Als ik nu het beeld van mijn grootouders oproep, zie ik voor mij een vriendelijk en minzaam koppel. Mijn moemoe en vava waren een vrij hecht koppel. Ik heb hen nooit ruzie zien maken, tenzij tijdens het kaarten. Het waren stille mensen en ik denk tevreden met het leven dat zij leidden. Wat mij vooral is bijgebleven is de stilte en de rust dat hun huis uitstraalde. Vava hield zich bezig met de reparatie van klokken. Hij onderhield een vrij grote moestuin met een glazen serre. Voor ons was de tuin vooral interessant tijdens Pasen. Uren konden wij, mijn zus en ik, paaseieren rapen. Vava had de gewoonte om achter onze rug de gevonden eiren terug te verstoppen. Op vrijdag werd er dan gezamenlijk met veel water gekuisd. De namiddag was uitrusten. Soezen in de zon onder de glazen koepel. Enkel het getiktak van de klok verbrak , nee versterkte de stilte. Zo heb ik mij altijd mijn oude dag voorgesteld.
Nu ben ik pensioengerechtigd en heimelijk hunker ik naar de stilte, enkel versterkt door een tsilpende vogel. Ik tracht het tempo uit mijn levensritme te halen. Mijn oppervlakkige interesses verder uit te diepen. Ik heb mij tot doel gesteld de dag met een grotere intensiteit te beleven. Maar er is nog veel werk aan de winkel.Mijn agenda staat vol afspraken, misschien moet ik mijn agenda het raam uitgooien.
Als ik nu mijn collega-gepensioneerden bezig zie, dan denk ik waarom wil men nu perse op pensioen gaan. Druk, druk druk.... Wie staat er vijf minuten voor opening van de winkel op de ruit te tikken. Wie respecteert de wachtend rij in de supermarkt niet. Wie preutelt er hardop dat het hier niet vooruitgaat. Zij hebben allen toch zoveel te doen, fietsen en terrassen en ......... niets doen. Ook de elementaire beleefdheid blijft hierbij dikwijls achterwege. Dit vooral verwondert mij. Zij hebben ons immers geleerd onze naaste met respect en eerbied te benaderen. Het doet echt raar als je je ouders hierop betrapt en het ergste is dat er geen schaamte meer is. God bewaar mij, dat ik nooit zo word. Hoe is het zo ver kunnen komen. Hebben wij dit te danken aan de uitzending "Benidorm bastards" of ligt het aan de maatschappij. Misschien hebben wij ook weinig respect voor oudere mensen.Staan wij onze zitplaats op de bus nog naf aan een bejaarde, doen wij voor hen de deur nog open, helpen wij hen de straat over te steken. Dit werd ons allemaal bij de scouts bijgebracht, maar misschien behoort dit niet meer tot hun goede daden. Ik zie het in ieder geval niet meer. De maatschappij is agressiever geworden en zij reageren hier op. Ieder voor zich en ocharme ik.
Nee. Zo wil ik niet worden. Ik wil een Nestor zijn, iemand die zijn levenservaring overbrengt op de jongere generatie. Ik wil hen laten inzien dat materieel bezit geen geluk brengt, enkel gemak. Geluk vindt je enkel bij je partner, zelfs in moeilijke omstandigheden. Met haar wil ik oud worden, in alle eenvoud maar rijk aan liefde en geluk.
Maandagochtend, acht uur, bah weer gaan werken. Het is een grijze ochtend. Half slaperig rij ik de garage uit en wacht 10 minuten alvoor iemand zo beleefd is om mij in de wachtende rij auto's te laten inschuiven. Van verkeerslicht tot verkeerslicht schuif ikj op een slakkengangetje richting kantoor. De tijd gaat veel te vlug en de angst slaat me om het hart, want ik dreig alweer eens te laat te komen. Ha, eindelijk , we zijn er. Nog vlug enkele fietsers opzij duwen en nog net voor iemands neus een parkeerplaats inpikken. Snel in looppas, iedereen opzij duwend, het kantoorgebouw binnen stormen. Ja ik heb het gehaald. Met een zucht en een vluchtig knik naar mijn collega's laat ik mij op mijn stoelen vallen. Bij een dampende kop koffie kom ik langzaam tot rust en overzie wat ik vandaag nog te doen heb. Maar eerst tot rust komen. Dit kan wel even duren.......
Met de fiets naar het werk
Maandagochtend, vrolijk gekwetter van vogels in de tuin, een opkomende zon, heerlijk met de fiets naar kantoor. Ik zie er naar uit. Vrouwlief laat mij uit, en ik zwier gezwind op mijn fiets tussen de wachtende auto's voor mijn deur.Ik vermijd het drukke verkeer en rij langs de schelde richting kantoor. Mijn longen vullen zich met frisse, zuivere lucht. Ik word er bijna high van. Mijn zintuigen staan op scherp. De lucht vult zich met vrolijk gekwetter en gekwaak van de vogels rondom mij. De geur van nat gras en vochtig hout, vermengd met de zilte geur van het scheldewater bevangt mij. Heerlijk, gewoon heerlijk. Dit is ontwaken. Ha daar is het kantoor al. De fiets stallen en beveiligen, en al fluitend wandel ik het kantoor binnen. Hallo iedereen, hier ben ik. En wat voor spannends biedt ons deze nieuwe werkdag. Kom we zullen er eens in vliegen ...
Conclusie
Als je beide verhaaltjes vergelijkt moet je wel gek zijn als je voor het eerste kiest. Wie dagdagelijks met de auto in de file staat beseft niet wat hij mist. Ochtendstond heeft goud in de mond zegt men. Op de fiets besef je pas hoe mooi een ochtendstond kan zijn. Het werkt zelfs verslavend.Je hebt het gevoel dat je de hele wereld aan kunt. Je krijgt er een goed humeur van, en je collega's profiteren hiervan. Zelfs je baas wint hierbij: een goede sfeer, plezier in het werk, creatief..... Dit zal ik helaas moeten missen als ik straks op pensioen ga. Of niet toch
Een maatschappij of een gemeenschap is pas leefbaar voor al zijn leden als er regels of wetten zijn waar men zich dient aan te houden .Een wet is dus een leefregel opgesteld door de meerderheid van de leden van deze maatschappij, tenminste in een democratisch georienteerde gemeenscchap. Een wet heeft als doel dat alle leden van deze maatschappij een zelfde handelswijze hebben die het in stand houden van deze maatschappij beschermen, en bijgevolg ook alle leden van deze maatschappij beschermen.
Als nu onze maatschappij, in dit geval Belgie, op financieel en economisch vlak sterk bedreigd wordt, dienen er maatregelen genomen te worden. Deze maatregelen zijn dus voor het algemeen belang, niet voor het belang van het individu.
Wie bepaalt welke maatregelen er dienen genomen te worden ? Een kleine groep mensen (politici), ve Ook de werkomstandigheden zijnrkozen door de bevolking, bepaalt op grond van adviezen verstrekt door verschillende instanties, zoals economen en financiele instellingen. Deze maatregelen worden dus met de beste bedoelingen en na ernstig overleg uitgevaardigd en in een wet gegoten.
Wij zien dus dat een wet het algemeen belang dient en ons, Burgers, beschermt. Deze wet wordt in princiepe ook door ons opgesteld, via de door ons verkozen politici. Hoe komt het dan dat een op deze wijze tot stand gekomen wet of maatregel telkens op zoveel tegenstand stoot.
Ik neem als voorbeeld: de verlenging van de pensioenleeftijd tot 62 jaar. Ik ben zelf 60 jaar en zou indien mijn werkgever het zou toelaten gerust tot mijn 65 jaar willen werken, want ik doe mijn job graag. Maar mijn werkgever wil dit niet, de kostprijs is voor hem te hoog. Ik vertmoed dat veel onder jullie hetzelfde meemaken. Met deze maatregel is er op het eerste zicht niets mis mee. Tenslotte leven wij allen veel langer als 50 jaar gelden, en zijn wij over het algemeen genomen ook gezonder.Ook de werkomstandigheden zijn fel verbeterd.
Toch is er veel verzet tegen deze maatregel, ondanks de vele argumenten pro. Hoe komt dat ? Wel als men een wet uitvaardigt waarop al onmiddellijk enkele uitzonderingen worden gemaakt, nl het uitsluiten van enkele groepen, zoals politie en leger, dan vraag je gewoon om verzet. Zoiets als waarom zij en niet ik. Ik ben akkoord dat men zich bezint over mensen die een zwaar beroep uitoefenen (zowel fysiek als mentaal). Ik ben er echter van overtuigd dat binnen elke werkgroep er mogelijkheden zijn om werknemers die gezien hun leeftijd en/of hun gezondheid hun job niet meer met enthousiasme kunnen uitvoeren, een andere minder belastende taak kunnen geven. Bij politie en leger is dit zeker een mogelijkheid.
Onze beleidsmakers beseffen dit maar al te goed, maar het ontbreekt hun aan politieke moed om de werkgevers hierop te wijzen. Toch willen zij de werkgevers stimuleren om oudere werknemers aan te nemen door de kostprijs van deze werknemer voor 50% op zich te nemen. En voila daar is het achterpoortje. De werkgever ontslaat zijn werknemer op 55 jaar met de belofte om na één jaar hem terug aan te werven aan de helft van de prijs. En dan zijn wij verbaasd dat ondanks alle maatregelen de staatskas even leeg blijft.
Reeds weken aangekondigd. STAKING !! Het land zal lam liggen. Uiteindelijk is het daan zover. En wat merk je ? Enkel de traditionele bedrijven en diensten waar vakbonden sterk staan liggen stil. Dus vraag ik mij af, willen wij nog wel staken en waarom zouden wij willen staken. Allereerst, willen wij nog wel staken. Wat merken wij, veel werknemers nemen een dagje verlof of recuperatie van overuren. Er zijn zelfs werkgevers die hun personeel vragen om thuis te blijven. Anderen passen zich aan om zo weinig mogelijk last van de staking te hebben, vb door thuiswerk of met de wagen naar het werk of dichstbij zijnde filiaal te gaan. Is er dus een wil om te staken, een dag zonder loon en een risico om op de zwarte lijst van de werkgever te komen. Blijkbaar niet. Want wie voelt zich nog solidair met een andere werknemer van een ander bedrijf of van een andere sector. Zelfs binnen het eigen bedrijf is er nog nauwelijks solidariteit met je collega's. Ieder voor zich. Leve de vooruitgang. Waarom zouden wij nog staken ? Wij weten of beseffen allemaal dat er moet bespaard worden. Iedereen moet zijn besparingssteentje bijdragen. Dit wordt ons dagelijks door de media voor de neus gehouden. De maatregelen die tot nu toe zijn opgelegd zullen wij zeker voelen. Langer werken tot uw 62 jaar ( ingaande vanaf 2014), afbouw werkloosheidsuitkering ( vanaf 2014), afschaffing van fiscale stimuli ( de meeste vanaf 2014 ). Dit is maar een greep uit de vele maatregelen die genomen zijn. Ik ben er zeker enkele vergeten. Niettemin tot 2014 heb ik niet het gevoel dat ik iets moet inleveren. Nu heb ik het geluk dat ik niet tot mijn 62 jaar zal moeten werken. Ik ga dit jaar op vervroegd pensioen op 60 jarige leeftijd en met 42 dienstjaren achter mij. Voor zij die een zwaar beroep uitoefenen is deze maatregel ongehoord en dient zij aangepast te worden. Velen van hen zullen nu in de mutualiteit terecht komen (wat ook voordelig is voor de werkgever). Voor zij die een gestresseerd beroep uitoefenen is dit eveneens een aangename maatregel. Doch zij kunnen eventueel uitwijken naar een rustiger activiteit, zoniet worden zij ontslagen ( duur voor de werkgever) en komen zij zo in de werkloosheid terecht. De werkgever is nu ook niet zo enthousiast om oudere werknemers aan te houden of zelfs aan te werven. Zij zijn namenlijk niet zo flexible en enthousiast voor de werkgever als de jonge garde. Zelfs zij die hun werk zo graag en met zoveel toewijding doen en gerust tot hun 70 willen blijven werken, worden op tijd door de werkgever op pensioen gestuurd. De afschaffing van de fiscale stimuli. Meestal een voordeel voor de middenklasse. Want wie kan zich een fiscale aftrek veroorloven, zij die het geld hebben om een investering te doen (vb energie besparende investeringen). De Vlaamse regering heeft al laten weten dat zij de meeste zullen overnemen, eventueel onder een andere vorm (premies) Dus, waarom nu reeds moord en brand schreeuwen. De afbouw van de werkloosheidsuitkering: het werd tijd dat hierover eens werd nagedacht. Schoolverlaters die onmiddellijk een uitkering krijgen, zonder ook maar één dag gewerkt te hebben. Waarom zou je snel een job zoeken, je krijgt zakgeld en je hebt kost en inwoon bij je ouders. Dat is pas geniten. Eigenlijk krijgen die hun pensioen al op voorhand. Blijven nog de vele werkzoekenden, meestal ongeschoolde arbeiders van vreemde origine. Gevolg van een laks asiel beleid. Dus ik herhaal mijn vraag: waarom zouden wij nu moeten staken. Heeft het ons al geld gekost. Nee. Maar wij hebben toch een zo grote angst dat het ons geld zal kosten en dat willen wij niet. Bewijst eens te meer dat wij in een zeer angstige maatschappij leven. Het enige waarvoor ik op straat zou komen is: het is niet de schuld van de werkende mens dat wij in een crisis beland zijn. Waar zijn de veroorzakers; de super-rijken, de banken de multinationals en ja ook de politici. Zij dienen de schulden te dragen.
