Zondagavond, laatste avond van een emotioneel moeilijke
week. Wat een rollercoaster ik krijg het precies allemaal niet geplaatst.
Mijn vriendin, Sofie, zegt dat ik moet leren om beroep te
durven doen op mensen. Dat het onzin is om te denken dat ik stoor. Dat ik het
echt niet allemaal alleen hoef te kunnen en dat ik ook niet altijd even sterk
hoef te zijn. Maar dat blijf ik toch wel heel erg moeilijk vinden, hoor. Hoe
kan ik nu telkens weer opnieuw komen aankloppen met mijn gezeur over
eenzaamheid, gemis, boosheid en teleurstelling?En iedereen heeft sowieso al zijn eigen katjes te geselen. De mijne
hoeven daar heus niet altijd bij...
Neem nu Sofie mama van twee kinderen waarvan eentje een
echte huilbaby. Ze is zelf zo moe, vlucht thuis weg, werkt veel te veel uren.
Op momenten dat ze eens niets gepland heeft, laat ik haar ook liever met rust.
Dan ga ik echt niet aan haar deur staan kloppen. Vrijdag stuurde haar man me
nog een berichtje om te vragen of ik wist of ze iemand anders heeft. Omdat ze
nooit nog thuis is, altijd overwerkt. Dat ze nooit meer praten en nooit meer
tijd hebben voor mekaar. Wat moet ik dan? Dan mag ze me 100 keer zeggen dat ik
altijd welkom ben ik doe dat niet
Mijn zus is er ook altijd voor me als ik wil. Die zal niet
weglopen, hoe hard ik ook zaag of zeur. Dat weet ik. Maar op momenten dat ik
geen kinderen heb, werkt zij met de vroege shift en kruipt ze vroeg in bed. t Is
zo lastig om met haar iets af te spreken. Ik wil haar s avonds niet lastig
vallen als ze moe is
Jessie, lieve lieve jessie ze veranderde van werk en maakt
werkdagen van 7u s morgens tot 21u s avonds. Als ik haar een berichtje stuurt,
duurt het soms dagen eer ze antwoordt. Ze heeft het te druk, ook nog met haar
tweede job, haar huis dat ze gaat bouwen, tennistornooien die ze speelt ik pas
er niet tussen.
Gert, mijn maatje van toen ik 16jaar was. Altijd is hij er
al voor mij geweest. Hij maakt tijd voor mij als ik dat wil. Maar hij heeft ook
een vrouw en 2 kinderen. Ik kan hem moeilijk elke week gaan wegkapen thuis.
Filip vreemde relatie heb ik met hem hoe leerde ik hem ook kennen?? Begin augustus,
t was net gedaan tussen Tom en mij. Ik installeerde tinder op mijn gsm. Geen idee
waarom, want ik geloof zelf helemaal niet in zon dingen. Ik ben nog altijd van
het romantische idee dat als ik iemand leer kennen, het me zal overkomen. Dat
ik er niet naar op zoek hoef te gaan. Ik kan dat ook niet, iemand beoordelen op
basis van een foto. Ik wil mensen die bewegen, hun mimiek zien, de lichtjes in
hun ogen, horen hoe hun stem klinkt. Met als gevolg dat ik ook enkel naar links
swipete. Bij filip weet ik niet waarom,maar swipete ik toch naar rechts. Hij had iets liefs over zich op de
foto. En ik dacht, laat ik es proberen. Meteen een match beetje over en weer
gechat. Maar dan heel eerlijk tegen hem geweest. Die tinder was een vergissing.
Ik had teveel unfinished bussiness. Ik was niet klaar voor een date, laat staan
voor een relatie. Maar ik vond hem zo lief, dat ik niet zomaar kon afsluiten. Dus
schreef ik het hem heel open en eerlijk. Hij vroeg toch mijn gsm-nummer. Hij
verwachtte niks van mij. Maar wilde wel nog wat blijven verder praten. Ik gaf
mijn nummer s anderendaags kwam ik filip tegen op straat. En nog es, en nog
es, heel toevallig. Zijn stem klonk leuk, hij was vlot, had humor. En drie
weken later ben ik samen met hem een koffie gaan drinken. Supergezellige avond
was dat! Gewoon vriendschappelijk, een hele avond gepraat tot het echt wel heel
erg laat bleek te zijn geworden. Ondertss was hij heel eerlijk tegen mij en bleef
hij gewoon dates plannen. En ik vond dat prima.
3 weken geleden ben ik met hem in bed beland. Het had iets
uit een filmscene. Eerst heel gezellig iets gaan drinken. Een beetje teveel
alcohol voor beiden. Hij kon niet meer met de auto naar huis. Ik heb hem een
logeerbed aangeboden. Na een rondleiding in mijn appartement, stonden we samen
op mijn terras. Het was een hele mooie avond met veel sterren aan een open
hemel. Plots stonden we heel erg dicht bij mekaar. Een kleine aarzeling en dan
weet ik niet wie wie als eerste kuste. (hij beweert ik ik denk hij) Hij is
niet in het logeerbed geraakt, wel in het mijne. Het was 5u in de ochtend, hij
moest om 8u weer op. Die drie uren bij mij in bed, heeft hij mij voortdurend
vastgehouden. Het voelde zo fijn om armen om me heen te hebben, een ademhaling
te horen in het donker. s Morgens is hij vertrokken zonder dat ik wist of ik
hem ooit nog zou terugzien
Vorige week heb ik een feestje op mol in scene laten liggen
om naar hem toe te rijden. We hebben gevreeën en ik ben bij hem blijven slapen.
Vandaag was ik kinderloos. Samen iets gaan eten vanmiddag, film gekeken en
opnieuw in bed beland.
Waarom doe ik dat? Filip is een hele fijne man, maar ik ben
niet verliefd op hem. We hebben geen toekomst samen. Hij is compleet mijn type
man niet. We hebben elk onze kinderen op momenten dat de andere er geen heeft. Toch
kan ik het niet laten hem te contacteren. En te zoeken naar gestolen momentjes
om toch af te kunnen spreken samen. Wanneer hij bij me is, wil ik hem kussen,
met hem vrijen. Wanneer hij vertrekt, vind ik het jammer.
Wat is dit? Troost? Ik weet het niet hij noemt zich mijn
vriend (niet in de betekenis van partner) Hij zegt dat ik hem altijd mag bellen
als er iets is. Maar ik heb zo een vreemde relatie met hem. Ik weet absoluut
niet wat ik ervan moet denken. Dat ik hem ook niet altijd durf lastig vallen.
Trouwens, nadat we gevreeën hebben, is hij altijd wat stiller via whatsapp. Dan
lijkt hij altijd wat afstand te nemen.
Er zijn nog een heleboel andere mensen die ik ken, maar niet
goed genoeg om mijn ziel bloot te leggen.
Het is moeilijk, om niet constant een klankbord te hebben.
Ik kan dat echt heel erg missen. Iemand om mee te overleggen, om mijn zorgen te
bespreken, een mening aan te vragen. Deze week bijvoorbeeld ook met de kinderen
een aantal moeilijke situaties gehad. Het is dan zo lastig om er alleen voor te
staan. Om eens niet met iemand te kunnen praten over wat ik moeilijk vind, om
geen raad te krijgen, of bevestiging. Dan voel ik me zo ontzettend alleen
Dat alleen voelen, toch wel een emotie die erg overheerst
doeme toch
Het leven
is heel hectisch geweest de afgelopen weken. Met mijn deelname aan
massaspektakel, Mol-in-scène, denderde het met een rotvaart vooruit. Drukke
werkdagen, avonden vol optredens, nachten met veel te weinig slaap. ik bevond
mezelf voortdurend tussen de mensen. Laat dat nu de plaats zijn waar ik me het
liefst bevind
Zondagavond
viel definitief het doek. Het normale leven herbegint weer. Samen met dat
normale leven ook de stilte, de tijd om uit te rusten, mijn huishouden op orde
te krijgen. Maar ook jawel, de tijd om na te denken. Die stilte maakt me zo
bang. Mijn hoofd geraakt dan eivol met allerlei piekergedachten. Ik lijk te
verzwelgen in zelfmedelijden. De eenzaamheid in mijn leven lijkt dan eindeloos
groot en eeuwigdurend. Ik heb dan het gevoel dat ik voor altijd alleen ga
blijven. Dat ik nooit nog het geluk ga vinden om iemand tegen te komen om
verliefd op te worden of die verliefd op mij gaat worden. Als ik dan op zoek ga
naar gelegenheden waarbij me deze verliefdheid wel eens per ongeluk zou kunnen
overkomen, vind ik ook geen enkele mogelijkheid. Ik lijk dan in mijn hoofd echt
gedoemd om voor altijd alleen op de wereld te staan.
En ja, ik
weet wel, ik ben niet echt alleen. Ik heb mensen rondom mij: familie, vrienden,
kennissen. Fantastische mensen, stuk voor stuk. Allemaal mensen met een leven
dat in orde lijkt. Iedereen heeft het zo voor mekaar en ik bak er helemaal niks
van. Zwarte gedachten vullen mijn hoofd. Ik probeer de cirkel te doorbreken
maar bij alles wat ik probeer, vind ik nieuwe argumenten om aan te tonen hoe
alleen ik ben, wat een puinhoop ik ben, dat ik gedoemd ben tot een leven vol
eenzaamheid.
Ik ben zo
bang voor een leven vol eenzaamheid doodsbenauwd
Ik zou zo
graag iemand hebben die me vasthoudt, die me knuffelt, kust. Iemand die me
goeiemorgen wenst en zoete dromen voor ik ga slapen. Iemand die aan me denkt
als ie wakker wordt en met mij in zijn hoofd in slaap valt. Iemand voor wie
ikzelf speciaal ben. Iemand die er altijd voor me is. Maar net zo goed
omgekeerd. Ik wil zelf ook zo graag kunnen liefhebben, kunnen zorgen, kunnen
lachen en huilen met iemand. Ik mis een partner zo ontzettend erg
Ik las een quote op internet:
I literally crave affection. Its not about seks.
I crave somebody to cuddle with men and to lay their head on my lap. I crave
kissen, holding hands and running my thumbs across theirs. Just looking at
someone and thinking how did i get this lucky?
de ene dag komen de muren op je af, de andere dag lijk je door de dag heen te vliegen.
Gisteren zijn mijn kinderen terug thuis gekomen na een weekje bij hun papa. Als zij er zijn, voel ik me altijd weer heel. ze maken me completer. Het zorgt voor gezellige drukte in huis. Er zijn gesprekken, er is gelach. Ze geven me een doel, een reden om thuis te komen.
We spelen ook samen met ons drietjes mee met een massaspektakel hier. Door Mol-in-scène (MIS) zijn mijn dagen vol gepland met voorstellingen en heel veel sociale contacten. Vreemd dat dan toch op die enkele lege momenten die er toch zijn, zo zwaar wegen. Ik ben ook al bang voor het gat dat er gaat zijn als MIS stopt binnen twee weken.Wat ga ik dan in mijn weekends moeten doen? Ik kan er nu al benauwd van worden...
Ik moet proberen om te denken en te focussen op het positieve, alles wat wél goed loop...
zondagmiddag, in de complete stilte en rust, met een tas koffie en alle tijd van de wereld voor mezelf. Als mensen dit zinnetje horen, zeggen ze vaak "waw, ik wou dat ik dat ook had" of "geniet er van, klinkt heerlijk!" En toch lukt het mij op dagen als vandaag niet om op die manier over mijn dag te denken. Terwijl zoveel mensen snakken naar rust, lekker niks doen, ben ik jaloers op alle mensen met een partner, kinderen die aandacht vragen, vrienden op bezoek, gesprekken over koetjes en kalfjes, gelach en ja, zelfs gemopper lijkt me fijn.
Toch is het niet zo dat ik helemaal geen sociaal leven heb, hoor. Ik kom buiten, heb goeie vriendinnen, maak plezier. Maar op het einde van de dag kom ik wel altijd alleen thuis. Af en toe is dat leuk, af en toe is dat ontzettend eenzaam. Ik weet ook niet goed hoe ik er mee overweg moet, met al die tijd voor mezelf. Ik heb dat nooit geleerd. Ik heb mijn ex-man, Joris, leren kennen op mijn 16 jaar. ik ben nooit alleen geweest. Er was altijd iemand. Na mijn scheiding was er meteen Tom om me op te vangen. Maar nu ook die uit mijn leven is, moet ik het helemaal alleen beredderen. En dat is serieus wennen, ik kan het niet anders omschrijven. Ik moet dan altijd denken aan het lied van Bram Vermeulen, Rode wijn:
"Ik ben niet meer gewend aan stilte
En zeker niet zolang
De vrijheid die ik terug wou hebben
Maakt me eigenlijk bang.
Toch is het niet
Dat ik haar (hem) mis
T is nog ongewoon
heel even
niemand heeft zich vergist
het is wennen aan mijn eigen leven"
Er zijn dagen, zoals gisteren, dat ik de stilte heel goed kan verdragen. Dan durf ik bijna het woord "genieten" in de mond nemen. Dan poets ik mijn appartement, rommel wat op, doe de was en de strijk en plof met mijn eten op schoot in de zetel bij een TV-serie. Maar vandaag klinkt de stilte te luid en krijg ik het gepieker in mijn hoofd niet uitgezet. Waar ik dan over pieker? over mijn leven, wie ik ben, waar ik sta. Over wat Joris deed, over hoe Tom me misbruikte. Verdrinken in zelfbeklag ook wel. Men zegt dat ik die stiltes af en toe moet toelaten omdat het me helpt de dingen te verwerken. En mijn psycholoog raadde me aan om op piekermomenten van me af te schrijven wat er allemaal in mijn hoofd omgaat. Dus... waarom niet in een blog? Laat ik dat maar es proberen...
