Hey iedereen,

locals kennen heeft zo zijn voordelen. In ons geval leverde het ons een gratis gids met auto op om van Lissabon ook eens tot Sintra en Cabo da Roca te gaan. Na 3 dagen Lissabon, hadden we met Patricia (het meisje die al voor ons kookte en ons een lift naar Lissabon had gegeven, zie vorige post) afgesproken om met haar en haar vriend João (uiteraard, de helft van de jongens noemt hier namelijk zo) een dagje op stap te gaan. Eigenlijk heeft vooral de befaamde Traveseiro ons goed geholpen. Dit is een typisch gebakje uit Sintra dat Patricia, geheel terecht zo bleek achteraf, superlekker vindt. Toen we haar dus zeiden dat we heel graag naar Sintra wouden gaan, was ze direct superenthousiast om ons te vergezellen. Onze eerste stop was het prachtige Palácio de Sintra, gelegen op een heuvel net buiten de stad.















Deze laatste is genomen vanuit de tuin van het paleis. Op onze weg naar buiten, kwamen we ook nog dit hagedisje tegen:



Van daar namen Patricia en João ons mee naar Cabo da Roca, het meest westelijke punt van Europa:



Uiteraard staat zo'n trekpleister voor een bus of 5 Japanners en Chinezen die daar afgezet worden.
De volgende foto werd gemaakt door een zeer enthousiaste Japanse mevrouw, die zeer onder de indruk was van onze camera. Ze drukte namelijk redelijk lang op de ontspanner, waardoor die drie keer snel na elkaar afging. Na de "ooooooooh", volgde er zeer enthousiast Japans gebrabbel begeleid met een enthousiaste glimlach. Helaas verstond ik niets van wat ze zei (waar is Ulrike, als je ze nodig hebt?) en kon ik dus niet anders dan teruglachen en terugbuigen (dat deed ze uiteraard ook) naar deze vriendelijke mevrouw.





Zicht vanuit Cabo da Roca.

Op de weg terug naar het centrum van Sintra, stonden we voor een mobiel verkeerslicht. Op zich niets bijzonder, ware het niet dat ze de term "mobiel" hier blijkbaar wel heel letterlijk nemen . Een van de werkmannen, sleepte het rode licht namelijk verder, waardoor wij dus stapvoets konden meerijden. Toen we hem vroegen of we niet gewoon mochten doorrijden antwoordde hij steeds met een grote smile op z'n gezicht, dat dit pas mocht als het licht effectief weer op groen sprong. Maar omdat hij steeds zo aan het lachen was, dachten wij gewoon dat hij ons voor de gek hield, dus uiteindelijk reden we gewoon door. Bleek dus dat die man wel degelijk gelijk had, want na de bocht was er maar 1 rijstrook meer, waardoor we dus toch moesten wachten. Maar geef toe, een scène met zo'n hoog Fawlty Towers-gehalte zie je enkel in het zuiden.



In Sintra zelf hadden we, na het nuttigen van onze Traveseiro en Queijada (allebei zeker een aanrader!), dan nog tijd om nog een van de vele prachtige paleizen te bezoeken. Dit was eigenlijk een herenhuis met een mooie tuin, waar telkens kleine torentjes in stonden (kan je zien op de tweede foto).





Voor de avond hadden we weer afgesproken met Ricardo en Tiago voor een BBQ bij Bruno, de beste vriend van Tiago. Echt een supertoffe avond. Voor mij was het de ideale gelegenheid om nog eens bij te praten met die twee en tegelijkertijd konden Shauna, Elke en ik ons Portugees oefenen (de ouders en zus van Bruno spraken geen Engels, dus dat zou niet echt sociaal geweest zijn tegenover de mensen die ons in hun huis ontvangen).



Van links naar rechts: "andere" Tiago, Bruno, Shauna, Elke, Ricardo, ik, Tiago uit Valladolid en Márcia (zus van Bruno).

Om de avond af te sluiten zijn we dan nog meegeweest met Bruno en Tiago naar Barrio Alto, de uitgaansbuurt van Lissabon.
Ne mens leeft uiteindelijk maar één keer hé!

Ondertussen heerst er hier overal mundialitis. De WK gadgets liggen in elke winkel, het geluid van de vuvuzela is hier dagelijkse kost geworden, en ze hebben hier massaal "a feeling" (ze gebruiken het nummer van de Black Eyed Peas) dat dit jaar "het jaar van Portugal wordt". Dat ze toevallig in de zwaarste groep zitten en een grote kans hebben om nadien meteen tegen Spanje te moeten spelen indien ze zich kunnen plaatsen voor de volgende ronde blijkt niemand echt een probleem te vinden. Het belooft hier dus de komende dagen "dikken ambiance" te worden! POR-TU-GAL, POR-TU-GAL!!! (een mens moet zich aanpassen aan zijn omgeving, niwaar?)

Tot binnenkort!

12-06-2010 om 14:04 geschreven door Elke en Hans