Wij genieten dit weekend van een extra uurtje, deze nacht hebben we de klok ook een uurtje teruggedraaid.

De Haloweeners kunnen er maar plezier van hebben gehad, een uur extra lol. Wij kregen dit jaar geen ‘trick or treat’-ers over de vloer. Gisteren waren we naar een shopping mall geweest en daar kregen we ruimschoots onze portie verklede kinderen en volwassenen te zien. Ze liepen gewoon in 'kostuum' te winkelen, zelfs het winkelpersoneel was verkleed.
Echt te gek allemaal, niet aan mij besteed. Het is net Aalsterse carnaval zoals we het gisteren zagen op tv. Hét onderwerp was de Swine flu, dit jaar waren politieke personages in de minderheid. Geen Bush-karikaturen, maar massa's dokters gewapend met flu shots  of met stethoscopen om vrouwenborsten te controleren naar aanleiding van de campagne breast cancer awareness.

De Mexicanen, in Orange County in grote getale aanwezig, herdenken deze dagen hun doden, beetje vergelijkbaar met onze Allerheiligen dus. Op 1 november worden de dode kinderen herdacht, op 2 november de overleden volwassenen.

En ja, om af te kikken van al dat bezoek van de vorige maanden hebben we dit weekend nog maar eens een logee gehad. Op onze terugweg langs de kustweg een 10-tal dagen geleden, zagen we op de parking van een restaurant een LUDO fiets staan, met drinkbus van kantelpoorten Feryn. Uiteraard had dit direct mijn broers aandacht getrokken en ja, bij die Belgische fiets hoorde een heuse Belg. Hij vertelde dat hij in Vancouver met de fiets was vertrokken en helemaal langs de kustweg tot Mexico zou rijden. Met heel weinig bagage en helemaal in zijn dooie eentje. Meestal sliep hij in een tentje, dus nodigden we hem uit om te stoppen in Irvine en eens in een echt bed te komen slapen.

Hij liet het zich geen 2 keer zeggen en deze vrijdag stond hij aan de deur. Niet zonder hindernissen echter. Hij zou tussen 5 en 6 arriveren. Wij hadden een flesje koud gezet, een voorgerechtje stond klaar en alle voorbereiding was gedaan voor de pastaschotel, want dat was wat een fietser nodig had, een bord koolhydraten. Om 7u echter nog geen teken van de fietser. Zijn telefoon bleef onbeantwoord.  Mogelijke scenario’s:

·         hij is van de weg gereden

·         hij heeft geen manieren

·         platte batterij en fietspech

Het was gelukkig het laatste. Om 8u -we verwachtten hem ondertussen niet meer- net ons voorafje binnen en de eerste gulzige happen gezet in de pasta als de bel gaat. Y excuseerde zich honderduit,  hij was een paar keer platgereden, in het donker de weg kwijtgeraakt, wou geen tijd verliezen om ergens zijn batterij op te laden….

  
’s Ochtends van zijn vertrek heeft W hem nog een stevige pan eieren gebakken en wuifden we hem uit om 10:30 (en niet om 9u zoals hij gepland had). Met lood in de schoenen (of was het maar een indruk van ons?) zette hij zijn weg verder richting Mexico via San Diego.
‘Hoe sterk is de eenzame fietser…’.

Bonne route Y, we vonden je echt een fijne gast om in huis te hebben!

 
And now..., it's time to catch up with our American friends again!

We zijn nog steeds ‘on the road’.

We hebben net 2 dagen in Yosemite rondgetoerd en momenteel overnachten we in Carmel-by-the-Sea. Morgen rijden we langsheen de kustweg richting Irvine. Maar daar doen we zeker nog 2 dagen over, we plannen om vrijdag terug thuis te zijn.

Yosemite was werkelijk magnifiek! Wat een kleurenpracht! Even dreigden de weergoden weer roet in ’t eten te gooien toen het gisterenmiddag begon water te gieten. Gelukkig was het zonnetje vanochtend weer van de partij en rook alles zo heerlijk groen. Mijn broer kon eindelijk ‘zijn’ dikke bomen in real zien en wij waren blij de langgehoopte beer te kunnen spotten.

 
Ook ons bezoek aan San Diego, La Jolla en Del Mar vorige week vielen enorm in de smaak van onze reisgenoten. Totaal anders dan de parkbezoeken. Old Town San Diego was een schot in de roos. Mogelijk herinneren jullie nog mijn enthousiasme (zie mijn postje van 22-9-2008), dat was deze keer niet minder.

Uitgebreider verslag met foto’s volgt uiteraard nog, maar voorlopig laat ik het hierbij, mijn ogen vallen zowat dicht. Het onregelmatige leven van de laatste weken begint te wegen. Dus wordt het volgende week genieten van… rust.  

Maandag dus naar Las Vegas. Inderdaad J*, niets voor mijn broer! Terwijl C haar mond openviel van verwondering had F het over de immens grote kranen tussen de buildings, het asfalt dat van zo’n goede kwaliteit was…, we kregen er zowaar de slappe lach van. Echt geen city-boy. Na een uurtje of 4 hielden we het daar voor bekeken en reden richting Death Valley. We vonden een mooi hotel voor heel weinig geld in de volgende gokstad.

’s Avonds bereidden we onze reisgenoten voor op de tocht door Death Valley: lichte kleren, zowel qua materiaal als qua kleur, insmeren met crème met hoge protectiefactor, hoofdbescherming, veel water met massa’s ijs meenemen, enz. enz..

De zon scheen al heel vroeg onze kamer binnen, maar voor we vertrokken was ze ook al weer verdwenen. Eerste stop was Zabriski Point, prachtig zicht op de Badlands, maar dikke wolken in alle schakeringen van grijs hingen boven het landschap, er stond een strakke wind en we waren blij dat onze dikke sweatshirts binnen handbereik lagen om over onze witte T-shirts te trekken. Machtig mooi en voor ons totaal anders dan toen we in ’92 door deze woestijn reden. Toen moesten we onze airco in de auto uitzetten om de motor niet te oververhitten, ’s nachts sliepen we niet omdat het verzengend heet bleef in de kamer terwijl de airco luid op volle toeren draaide.

’s Middags haalden we onze picknick boven, onze boterhammekes waaiden bijna uit onze handen. Nadien deden we een wandelingetje in de duinen, eindelijk in T-shirt. Nog bij benadering geen woestijntemperaturen, maar toch aangenaam warm, edoch, nog steeds onder een prachtig donker hemeldek en… er vielen zowaar een paar minuscule druppeltjes regen die we snel op foto vastlegden. 

Daarna nog even een plasstop. In de toiletten sprak ik met een ‘Breton’, hij verstond geen gebenedijd woord Engels, maar vertelde me in ’t Frans dat het sneeuwde in Yosemite en er wegen waren afgesloten. Terug in de auto deed ik lachend het verhaal van die Fransman die waarschijnlijk geen jota verstaan had van wat de Park Rangers hem gezegd hadden.

We tikten Yosemite Park in, maar die verdomde GPS stuurde ons in een grote boog van meer dan 400 miles naar een andere ingang van het Park, terwijl we er op minder dan 100 km vandaan waren. Opnieuw geprobeerd, maar die GPS bleef het verdommen ons naar de juiste ingang te leiden. Ondertussen was het serieus beginnen regenen. We stopten in een Visitor Center en algauw bleek dat de Breton de rangers héél goed begrepen had en onze GPS niet zó verdomd was want de wegeninfo correct had opgepikt, de ingang van het park aan die kant was wel degelijk afgesloten wegens hevige sneeuwval.

We lieten ons door een beetje regen of sneeuw niet afschrikken en besloten eensgezind de grote omweg te maken. Het regende pijpenstelen en de wind blies ons bijna van de baan. Een 50-tal miles verder zagen we uit de andere richting een auto met minstens 10 cm sneeuw op het dak…, en nog één en… nog één…. We twijfelden toch even of we rechtsomkeer zouden maken, maar nee, we reden dapper verder want mijn broer zat al dagen te popelen om de sequoia’s te zien, tot… we een lichtsignalisatie zagen waarop stond: snow chains required within 14 miles.

Het was toen ongeveer 17u en beteuterd maakten we rechtsomkeer richting Irvine waar we rond 23u arriveerden en onszelf nog trakteerden op een lekkere mojito, die hadden we dubbel en dik verdiend na 6 uur rijden door regen en wind.

Morgen vertrekken we terug voor een paar dagen, zuidwaarts dit keer, Temecula, San Diego, La Jolla….  En als de weersvoorspellingen goed zijn wagen we het maandag weer om het laatste deel van onze geplande trip verder te zetten, Yosemite Park, Frisco en lang de kustweg terug.

Wordt vervolgd dus.

We zijn ondertussen al dag 4 van onze reis. Donderdag vertrokken we en reden in één ruk tot Williams, een plaatsje vlakbij de Grand Canyon. Veel meer dan even het toeristisch straatje op en af zat er niet meer in. Om 8u lagen we al te slapen.

Vrijdagochtend vroeg naar de Canyon, mijn broers adem stokte even toen we bij het eerste view point parkeerden. Echt waar, hij zat achter me en ik hoorde werkelijk dat hij even moest slikken. Het is dan ook wel letterlijk adembenemend mooi. Die avond weer om 8u op één oor en gisteren bezochten we Bryce Canyon. Totaal anders, maar zo niet nóg mooier. Het park op zich is minder groot en al rond 4u in de namiddag vonden we een schitterende plek, vlakbij Zion National Park, waar we nu logeren in… een heuse blokhut. Zion is ook niet zo groot en dat bezochten we deze ochtend.

Uitgebreid verslag ga ik (nog) niet uitbrengen, want we hebben zoveel te zien en te doen en… te rusten natuurlijk. Dat laatste doen we trouwens vandaag, want ik voelde gisteravond dat het niet snor meer zat, bobijntje af. Maar onze uiterst luxueuze blokhut, met prachtig zicht en heel rustig gelegen, leent zich daar uitstekend toe. Jammer genoeg heb ik hier geen internetverbinding, dus straks ga ik dit even doorsturen aan het onthaal.

Morgen rijden we richting Vegas en van daar naar Death Valley.

Tot…? Geen idee!!!

Het fotoverslag volgt uiteraard later.

Zondagnamiddag arriveerden onze bezoekers op LAX, luchthaven van Los Angeles dus. Het vliegtuig had een halfuurtje vertraging, maar voor de rest was alles perfect verlopen. Heel gelukkig om eindelijk hier te zijn en allebei zagen ze er zo fris als een jong hoentje uit (hmmm, nu ja...).

We hebben ze nog een korte ‘rondleiding’ gegeven in The Village, een glaasje bubbels gedronken, gegeten en nog heel veel verteld (op mijn broer staat geen UIT-knop). Daarna moe en voldaan in bed.

Gisteren, terwijl ik nog in de badkamer was en W naar de fitness, ging mijn broer al op stap en was de Starbucks al eens gaan uittesten. Een ervaring op zich, want –in tegenstelling tot bij ons, waar een koffie een koffie is- is dat hier even anders, warm of koud, espresso (1, 2 of 3 shots / short or long pulls), American coffee (3 maten), met of zonder cream (gewoon of opgeklopt / vol, lowfat of no-fat)… en ga zo nog maar even door. Hij was daar compleet de pedalen verloren. Een mens zou al van minder, maar wachten kon hij niet want hij is zo gretig om hier zoveel mogelijk te zien en te doen, geen houden aan.

In tegenstelling tot het ‘jong volk’ hebben ‘de oudjes’ helemaal geen last van jetlag. Gisteren zijn we dus al wat gaan shoppen, de omgeving wat verkennen en ’s avonds naar een Mexicaans restaurant hier aan de overkant. Nadien nog wat gaan snuisteren in de winkels en dan kregen ze (oef) eindelijk J hun klopje. Mijn broers UIT-knop echter bleef zoek. Nu zijn ze alweer de deur uit, mijn brood zit in de oven en deze namiddag gaan we mogelijk naar The Great Park, (klik om meer te zien) hier een 4-tal kilometer vandaan.

Tijdens de oorlog was het een legerluchthaven. Ondertussen, na een jarenlange politieke strijd en gehakketak, hebben ze prachtige plannen om het hele gebied (meer dan 2 X de grootte van Central Park in New York) aan te leggen als park, met plaats voor sportvelden, botanische tuinen, cultuurcentrum, podia, aanleg natuurgebied met herstel van de Canyon en wildlife en… natuurlijk een Veterans Memorial.

Momenteel is dat allemaal nog toekomstmuziek, slechts een heel klein stukje van al die plannen is al verwezenlijkt, maar je kan nu al dagelijks met een ballon de lucht in, wat we straks zullen uittesten. Zodoende krijgen we een mooi overzicht van de hele streek hier en is het meteen ook interessant voor onze bezoekers om zich sneller helemaal te kunnen oriënteren.

Met het weer hebben ze minder geluk, want het is hier al een paar dagen echt frisjes.

Waarschijnlijk vertrekken we donderdag op onze trip en post ik gedurende die tijd niet. Enfin, dat zie ik nog wel, want… beetje blogverslaafd als ik ben probeer ik mogelijk toch af en toe een teken van leven te geven.

Het leven kabbelt hier rustig verder, de seizoenen wisselen hier ook, we voelen dat de herfst stilaan een feit wordt. Vorige dagen waren redelijk fris, tussen de 22° en de 25°, met vandaag en morgen weer een paar uitschieters van boven de 30°. Toch voel je heel goed dat de zomer ook hier voorbij is.

Het water van het zwembad koelt ’s nachts af en het duurt tot de middag vooraleer het een beetje opgewarmd is, doordat de zon lager staat en de schaduwen dus veel groter. Een deken is nog niet nodig ’s nachts, maar tegen de ochtend trekken we de lakens toch wat hoger op en kruipen we wat dichter tegen elkaar.

Ik denk dat ik het al eerder gezegd heb, dat we weer in blijde verwachting zijn, dit keer van de komst van mijn broer en schoonzus a.s. zondag.
En van aankondigingen gesproken en ook omdat ik verder niet veel te schrijven heb, kopieer ik er hierbij een paar (geboorte, huwelijk…), zoals die hier in de krant verschijnen. Gewoon omdat ik het zelf zo ongelooflijk vind die ellenlange litanieën. Jullie hoeven dit echt niet helemaal te lezen (ik zou het ook niet doen), maar ik vond dit echt wel grappig en oh zo Amerikaans, dat ik dit even wou tonen.

En mogelijk bestaat het daar ook, net als ‘fake gras spuiten’, maar dan lees ik het wel in de reacties. Alleszins, ik heb het nooit gezien in België.

Birth Announcements

Natalie Alexis Zul

We prais God for Natalie Alexis Zul, born We. September 8, 2009 at Kaiser Permanente in Irvine, CA. Natalie was awakened at 11:28 a.m. weighing 9 lbs. 1 oz. and strectching to 19.68 inches. Her arrival is celebrated by her entire family and most especially her parents, Valerie an Sergio and het 4 year older brother Nicholas. We thank you Lord Jesus, for this precious child. May she and all her family honor you all her life.

Obituaries

Engagements

Mr. and Mrs. Peter Yost of Herndon and Mr. and Mrs. Eugene Rodgers of Midlothian, Va., announce the engagement of their children, Adam Yost and Catherine Rodgers.

The future groom, a graduate of Herndon High School, holds a Bachelor’s degree in English from James Madison University. He works as a video editor at Rhed Pixel in Falls Church and expects to graduate from the American University this spring with a Master’s degree in film and video studies.

The bride-to-be, a graduate of Midlothian High School in Midlothian, holds Bachelor’s degrees in French and international affairs from James Madison University. She works at the Center for Applied Linguistics in Washington, D.C., and expects to graduate from Georgetown University this spring with a Master’s degree in applied linguistics. The couple plans a May 2010 wedding in Richmond.

We vonden dat jammer, zo’n groot oppervlak met droge zandgrond, triest kleurtje. Ze hebben er wel een aantal heuveltjes aangelegd en iets dat lijkt op wegen, mogelijk om een beetje afwisseling in het landschap te creëren, maar het bleef een triest zicht. Tot gisteren…, we konden even onze ogen niet geloven, een groot deel van dat braakliggend stuk was ineens helemaal bedekt met gras!!! Tot we wat beter keken en een man zagen met een spuit die gewoon bezig was alles groen te spuiten!!! Give me a break dude, kan het nog faker? Wie weet, misschien spuiten ze er straks nog een koe en bloemetjes in. Enfin, voor mij niet gelaten, want zodoende is al het stof geblust en van hieruit is het echt wel een pak mooier. Ideetje misschien voor het dak van onze buur in Mechelen, nu bedekt met zwarte roofing…?

De vorige 3 dagen waren hot hotter hotst, Santa Ana blies weer haar hete adem uit. Telkens in de namiddag, schitterend in de voormiddag met aangename temperaturen en geen wind. Maar heel onaangenaam in de namiddag, als een haardroger die in je gezicht blaast. Vandaag eindelijk terug normaal en de komende dagen koelt het nog wat meer af.

Ik zag op mijn blog dat ik vorig jaar pas 14 oktober mijn eerste verslagje postte over Santana. Mogelijk was de wind er toen ook al eerder, maar had ik nog geen vermoeden dat het de rustige aankondigers waren van ‘ons Ana’ die vanaf dan regelmatig eens op bezoek zou komen. Voorlopig dus voorlopig nog geen red flag alarms.

foto van het internet

De kinders zijn vertrokken, deze ochtend om 4:30 bracht W hen naar Los Angeles. Ik had nog voorgesteld om de avond voordien al naar LA te rijden, samen daar nog wat leuks te doen en hun dan in een hotelletje af te zetten. ’s Ochtends konden ze dan met de hotelshuttle naar de luchthaven zodat zij wat langer konden slapen en –eerlijk- ook om te vermijden dat W op dat onchristelijk uur 2 keer over en weer het spitsuur van en naar LA moest trotseren.

Maar ze bleven liever hier nog een nacht, dus bracht W hen deze ochtend weg, terwijl ik nog lekker lag te slapen, hij is toch zo’n schat.

Hier is ondertussen alles al opgeruimd, ge-spic&span-d, geschrobd, lakens en handdoeken gewassen…. Onze B&B is terug zo goed als in orde voor onze volgende gasten die over een 10-tal dagen arriveren, mijn broer en schoonzus.

Aha, niet dat de jongelui het zo vuil maakten, maar tijdens de 3 weken van hun verblijf hebben we zelf eigenlijk maar heel oppervlakkig gekuist. Mijn vader zou gezegd hebben met het vel van een zwarte pens. Vandaag werd zowaar de tandenborstel nog eens bovengehaald. Ogenschijnlijk leek alles proper, maar oh wee, je mocht vooral niets van plaats verzetten…. Komt daarbij nog dat we hier toch extra wat stof hebben door de werkzaamheden aan de overkant. Daar komt het einde stilaan in zicht, want vandaag is alles van grijs ineens groen geworden, grote grasmatten werden uitgerold. Dit lost vast al een groot stofprobleem op en… het uitzicht wordt van langsom mooier.

Of het nu stiller en rustiger is in huis? Toch niet, veel babbelen deden ze niet en we waren heel verwonderd dat zo’n jonge mensen ’s avonds niet stonden te popelen om op stap te gaan. Vrienden hadden al voorgesteld om een beurtrol op te zetten, om hun laat of “vroeg” ergens te gaan ophalen, maar liefst van al hingen ze ’s avonds gewoon godzalig in de sofa, samen met ons naar TV te kijken. De uitstappen deden we samen en de dagen dat we hier bleven profiteerden ze van alle faciliteiten in het domein en zagen we ze enkel voor lunch en diner.

Nee hoor, het zijn geen Redbull kids, al zouden ze het drankje vandaag best kunnen gebruiken, want pas woensdagochtend 7:30 plaatselijke tijd, arriveren ze op Zaventem. Bon courage mes enfants!

Ik hoop dat ze aan hun verblijf hier goede herinneringen overhouden en dat ze zich goed geamuseerd hebben. Wij hebben alleszins alles gedaan wat we konden om het hun naar hun zin te maken. Hopelijk zijn we daar dan ook in geslaagd.

Ik had het er al eens eerder over, ANTS!!! Het wordt een ‘never ending story’.

In het huis was het vooral de tuin die geteisterd werd door hele invasies van mieren. We hebben ze wel eens een paar keer in de keuken gehad, waar ik ze met wat natuurlijke hulpmiddeltjes op afstand kon houden. Heel vervelend, maar alles beter dan muggen en vliegen die elke dag weer opnieuw opduiken.

Hier, op 4 hoog, meende ik niet met mieren te moeten afrekenen. Edoch, al na een paar weken doken de bezoekers op in de badkamer, even gespoten, mijn koperen staafje bovengehaald en tegen de plint gelegd… geen mier meer te bespeuren. Een aantal weken later, zelfde verhaal in de andere badkamer. Maar oef, geen mieren in de keuken…, tot een maand later er plots een hele colonne mieren boven op de keukenkastjes in grote getale hun weg naar beneden baanden. We betrapten de snoodaards gelukkig voor ze de eetwaren ontdekten, snel barricaderen met het koperen staafje en de massa’s citroendetergens was de boodschap.

Daar lieten ze zich duidelijk niet door afschrikken, gezwind stapten ze over de hindernissen. Dus even niet ’groen denken’ en de grove middelen bovengehaald, zo en van die stationnetjes geplaatst die gevuld zijn met gif dat ze meenemen naar hun nest. Op geen tijd hadden onze mieren ook de mieren van de buren op de hoogte gebracht dat we hier wat lekkers op de kast liggen hadden en de invasie was compleet, 2 brede snelwegen zwart van de mieren .

I completely freaked out, om het op z’n Amerikaans te zeggen. W ontzegde me de toegang tot de keuken en ik werd gevraagd geduld te oefenen tot ’s anderendaags vooraleer ze met de spuitbus te lijf te gaan. En gelukkig, ’s anderendaags was ‘operation ants accomplished’.  Nog een enkele moedige strijder strompelde over het slagveld, maar verder geen levende ziel (mier) meer te bespeuren.

Ze vonden later ook nog de weg op het terras naar het zoete stroopje van de kolibrietjes en met pijn in het hart haalde ik de feeders weg en daarmee meteen ook de vrolijke birdies.

Deze week zei mijn nichtje dat ze hier nog maar een paar hummingbirds gezien had in tegenstelling tot wat ik eerder op mijn blog schreef. Harde bewijzen wou ik leveren en haalde terug de feeders boven. Tegen de middag zat er al een eenzaam vogeltje van het suikerwater te slurpen. Binnen de kortste tijd zou het hier weer een vrolijke bedrijvigheid zijn van gulzige hummies.

En een bedrijvigheid werd het, zij het geen vrolijke. Toen ik even later op één oor lag voor mijn middagdutje hoorde ik: “…hebben inderdaad hun weg gevonden naar…”.  Helaas waren de mieren de hummies net een stapje voor.

Feeders terug opgeborgen en spuitbus weer in de aanslag. S#%&! Einde hummingbird story. J&W zullen het moeten doen met de fotootjes.

   
Ons kinders zijn nog steeds op rondreis en alles verloopt volgens hun schema. Ze hebben blijkbaar geen raad of advies nodig en ik heb me een tijdje zorgen gemaakt om niets.

Ik had hun een GSM meegegeven, zodat ze ons konden bellen als er iets was of om nine one one te bellen mocht er iets gebeuren of als ze zich bedreigd zouden voelen of zo. Dat is mijn overbezorgde ik, die ook altijd rekening houdt met ‘worst case scenario’. Onnozel natuurlijk, want zelf heb ik me nooit eerder ergens zo veilig gevoeld als hier.

Zondagavond kregen we J aan de lijn, een klein flauw stemmetje verzekerde ons dat het leuk was, dat alles vlot verliep, dat ze mooie dingen zagen, alles netjes op schema…. Maar ze voelde zich gewoon wat misselijk, zo zei ze.

We wensten hun nog veel plezier verder, sloot af en ik begon mezelf op te pieren: zou er meer aan de hand zijn? Toen ik haar terugbelde stond de GSM uit. De volgende dagen liet dat telefoontje me niet los en beeldde me vanalles in....

Gisteren belde ze terug, ze waren onderweg naar San Francisco en hadden net Yosemite Park verlaten, vonden het heel mooi en hadden zelfs een moeder beer met haar jongen gezien hadden…. Ze klonk heel vrolijk en enthousiast, Vegas, de Grand Canyon, Death Valley…, ze werkten hun lijstje keurig af.

Oef, zondag was dus maar een momentopname geweest van een meisje dat zich eventjes rot voelde nadat ze veel te vette donuts had gegeten.

Voor San Francisco heb ik dan gauw nog een hotel geboekt via het internet vermits ze geen laptop mee hebben. Maar eigenlijk hebben ze deze mère poule echt voor niks nodig en redden ze het helemaal zelf. Het is een stel volwassen jongeren die stevig in hun schoenen staan.

Ik maak me de bedenking dat de kinderen die ik niet heb van geluk mogen spreken, zo’n over-beschermende betuttelende moeder is geen cadeau. Als je daarbij bedenkt dat ik het zelf nooit nodig vond even een belletje te geven naar huis als ik op vakantie ging of zo…. Shame on me….

PS foto van het internet

Dinsdag is mijn nichtje dus aangekomen, samen met haar vriend. Ze zagen er doodmoe uit bij hun aankomst, maar zeer blij.

De bedoeling wat hier een kleine 3 weken te blijven, woensdag echter hebben ze al besloten hun verblijf met een weekje te verlengen. Het doet ons plezier natuurlijk, want dat bewijst dat het hun al direct enorm meeviel.

Gisteren hebben we samen Joshua Tree bezocht en deze ochtend zijn ze met een huurauto vertrokken voor een rondtrip van een week. Wij hebben hun de les gespeld als overbezorgde ouders aan kleine kinderen doen. De jetlag slaat nl. keihard toe, naarmate de dag vordert zie je hun oogjes steeds kleiner worden. Ik hoop dat ze tijdig stoppen en een break inlassen als dat manneke met zijn hamerke toeslaat.

En voilà, nu weten we ook eens hoe het voelt als je kinderen alleen op avontuur gaan…. Weer een ervaring rijker.

Ondertussen is het nog steeds bloedheet hier en het blijft zeker nog een paar dagen zo. Wij slapen al 3 nachten met de airco aan. Gisteren is de temperatuur hier tot bijna 40° gestegen, in het park was het vaak zelfs nog hoger. Klein bier is dat waarschijnlijk voor jullie daar, na die tropische Belgische zomer.

Ben benieuwd hoe ‘ons’ kids het zullen doen en kijk nu al uit naar de verhalen over hun rondtrip.

 
The Irvine Company zit niet stil ondanks de economische crisis, of tenminste toch niet voor lang. Toen we het appartement hier huurden waren ze hier aan de overkant een nieuw complex aan ’t zetten, The Park at Spectrum. Een beetje gelijkaardig met The Village at Spectrum, waar wij wonen. Edoch, behalve alle faciliteiten van de village, komt er ook nog een heus park en alles wordt nóg groter en grootser.

Wij vielen op het hoekappartement hier, we kozen speciaal voor een buitenkant om niet gehinderd te worden van eventueel lawaai aan het zwembad. Aan de overkant stond alles in de steigers, we vreesden voor lawaai, maar de lepe Ashley van het verhuurbureau verzekerde ons dat de bouwwerken stillagen voor een lange tijd en dat voorlopig enkel het park verder zou aangelegd worden, gezien de slechte economische tijd. Super dus, voor het mooie uitzicht op het park wilden we eerst wel even in stof en lawaai zitten.

Een paar weken nadat we hier introkken, om 5u30 in de ochtend schrikken we wakker van het gebulder van een zware truck, 5 minuten later nog een en 5 minuten later nog…. Raam toe en verder slapen. Volgende ochtend om 6u30, zelfde gebulder en bij het opstaan lijkt het aan de overkant wel een mierennest van werklieden, staan er 2 rijen van 6 toiletten en voilà, ons appartement met zicht op park is er eentje met zicht op een werf. Trouble in paradise baby...

De Irvine Company is dus terug in de startblokken geschoten en volop bezig met de afwerking van het complex. Nu moet ik zeggen dat het wel vooruit gaat en blijkbaar zouden de grote werken eind september afgerond zijn en blijft enkel de binnenafwerking. Oef.

Ze pakken het hier serieus aan, zoveel is zeker. Zo kregen we een 10-tal dagen geleden een berichtje dat ’s zaterdags de airco geleverd zou worden, met een helikopter alstublieft! En inderdaad, ’s ochtends werden eerst de straten en de werf natgespoten tegen het opwaaiend stof. Nadien kregen we een knap staaltje vliegkunst te zien, eentje om ‘U’ tegen te zeggen. We waren zinnens het huis uit te vluchten zodra de chopper er aankwam, maar waren zo onder de indruk van de efficiëntie van de piloot dat we eerst met open mond –het stof was toch geblust- bleven kijken en een paar fotootjes namen. In een minimum van tijd was de klus geklaard en stonden de AC’s netjes op de terrassen van de gebouwen.

Ondertussen begint the vue vorm te krijgen, het park is aangelegd, gras, palmbomen, bloemen... en ’s avonds branden de lichtjes al. Het einde van een ‘luide’ periode is eindelijk in zicht. Nog eens… oef!

Terug van een mooi tripje naar Frisco. De weg is lang en eentonig, ongeveer 680km via Highway 5. Je kan ook via Highway 101, zoals we deden in november vorig jaar (zie postjes van 25-11-2008), prachtige route, maar een stuk meer kilometers en vooral veel langer in tijd.

De lezertjes van het eerste uur weten waarom mijn blog Frisco noemt, maar dat bleek niet voor iedereen het geval. Oorspronkelijk zouden we inderdaad in de buurt van San Francisco gaan wonen, een van de redenen trouwens dat ik zo makkelijk gewonnen was voor de move. Later bleek Irvine om een aantal redenen praktischer te zijn. Teleurgesteld was ik, dat wel, maar toen zat terugkrabbelen er niet echt meer in.
Mijn Frisco-blog was ondertussen een feit, al leek het toen meer een soort dagboek voor mezelf. Vrienden en familie waren nog niet op de hoogte, de onderhandelingen verliepen met horten en stoten en ik zat in een emotionele rollercoaster, blij en toch ook triest, schuldgevoelens t.o.v. onze ouders, angst over mijn gezondheid en de zorgverstrekking in een ander ziekenhuis, mijn eigen vertrouwde oncoloog inruilen voor een Amerikaanse dokter….

Maar, genoeg over die spannende tijd.
We waren dus een paar dagen in San Francisco en hebben genoten, van de sfeer op de Cable Cars, de mooie winkels, leuke restaurantjes, Fisherman’s Warf waar het altijd bruist, een Irisch coffee in het World famous Buena Vista café *, een uitstapje naar Tiburon met onze vrienden, kuieren door drukke straten of in rustige buurten, maar altijd steil, zij het nu bergop of bergaf, sterke kuiten kweek je daar. De Golden Gate bridge die ons altijd zo goed gezind is, want meestal hangt er een dikke sluier mist over en is ze nauwelijks te zien. Het was ons 4e bezoekje en iedere keer kregen we haar te zien. De mist kregen we ook te zien, maar hing gelukkig niet laag.
En geloof het of niet, zelfs van de kou heb ik genoten (W minder), eindelijk terug eens echte kleren aan je lijf en gesloten schoenen, buiten komen en snel terug binnen om eerst een extra trui aantrekken…, heerlijk!
♪♪ If you’re going to San Francisco... ♪♪ Be sure to wear some flowers in your hair… ♪♪. Die flowers zijn niet echt een noodzaak, maar een warme sweater zeer zeker! Frisco is echt super!!! Staat in de top 5 van mijn favoriete steden.
Ik las ergens een quote van Marc Twain (Amerikaans schrijver en humorist): The coldest winter I ever  spent was a summer in San Francisco. Dan weet je het wel zeker?

Veel foto’s heb ik niet genomen deze keer, gewoon relax met mijn kleine toestelletje in mijn handtas op stap. Is ’t eraan te zien?

Hier is het ondertussen heet geworden, na de zachte zomermaanden van rond de 26° schommelt de temperatuur nu rond de 100° Farenheit, zo’n 38° Celsius. Veel te warm dus. Gelukkig hebben we overal airco, maar van mij mag het terug wat minder.

*dit ‘zalige’ geluid bij het openen van de Buena Vista website is dat van de Cable Cars en vermits ons hotel vlakbij de sporen lag konden we daar een hele nacht van ‘genieten” (zucht).

Ik zit met een microbe, al een tijdje eigenlijk, maar waar het een tijdlang eerder chronische verschijnselen waren zijn ze nu met dagen zeer acuut.

Dat acute heb ik vorige week opgeraapt in de bioscoop. Ik kreeg honger, reuzenhonger naar meer van dat Julie & Julia-gedoe.

Kranten en tijdschriften staan er (gelukkig) vol van en ik verslind elk artikel met evenveel smaak. De microbe heeft me gebeten. Ondertussen heb ik ook al het boek van mijn bloggenootje Julie Powell gekocht en ben ik niet meer uit de keuken weg te slaan. Aan het kookboek van Julia Child zelf, waag ik me niet, ik blijf het een beetje gecompliceerd vinden met dat andere metriekstelsel, ik wen niet aan die maten en gewichten hier.

Haar kookboek is een beetje vergelijkbaar met ons ‘boerinnenkookboek’, maar oubollig, want nooit herwerkt en heeft floor dayleez*  op de kaft. Zelf heb ik nog een exemplaartje van 'Ons kookboek' dat ongeveer zo oud moet zijn als ik, het hing al wat uiteen toen ik het kreeg. Het was ooit een hint, want ik kookte vroeger niet graag en kon het ook niet. In het begin heb ik het veel gebruikt en ondertussen zit er zoveel sleet op als op mezelf, ook vol vouwen en rimpels, vlekken..., de kaft ontbreekt en bij mij ontbreekt ook al e.e.a..

OK, genoeg over dat vettig boekje dat ik af en toe nog eens raadpleeg voor een klassiek gerechtje. Meestal haal ik mijn mosterd op het internet, of scheur ik ergens in een wachtzaal stiekem een blad uit een tijdschrift en nog vaker zuig ik receptjes gewoon uit mijn duim. Het hoeft allemaal niet ingewikkeld te zijn om een lekkere maaltijd op tafel te zetten, de meest eenvoudige gerechten met weinig, maar verse, ingrediënten zijn meestal het smakelijkst.

Om me even uit mijn keuken en boeken te houden heeft W een paar dagen San Francisco georganiseerd. We vertrekken dit weekend en komen woensdag pas terug. De parking heb ik gereserveerd, de trouwe lezers begrijpen waarom.
Maandag gaan we met Louise en Matt** naar Tiburon of Sausalito…, of nemen de ferry naar Angel Island…, allemaal al gedaan met hun, maar het blijft superfun.

Oh dude, I love Frisco! De steile straten, de baai, de Golden Gate, Pier 39, Girardelli’s, Fishermen’s Warf, de cable cars en… de winkels!!!

* Amerikaans voor fleur de lys
**Zie postjes van 11/04/2008 en 21/11/2008