Wie was er het eerst: de oude man of de elektrische tram?
Elke e Hans em Faro
15-09-2009
weekend vol uitstapjes
Dag vrienden en familie,
Aangezien Elke en ik door het zoeken naar een appartement, het regelen van internet, etc. in die twee weken er eigenlijk nog niet toe waren gekomen om effectief iets te doen of iets te gaan bekijken, vonden we dat het dringend tijd was om daar afgelopen weekend is wat verandering in te brengen. Om te beginnen zijn we vrijdagnamiddag hier in het oude stadscentrum van Faro zelf eens gaan kijken. Er is niet echt iets spectaculairs te zien maar (voor de mensen die van plan zijn naar hier te komen) het loont zeker de moeite om eens de toren van de kathedraal op te gaan. Je hebt er een prachtig zicht over Faro en de Ria Formosa, en een ooievaar heeft er zelfs zijn nest gebouwd, een leuk extraatje dus (zeker voor de biologen onder jullie ).
Ook leuk is gewoon eigenlijk wat rondslenteren door de vele gezellige, smalle straatjes (wie goed zoekt vindt zelfs een leuk, lokaal terrasje waar niet teveel toeristen komen).
Zaterdag dan zijn we met de kusttrein naar Lagos gegaan, een stadje zowat 90 kilometer ten westen van Faro. Het was raar om weer even terug een echte toerist te zijn (alhoewel volgens Elvar, onze Ijslandse vriend die ook dit blog volgt, "een vlaming" en "een toerist" omgekeerd evenredig zijn). Elvar zou wel eens gelijk kunnen hebben want eens we daar waren ontdekten we snel dat we geen zonnenbril of zonnecrème meehadden, anders geen overbodige luxe hier in de Algarve. We moeten zowat de enige twee mensen in dat hele stadje geweest zijn die daar in slaagden. We waren nog niet goed van de trein gestapt of ze smeten ons al de foldertjes om de oren van "dolphin watching" hier en "grotto tours" daar. Aangezien we 30 euro per persoon voor een uurtje dolphin watching toch wat veel vonden hebben we ons beperkt tot de (veel) goedkopere grotto tours. Eerst voer een grote boot ons langs de prachtige rotskusten van Lagos. Eens we in een wat afgelegen zone gekomen waren werd er overgestapt in een klein bootje dat echt tussen alle rotsen door kon varen, heel tof om te doen. Aangezien dat laatste in twee groepen moest gebeuren hadden we even tijd om te zwemmen en te snorkelen in deze unieke setting terwijl we wachtten op de tweede groep, zalig gewoon.
Nadien zijn we heel heel kort eens door het stadje gelopen maar dat viel ons eigenlijk een beetje tegen. Er was letterlijk niets te zien, dat stadje was gewoon één grote aaneenrijging van souvenirshops die allemaal hetzelfde verkopen en restaurants (ook voor de toeristen, of wat dacht u? ). We hebben dus redelijk rap beslist om gewoon terug wat langs de kust te wandelen en om ons dan te installeren op één van de vele idyllische strandjes op onze weg om nog wat te genieten van het prachtige weer hier in de Algarve en het warme zeewater (jaloers zijn is toegestaan :p).
Zondag dan zijn we met een man of twaalf (grotendeels Erasmussers, ook 2 Portugezen) naar de stranden van het eiland "Farol" (vuurtoren) geweest met de ferry. Het dankt waarschijnlijk zijn naam aan het feit dat er buiten de vuurtoren (op enkele vakantiewoningen na) echt niets anders te zien is daar. Voor de fans van Luc Steeno (ik weet dat jullie talrijk aanwezig zijn op dit blog) het was een dagje gewoon zon, zee, strand, alles wat jij verlangt, lekker bruin-ge-brand lagen wij in het zand!
Die dag hebben we dan afgesloten bij "Tosty's", waar je voor 5 à 6 euro verschillende soorten toast kunt bestellen groot genoeg om minstens 2 (meestal zelfs 3) magen te vullen. Hoera, goedkoop eten = meer centjes over voor de Sagres of de Super Bock!
Voila nu zijn jullie weer helemaal mee met onze avonturen/uitspattingen hier. Muitos beijinhos dos vossos amigos portugueses!
Hier valt voorlopig niet veel speciaals te melden. Al kunnen we wel pronken met onze nieuwste aankopen: een BBQ'tje voor 5 in den Jumbo (don't you just love the name? , echt ne winkel gemaakt op't formaat van beiren zoals ik ) en een tafeltje met twee stoeltjes voor 15 voor op ons balkonnetje hier (je had me eens moeten zien sleuren met de doos op de bus, 'k had in elk geval veel beziens hier). Met andere woorden: eventuele bezoekers zullen hier weer met volle teugen van kunnen meegenieten, hoera voor jullie allemaal daar in België! Verder willen we ook nog even een eervolle vermelding geven aan de jongedames Kay Herssens en Annelien Peelman, waarvan we reeds met veel plezier vernomen hebben dat ze geslaagd zijn voor de tweede zittijd, flink zo dames! Elke zegt hier nu van achter haar bureautje (ze is hier al naarstig aan het studeren) dat ze morgen een eerste testje Portugees heeft en ook een eervolle vermelding krijgt van mij. Helaas, moeten die eerst verdiend worden, de administrator van deze blog is nu eenmaal keihard voor iedereen. Aan onze lieve vrienden die op het originele idee kwamen van ons een "fotopuzzel" mee te geven: hij is inmiddels al ingekaderd en heeft een mooi, centraal (!) plekje gekregen in onze woonkamer! Verder blijkt nu ook dat jongeheer Seppe De Batselier, mijn neef, sinds kort overgegaan is tot het dragen van soutiens. Ik denk er het mijne van, maar zolang jij je er goed bij voelt Seppe is het allemaal goed voor mij, we zien je nog steeds even graag! Groetjes vanuit het nog steeds zeer hete Faro!
Hallo daar iedereen in het verre België! Dit is officieel het eerste bericht geschreven in onze nieuwe woonst (hoera, vreugde alom). In wat volgt zal ik de afgelopen week in de mate van het mogelijke proberen samenvatten zodat iedereen up to date is van wat er hier gebeurt. Ieder kan dan zelf kiezen welke deeltjes hem/haar wel of niet interesseren en lezen wat hij/zij wilt.
Deel 1: het inschrijven aan de unief Voor Elke was dit uiteraard een formaliteit aangezien zij een Erasmusstudente is, een paar papiertjes invullen en wat handtekeningen zetten en klaar was Kees (of in dit geval Elke ). Dat laatste was om het gemis aan Bart zijn mopjes wat te compenseren :p. Ik dacht dat ik ook zonder problemen zou kunnen inschrijven omdat in Gent ook eender wie dit kan doen zolang er betaald wordt. Blijkbaar ligt dat hier toch wat anders. Op de eerste plek waar ik heel mijn uitleg deed (de dienst buitenlandse betrekkingen nota bene) werd mij droogjes meegedeeld dat ik, omdat ik geen Portugees ben en ook geen Erasmusstudent, mij gewoon helemaal niet kan inschrijven. Na veel over-en-weer-geloop en talrijke bezoeken aan verschillende kantoren blijkt nu dat ik mij enkel kan inschrijven als extern student (waardoor ik geen gebruik mag maken van de faciliteiten voor studenten zoals de bibliotheek, cafetaria, parking, etc.) voor maximum 8 vakken. Normaal gezien was de deadline zelfs daar al voor verstreken, maar aangezien ze dan extra kunnen verdienen kreeg ik toch een paar dagen de tijd. Gisteren ben ik dan nog eens bij het hoofd van de opleiding "Línguas e Comunicação" (Talen en Communicatie) langs geweest. Een supervriendelijke mens die ook perfect Frans spreekt en voor mij een officiële mail in vloeiend Portugees heeft opgesteld om uitstel van inschrijving aan te vragen zodat ik op z'n minst eerst is een week verschillende vakken kan proberen voor ik definitief moet beslissen en inschrijven. Hopelijk komt dit nu in orde, indien er meer nieuws over is zal dat uiteraard hier te lezen zijn.
Deel 2: de zoektocht naar een appartement Afgaande op mijn ervaring in Valladolid, was ik er vrij gerust op dat dit zeer vlot zou gaan en we toch dagelijks veel verschillende appartementen zouden kunnen gaan bekijken. Jammer genoeg bleek dat we net tussen 2 grote "zoekperiodes" gearriveerd waren. Het is hier blijkbaar best om te zoeken in Augustus, ofwel vanaf half september (omdat tot dan die appartementen verhuurd worden als vakantieverblijf aan toeristen). Daardoor was er dus heel veel nog niet beschikbaar of niet meer beschikbaar. Om een lang verhaal kort te maken: de dingen die we zagen waren ofwel heel vuil ofwel te duur om enkel met ons twee te betalen, en we hadden toch liever ons eigen plekje. Het is zeker niet onze bedoeling om ons af te sluiten van de buitenwereld, maar met een gedeeld appartement heb je ook helemaal geen privacy als koppel. Tegen zondagavond zijn we met de moed der wanhoop dan toch nog eens naar 1 van de 3 Pingo doce's (de supermarktketen waar alle advertenties omhoog hangen) geweest om nog eens te kijken. Eerst hadden we zin om gewoon op te geven en in te trekken bij iemand anders, maar uiteindelijk hebben we toch de bus nog eens genomen. De beste beslissing die we hier tot nu toe al gemaakt hebben! Toen ik belde naar Fátima (voluit Maria de Fátima Paulino Mateus, vandaar de afkorting ) was ze meteen supervriendelijk. Ze moest die dag eigenlijk niet meer in Faro zijn maar onder het motto "maybe these people are perfect for my apartment and maybe my apartment is perfect for them" (zei ze tegen haar zoon die haar wou overtuigen om pas dinsdag te komen) heeft ze speciaal nog twee keer 35 minuten gereden zodat wij de flat zouden kunnen bekijken. Ze vertelde ons dat ze al verschillende mensen geweigerd had omdat dit haar huis geweest was en ze niet gelijk wie hier wou laten wonen, gewoon om een beetje geld te verdienen. Gelukkig vond ze dat Elke er "so cute" uitzag waardoor alles voor ons direct in de sacoche was :p. Volgens mij heeft ze echt iets van haar normale huurprijs gedaan omdat we maar met twee waren, want normaal gezien zou zoiets voor ons alleen niet te betalen zijn (er is immers nog een tweede slaapkamer met 2 bedden, goed nieuws voor de mensen die plannen om langs te komen dus ). Lang hebben we dus niet moeten twijfelen, enkel de telefonische goedkeuring van onzer beider ouders (waarvoor dank) hield ons nog tegen om direct toe te happen. Daar maakte ze absoluut geen probleem van (ze complimenteerde ons er zelfs voor) en beloofde dat we een dag de tijd hadden zonder dat ze aan iemand anders zou verhuren. Nu om het wat korter te houden een lijstje met wat ze al allemaal gedaan heeft voor ons: - een nieuwe matras en nieuwe kussens gekocht - handdoeken, kuisgerief en nog een extra bidon gas gebracht - maandag ons komen ophalen met onze baggage aan het hotel terwijl ze nog steeds niet in Faro was, weeral 2 keer 35 minuten rijden dus - gisteren meteen een lamp komen vervangen, een nieuwe douche gekocht en geïnstalleerd (terwijl de vorige niet bepaald "total loss" was) - ook gisteren meegeweest om ons internet te regelen op haar naam, want daarvoor heb je een Portugees "fiscal number" nodig, tenzij je 10 betaald per 10 uur dat je surft (niet echt een optie dus voor als er ook geskypet moet worden met het thuisfront) - nu gaat ze ook nog een plastieken tafeltje kopen en wat stoelen voor op het terras, gewoon omdat wij hadden gevraagd of we de keukentafel af en toe buiten mochten zetten en zij niet wilt dat we die altijd moeten verplaatsen Met andere woorden, net op de allerlaatste moment hebben we echt echt écht superveel chance gehad.
Deel 3: Weerstoestanden Daarover kunnen we heeeel kort zijn: het is hier godverdomme heet!!
Nog steeds geen geluk bij de zoektocht naar een appartement (man, hebben wij al vuile koten gezien zeg), MAAR daarnet hebben we wel 2 spelende babyzeehondjes gezien in de jachthaven hier, ook al niet slecht toch.
2 september: Het appartement dat alles had ⦠behalve meubels
Zoals jullie wel weten moeten we hier op zoek naar een appartement. Na een dag lang telefoontjes plegen hadden we 's avonds toch nog een laatste nummer gebeld. Het appartement bleek in een zijstraatje pal in het centrum te liggen maar toch heel rustig gelegen, ideaal dus. We gaan naar boven met de huisbazin en wat we te zien kregen was ongelooflijk. Echt een superprachtig appartementje met hele mooie tegels, alles proper en verzorgd, een balkon met uitzicht op de zee en het natuurpark Ria Formosa (!) voor slechts 350 (de prijzen zijn hier vergelijkbaar met in Gent). Het enige probleem voor ons was dat er letterlijk niets stond, geen stoel, geen tafel, zelfs geen lampen aan het plafond. Na een paar keer goed gevloekt te hebben zijn we dan toch maar verder gegaan zonder appartement. Als troost hebben we onszelf dan maar getrakteerd op een goeie vettige McDonalds maaltijd (wat is het Portugese eten toch heerlijk ).
2 enthousiaste jongelingen staan klaar met hun baggage om te vertrekken richting Faro. Probleem 1: Nadat Thomas Cook eerst onze vlucht van 3 september, waarvan we zogezegd 2 van de laatste 6 zeteltjes hadden gekocht in een promotie, had geannuleerd wegens ONDERbezetting (begrijpe wie begrijpen kan) bleek de vlucht die we in de plaats nog hadden kunnen regelen met de hulp van Annelies (waarvoor onze dank J ) nog een tussenstop te maken in Almería. Een fijn detail dat ene Sylvie van Thomas Cook niet belangrijk genoeg vond om even mee te delen. Nu ja, veel anders zat er toch niet op en we hadden die vlucht sowieso moeten nemen, maar toch had dat wel even gemeld mogen worden.
Probleem 2: We mochten samen 40 kilo baggage meedoen en 2 keer 6 kilo handbaggage. We wisten allebei heel goed dat onze handbaggage teveel woog, maar ja, als ge voor een jaar vertrekt pakt ne mens rap al is iets meer mee hé! Dus: eerst onze 2 koffers op de weegschaal, bleek dat we nog 2,5 kilo over hadden. Dan vraagt de dame aan de andere kant van de desk om ook onze handbaggage te wegen, waarop ik onmiddellijk vraag of het niet mogelijk is om eventueel, indien nodig nog wat bij onze gewone baggage bij te steken. Blijkbaar is het Miss-gehalte voor een desklady belangrijker dan EQ en IQ, want met een fijne glimlach stuurde ze onze baggage definitief de rolband op voor we nog maar onze handbaggage op de weegschaal hadden gezet. Nu stonden we daar met bijna 20 kilo aan handbaggage en we mochten er maar 12 meedoen. Gelukkig stond er naast de desk (waar wij ondertussen naarstig aan het selecteren waren) een vriendelijke man van Aviapartner die fijntjes opmerkte aan de mensen achter de desk dat wij omdat we voor langer dan 3 maanden vertrekken geen 20 maar 32 kilo mochten meenemen per persoon. Aangezien ik toch een rugzak had zitten in mijn trolley was het dankzij deze man snel opgelost: één trolley hebben we volgestampt met 8 kilo aan baggage die hij heeft ingecheckt voor ons, waardoor we nog slechts een rugzak en een trolley van twee keer 6 kilo over hadden. Moest op een of andere rare manier die man dit toch te lezen krijgen: dank u wel meneer, u maakte onze dag goed!
Probleem 3: Even vertalen voor de mensen die in de toekomst misschien nog met Thomas Cook willen vliegen: maaltijd aan boord is een ruime interpretatie van ne sandwich mé een schelleke kaas. Ik weet niet welk kaliber mensen (of dwergen) er normaal op hun vliegtuigen zit, maar wij hadden er alleszins niet mee gegeten. Gelukkig had moeder Hilde mij een broodje preparé en wa ballekes meegegeven waardoor we toch onze honger konden stillen.
Voor de mensen die mij nu verdenken van anti-reclame voor Thomas Cook Airlines: niet alles was slecht, we kregen ook een glaasje frisdrank, een kopje thee, een speculaasje en een snoepje vlak voor het landen J.
Tegen een uur of 11 lokale tijd (middernacht in België) zijn we dan toch aangekomen in ons hotel. Geen grote luxe, maar wel heel proper met alles wat je nodig hebt en hele vriendelijke mensen achter de balie. Hier kregen we dan toch wél wat we verwacht hadden. :)
, echt ne winkel gemaakt op't formaat van beiren zoals ik 
) en een tafeltje met twee stoeltjes voor 15 voor op ons balkonnetje hier (je had me eens moeten zien sleuren met de doos op de bus, 'k had in elk geval veel beziens hier). Met andere woorden: eventuele bezoekers zullen hier weer met volle teugen van kunnen meegenieten, hoera voor jullie allemaal daar in België!
