt er niet binnen zonder eerst bij de receptie te passeren. Dan maar terug een motel zoeken. Het wordt de Jackson Motor Inn. Ik boek voor 1 nacht, en probeer morgen dan wél tijdig bij de camping aan te bellen.