Even verpozen, thuis loop ik overal in de weg want de movers zijn daar. Zo maar eventjes met z’n vijven zijn ze, dus in die ruimte loop je mekaar voortdurend voor de voeten. Bibi weg dus en waar kan ik beter naartoe dan naar mijn vertrouwde koffiehuis, de Starbucks.

De verkoop van onze spullen nu.

Donderdag (kerstavond), we stonden klaar om te vertrekken, werd ik opgebeld door een meisje met een accentje. Ze had mijn advertentie gezien en begon volop details te vragen. Ik stelde voor dat ze eerst zou langskomen en alles eens bekijken. Jaja, als dat kon…, nu? Dat zag ik niet zitten en ze bleef vragen, of we ook een bed te koop hadden? En een matras? En een tafel? En…, en..., en...? En of ze ‘s anderendaags, op kerstdag, al mocht komen…? En of ze het dan meteen kon meenemen?

Een paar minuten later belde ze al terug, dat ze geen auto had, of we haar konden helpen om het naar huis te brengen…? Op de achtergrond hoorde ik een baby kirren. Ik dacht dadelijk aan een alleenstaande moeder, die misschien net weggelopen was en alles had moeten achterlaten. Je weet het natuurlijk nooit echt, maar ik had er wel een goed gevoel bij, of beter, ik voelde empathie voor dat meisje, keek even naar W en zei dat we haar wel konden helpen.

Op kerstdag stonden ze aan de deur, een jong Indisch gezinnetje. Ze waren naar Amerika gekomen voor de man zijn job, eerst in Detroit gewoond, firma verhuisd naar San Francisco, nu naar Irvine, ook al de 3^e keer verhuisd dus op korte tijd.  Ze kozen een aantal zaken en vroegen of ze het dadelijk konden hebben. W bracht alles naar hun appartementje, waar letterlijk niets stond. De hoogdringendheid werd ons rap duidelijk.

Toen we ’s avonds in ons bed lagen, voelde ik me goed te weten dat er een eindje verder 2 jonge mensen wat eigen spulletjes hadden en in een bed lagen, alles voor een zacht prijsje. Ik maakte me de bedenking dat W die dag toch een beetje Santa gespeeld had.

De laatste dagen was het voor ons dus weer kamperen, want heel veel bleef er niet over. Vanavond trekken we naar Huntington Beach, morgen wordt de rest opgehaald door Salvation Army en dan… een paar dagen platte rust want de voorbije dagen was het hectisch en... het bobijntje is volledig af.

Het doet raar, de gedachte dat het onze laatste week is hier in ons appartementje en dat we over minder dan een maand terug in Mechelen zullen zijn. Ik krijg er kriebels van. Dinsdag trekken we de deur hier voorgoed toe en gaan we dus nog voor een paar weken in Huntington Beach wonen. We doen al straffer dan de Amerikanen, in anderhalf jaar tijd verhuizen we zo maar eventjes 4 keer (Mechelen -> Middlebury lane -> The Village -> Huntington Beach -> Mechelen).

Deze week zijn we eindelijk echt begonnen met de verhuis, ik bedoel dan fysiek, alles sorteren, kleren plooien, brol weggooien…. Voordien was het vooral heel veel administratief gedoe, mailen, bellen….

Nu worden er zichtbare stapeltjes gemaakt: eentje met dikke truien, skivesten en skibotten…  om mee te nemen op skivakantie, eentje met zomerspullen voor de komende paar weken hier, een ander met winterkledij en laarzen voor de koffers die we zelf meenemen naar België.

2 grote dozen met ‘oude’ kleren staan ook al klaar voor Salvation Army. 2 andere dozen ook met (droge) etenswaren, keukenrollen, toiletgerief…, waar dinsdag nog de frigo-restjes in moeten om mee te nemen naar Huntington Beach.

Zondag hebben we open house, The Village heeft nl. zo’n rubriekje waarin je advertenties kan plaatsen, daar hebben we onze verhuis aangekondigd en de hele huisraad te koop aangeboden. Weet echt niet of er een kat zal komen, wel zijn er al een aantal reacties geweest met specifieke vragen over de inboedel. Ondertussen zijn er nog een paar zaken verkocht via Craigslist.

Morgen beginnen we prijzen te plakken op de meubelen en huisraad die we zondag te koop aanbieden.  Als dat voorbij is plakken we post-itjes op de spullen die richting Mechelen moeten en maandag opgeladen worden door de verhuisfirma. Wat dan nog rest gaat dinsdag naar Salvation Army.

Een heel gedoe dus. En nu moet ik nog snel op zoek naar een portier voor zondag, een kassier en een sterke vent met een camion die alles kan gaan leveren .  

http://www.ci.huntington-beach.ca.us/

Writer’s block? Inpakkoorts?

Nee, volop bezig een deel van de inboedel op Craigslist te zetten. Het is zo’n beetje te vergelijken met eBay, maar volledig gratis.

Een tijdje geleden zette ik mijn 2 deckchairs er te koop, in geen tijd liep mijn mailbox over. Ik kon het amper bijhouden om beleefd te antwoorden. Zijn tuinmeubelen nu zo gegeerd of is het toeval? Want nu reageert er nauwelijks een kat. Mijn winkeltje marcheert niet! Ik kijg reacties, ze vragen prijzen, proberen af te bieden, ze maken afspraken en... sturen hun kat.

Het enige dat ik kon verkopen tot nu toe was een elektrisch vuurtje voor een schamele 25$, dat ding was brand new, zat nog in de doos. Vorig jaar in januari kocht ik het voor de badkamer, het werd wat frisser maar niet koud genoeg om heel het huis te verwarmen. We hebben het ding nooit gebruikt, want tegen de tijd dat ik het in huis haalde waren de frisse dagen alweer voorbij.

Ik denk dat ik rond de rest van onze spullen grote rode strikken zal doen, want Californians zijn volop bezig met kerstshopping, maar niet in mijn boetiekje.

Enfin, dan geven we het aan een liefdadigheidsinstelling en hopelijk komt het dan op de goede plaats terecht en kan er straks een arm gezinnetje aan onze Ikea tafel kerstfeest vieren.

Niet dat ik vind dat ik verantwoording moet afleggen of zo, maar ik wil dit toch graag posten naar aanleiding van negatieve kritiek die ik privé kreeg over het feit dat W een beest geschoten had. Mogelijk zijn er wel meer bloglezers die hier niet op reageren, maar wel kritiek hebben of een oordeel gevormd hebben.

De vriendin in kwestie vroeg of ik het hypocriet vond dat een echte vleeseter zo reageerde. Hier mijn antwoord:

... Om over dat jagen iets te zeggen, inderdaad is het nogal hypocriet negatieve commentaar te geven als je een vleeseter bent. Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel graag commentaar, zowel positieve als negatieve, enfin, eerlijke commentaar.

Eigenlijk goed dat je het even aanhaalde, want W is zeker geen jager of iemand die zomaar dieren doodt voor de lol. We hadden het er ook wat moeilijk mee, dankzij jou ben ik nu in het reine.

Als je nu weet dat de dieren die W doodde vrij in de natuur geboren en opgegroeid zijn, nooit opgefokt, in kleine hokken gezeten, slecht gevoed, hormoonspuiten kregen, nooit levend getransporteerd en opgestapeld in een beestenwagen…. Er werd ook niet op gejaagd, de jager zit gewoon ergens verdoken opgesteld, wacht tot het dier verschijnt en met 1 schot is het geveld, voor het wist wat hem overkwam was het morsdood, geen pijn gehad, niks.

Als je je bedenkt wat er allemaal met de dieren is gebeurd voor je biefstukje of koteletje op je bord kwam….  Wij eten max. 1 keertje per week vis of vlees, dus daar zitten we al goed.

Etenstijd nu, heb lekkere soep gemaakt, zonder vlees :)  ...

Ben ik nu hypocriet?

Ons verblijf in Texas heeft ons enorm veel deugd gedaan, we zijn er allebei in geslaagd gedurende de hele tijd niet te denken aan de rompslomp die ons te wachten staat. Ik kan jullie verzekeren dat het voor mij heel moeilijk is dat molentje niet te laten draaien. Dus, dit zegt alles over onze ‘vakantie’.

Sinds dinsdagavond terug thuis, edoch, nagenieten was er niet bij want woensdagochtend verloor ik al direct de pedalen, zag het allemaal even niet zitten en begon ik heen en weer te lopen als een kip zonder kop. Een beetje later kwamen er zowaar nog ‘waterlanders’ aan te pas.

Een paar weken geleden had ik al wel een to do lijstje gemaakt, maar er zaten nog teveel hiaten in. Dan maar onze hoofden bij mekaar gestoken en opnieuw een lijstje in elkaar gebokst en toen dat vorm kreeg, kwam het berichtje met onze vluchtgegevens voor de skivakantie. Wat nu? Had G zich vergist? Dit klopte niet! Een week vroeger dan voorzien. Bleek dat hij altijd al de verkeerde datum van vertrek had doorgegeven, ons schema werd dus ineens nóg een stuk strakker en de chaos hier was compleet.

Na een beetje overleg hebben we dan maar (wijselijk, vind ik) besloten de reis naar W’s broer te annuleren, om niet totaal het noorden kwijt te raken. We vinden dit heel vervelend, zowel voor hun als voor ons. Maar een andere oplossing konden we niet zo direct bedenken.

Dat maakt dat we ongeveer een week vroeger terug in België zullen zijn.

En vanavond krijgen we vrienden op bezoek en staat er wild op het menu. Dat wordt smullen voor de Amerikanen, want in tegenstelling tot in België, kan je dat hier niet zomaar kopen in de winkel. Een deel van W’s trofee brachten we mee op droog ijs in een koelbox.

Ondertussen zit ik hier te luisteren naar Toon Hermans, een paar links die een vriendin me stuurde ter gelegenheid van Sinterklaas. Ik had er helemaal niet aan gedacht dat we vanavond ons mandje moeten zetten, want hier komt de Santa (Santa Claus, de kerstman dus), en dat is nog even wachten. Thanks A voor de link! Hopelijk heb ik niet zoveel pech als Toon en moeten we zelf treintje spelen, hier met z'n tweetjes zou het zoniet nog triester zijn, amper 1 locomotief met zo een klein aanhangwagentje….

http://www.youtube.com/watch?v=IOxFTEwG2B8 

Onze daagjes hier zijn ook alweer geteld, morgen vertrekken we weer richting Irvine. Thanksgiving was een mooie avond, weer met veel lekker eten en vele lieve mensen om ons heen. ’s Avonds rond het haardvuur zongen we liedjes, het begon met liedjes van indertijd bij de scouts om daarna over te gaan in mooie ballades die door merg en been gingen, vooral het liedje dat L bracht, de dochter van onze gastheer J, was zo aangrijpend mooi. We vertelden verhalen, sommige ontroerend, andere hilarisch.

Herinneringen die we altijd zullen blijven koesteren.

Ondertussen is de rust hier weergekeerd en tussen de werkzaamheden in de keuken door genieten we van de natuur, gaan eens vissen of met de honden in de jeep op kwarteljacht, wandelen in de natuur…, zalig.

We lassen ook de nodige rust in, met de pootjes omhoog keken we gisteren naar… echt waar… ‘Van vlees en bloed’ en eerder deze week naar ‘Loft’. Mijn vriendin T, de zus van onze gastvrouw dus, stuurde die DVD’s naar hier als kerstgeschenk voor ons allemaal. De film Loft vond ik echt grandioos, ik ben wel fier dat we in Vlaanderen zo’n talenten hebben. En dan die serie, ik was zo benieuwd, had er al zoveel over gehoord en gelezen, schitterend is het. Het leven zoals het is in Vlaanderen, 30 keer uitvergroot uiteraard, maar gewoon subliem. Of genieten we er gewoon meer van omdat nu we zo ver van huis zijn? Is het nostalgie?

Straks maken we nog een grote pot soep van al de pompoenen die nu plaats moeten ruimen voor de kerstboom en daarna… kijken we verder naar ons laatste sneetje salami (laatste DVD’tje van de serie).

Beetje nieuws uit Texas, waar we het weer helemaal naar onze zin hebben. Ik doe het deze keer wat rustiger aan dan vorig jaar, want de tol was toen tamelijk hoog,  ’s ochtends wat langer in bed en in de namiddag nog een flinke siësta.

Vandaag is het Thankgiving, hét feest van het jaar voor de Amerikanen. Gisteren hebben we al heel wat voorbereidingen gedaan voor het diner van vandaag, want Thanksgiving betekent lots and lots of food on the table.

Gisteren leek het al ‘algemene repetitie’, want we zaten al met 8 aan tafel en het diner was niet mis. We wilden eigenlijk catfish eten. Rond 4u in de namiddag trokken we met z’n achten naar de vijver, maar de sloebers beten niet. Geen nood, in de andere vijver zaten er meer. Een half uurtje later, hadden we nog steeds niets gevangen, dus besloten we maar vis te gaan kopen. Terwijl we de vislijnen inlaadden kwam een reiger aangevlogen, dook even in het water en hebbes! beet!

Vis gaan kopen…, waarom zouden we? Die ochtend was W met J gaan jagen, voor W de allereerste keer in zijn leven. Om 5:30 waren ze al vertrokken en tegen de tijd dat ik beneden kwam waren de boys al bezig een hert in stukken te snijden. W had één enkel schot gelost, volgens J was het “right in the hart of the deer”, het arme beest viel en was morsdood. Ik hoor een aantal onder jullie al ‘griezelen’ bij de gedachte. Ik deed dat eigenlijk ook, maar het is hier zelfs bij wet verplicht op zo'n domein een zeker aantal dieren per jaar de doden.

De avond voordien hadden ze ook een val gezet, eerder een kooi, om een everzwijn te vangen. Ook dat was prijs en i.p.v. vis hebben we dan maar everzwijnribbekes gegeten, heerlijk.

Het was een fantastische avond, met zoveel ‘jong volk’ in huis is het altijd superfun. En eentje stak er direct met kop en schouders uit, een echte performer, gegierd van ’t lachen hebben we. Het toetje dat A ons voorzette (een chocoladesoufflé) was top en daarna kregen W en ikzelf nog een special treat  van de 2 meisjes, een voetmassage van meer dan een uur!!! Hebben jullie dat al eens meegemaakt? Klik maar even op de foto, dan kunnen jullie nog beter de deugd op ons gezicht lezen en de fun die de 2 lesbo's er zelf aan beleefden.

Vanavond zitten we met 14 aan tafel en terug allemaal jong volk, behalve W en ik dus en A en J. Enfin, in jaren zijn we ouder, maar voor de rest zijn we wel mee (of denken we toch). In gezelschap van zo’n allegaartje kan je niet anders dan je ook jong voelen.

Ik ga alvast nog even mijn voeten wassen voor we aan tafel gaan, wie weet…?

Eerst en vooral, dank voor al de deugddoende reacties op mijn blogje (en in mijn mailbox over mijn blogje). Geen idee hebben jullie wat opstekertjes dit zijn!

En ik beloofde de uitslag door te geven zodra ik kon, dus met deze:

   3. Het resultaat was niet teleurstellend.
       Dus nee, niet direct inpakken en richting België. Jipie!

   1. Ik sprong geen gat in de lucht. Jammer.

  2. De 3 tumormerkers stijgen nog steeds, maar niet dramatisch snel. Oef.

De oncoloog besluit hieruit dat de medicatie werkt, anders zouden de merkers echt wel de hoogte in vliegen, maar niet voldoende. Hij stelt voor om de volgende keer de dosis te verdubbelen en dus nog even door te gaan met deze behandeling vooraleer het grof geschut boven te halen.

Teleurgesteld met het resultaat? Bof, niet blij, maar zeker niet triest. Nog 2 keer hier bij dokter Alleschaatchoet en in februari ga ik naar mijn eigenste dokter in Jette en dan zien we wel weer.

No rush dus. 

Het spuitje zit ondertussen in mijn bil, onze valiezen staan klaar en binnen 10 minuutjes pikt  mijn vriendin Niloo ons op en rijden we richting luchthaven.
A & J , here we come!!!!

Deze week kreeg ik het droeve bericht van het overlijden van mijn lieve vriendin, Stans.  Ze was al heel lang ziek, maar verbaasde ondertussen de dokters en deed hun statistieken wankelen. Het bericht kwam niet onverwacht, want vorige vrijdag al stuurde haar partner een mailtje omdat ze gevraagd had me nog een dikke knuffel te geven, dat het bijna voorbij was, de lange lijdensweg, dat ze nu echt naar huis wou….

Ze is zondag thuis heel rustig ingeslapen. Helemaal zoals ze het zelf altijd wou en tot het einde heeft ze zelf alles in de hand gehouden.  

Ik ken haar amper 10 jaar, we leerden mekaar kennen via de gespreksgroep voor borstkankerpatiënten, onze ziekte liep een beetje gelijk en we hadden heel snel een heel speciale band die nooit meer stuk ging. Ik zal haar heel erg missen, ook al waren de contacten de laatste tijd sporadisch en verliep een telefoongesprek traag en moeizaam. Lieve Stanzepanze, je was super! Een eer je vriendin te zijn geweest!

Nu krijg ik vast weer een aantal reacties van mensen die vinden dat ik dat soort verdriet zelf zoek, omdat ik die contacten heb met lotgenoten. Als ze dat vinden is dat maar zo, voor mij is dat zeer waardevol, je ogen sluiten verandert de situatie toch niet. 

Ook de vraag waarom ik blijf modereren op een forum voor borstkankerpatiënten, komt regelmatig terug. Waarom ik me ook nog eens roer in het leed van anderen, dat het op die manier toch nog moeilijker moet zijn om te vergeten…. Vergeten! Alsof dat zomaar gaat. Trouwens, dit is mijn manier, mogelijk niet de goede, het zij zo. Ik denk altijd dat, al kan ik maar 1 iemand, een heel klein beetje helpen in een moeilijke situatie (vb. net diagnose kanker gekregen, bijwerkingen van de behandeling, bang weer een uitslag afwachten…), dan is dat voor mij de moeite meer dan waard.

En dan de deugddoende reacties, ze zijn er niet vaak, maar het zijn opstekertjes. Zo kreeg ik vorige week nog een mailtje toegestuurd van een bezoeker van het forum, ik haal er 1 zinnetje uit, ze deed een heel verhaal en besloot met: “Waarom schrijf ik je dit? Jij bent één van die mensen die goed doen in het leven van een ander (in ieder geval in dat van mij)“.  Is dat niet mooi? Ik hoop het nog zeer lang te kunnen doen, liever dan dat ikzelf aan de deur moet gaan kloppen. Maar ik weet dat er dan ook mensen voor me zullen zijn om het me een tikkeltje lichter te maken.

En nu sluit ik dit K-doosje weer voor een tijdje, want wat de uitslag maandag ook weze, diezelfde dag vertrekken we naar Texas. Een weekje weg uit busy California en genieten van de natuur en de rust op de ranch. Yeehaaaa!!!!!!!!!!


PS nu ik A gezegd heb zal ik ook B zeggen en jullie volgende week zeker de uitslag meedelen. Dank voor de steun!

Even wat duidelijkheid bij het * van vorige mail.

Met regelmaat van de klok krijg ik de vraag van een bloglezer(es) hoe het met me gaat. Hoewel ik probeer zo weinig mogelijk over mijn gezondheid te schrijven op het blog, doet het me toch wat dat mensen daar bezorgd om zijn. Wel, het gaat redelijk goed, maar toch niet helemaal zorgeloos.

Om diegenen die ondertussen de pedalen zijn kwijtgeraakt wat bij te sturen, som ik hier in ’t kort wat feiten op:

   o    In januari dit jaar ineens verhoging van de tumormerkers. Grote paniek bij mij, niet zo bij de oncoloog.

 o    Februari weer toegenomen waarden en allerlei onderzoeken volgen, geen verdachte tumoren gevonden.

o    De verhoging blijft zich doorzetten, maar gaat (gelukkig) niet pijlsnel. Oncoloog heeft geen haast om medicatie te veranderen. Ik blijf me zorgen maken.

o    Begin juni wordt toch overgeschakeld op een ander medicijn, mede op aanraden van mijn oncoloog in Jette, waar ik in mei op consultatie ging.

o    Euforie bij de volgende controle in juli toen bleek dat er voor de eerste keer geen stijging was.

o    Weer een teleurstelling in augustus, forse stijging van de merkers. Besluit: de nieuwe medicatie slaat niet aan.

o    Eind augustus wordt gestart met een andere behandeling, spuiten dit keer (eerst om de 2 weken, nu nog om de maand).

o    Eind oktober is er nog niet het verhoopte resultaat. De oncoloog verzekerde me dat er nog geen haast was om al met chemo te beginnen en wil nog een maand de kat uit de boom kijken, want sluit niet uit dat deze behandeling toch nog kan aanslaan. Hoop doet leven.

Volgende spuit en bloedresultaat krijg ik nu maandag 23 november. En dan zijn er 3 mogelijkheden:

1.     Ik spring een gat in de lucht!

2.     De stijging is niet dramatisch: alles blijft volgens schema verlopen zoals vermeld in vorig postje.

3.     Teleurstellend resultaat en een zwaardere behandeling is dringend: we stellen alles in het werk om asap richting België te komen.

Ik zit echt niet in zak en as, wil zeker niet dramatisch klinken of meelij wekken, dat is het laatste wat ik wil. 2 slechte kaartjes heb ik getrokken in mijn leven, 2 keer kanker, maar die andere kaarten? Dat waren vooral veel azen en jokers! En ik hoop er nog een paar te trekken!
(Dat is dan ook de reden waarom ik me nooit ofte nimmer afvroeg: 'waarom ik?').

Dit heeft te maken met een aantal beslissingen die W maakte in functie van zijn job. Daar ga ik het hier niet over hebben, dat hoort niet op mijn blog. De beslissing is in juli al gemaakt, maar heel bewust heb ik alles een trap voorwaarts gegeven en het tot november weggeschopt vooraleer er echt serieus aan te beginnen denken. Was niet altijd even makkelijk, want dit ‘regelteefje’ wil liefst alles zo lang mogelijk vooraf op een rijtje hebben. Gelukkig eigenlijk dat we zoveel bezoekers hadden en ik er willens nillens niet kón aan beginnen.

Het plan was oorspronkelijk om hier eind december de boeken toe te doen, maar het wordt uiteindelijk eind januari. Als er tenminste op 23 november geen vervelende aap uit de mouw komt*. We hebben ook nog een tijdje met de gedachte gespeeld een rondreis te maken door de US met een camper, maar dat plan is definitief afgeblazen.

Sinds begin dit jaar hadden we hier met vrienden een skivakantie vastgelegd voor de 3^e week van januari 2010. We kijken daar al zo lang naar uit dat we ons vertrek daarom met een maand uitstellen, eind januari dus i.p.v. eind december.

Ondertussen hebben we nog een heel programma af te werken. Zo vertrekken we over een 10-tal dagen naar Texas, net als vorig jaar, om er Thanksgiving te vieren op de ranch. Ik kijk vooral uit mijn vriendin terug te zien.

Begin december zijn we terug in Irvine en dan moeten we zien al onze spullen te verkopen, zowat alles wat we hier kochten, van onze Ikea-meubelen tot alle elektrische apparaten, hier 110watt en dus waardeloos in Europa. Hoe ik dat allemaal voor mekaar ga krijgen, pfwww, geen idee…, Craigslist waarschijnlijk, waar ik eerder vlotjes mijn tuinstoelen verkocht. Zo’n soort Ebay, maar gratis.

Al ons keukengerei, potten en pannen, bestekken, tassen en borden, tapijten, schilderijen, decoratiespulletjes, lakens, handdoeken, fietsen… worden terug verscheept naar ginder. Dat zou in de loop van december de deur uitgaan in de hoop dat het begin februari in Mechelen arriveert.

Onze huishuur laten we eind december  aflopen, want het heeft uiteraard geen zin een leeg appartement nog een maand langer te huren. Onze huisraad pas in januari laten verschepen is ook geen goed idee want dan wordt het daar in Mechelen een maand langer kamperen. En als Murphy er zich deze keer weer mee bemoeit, zoals vorig jaar toen de container meer dan 3 maand onderweg bleef…, ik zal daar maar niet aan denken….

Daarna vertrekken we voor een weekje naar Michigan, bij W’s broer, waar we oudejaarsavond vieren met de hele familie.

Ons laatste uitje hier wordt dus de skivakantie in Utah, ergens in de buurt van Salt Lake City, van 17 tot 24 januari en daarna zeggen we California echt vaarwel.

Hmmm, zien jullie de grote gaten in het verhaal?

Eerste gat: hoe doen we het eind december als alles hier verkocht is en onze andere spullen in de container zitten? Ongeveer een week in een leeg appartement…. Het volgende gat is wat groter, nl. van ergens begin januari tot de 17^e,  met helemaal niks meer, zelfs geen leeg appartement, alleen nog onze koffers gevuld met kleren en wat zaken die we zelf zullen meebrengen naar België….

Gelukkig hebben we een paar heel goede vrienden die ons logement aanbieden, we hebben de keuze tussen logeren bij onze vrienden in Texas of hier in Newport Beach in het appartement van een vriend die een LAT-relatie heeft en het geen probleem vindt een paar weken bij zijn vriendin in te trekken.  

Edoch, zucht, zucht. Diepe zucht. Heel diepe zucht. Zowel omwille van die gaten als over mijn zorg hoe die verkoop zal verlopen, alle rompslomp om abonnementen op te zeggen, adresverandering, telefoon, gas, water… en nog een hele hoop, teveel om op te noemen en voorzeker ook een hele hoop zaken waar we nog niet aan gedacht hebben en nog moeten gebeuren.

W blijft daar ‘cool’ bij, ziet het allemaal wél zitten, alleen heeft hij het wat moeilijker dan ik met de gedachte terug te keren naar een grijs landje.

Enfin, ik zal dit postje maar eindigen, maar eerst…, pfwww, nog maar even een diepe zucht.

*daar geef ik in mijn volgend postje meer uitleg over, deze boterham is voor vandaag al dik genoeg.

En over de gevoelens die ik heb bij dit vertrek zal ik het later ook nog wel eens hebben, want het doet je buik toch weer kriebelen….

We hebben nog zoveel meer gezien, teveel om te tonen en te vertellen. De foto’s van plaatsen die W en ikzelf al eerder bezochten heb ik deze keer niet gepost, jullie hebben dat uitgebreid kunnen zien voor Las Vegas in mijn postjes van 25, 26 en 27 februari en die van San Diego vorig jaar op 22 september.

Van Highway 1 heb ik ook al vaker gepost en foto's gestuurd (november 2008), maar het is zo'n onvoorstelbaar mooie weg en iedere keer zo anders, ik krijg er nooit genoeg van. Ik kon dus niet weerstaan om hier nogmaals uitgebreid fotoverslag van te geven.

Ik hoop dat jullie er ook nog eens van kunnen genieten!

Bijlagen:
2009-10-21 Highway 1.wmv (8 MB)   

Deze selectie was weer heel moeilijk, want behalve dikke bomen is er in Yosemite ook nog wat anders te zien. De natuur is er zo onwezenlijk mooi! En de lucht kan van het mooiste 'postkaartenblauw' in geen tijd veranderen in een dreigende onweerslucht, met dikke grijze wolken..., kijk maar hoe prachtig.
En dan als kers op de taart kregen we eindelijk een beer te zien!

Enjoy!

Bijlagen:
2009-10-19 Yosemite1.wmv (8 MB)   

Wij genieten dit weekend van een extra uurtje, deze nacht hebben we de klok ook een uurtje teruggedraaid.

De Haloweeners kunnen er maar plezier van hebben gehad, een uur extra lol. Wij kregen dit jaar geen ‘trick or treat’-ers over de vloer. Gisteren waren we naar een shopping mall geweest en daar kregen we ruimschoots onze portie verklede kinderen en volwassenen te zien. Ze liepen gewoon in 'kostuum' te winkelen, zelfs het winkelpersoneel was verkleed.
Echt te gek allemaal, niet aan mij besteed. Het is net Aalsterse carnaval zoals we het gisteren zagen op tv. Hét onderwerp was de Swine flu, dit jaar waren politieke personages in de minderheid. Geen Bush-karikaturen, maar massa's dokters gewapend met flu shots  of met stethoscopen om vrouwenborsten te controleren naar aanleiding van de campagne breast cancer awareness.

De Mexicanen, in Orange County in grote getale aanwezig, herdenken deze dagen hun doden, beetje vergelijkbaar met onze Allerheiligen dus. Op 1 november worden de dode kinderen herdacht, op 2 november de overleden volwassenen.

En ja, om af te kikken van al dat bezoek van de vorige maanden hebben we dit weekend nog maar eens een logee gehad. Op onze terugweg langs de kustweg een 10-tal dagen geleden, zagen we op de parking van een restaurant een LUDO fiets staan, met drinkbus van kantelpoorten Feryn. Uiteraard had dit direct mijn broers aandacht getrokken en ja, bij die Belgische fiets hoorde een heuse Belg. Hij vertelde dat hij in Vancouver met de fiets was vertrokken en helemaal langs de kustweg tot Mexico zou rijden. Met heel weinig bagage en helemaal in zijn dooie eentje. Meestal sliep hij in een tentje, dus nodigden we hem uit om te stoppen in Irvine en eens in een echt bed te komen slapen.

Hij liet het zich geen 2 keer zeggen en deze vrijdag stond hij aan de deur. Niet zonder hindernissen echter. Hij zou tussen 5 en 6 arriveren. Wij hadden een flesje koud gezet, een voorgerechtje stond klaar en alle voorbereiding was gedaan voor de pastaschotel, want dat was wat een fietser nodig had, een bord koolhydraten. Om 7u echter nog geen teken van de fietser. Zijn telefoon bleef onbeantwoord.  Mogelijke scenario’s:

·         hij is van de weg gereden

·         hij heeft geen manieren

·         platte batterij en fietspech

Het was gelukkig het laatste. Om 8u -we verwachtten hem ondertussen niet meer- net ons voorafje binnen en de eerste gulzige happen gezet in de pasta als de bel gaat. Y excuseerde zich honderduit,  hij was een paar keer platgereden, in het donker de weg kwijtgeraakt, wou geen tijd verliezen om ergens zijn batterij op te laden….

  
’s Ochtends van zijn vertrek heeft W hem nog een stevige pan eieren gebakken en wuifden we hem uit om 10:30 (en niet om 9u zoals hij gepland had). Met lood in de schoenen (of was het maar een indruk van ons?) zette hij zijn weg verder richting Mexico via San Diego.
‘Hoe sterk is de eenzame fietser…’.

Bonne route Y, we vonden je echt een fijne gast om in huis te hebben!

 
And now..., it's time to catch up with our American friends again!