Bij het buitenkomen deze morgen valt mij opnieuw op dat er helemaal geen cicaden meer te horen zijn, hoewel ze er de vorige nacht zeker nog wel waren. Ik moet nog even de stad in, en ook daar is hun enerverende getsjirpt verdwenen. Bizar.

Ik koop enkele postkaarten, maar zal moeten wachten om die te posten, want hoewel anders aangegeven op het internet is de post wel degelijk gesloten.

De eerste 100km van de rit ben ik zo goed als alleen op de weg, daarna wordt het opnieuw drukker. Er ligt ook helemaal geen roadkill op of langs de weg, tot zo’n 100km voor mijn eindbestemming. Dan enkele kangoeroes en een paar koeien.

Ik stop enkel even waar ik de Stuart Highway moet verlaten, om wat bij te tanken en een broodje te kopen. De benzine is hier het duurst tot nu toe, en het broodje is assortie wat de prijs betreft.

Op de weg naar Yulara (het resort dat gecreëerd werd om de toeristen naar Uluru te herbergen) doemt een 100km na de afslag een flinke heuvel op aan de linkerkant van de weg, beetje het model want men kent uit de Amerikaanse Westerns. Het is niet Uluru, maar Mount Conner. Drie keer zo groot als Uluru, maar niet half zo bekent. De heuvel wordt dan ook niet toeristisch uitgebaat, en ligt op privé grond, eigendom van dezelfde mensen die eigenaar zijn van de camping/motel waarnaar ik op weg ben.

Rond 14.30 kom ik aan. Ik blijf hier enkele dagen overnachten, omdat de prijs hier toch een heel stuk lager ligt dan in het resort. Het onderkomen is er ook wel een beetje naar. De kamer heeft meer iets weg van een cel: er staat een dubbel bed, en aan 3 zijden rondom is er zo’n 60cm vrije ruimte. 2 boekenplanken en een kapstok. That’s it. Wel airco, die de kleine ruimte zonder probleem fris krijgt, en waardoor het geheel meer iets weg heeft van een koelcel ipv een kamer.

De stopplaats/camping/motel/restaurant heet Curtin Springs, en is onderdeel van een werkend veeteeltbedrijf, een 420000 hectaren groot. Ik ben er niet de enige Belg, want blijkbaar houden ze zich hier bezig met het kruisen van Belgische Blauw rund met Murray Grey (een Australisch ras). Te lezen in de informatiefolder in de kamer.

Na het uitladen van de valies rij ik nog even door tot Yulara zelf, zo’n 80km. Eventjes zomaar 160km, ik begin mij hier al thuis te voelen. When in Rome...

Langs de weg tussen Curtin Springs en Yulara kom ik stukken tegen die doen denken aan een rode versie van de hoge blekker in Koksijde: gewoon duinen met rood zand en hier en daar een kurkdroge Dessert Oak (typische boom van deze streek). Wie haalt het in z’n hoofd om hier runderen te willen kweken. Van gras is hier zelfs geen sprake.

De 2 koeien die ik tegenkom zijn dan ook helemaal geen dikbillen, en de kamelen staan er ook maar magertjes bij.

In Yulara nog wat informatie verzamelen en eens kijken of ik hier nog iets herken.

Bij het terugkeren staat buiten het “dorp” een auto langs de kant. Een viertal jonge gasten vertellen dat ze net zonder diesel gevallen zijn. Of hier ergens een tankstation is. Ik voer er 2 even terug naar het resort achter een blik (?) diesel

Ze zijn afkomstig van Sydney maar werken in Alice Springs en blijkbaar trakteert hun baas dit weekend met een feestje.

Terug in het motel bestel ik een T-bone voor diner.

Ik raak aan de praat met de man die de cel naast de mijne heeft geboekt. Hij blijkt Italiaan te zijn, en is bezig aan een wereldreis per motor. In feite meer een veredelde scooter, zo eentje met 2 wielen vooraan. Hij is vertrokken in Italië, en heeft noord en oost Afrika doorkruist tot in Durban, waar hij en z’n motor dan het vliegtuig naar Perth hebben genomen. Nu doorkruist hij Australië, daarna zuid, midden en noord Amerika, en dan via Siberië terug naar Europa. Vermoedelijke datum van thuiskomst: september volgend jaar, en hij is in oktober vertrokken.

Hij is heel tevreden over de motor, die hij van de fabrikant in bruikleen heeft in ruil voor het bijhouden van de technische gegevens en z’n ervaringen. Het rijden over gravel en zand verloopt blijkbaar zeer vlot.

Gisteren heeft hij wel wat pech gehad, en is hij een tas verloren onderweg. Toen hij dit opmerkte is hij teruggereden, om te constateren dat z’n tas al enkele keren door een roadtrain was overreden. Grootste verlies: laptop en lader voor de batterij van z’n fototoestel. Hij zal kijken of hij in Alice Springs voor vervanging kan zorgen.

Hij is morgen ook van plan om langs Kings Canyon te gaan, en misschien komen we elkaar daar nog eens tegen. Ik wens hem alvast goede nacht en een goede reis verder. Respect.