Gisteren echt een huis gezien dat ons helemaal aanstaat!

Mijn hartje bonkt nu heel hevig, want we hebben pas afspraak om 16u. Eigenlijk hebben we het zelf gevonden, want ons Debra haar werk zat er al op.

Toen we de straat inreden hadden we al direct een heel fijn gevoel, ook het huis beviel ons direct. Uiteraard konden we niet binnen, want dat moet hier via een ‘realtor’. Ik stapte toch even uit de auto… een buurvrouw kwam naar me toe en vroeg of we voor het huis kwamen…? Ja, maar we hebben geen afspraak… Geen probleem, ‘we looked really cool’ en ze zou de buren eens bellen, zien of ze thuis waren en of we eens konden binnenkijken… En dat mocht en ondertussen wist ik dat ze net een nieuwe auto gekocht had en daar zo blij mee was en dat ze en tweeling had en de buren ook 2 kindjes en… enfin, de hele reutemeteut.

Het huis staat in een rustige omgeving, in Irvine, vlakbij W’s werk en helemaal met bomen omgeven, heeft 3 kamers en er is een ‘community pool’. Iedereen die ons aanspreekt (en dat zijn er heelwat) zegt ons dat Irvine ‘the safest city in the US’ is.

Dit weekend verhuizen we naar San Jose, zo’n 600km hier vandaan.  W moet onverwacht volgende week een aantal dagen werken. Mocht het vandaag in orde komen voor het huis, dan is de volgende week voor mij relax en hoef ik me niet meer op te pieren. Toch nog even heeeeel spannend dus.

Wordt vervolgd…

Wat lees ik? Ik zou dat rubriekje hiernaast maar beter verwijderen en op die plaats schrijven: ik lees niet! Op 5 mei las ik de laatste pagina’s uit een boek voor het PHK, in april begon ik in dit dunne boekje ‘Un aller simple’ en ben er nog steeds niet door, lees een pagina, gedachten dwalen af naar de verhuis, ik veer recht en schrijf iets op mijn 'to do' lijstje, of zoek iets op het internet, of doe een telefoontje, of… maar van lezen komt er niets terecht.

Wat doe ik nog? Kasten uitkuisen, sorteren, wat nerveus rommelen, daarbij smakt af en toe iets tegen de grond... Gisteren een aantal glazen kruidenpotjes laten vallen (moet ik alvast niet meer verhuizen).
Wat nog? Eten, veel eten!!! Alles moet op! Ik kreeg het ooit met de paplepel: nooit eten weggooien!!! Nooit!!! Wat doe je dan met al die voorraad? Opeten, zeker?

Aha, wat kilootjes bijkomen om straks beter in het Amerikaanse straatbeeld te passen….   

A l h o e w e l … ben naar de heruitzendingen beginnen kijken van ‘Desperate housewives’, nou moe!? Ik heb al voor minder omgekeken naar een madame, hoewel ik helemaal geen lesbische trekjes heb….

En wat zit ik hier nu te schrijven, terwijl er nog zoveel te doen is? Wel, noem het therapie, ontspanning, even de druk van de ketel… even de rommel niet zien… de stapeltjes kleren in de badkamer… de paperassen….

Genietend van het getik van de regen en een koffietje, surfend naar de ‘weather forecast’ voor de komende dagen in Californië zie ik vooral veel

Morgenochtend om 7:30 staat mijn schoonvader voor de deur, taxi J (ík breng jullie naar de luchthaven en ík kom jullie ophalen) en vertrekken we op huizenjacht….

Tot over een paar weken!

Ben vandaag volop beginnen pakken, of eerder, sorteren. Wat nemen we mee en wat niet? En wat nemen we nú al mee dat we meteen ginder kunnen achterlaten? Als we onze volledige verhuis door een firma laten doen, moeten we er rekening mee houden dat al onze spullen minstens 6 weken onderweg zijn. Liefst zouden we dus al zoveel mogelijk nu meenemen. Ik zie dat wel zitten voor kledij, maar niet echt voor potten en pannen, stel je voor dat je op de luchthaven je koffers moet openmaken… daar wil je echt niet bij zijn!

Vrijdag vertrekken we voor 2 weken op huizenjacht. Sinds vorige week mail ik druk over en weer met Debra, die ons daar helpt bij het zoeken van een woning. Dit weekend samen met W een lijstje gemaakt van dingen die ons wel aanstaan, maar nog beetje lang vrees ik, we zullen nog moeten snoeien. Maar het is zo moeilijk, want meer dan waarschijnlijk ziet het er in werkelijkheid toch ‘een beetje’ anders uit dan wat we op de foto’s te zien krijgen. Ben heel benieuwd, weet echt niet wat ons te wachten staat. Ik ben niet vergeten wat we indertijd in Frankrijk te zien kregen, de ‘relocatie-madame’  bracht ons naar huizen waar de kakkerlakken in dichte drommen wegvluchtten toen we de keuken binnenkwamen….  

Een bijkomende moeilijkheid: moeten we een optrekje zoeken voor ons twee, of moeten we er rekening mee houden dat we gedurende 2 jaar al die vrienden en familie over de vloer zullen krijgen die dat de afgelopen weken beloofden? Moeten we extra slaap- en badkamers voorzien (en bijgevolg ook bemeubelen) of niet?

Uiteraard is iedereen welkom en liefst willen we zoveel mogelijk bezoek krijgen, maar dan is er echt wel ruimte nodig, wil iedereen een beetje privacy hebben.

Ik denk dat er 3 opties zijn:

·         We houden tijdens onze zoektocht gewoon geen rekening met het feit dat er veel mensen op bezoek zullen komen. Is de woning dan te krap voor logees, dan zoek ik in de buurt iets waar onze bezoekers terecht kunnen.

·         Of, telkens als er iemand komt reorganiseren we ons hele kot, sjouwen we met matrassen en beddengoed en kamperen we zo’n beetje.

·         Of, we gaan echt op zoek naar een pand dat zich ertoe leent om regelmatig mensen te ontvangen en organiseer een soort ‘privé bed & breakfast’, zodat zowel bezoekers als wijzelf de nodige privacy en comfort hebben.

Dat laatste zou natuurlijk het leukst zijn, dan heeft ieder de vrijheid zijn tijd in te vullen hoe hij dat zelf wil en blijft de mogelijkheid om veel tijd met mekaar door te brengen.

En ik weet dat P nu bij het lezen van dit postje de wenkbrauwen fronst, want zij gaf me de -volgens haar toch- gouden raad, nl. dat alleen puntje 1 een optie is.

Weer een dilemma dus, maar wel een leuk deze keer.

Het was me gisteren ’t dagje wel… pwffff…

Net toen ik dacht dat alles nu rustiger zou worden… 

...want:

 -vorige week een goed gesprek gehad met mijn moeder, dat ze het wel begreep, dat ze mij dat gunde, dat ze het samen met mijn broer (en zijn gezin) wel zou redden…

-het uitwuivingsfeestje, toch ook emotioneel, achter de rug…

-mijn vader die eindelijk wat vrede schijnt te hebben in zijn situatie…

-het vooruitzicht om volgende week eindelijk op huizenjacht te kunnen gaan…

-auto verkocht… enz. enz.

…tot dat telefoontje, van mijn broer, i.v.m. mijn vader… en dan pakt de twijfel je ineens weer bij je nekvel…

Ineens stonden we voor een zware, moeilijke beslissing, waar we niet zomaar op 1, 2, 3 uitkwamen. Miss Paniek heeft deze keer haar hoofd koel gehouden en gisterochtend direct een gesprek gehad met zijn arts, later met de hoofdverpleegkundige van het tehuis, nadien met de coördinatiearts. Daarna ben ik naar mijn vader gegaan die -als bij toeval- een zeer helder moment had, waardoor ook hij mee kon beslissen over een eventuele nieuwe behandeling. Bijna een wonder eigenlijk, want die momenten zijn zo sporadisch en bovendien ook zeer kort geworden.

Nadien terug naar mijn moeder en broer om de hele uitleg te doen en we samen tot een beslissing kwamen waar we ons allemaal goed bij voelen.

Dan hop naar Brussel, want had afspraak met een vriendin die ik anderhalf jaar niet meer gezien had. Wij hebben een heftig, zeer emotioneel gesprek gehad waarin een aantal zaken snel duidelijk werden. Ik ben blij dat de plooien tussen ons zijn gladgestreken, want de oorzaak was een misverstand van mijnentwege, maar voel nu ook onmacht en pijn door haar verdriet en wanhoop.

…stappen we nadien samen naar de auto en –dit is geen onsmakelijke grap- valt daar op 3m van ons een man van zijn fiets dood op de grond…

…toen ik thuiskwam was ik helemaal leeg, ’s t i k k a p o t’ van al die emoties.

En vanmorgen komt mijn buurvrouw binnengewandeld, joepijé, en na 2 koffietjes en een heel lange babbel viel ineens een zware last van me af. Wat voelt het goed om zo iemand te hebben. We trokken nadien de stad in, want moesten allebei in het stadhuis zijn. Gezellig samen onder de paraplu in de regen, ik kreeg er zowaar kippenvel van. Nee, niet van de kou, maar van ontroering… wat zal ik haar missen mijn maatje!

Zondagnamiddag, alles is hier stilletjes en het huis is netjes opgeruimd… ik geniet van een kopje thee met een lekker pralientje erbij, na een welverdiend dutje. Waarschijnlijk ligt (of zit) W nu ook te slapen ergens in de lucht tussen Europa en de US.

‘Dur dur ce matin’ toen om 5:15 de wekker afging.

Maar liefst 43 mensen kwamen ons gisteren uitwuiven. Het heeft ons enorm veel deugd gedaan dat jullie de moeite deden om enkel voor een drankje tot hier te komen.
Jammer dat mijn fotograaf van dienst het op het laatste nippertje liet afweten. Niet zo heel erg, ik zou het zelf wel doen. Edoch, in de drukte was ik het helemaal vergeten. Toen ik er wel aan dacht heb ik 1 schamel fotootje genomen, fototoestel weer neergelegd om nadien terug helemaal op te gaan in de gesprekken.

Zo spijtig, want het zou zo’n mooie herinnering geweest zijn om mee te nemen. Ik heb jullie foto dan maar in mijn geheugen opgeslagen, zodoende kan ik er naar kijken met mijn ogen dicht.
 

Deze morgen heb ik wel een foto genomen van een vergeten kleinood op de terrastafel… de eigenaar mag het komen ophalen! 

En ‘on special request’ van 2 vrienden heb ik de mogelijkheid geactiveerd om commentaar te geven op mijn postjes. Het zal nu van jullie afhangen of ik deze instelling actief laat. De personen in kwestie weten waarom!!!

Voor iedereen dus die wil reageren op een postje, gewoon onderaan het bericht klikken op ‘reageer’.

Dank aan iedereen die er gisteren bij was en meteen ook onze excuses omdat we niet met iedereen een babbeltje konden slaan. Dat gaf ons toch wel een klein beetje een onvoldaan gevoel.

Op vraag van C en R, die niet gegoogled hebben, hier een beetje uitleg over Californië en aanduiding van de plaats waar we (ongeveer) zullen terecht komen.

Even http://maps.google.com/ aanklikken, in de balk ‘search maps’ Irvine intikken en voilà, dan met + en – in- of uitzoomen… of gewoon deze link gebruiken, is nog makkelijker:  http://maps.google.com/maps?f=q&hl=nl&geocode=&q=irvine&ie=UTF8&ll=33.57115,-117.748718&spn=1.44628,1.862183&z=9

En hier wat info, de mosterd haalde ik in dm-magazine van 10/05/2008.

In Californië werden er altijd al dromen verkocht: tijdens de goudkoorts, in Hollywood of later toen de internethype op kwam zetten. Nu heeft een nieuwe koorts de grootste Amerikaanse staat te pakken. Groen zijn en je daar goed bij voelen (en dat zint me wel), luidt de nieuwste trend. En het is er één die de wereld zou kunnen veranderen.

Californië is de Amerikaanse staat met de meeste inwoners. Hier ligt het laagste punt van Amerika, Death Valley, en de hoogste berg buiten Alaska, de 4.418m hoge Mount Whitney. De kust langs de Stille Oceaan is 1.352km lang.

Een paar Facts & Figures

Silicon Valley

·         Het aantal hybridenauto’s is hier dubbel zo hoog als het landsgemiddelde

·         Het aantal werknemers dat te voet naar het werk gaat, is sinds 2002 mat 36% toegenomen

·         Sinds 2004 groeit de bevolking, het laatste jaar met 1,28%

·         Het aantal immigranten is verdubbeld, 36% van de inwoners is in het buitenland geboren

·         Verdeling van de bevolkingsgroepen: blank 42%, Aziaten 29%, latino’s 24%, zwarten 3%

Milieu

·         Schwarzeneggers ‘Climate Action Plan’ (CAP) voorziet een emissieafname van 25% tegen 2020 en 80% tegen 2050. CAP zal tegen 2010 1,6 miljard dollar besparen om nieuwe jobs te creeëren

·         In Californië komt 500 miljoen ton CO² per jaar vrij. Kostenplaatje voor de economie: 60 miljard dollar

·         Als grootste landbouwproducent van alle VS-staten verdien Californië daar jaarlijks 68 miljoen dollar mee. Meer dan 50% van alle fruit en groenten en 90% van de wijn worden hier verbouwd.

Voor dit konijn dat ook nog graag een lekker glaasje wijn drinkt, klinkt dat laatste puntje wel als muziek in de oren, maar dat hoefde ik er niet bij te zeggen, zeker?

= een kooktrend gebaseerd op de grote verzoening tussen alle keukens van de wereld, een huwelijk tussen kooktechnieken en –tradities uit oost en west, op versmelting van ingrediënten uit noord en zuid.

Als we afspreken met vrienden, verdelen we vaak de kooktaken en nemen gerechten mee van hier, omdat het gewoon handiger dat wij bij hun gaan als er nog kinderen thuis zijn. Dat noem ik dan fusion cooking. Vaak ontstaat er in andermans keuken een lichte vorm van chaos, maar is altijd fun. Dit weekend waren we te gast bij J&K en zoontje S’ke. Op het menu: asperges op Vlaamse wijze uit de lokale keuken, nadien gekonfijte eend en linzen van catering Rikkert, met patatjes uit de plaatselijke keuken dan weer! Alles even lekker!

S'ke echter begrijpt niet wat we in ‘s hemelsnaam gaan zoeken in dat verre vreemde land en daarbij ook nog eens voor zo’n lange tijd, 2 jààààr!!! Slim ventje, maar daar is zijn verstand blijkbaar nog iets te klein voor. Haha.
En voor S’ke speciaal dit postje, want hij is nu al een fan van de blog. Toen ik hem zei dat ik een fotootje van hem op mijn blogje zou zetten is hij als gek beginnen foto's nemen, vooral van zichzelf dan . Je ziet S’ke, hier is het resultaat, ik heb woord gehouden!

Druk weekend achter de rug trouwens. Vrijdagavond zijn we hier naar een vernissage geweest van een paar kunstenaars, waaronder onze buurman. Heel mooie werken tentoongesteld op een prachtige locatie. Proficiat D! http://www.mechelenblogt.be:80/2008/05/vijf-gouden-vissen .

Zaterdagnamiddag bij onze ouders en mijn broer nog langsgeweest en gisteren kwamen I&A op bezoek met mijn kleinste petekindje B. Wat zal ik dat ventje missen, maar I heeft alvast beloofd een webcam te kopen. Hopelijk krijg ik hem heel vaak te zien, al vrees ik dat hij met die snelle anarchistische vingertjes de verbinding regelmatig wel eens zal verbreken. 

Vervolg… ondertussen ben ik weer helemaal de kalmte zelve (of toch bijna).

Deze morgen belde ik ‘meneer De Pool’ met mijn voorstel. Ondertussen had hij zelf ook een voorstel te doen: hij zou vandaag komen, met cheque en eigen nummerplaten.

Alles was netjes voorbereid: factuur opgemaakt, reservesleutels klaargelegd en alle paperassen netjes opgeborgen in een mapje.

Nadien ben ik bij H, mijn buurvrouw een koffietje gaan drinken. Ook zij werd ‘verwend’ met het hele verhaal en ze zou van bij haar een oogje in ’t zeil houden.

Een beetje later kreeg ik weer een nieuw voorstel, nl. dat ze tijdens de middag met cash geld zouden komen. Middag? Cash? Ik vroeg om niet tijdens de middag te komen want dat ik samen met hem naar de bank wou om de echtheid van de biljetten te controleren. Nu begreep de arme man er waarschijnlijk niets meer van, hoe stelde ik me nu aan, wat een wantrouwig mens ben ik toch…? Ik hield voet bij stuk en hij zou trachten voor de middag hier te zijn, toch maar met cheque.

Nog een uurtje wachten dus. Gauw de nummerplaten losgeschroefd en toen ik paperassen en sleutels wou nemen vond ik plots de reservesleutels niet. Het hele huis heb ik 3 keer omgedraaid, op de meest onmogelijke plaatsen gezocht… tevergeefs. Als ik voordien al liep te stressen, wel, dat uurtje wou je echt niet in mijn gezelschap zijn!

Toen ze aankwamen had ik de sleutels nog steeds niet gevonden, maar durfde het niet te zeggen. Wij naar de bank, alles bleek perfect in orde te zijn. Op de terugweg zei de man me dat hij een slecht gevoel overhield aan de verkoop, dat hij al lang zou hebben afgehaakt, maar dat de jongen de auto absoluut wou, maar dat hij stilaan genoeg had van mijn achterdochtig gedoe.

Ik vond dat hij gelijk had.

Terug bij de auto, ik geef mijn sleutel (enkelvoud), waarop direct de vraag volgt: en de reservesleutels? Heu… ik begin te zoeken in mijn handtas, in het handschoenbakje, in de koffer… enfin, ik doe alsof, want ik heb daar al 3 keer gekeken. Om even tot mezelf te komen zeg ik dan maar dat ik ze vermoedelijk boven ergens gelaten heb… en net als ik in de lift sta, gaat er bij mij ineens een lichtje op … boven storm ik dadelijk het toilet in en ja, in het wasbakje liggen de sleutels. Van een ontlading gesproken….

Twee minuten later rijden 2 Polen de straat uit, eentje met een wrang gevoel in een oude Ford en eentje gelukkig en fier in een klein zwart autootje….  

Weer een stapje dichter bij de verhuis, net mijn auto verkocht.

Dit stresskonijn heeft weer het nodige gas gegeven, de adrenaline stroomt nog door mijn lijf.

Het zoekertje op Ebay leverde wel goede reacties op, maar iedereen wou er ietsje afpitsen. Nog even afwachten dus, had toch tijd tot midden juli.

Maar waarom ook geen advertentie in Vlan? Maandag al kreeg ik een telefoontje via Vlan in ’t Frans-met-haar-op, een Poolse dame die me zei dat haar broer heel erg veel interesse had, of hij dinsdagavond mocht komen kijken. Afgesproken!

Gisterochtend moest ik in Woluwe zijn, iets ophalen. Net voor ik de parking van het shopping center indraai telefoon, die Poolse meneer: madame, je viens voir la voiture maintenant…

Na een kleine schrikreactie, spreek ik een halfuurtje later af in de ondergrondse parking. Een man van ongeveer 60 en een jonge man die nauwelijks Frans spreekt keuren de auto… of ze er ook eens mochten inzitten en eens starten…?

Ik dik (heel dik eigenlijk) in paniek, maar sta het toe. De oudere man vraagt of ze ook eens mogen proefrijden…? Gelukkig gebaart de andere dadelijk dat het niet nodig is, dat hij de auto super vindt en akkoord gaat met de prijs.

Ze stellen voor om ’s anderendaags met een gecertificeerde cheque van 8.000€ de auto te komen ophalen en ik geef hun dan 500€ terug!!!??? Menen ze dit nu?! Ik vond dit zeer verdacht, zei dat ik cash wou, maar daar gingen ze niet mee akkoord, wel met het uitschrijven van een cheque voor het juiste bedrag. Thuisgekomen direct naar de bank gebeld die me verzekerde dat ik geen risico liep met zo’n cheque. Oef, beetje gerustgesteld toch.

Ik naar de autokeuring, eventjes 2 en een half uur heb ik daar gestaan. Maar goed, ik had geen keuze.

Terug thuis, zie ik een email van mijn vriend J om te zeggen dat hij een koper heeft voor mijn autootje, tegelijkertijd ging de telefoon, het was J’s vriendin die me telefonisch haar woord gaf dat ze de auto zeker zou kopen.

Ondertussen belde ook die Poolse man om diezelfde avond nog een aantal paperassen te komen ophalen om de platen aan te vragen. Ik was zo zenuwachtig, want had helemaal geen vertrouwen in die mannen, maakte mezelf daar verwijten over… was het omdat het Polen waren of gewoon omdat ik hun niet kende…?

Alleszins heb ik hem enkel de kopieën gegeven en daar was hij niet gelukkig mee, heeft daar een halfuur staan argumenteren, dat hij zo de platen niet kon aanvragen en dat ik dan maar zelf de wagen moest komen leveren a.s. maandag. Zo werd afgesproken, maar ik bleef heel wantrouwig en voelde me er heel slecht bij.

Gelukkig kwam die avond onze buurman op bezoek, die uiteraard mijn hele nerveuze verhaal moest aanhoren en simpelweg zei: je hebt geen enkele verplichting aan die mensen, als jij je beter voelt om die auto aan J’s vriendin te verkopen, moet je dat maar doen. Niet echt voor de volle 100%, maar was toch heel snel voor zijn idee te vinden.

Natuurlijk begon ’s nachts het molentje weer te draaien en kwam ik op het idee die Poolse meneer te bellen en om een voorschot te vragen nog vóór het weekend. Ik wist wel zeker dat hij daar niet akkoord mee zou gaan en zodoende kon ik de auto toch verkopen aan J’s vriendin. Was blij met deze ingeving.

Toen kon ik eindelijk de slaap vinden…

En dit berichtje wordt wat lang… wordt later vervolgd dus.

Vanmorgen boodschappen gaan doen en dat doe ik (bijna) altijd met de fiets. Deze keer toch heel even getwijfeld, want heb weer vreselijk veel last van mijn arm en dan is een auto echt wel handiger én verstandiger.

Een mens heeft dan al het voordeel van midden in de stad te wonen, met 2 supermarkten op minder dan 5 minuutjes loopafstand, maar gewoontebeest als ik ben, ga ik nog steeds naar de supermarkt aan de rand van de stad. Vraag me niet waarom. Uit gewoonte van toen ik nog werkte en die winkel op mijn terugweg lag, zeker?

Stap ik geladen en wel buiten, hang een zware tas achterop de fiets, zwier mijn –ook zwaar geladen- rugzak over mijn schouders en bang! Riem scheurt en rugzak de grond op! Aardbeien en eieren konden al direct de vuilbak in, de rest viel op ’t eerste gezicht nog wel mee.

Tja, en nu? Met één riem over de schouder dan maar proberen… moeilijk… paar 100m verder moet ik stoppen en zie dat er nog een stukje riem overblijft dat net lang genoeg is om weer door de gesp krijgen... oef zeg! Hop! Weer op weg! Ik banjer de ring over, borduur* op borduur af en… bang! Riem scheurt terug en rebelote! Alles vliegt weer de grond op! Spectaculairder deze keer moet ik zeggen, want nu terwijl ik rijd. Alles wat er in de rugzak zit is zwaar gehavend en duidelijk niet meer bruikbaar.

De rest van het verhaal, hoe ik dan toch thuis geraakt ben, nee, ik ga dat niet vertellen, té grote klucht!

Pijnstillers doen ondertussen een beetje hun werk en ik ben opnieuw gaan boodschappen doen… inderdaad, met de auto!

En eigenlijk zou ik op dit postje best een paswoord zetten, zodat W het niet kan lezen, want daar wordt hij pas écht kwaad om! Dat ik niet de auto neem als mijn arm weer eens in de prak ligt...


*eigenlijk moet ik stoeprand zeggen, maar klinkt hier toch zo Hollands.

Naar familie en vrienden (die van dit blogje nog geen weet hadden), stuurden we vorig weekend een mailtje met de melding dat onze oversteek nu toch wel zeker doorgaat. Een lawine aan reacties kregen we!

Heel enthousiaste, supporterende, gelaten en emotionele ook, steunende, lieve, veel deugddoende, interessante, voorzichtige, vertederende, hulpbiedende, grappige … en-ga-zo-nog-maar-even-door mails en telefoontjes stroomden binnen.

De voorbereidingen zijn nu volop aan de gang, de laatste 2 dagen zit ik dan ook constant te mailen of te bellen. Komt nóg veel meer bij kijken dan verwacht.

Ondertussen hebben we besloten ons appartement niet te verhuren. Veel geld dat we aan onze neus laten voorbij gaan, maar het geeft een beter (lees zekerder) gevoel. We hebben hier gelukkig fantastische buren aan wie we onze huissleutel kunnen toevertrouwen en die zeker een oogje in ’t zeil zullen houden.

Mijn autootje meenemen schijnt niet te lukken omdat er voor de Amerikaanse markt een aantal aanpassingen dienen te gebeuren. Dat is een tegenvaller, het is als nieuw en ginder moet ik dan weer afwachten wat ik zal krijgen.
Ondertussen staat mijn bieke op Ebay te pronken. Snik.

Onze look-and-see trip is gepland voor de laatste 2 weken van juni. Dat wordt heel spannend, ik kan amper wachten. Diegenen die me goed kennen weten dat geduld niet mijn beste deugd is en begrijpen vast dat dit stresskonijn nu op volle toeren draait, zelfs zonder Duracell.

…en mijn bloglezers maar vragen of ik al met een writer’s block zit of in een rustperiode beland ben….

Gisteren kreeg ik dit SMS-je van W : “Heb net mijn OK gegeven aan D”.

Oeps!!! Ik voel mijn tikker ineens harder beginnen slaan, moet naar adem happen en ik voel de adrenaline vrij komen. Ik moet zeggen, ik ben behoorlijk van mijn melk. De kogel is dus door de kerk, de verhuis naar California gaat door, net nu ik de US-plannen een beetje uit mijn hoofd begon te zetten. 
Nadien onze ouders en broers gebeld, die reageerden heel emotioneel, ik spaar de details... ik vrees dat zij ondertussen ook al voor henzelf hadden uitgemaakt dat het niet zou doorgaan. En dan ineens BAF!!!

W wordt daar verwacht op 1 augustus, dus dat wordt verhuizen in juli. Nu eerst onze “look-and-see” trip plannen en de voorbereiding van onze verhuis kan starten.

1001 dingen waar ik aan moet denken en navragen:

ü  Auto verkopen of meenemen?

ü  Meubelen huren of mee verhuizen?

ü  Idem dito voor wasmachine, droogkast, TV en andere apparatuur

ü  Abonnementen opzeggen

ü  Kan ik mijn medicatie meenemen voor een aantal maanden?

ü  Wat kan mee?

ü  Wat mag mee?

ü  Wat moét mee?

ü  …

ü  …

ü  …

Oeioeioei… beter nu eerst even terug tot mezelf komen en pas dan aan de slag.
En, geloof het of niet, op dit eigenste ogenblik klinkt 'Living in America' van James Brown op Radio 1, echt waar! Brrr...!!! Ik voel het bloed heel snel door mijn aderen stromen... I'm so excited...

Kan je dit nu geloven???
“Zeg goeiedag en win 25.000€” !!!

Zoiets kan alleen hier, vrees ik! Je moet beloond worden om iemand dag te zeggen. Bah… dat gaat er bij mij niet in! Of ben ik nu te serieus en is dit een ludieke actie?
Blijft jammer dat we zo'n actie nodig hebben in zo'n fijn land.

Omdat ik in mijn leven toch al heel wat gereisd heb kan ik een beetje vergelijken en weet dat hier zelden gegroet wordt. Je moet het zelfs niet eens ver gaan zoeken, ga maar eens naar Frankrijk, Nederland… een wereld van verschil. 
 

Een Nederlands correspondent schreef onlangs een boek* over zijn ervaring in ons land, hij woont hier al 5 jaar. Hij slaat daarin een aantal nagels met koppen, moet ik zeggen. Maar in deze nu, citeer ik hem: onlangs gingen we wandelen in Tervuren, groetten iedereen, maar er werd maar zelden teruggroet en zelfs vreemd aangestaard. Dat doorbreekt het cliché over de arrogante en onpersoonlijke Hollanders en de zo hartelijke en gemoedelijke Belgen.  

Ik ervaar jammer genoeg vaak hetzelfde.

We woonden een paar jaar in Frankrijk, iedereen groet je daar, zelfs kinderen zeggen je beleefd dag.

Een paar vakanties in de US leerden me hetzelfde, mensen groeten je overal.

Ik reisde vroeger regelmatig naar het Oosten, China, Maleisië… steeds lachende gezichten….

Maar, er is hoop hier in ons landje, want je glimlach is nu geld waard! Hoe vaker je iemand groet, hoe groter je kans is om te winnen! Van 5 tot 9 mei dus!  Het initiatief is natuurlijk wel toe te juichen… zou er niet over geld gesproken worden.

Of, misschien heb ik een beter idee, 1 eurootje voor een goed doel voor wie niet groet?

Ik doe hier alvast een oproep om ook na 9 mei verder te gaan! Al is het maar een "joh!!" of "hé!!" of... gewoon een klein glimlachje...


*België bestaat - Cultuurwijzer van een gespleten land van Bart Dirks

En wat denk je nu? Ze schrijft niet meer over een eventuele verhuis? Het gaat niet door of is uitgesteld? Alles kabbelt daar rustig verder?...

Niets is minder waar, rustig is het hier helemaal niet en kabbelen is verre van het juiste woord, want het stormt hier vanbinnen! 9 beaufort! Nog steeds is er niets beslist, worden er een concreet voorstel beloofd voor dan of dan, om toch weer uitgesteld te worden naar een latere datum, om eerst die of die persoon of bureau nog te consulteren… het gepalaver blijft duren en ik vreet mijn schoenzolen op!

Gelukkig heb ik een goede uitlaatklep gevonden, iemand die altijd openstaat, alles opneemt in zijn geheugen… nee, geen hartsvriend(in), maar dit eigenste blogje. Niet dat ik hier wat sarcastisch wil doen of het zielenpootje uithangen, want ik weet heus wel dat ik minstens een handvol vrienden hebben met 2 oren naar mijn gezever. Maar ik vind het zelf zo ongelofelijk vinden, zo absurd, zo’n getalm, gezeik en geleuter, dat ik er gewoon niet meer dùrf over praten.

Ondertussen is de (eventuele) locatie veranderd. ÁLS het doorgaat wordt het niet San Francisco, maar ergens in de buurt van Irvine, tegen Los Angelos, meer zuidelijk dus en dus warmer. Dat laatste zint me natuurlijk niet zo, want eigenlijk hou ik meer van de koelte.
Dit is dan ook het enige wat al concreet is. Knap werk van die Duitsers in (bijna toch) 3 maand tijd! Deutsche gründlichkeit… mijn voeten! Of moet ik het anders uitleggen, duurt het daarom zo lang, moet alles zo perfect... had ik nog niet aan gedacht…

In ieder geval, ik loop de muren op! Want deze regelteef (prachtig woord, gekregen van een vriendin) kan geen stap verder…. Al mijn postjes, zo compleet naast de kwestie, over alles en niets… gewoon therapie is het!

Ik draai vandaag alvast de matras van ons bed en ga er van uit dat we deze zomer weer genieten van ons stadsterras. Bye bye lemon trees and palm trees…?

Winter of zomer, ’s zondags wat gaan snollen in de Marollen… ik doe dat zo graag! Ik weet best, het is allemaal niet meer authentiek, de buurt is helemaal veranderd, maar het blijft voor mij nog steeds een favoriete zondagochtendbezigheid.

Eerst ergens een koffietje gaan drinken, dan naar het Vossenplein wat snuisteren in –voornamelijk- rommel en daarna een ‘geuske’ gaan drinken bij Ploegmans. Dit was –tot voor kort- nog een van de laatste echte buurtcafés. De originele inrichting is wel gebleven, maar de echte sfeer van een paar jaar terug is ver te zoeken. Je kwam dan ’s ochtends binnen en het was er een bont allegaartje van bizarre figuren, les gens du quartier. Nu opent het ‘café’, nee, brasserie, pas om 12u zijn deuren en worden de tafeltjes netjes gedekt voor toeristen, hippe vogels, kunstenaars….

Maar gisteren, onder een staalblauwe hemel, was het zalig toeven op het Vossenplein (of is het nu Kaatsspelplaats, of Place du jeu de balle, of Loeizemet, of Marché aux puces, of…?).

26 maart 2008
Dit zag ik toen ik 's morgens door mijn raam keek, alles was bedekt onder een dun laagje verse sneeuw, alles zo rustig en stil...



25 april 2008 
...vandaag zie ik dit, hoor vogeltjes fluiten, kinderen spelen... ik denk dat de lente nu wel echt in het land is!

Wat een metamorfose... wat een wonder!