Ik boek nog een extra nacht en ga hier in Coober Pedy nog een en ander bekijken. De zonsondergang in de Breakaways, een heuvelrug hier niet ver vandaan, schijnt de moeite te zijn.

In de voormiddag bezoek ik eerst het Umoona museum, waar ik zonder het te weten ineens meestap met een geleide wandeling. Zo spaar ik toch een A$10 uit. Ik denk dat we hier de vorige keer ook geweest zijn, maar dan niet het begeleide gedeelte gezien hebben. Dit bestaat uit enkele oude mijngangen en een ondergrondse woning.

Hierna naar de Old Timers Mine. Eveneens een omgebouwde mijn waar in één gedeelte het werken in de mijn in de beginjaren wordt uitgebeeld, en een ander met eveneens ondergrondse behuizing en een bont allegaartje van oude artefacten en krantenartikelen uit de vorige eeuw. Het museum is dringend aan een opwaardering toe. De mannequinpoppen in de mijn zijn, zoals zo vaak het geval is, weinig geloofwaardig en stoffig (hoewel dat laatste nu net wel toepasselijk is). En in de verzameling oude voorwerpen zit weinig samenhang. Maar in de mijngangen zie je wel zelf nog de opaal-aders zitten.

Buiten staan er ook nog enkele oude machines, en blijkbaar ook het graf van de bedenker van het museum (gestorven in 1991). Beetje vreemd, zo midden op de parking.

Ondertussen is het middag geworden, en ik ga opnieuw naar John’s Pizza Bar, nu wel voor een pizza. Ik krijg 10% korting door mijn boeking in het Underground Motel ;)

In de namiddag blijf ik op de kamer. Buiten is het opnieuw bijna 40°, en ik moet toch nog een en ander uitzoeken op het net. En ook eens een advertentie plaatsen voor mijn auto, eens proberen of ik hem ook zelf aan een particulier kan verkopen, en misschien aan een gunstiger prijs dan de terugkoopgarantie.

Tegen 17.30 vertrek ik naar The Braekaways, een rondrit over zo’n 25km gravel en 10km asfalt.

Het eerste wat ik tegenkom is de Dog Fence, een 5300km lange afrastering die de dingo’s uit het zuidelijke deel van Australië moet weghouden en zo de schapen moet beschermen. Verschillende keren lees ik dat de Fence véél langer is dan de Chinese muur. Kan wel zijn, maar ik denk dat de muur toch een stuk indrukwekkender is.

Wat verder kom ik dan aan bij de heuvelkam. Een kleine oase in dit desolate landschap. Met inderdaad verschillende kleuren. Mesa heuvels in allerlei groottes. De zon schijnt als ik er aankom, maar vanuit het westen komen er wolken opdagen. Ik ben er eerst alleen, maar wat later zullen nu en dan andere wagens komen en gaan. Als ik er alleen ben is het muisstil. Zelfs geen zuchtje wind. Helemaal niets.

Maar een uurtje later zijn de wolken tot bij de heuvels genaderd en steekt er een enorme wind op. Het begint ook af en toe te druppelen, maar het zal nooit echt door regenen.

Prachtige vergezichten en zeker de moeite, maar meer door het wolkenspel dan de zonsondergang, want die kan de heuvels zelf niet echt belichten omwille van het golvende landschap in het westen. Opnieuw zal het afwachten worden als de foto’s de werkelijkheid recht zullen doen.