Wie was er het eerst: de oude man of de elektrische tram?
Elke e Hans em Faro
17-10-2009
Fado en verjaardagsfeestje
Hey iedereen,
net als in België gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Elke zit ondertussen al in haar lessenpatroon en ik vul mijn dagen nog steeds met "jobhunting" en de boodschappen doen. Over de job (ik zal jullie het uitgebreide verslag besparen ): in Faro is het echt supermoeilijk om aan werk te geraken, dus moet ik mij ook wat meer richten op de dorpen rond Faro, helaas kan ik ook niet té ver gaan, want ik heb hier enkel een fiets. Niettemin, blijven er toch altijd nieuwe dingen opduiken die dan misschien een job kunnen opleveren met wat geluk, waardoor ik toch altijd bezig blijf en kan blijven hopen. We doen in ieder geval ons best en 'k blijf er in geloven da'k wel is ne meevaller zal hebben. Om ons nog wat meer onder te dompelen in de Portugese cultuur zijn we woensdagavond naar een "tertulha" (betekent min of meer artistieke bijeenkomst; cultureel praatcafé; etc.) geweest over "Fado de Coimbra". Daar was één van die artiesten die wel verliefd leek op zijn gitaar en daar drie kwartier over heeft staan lullen (excuse me French). Bijgevolg weten we nu alles over de verschillen tussen Fado de Lisboa en Fado de Coimbra en over de respectievelijke gitaren gebruikt voor het produceren van begeleidende melodieën ter ondersteuning der klaagliederen (klinkt gesofisticeerd, niet? ). Gisteren hebben we dan op het dakterras van Elisabeth & co, haar verjaardag en die van Elke gevierd. Eerst hebben we met een klein groepje pizza gegeten, nadien kon het feest echt beginnen want dan was iedereen eigenlijk welkom. We hebben getrakteerd met sangria, wijn, bier, chips en Belgische pralines (met dank aan Hilde en Carlo). Vooral die laatste werden heel erg geapprecieerd, die vlogen nogal de deur uit zelle ! Tot onze grote verbazing kwam niemand van de buren eens klagen over het lawaai, de rolluiken van de appartementen aan de overkant bleven gewoon naar beneden. Des te beter voor ons uiteraard!
eerst en vooral, niet ongerust worden, het is niet zo erg als het klinkt in de titel!!
De laatste dagen had Elke een beetje keelpijn. Ondanks keelpastilles en nadien Sedergine werd het toch alleen maar slechter. Wij wouden dus naar een dokter, maar waar vind ge da hier. Het briljante idee: laat het ons eens vragen bij de apotheker om de hoek. Even het gesprek met die man vertalen.
H: Goeiemorgen, weet u toevallig waar we hier een dokter in de buurt kunnen vinden. X: Hier in de buurt zijn er volgens mij geen. H: En in het centrum dan? X: Ja daar zijn er veel. H: Ah, zoals welke bijvoorbeeld? X: Goh, er zijn er verschillende. H: Jaja, maar kan u er mij één zeggen. X: Tsja, er zijn verschillende "clínicas" in de buurt
En zo ging het nog wel even door. U merkt het, heel behulpzaam was die man niet echt, 't zal nog te vroeg geweest zijn. Uiteindelijk heeft hij mij dan een foldertje in mijn handen gestopt mé reclame van "dokters" voor heel de Algarve. Daar stonden meer advertenties voor alternatieve geneeskunden en plastische chirurgie in als echt dokters in Faro, zeer handig voor wie een borstvergroting wil, maar daarmee was Elke haar keelpijn natuurlijk niet opgelost. Uiteindelijk hebben we dan naar onze huisbazin gebeld en blijkt dus dat een gewoon dokterskabinet zoals wij het kennen hier niet bestaat. Je moet hier dus naar spoed, dan krijg je zo'n supercool armbandje met je naam en het symptoom op (in dit geval: "pijn", mooie analyse dokter) en dan kun je uiteraard heel lang wachten. Stel je bij ons eens voor dat naast de gewone spoedgevallen ook nog eens alle zieke mensen in die wachtzaal zouden komen zitten. We hebben we nog redelijk geluk gehad denk ik want na 1,5 uur wachten was het toch aan ons. Uiteraard was de consultatie veel korter: 5 seconden in de keel kijken, voorschrift voor antibiotica schrijven en klaar is kees. Gelukkig was Elke dit weekend al een beetje beter zodat ze kon studeren want vandaag stond er al een test statistiek op het programma die meetelt voor 40% van het eindresultaat.
Voor de rest valt er niet echt iets speciaal te melden. Het is hier overdag nog gemakkelijk tegen de 30 graden, gewoon in de zon blijven staan is dus nog steeds niet te doen. We wachten dus vol spanning op die Portugese "winter". Groetjes,
Deze week zijn Carlo en Hilde (Elke haar ouders) op bezoek geweest. Het was direct feesten geblazen want op 3 oktober, de dag dat ze landden, werd Carlo 21 :p Dat hebben we dan maar meteen gepast gevierd met een goeie fles Vinho Verde en een pizza Algarve. Bij onze avondwandeling werd ons nog eens duidelijk hoe katholiek Portugal toch nog steeds is. Aan de kathedraal had zich een massa volk verzameld met geïmproviseerde fakkels (kaarsen op een stokje met een bekertje erover tegen de wind) om de Virgen de Fátima naar de Igreja do Carmo. Echt wel nog een indrukwekkend zicht, zelfs de stoerste johnnys met oorbellen en hun klakske achterstevoren stonden langs de kant van de weg driftig mee te bidden (wel leunend tegen de muur met hun handen in hun zakken uiteraard, must keep your cool at all times niet waar). Helaas lag de camera al thuis, anders had ik jullie kunnen tonen hoe de straten hier gevuld werden met een haag van kaarslicht, echt prachtig.
Een dag later was, zoals de meesten onder jullie wel weten, Elke aan de beurt om 21 te worden (hoera hoera). Kwestie van de dag stevig te beginnen zijn we direct het rijkelijke ontbijtbuffet gaan crashen op het vijfde verdiep van hotel Eva. Het uitzicht was echt wel adembenemend.
Nadien zijn we met onze blitse Skoda richting Sagres en Cabo São Vicente gesnord. Dat laatste plekje is het uiterste hoekje van Zuid-West Portugal met indrukwekkende kliffen die een zicht bieden op Afrika. Het uitzicht is er echt prachtig, zo zag ook Carlo :
Blijkbaar moet er daar wel heel veel vis zitten in die ongelofelijke diepte want het stond daar vol met vissers. Over extreme fishing gesproken, amai:
Zoals je kan zien op de volgende foto waren het eigenlijk zo van die beiren van mijn kaliber hé
En natuurlijk mag ook een natuurfotootje weer niet ontbreken:
s Avonds hebben we dan nog eens genoten van een aperitiefje op ons appartementje. We hebben ook eens, moedig en avontuurlijk als we zijn, een zwarte chorizo geprobeerd (Elke vraagt uitdrukkelijk om te vermelden dat dit enkel over Carlo en mij gaat). Helaas was de geur en smaak op zn zachtst gezegd toch niet zo aangenaam waardoor hij na elk een half schijfje geproefd te hebben toch maar naar de vuilbak is doorverwezen.
(Elke: Hate to say I told you so => ik had hen verwittigd dat het niet te vreten zou zijn, ma ni wille luisteren é; nu stonk heel ons appartement voor 2 dagen)
Gelukkig was de Cataplana com Bacalhau (een typisch Portugees gerecht met patatjes, kabeljauw en zeevruchten) nadien wel heel lekker.
De volgende dag (aangezien niemand daar een kamernummer kwam vragen aan het ontbijt) zijn we onze kans dan nog maar is gaan wagen aan de ontbijttafel van Hotel Eva voor alweer een breakfast with a view. Kwestie da spek mé eieren gemaakt door een ander toch altijd net nog iets meer smaken (ook de cakejes, yoghurtjes, vers fruit, etc. mochten er wel zijn). Nadien zijn we met onze goedgevulde magen naar Tavira geweest. Eigenlijk was dat toch een beetje onder onze verwachtingen. Het stadje staat in alle gidsen, maar eigenlijk was er niet zo heel veel te zien. Het fort dat we wouden bezoeken bleek niet meer dan een veredelde bloementuin en het zicht vanop de muren was nu ook niet je dat (weg met de hoogbouw!). Enkel het marktpleintje mocht er nog wel zijn.
Nadien hebben we onze prachtige kathedralen van lichamen even laten bewonderen terwijl we genoten van het warme zeewater.
Daar liepen ook verschillende strandlopers rond zoals de deze:
(Elke hier: voor fotos van dit vogeltje heeft Hans dus als een echte paparazzo rondgelopen tussen alle zonnekloppers -> ze begonnen zich spontaan te bedekken, uit schrik dat Hans ineens schunnige fotos van hen zou publiceren. Het was hem echter enkel om het vogeltje te doen)
Ja, en dan nu weer de serieuze mensen aan het woord :p
Aangezien er nog tijd over was zijn we nog eens naar Vila Real de Santo António geweest, een dorpje dat enkel door de rivier Guadiana wordt gescheiden van Spanje. Van daar heb ik dus een blik kunnen werpen op mi querida España.
Op dinsdag had Elke helaas een hele dag les, dus zaten Hilde en Carlo alleen met mij opgescheept. We zijn dan eerst naar Albufeira geweest, meteen een pak toeristischer dan Faro maar door de tijd van het jaar viel het al bij al wel mee. In het hoogseizoen zou ik die stad toch liever vermijden denk ik. Net zoals op de meeste plaatsen is een wandeling langs de kustlijn mooier dan de binnenstad zelf.
Na eerst nog de lokale Gipsy Market afgeschuimd te hebben zijn we dan doorgereden naar Praia Marina in Lagoa, alweer een prachtig strand met nog mooiere rotskusten.
Lagoa staat hier ook bekend als paradijs voor snorkelaars (er zijn zelfs bewegwijzerde onderwaterroutes uitgestippeld) maar helaas waren er wat teveel golven die dag zodat het zicht belemmerd werd. Daar moeten we dus zeker nog eens teugkeren op een betere dag!
De laatste dag zijn we Alte en Silves gaan bezoeken. Helaas hadden de weergoden beslist om voor het eerst sinds we hier zijn een volledige dag stortbuien op ons af te sturen. Bijgevolg hebben we die twee plaatsen vooral vanuit de auto gezien. Voor een stop in dit gezellige keramiekwinkeltje was wel tijd natuurlijk.
Gelukkig stopte het toch heel even met regen toen we aankwamen in Armação de Pêra, echt een supergezellig, authentiek vissersdorpje dat nog niet volledig uitgemolken was door het toerisme. Er was nog plaats voor de vissershutjes en -bootjes op het strand, echt leuk om te zien.
Maar zoals steeds komen aan alles mooie liedjes een eind en dus moesten Carlo en Hilde donderdag helaas weer naar huis. Bedankt voor de vele leuke momenten samen, de vele boodschappen en de mooie plant die ons balkonnetje veel gezelliger maakt!
wegens algemeen protest aangevoerd door Carlo Heirman nog eens een nieuwe post op ons blog. Dit weekend zijn we onze fietsen eens gaan uittesten hier in de Ria Formosa. Het zijn uiteraard geen superbikes, maar ze gaan vooruit en dat is genoeg voor ons :) Hier kan je even onze stalen rossen bewonderen:
Faro is niet zo groot, dus je moet gelukkig niet te ver rijden voor je iets moois te zien krijgt. We waren nog maar pas onderweg of we kwamen al in een gebied vol flamingos terecht. Jammer genoeg hadden zij ons ook direct in de gaten waardoor ze meteen wat verder weg gingen van ons, anders hadden deze foto's nóg spectaculairder en mooier kunnen zijn:
Er was uiteraard ook ander mooi gevogelte aanwezig. Aan de biologen onder jullie om de determineertabellen boven te halen en mij te laten weten wat ik hier gefotografeerd heb
En dit lekker kippetje was uiteraard ook te bewonderen :p
Een beetje verder zijn we op een paar zoutbanken gestoten. In de berg waar ik nu op sta stonden al voetsporen en dan stond er nog die Portugese vlag op, dat was dus té verleidelijk om zomaar te laten passeren. Btw (nee Seppe, niet Bernard Teofiel Waterslaghers ), dat zout voelde niet bepaald aangenaam tussen de teentjes en onder de voetzolen, maar het was het waard :p
Hieronder nog een paar leuke fotootjes voor de liefhebbers:
Aangezien we zoveel tijd tussen de flamingos hadden verspeeld, werd het al snel donker, dus moesten we op tijd terugkeren, meer fotootjes zullen dus voor een andere keer zijn.
Zondag zijn we dan nog met een gigantische internationale groep gaan basketten hier op een pleintje in het park. Vertegenwoordigd waren België (uiteraard), Duitsland, Italië, Spanje, Portugal, Ukraïne, Trinidad & Tobago, Servië, Iran, Brazilië en Indonesië. Toch al de moeite hé! Als we daar allemaal op vakantie zouden mogen gaan :p De foto's heeft Naomi, dus die moeten we nog krijgen, maar er staat hier voorlopig al genoeg beeldmateriaal voor één post hé.
Hallo daar allemaal in Belgenland/IJsland/Denenland en andere Europese toestanden waar jullie eventueel allemaal uithangen!
Nu ik weer in Portugal gearriveerd ben is het tijd voor nog eens een post op ons blog, zodat we jullie kunnen verblijden met nog een beetje leesplezier. Zoals de meesten wel weten heb ik dit weekend een blitsbezoekje gemaakt aan "home sweet home" Dendermonde en Gent. Na zaterdagavond te zijn geland ben ik meteen met ons moe, onze va, ons oma en de Seppe ne spaghetti gaan eten op een eetfestijn. Nadien ben'k mé Seppe nog naar de Scheldefeesten geweest in Baasrode en aangezien het vuurwerk toch "gene vetten" was zijn we dan nog maar een frieteken gaan steken bij frituur Monique. Merci Seppe, zonder ne stop ginder had men kort bezoek toch ni compleet geweest hé Zondag nog wa gerief gaan ophalen voor Elke in de Prinsenmeers en dan naar Gent om de vrienden nog eens te zien. Mannekes, 't was de max om jullie (al was het kort) toch nog eens terug te zien! Maandag heb'k dan mijn inschrijving in orde gebracht in Gent aangezien de situatie hier nogal uitzichtloos was. Ik ben nu officieel deeltijds student handelsingenieur met een examencontract. Eigenlijk komt het er op neer dat ik voor 29 studiepunten vakken opneem in zelfstudie (ik mag niet naar de lessen gaan). 's Avonds was er dan de plechtige proclamatie in de Aula van de UGent. Echt wel nog een prachtige zaal en een leuk zicht met iedereen in toga, maar wegens de gebrekkige kwaliteit van onze camera thuis zijn er ni veel foto's gelukt. Ik zal later wel nog aan betere foto's geraken, maar voorlopig zullen jullie het met deze prachtplaatjes moeten doen :
@ Dimi en Kay: bedankt voor het mogen gebruiken van de douche en voor de koteletjes met de heerlijke aardappelsla. Oh ja, dat taartje hou ik dan wel tegoed voor de kerstvakantie :p
Ondertussen is Elke hier maandag ook officieel begonnen aan haar Erasmus Mundus in Marine Biodiversity and Conservation (klinkt toch al sjiek, niet waar? ). Als opener meteen statistiek, kwestie van met het leukste eerst te beginnen uiteraard. Al bij al valt het voorlopig nog wel mee aangezien nog niet alle lessen al volledig begonnen zijn, waardoor we gisteren tijd hadden om een dagje hier op het strand te spenderen in plaats van in een muf leslokaal te moeten kruipen bij dit zalige weer. Greg, een canadese Erasmus Mundusser, wist dat er gratis gekayakt kon worden, dus daar hebben we uiteraard duchtig gebruik van gemaakt.
Gisterenavond zijn we dan op aanraden van Kriztina (een Noorse) naar "My Little Pony" gaan kijken. Voor jullie verkeerde gedachten krijgen, dat is een Noors indie-pop bandje dat hier speelde in het Teatro Municipal. We waren echt aangenaam verrast door die mannen. Het zijn gewoon studenten, ik schat onze leeftijd, en ze spelen echt mooie, vrolijke muziek. De zanger heeft vermeld dat ze nog langs België passeren op hun weg terug naar Noorwegen, dus zeker een aanrader voor diegenen die een (voorlopig nog) onbekende, getalenteerde groep willen zien. Voor de geïnteresseerden, dit is de link naar de website:
Alé, we gaan jullie laten, wij gaan nu eens kijken om een fiets te kopen. Met een bioloog in de rangen moeten we toch een beetje voor het milieu proberen zorgen, niet waar? En over het hele jaar bekeken is dat minstens de helft goedkoper als de bus. Enige nadeel: I'm afraid we'll be sweating like hell!
Aangezien Elke en ik door het zoeken naar een appartement, het regelen van internet, etc. in die twee weken er eigenlijk nog niet toe waren gekomen om effectief iets te doen of iets te gaan bekijken, vonden we dat het dringend tijd was om daar afgelopen weekend is wat verandering in te brengen. Om te beginnen zijn we vrijdagnamiddag hier in het oude stadscentrum van Faro zelf eens gaan kijken. Er is niet echt iets spectaculairs te zien maar (voor de mensen die van plan zijn naar hier te komen) het loont zeker de moeite om eens de toren van de kathedraal op te gaan. Je hebt er een prachtig zicht over Faro en de Ria Formosa, en een ooievaar heeft er zelfs zijn nest gebouwd, een leuk extraatje dus (zeker voor de biologen onder jullie ).
Ook leuk is gewoon eigenlijk wat rondslenteren door de vele gezellige, smalle straatjes (wie goed zoekt vindt zelfs een leuk, lokaal terrasje waar niet teveel toeristen komen).
Zaterdag dan zijn we met de kusttrein naar Lagos gegaan, een stadje zowat 90 kilometer ten westen van Faro. Het was raar om weer even terug een echte toerist te zijn (alhoewel volgens Elvar, onze Ijslandse vriend die ook dit blog volgt, "een vlaming" en "een toerist" omgekeerd evenredig zijn). Elvar zou wel eens gelijk kunnen hebben want eens we daar waren ontdekten we snel dat we geen zonnenbril of zonnecrème meehadden, anders geen overbodige luxe hier in de Algarve. We moeten zowat de enige twee mensen in dat hele stadje geweest zijn die daar in slaagden. We waren nog niet goed van de trein gestapt of ze smeten ons al de foldertjes om de oren van "dolphin watching" hier en "grotto tours" daar. Aangezien we 30 euro per persoon voor een uurtje dolphin watching toch wat veel vonden hebben we ons beperkt tot de (veel) goedkopere grotto tours. Eerst voer een grote boot ons langs de prachtige rotskusten van Lagos. Eens we in een wat afgelegen zone gekomen waren werd er overgestapt in een klein bootje dat echt tussen alle rotsen door kon varen, heel tof om te doen. Aangezien dat laatste in twee groepen moest gebeuren hadden we even tijd om te zwemmen en te snorkelen in deze unieke setting terwijl we wachtten op de tweede groep, zalig gewoon.
Nadien zijn we heel heel kort eens door het stadje gelopen maar dat viel ons eigenlijk een beetje tegen. Er was letterlijk niets te zien, dat stadje was gewoon één grote aaneenrijging van souvenirshops die allemaal hetzelfde verkopen en restaurants (ook voor de toeristen, of wat dacht u? ). We hebben dus redelijk rap beslist om gewoon terug wat langs de kust te wandelen en om ons dan te installeren op één van de vele idyllische strandjes op onze weg om nog wat te genieten van het prachtige weer hier in de Algarve en het warme zeewater (jaloers zijn is toegestaan :p).
Zondag dan zijn we met een man of twaalf (grotendeels Erasmussers, ook 2 Portugezen) naar de stranden van het eiland "Farol" (vuurtoren) geweest met de ferry. Het dankt waarschijnlijk zijn naam aan het feit dat er buiten de vuurtoren (op enkele vakantiewoningen na) echt niets anders te zien is daar. Voor de fans van Luc Steeno (ik weet dat jullie talrijk aanwezig zijn op dit blog) het was een dagje gewoon zon, zee, strand, alles wat jij verlangt, lekker bruin-ge-brand lagen wij in het zand!
Die dag hebben we dan afgesloten bij "Tosty's", waar je voor 5 à 6 euro verschillende soorten toast kunt bestellen groot genoeg om minstens 2 (meestal zelfs 3) magen te vullen. Hoera, goedkoop eten = meer centjes over voor de Sagres of de Super Bock!
Voila nu zijn jullie weer helemaal mee met onze avonturen/uitspattingen hier. Muitos beijinhos dos vossos amigos portugueses!
Hier valt voorlopig niet veel speciaals te melden. Al kunnen we wel pronken met onze nieuwste aankopen: een BBQ'tje voor 5 in den Jumbo (don't you just love the name? , echt ne winkel gemaakt op't formaat van beiren zoals ik ) en een tafeltje met twee stoeltjes voor 15 voor op ons balkonnetje hier (je had me eens moeten zien sleuren met de doos op de bus, 'k had in elk geval veel beziens hier). Met andere woorden: eventuele bezoekers zullen hier weer met volle teugen van kunnen meegenieten, hoera voor jullie allemaal daar in België! Verder willen we ook nog even een eervolle vermelding geven aan de jongedames Kay Herssens en Annelien Peelman, waarvan we reeds met veel plezier vernomen hebben dat ze geslaagd zijn voor de tweede zittijd, flink zo dames! Elke zegt hier nu van achter haar bureautje (ze is hier al naarstig aan het studeren) dat ze morgen een eerste testje Portugees heeft en ook een eervolle vermelding krijgt van mij. Helaas, moeten die eerst verdiend worden, de administrator van deze blog is nu eenmaal keihard voor iedereen. Aan onze lieve vrienden die op het originele idee kwamen van ons een "fotopuzzel" mee te geven: hij is inmiddels al ingekaderd en heeft een mooi, centraal (!) plekje gekregen in onze woonkamer! Verder blijkt nu ook dat jongeheer Seppe De Batselier, mijn neef, sinds kort overgegaan is tot het dragen van soutiens. Ik denk er het mijne van, maar zolang jij je er goed bij voelt Seppe is het allemaal goed voor mij, we zien je nog steeds even graag! Groetjes vanuit het nog steeds zeer hete Faro!
Hallo daar iedereen in het verre België! Dit is officieel het eerste bericht geschreven in onze nieuwe woonst (hoera, vreugde alom). In wat volgt zal ik de afgelopen week in de mate van het mogelijke proberen samenvatten zodat iedereen up to date is van wat er hier gebeurt. Ieder kan dan zelf kiezen welke deeltjes hem/haar wel of niet interesseren en lezen wat hij/zij wilt.
Deel 1: het inschrijven aan de unief Voor Elke was dit uiteraard een formaliteit aangezien zij een Erasmusstudente is, een paar papiertjes invullen en wat handtekeningen zetten en klaar was Kees (of in dit geval Elke ). Dat laatste was om het gemis aan Bart zijn mopjes wat te compenseren :p. Ik dacht dat ik ook zonder problemen zou kunnen inschrijven omdat in Gent ook eender wie dit kan doen zolang er betaald wordt. Blijkbaar ligt dat hier toch wat anders. Op de eerste plek waar ik heel mijn uitleg deed (de dienst buitenlandse betrekkingen nota bene) werd mij droogjes meegedeeld dat ik, omdat ik geen Portugees ben en ook geen Erasmusstudent, mij gewoon helemaal niet kan inschrijven. Na veel over-en-weer-geloop en talrijke bezoeken aan verschillende kantoren blijkt nu dat ik mij enkel kan inschrijven als extern student (waardoor ik geen gebruik mag maken van de faciliteiten voor studenten zoals de bibliotheek, cafetaria, parking, etc.) voor maximum 8 vakken. Normaal gezien was de deadline zelfs daar al voor verstreken, maar aangezien ze dan extra kunnen verdienen kreeg ik toch een paar dagen de tijd. Gisteren ben ik dan nog eens bij het hoofd van de opleiding "Línguas e Comunicação" (Talen en Communicatie) langs geweest. Een supervriendelijke mens die ook perfect Frans spreekt en voor mij een officiële mail in vloeiend Portugees heeft opgesteld om uitstel van inschrijving aan te vragen zodat ik op z'n minst eerst is een week verschillende vakken kan proberen voor ik definitief moet beslissen en inschrijven. Hopelijk komt dit nu in orde, indien er meer nieuws over is zal dat uiteraard hier te lezen zijn.
Deel 2: de zoektocht naar een appartement Afgaande op mijn ervaring in Valladolid, was ik er vrij gerust op dat dit zeer vlot zou gaan en we toch dagelijks veel verschillende appartementen zouden kunnen gaan bekijken. Jammer genoeg bleek dat we net tussen 2 grote "zoekperiodes" gearriveerd waren. Het is hier blijkbaar best om te zoeken in Augustus, ofwel vanaf half september (omdat tot dan die appartementen verhuurd worden als vakantieverblijf aan toeristen). Daardoor was er dus heel veel nog niet beschikbaar of niet meer beschikbaar. Om een lang verhaal kort te maken: de dingen die we zagen waren ofwel heel vuil ofwel te duur om enkel met ons twee te betalen, en we hadden toch liever ons eigen plekje. Het is zeker niet onze bedoeling om ons af te sluiten van de buitenwereld, maar met een gedeeld appartement heb je ook helemaal geen privacy als koppel. Tegen zondagavond zijn we met de moed der wanhoop dan toch nog eens naar 1 van de 3 Pingo doce's (de supermarktketen waar alle advertenties omhoog hangen) geweest om nog eens te kijken. Eerst hadden we zin om gewoon op te geven en in te trekken bij iemand anders, maar uiteindelijk hebben we toch de bus nog eens genomen. De beste beslissing die we hier tot nu toe al gemaakt hebben! Toen ik belde naar Fátima (voluit Maria de Fátima Paulino Mateus, vandaar de afkorting ) was ze meteen supervriendelijk. Ze moest die dag eigenlijk niet meer in Faro zijn maar onder het motto "maybe these people are perfect for my apartment and maybe my apartment is perfect for them" (zei ze tegen haar zoon die haar wou overtuigen om pas dinsdag te komen) heeft ze speciaal nog twee keer 35 minuten gereden zodat wij de flat zouden kunnen bekijken. Ze vertelde ons dat ze al verschillende mensen geweigerd had omdat dit haar huis geweest was en ze niet gelijk wie hier wou laten wonen, gewoon om een beetje geld te verdienen. Gelukkig vond ze dat Elke er "so cute" uitzag waardoor alles voor ons direct in de sacoche was :p. Volgens mij heeft ze echt iets van haar normale huurprijs gedaan omdat we maar met twee waren, want normaal gezien zou zoiets voor ons alleen niet te betalen zijn (er is immers nog een tweede slaapkamer met 2 bedden, goed nieuws voor de mensen die plannen om langs te komen dus ). Lang hebben we dus niet moeten twijfelen, enkel de telefonische goedkeuring van onzer beider ouders (waarvoor dank) hield ons nog tegen om direct toe te happen. Daar maakte ze absoluut geen probleem van (ze complimenteerde ons er zelfs voor) en beloofde dat we een dag de tijd hadden zonder dat ze aan iemand anders zou verhuren. Nu om het wat korter te houden een lijstje met wat ze al allemaal gedaan heeft voor ons: - een nieuwe matras en nieuwe kussens gekocht - handdoeken, kuisgerief en nog een extra bidon gas gebracht - maandag ons komen ophalen met onze baggage aan het hotel terwijl ze nog steeds niet in Faro was, weeral 2 keer 35 minuten rijden dus - gisteren meteen een lamp komen vervangen, een nieuwe douche gekocht en geïnstalleerd (terwijl de vorige niet bepaald "total loss" was) - ook gisteren meegeweest om ons internet te regelen op haar naam, want daarvoor heb je een Portugees "fiscal number" nodig, tenzij je 10 betaald per 10 uur dat je surft (niet echt een optie dus voor als er ook geskypet moet worden met het thuisfront) - nu gaat ze ook nog een plastieken tafeltje kopen en wat stoelen voor op het terras, gewoon omdat wij hadden gevraagd of we de keukentafel af en toe buiten mochten zetten en zij niet wilt dat we die altijd moeten verplaatsen Met andere woorden, net op de allerlaatste moment hebben we echt echt écht superveel chance gehad.
Deel 3: Weerstoestanden Daarover kunnen we heeeel kort zijn: het is hier godverdomme heet!!
Nog steeds geen geluk bij de zoektocht naar een appartement (man, hebben wij al vuile koten gezien zeg), MAAR daarnet hebben we wel 2 spelende babyzeehondjes gezien in de jachthaven hier, ook al niet slecht toch.
2 september: Het appartement dat alles had ⦠behalve meubels
Zoals jullie wel weten moeten we hier op zoek naar een appartement. Na een dag lang telefoontjes plegen hadden we 's avonds toch nog een laatste nummer gebeld. Het appartement bleek in een zijstraatje pal in het centrum te liggen maar toch heel rustig gelegen, ideaal dus. We gaan naar boven met de huisbazin en wat we te zien kregen was ongelooflijk. Echt een superprachtig appartementje met hele mooie tegels, alles proper en verzorgd, een balkon met uitzicht op de zee en het natuurpark Ria Formosa (!) voor slechts 350 (de prijzen zijn hier vergelijkbaar met in Gent). Het enige probleem voor ons was dat er letterlijk niets stond, geen stoel, geen tafel, zelfs geen lampen aan het plafond. Na een paar keer goed gevloekt te hebben zijn we dan toch maar verder gegaan zonder appartement. Als troost hebben we onszelf dan maar getrakteerd op een goeie vettige McDonalds maaltijd (wat is het Portugese eten toch heerlijk ).
2 enthousiaste jongelingen staan klaar met hun baggage om te vertrekken richting Faro. Probleem 1: Nadat Thomas Cook eerst onze vlucht van 3 september, waarvan we zogezegd 2 van de laatste 6 zeteltjes hadden gekocht in een promotie, had geannuleerd wegens ONDERbezetting (begrijpe wie begrijpen kan) bleek de vlucht die we in de plaats nog hadden kunnen regelen met de hulp van Annelies (waarvoor onze dank J ) nog een tussenstop te maken in Almería. Een fijn detail dat ene Sylvie van Thomas Cook niet belangrijk genoeg vond om even mee te delen. Nu ja, veel anders zat er toch niet op en we hadden die vlucht sowieso moeten nemen, maar toch had dat wel even gemeld mogen worden.
Probleem 2: We mochten samen 40 kilo baggage meedoen en 2 keer 6 kilo handbaggage. We wisten allebei heel goed dat onze handbaggage teveel woog, maar ja, als ge voor een jaar vertrekt pakt ne mens rap al is iets meer mee hé! Dus: eerst onze 2 koffers op de weegschaal, bleek dat we nog 2,5 kilo over hadden. Dan vraagt de dame aan de andere kant van de desk om ook onze handbaggage te wegen, waarop ik onmiddellijk vraag of het niet mogelijk is om eventueel, indien nodig nog wat bij onze gewone baggage bij te steken. Blijkbaar is het Miss-gehalte voor een desklady belangrijker dan EQ en IQ, want met een fijne glimlach stuurde ze onze baggage definitief de rolband op voor we nog maar onze handbaggage op de weegschaal hadden gezet. Nu stonden we daar met bijna 20 kilo aan handbaggage en we mochten er maar 12 meedoen. Gelukkig stond er naast de desk (waar wij ondertussen naarstig aan het selecteren waren) een vriendelijke man van Aviapartner die fijntjes opmerkte aan de mensen achter de desk dat wij omdat we voor langer dan 3 maanden vertrekken geen 20 maar 32 kilo mochten meenemen per persoon. Aangezien ik toch een rugzak had zitten in mijn trolley was het dankzij deze man snel opgelost: één trolley hebben we volgestampt met 8 kilo aan baggage die hij heeft ingecheckt voor ons, waardoor we nog slechts een rugzak en een trolley van twee keer 6 kilo over hadden. Moest op een of andere rare manier die man dit toch te lezen krijgen: dank u wel meneer, u maakte onze dag goed!
Probleem 3: Even vertalen voor de mensen die in de toekomst misschien nog met Thomas Cook willen vliegen: maaltijd aan boord is een ruime interpretatie van ne sandwich mé een schelleke kaas. Ik weet niet welk kaliber mensen (of dwergen) er normaal op hun vliegtuigen zit, maar wij hadden er alleszins niet mee gegeten. Gelukkig had moeder Hilde mij een broodje preparé en wa ballekes meegegeven waardoor we toch onze honger konden stillen.
Voor de mensen die mij nu verdenken van anti-reclame voor Thomas Cook Airlines: niet alles was slecht, we kregen ook een glaasje frisdrank, een kopje thee, een speculaasje en een snoepje vlak voor het landen J.
Tegen een uur of 11 lokale tijd (middernacht in België) zijn we dan toch aangekomen in ons hotel. Geen grote luxe, maar wel heel proper met alles wat je nodig hebt en hele vriendelijke mensen achter de balie. Hier kregen we dan toch wél wat we verwacht hadden. :)
): in Faro is het echt supermoeilijk om aan werk te geraken, dus moet ik mij ook wat meer richten op de dorpen rond Faro, helaas kan ik ook niet té ver gaan, want ik heb hier enkel een fiets. Niettemin, blijven er toch altijd nieuwe dingen opduiken die dan misschien een job kunnen opleveren met wat geluk, waardoor ik toch altijd bezig blijf en kan blijven hopen. We doen in ieder geval ons best en 'k blijf er in geloven da'k wel is ne meevaller zal hebben.
).
) en een tafeltje met twee stoeltjes voor 15 voor op ons balkonnetje hier (je had me eens moeten zien sleuren met de doos op de bus, 'k had in elk geval veel beziens hier). Met andere woorden: eventuele bezoekers zullen hier weer met volle teugen van kunnen meegenieten, hoera voor jullie allemaal daar in België!
