Wat mij de laatste tijd opvalt, is dat wij ons toch zo druk maken over details, over ogenschijnlijke onbenulligheden, over eventuele mogelijke zaken die misschien ook ooit zouden kunnen gebeuren. Het is alsof wij ons constant in levensgevaar bevinden, alsof wij nog maar enkele minuten te leven hebben. Ik heb mijn jonge jeugdjaren doorgebracht in Duitsland. Mijn vader was beroepsmilitair. Wij woonden in de nabijheid van de school. Je kon bijna zeggen dat wij in een soort enclave woonden. Contact met Duitse onomwonenden was er bijna niet. Er was zelfs een duidelijke scheiding tussen Franstaligen en Nederlandstaligen en tussen families van officieren en families van onderofficieren, want soldaten waren toen miliciens. Binnen dit gebied speelden wij in totale vrijheid alle deugdelijke en ondeugdelijke spelletjes die kinderen normaal spelen, en konden wij ook al onze creativiteit en energie kwijt. Het enige waar mijn moeder mij op wees - op tijd thuis zijn voor het eten - meer niet. Televisie was nog maar net op de markt, in zwart -wit, en het aanbod voor kinderen was buiten Nonkel Bob niet zo groot. Dus je was constant buiten, in weer en wind. Fietsen, lopen, vallen, vechten, ravotten, kleren gescheurd, knieen kapot, vuil smerig met een snottebel erboven op, maar we waren gezond en zelden ziek. Als ik nu mijn kleinkinderen, schatten van kinderen, bekijk, dan vraag ik mij af of zij het zoveel beter hebben dan wij op die leeftijd. Hun speelterrein is veel kleiner geworden, met dit nadeel dat Big Brother constant meekijkt. Eens onder het waakzame oog van moeder of vader uit, kom je in het vizier van de creche of de school. Terug thuis wordt je weer bedolven onder de goedbedoelde moederlijke zorgen. Welke ruimte heb je nog om je creativiteit en je energie bot te vieren ? Komt daar nog bij dat het aanbod aan audio zo enorm groot is. Computergames, het kleinste kind is er onmiddellijk zot van. Ongelooflijk amuzante kinderprogramma's. Geen wonder dat mijn kleinzoon constant van tv-scherm naar computerscherm naar spelconsole loopt, ondanks de gigantissche berg speelgoed in zijn kamer. Maar stimuleert dit de creativiteit, kun je hiermee al je energie kwijt ? Als je in zo een overbeschermde omgeving opgroeit, is het dan nog verwonderlijk dat bijna elk kind een of andere HDHD-gedragsvorm heeft, dat 70% van de kinderen een of andere allergie heeft. Dit heeft zeker zijn gevolgen voor later. Eens die overbescherming wegvalt en je er alleen voor staat. Kun je dan die harde wereld wel aan ? Ben je genoeg voorbereid op deze harde realiteit ? Kruipt de angst in je kleren en geraak je deze nooit meer kwijt ? Onze overbescherming van onze kinderen is een gevolg van onze angst. Wij zien in alles een bedreiging. Helaas heeft de media hierin een grote rol gespeeld.
