Als ik nu het beeld van mijn grootouders oproep, zie ik voor mij een vriendelijk en minzaam koppel. Mijn moemoe en vava waren een vrij hecht koppel. Ik heb hen nooit ruzie zien maken, tenzij tijdens het kaarten. Het waren stille mensen en ik denk tevreden met het leven dat zij leidden. Wat mij vooral is bijgebleven is de stilte en de rust dat hun huis uitstraalde. Vava hield zich bezig met de reparatie van klokken. Hij onderhield een vrij grote moestuin met een glazen serre. Voor ons was de tuin vooral interessant tijdens Pasen. Uren konden wij, mijn zus en ik, paaseieren rapen. Vava had de gewoonte om achter onze rug de gevonden eiren terug te verstoppen. Op vrijdag werd er dan gezamenlijk met veel water gekuisd. De namiddag was uitrusten. Soezen in de zon onder de glazen koepel. Enkel het getiktak van de klok verbrak , nee versterkte de stilte. Zo heb ik mij altijd mijn oude dag voorgesteld.
Nu ben ik pensioengerechtigd en heimelijk hunker ik naar de stilte, enkel versterkt door een tsilpende vogel. Ik tracht het tempo uit mijn levensritme te halen. Mijn oppervlakkige interesses verder uit te diepen. Ik heb mij tot doel gesteld de dag met een grotere intensiteit te beleven. Maar er is nog veel werk aan de winkel.Mijn agenda staat vol afspraken, misschien moet ik mijn agenda het raam uitgooien.
Als ik nu mijn collega-gepensioneerden bezig zie, dan denk ik waarom wil men nu perse op pensioen gaan. Druk, druk druk.... Wie staat er vijf minuten voor opening van de winkel op de ruit te tikken. Wie respecteert de wachtend rij in de supermarkt niet. Wie preutelt er hardop dat het hier niet vooruitgaat. Zij hebben allen toch zoveel te doen, fietsen en terrassen en ......... niets doen. Ook de elementaire beleefdheid blijft hierbij dikwijls achterwege. Dit vooral verwondert mij. Zij hebben ons immers geleerd onze naaste met respect en eerbied te benaderen. Het doet echt raar als je je ouders hierop betrapt en het ergste is dat er geen schaamte meer is. God bewaar mij, dat ik nooit zo word. Hoe is het zo ver kunnen komen. Hebben wij dit te danken aan de uitzending "Benidorm bastards" of ligt het aan de maatschappij. Misschien hebben wij ook weinig respect voor oudere mensen.Staan wij onze zitplaats op de bus nog naf aan een bejaarde, doen wij voor hen de deur nog open, helpen wij hen de straat over te steken. Dit werd ons allemaal bij de scouts bijgebracht, maar misschien behoort dit niet meer tot hun goede daden. Ik zie het in ieder geval niet meer. De maatschappij is agressiever geworden en zij reageren hier op. Ieder voor zich en ocharme ik.
Nee. Zo wil ik niet worden. Ik wil een Nestor zijn, iemand die zijn levenservaring overbrengt op de jongere generatie. Ik wil hen laten inzien dat materieel bezit geen geluk brengt, enkel gemak. Geluk vindt je enkel bij je partner, zelfs in moeilijke omstandigheden. Met haar wil ik oud worden, in alle eenvoud maar rijk aan liefde en geluk.
