Voor ons 11^de minikamp trokken we met onze oud-leidinggroep naar domein “De Puytvoet” in Sint Niklaas, bakermat van het scoutswezen in het Waasland. Mogelijks zijn onze pioniers hier ook nog in de leer geweest bij het opstarten van onze gidsengroep, inmiddels 50 jaar geleden.

In  dit mooie natuurdomein betrokken wij een ruim erf met  pachthof,  voorzien van een stille en wille kamer en een professionele keuken. Volledig geschikt dus voor alle geplande en gebeurlijke exploten. 

De regelmatige passage van enige hoenders paste als gegoten bij ons thema van dit jaar: de boerderie.  Bont waren de voorschoten, galant om dragen de galossen,  stoer de moestasjen en graalijk geif het alaam, al zullen verschillende bronnen het verticuteertuigje toch eerder onder misbaar* dan onder onmisbaar klasseren. Tja, goestingen verschillen.

Eensgezindheid echter was er rond het vrijdagavondmenu. Als steeds kwam er spaghetti op tafel, deze keer niet van De Manen, maar van Oost Afrika.  Vergezeld van een glas wijn van de wereldwinkel koppelden we de redding van de planeet aan een smakelijke maaltijd.  Gezellig idealisme blijft langer duren.

Vervolgens vooruit met de geit, want deze  vrijdagavond had Pascalleken  het  Rad van Fortoën op landbouwmaat gepimpt, en nog in ’t Lebbeeks op de koe-ëp toe. Bijgestaan door haar ravissante assistente Nele bezorgde zij ons weer een heel plezierige avond.  Jaja, op den boerenbuiten kunnen de mensen nog lachen – sertoe na het slachten van een paar Barons.

Het was alweer ver na middernacht alvorens de slaapvertrekken opgezocht werden, echter niet met achterlating van den oulam. Integendeel. Sommige noeste werkers vermochten het om  bij nacht in de wille kamer de deugdelijkheid van hun materiaal te testen, kwestie van ’s ochtends vroeg niet voor verrassingen komen te staan. Zelfs in de wille kamer, waar men veel gewoon is, was men het er over eens dat er grenzen zijn aan alles; ook aan arbeidsijver bedreven met een verticuteerwiel. ’s Anderendaags zou het tuig dan ook op onverklaarbare wijze geruime tijd verdwijnen….Vooral Mia wist van niks.

Dat had men echter nog niet in de mot aan de ontbijttafel,waar iedereen zich opmerkelijk vroeg meldde voor van alles en nog wat besmeerd met goei boter. De goei boter liep overigens als een rode draad doorheen het ganse weekend en bracht het helemaal op smaak, gelijk enkel goei boter dat kan.  (firma De Brandt, dat gaat alen hier een noot kosten!)

Toen vloeide het eten in het koken over en sloten Els, Karoline en Veerle zich bij het gezelschap aan. De ballekes moesten even op chapelure wachten, maar werden na een kort verwijl toch in de correcte vorm gerold (geen sinecure, want de kwestie van de diameter van gehaktballen geeft 18400 hits op Google-chekt!). De tong werd gepeld en lieden die dit edele eten aanvankelijk verketterden,  verlustigden zich nu zelfs aan den afval. Zo zie je maar dat ons keukenteam wonderen vermag.    

Sedert jaren occupeert Pat zich met de soep bij de middagboterhammen. Deze keer had ze voor’s middags groene soep geprepareerd en voor’s avonds een delicieuse, meer verfijnde paprikasoep. Vóór ze met Lut echter terug was van een korte voorbereidingssessie in functie van het avondbosspel, was die verfijnde  paprikasoep al op. Iedereen was het er over eens dat ze bijzonder lekker was. 

Tijdens die korte afwezigheid hadden Pat en Lut ook al het lied van Vera’s verjaardag mislopen – er was dan ook bijzonder veel volk op ’t weekend en er sijpelden doorheen de dag almaar meer mensen binnen, ’t viel niet direct op dat er twee ontbraken moeten we ter onzer verontschuldiging aanvoeren. Met veel plezier hebben we later op de dag het Vera-lied nogmaals gezongen, op de toon van Ramaya:

Refrein:

50 jaar – Vera wordt 50 jaar

Is dat niet wonderbaar ?

Wie vieren altegaar

Kokoko

50 jaar – Vera wordt 50 jaar

Is dat niet wonderbaar ?

Dus vieren maar !

Ze was’t vierde kind bij elen thuis (lalalala)

Ze hielp mee met de stiënenkuis (lalalala)

Maar liever ging ze zelf op toer (lalalala)

Naar de gidsen in de rue d’amour (lalalalala)

Tein ging ze studeren in Gent – ietsken doen met heel talent

Creatief – decoratief en polyvalent !

Refr.

Nen tweeling kreeg z’op hare schoot (lalalala)

Ben en Jan worden samen groot (lalalala)

Zij is in veel dingen goed (lalalala)

Een werker met een groot gemoed (lalalala)

Zij staat recht na tegenslag - Basken kleurt gans elen dag

Gambia- Afrika – en nog meer van da

Refr.

Z’is graag op een festival (lalalala)

En blijven zal ze ’t langst van al (lalalala)

Z’s een echte kookprinses (lalalala)

W’emmen van haar geiren les (lalalala)

Zij heeft humor zij heeft flair

Zij verwent ons culinair

Keiskroket –garnaalkrotet en têrêtêtêt !

Met d’n anderen moesten we ons al haasten om op tijd in het centrum van Sint Niklaas te zijn, voor ons gps-stadsspel. De weerspannige techniek had Marieke al bijna op de rand van een zenuwinzinking gebracht (zelfs Marieke!), maar uiteindelijk kwam alles in orde. Een Slavische jongen legde ons de grondbeginselen van het gps-spel uit.  We verdeelden ons in verschillende groepen en gingen aan de slag. Het was de bedoeling dat verschillende teams agenten  samen op de groep dieven joegen. In de praktijk hadden we evenveel moeite met het lokaliseren van onze bondgenoten dan met het vatten van de dieven.  Enkel dankzij de puike doorseiningen met de walkie talkie slaagden wij er in de dieven één keer te vatten. De tweede keer werden zij geveld door hun eigen mijn. Anders zouden ze nu nóg op vrije voeten zijn.                                                                                                  We namen afscheid van Myriam die naar het feest van de 50-jarigen in Lebbeke trok.

Scheel van den dorst keerden wij terug naar de Puytvoet. Er lagen daar immers nog  42 (danigomtrent) familiepakken chips te wachten en bovendien waren er ook nog mysterie guests op komst.  Een viertal pioniers kwamen langs om de weekendsfeer  én de inmiddels tafeklare tong in madèrasaus te proeven.

Als dessert werd er een nouvelle-cuisine portie vanillepap geserveerd. Een filmken uit de jaren stillekes was de kers op de taart.

Terwijl Louisa, Emi, Simone, Marie Jeanne samen met Mieke en Monique het filmken nog eens herbekeken en verhalen ophaalden, trokken wij het bos in voor het nachtspel van Pat en Lut.  Aan de hand van hints op her en der opgestelde vlaggetjes en via opdrachten moesten we een spreekwoord zoeken.  De spelleidsters hadden ons plechtig beloofd een avondspel te maken dat absoluut niet “benaalijk” zou zijn en zij hebben woord gehouden !  De afwezigen hadden ongelijk, want het was een keitoffe bedoening– we hebben gelachen tot op ’t randje van de reanimatie. Pat en Lut mogen dat nog doen!

Omringd door hout van allerlei kwaliteit en klieving lieten we het vlammen aan de kaarsen over en aan  Rita, die haar teloorgegane totem moest inhalen. Onder het zingen van menig schoon lied diende ze 10 keer met haar geliefd verticuteerwieltje rond het kamphuis te rennen. Het leverde haar de nieuwe voortotem “Vieve”Valk op.

Diep in de nacht keerde Myriam terug van de vijftigjarigenviering.  Toen moest het feest nog echt beginnen, want gesterkt door de aanwezigheid van Pascalleken en haar talrijke gadgets speelden zich in de wille kamer taferelen af die men op een gewoon boerenerf pas beleeft wanneer de volledige veestapel door de kwaadste variant van de dolle-koeienziekte getroffen is.  En geen veterinair in de buurt. Sommigen hadden pertang geld gegeven voor een spuitje, hetzij voor zichzelf, hetzij voor de dolle beestenboel in de wille kamer.

Hoe dan ook: ’s ochtends was iedereen gezond weer op. Alhoewel: gezond – het valt mij op dat er gaandeweg pillekes vóór, tijdens of na’t ontbijt genomen worden. Nog een paar jaar en  een dienst thuisverpleiging   moet ons op zijn ronde zetten.  Voorlopig kunnen we nog voort met een uitgekiende dosis relaxatie.

Druïda’s Marjolijn, Benjamijn en Gwendolijn gaven het beste van zichzelf aan hun naasten.  Hun mantra’s vulden het collectieve aura – bekoorlijke geuren leiden tot heilzame sensaties. Kortom: zij brachten het hele zootje in extase. En gelàchen, éé Marleen!

Zo liep ons verblijf stilaan naar het einde – na een restjesmaaltijd werd de boerderie terug op zijn effen gezet. Op naar het terras van Roeland.

Een kleine misrekening van het financieel team leidde tot een overschot op de begroting en dat is dezelfde avond nog weggewerkt.

Aanvankelijk liet het muzikale koetje nog van zich horen, maar het moest zich uiteindelijk gewonnen geven, want tegen de gidsenzusjes op kruissnelheid kan weinig op.

Enfin, moe maar tevreden keerden we uiteindelijk en met lichte tegenzin naar huis. De avond was weer neergekomen, de zonne gezonken, het  duister geklommen. We waren allen toe aan zegen, rust en vree.

Oe letter voyts is’t weer eind september 2012 en trekken we naar Lokeren in het thema van “Diep in de zee”. Ver onder de golven, zou het dààr niet een beetje stil zijn ?

Dit weekend was tof  door de deugddoende aanwezigheid-lang of kort- van (in alfabetische volgorde): An VdV, Anneke DV, Carla, Daisy, Els, Emi, Erna, Goedele, Karoline, Katrijn, Louisa, Lut,  Marie Jeanne, Marieke, Marleen, Mia, Mieke, Monique, Myriam, Nele, Pascale, Pat, Rit, Rita, Saar, Simone, Valerie, Veerle, Vera

*misbaar, in de betekenis van “kabaal”.

12-10-2011 om 21:28 geschreven door An Van der Vreken