Ze heeft het gedaan. Twee jaar over nagedacht.

De dikke teen is rechtgezet. Met een bang hart had ze aan de dokter gevraagd of het veel zeer ging doen maar die had haar helemaal gerustgesteld. En echt, dankzij vakwerk , pijnpomp en een super lieve wederhelft is het wel te dragen.

Eén aspect had ze wel wat over nagedacht maar toch flink onderschat. Immobiliteit. De economie staat er de komende weken niet goed voor. Eerste week rondstrompelen op krukken en spieren ontdekken waarvan ze het bestaan niet kende. De woonkamer is gelukkig geen onoverkomelijke hindernis meer. Maar een huis met zoveel trappen, dat is voor gezonde sportieve mensen. Op eigen houtje buiten komen zit er kortelings ook al niet in.

De schat heeft allang door dat hij haar moet behoeden voor complete mentale ondergang dus hij neemt haar mee voor eten buiten de deur. Eerst nadenken. Parkeren voor de deur, geen trappen, liefst ook nog waar het lekker is.

Voor de deur van het restaurant staat het zelfs op dinsdagavond vol. Hij laat haar uitstappen om zelf de Duitse grijze auto wat verderop te parkeren. Ze strompelt naar de ingang. Verdorie zeg. Vier treden op. Er kijkt niemand. Van onhandige manoeuvres met krukken duiken geen beelden op. Ook nog een stevige pomp op de voordeur. Ze heeft het zweet op de rug en onder de oksels.

In het sas naar binnen hebben ze nog een glazen deur gezet. De moed kan niet eens in haar schoenen zakken want ze heeft er maar één aan. Obers en eters doen alsof ze blind zijn en laten haar knoeien en dan opeens springt een jonge dame recht, doet de glazen deur voor haar open.

Ze laat zich vallen op de eerste stoel en dankt de jonge dame. Niets slechts over de jeugd van tegenwoordig. Dank U wel voor uw attente interventie.

12-02-2013, 22:39 geschreven door hartogssofie