Van vrijdag 26 tot zondag 28 september 2008 met de Gidsenzusjes in het Koetshuis van het Verloren Bos te Lokeren te gast. Het verloren Sprookjes-bos in feite, want Sprookjes waren het kampthema dit jaar.

In vergelijking tot vorig jaar zaten we nu superdeluxe gelogeerd, in een zee van ruimte en hygiëne en navenantse strenge regels. Gezien de speelse tot losbandige natuur  van menig Gidsenzusje waren deze misschien niet eens zo'n slecht idee (zeker nu vermoeidheid mij noopt de teugels enigszins te laten vieren) maar toch ...even wennen.
In stukken en brokken stroomde het gezelschap toe - tegen halfnegen kwam Mère superieur's bespaar-spaghetti op tafel, bijna net zo lekker als van de Manen. Tegen tienen kon de kwis van Pascalleken en Saar beginnen, doorspekt met sprookjesvragen en royaal gedrenkt in sprankelend doopwater op de gezondheid van Zaha en haar ouderpaar, die we bij deze nog feliciteren en veel geluk wensen.
De avondgasten Rit, Pascalleken, Els en Karolien keerden naar Lebbeke terug en de volpensions gingen over tot de orde van de nacht.
Er werd nog een koetje en kalfje en andere natuurelementen besproken.  Onvermoed bleek op dit nachtelijk uur in Carla een nieuwe Phil Bosman te schuilen, die ons allen warm maakte voor haar actie "waardeer een keer meer".  
Tegen 3U was iedereen in slaap of bijna alweer wakker.

Zaterdag 27 september
Three degrees waren gelijk met het ochtendgloren op stap naar de bakker - alwaar een speedtaart (= een spie taart) aangetroffen werd ten bedrage van € 2,35. Wegens de dalende koopkracht werden dan maar gewone pistolets gekocht.
Na een rustig en langgerokken ontbijt was het tijd voor wat stilaan een klassieker én topper is van het mini-kamp: de kookvoormiddag. Zelf heb ik mij even terug in mijn bedstee teruggetrokken - wegens eerdergenoemde vermoeidheid en sprankelend doopwater, maar tegen 12U waren er twee soorten overheerlijke soep klaar, door Pat gecreëerd, hierbij geassisteerd door diverse leergierige omstaanders met nog heel wat kooklessen te gaan en één hopeloos geval. De vaste foeriers Erna en Myriam hadden zich met bijstand van Daisy in de paling bekwaamd. Zuring, spinazie, peterselie, basilicum was uit allerlei bevriende hoven naar Lokeren meegebracht en in uitgekiende hoeveelheden versneden en tot saus gemaakt ter voorbereiding van het komende avondmaal. Lieve en Jannes kwamen en zagen dat het goed was.
's Middags waren er creatieve smoskes in 't zonneken op den hof. Annelies en Anneke kwamen de rangen vervoegen.
(Al het bovenvermelde werd gekruid met pittige verhalen en veel binnen- en buitenpret die vermoedelijk tot ver buiten de stadsgrenzen te horen was. Zero tolerance in Lokeren ? Niets van gemerkt. )
Ook niet tijdens het stadsspel dat Roodkapje Mia voor ons had voorbereid en waar menig Lokeraar misschien toch even van geschrokken is. En dat terwijl die mensen nog niet goed bekomen waren van de trouw van Miet en Wilfried ! Gewapend met een digitale camera legden we mannen in uniform, grote beesten, varende/voerende voorwerpen, baby's, zwembaden, diensters, standbeelden vast om op die manier tips te verdienen die tot de titel van een sprookje leiden. Alhoewel er geen officiële winnaar bekend gemaakt werd was onze groep duidelijk de beste.  Een bijzonder aanmoedigings- en welkomsprijs gaat echter naar Anneke, kersverse oud-leidster die deze namiddag haar entree deed bij de Gidsenzusjes.

Terug thuis was het tijd voor hapjes en klapjes en de hoofdschotel: paling in 't groen of gebakken met sjalotjes - door Valerie gesneden à rato van 3 per uur. Dat blijkt ook het tempo te zijn waarin Lut aardappelen met een pot rode kool bereidt. Maar verder hebben ze tal van kwaliteiten waarop ge jaloers zou zijn !
Nadat iedereen zich op medisch onverantwoorde wijze overdaan had aan de paling, die op beide wijzen superlekker was,  diende het schrikspel van de jonge Gidsenzusjes zich sneller aan dan voorzien wegens de avondklok die reglementair was vastgesteld.  Het was echter ook om 9 u al donker en bangelijk genoeg en gevaarlijk bovendien ... vraag het maar aan Greet die kleerscheuren en een knieblessure overhield aan dit initiatief.
Rond het vuur passeerden even later de dingen des levens alweer de revue. Bo en zijn baasje passeerden ook en vooral Bo zal zich zijn passage nog lang en graag herinneren.
Te snel werd het te laat en vervolgens weer te vroeg.

Zondag 28 september
Koeken bij de bakker, deze keer - ook in tijden van crisis blijft een zondag een zondag. Ondanks de verwaarloosbare voorbije nachtrusten stonden alle aanwezige Gidsenzusjes om 10u met de Nordic stokken in de hand klaar voor een kennismaking met deze supergezonde sport. De ene heeft er al wat meer talent of enthousiasme voor dan de andere, maar zolang er geen scheetzakken bovenkomen ben ik tevreden.
De volksdansjes zijn er dit jaar ook weer bij ingeschoten, alhoewel Marieke plichtsbewust voorbereid en klaar was voor een korte heropfrissing ter zake. De keuken/eettafel had meer aantrok.
Terwijl de meeste meisjes zich alweer aan uitspattingen van diverse aard te buiten gingen werkte het financieel team (Mieke en Monique) de afrekening af, zich luidop beklagend over het heersende financieel beleid. Het leek de Fortis wel.
Onverwacht kwamen ook de huidige scoutsmeisjes langs, op pad voor Trapsgewijs. Zij zullen zich deze passage nog lang heugen, want de levenslust van ons gezelschap tierde net op dat moment weliger dan ooit.
Soms uit een ingetogen en diepdoorleefde ervaring van verbondenheid en vriendschap zich op de vreemdste manieren.

Ondanks de ogenschijnlijke organisatorische chaos slaagde ons gezelschap er wonderwel in om tegen het afgesproken uur  gepakt, gezakt en geheel opgekuist te zijn. We voelden ons allen even opgeruimd als de infrastructuur na dit verkwikkende weekend ! Enkel Bruce vermogt het nog enig roet in ons eten te gooien. Wat een gedacht om in congé te zijn als wij terugkeren naar de rue d'Amour ! Dat is goed voor één keer, maar maatregelen moeten getroffen worden om herhaling te voorkomen. Saar, ik machtig u.

En zo kwam er een eind aan alweer een memorabel weekend.

"Geef ons heer zegen en rust en vree" zongen we nog bij Aliceken en toen kreeg het varkentje een lange snuit en het sprookje was weer uit.

Dank aan allen die er aan meeschreven !

Mère superieure

29-09-2008 om 00:00 geschreven door An Van der Vreken