Gisteren was het minder mooi weer. Meer wolken en de zon veel achter die wolken. Na ons ontbijt zijn we met de moto naar Chrysso gereden, een dorpje onder Delphi. Patrick was er eergisteren naartoe gefietst en had er een authentieke winkel gevonden, kleiner dan een huiskamer thuis maar waar je ongeveer alles kon kopen. Bij aankomst in het dorpje dronken we eerst een koffie op een pleintje. Vooral mannen doen dat hier dagelijks. We hadden bordjes gezien naar een lokaal folkloristisch museum en gingen op zoek. De straat er naartoe leek op de Kerkstraat van vijftig jaar geleden: het ene winkeltje naast het andere, maar allemaal gesloten en de huizen in verval. Het museum bleek gesloten ondanks het feit dat het eigenlijk open moest zijn volgens de informatie. Op de camping bij de Meteora had een Duits koppel ons verteld dat vele kleine musea gesloten bleven omdat de overheid het personeel niet betaalde. Dus maar naar de winkel om boodschappen te doen.

Na het middagmaal vertrokken we naar Diakofto voor het volgende hoogtepunt. We reden langs de E65, een zogenaamde snelweg, maar slechts een rijstrook per rijrichting en zeer bochtig. In ongeveer elke flinke bocht stonden een of meerdere gedenkkapelletjes, oud en nieuw, in steen of metaal, groot en klein, af en toe met een foto van de verongelukte jongen. Ik heb ze niet durven tellen maar het waren er veel. Na bijna drie uur kwamen we aan in Nafpaktos. We hebben de beroemde Kastro in de verte gezien. Je kon er echter alleen te voet naartoe en dat was voor mij teveel. Via de nieuwe brug over de zeeengte verlieten we het Grieks vasteland en bereikten we de Peloponessos. De overtocht kostte elf euro twintig en onmiddellijk erna kwamen we aan de snelwegtol, nog eens zes euro twintig. Tot onze verbazing kregen we hiervoor een snelweg waar nog aan gewerkt werd, en mochten we niet sneller dan zestig kilometer per uur rijden, wat geen enkele Grieks deed! Langs de zuidelijke kant van de Golf van Korinthe bereikten we Diakofto. Een kilometer buiten het dorp was een gratis camperplaats op het strand. We stonden op drie meter van de zee, en zagen de bergen aan de overkant in het donker verdwijnen.

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan want we wilden het eerste treintje naar Kalavytra halen. We waren goed op tijd in het station, maar de trein was volledig bezet door een schoolreis. Ik heb de loketdame gesmeekt om toch mee te mogen, anders moesten we meer dan twee uur wachten. Het mocht uiteindelijk maar we zouden moeten staan. Vlak voor het vertrek zei de conducteur dat hij nog twee plaatsen voor ons had, wel op klapstoeltjes, maar we zaten. De hele rit genoten we van het gebabbel van de schoolkinderen, en de leerkrachten en mama's. De trein gaat naar het bergdorp Kalavytra door de Vouraikoskloof. Het was een spectaculaire rit met schitterende zichten. Kalavytra bereikten we na een dik uur. Het is een monument uit de Griekse recente geschiedenis: in de tweede wereldoorlog hebben de Duitsers alle mannelijke inwoners ouder dan 13 jaar doodgeschoten. Vrouwen, kinderen en ouderlingen waren opgesloten in de dorpsschool die in brand gestoken werd. Gelukkig kregen ze een deur open en konden wegvluchten onder de ogen van de Duitsers die hen lieten begaan. In het heropgebouwde schoolgebouw is nu een aangrijpend museum ingericht over deze gebeurtenis. Samen met de Vouraikoskloof een must voor ieder Grieks schoolkind.

Boven hadden we al enkele druppels regen gevoeld, maar terug beneden zagen we de overkant van de Golf niet meer, en terwijl we aan het inpakken waren kregen we een regenbui. Via de oude weg en een stuk nepsnelweg zijn we nu in Oud Korinthe beland, een dorpje landinwaarts van de stad Korinthe, waar we een camperplaats vonden vlak bij de archeologische site. We werden hier hartelijk welkom geheten en kregen een streekspecialiteit, ingemaakte (of opgelegde) rozijnen. Heel lekker. Korinthe was van oudsher bekend om zijn krenten..'

Morgen met de moto naar Akrokorinthe, hoog op een berg!