Diverse filosofen hebben er zich meermaals aan gewaagd om een definitie te vinden van het allereerste begin, het ontstaan van het heelal, het ontstaan van leven. Niets is moeilijker, want het gaat voorbij aan ons bevattingsvermogen. Toch wil ik mijn gedacht hierover neerpennen.
Er is een theorie die verwijst het allereerste begin naar de oerknal. Maar wat was er voor de oerknal. Er moet toch iets geweest zijn voor de oerknal. Het allereerste begin dat leidde tot de oerknal. Stel dat er iets was, sommigen noemen het het zijnde, maar ik vind het "iets" een beetje duidelijker. Als er iets was dan moer er ook niets zijn. Zoals je ying en yang hebt. Als er iets was dan moet dat ook een begin kennen. Ik ga ervan uit dat als er zowel iets als niets is, het iets begrensd is. Stel nu dat het iets niet begrensd is. In dat geval bestaat het niets niet. Als het iets geen begin noch einde kent, het eindeloos is zowel in massa als in tijd, dan zijn wij vruchteloos aan het zoeken naar een allereerste begin. Ik wil hier duidelijk de religie of geloofsovertuiging buiten beschouwing laten.
Voortgaande op de stelling dat het iets oneindig is, zonder begin en zonder einde, hoe komt het dan dat ons heelal uitdeind. Volgens wetenschappers is dit het gevolg van één of meerdere oerknallen. Het gedeelte dat de mens in het heelal, met de huidige wetenschappelijke kennis en mogelijkheden, kan waarnemen is echter zo minuscuul klein. Elke beweging, elke implosie of explosie van massa, imponeert ons hierdoor zoveel meer. Alles is continu in beweging, als een perpetuum mobile, zodat wij het gevoel hebben dat het heelal uitdeind. Doch als er geen begrenzing is aan het heelal, hoe kan het dan uitdeinen. Indien er een begrenzing aan het heelal zou zijn, zou het in omvang toenemen en dan zit je met de vraag, wat is er buiten het heelal: NIETS. Maar ik ga ervan uit dat NIETS niet bestaat, omdat IETS oneindig is. Dus is het universum oneindig.
