Een maatschappij of een gemeenschap is pas leefbaar voor al zijn leden als er regels of wetten zijn waar men zich dient aan te houden .Een wet is dus een leefregel opgesteld door de meerderheid van de leden van deze maatschappij, tenminste in een democratisch georienteerde gemeenscchap. Een wet heeft als doel dat alle leden van deze maatschappij een zelfde handelswijze hebben die het in stand houden van deze maatschappij beschermen, en bijgevolg ook alle leden van deze maatschappij beschermen.
Als nu onze maatschappij, in dit geval Belgie, op financieel en economisch vlak sterk bedreigd wordt, dienen er maatregelen genomen te worden. Deze maatregelen zijn dus voor het algemeen belang, niet voor het belang van het individu.
Wie bepaalt welke maatregelen er dienen genomen te worden ? Een kleine groep mensen (politici), ve Ook de werkomstandigheden zijnrkozen door de bevolking, bepaalt op grond van adviezen verstrekt door verschillende instanties, zoals economen en financiele instellingen. Deze maatregelen worden dus met de beste bedoelingen en na ernstig overleg uitgevaardigd en in een wet gegoten.
Wij zien dus dat een wet het algemeen belang dient en ons, Burgers, beschermt. Deze wet wordt in princiepe ook door ons opgesteld, via de door ons verkozen politici. Hoe komt het dan dat een op deze wijze tot stand gekomen wet of maatregel telkens op zoveel tegenstand stoot.
Ik neem als voorbeeld: de verlenging van de pensioenleeftijd tot 62 jaar. Ik ben zelf 60 jaar en zou indien mijn werkgever het zou toelaten gerust tot mijn 65 jaar willen werken, want ik doe mijn job graag. Maar mijn werkgever wil dit niet, de kostprijs is voor hem te hoog. Ik vertmoed dat veel onder jullie hetzelfde meemaken. Met deze maatregel is er op het eerste zicht niets mis mee. Tenslotte leven wij allen veel langer als 50 jaar gelden, en zijn wij over het algemeen genomen ook gezonder.Ook de werkomstandigheden zijn fel verbeterd.
Toch is er veel verzet tegen deze maatregel, ondanks de vele argumenten pro. Hoe komt dat ? Wel als men een wet uitvaardigt waarop al onmiddellijk enkele uitzonderingen worden gemaakt, nl het uitsluiten van enkele groepen, zoals politie en leger, dan vraag je gewoon om verzet. Zoiets als waarom zij en niet ik. Ik ben akkoord dat men zich bezint over mensen die een zwaar beroep uitoefenen (zowel fysiek als mentaal). Ik ben er echter van overtuigd dat binnen elke werkgroep er mogelijkheden zijn om werknemers die gezien hun leeftijd en/of hun gezondheid hun job niet meer met enthousiasme kunnen uitvoeren, een andere minder belastende taak kunnen geven. Bij politie en leger is dit zeker een mogelijkheid.
Onze beleidsmakers beseffen dit maar al te goed, maar het ontbreekt hun aan politieke moed om de werkgevers hierop te wijzen. Toch willen zij de werkgevers stimuleren om oudere werknemers aan te nemen door de kostprijs van deze werknemer voor 50% op zich te nemen. En voila daar is het achterpoortje. De werkgever ontslaat zijn werknemer op 55 jaar met de belofte om na één jaar hem terug aan te werven aan de helft van de prijs. En dan zijn wij verbaasd dat ondanks alle maatregelen de staatskas even leeg blijft.
Reeds weken aangekondigd. STAKING !! Het land zal lam liggen. Uiteindelijk is het daan zover. En wat merk je ? Enkel de traditionele bedrijven en diensten waar vakbonden sterk staan liggen stil. Dus vraag ik mij af, willen wij nog wel staken en waarom zouden wij willen staken. Allereerst, willen wij nog wel staken. Wat merken wij, veel werknemers nemen een dagje verlof of recuperatie van overuren. Er zijn zelfs werkgevers die hun personeel vragen om thuis te blijven. Anderen passen zich aan om zo weinig mogelijk last van de staking te hebben, vb door thuiswerk of met de wagen naar het werk of dichstbij zijnde filiaal te gaan. Is er dus een wil om te staken, een dag zonder loon en een risico om op de zwarte lijst van de werkgever te komen. Blijkbaar niet. Want wie voelt zich nog solidair met een andere werknemer van een ander bedrijf of van een andere sector. Zelfs binnen het eigen bedrijf is er nog nauwelijks solidariteit met je collega's. Ieder voor zich. Leve de vooruitgang. Waarom zouden wij nog staken ? Wij weten of beseffen allemaal dat er moet bespaard worden. Iedereen moet zijn besparingssteentje bijdragen. Dit wordt ons dagelijks door de media voor de neus gehouden. De maatregelen die tot nu toe zijn opgelegd zullen wij zeker voelen. Langer werken tot uw 62 jaar ( ingaande vanaf 2014), afbouw werkloosheidsuitkering ( vanaf 2014), afschaffing van fiscale stimuli ( de meeste vanaf 2014 ). Dit is maar een greep uit de vele maatregelen die genomen zijn. Ik ben er zeker enkele vergeten. Niettemin tot 2014 heb ik niet het gevoel dat ik iets moet inleveren. Nu heb ik het geluk dat ik niet tot mijn 62 jaar zal moeten werken. Ik ga dit jaar op vervroegd pensioen op 60 jarige leeftijd en met 42 dienstjaren achter mij. Voor zij die een zwaar beroep uitoefenen is deze maatregel ongehoord en dient zij aangepast te worden. Velen van hen zullen nu in de mutualiteit terecht komen (wat ook voordelig is voor de werkgever). Voor zij die een gestresseerd beroep uitoefenen is dit eveneens een aangename maatregel. Doch zij kunnen eventueel uitwijken naar een rustiger activiteit, zoniet worden zij ontslagen ( duur voor de werkgever) en komen zij zo in de werkloosheid terecht. De werkgever is nu ook niet zo enthousiast om oudere werknemers aan te houden of zelfs aan te werven. Zij zijn namenlijk niet zo flexible en enthousiast voor de werkgever als de jonge garde. Zelfs zij die hun werk zo graag en met zoveel toewijding doen en gerust tot hun 70 willen blijven werken, worden op tijd door de werkgever op pensioen gestuurd. De afschaffing van de fiscale stimuli. Meestal een voordeel voor de middenklasse. Want wie kan zich een fiscale aftrek veroorloven, zij die het geld hebben om een investering te doen (vb energie besparende investeringen). De Vlaamse regering heeft al laten weten dat zij de meeste zullen overnemen, eventueel onder een andere vorm (premies) Dus, waarom nu reeds moord en brand schreeuwen. De afbouw van de werkloosheidsuitkering: het werd tijd dat hierover eens werd nagedacht. Schoolverlaters die onmiddellijk een uitkering krijgen, zonder ook maar één dag gewerkt te hebben. Waarom zou je snel een job zoeken, je krijgt zakgeld en je hebt kost en inwoon bij je ouders. Dat is pas geniten. Eigenlijk krijgen die hun pensioen al op voorhand. Blijven nog de vele werkzoekenden, meestal ongeschoolde arbeiders van vreemde origine. Gevolg van een laks asiel beleid. Dus ik herhaal mijn vraag: waarom zouden wij nu moeten staken. Heeft het ons al geld gekost. Nee. Maar wij hebben toch een zo grote angst dat het ons geld zal kosten en dat willen wij niet. Bewijst eens te meer dat wij in een zeer angstige maatschappij leven. Het enige waarvoor ik op straat zou komen is: het is niet de schuld van de werkende mens dat wij in een crisis beland zijn. Waar zijn de veroorzakers; de super-rijken, de banken de multinationals en ja ook de politici. Zij dienen de schulden te dragen.
