Juli 2008 verhuisden we met ons hele hebben en houwen van Mechelen naar California. Uiteraard is die beslissing niet over een nacht ijs gegaan. Enerzijds familie en vrienden moeten achterlaten, mijn wankele gezondheidstoestand…. Anderzijds was dit laatste dan ook weer een extra reden om deze mooie kans niet zomaar links te laten liggen, vooral omdat ik de laatste 2 jaar van mijn leven als een extra bonus beschouwde. Al 2 keer was ik aan die verdomde sluipmoordenaar (kanker) kunnen ontsnappen, tot ik 5 jaar geleden te horen kreeg dat hij bleek uitgezaaid te zijn.
Gedurende lange tijd leefde ik zo’n beetje van dag tot dag, elke dag een nieuw geschenk, maar dankzij de medicatie die zo wonderwel goed en lang werkte bij mij, durfde ik weer plannen op een iets langere termijn en trokken we naar de USA.
Bedoeling van dit blog was een goede band te houden met vrienden en familie en onze avonturen te delen.
Dat was toen... ---------------------------------
Ondertussen zijn we sinds eind januari 2010 terug in Mechelen. Het afscheid van vrienden in de US was veel moeilijker dan destijds hier, omdat je weet dat het dit keer definitief is. Alleszins zullen we altijd met een goed gevoel terugdenken aan die mooie tijd die we daar hadden.
En nog even een update over mijn gezondheid . Eind juni 2010 terug met een chemobehandeling gestart, Taxol., tot maart 2011. Een consolidatie radiotherapie volgde in mei. Eind juli 2 nieuwe meta's op de nekwervels, waarvoor weer tomotherapie, 15 keer. Een nieuwe behandeling drong zich echter op gezien de stijgende tumormerkers, vocht op de pleura en nieuwe meta's op sacrale wervels. Midden oktober 2011 hiervoor in trial gestapt, terug chemo (taxol en carboplatine) + olaparib . Ben ondertussen volledig uitgeput van de therapie, maar het schijnt nu toch eindelijk te werken.
Jammer genoeg is daarmee de toon van mijn blog veranderd, van wat als een avontuurlijk plezierig blogje begon blijft niet veel meer over. Maar opgeven is nog lang niet aan de orde.
Ik zou dit nog vergeten, wat ik wél gedaan heb met mijn vriendin is een film gaan kijken. Ik ben helemaal geen bioscoopganger, zij daarentegen . Wat we wel gemeen hebben is onze liefde voor eten en koken, dus trokken we samen naar de film Julie & Julia.
Echt een absolute aanrader voor de foodies onder ons, om van te smullen!!! Een keertje een film zonder geweld, gewoon relax en genieten van begin tot einde! De ultieme foodie film!
Zorg wel dat je er niet met een lege maag naartoe gaat!
Het heeft weer eens deugd gedaan, dat bezoekje van mijn vriendin.
Nee, heb er verder niet veel over te vertellen, want alles wat we deden was tetteren, languit in de zetel met een tas koffie, op een terrasje, bij een lekker glaasje wijn, een dinertje .
En nu vragen jullie zich af waarom ik dit postje met sunsets illustreer. Wel, we waren eigenlijk geen enkele avond thuis en A kon zich moeilijk voorstellen dat we hier ook mooie zonsondergangen hebben, net als bij hun in Texas. Dus Ake, met deze. Behalve de ondergaande zon, herken je vast wel de plaats, de 2 laatste zijn trouwens vanuit mijn zetel genomen, je ziet de luxaflex op de ene en de touwtjes ervan op de andere foto. Dank voor je bezoekje en speciaal voor jou dus:
11-08-2009
Superleuk, leuk en (veel) minder leuk...
Eindelijk ben ik nog eens in mn ouwe vertrouwde Peets. Heb straks afspraak met mijn vriendin Niloo.
Het heeft toch wel iets hier, zo anders dan waar we nu wonen, waar het meer een va-et-vient is. Het lijkt wel een klein gehuchtje in het grote Irvine. Ik had mijn maatjes hier niet gezegd dat we verhuisden, maar toen Joshua, de barista, me zag binnenkomen was het direct het warme onthaal van altijd.
Hij wist ook al de reden van mijn lange afwezigheid, want hij had een praatje gemaakt met de eigenaar van ons huis. David vertelde dat ze een jaartje weggeweest waren met het hele gezin, hun huis ondertussen verhuurd hadden aan een 'nice' Belgisch echtpaar . Waarop Joshua repliceerde dat hij een 'nice' Belgisch klantje had, maar haar al een tijdje niet gezien had en toen viel de puzzel in mekaar.
Ik vertel nog snel 2 leuke Amerikaanse anekdotes
Vorige week zondag gingen we met vrienden een terrasje doen, het was die dag 31° geweest, om 7u toch zeker nog zon mooie 25°. Jullie weten ondertussen dat terrassen hier zeldzaam zijn, dat Californians liever binnen zitten, waar de airco hoog staat. Aan het tafeltje naast ons zat een meisje met blote schouders sexy te wezen, haar boyfriend genoot duidelijk van de inkijk in haar decolleté. De ober werd geroepen, want ze vonden het wat chilly en die kwam zowaar met een bus gas aandragen om de patio heater aan te steken. Chilly!! my gosh , do you believe this!!!??? Toch is het echt gebeurd, mijn broek zakte er van af (dat laatste is niet echt gebeurd J).
De Costco winkels hier kan je vergelijken met Makro. Een vriend zou me er eens mee naartoe nemen. Hij begon op te sommen wat allemaal zo voordelig was en prees ook de versheid van de producten, brood bijvoorbeeld is er nooit ouder dan 2 dagen . Americans .
En dit voorvalletje is helemaal niet leuk, maar spijtig genoeg wel waar:
Vorige week was ik bij de kapper, hij vertelde hoe zijn vriendin een paar weken geleden omver gereden was door een auto, niet erg allemaal, maar ze hadden haar toch naar het ziekenhuis gebracht waar ze een nachtje moest verblijven. Ondertussen kregen ze de rekening, het meisje heeft geen Health Insurance, de rekening kunnen ze niet betalen. Er wordt nu gewerkt aan een afbetalingsplan. De komende jaren wordt elke maand een deel van haar loon ingehouden om dat dure verblijfje van 1 nacht te betalen .
Dit is zo oneerlijk, zo onwaarschijnlijk , het deed me meteen denken aan iets dat ik de week voordien in Newsweek las: How can we fight wars and send arms overseas and not care for our sick and poor?
Nu het superleuke:
Woensdag komt mijn vriendin uit Texas voor een paar dagen logeren, in september komt mijn nichtje met haar liefje en in oktober mijn broer en schoonzus! Enneuh, wat lees ik in de Standaard vanochtend? Starbucks komt naar Antwerpen! Hopelijk wordt het een succes, zodat er in Mechelen ook eentje is tegen de tijd dat we terug komen. Tenminste als het om hetzelfde concept gaat als hier, ruime openingsuren, vriendelijke uitbaters, dat je rustig kan blijven zitten in comfortabele zetels om je krant te lezen, dat je er internet toegang hebt . Om de koffie is het niet te doen, al is die wel lekker.
09-08-2009
Hummingbirds
Het lijkt wel of jullie daar ook een heuse Californian summer meemaken! Hier is het deze week een ietsepietsie frisser, heel comfortabel van temperatuur, zo rond de 26º en s nachts koelt het lekker af. Kort na de namiddag, als het (voor mij) te warm wordt, komt er wind opzetten, die s avonds weer valt. Heerlijk. Minder heet dan vorig jaar rond deze tijd.
Ondertussen zijn we het hier goed gewoon op ons appartementje. In de tuin van het vorig huis stonden bloemen die zeer gegeerd waren door kolibries, ik vind het leuk die vogeltjes bezig te zien. Zelfs hier maken ze pret tussen de hoge palmbomen.
Geen bloemetjes op eenzame hoogte om zich te voeden, dus kocht ik een voederbakje voor mijn beestjes. Die feeders zijn meestal rood, de kleur trekt de vogeltjes aan. Je vult ze met suikerwater (1 kop suiker op 4 water). Om snel succes te hebben kocht ik de eerste keer rode suiker. Al na een 10-tal minuten kwamen de eerste gasten eten. Het zijn echte gulzigaards, een halve dag later was het bakje leeg. Ik vroeg me af of zoveel zoetigheid wel goed is voor hun gezondheid, de volgende keer deed ik er wat minder suiker in, maar het bakje bleef vol. Feed the hummingbirds, but dont fool them. Dan toch maar weer verhouding volgens boekje.
Ondertussen heb ik er al 2 staan, moeten ze elke dag gevuld en is het hier altijd een drukte van jewelste. Als ik al eens riskeer niet tijdig te vullen maken ze ongelooflijk veel kabaal, franke beestjes, al zijn ze maar een duimpje groot. En nog steeds aan de gezondheid van de diertjes denkend kocht ik een Penta, de plant waar de beestjes in de tuin zo gretig van smulden. Wat vers is is beter, dacht ik. Maar t zijn duidelijk Amerikaanse hummingbirds, ze houden meer van junkfood!
Voor de rest maken we nauwelijks gebruik van ons terras, tenzij dan voor mijn kruidenbakken. Aanvankelijk waren we nochtans teleurgesteld dat de meeste terrassen hier zo klein zijn, ondertussen begrijpen we waarom. Het is immers veel leuker een stapje buiten te zetten en een van de salonnetjes op te zoeken, of in de luxueuze stoelen aan het zwembad, of aan een tafeltje tussen de bomen, of op een comfortabel terrasje .
Je ziet hier bijna nooit iemand op zijn terras zitten, behalve dan dat ene terrasje hier aan de overkant van de straat. Ik denk dat het Europeanen zijn, ik meen het, echt waar. Waarom? Eén: omdat ze vaak op hun terras zitten, twee: ze eten er aan een mooi gedekte tafel, drie: ze eten met mes en vork, vier: de man heeft vaak een hemd en lange broek aan, vijf: er staan bloemen op tafel .
Een beetje teveel on-Amerikaanse toestanden om toeval te zijn. Omgekeerd denk ik niet dat zij van ons denken dat we Europeanen zijn . Gelukkig hebben we onze tafelmanieren nog niet afgeleerd, al het overige daarentegen .
05-08-2009
Beverly Hills
Vorige week een bezoekje gebracht aan Beverly Hills. Dat mag natuurlijk niet ontbreken op ons lijstje als je er op amper een uurtje vandaan woont.
Als je zo door LA rijdt passeer je zacht uitgedrukt- rare buurten met mensen die ik liever niet tegen het lijf zou lopen en waar ik liefst niet uit de auto zou stappen. Een paar straten verder dan weer krijg je een totaal ander beeld, met huizen en winkels en mensen die er heel netjes en verzorgd uitzien. In de meeste grootsteden is dat uiteraard in meer of mindere mate- niet anders. Even later verandert dit straatbeeld ook weer, nog bredere straten met grote huizen en dito tuin, chique autos die geparkeerd staan voor de 3 of 4 garagepoorten, overal tuinmannen druk in de weer en even verder rijd je ineens Rodeo drive in, de poepchique winkelstraat.
Auto parkeren, een makkie, want even terug naar een van die woonstraten waar plaats zat was en op amper een minuutje lopen. Er staan enkel parkeermeters de eerste 20 meter, verder niet. Zo anders (dacht ik toch) dan in Brussel of Antwerpen waar parkeren een fortuin kost. Alle grote merken zijn hier aanwezig, Gucci, Chanel, Brioni, Versace, Dior, Cartier, Dolce & Gabbana , we spotten zelfs een etalage met onze eigenste Dries Van Noten en een eettentje van Le Pain Quotidien.
Veel te beleven echter valt hier niet, te spenderen en te flaneren daarentegen à volonté!
Na een paar uurtjes hielden we Beverly Hills voor bekeken en stapten naar de wagen. Er stopte net een auto met een homeless, zoekend naar geld voor de parkeermeter. Je weet wel, zo iemand die in zijn auto woont, slaapt en eet en zijn hele hebben en houwen er in meesjouwt, ik kon het me niet laten er even in te gluren. Ik begrijp niet goed waarom hij zich daar parkeert, terwijl het 15m verder gratis is. We stappen verder en zie overal briefjes tussen de ruitenwissers zitten. W denkt aan parkeerbonnen, ik aan een of ander reclamefoldertje. Dat foldertje blijkt even later inderdaad een fikse boete te zijn: 60$ voor NO PARKING ANYTIME EXCEPT BY PERMIT en nog eens 50$ voor MISSING FRONT PLATE. Dat maakt samen zo'n mooie 110$.
En omdat we over dat gratis parkeren en die homeless die zo dom was te betalen zoveel commentaar hadden, konden we er eigenlijk nog om lachen. Duur grapje, dat wel, maar je koopt er geen D&G outfitje voor. Hopelijk kijken we in t vervolg beter uit onze doppen.
Alhoewel, een aantal jaren geleden, we woonden toen in Frankrijk en kregen mijn schoonouders op bezoek. We bezochten Parijs, parkeerden en mijn schoonvader merkte op dat er daar totaal parkeerverbod was. Maar wij wisten beter, we kenden het hier ondertussen wel, het kwam hier allemaal niet zo nauw, iedereen parkeerde zo, kijk zelf maar, het straatje stond helemaal vol . Toen we een paar uur later terugkeerden met pak en zak en onze auto niet meer vonden vertelde de plaatselijk winkelier ons dat ze in dat straatje een paar keer per dag alle autos wegsleepten. Met de taxi haalden we onze auto op, ik weet niet meer hoeveel we betaalden, wel dat het grapje in Parijs nog een stuk meer kostte.
Een ezel struikelt geen 2 keer over dezelfde steen . Wij daarentegen...
Maar, kijken kost niks, alstublieft!
30-07-2009
Wine tasting en... perziken plukken
Een paar weken geleden gingen we eindelijk op de veel besproken wine tour. Ik zag er als een huis tegenop, maar een paar vrienden zaten al maanden aan te dringen en mijn smoesjesdoos was helemaal leeg. Nu vond ik de uitstap wel fijn, maar ik had het liever in de winter gedaan, want een hele dag wijn proeven in een streek waar de temperatuur rond de 40º schommelt niks voor mij. Interessant wel, want wij wisten voordien zelfs niet dat hier in de buurt een wijnstreek was. Nappa Valley, in de buurt van San Francisco, hadden we in 92 bezocht en we vonden het prachtig, dus eigenlijk zou het een beetje zonde zijn het nu hier niet te doen.
We vertrokken rond 9u en reden ongeveer anderhalf uur tot Old Town Temecula. Eindelijk eens geen plastic town zoals Irvine, maar wat oudere authentieke gebouwen, waar we snuisterden in de kleine winkeltjes. In het Olive You' winkeltje waande ik me zelfs even in de Provence, een reuze keuze van alles wat met olijven te maken heeft stond er uitgestald: X soorten olijfolie, tapenade, pesto, zeep, schoonheidsproducten . We hadden gepland om ook nog even het wekelijks marktje te bezoeken, maar ik verzeker je, bij 40 º weet je wel beter en is een airconditioned auto een ware verademing.
Op naar de wijnboeren dan maar. Voor de middag bezochten we nog 2 wijnhuizen, op de eerste plek deed ik dapper mee, de volgende moest ik al passen. Ik drink heel graag een glaasje wijn, maar dat proeven is echt aan mij niet besteed. Na de lunch, waar we een heerlijke karaf water bij dronken, heb ik me nog aan een proeverijtje gewaagd, maar nadien liet ik mijn gezelschap achter aan de toog en neusde ik wat rond of rustte wat uit.
Een hele business is het, niet de wijnteelt op zich, maar dat geproef. Ieder wijnhuis, en dat zijn er echt veel, doet er aan mee. Ze bieden een aantal mogelijkheden aan, een selectie van 5 wijnen of 7 of , waar je goed voor betaalt. Veelal is het echte brol, het is meer om te verdienen aan de proeverijen dan aan de verkoop. Wat ik merkte was, en dan heb ik het niet alleen over mijn gezelschap, dat er meer wijn in de pot gegoten werd dan in hun keelgat. Gelukkig werd er niet uitgespuugd, want dat vind ik maar vies. Je glas mag je meenemen en zit uiteraard dik in de prijs gecalculeerd. Je kan je zelfs laten voeren met een limo die een aantal wijnhuizen aandoet, op weekdagen stormen hele bussen proevers toe.
Ik heb er erg van genoten, een mooie streek en zeker de moeite om het hele gedoe eens mee te maken, maar niet het is niet my cup of tea, of moet ik zeggen my glass of wine. Langsheen de weg tussen 2 wijnhuizen in stond er een plaatje aan een boerderij met peaches for sale. Goed gezien van die boer, je mocht zelf je perziken plukken in een kartonnen doos, nadien even claxonneren, hij kwam dan om je perziken met doos en al te wegen op een gammele weegschaal en we betaalden dubbel zoveel als in de supermarkt.
Op onze terugweg stonden er stalletjes langs de weg waar Mexicanen avocados en mangos verkochten en sloegen ook daar een voorraad op. Alles kakelvers, biologisch geteeld en niet bespoten , heerlijk! Dat het inderdaad zo was, daar twijfelden we s anderendaags niet aan, de mooie perziken zaten helemaal vol bruine vlekken. Maar geen spijt want het was echt wel fun.
27-07-2009
Spectrum Shopping
En als de verveling toeslaat, of de kooplust steek ik gewoon de straat over, voorbij een pleintje, nog een straat over en ik ben er. Het is vergelijkbaar met Woluwe of Wijnegem shopping center, maar dan buiten. Je vindt er zowel grote ketens, als kleinere (ook) ketens, zelfs sporadisch een gewone kleine winkel, cinemas, restaurants, zelfs een reuzenrad . Dat laatste moet ik nog eens uittesten, gewapend met mijn fototoestel, moet de moeite zijn om van daaruit wat fotootjes te kieken.
Aan de kids is ook gedacht, er staat een grote carrousel met van die paarden die op en neer gaan, er rijdt een treintje, er zijn van die fonteintjes waar de kleintjes naar hartenlust kunnen door lopen , kledderde nat nadien maar daar maalt hier uiteraard geen kat over want ze zijn zo toch weer droog. Er is zelfs een heuse H&M. Niet zo gek die Nederlanders .
En aan de Apple Store staan ze weer geduldig 'in line'..., nee, niet voor de fietsen die weerspiegelen in het raam, maar voor de iPhone 3GS die een paar weken geleden voor 't eerst in de winkel lag.
Hier zie! Wandel maar eens mee!
25-07-2009
Visite!!!
Terug voor mijn laptopje, ben hem een paar dagen ontrouw geweest, want we hadden namelijk bezoek van een vriend uit België, uitgerekend op de nationale feestdag nog wel! Ik vond het enorm attent van hem dat hij gewoon even vanuit San Francisco kwam overgevlogen, waar hij op zakenreis was.
Het was jaren geleden dat we mekaar nog zagen, ik vroeg me zelfs af of ik hem nog zou herkennen. Ik haalde hem op aan de luchthaven, hier 10 minuutjes vandaan en ja, ik herkende hem onmiddellijk. Ik nam een omweg om huiswaarts te rijden van zowat 30 minuten helemaal door een natuurgebied, eerder dan langs de eentonige snelweg terug te rijden. Behalve brede straten met prachtig onderhouden groene bermen vol bloemen en bomen is er in Irvine zelf eigenlijk geen donder te zien of te beleven. Vermits ik helemaal niets voorzien had voor die paar dagen wou ik hem dat beetje sightseeing zeker niet ontzeggen. Ik reed, dus ik zag niets, J zat naast me en zag ook niets, hij kletste en kletste .
Woensdag reden we naar Balboa Island, weer met een ommetje, weer niks gezien en na een wandelingetje al kletsend uiteraard- vonden we zelfs onze auto niet meer terug! Het zoeken naar de auto duurde langer dan de wandeling op zich! Dat was trouwens ook de reden dat ik niets gepland had, want wat ik me vooral van hem herinner is dat we uren en uren konden praten en al heel snel bleek dus dat er ondertussen niets veranderd was. De tijd vloog gewoon voorbij.
Ondertussen zijn we dus terug alleen met ons tweetjes. W ging vandaag niet naar kantoor. Deze ochtend zijn we gaan zwemmen en de rest van de dag duiken we in de tijdschriften die J meebracht. Heerlijk bladeren en lezen in Knack, Trends, Paris Match, le Figaro . Het zijn van die dingen die je niet echt mist dankzij het internet uiteraard- maar waar je zoveel plezier aan beleeft als de kans zich eens onverwacht voordoet.
En nu vragen jullie zich af waarom ik geen fotootje post, wel, gewoon niet aan gedacht. Ik pluk er dus maar eentje van het internet van Balboa Island. Dankjewel voor je bezoekje, J!
21-07-2009
Wit
Bah, t is weer zomer. Al een paar dagen is het hier echt heet, geen wolkje aan de lucht, de zon staat loodrecht en brandt door alles heen, het asfalt smelt.
Wit is zowat de enige kleur waar je hier nog mee buiten kan en laat dat nu een van de kleuren zijn waar ik een hekel aan heb. Terwijl het zo flatterend kan zijn voor mensen met een mooi mokkakleurtje, zo accentueert ze mijn bleke huidskleur nog eens extra.
We wonen met onze neus bij de kust, maar ik zit hier gewoon wat te tokkelen in de koelte, want uiteraard doe je dat niet in de zon. Met zon probleemhuid kan je maar beter schrijven dan een wandelingetje maken op het strand, want deze tijd van het jaar biedt zelfs je kledij niet genoeg bescherming. Zonnebaden is al helemaal uit den boze. Nochtans is het aan de kust altijd minstens zon 10 à 15º koeler dan hier, maar wat doe je daar als je niet gaat surfen, niet gaat zonnebaden, niet wandelen? Iemand een idee?
Nog een nadeel van dat wit, mijn wasmand puilt gewoon uit. Een druppeltje parfum, een spatje tandpasta , vaak gaat mijn wit T-shirt al de linnenmand in nog voor ik de badkamer uit ben. Daarna naar de keuken, iedere dag eten we fruit als ontbijt en je voelt me al komen..., een spat van een pompelmoes, een te sappige perzik daar gaat T-shirt nummer 2 de wasmand in. Ik kan nog even doorgaan, het is gewoon een kleur die tomatensaus, wijn, en alle mogelijke voedselspatjes aantrekt.
Heb een tijdje geleden het boek van dr. Servan, Antikanker, gelezen. Hij zegt ondermeer dat de mens zelf een bijdrage kan leveren aan het voorkomen van kanker door zijn voeding aan te passen. Het zit gecompliceerder in mekaar dan dat en er zijn zoveel zaken die een rol spelen, maar ik ga er niet over uitweiden. Alleszins geloof ik in het nut van goede leefgewoontes (beweging, voeding, milieu ). In grote lijnen durf ik zeggen dat ik dat voedingspatroon al heel lang toepas, mits met regelmaat eens flink over de schreef te gaan. De geneugtes van het leven nietwaar?
Een van die heilzame zaken is de combinatie van kurkuma met zwarte peper. Laat ik dat nu heel lekker vinden en dus strooi ik gezwind in heel wat bereidingen flink wat kurkuma. Al eens vlekken van kurkuma gehad? Op een wit bloesje? Ik wel! Iemand een goed middeltje om de vlekken eruit te krijgen? Ik niet! Lieve Tante Kaat, weet jij soms raad?
Bottom-line van het hele verhaal: summer sucks and I hate white! Ik tel af naar de herfst . Waar is de tijd dat mijn kleerkast zwart kleurde, met hier en daar een grijs of donkerbruin accentje . Nu is het allemaal wit, linnen en katoen.
19-07-2009
Mijn e-plekje
Hier zit ik dan voor mijn laptopje .
En dit zie ik als ik opkijk:
De ruimte is groot, en open aan 3 kanten.
Als W meegaat zit hij hier te lezen.
Of hier, als het niet te warm is.
Soms neem ik tussendoor een duikje in dit zoutwater zwembad.
15-07-2009
Wachten op... Harry Potter
Net naar het zwembad geweest, maar niet blijven hangen op mijn plekje, want was het stroomkabeltje van mijn pc vergeten. Trouwens, het is echt heet vandaag, wat we hier a cooker noemen. Straks trek ik met mijn laptop naar de bibliotheek, waar het heerlijk fris is, maar neem voor de zekerheid een boekje mee om regelmatig buiten op het terras wat op te warmen. Ze durven hier wel eens te overdrijven met de airco.
Gisteren bij Javier (klik) gaan eten. Het is een leuke Mexicaanse eettent op zon kleine 5 minuten wandelen van hier. Als je voor zessen geen tafeltje bemachtigd hebt, wordt het aanschuiven. Tot laat in de avond zie je mensen buiten geduldig wachten, zelfs voor de lunch staan ze in rij. Dat wachten vinden wij maar niks en proberen altijd een plaatsje aan de bar te vinden, waar altijd een superambiance hangt. Een van de barmannen lijkt trouwens op Antonio Banderas en heeft het mooiste kontje van heel California (vind ik).
En ja, ik weet het, ik had jullie een foto beloofd van mijn favoriete pc-plekje en echt, hij komt er heus wel, maar ben al een paar keer vergeten mijn fototoestel mee te nemen. Voor vandaag heb ik wat andere fotos. Toen we bij Javier buiten kwamen zagen we rijen jongelui op de grond hangen, wachtend op de eerste voorstelling van de nieuwe Harry Potter film. Dit verschilt waarschijnlijk niet zo veel van ginder, maar ik vond het wel de moeite om dit eens op mijn blogje te zetten.
10-07-2009
Life in the Village
Het is rustig op mijn blogje, krijg her en der zowat reacties van bezorgde vrienden die al denken dat er wat fout loopt hier. Maar nee, gewoon, ik had het even gehad na die verhuis. Ik keek er nochtans helemaal niet tegenop, maar nadien heel blij toen alles achter de rug was. Verder was ik serieus doktoorsmoe, ben eens aan het tellen geweest hoeveel bezoekjes ik al had afgelegd dit jaar, bloedafnames, onderzoeken, oogarts e.d. inbegrepen. Wel, dat waren er maar liefst 29 en we waren 26 weken ver dus even time out nu!
Ondertussen beginnen we volop te genieten van de faciliteiten die aangeboden worden, ik met mate, W eigenlijk volop. Hij gaat elke ochtend naar de fitness, meestal zo rond 6u. Hij begint zelfs een beetje op Schwarzenegger te lijken, alhoewel . Hmmm, als hij dan ook nog governor wordt is het helemaal klaar J.
The End Zone is meer mijn ding , een spelletje biljart of kicker , ben er altijd voor te vinden. Is het misschien hunker naar mijn kroeg-verleden J?
Vandaag de eerste keer gaan zwemmen. Heb me deze voormiddag aan het zwembad geïnstalleerd, daarna wat baantjes getrokken, wat gelezen, een boterhammeke gegeten, een dutje gedaan, nog eens gezwommen en nu wat tokkelen op mijn pc-ke. De start van een nieuw zwemseizoen is begonnen.
Een aantal leuke plekjes om te gaan zitten lezen had ik snel gevonden, een plekje om te internetten daarentegen was moeilijker. Overal kan je wel op het net, maar heb een stopcontact nodig omdat de batterij van mijn laptop al na minder dan een uurtje helemaal plat is. Buiten zijn stopcontacten niet zo snel te vinden, tenzij dan in de buurt van een bbq of zo. Dat is dan ook meteen een van de redenen waarom het bloggen op een laag pitje staat (stond?). Zo in mijn eentje thuis vind ik er maar niks aan en nu ik niet meer naar Peets kan moest ik wel een alternatief zoeken en eureka! Gevonden! Heel comfortabel plekje, met stopcontacten, overdekt, dus goed zicht op het scherm, maar toch langs alle kanten open én heel rustig, met een zacht muziekje op de achtergrond. Het is vlakbij het zwembad van Delrey, maar tot 4u in de namiddag blijft het altijd behoorlijk kalm rond de zwembaden. Zo was er deze voormiddag één jongetje even komen zwemmen, een jonge deerne die een uurtje kwam zonnen en een oudere dame die een paar baantjes trok. Thats all. Ondertussen is het 2u in de namiddag en in het zwembad zelf is nog geen kat, in de ligstoelen ligt hooguit 10 man. Terwijl ik dit schrijf, hoor ik achter mij iemand die een rits opentrekt , ik krijg inderdaad gezelschap van een internettende bewoner die ook zijn laptop bovenhaalt. Ik zal bij gelegenheid mijn fototoestel eens meebrengen en een welwillende ziel vragen een fotootje te nemen van mij, dan hebben jullie meteen een beter beeld.
De eerste maanden dat we hier waren kreeg ik vaak de vraag of ik hier iets mis, meestal wordt er dan iets van eten bedoeld, maar behalve grijze garnaaltjes vind je hier zowat alles. Deze maand echter is er iets dat ik enorm hard mis, nl. de tour de France . In de namiddag languit in de zetel beginnen kijken en dan stilaan dichter bij de tv schuiven tot helemaal aan het uiterste topje van de zetel tijdens de laatste kilometers. Nu is het gewoon bij het opstaan kijken op het internet hoever ze al zijn en dan volgen tot de aankomst. Ik mis de commentaren van Michel Wuyts, en Karl Van Nieuwkerke en het hele gedoe om en rond de tour . Maar goed, een mens kan niet alles hebben .
Fijn weekend!
06-07-2009
Displays of prideâ¦
Gisteren trokken we naar Huntington Beach, waar een parade door Main street zou trekken ter gelegenheid van Independence Day. We waren eigenlijk uitgenodigd voor een weekendje in Phoenix, maar wilden liever hier eens onze neus buitensteken en kijken hoe de bewoners van Orange County die dag vieren.
Hoe dichter we Huntington Beach naderden hoe meer wit-blauw-rood we zagen. Versierde huizen, mensen in de gekste outfits op de fiets of te voet , het was al een parade op zich. Om 10u s ochtends begon de optocht, we waren al vroeg vertrokken, om zeker een parkeerplaatsje te vinden. Langs alle kanten werden we een happy 4th toegewenst door overenthousiaste Amerikanen, glunderend en stralend, overlopend van trots en patriottisme.
's Avonds languit in de luie zetel..., wat is dat geluid nu? Donderen? Hoe kan dat nu? Tot we even later beseften dat het vuurwerk was, waar we ogen tekort voor hadden, langs alle kanten een prachtig spektakel. Van een knallende afsluiter gesproken!
01-07-2009
Rondhangen
Vandaag hangen we wat rond, met of zonder boekje .
En echt, het is niet om te stoeffen of zo, want dit kost ons een pak minder dan ons vorig huisje. Faciliteiten als deze kosten hier minder dan een klein privétuintje. Ik heb geen moeite om die zaken te delen, zolang je een eigen rustig stekje hebt binnen de muren van je huis of appartement. Een stuk meer ecologisch is het ook en voor mij hoeft het echt niet, mijn eigen gazon, mijn eigen zwembad, mijn eigen , ik kuier graag eens rond, in een rustige omgeving, of in een drukke stad, of ergens op een bankje gaan zitten, ik vind het best aangenaam als ik eens opkijk van mijn boek en wat mensen om me heen zie. Ieder diertje zijn pleziertje, zeg maar.
Al mis ik een klein kruidentuintje wel, maar met het surrogaat, wat plantjes op mijn terras, leer ik leven. Trouwens, dat bestaat hier ook al, communities met een kruidentuin, waar je je eigen stukje kan bewerken. Hebben er zo eentje gezien, maar daar waren dan weer een aantal andere cons...
OK, genoeg, vandaag is het dus luieren:
In de Starbucks, binnen of buiten
Of in de bib, of op het terrasje voor de bib bij de bbq, of bij de fontein
Of gewoon op een plekje dat je mooi vindt
En deze lege bar is gewoon om even uit te puffen na de fitness.
30-06-2009
Vandaag, spelen en sporten...
Net op stap geweest en fotos genomen, ik had nog geluk ook, want wolkjes aan de hemel, dat maakt het wat mooier.
Iemand maakte hier de opmerking dat het doet denken aan Club Medtoestanden, maar nee, helemaal niet. Geen donkerbruinverbrande monitors in tangas die je komen poken..., geen drukte . Het is hier meestal overal heel rustig en kalm. Het kan wel eens wat drukker zijn als er iemand een feestje bouwt, maar daar hebben we geen last van. Ons appartement staat aan de buitenkant van de community, dus geniet je niet mee van de bbq-luchtjes, de pret rond het zwembad, een optreden . Nadeel is uiteraard dat we aan de straatkant zitten, maar zoals ik al zei, t is altijd wel wat, tenzij je Brad Pitt heet en je je die luxe helemaal privé kan veroorloven.
De gym, de ene al wat groter dan de andere, maar ruimte genoeg in alle 4.
De bibliotheek met tafels om te schaken, dammen, kaarten, dobbelstenen
Zwemmen uiteraard, eventueel aansluitend een bbq..., je hoeft de roosters niet zelf schoon te maken!
The End Zone, mijn favoriet
Een spelletje petanque?
of een balletje kloppen?
En voor de kleintjes...
Wordt gauw vervolgd, heb nog luieren enz. in petto!
27-06-2009
Yeehaaa!!!!
Gisteren mocht ik nogmaals op bezoek bij dr. Allechaatchoet. Ik heb het eindelijk voor mekaar gekregen dat ik 2 dagen vooraf bloed laat prikken, hier vlakbij, dus dinsdag tot daar gefietst voor dat prikje en gisteren voor het resultaat.
Altijd vraag ik een kopie van het vorig verslag, houd mooi een grafiekje bij voor mezelf en heb dat ook meestal bij als ik op doktersbezoek ga. Deze keer was ik het vergeten, maar meende me de cijfertjes goed te herinneren. Ik stapte hoopvol en boordevol vertrouwen binnen, verwachtte geen spectaculaire daling, want nog geen 3 weken geswitcht van medicatie, een lichte stijging was al goed of in het beste geval een status quo.
De dokter komt binnen en ik krijg daar direct een koude vod in mijn gezicht: tumormerkers fel gestegen, dus medicatie werkt niet. Punt. Helemaal van mijn melk vraag ik of dat niet wat snel is om die conclusie te trekken, ben nog geen 3 weken geswitcht. Hij maakt ineens een bocht van 180º en zegt: Heu, ja natuurlijk, het kan wel 3 maanden duren vooraleer je resultaat krijgt, maar ik bedoelde dat die vorige pillen niet meer werken . En toen zei hij hoeveel de merkers stonden, ik nog wat verward, maar meende dat dit ongeveer even hoog was dan vorige maal, maar hij zei dat ik me vergiste, dat ze weer met 1/3 gestegen waren.
Goed, ik zal me dus vergist hebben en trok teleurgesteld buiten. Ben een uurtje gaan wandelen op het strand en nadien met een hoofd vol twijfels huiswaarts gereden om daar mijn oplopend grafiekje te vervolledigen. En wat zie ik? Die klojo heeft niet naar de vorige resultaten gekeken, maar die van de keer daarvoor, dus yeehaaaaa!!!!! Merkers niet gestegen dus, zelfde waarde (nu ja, 2 tientjes hoger, dus te verwaarlozen) dan 3 weken geleden!!! Euforie alom hier in huisje weltevree.
En nu duik ik gauw weer mijn keuken in, maar wou jullie dit rappekes vertellen. Straks ga ik entertainen. Entertainen! Ik moet altijd lachen dat ze dit woord hier gebruiken gewoon als je mensen op bezoek krijgt. Maar dankzij dat fantastische nieuws van gisteren kan ik misschien straks wel een paar apensprongen maken voor mijn gasten, een mens zou al voor minder gek beginnen doen, toch?
24-06-2009
In de plooi...
Gesetteld en wel, alles begint een beetje in de plooi te vallen, maar mijn meest tijdrovende bezigheid momenteel is zoeken! Batterij fototoestel leeg waar is de lader? Koekjes bakken waar is die ene beslagkom? Waar is dat sleuteltje? Waar is ? Iedere keer een zoektocht die in tijd varieert van een paar minuten tot meer dan een half uur.
De huizen in The Village zijn gebouwd op een groot vierkant oppervlak, onderverdeeld in nog eens 4 vierkanten, waar alle huizen (appartementen, maximum 3 hoog) gebouwd zijn rond een zwembad. Wij wonen in Serena, er is nog Cambria, Delrey en Mirador, ieder deel heeft een fitnesscenter, een postkantoor, een infocenter, een zwembad . Gemeenschappelijk zijn er tennisbanen, volley- en basketballterreinen, petanque baan, speelzaal met biljarten en sjoelbakken, atletiekpiste, een bibliotheek, clubhouse .
Verder worden hier heel wat activiteiten georganiseerd, sommige zijn gratis, andere betalend. Het programma van deze maand:
Nu weet ik niet of al deze activiteiten wel aan mij besteed zijn, ik denk dat ik meestal te vinden zal zijn ergens in een zetel of aan een tafeltje met mijn laptop of een boekje in een van de vele mooie rustige hoekjes in het domein, of gewoon thuis in mijn Ikea-zetel voor het raam waar palmbomen me altijd vrolijk toewuiven, of in de bibliotheek, of in mijn eentje eens gaan zwemmen, of in de Starbucks . Zondag hebben we wel die brunch meegenomen en was heel gezellig, pero muchas calorías. Gisteren even met de fiets de buurt gaan verkennen en ondanks het feit dat we hier bij een drukke verkeersader wonen zijn er toch weer heel wat prachtig aangelegde (off road) paden, waar het zalig fietsen is. In de toekomst wel best voor waarheid nemen wat er op de verkeersborden staat, want ik negeerde het bord waarop stond dat het pad verder nog onder constructie was en je er daar af moest , maar ik zag een beetje verder de daken van the Village en reed rustig verder tot het fietspad een eindje verder wel écht stopte en ik de keuze had, terugkeren of over een hoge zandberm naar boven klauteren . Heb voor dat laatste gekozen, gelukkig was niemand in de buurt, want dat ging niet echt gezwind.
En hierbij ook al a sneak peak van ons (t)huisje, maar daarna was de batterij af en moest ik... juist, zoeken!!!
19-06-2009
Alles ok in 't koppie
Vorige week vrijdagnamiddag had ik de MRI van mijn koppie. Ik had gevreesd dat het me niet los zou laten tot ik het resultaat kreeg, maar niets was minder waar. Dinsdag belde ik zelf naar nurse Denise, maar ze had nog niets gezien, ze zou het voor me uitvissen, want normaal duurt het maar een dag vooraleer zij de resultaten krijgen. Woensdag, net voor we naar de graduation ceremony zouden vertrekken dacht ik er weer aan , rap nog een telefoontje, maar Denise was not available, ze zou me later terugbellen, want bibi wou op de rits , ik zei dat ze dan maar bericht kon laten op het antwoordapparaat en wij weg.
Die ochtend, volop aan t opkuisen, buurvrouw D komt binnen , beetje nerveus en aangedaan , of we aub naar haar stiefzoon's graduation ceremony wilden komen. Eerst een beetje uitleg bij de zaak, om de situatie beter te begrijpen:
Een aantal jaren geleden, D gescheiden en wel, haar 2 grote zonen het huis uit, besluit een cruise te maken in Europa. Op de boot ontmoet ze een jonge Hongaarse kok, ook gescheiden en vader van een 17-jarige dochter en 13-jarige zoon. De vlam slaat direct over. Een paar maanden later pakt de kok zijn boeltje bijeen in Hongarije, kids blijven achter bij zijn ex en huwt zijn Amerikaanse schone in het zonnige California.Edoch het sprookje was van korte duur, ex-mevrouw-van-de-kok overlijdt onverwacht en de 2 tortelduifjes krijgen er zowaar de 2 kids uit zijn vorig huwelijk bij , hmmm, niet echt gepland dus, daarenboven spreken ze geen gebenedijd woord Engels. De verhalen die D over die periode vertelt, ik ga ze jullie besparen, maar het was hels. De dochter vertrok na een ellendig jaar van bekvechten terug naar Hongarije en de arme Bence (ondertussen 14 jaar) bleef nog triester achter nu ook zijn zus er niet meer was.
Nu ongeveer 5 jaar later zijn de plooien min of meer gladgestreken, niemand voelt zich echt goed in de situatie, maar het lukt toch wel. Woensdag echter kreeg Bence ineens een aanval van heimwee, omdat behalve zijn vader- er niemand was van zijn eigen familie om mee te vieren en vond dat wij zijnde Europeaan- toch een klein beetje als surrogaat konden dienen. We vinden hem een lieve jongen, hij is altijd bereid iets voor je te doen, dus accepteerden we de uitnodiging met veel plezier.
Nu wist ik dat het groots was die ceremonies, maar dit had ik echt niet verwacht. Massas mensen stroomden toe, met boeketten, pluchen beestjes, bloemenkransen, ballonnen . Er waren meer dan 700 grads die allemaal hun fanclub hadden meegebracht, de ene al voltalliger dan de andere. Reken zelf maar eens uit wat een menigte dit was.
Na de mooie ceremonie, met een aantal serieuze en een aantal grappige speeches, werden de mortarboards (de hoeden dus) in de lucht gegooid en kon de pret beginnen. De grads gaan dan samen met hun supporters iets eten en nadien vieren de jongelui onder mekaar verder tot de ochtend, zonder pottenkijkers. Nu is dat vieren al een paar weken aan de gang, Bence heeft ons al hele verhalen verteld over die partys. Hier zijn geen dancings, dus trekken ze naar hotels, waar ze nadien ook hun roes kunnen uitslapen. Alcohol is verboden, maar die kopen ze gewoon in de supermarkt en brouwen hun cocktails zelf of drinkende alcohol gewoon puur. Uiteraard mag de godvrezende stiefmoeder D daar niks van weten . Zijn buurvrouw, ik dus, is des te happiger naar die verhalen!
Tot zover het graduation-verhaal, want toen we daar buiten stonden, de grads uitgelaten van trots, felicitaties en geschenken in ontvangst nemend , krijg ik daar den track van jewelste en maak W duidelijk dat ik weg wil. No sorry, we cannot join you guys for dinner, but it was fun, thanks for inviting us , etc etc . Ik wou weg. Ik wou naar huis, het koud zweet brak ineens uit langs alle kanten, moest die uitslag nu toch eens , bah, niet aan denken , rustig blijven , maar hoe doe je dat? Zo kalm en positief ik de voorbije dagen was, zo hard sloeg nu ineens de angst toe.
Volle vaart huiswaarts dus, deur open en zie het lichtje van het antwoordapparaat knipperen, ik druk op play en hoor Denises stem: I got wonderful news for you , de rest hoefde ik niet meer te horen , reliefed from my worst nightmare , oef .
En nu hebben jullie nog niet de fotos van onze nieuwe woonst gekregen, maar heus, die komen er! Beloofd! Eerst toch even een break inlassen vooraleer ik met mijn fototoestel op stap ga, want de voorbije 2 weken waren toch zwaarder dan verwacht, ben helemaal K.O.
18-06-2009
E-mail
Zoals ik in mijn vorig postje al meldde hebben we wat problemen gehad met het internet, ook TV en telefoon werkte niet naar behoren.
Hierdoor hebben we 2 dagen geen e-mail kunnen ontvangen, maar wat erger is, alle e-mails die toen verstuurd werden zweven ergens in cyberspace. Mag ik daarom vragen aan iedereen die de voorbije dagen een e-mail stuurde om die nog eens door te sturen.
Straks gaan we naar de graduation ceremony van onze buurjongen. Big deal hier in de States! Hopelijk mag ik wat fotootjes nemen. Hierbij alvast een foto van de graduation van mijn neef S, zoon van Ws broer die in Michigan woont.
16-06-2009
Ik ben er nog steeds hoor, helemaal verhuisd zelfs en het vorige bijna opgekuist! Maar heb problemen met het internet, ik zit nu voor t eerst even te relaxen in de koffieshop, W is naar kantoor.
Heel mooi is het hier in de bar, echt prachtig ingericht, mooi groot terras , maar ik mis Peets nu al! Zoveel gezelliger, meer verscheiden publiek, veel vriendelijker ook . Rondom mij zitten allemaal mannen, of nee, het tafeltje achter mij zit een meisje voor haar laptop, de dames zitten buiten, zie geen kinderen , is het te snel om te oordelen? Moet ik nog even wennen?
En om op een paar mensen hun vraag te antwoorden, het is echt wel een beetje ver om even bij Peets een koffietje te gaan drinken. Het kan natuurlijk, maar het zou een beetje gek zijn om de auto te nemen terwijl hier op loopafstand verschillende leuke zaken zijn. Geduld, eerst wat acclimatiseren, dan oordelen!
Fotootjes heb ik nog niet genomen (nu ja, een paar wel), maar mijn eerste broodje is al gebakken! Home sweet home!
Het is het verhaal van Valentino Achak Deng, een jongen die een
vluchteling wordt in het door oorlog verscheurde Zuid/Soedan.
"Wat is de Wat" biedt een onthullend en ontluisterend portret van een
land in staat van bloedige oorlog, en van een jongen die van de ene in de
andere onwerkelijke situatie wordt gekatapulteerd.
Ik zou dit nog vergeten, wat ik wél gedaan heb met mijn vriendin is een film gaan kijken. Ik ben helemaal geen bioscoopganger, zij daarentegen
. Wat we wel gemeen hebben is onze liefde voor eten en koken, dus trokken we samen naar de film 
Terug voor mijn laptopje, ben hem een paar dagen ontrouw geweest, want we hadden namelijk bezoek van een vriend uit België, uitgerekend op de nationale feestdag nog wel! Ik vond het enorm attent van hem dat hij gewoon even vanuit San Francisco kwam overgevlogen, waar hij op zakenreis was. 
