Ons verblijf in Texas heeft ons enorm veel deugd gedaan, we zijn er allebei in geslaagd gedurende de hele tijd niet te denken aan de rompslomp die ons te wachten staat. Ik kan jullie verzekeren dat het voor mij heel moeilijk is dat molentje niet te laten draaien. Dus, dit zegt alles over onze ‘vakantie’.

Sinds dinsdagavond terug thuis, edoch, nagenieten was er niet bij want woensdagochtend verloor ik al direct de pedalen, zag het allemaal even niet zitten en begon ik heen en weer te lopen als een kip zonder kop. Een beetje later kwamen er zowaar nog ‘waterlanders’ aan te pas.

Een paar weken geleden had ik al wel een to do lijstje gemaakt, maar er zaten nog teveel hiaten in. Dan maar onze hoofden bij mekaar gestoken en opnieuw een lijstje in elkaar gebokst en toen dat vorm kreeg, kwam het berichtje met onze vluchtgegevens voor de skivakantie. Wat nu? Had G zich vergist? Dit klopte niet! Een week vroeger dan voorzien. Bleek dat hij altijd al de verkeerde datum van vertrek had doorgegeven, ons schema werd dus ineens nóg een stuk strakker en de chaos hier was compleet.

Na een beetje overleg hebben we dan maar (wijselijk, vind ik) besloten de reis naar W’s broer te annuleren, om niet totaal het noorden kwijt te raken. We vinden dit heel vervelend, zowel voor hun als voor ons. Maar een andere oplossing konden we niet zo direct bedenken.

Dat maakt dat we ongeveer een week vroeger terug in België zullen zijn.

En vanavond krijgen we vrienden op bezoek en staat er wild op het menu. Dat wordt smullen voor de Amerikanen, want in tegenstelling tot in België, kan je dat hier niet zomaar kopen in de winkel. Een deel van W’s trofee brachten we mee op droog ijs in een koelbox.

Ondertussen zit ik hier te luisteren naar Toon Hermans, een paar links die een vriendin me stuurde ter gelegenheid van Sinterklaas. Ik had er helemaal niet aan gedacht dat we vanavond ons mandje moeten zetten, want hier komt de Santa (Santa Claus, de kerstman dus), en dat is nog even wachten. Thanks A voor de link! Hopelijk heb ik niet zoveel pech als Toon en moeten we zelf treintje spelen, hier met z'n tweetjes zou het zoniet nog triester zijn, amper 1 locomotief met zo een klein aanhangwagentje….

http://www.youtube.com/watch?v=IOxFTEwG2B8 

Onze daagjes hier zijn ook alweer geteld, morgen vertrekken we weer richting Irvine. Thanksgiving was een mooie avond, weer met veel lekker eten en vele lieve mensen om ons heen. ’s Avonds rond het haardvuur zongen we liedjes, het begon met liedjes van indertijd bij de scouts om daarna over te gaan in mooie ballades die door merg en been gingen, vooral het liedje dat L bracht, de dochter van onze gastheer J, was zo aangrijpend mooi. We vertelden verhalen, sommige ontroerend, andere hilarisch.

Herinneringen die we altijd zullen blijven koesteren.

Ondertussen is de rust hier weergekeerd en tussen de werkzaamheden in de keuken door genieten we van de natuur, gaan eens vissen of met de honden in de jeep op kwarteljacht, wandelen in de natuur…, zalig.

We lassen ook de nodige rust in, met de pootjes omhoog keken we gisteren naar… echt waar… ‘Van vlees en bloed’ en eerder deze week naar ‘Loft’. Mijn vriendin T, de zus van onze gastvrouw dus, stuurde die DVD’s naar hier als kerstgeschenk voor ons allemaal. De film Loft vond ik echt grandioos, ik ben wel fier dat we in Vlaanderen zo’n talenten hebben. En dan die serie, ik was zo benieuwd, had er al zoveel over gehoord en gelezen, schitterend is het. Het leven zoals het is in Vlaanderen, 30 keer uitvergroot uiteraard, maar gewoon subliem. Of genieten we er gewoon meer van omdat nu we zo ver van huis zijn? Is het nostalgie?

Straks maken we nog een grote pot soep van al de pompoenen die nu plaats moeten ruimen voor de kerstboom en daarna… kijken we verder naar ons laatste sneetje salami (laatste DVD’tje van de serie).

Beetje nieuws uit Texas, waar we het weer helemaal naar onze zin hebben. Ik doe het deze keer wat rustiger aan dan vorig jaar, want de tol was toen tamelijk hoog,  ’s ochtends wat langer in bed en in de namiddag nog een flinke siësta.

Vandaag is het Thankgiving, hét feest van het jaar voor de Amerikanen. Gisteren hebben we al heel wat voorbereidingen gedaan voor het diner van vandaag, want Thanksgiving betekent lots and lots of food on the table.

Gisteren leek het al ‘algemene repetitie’, want we zaten al met 8 aan tafel en het diner was niet mis. We wilden eigenlijk catfish eten. Rond 4u in de namiddag trokken we met z’n achten naar de vijver, maar de sloebers beten niet. Geen nood, in de andere vijver zaten er meer. Een half uurtje later, hadden we nog steeds niets gevangen, dus besloten we maar vis te gaan kopen. Terwijl we de vislijnen inlaadden kwam een reiger aangevlogen, dook even in het water en hebbes! beet!

Vis gaan kopen…, waarom zouden we? Die ochtend was W met J gaan jagen, voor W de allereerste keer in zijn leven. Om 5:30 waren ze al vertrokken en tegen de tijd dat ik beneden kwam waren de boys al bezig een hert in stukken te snijden. W had één enkel schot gelost, volgens J was het “right in the hart of the deer”, het arme beest viel en was morsdood. Ik hoor een aantal onder jullie al ‘griezelen’ bij de gedachte. Ik deed dat eigenlijk ook, maar het is hier zelfs bij wet verplicht op zo'n domein een zeker aantal dieren per jaar de doden.

De avond voordien hadden ze ook een val gezet, eerder een kooi, om een everzwijn te vangen. Ook dat was prijs en i.p.v. vis hebben we dan maar everzwijnribbekes gegeten, heerlijk.

Het was een fantastische avond, met zoveel ‘jong volk’ in huis is het altijd superfun. En eentje stak er direct met kop en schouders uit, een echte performer, gegierd van ’t lachen hebben we. Het toetje dat A ons voorzette (een chocoladesoufflé) was top en daarna kregen W en ikzelf nog een special treat  van de 2 meisjes, een voetmassage van meer dan een uur!!! Hebben jullie dat al eens meegemaakt? Klik maar even op de foto, dan kunnen jullie nog beter de deugd op ons gezicht lezen en de fun die de 2 lesbo's er zelf aan beleefden.

Vanavond zitten we met 14 aan tafel en terug allemaal jong volk, behalve W en ik dus en A en J. Enfin, in jaren zijn we ouder, maar voor de rest zijn we wel mee (of denken we toch). In gezelschap van zo’n allegaartje kan je niet anders dan je ook jong voelen.

Ik ga alvast nog even mijn voeten wassen voor we aan tafel gaan, wie weet…?

Eerst en vooral, dank voor al de deugddoende reacties op mijn blogje (en in mijn mailbox over mijn blogje). Geen idee hebben jullie wat opstekertjes dit zijn!

En ik beloofde de uitslag door te geven zodra ik kon, dus met deze:

   3. Het resultaat was niet teleurstellend.
       Dus nee, niet direct inpakken en richting België. Jipie!

   1. Ik sprong geen gat in de lucht. Jammer.

  2. De 3 tumormerkers stijgen nog steeds, maar niet dramatisch snel. Oef.

De oncoloog besluit hieruit dat de medicatie werkt, anders zouden de merkers echt wel de hoogte in vliegen, maar niet voldoende. Hij stelt voor om de volgende keer de dosis te verdubbelen en dus nog even door te gaan met deze behandeling vooraleer het grof geschut boven te halen.

Teleurgesteld met het resultaat? Bof, niet blij, maar zeker niet triest. Nog 2 keer hier bij dokter Alleschaatchoet en in februari ga ik naar mijn eigenste dokter in Jette en dan zien we wel weer.

No rush dus. 

Het spuitje zit ondertussen in mijn bil, onze valiezen staan klaar en binnen 10 minuutjes pikt  mijn vriendin Niloo ons op en rijden we richting luchthaven.
A & J , here we come!!!!

Deze week kreeg ik het droeve bericht van het overlijden van mijn lieve vriendin, Stans.  Ze was al heel lang ziek, maar verbaasde ondertussen de dokters en deed hun statistieken wankelen. Het bericht kwam niet onverwacht, want vorige vrijdag al stuurde haar partner een mailtje omdat ze gevraagd had me nog een dikke knuffel te geven, dat het bijna voorbij was, de lange lijdensweg, dat ze nu echt naar huis wou….

Ze is zondag thuis heel rustig ingeslapen. Helemaal zoals ze het zelf altijd wou en tot het einde heeft ze zelf alles in de hand gehouden.  

Ik ken haar amper 10 jaar, we leerden mekaar kennen via de gespreksgroep voor borstkankerpatiënten, onze ziekte liep een beetje gelijk en we hadden heel snel een heel speciale band die nooit meer stuk ging. Ik zal haar heel erg missen, ook al waren de contacten de laatste tijd sporadisch en verliep een telefoongesprek traag en moeizaam. Lieve Stanzepanze, je was super! Een eer je vriendin te zijn geweest!

Nu krijg ik vast weer een aantal reacties van mensen die vinden dat ik dat soort verdriet zelf zoek, omdat ik die contacten heb met lotgenoten. Als ze dat vinden is dat maar zo, voor mij is dat zeer waardevol, je ogen sluiten verandert de situatie toch niet. 

Ook de vraag waarom ik blijf modereren op een forum voor borstkankerpatiënten, komt regelmatig terug. Waarom ik me ook nog eens roer in het leed van anderen, dat het op die manier toch nog moeilijker moet zijn om te vergeten…. Vergeten! Alsof dat zomaar gaat. Trouwens, dit is mijn manier, mogelijk niet de goede, het zij zo. Ik denk altijd dat, al kan ik maar 1 iemand, een heel klein beetje helpen in een moeilijke situatie (vb. net diagnose kanker gekregen, bijwerkingen van de behandeling, bang weer een uitslag afwachten…), dan is dat voor mij de moeite meer dan waard.

En dan de deugddoende reacties, ze zijn er niet vaak, maar het zijn opstekertjes. Zo kreeg ik vorige week nog een mailtje toegestuurd van een bezoeker van het forum, ik haal er 1 zinnetje uit, ze deed een heel verhaal en besloot met: “Waarom schrijf ik je dit? Jij bent één van die mensen die goed doen in het leven van een ander (in ieder geval in dat van mij)“.  Is dat niet mooi? Ik hoop het nog zeer lang te kunnen doen, liever dan dat ikzelf aan de deur moet gaan kloppen. Maar ik weet dat er dan ook mensen voor me zullen zijn om het me een tikkeltje lichter te maken.

En nu sluit ik dit K-doosje weer voor een tijdje, want wat de uitslag maandag ook weze, diezelfde dag vertrekken we naar Texas. Een weekje weg uit busy California en genieten van de natuur en de rust op de ranch. Yeehaaaa!!!!!!!!!!


PS nu ik A gezegd heb zal ik ook B zeggen en jullie volgende week zeker de uitslag meedelen. Dank voor de steun!

Even wat duidelijkheid bij het * van vorige mail.

Met regelmaat van de klok krijg ik de vraag van een bloglezer(es) hoe het met me gaat. Hoewel ik probeer zo weinig mogelijk over mijn gezondheid te schrijven op het blog, doet het me toch wat dat mensen daar bezorgd om zijn. Wel, het gaat redelijk goed, maar toch niet helemaal zorgeloos.

Om diegenen die ondertussen de pedalen zijn kwijtgeraakt wat bij te sturen, som ik hier in ’t kort wat feiten op:

   o    In januari dit jaar ineens verhoging van de tumormerkers. Grote paniek bij mij, niet zo bij de oncoloog.

 o    Februari weer toegenomen waarden en allerlei onderzoeken volgen, geen verdachte tumoren gevonden.

o    De verhoging blijft zich doorzetten, maar gaat (gelukkig) niet pijlsnel. Oncoloog heeft geen haast om medicatie te veranderen. Ik blijf me zorgen maken.

o    Begin juni wordt toch overgeschakeld op een ander medicijn, mede op aanraden van mijn oncoloog in Jette, waar ik in mei op consultatie ging.

o    Euforie bij de volgende controle in juli toen bleek dat er voor de eerste keer geen stijging was.

o    Weer een teleurstelling in augustus, forse stijging van de merkers. Besluit: de nieuwe medicatie slaat niet aan.

o    Eind augustus wordt gestart met een andere behandeling, spuiten dit keer (eerst om de 2 weken, nu nog om de maand).

o    Eind oktober is er nog niet het verhoopte resultaat. De oncoloog verzekerde me dat er nog geen haast was om al met chemo te beginnen en wil nog een maand de kat uit de boom kijken, want sluit niet uit dat deze behandeling toch nog kan aanslaan. Hoop doet leven.

Volgende spuit en bloedresultaat krijg ik nu maandag 23 november. En dan zijn er 3 mogelijkheden:

1.     Ik spring een gat in de lucht!

2.     De stijging is niet dramatisch: alles blijft volgens schema verlopen zoals vermeld in vorig postje.

3.     Teleurstellend resultaat en een zwaardere behandeling is dringend: we stellen alles in het werk om asap richting België te komen.

Ik zit echt niet in zak en as, wil zeker niet dramatisch klinken of meelij wekken, dat is het laatste wat ik wil. 2 slechte kaartjes heb ik getrokken in mijn leven, 2 keer kanker, maar die andere kaarten? Dat waren vooral veel azen en jokers! En ik hoop er nog een paar te trekken!
(Dat is dan ook de reden waarom ik me nooit ofte nimmer afvroeg: 'waarom ik?').

Dit heeft te maken met een aantal beslissingen die W maakte in functie van zijn job. Daar ga ik het hier niet over hebben, dat hoort niet op mijn blog. De beslissing is in juli al gemaakt, maar heel bewust heb ik alles een trap voorwaarts gegeven en het tot november weggeschopt vooraleer er echt serieus aan te beginnen denken. Was niet altijd even makkelijk, want dit ‘regelteefje’ wil liefst alles zo lang mogelijk vooraf op een rijtje hebben. Gelukkig eigenlijk dat we zoveel bezoekers hadden en ik er willens nillens niet kón aan beginnen.

Het plan was oorspronkelijk om hier eind december de boeken toe te doen, maar het wordt uiteindelijk eind januari. Als er tenminste op 23 november geen vervelende aap uit de mouw komt*. We hebben ook nog een tijdje met de gedachte gespeeld een rondreis te maken door de US met een camper, maar dat plan is definitief afgeblazen.

Sinds begin dit jaar hadden we hier met vrienden een skivakantie vastgelegd voor de 3^e week van januari 2010. We kijken daar al zo lang naar uit dat we ons vertrek daarom met een maand uitstellen, eind januari dus i.p.v. eind december.

Ondertussen hebben we nog een heel programma af te werken. Zo vertrekken we over een 10-tal dagen naar Texas, net als vorig jaar, om er Thanksgiving te vieren op de ranch. Ik kijk vooral uit mijn vriendin terug te zien.

Begin december zijn we terug in Irvine en dan moeten we zien al onze spullen te verkopen, zowat alles wat we hier kochten, van onze Ikea-meubelen tot alle elektrische apparaten, hier 110watt en dus waardeloos in Europa. Hoe ik dat allemaal voor mekaar ga krijgen, pfwww, geen idee…, Craigslist waarschijnlijk, waar ik eerder vlotjes mijn tuinstoelen verkocht. Zo’n soort Ebay, maar gratis.

Al ons keukengerei, potten en pannen, bestekken, tassen en borden, tapijten, schilderijen, decoratiespulletjes, lakens, handdoeken, fietsen… worden terug verscheept naar ginder. Dat zou in de loop van december de deur uitgaan in de hoop dat het begin februari in Mechelen arriveert.

Onze huishuur laten we eind december  aflopen, want het heeft uiteraard geen zin een leeg appartement nog een maand langer te huren. Onze huisraad pas in januari laten verschepen is ook geen goed idee want dan wordt het daar in Mechelen een maand langer kamperen. En als Murphy er zich deze keer weer mee bemoeit, zoals vorig jaar toen de container meer dan 3 maand onderweg bleef…, ik zal daar maar niet aan denken….

Daarna vertrekken we voor een weekje naar Michigan, bij W’s broer, waar we oudejaarsavond vieren met de hele familie.

Ons laatste uitje hier wordt dus de skivakantie in Utah, ergens in de buurt van Salt Lake City, van 17 tot 24 januari en daarna zeggen we California echt vaarwel.

Hmmm, zien jullie de grote gaten in het verhaal?

Eerste gat: hoe doen we het eind december als alles hier verkocht is en onze andere spullen in de container zitten? Ongeveer een week in een leeg appartement…. Het volgende gat is wat groter, nl. van ergens begin januari tot de 17^e,  met helemaal niks meer, zelfs geen leeg appartement, alleen nog onze koffers gevuld met kleren en wat zaken die we zelf zullen meebrengen naar België….

Gelukkig hebben we een paar heel goede vrienden die ons logement aanbieden, we hebben de keuze tussen logeren bij onze vrienden in Texas of hier in Newport Beach in het appartement van een vriend die een LAT-relatie heeft en het geen probleem vindt een paar weken bij zijn vriendin in te trekken.  

Edoch, zucht, zucht. Diepe zucht. Heel diepe zucht. Zowel omwille van die gaten als over mijn zorg hoe die verkoop zal verlopen, alle rompslomp om abonnementen op te zeggen, adresverandering, telefoon, gas, water… en nog een hele hoop, teveel om op te noemen en voorzeker ook een hele hoop zaken waar we nog niet aan gedacht hebben en nog moeten gebeuren.

W blijft daar ‘cool’ bij, ziet het allemaal wél zitten, alleen heeft hij het wat moeilijker dan ik met de gedachte terug te keren naar een grijs landje.

Enfin, ik zal dit postje maar eindigen, maar eerst…, pfwww, nog maar even een diepe zucht.

*daar geef ik in mijn volgend postje meer uitleg over, deze boterham is voor vandaag al dik genoeg.

En over de gevoelens die ik heb bij dit vertrek zal ik het later ook nog wel eens hebben, want het doet je buik toch weer kriebelen….

We hebben nog zoveel meer gezien, teveel om te tonen en te vertellen. De foto’s van plaatsen die W en ikzelf al eerder bezochten heb ik deze keer niet gepost, jullie hebben dat uitgebreid kunnen zien voor Las Vegas in mijn postjes van 25, 26 en 27 februari en die van San Diego vorig jaar op 22 september.

Van Highway 1 heb ik ook al vaker gepost en foto's gestuurd (november 2008), maar het is zo'n onvoorstelbaar mooie weg en iedere keer zo anders, ik krijg er nooit genoeg van. Ik kon dus niet weerstaan om hier nogmaals uitgebreid fotoverslag van te geven.

Ik hoop dat jullie er ook nog eens van kunnen genieten!

Bijlagen:
2009-10-21 Highway 1.wmv (8 MB)   

Deze selectie was weer heel moeilijk, want behalve dikke bomen is er in Yosemite ook nog wat anders te zien. De natuur is er zo onwezenlijk mooi! En de lucht kan van het mooiste 'postkaartenblauw' in geen tijd veranderen in een dreigende onweerslucht, met dikke grijze wolken..., kijk maar hoe prachtig.
En dan als kers op de taart kregen we eindelijk een beer te zien!

Enjoy!

Bijlagen:
2009-10-19 Yosemite1.wmv (8 MB)   

Wij genieten dit weekend van een extra uurtje, deze nacht hebben we de klok ook een uurtje teruggedraaid.

De Haloweeners kunnen er maar plezier van hebben gehad, een uur extra lol. Wij kregen dit jaar geen ‘trick or treat’-ers over de vloer. Gisteren waren we naar een shopping mall geweest en daar kregen we ruimschoots onze portie verklede kinderen en volwassenen te zien. Ze liepen gewoon in 'kostuum' te winkelen, zelfs het winkelpersoneel was verkleed.
Echt te gek allemaal, niet aan mij besteed. Het is net Aalsterse carnaval zoals we het gisteren zagen op tv. Hét onderwerp was de Swine flu, dit jaar waren politieke personages in de minderheid. Geen Bush-karikaturen, maar massa's dokters gewapend met flu shots  of met stethoscopen om vrouwenborsten te controleren naar aanleiding van de campagne breast cancer awareness.

De Mexicanen, in Orange County in grote getale aanwezig, herdenken deze dagen hun doden, beetje vergelijkbaar met onze Allerheiligen dus. Op 1 november worden de dode kinderen herdacht, op 2 november de overleden volwassenen.

En ja, om af te kikken van al dat bezoek van de vorige maanden hebben we dit weekend nog maar eens een logee gehad. Op onze terugweg langs de kustweg een 10-tal dagen geleden, zagen we op de parking van een restaurant een LUDO fiets staan, met drinkbus van kantelpoorten Feryn. Uiteraard had dit direct mijn broers aandacht getrokken en ja, bij die Belgische fiets hoorde een heuse Belg. Hij vertelde dat hij in Vancouver met de fiets was vertrokken en helemaal langs de kustweg tot Mexico zou rijden. Met heel weinig bagage en helemaal in zijn dooie eentje. Meestal sliep hij in een tentje, dus nodigden we hem uit om te stoppen in Irvine en eens in een echt bed te komen slapen.

Hij liet het zich geen 2 keer zeggen en deze vrijdag stond hij aan de deur. Niet zonder hindernissen echter. Hij zou tussen 5 en 6 arriveren. Wij hadden een flesje koud gezet, een voorgerechtje stond klaar en alle voorbereiding was gedaan voor de pastaschotel, want dat was wat een fietser nodig had, een bord koolhydraten. Om 7u echter nog geen teken van de fietser. Zijn telefoon bleef onbeantwoord.  Mogelijke scenario’s:

·         hij is van de weg gereden

·         hij heeft geen manieren

·         platte batterij en fietspech

Het was gelukkig het laatste. Om 8u -we verwachtten hem ondertussen niet meer- net ons voorafje binnen en de eerste gulzige happen gezet in de pasta als de bel gaat. Y excuseerde zich honderduit,  hij was een paar keer platgereden, in het donker de weg kwijtgeraakt, wou geen tijd verliezen om ergens zijn batterij op te laden….

  
’s Ochtends van zijn vertrek heeft W hem nog een stevige pan eieren gebakken en wuifden we hem uit om 10:30 (en niet om 9u zoals hij gepland had). Met lood in de schoenen (of was het maar een indruk van ons?) zette hij zijn weg verder richting Mexico via San Diego.
‘Hoe sterk is de eenzame fietser…’.

Bonne route Y, we vonden je echt een fijne gast om in huis te hebben!

 
And now..., it's time to catch up with our American friends again!

We zijn nog steeds ‘on the road’.

We hebben net 2 dagen in Yosemite rondgetoerd en momenteel overnachten we in Carmel-by-the-Sea. Morgen rijden we langsheen de kustweg richting Irvine. Maar daar doen we zeker nog 2 dagen over, we plannen om vrijdag terug thuis te zijn.

Yosemite was werkelijk magnifiek! Wat een kleurenpracht! Even dreigden de weergoden weer roet in ’t eten te gooien toen het gisterenmiddag begon water te gieten. Gelukkig was het zonnetje vanochtend weer van de partij en rook alles zo heerlijk groen. Mijn broer kon eindelijk ‘zijn’ dikke bomen in real zien en wij waren blij de langgehoopte beer te kunnen spotten.

 
Ook ons bezoek aan San Diego, La Jolla en Del Mar vorige week vielen enorm in de smaak van onze reisgenoten. Totaal anders dan de parkbezoeken. Old Town San Diego was een schot in de roos. Mogelijk herinneren jullie nog mijn enthousiasme (zie mijn postje van 22-9-2008), dat was deze keer niet minder.

Uitgebreider verslag met foto’s volgt uiteraard nog, maar voorlopig laat ik het hierbij, mijn ogen vallen zowat dicht. Het onregelmatige leven van de laatste weken begint te wegen. Dus wordt het volgende week genieten van… rust.  

Maandag dus naar Las Vegas. Inderdaad J*, niets voor mijn broer! Terwijl C haar mond openviel van verwondering had F het over de immens grote kranen tussen de buildings, het asfalt dat van zo’n goede kwaliteit was…, we kregen er zowaar de slappe lach van. Echt geen city-boy. Na een uurtje of 4 hielden we het daar voor bekeken en reden richting Death Valley. We vonden een mooi hotel voor heel weinig geld in de volgende gokstad.

’s Avonds bereidden we onze reisgenoten voor op de tocht door Death Valley: lichte kleren, zowel qua materiaal als qua kleur, insmeren met crème met hoge protectiefactor, hoofdbescherming, veel water met massa’s ijs meenemen, enz. enz..

De zon scheen al heel vroeg onze kamer binnen, maar voor we vertrokken was ze ook al weer verdwenen. Eerste stop was Zabriski Point, prachtig zicht op de Badlands, maar dikke wolken in alle schakeringen van grijs hingen boven het landschap, er stond een strakke wind en we waren blij dat onze dikke sweatshirts binnen handbereik lagen om over onze witte T-shirts te trekken. Machtig mooi en voor ons totaal anders dan toen we in ’92 door deze woestijn reden. Toen moesten we onze airco in de auto uitzetten om de motor niet te oververhitten, ’s nachts sliepen we niet omdat het verzengend heet bleef in de kamer terwijl de airco luid op volle toeren draaide.

’s Middags haalden we onze picknick boven, onze boterhammekes waaiden bijna uit onze handen. Nadien deden we een wandelingetje in de duinen, eindelijk in T-shirt. Nog bij benadering geen woestijntemperaturen, maar toch aangenaam warm, edoch, nog steeds onder een prachtig donker hemeldek en… er vielen zowaar een paar minuscule druppeltjes regen die we snel op foto vastlegden. 

Daarna nog even een plasstop. In de toiletten sprak ik met een ‘Breton’, hij verstond geen gebenedijd woord Engels, maar vertelde me in ’t Frans dat het sneeuwde in Yosemite en er wegen waren afgesloten. Terug in de auto deed ik lachend het verhaal van die Fransman die waarschijnlijk geen jota verstaan had van wat de Park Rangers hem gezegd hadden.

We tikten Yosemite Park in, maar die verdomde GPS stuurde ons in een grote boog van meer dan 400 miles naar een andere ingang van het Park, terwijl we er op minder dan 100 km vandaan waren. Opnieuw geprobeerd, maar die GPS bleef het verdommen ons naar de juiste ingang te leiden. Ondertussen was het serieus beginnen regenen. We stopten in een Visitor Center en algauw bleek dat de Breton de rangers héél goed begrepen had en onze GPS niet zó verdomd was want de wegeninfo correct had opgepikt, de ingang van het park aan die kant was wel degelijk afgesloten wegens hevige sneeuwval.

We lieten ons door een beetje regen of sneeuw niet afschrikken en besloten eensgezind de grote omweg te maken. Het regende pijpenstelen en de wind blies ons bijna van de baan. Een 50-tal miles verder zagen we uit de andere richting een auto met minstens 10 cm sneeuw op het dak…, en nog één en… nog één…. We twijfelden toch even of we rechtsomkeer zouden maken, maar nee, we reden dapper verder want mijn broer zat al dagen te popelen om de sequoia’s te zien, tot… we een lichtsignalisatie zagen waarop stond: snow chains required within 14 miles.

Het was toen ongeveer 17u en beteuterd maakten we rechtsomkeer richting Irvine waar we rond 23u arriveerden en onszelf nog trakteerden op een lekkere mojito, die hadden we dubbel en dik verdiend na 6 uur rijden door regen en wind.

Morgen vertrekken we terug voor een paar dagen, zuidwaarts dit keer, Temecula, San Diego, La Jolla….  En als de weersvoorspellingen goed zijn wagen we het maandag weer om het laatste deel van onze geplande trip verder te zetten, Yosemite Park, Frisco en lang de kustweg terug.

Wordt vervolgd dus.

We zijn ondertussen al dag 4 van onze reis. Donderdag vertrokken we en reden in één ruk tot Williams, een plaatsje vlakbij de Grand Canyon. Veel meer dan even het toeristisch straatje op en af zat er niet meer in. Om 8u lagen we al te slapen.

Vrijdagochtend vroeg naar de Canyon, mijn broers adem stokte even toen we bij het eerste view point parkeerden. Echt waar, hij zat achter me en ik hoorde werkelijk dat hij even moest slikken. Het is dan ook wel letterlijk adembenemend mooi. Die avond weer om 8u op één oor en gisteren bezochten we Bryce Canyon. Totaal anders, maar zo niet nóg mooier. Het park op zich is minder groot en al rond 4u in de namiddag vonden we een schitterende plek, vlakbij Zion National Park, waar we nu logeren in… een heuse blokhut. Zion is ook niet zo groot en dat bezochten we deze ochtend.

Uitgebreid verslag ga ik (nog) niet uitbrengen, want we hebben zoveel te zien en te doen en… te rusten natuurlijk. Dat laatste doen we trouwens vandaag, want ik voelde gisteravond dat het niet snor meer zat, bobijntje af. Maar onze uiterst luxueuze blokhut, met prachtig zicht en heel rustig gelegen, leent zich daar uitstekend toe. Jammer genoeg heb ik hier geen internetverbinding, dus straks ga ik dit even doorsturen aan het onthaal.

Morgen rijden we richting Vegas en van daar naar Death Valley.

Tot…? Geen idee!!!

Het fotoverslag volgt uiteraard later.

Zondagnamiddag arriveerden onze bezoekers op LAX, luchthaven van Los Angeles dus. Het vliegtuig had een halfuurtje vertraging, maar voor de rest was alles perfect verlopen. Heel gelukkig om eindelijk hier te zijn en allebei zagen ze er zo fris als een jong hoentje uit (hmmm, nu ja...).

We hebben ze nog een korte ‘rondleiding’ gegeven in The Village, een glaasje bubbels gedronken, gegeten en nog heel veel verteld (op mijn broer staat geen UIT-knop). Daarna moe en voldaan in bed.

Gisteren, terwijl ik nog in de badkamer was en W naar de fitness, ging mijn broer al op stap en was de Starbucks al eens gaan uittesten. Een ervaring op zich, want –in tegenstelling tot bij ons, waar een koffie een koffie is- is dat hier even anders, warm of koud, espresso (1, 2 of 3 shots / short or long pulls), American coffee (3 maten), met of zonder cream (gewoon of opgeklopt / vol, lowfat of no-fat)… en ga zo nog maar even door. Hij was daar compleet de pedalen verloren. Een mens zou al van minder, maar wachten kon hij niet want hij is zo gretig om hier zoveel mogelijk te zien en te doen, geen houden aan.

In tegenstelling tot het ‘jong volk’ hebben ‘de oudjes’ helemaal geen last van jetlag. Gisteren zijn we dus al wat gaan shoppen, de omgeving wat verkennen en ’s avonds naar een Mexicaans restaurant hier aan de overkant. Nadien nog wat gaan snuisteren in de winkels en dan kregen ze (oef) eindelijk J hun klopje. Mijn broers UIT-knop echter bleef zoek. Nu zijn ze alweer de deur uit, mijn brood zit in de oven en deze namiddag gaan we mogelijk naar The Great Park, (klik om meer te zien) hier een 4-tal kilometer vandaan.

Tijdens de oorlog was het een legerluchthaven. Ondertussen, na een jarenlange politieke strijd en gehakketak, hebben ze prachtige plannen om het hele gebied (meer dan 2 X de grootte van Central Park in New York) aan te leggen als park, met plaats voor sportvelden, botanische tuinen, cultuurcentrum, podia, aanleg natuurgebied met herstel van de Canyon en wildlife en… natuurlijk een Veterans Memorial.

Momenteel is dat allemaal nog toekomstmuziek, slechts een heel klein stukje van al die plannen is al verwezenlijkt, maar je kan nu al dagelijks met een ballon de lucht in, wat we straks zullen uittesten. Zodoende krijgen we een mooi overzicht van de hele streek hier en is het meteen ook interessant voor onze bezoekers om zich sneller helemaal te kunnen oriënteren.

Met het weer hebben ze minder geluk, want het is hier al een paar dagen echt frisjes.

Waarschijnlijk vertrekken we donderdag op onze trip en post ik gedurende die tijd niet. Enfin, dat zie ik nog wel, want… beetje blogverslaafd als ik ben probeer ik mogelijk toch af en toe een teken van leven te geven.