Na tien uur verwennerij door de KLM dames is ze blij om op Sint Maarten de beentjes te strekken. Volgens Hem gaat ze nu een geweldig avontuur beleven. Hij heeft niet de gewoonte te overdrijven dus haar nieuwsgierigheid is gewekt.

Na op blote boeten nog maar eens, samen met de bagage, goedgekeurd te zijn voor de transfer gaan ze via een trapje naar het tarmac waar……ze in een appelsienkist kruipen. Ze kan haar ogen niet geloven. Ervan uitgaande dat de twee piloten vanavond ook willen thuiskomen zet ze haar verstand op nul.

Ze blijven zo laag dat ze ongelooflijk gedetailleerd kunnen waarnemen, in de verte zien ze Saba en Sint Eustatius en dan het vlindervormige Saint Barth. Na tien minuutjes beginnen ze al te dalen. Nee, toch niet op dat rond punt?
Gelukkig komt er ook nog een streepje asfalt.

Ze passeren een Franse douanier, hoe herkenbaar kan je zijn, dan zijn ze er. In het huurwagentje moeten ze millimeteren om de bagage kwijt te kunnen. Dan naar het hotel, alles is zo dichtbij dat ze het te voet hadden kunnen halen. Inchecken en dan de beloning. Een verkennende wandeling op het zandstrand, een zee zo blauw dat ze de kleur ervan nog moeten verzinnen. Als echte Bourgondiërs stoppen ze natuurlijk aan een strandbar waar ze onmiddellijk worden aangesproken door jonge plaatselijke mensen, vriendelijk met een hoofdletter. Het is zondag,  reden om te feesten met hun zongebrande lijven in een haute couture bikini. Het huiswijntje dat hier perfect koel wordt geserveerd kan de concurrentie aan met die in het betere Belgische restaurant.

De volgende stop is Nikki Beach, oogverblindend wit in het zonlicht, waar hun smaakpapillen verwend worden. Het visje dat op hun bord ligt is zo krakend vers dat het deze middag nog van zijn vrijheid moet genoten hebben, hij heeft zijn vrijheid ingeruild voor een stilleven op hun rijkelijk gevulde bord.

Bij valavond springen een paar macho kelners de zee in om een wedstrijdje te zwemmen richting boot die ze voor de nacht binnen brengen. Als natte poedels schudden ze zich uit. Een hoop jolijt, het woord arbeidsvreugde is hier uitgevonden.

 
Dus hier komen de rich en famous filmsterren Kerst vieren, met een beetje geluk lopen ze er ééntje tegen het lijf. Het fototoestel blijft stand-by. Eén kiekje levert genoeg op om nog een paar keer terug te komen.

 
Het is bijna zonde om hier tijd te verliezen met slapen. Beloond met een schitterend ontbijt trekken ze met de gehuurde smart naar Gustavia, de hoofdstad. Parkeren is hier niet zo eenvoudig. Maar ze hebben tijd, goesting en vinden een wandelingetje geen probleem. Wat een etalages, echte kunstwerken hebben ze er van gemaakt. Gemiddeld ongeveer de hoogste concentratie aan designerwinkels per vierkante meter ter wereld die ze ooit mocht aanschouwen. Ze heeft niet de indruk dat ze hier aan solden moeten doen om hun voorraden te liquideren.

Top of the bill - alle zwarte parels ter wereld hier bijeengebracht. Wat een assortiment. De verwennerij kan niet op. Moeilijkste opdracht van het ganse verlof komt er aan: kiezen. Ze krijgt zo maar een setje mee naar huis. Nieuwjaar valt vroeg dit jaar.

Ze neuzen rond in een lokaal warenhuis, met wat daar standaard in de rekken staat kan je thuis meerdere delicatessenzaken vullen. De beau monde heeft smaak, daar is geen discussie over.

Normaal gezien komt de beloning pas na de inspanning. Nu ze met haar parels loopt te blinken gaat ze enthousiast in op het voorstel om het kleine eiland inham per inham te ontdekken. Als verwende reiziger staat ze toch te kijken van de decadente pracht van villa’s in met groen ommuurde tuinen. Er staan geen namen op de brievenbus, de postbode kent vast iedereen. Honderden plaatjes worden geschoten. Via Plage de Flamands gaan ze verder op verkenning, surfen, zeilen, zwemmen, alles lijkt hier mogelijk.

Strandjes afgewisseld met exclusieve winkels, vriendelijke mensen, wat een weer. Een eiland om over te zwijgen en voor jezelf te houden.

22-04-2012, 00:00 geschreven door hartogssofie