Het verkeer zit mee deze morgen. Tien minuten over vijf kilometer, parkeren inbegrepen. Acht uur drie, ik toon mijn inkombadge aan de drie maanden jonge prikklok. Door een hersenkronkel van de Baas zet die klok me voor vandaag onmiddellijk vijf minuten in het rood. De Baas vindt dat we in onze eigen tijd koffie moeten halen en deze ook in onze eigen tijd terug moeten uitplassen. Dus werken we allemaal, van de laagste tot de hoogste in rang per dag tien minuten gratis. Vijf ‘s morgens en vijf ’s avonds.

De trap opklimmen naar de eerste verdieping. De lange gang naar links door. De facturatie is al aan de slag. Ik groet en ga mijn eigen bureau er recht tegenover binnen. Duw op de ‘aan’ knop van de computer. Terwijl die zijn procedure doorloopt doe ik mijn jas uit. Ik haal de dossiers die ik gisteren netjes heb opgeborgen uit de kast. Bovenop ligt het lijstje met dingen die ik vandaag zeker niet mag vergeten. De computer wil mijn paswoord. Je zou denken dat hij het na drie jaar wel kent.

Terwijl hij nakijkt of de quiz vandaag juist werd beantwoord ga ik koffie halen. Extra zwart, zonder suiker. Terwijl de machine de laatste druppeltjes water in mijn tas lekt, controleer ik de verjaardagskalender die er naast hangt. Geen koeken vandaag. Daar is mijn jeans vast blij mee.

Terug aan mijn bureau open ik de e-mail. Van mezelf, de Baas Europa en de manager voor België. Het valt mee. Tweehonderd mails verdeeld over drie brievenbussen. Zou er ergens een kabouter verstopt zitten die op een verzend knop duwt als ik ’s avonds weg ga ?

Eerst die van mezelf. Ondertussen is het ruim negen uur geworden en de Baas loopt zijn net ontsloten kantoor binnen. Ja ja, alles gaat ’s avonds op slot. Veiligheid en discretie voor alles.

Ik groet hem en ren naar de keuken, met melk, zonder suiker. Zie dat hij het in zijn hoofd haalt om zijn vijf minuten koffietijd er ook bij mij af te halen.

Ik plof op mijn stoel en werk snel door. Er zijn namelijk zekerheden in het leven. Vanavond is mijn lijstje met prioriteiten voor morgen langer geworden. Werk ik terug twee keer vijf minuten gratis. Hij heeft nog niet door dat ik dank zij zijn prikklok nog nooit zo veel overuren kon recupereren.

Als hij het systeem wil wijzigen ben ik als zijn rechterhand de eerste die het weet.

Lang leve de koffie.

08-02-2012, 00:00 geschreven door hartogssofie