Terug voor mijn laptopje, ben hem een paar dagen ontrouw geweest, want we hadden namelijk bezoek van een vriend uit België, uitgerekend op de nationale feestdag nog wel! Ik vond het enorm attent van hem dat hij gewoon even vanuit San Francisco kwam overgevlogen, waar hij op zakenreis was.

Het was jaren geleden dat we mekaar nog zagen, ik vroeg me zelfs af of ik hem nog zou herkennen. Ik haalde hem op aan de luchthaven, hier 10 minuutjes vandaan en ja, ik herkende hem onmiddellijk.
Ik nam een omweg om huiswaarts te rijden van zowat 30 minuten helemaal door een natuurgebied, eerder dan langs de eentonige snelweg terug te rijden. Behalve brede straten met prachtig onderhouden groene bermen vol bloemen en bomen is er in Irvine zelf eigenlijk geen donder te zien of te beleven. Vermits ik helemaal niets voorzien had voor die paar dagen wou ik hem dat beetje sightseeing zeker niet ontzeggen. Ik reed, dus ik zag niets, J zat naast me en… zag ook niets, hij kletste en kletste….

Woensdag reden we naar Balboa Island, weer met een ommetje, weer niks gezien en na een wandelingetje –al kletsend uiteraard- vonden we zelfs onze auto niet meer terug! Het zoeken naar de auto duurde langer dan de wandeling op zich!
Dat was trouwens ook de reden dat ik niets gepland had, want wat ik me vooral van hem herinner is dat we uren en uren konden praten en al heel snel bleek dus dat er ondertussen niets veranderd was. De tijd vloog gewoon voorbij.

Ondertussen zijn we dus terug ‘alleen met ons tweetjes’. W ging vandaag niet naar kantoor. Deze ochtend zijn we gaan zwemmen en de rest van de dag duiken we in de tijdschriften die J meebracht. Heerlijk bladeren en lezen in Knack, Trends, Paris Match, le Figaro…. Het zijn van die dingen die je niet echt mist –dankzij het internet uiteraard- maar waar je zoveel plezier aan beleeft als de kans zich eens onverwacht voordoet.

En nu vragen jullie zich af waarom ik geen fotootje post, wel, gewoon niet aan gedacht. Ik pluk er dus maar eentje van het internet van Balboa Island.
Dankjewel voor je bezoekje, J!

Bah, ’t is weer zomer. Al een paar dagen is het hier echt heet, geen wolkje aan de lucht, de zon staat loodrecht en brandt door alles heen, het asfalt smelt.

Wit is zowat de enige kleur waar je hier nog mee buiten kan en laat dat nu een van de kleuren zijn waar ik een hekel aan heb. Terwijl het zo flatterend kan zijn voor mensen met een mooi mokkakleurtje, zo accentueert ze mijn bleke huidskleur nog eens extra.

We wonen met onze neus bij de kust, maar ik zit hier gewoon wat te tokkelen in de koelte, want uiteraard doe je dat niet in de zon. Met zo’n probleemhuid kan je maar beter schrijven dan een wandelingetje maken op het strand, want deze tijd van het jaar biedt zelfs je kledij niet genoeg bescherming. Zonnebaden is al helemaal uit den boze. Nochtans is het aan de kust altijd minstens zo’n 10 à 15º koeler dan hier, maar wat doe je daar als je niet gaat surfen, niet gaat zonnebaden, niet wandelen? Iemand een idee?

Nog een nadeel van dat wit, mijn wasmand puilt gewoon uit. Een druppeltje parfum, een spatje tandpasta…, vaak gaat mijn wit T-shirt al de linnenmand in nog voor ik de badkamer uit ben. Daarna naar de keuken, iedere dag eten we fruit als ontbijt en je voelt me al komen..., een spat van een pompelmoes, een te sappige perzik… daar gaat T-shirt nummer 2 de wasmand in. Ik kan nog even doorgaan, het is gewoon een kleur die tomatensaus, wijn, en alle mogelijke voedselspatjes aantrekt.  

Heb een tijdje geleden het boek van dr. Servan, Antikanker, gelezen. Hij zegt ondermeer dat de mens zelf een bijdrage kan leveren aan het voorkomen van kanker door zijn voeding aan te passen. Het zit gecompliceerder in mekaar dan dat en er zijn zoveel zaken die een rol spelen, maar ik ga er niet over uitweiden. Alleszins geloof ik in het nut van goede leefgewoontes (beweging, voeding, milieu…). In grote lijnen durf ik zeggen dat ik dat voedingspatroon al heel lang toepas, mits met regelmaat eens flink over de schreef te gaan. De geneugtes van het leven… nietwaar?

Een van die heilzame zaken is de combinatie van kurkuma met zwarte peper. Laat ik dat nu heel lekker vinden en dus strooi ik gezwind in heel wat bereidingen flink wat kurkuma.
Al eens vlekken van kurkuma gehad? Op een wit bloesje? Ik wel! Iemand een goed middeltje om de vlekken eruit te krijgen? Ik niet!
Lieve Tante Kaat, weet jij soms raad?

Bottom-line van het hele verhaal: summer sucks and I hate white! Ik tel af naar de herfst….
Waar is de tijd dat mijn kleerkast zwart kleurde, met hier en daar een grijs of donkerbruin accentje….
Nu is het allemaal wit, linnen en katoen.

Hier zit ik dan voor mijn laptopje….

 

En dit zie ik als ik opkijk:

De ruimte is groot, en open aan 3 kanten.

Als W meegaat zit hij hier te lezen.

Of hier, als het niet te warm is.

Soms neem ik tussendoor een duikje in dit zoutwater zwembad.

Net naar het zwembad geweest, maar niet blijven hangen op mijn plekje, want was het stroomkabeltje van mijn pc vergeten. Trouwens, het is echt heet vandaag, wat we hier ‘a cooker’ noemen. Straks trek ik met mijn laptop naar de bibliotheek, waar het heerlijk fris is, maar neem voor de zekerheid een boekje mee om regelmatig buiten op het terras wat op te warmen. Ze durven hier wel eens te overdrijven met de airco. 

Gisteren bij ‘Javier’ (klik) gaan eten. Het is een leuke Mexicaanse eettent op zo’n kleine 5 minuten wandelen van hier. Als je voor zessen geen tafeltje bemachtigd hebt, wordt het aanschuiven. Tot laat in de avond zie je mensen buiten geduldig wachten, zelfs voor de lunch staan ze in rij. Dat wachten vinden wij maar niks en proberen altijd een plaatsje aan de bar te vinden, waar altijd een superambiance hangt. Een van de barmannen lijkt trouwens op Antonio Banderas en heeft het mooiste kontje van heel California (vind ik).

En ja, ik weet het, ik had jullie een foto beloofd van mijn favoriete pc-plekje en echt, hij komt er heus wel, maar ben al een paar keer vergeten mijn fototoestel mee te nemen. Voor vandaag heb ik wat andere foto’s. Toen we bij Javier buiten kwamen zagen we rijen jongelui op de grond hangen, wachtend op de eerste voorstelling van de nieuwe Harry Potter film. Dit verschilt waarschijnlijk niet zo veel van ginder, maar ik vond het wel de moeite om dit eens op mijn blogje te zetten.

Het is rustig op mijn blogje, krijg her en der zowat reacties van bezorgde vrienden die al denken dat er wat fout loopt hier. Maar nee, gewoon, ik had het even gehad na die verhuis. Ik keek er nochtans helemaal  niet tegenop, maar nadien heel blij toen alles achter de rug was. Verder was ik serieus ‘doktoorsmoe’, ben eens aan het tellen geweest hoeveel bezoekjes ik al had afgelegd dit jaar, bloedafnames, onderzoeken, oogarts e.d. inbegrepen. Wel, dat waren er maar liefst 29 en we waren 26 weken ver… dus even time out nu!  

Ondertussen beginnen we volop te genieten van de faciliteiten die aangeboden worden, ik met mate, W eigenlijk volop. Hij gaat elke ochtend naar de fitness, meestal zo rond 6u. Hij begint zelfs een beetje op Schwarzenegger te lijken, alhoewel…. Hmmm, als hij dan ook nog governor wordt is het helemaal klaar J.

The End Zone is meer mijn ding …, een spelletje biljart of kicker…, ben er altijd voor te vinden. Is het misschien hunker naar mijn kroeg-verleden J?

 

Vandaag de eerste keer gaan zwemmen. Heb me deze voormiddag aan het zwembad geïnstalleerd, daarna wat baantjes getrokken, wat gelezen, een boterhammeke gegeten, een dutje gedaan, nog eens gezwommen en nu wat tokkelen op mijn pc-ke. De start van een nieuw ‘zwemseizoen’ is begonnen.

Een aantal leuke plekjes om te gaan zitten lezen had ik snel gevonden, een plekje om te ‘internetten’ daarentegen was moeilijker. Overal kan je wel op het net, maar heb een stopcontact nodig omdat de batterij van mijn laptop al na minder dan een uurtje helemaal plat is. Buiten zijn stopcontacten niet zo snel te vinden, tenzij dan in de buurt van een bbq of zo. Dat is dan ook meteen een van de redenen waarom het bloggen op een laag pitje staat (stond?). Zo in mijn eentje thuis vind ik er maar niks aan en nu ik niet meer naar Peets’ kan moest ik wel een alternatief zoeken en… eureka! Gevonden! Heel comfortabel plekje, met stopcontacten, overdekt, dus goed zicht op het scherm, maar toch langs alle kanten open én heel rustig, met een zacht muziekje op de achtergrond. Het is vlakbij het zwembad van Delrey, maar tot 4u in de namiddag blijft het altijd behoorlijk kalm rond de zwembaden. Zo was er deze voormiddag één jongetje even komen zwemmen, een jonge deerne die een uurtje kwam zonnen en een oudere dame die een paar baantjes trok. That’s all.
Ondertussen is het 2u in de namiddag en in het zwembad zelf is nog geen kat, in de ligstoelen ligt hooguit 10 man. Terwijl ik dit schrijf, hoor ik achter mij iemand die een rits opentrekt…, ik krijg inderdaad gezelschap van een internettende bewoner die ook zijn laptop bovenhaalt.
Ik zal bij gelegenheid mijn fototoestel eens meebrengen en een welwillende ziel vragen een fotootje te nemen van mij, dan hebben jullie meteen een beter beeld. 

De eerste maanden dat we hier waren kreeg ik vaak de vraag of ik hier iets mis, meestal wordt er dan ‘iets van eten’ bedoeld, maar behalve grijze garnaaltjes vind je hier zowat alles. Deze maand echter is er iets dat ik enorm hard mis, nl. de tour de France…. In de namiddag languit in de zetel beginnen kijken en dan stilaan dichter bij de tv schuiven tot helemaal aan het uiterste topje van de zetel tijdens de laatste kilometers. Nu is het gewoon bij het opstaan kijken op het internet hoever ze al zijn en dan volgen tot de aankomst. Ik mis de commentaren van Michel Wuyts, en Karl Van Nieuwkerke en het hele gedoe om en rond de tour…. Maar goed, een mens kan niet alles hebben….

Fijn weekend!

Vandaag hangen we wat rond, met of zonder boekje….

En echt, het is niet om te stoeffen of zo, want dit kost ons een pak minder dan ons vorig huisje. Faciliteiten als deze kosten hier minder dan een klein privétuintje. Ik heb geen moeite om die zaken te ‘delen’, zolang je een eigen rustig stekje hebt binnen de muren van je huis of appartement. Een stuk meer ecologisch is het ook en voor mij hoeft het echt niet, mijn eigen gazon, mijn eigen zwembad, mijn eigen…, ik kuier graag eens rond, in een rustige omgeving, of in een drukke stad, of ergens op een bankje gaan zitten, ik vind het best aangenaam als ik eens opkijk van mijn boek en wat mensen om me heen zie. Ieder diertje zijn pleziertje, zeg maar.

Al mis ik een klein kruidentuintje wel, maar met het surrogaat, wat plantjes op mijn terras, leer ik leven. Trouwens, dat bestaat hier ook al, communities met een kruidentuin, waar je je eigen stukje kan bewerken. Hebben er zo eentje gezien, maar daar waren dan weer een aantal andere cons...

OK, genoeg, vandaag is het dus luieren:

In de Starbucks, binnen of buiten…

Of in de bib, of op het terrasje voor de bib bij de bbq, of bij de fontein…

Of gewoon op een plekje dat je mooi vindt…

 
 

En deze lege bar is gewoon om even uit te puffen na de fitness.

Net op stap geweest en foto’s genomen, ik had nog geluk ook, want wolkjes aan de hemel, dat maakt het wat mooier.

Iemand maakte hier de opmerking dat het doet denken aan Club Med–toestanden, maar nee, helemaal niet. Geen donkerbruinverbrande monitors in tanga’s die je komen poken..., geen drukte…. Het is hier meestal overal heel rustig en kalm. Het kan wel eens wat drukker zijn als er iemand een feestje bouwt, maar daar hebben we geen last van. Ons appartement staat aan de buitenkant van de community, dus ‘geniet’ je niet mee van de bbq-luchtjes, de pret rond het zwembad, een optreden…. Nadeel is uiteraard dat we aan de straatkant zitten, maar zoals ik al zei, ’t is altijd wel wat, tenzij je Brad Pitt heet en je je die luxe helemaal privé kan veroorloven.

De gym, de ene al wat groter dan de andere, maar ruimte genoeg in alle 4.

 

De bibliotheek met tafels om te schaken, dammen, kaarten, dobbelstenen…

 

Zwemmen uiteraard, eventueel aansluitend een bbq..., je hoeft de roosters niet zelf schoon te maken!

 

The End Zone, mijn favoriet…

 
 Een spelletje petanque?
 

of een balletje kloppen?
  

En voor de kleintjes...



Wordt gauw vervolgd, heb nog luieren enz. in petto!

Gisteren mocht ik nogmaals op bezoek bij dr. Allechaatchoet. Ik heb het eindelijk voor mekaar gekregen dat ik 2 dagen vooraf bloed laat prikken, hier vlakbij, dus dinsdag tot daar gefietst voor dat prikje en gisteren voor het resultaat.

Altijd vraag ik een kopie van het vorig verslag, houd mooi een grafiekje bij voor mezelf en heb dat ook meestal bij als ik op doktersbezoek ga. Deze keer was ik het vergeten, maar meende me de cijfertjes goed te herinneren. Ik stapte hoopvol en boordevol vertrouwen binnen, verwachtte geen spectaculaire daling,  want nog geen 3 weken geswitcht van medicatie, een lichte stijging was al goed of in het beste geval een status quo.

De dokter komt binnen en ik krijg daar direct een koude vod in mijn gezicht: tumormerkers fel gestegen, dus medicatie werkt niet. Punt. Helemaal van mijn melk vraag ik of dat niet wat snel is om die conclusie te trekken, ben nog geen 3 weken geswitcht. Hij maakt ineens een bocht van 180º en zegt: ‘Heu, ja natuurlijk, het kan wel 3 maanden duren vooraleer je resultaat krijgt, maar ik bedoelde dat die vorige pillen niet meer werken…’. En toen zei hij hoeveel de merkers stonden, ik nog wat verward, maar meende dat dit ongeveer even hoog was dan vorige maal, maar hij zei dat ik me vergiste, dat ze weer met 1/3 gestegen waren.

Goed, ik zal me dus vergist hebben en trok teleurgesteld buiten. Ben een uurtje gaan wandelen op het strand en nadien met een hoofd vol twijfels huiswaarts gereden om daar mijn oplopend grafiekje te vervolledigen. En wat zie ik? Die klojo heeft niet naar de vorige resultaten gekeken, maar die van de keer daarvoor, dus… yeehaaaaa!!!!! Merkers niet gestegen dus, zelfde waarde (nu ja, 2 tientjes hoger, dus te verwaarlozen) dan 3 weken geleden!!! Euforie alom hier in huisje weltevree.

En nu duik ik gauw weer mijn keuken in, maar wou jullie dit rappekes vertellen. Straks ga ik ‘entertainen’. Entertainen! Ik moet altijd lachen dat ze dit woord hier gebruiken gewoon als je mensen op bezoek krijgt. Maar dankzij dat fantastische nieuws van gisteren kan ik misschien straks wel een paar apensprongen maken voor mijn gasten, een mens zou al voor minder gek beginnen doen, toch?

Gesetteld en wel, alles begint een beetje in de plooi te vallen, maar mijn meest tijdrovende bezigheid momenteel is… zoeken! Batterij fototoestel leeg… waar is de lader? Koekjes bakken… waar is die ene beslagkom? Waar is dat sleuteltje? Waar is…? Iedere keer een zoektocht die in tijd varieert van een paar minuten tot meer dan een half uur.

De huizen in The Village zijn gebouwd op een groot vierkant oppervlak, onderverdeeld in nog eens 4 vierkanten, waar alle huizen (appartementen, maximum 3 hoog) gebouwd zijn rond een zwembad. Wij wonen in Serena, er is nog Cambria, Delrey en Mirador, ieder deel heeft een fitnesscenter, een postkantoor, een infocenter, een zwembad…. Gemeenschappelijk zijn er tennisbanen, volley- en basketballterreinen, petanque baan, speelzaal met biljarten en sjoelbakken, atletiekpiste, een bibliotheek, clubhouse ….

Verder worden hier heel wat activiteiten georganiseerd, sommige zijn gratis, andere betalend. Het programma van deze maand:

Nu weet ik niet of al deze activiteiten wel aan mij besteed zijn, ik denk dat ik meestal te vinden zal zijn ergens in een zetel of aan een tafeltje met mijn laptop of een boekje in een van de vele mooie rustige hoekjes in het domein, of gewoon thuis in mijn Ikea-zetel voor het raam waar palmbomen me altijd vrolijk toewuiven, of in de bibliotheek, of in mijn eentje eens gaan zwemmen, of in de Starbucks….
Zondag hebben we wel die brunch meegenomen en was heel gezellig, pero muchas calorías.
Gisteren even met de fiets de buurt gaan verkennen en ondanks het feit dat we hier bij een drukke verkeersader wonen zijn er toch weer heel wat prachtig aangelegde (off road) paden, waar het zalig fietsen is. In de toekomst wel best voor waarheid nemen wat er op de verkeersborden staat, want ik negeerde het bord waarop stond dat het pad verder nog onder constructie was en je er daar af moest…, maar ik zag een beetje verder de daken van the Village en  reed rustig verder tot… het fietspad een eindje verder wel écht stopte en ik de keuze had, terugkeren of over een hoge zandberm naar boven klauteren…. Heb voor dat laatste gekozen, gelukkig was niemand in de buurt, want dat ging niet echt gezwind.

En hierbij ook al ‘a sneak peak’ van ons (t)huisje, maar daarna… was de batterij af… en moest ik... juist, zoeken!!! 
 
 

Vorige week vrijdagnamiddag had ik de MRI van mijn koppie. Ik had gevreesd dat het me niet los zou laten tot ik het resultaat kreeg, maar niets was minder waar. Dinsdag belde ik zelf naar nurse Denise, maar ze had nog niets gezien, ze zou het voor me uitvissen, want normaal duurt het maar een dag vooraleer zij de resultaten krijgen. Woensdag, net voor we naar de graduation ceremony zouden vertrekken dacht ik er weer aan…, rap nog een telefoontje, maar ‘Denise was not available’, ze zou me later terugbellen, want bibi wou op de rits…, ik zei dat ze dan maar bericht kon laten op het antwoordapparaat en wij weg.

Zoals ik in mijn vorig postje al meldde hebben we wat problemen gehad met het internet, ook TV en telefoon werkte niet naar behoren.

Hierdoor hebben we 2 dagen geen e-mail kunnen ontvangen, maar wat erger is, alle e-mails die toen verstuurd werden zweven ergens in cyberspace. Mag ik daarom vragen aan iedereen die de voorbije dagen een e-mail stuurde om die nog eens door te sturen.

Straks gaan we naar de graduation ceremony van onze buurjongen. Big deal hier in de States! Hopelijk mag ik wat fotootjes nemen. Hierbij alvast een foto van de graduation van mijn neef S, zoon van W’s broer die in Michigan woont.

Ik ben er nog steeds hoor, helemaal verhuisd zelfs en het vorige bijna opgekuist! Maar heb problemen met het internet, ik zit nu voor ’t eerst even te relaxen in de koffieshop, W is naar kantoor.

Heel mooi is het hier in de bar, echt prachtig ingericht, mooi groot terras…, maar ik mis Peets’ nu al! Zoveel gezelliger, meer verscheiden publiek, veel vriendelijker ook…. Rondom mij zitten allemaal mannen, of nee, het tafeltje achter mij zit een meisje voor haar laptop, de dames zitten buiten, zie geen kinderen…, is het te snel om te oordelen? Moet ik nog even wennen?

En om op een paar mensen hun vraag te antwoorden, het is echt wel een beetje ver om even bij Peets’ een koffietje te gaan drinken. Het kan natuurlijk, maar het zou een beetje gek zijn om de auto te nemen terwijl hier op loopafstand verschillende leuke zaken zijn. Geduld, eerst wat acclimatiseren, dan oordelen!

Fotootjes heb ik nog niet genomen (nu ja, een paar wel), maar mijn eerste broodje is al gebakken!
Home sweet home!

Als het een klein beetje meezit knalt deze kurk vanavond tegen ons nieuw plafond! Nee, voor de fles hebben we zelf gezorgd, maar het kaartje stond er wel.

Het grootste deel is ondertussen verhuisd, maar een aantal zaken (matras, tuintafel, sofa) kunnen we niet met eigen auto vervoeren. Een vriend die momenteel nog met verlof is zou maandag komen met de truck van zijn pa, maar gisteren stelden onze buren voor om het eventueel morgen met hun auto te vervoeren. Mocht dat lukken blijft vanaf maandag alleen nog de opkuis hier en uiteraard moet ginder dan alles nog een plaatsje krijgen. We zullen zien of het er in kan.

Bij nader toezien ontbraken er toch nog een aantal zaken voor dat 'thuisgevoel': wat fotootjes, mijn espressomachine en... mijn hele voorraad kookspullen!!!

En nu duik ik weer de dozen in….

Fijn weekend iedereen!

Ik had beloofd nog wat jacaranda’s te kieken, maar waarmee ben ik bezig? Inpakken!!! Ik doe het echt op mijn dooie gemakje, wat betekent dat er veel tijd in kruipt maar dat het leuk blijft en niet te vermoeiend is. Zaterdagavond auto volgeladen, de sleutel afgehaald en de lading gedropt, zondag nog eens 2 afgeladen volle ladingen weggebracht, maandag en dinsdag idem dito.

Nog wat meubeltjes gehaald bij Ikea en geïnstalleerd, alle vijsjes en bouten waren weer netjes geteld en de puzzel paste. Het is hier trouwens de enige winkel waar je je thuis voelt…, aha, echt waar, alles is er identiek hetzelfde als ginder (maar had dat al eens gezegd, zeker?).

In 77 Middlebury lane raken de kasten en schappen stilaan leeg, de bovenste keukenkastjes zijn al uitgewassen en een badkamer is al helemaal ge-spick-en-span-d. Heb hier net mijn laatste strijkje gedaan en als straks het strijkijzer in de doos gaat verhuist ook mijn thuis. ‘Thuis is waar mijn Stella strijkijzer staat!’.

Ik hou het kort deze keer, maar het verhuisverhaal wordt zeker vervolgd en… gedocumenteerd!

Dit fotootje heb ik daarnet al gemaakt terwijl W de dozen uitlaadde en ik onderussen onze post ging ophalen, want nee, geen brievenbus aan de deur, beneden is er een ruimte waar de postbussen staan. Maar, geen saai wandelingetje, toch? Alleen jammer van de 'June gloom', maar binnekort meer onder een blauwe hemel.

Toen ik woensdagavond thuiskwam vond ik een boodschap op mijn antwoordapparaat van nurse Denise, dr. Alleschaatchoet wou me ’s anderendaags zien. Dus waarschijnlijk had hij ‘nietzoongoed’ nieuws. Het resultaat van de bonescan had ik al, behalve wat sleet op het gebinte was alles in orde. Eigenlijk…, dit klinkt vast raar, was ik een beetje teleurgesteld. Als ik goed geïnformeerd ben geven botmeta’s de beste overlevingskansen, vandaar dus mijn ‘simpele’ redenering.

Opnieuw bloedprikken was zijn advies. Dat was dinsdag gebeurd, dus kon het maar 1 ding zijn eigenlijk, namelijk dat de merkers terug gestegen waren (maar dat weet mijn kleine teen ondertussen ook).

Ik maakte me dus niet al teveel zorgen, maar W was er niks gerust in en besloot mee te gaan.

In het ziekenhuis verliep alles volgens het scenario dat ik zelf geschreven kon hebben. Merkers stijgen, een MRI van de hersenen hebben we nog niet gehad, dus dat staat volgende week op het programma. Op mijn vraag of het misschien goed was over te schakelen op andere medicatie (Aromasin) antwoordde hij ‘we can do that’ en dook prompt in zijn stalenassortiment.

Zonder wereldschokkend nieuws dus stapten we het ziekenhuis uit en hebben meteen van de nood een deugd gemaakt. We staken de straat over en een mooie lange wandeling gemaakt op een bijna verlaten strand. Alle muizenissen uit het hoofd gewaaid en we kunnen er weer tegen.

Mijn eerste pilletje heb ik ondertussen binnen en nu maar hopen dat het weet waar het naartoe moet en wat het daar moet doen.

Tot nu toe heb ik mijn ‘cool’ goed kunnen bewaren, maar straks dat wachten op het resultaat van de MRI.., bah bah, ik krijg er nu al rillingen van, ik permitteer me dus nog een keer het zielenpietje uit te hangen, want als er al iets is dat me écht op mijn grondvesten kan doen daveren dan is het dat wel.

Gelukkig is er de verhuis volgende week en dus niet veel tijd om ermee bezig te zijn en ik laat jullie even meegenieten van onze wandeling…, de jacaranda’s zal voor een volgende keer zijn.

De letters boven het ziekenhuis heb ik er uiteraard zelf bij gezet voor de duidelijkheid.

*Z & Z ziekenhuis en zee...

 Not me!

Jullie hebben maartse buien en aprilse grillen, wij hebben May grey en June gloom. Jullie zijn ervan af, wij zitten er middenin. Niet dat ik het erg vind, mij kan het niet deren, wat minder uren zon en toch warm, het mag nog even blijven zo.

May gray hebben we gehad, maar niet veel van gemerkt. Soms was het wel wat overdekt ’s ochtends, een uurtje later weer volop zon.
June gloom nu. Al een aantal keer kregen we ‘s nachts wat miezelregen en ’s ochtends hangt een grijze wolkensluier over de hemel, die gelukkig in de loop van de voormiddag helemaal wegtrekt. Vorig jaar waren we hier in juni op huizenjacht, niet veel gemerkt van die gloom toen, wat ik me herinner is dat het schroeiend heet was. Deze grijze periode varieert een beetje van jaar tot jaar, afhankelijk van La Niña, die koudere oceaanstromen dichterbij de kust brengt.

Dit verschijnsel wordt veroorzaakt wanneer warme landlucht over het koele oceaanwater blaast en zo vochtige wolkensluiers vormt. Door het feit dat we zo kort bij de kust wonen 'genieten' we van dit weerfenomeen. Een paar kilometer verder het binnenland in is hier niets van te merken.
Zo hebben de Californiens dus ook hun variant van voorjaarsdepressie, nl. seasonal affective disorder. Believe it or not.
Hierbij een grafiek van het percentage uren zonneschijn.

Wat brengt juni nog? De Jacaranda’s die in volle bloei staan. Wondermooi. Deze foto’s heb ik van het internet gehaald, maar moet dadelijk eens op stap met mijn fototoestel, want het is werkelijk de moeite waard. Hele straten kleuren paars met deze prachtige bloemen en onder de bomen ligt een heus bloementapijt.

 
Hoogtijd dus om wat plaatjes te kieken, vooraleer al dat mooie paars straks vies bruin wordt. Alhoewel ik denk dat hier nog niet zo snel zal gebeuren, straten en tuinen worden hier altijd perfect onderhouden, aan Mexicaanse tuinmannen geen gebrek.

Niets af te keuren op die mannen in hun rode plunjes, maar eerlijk, ik had gehoopt op een exemplaar zoals de tuinman van desperate housewife Gabrielle in Wisteria Lane. Kies zelf maar...
                 


Dit weekend halen we de sleutel op van onze nieuwe woonst. Momenteel is het bellen naar alle mogelijke toeleveranciers, water, gas, elektriciteit, bank, verzekering…. Wij hebben hier niet zo’n ‘Do my move’ van De Post, dus is het uren aan telefoon hangen, want dat is hier jammer genoeg net zo tijdrovend als daar, van het kastje naar de muur, alle mogelijke gegevens -die ze uiteraard hebben- nog maar eens doorgeven en… wachten en doorverbonden worden en wachten en doorverbonden worden en….

Op naar het volgende telefoontje… zucht….

 

Deze nacht werd ik even wakker, helemaal slaapdronken duurde het een tijdje voor ik tot het besef kwam waar ik was. Even dacht ik dat ik in Mechelen in mijn bed lag, maar droomde gauw weer weg. Om 7u werd ik pas echt wakker en herkende het geluid van regen die gezapig druppelt. Het was vast dat vertrouwde geluid dat uren eerder mijn onderbewustzijn helemaal naar Europa vervoerde.

Om 9u had ik afspraak met…, aha, nee, geen dokter of ziekenhuis deze keer, met Niloo. Eerst de kleerkast ingedoken, op zoek naar een regenjasje. Eens wat anders, met jas en kap de fiets op, alles rook zo heerlijk, zo anders dan anders.

Niemand dus op het grote terras toen ik aankwam bij Peets’ en binnen was geen plekje meer vrij. Ann* zag me en stelde dadelijk voor een tafeltje van het terras binnen te zetten en vroeg Nick* een handje toe te steken, waarop deze argumenteerde dat ze dat niet kon maken. Klanten stonden namelijk al even lusteloos te wachten op een stoel, beker in de hand. Dat kon haar er niet van weerhouden en in geen tijd was ik geïnstalleerd, ‘because you’re special’, zei ze.

En mochten ze dat niet echt menen, wel dan spelen ze hun spel fantastisch en geniet ik er wel van. Zo ook zondagochtend toen we hartelijk verwelkomd werden door Jay en Erin*, die net op het terras stonden toen we eraan kwamen:
-‘Where have you guys been last week?’, klonk luid de bariton-stem van de kleurrijke Jay.
-'We were in Belgium!’, antwoordde ik spontaan, even enthousiast, met ook een paar decibels teveel.
-‘And you didn’t bring me any chocolates?’
-‘I’m so sorry Jay…’
-‘Oh, that’s OK, I love you guys anyway…!’
Als er nog een paar vaste klanten waren die niet wisten dat we geen Amerikanen zijn, voilà met deze waren die ineens ook op de hoogte!
Wat zal ik de hele Peets’ staff straks missen als we verhuizen….

Maar vandaag dus om 9u wandelde Niloo binnen, om 10u zouden we naar de Pilates les gaan.  Eerst een koffietje en wat bijkletsen..., om 11:45 keken we op de klok en… zaten nog steeds te tateren bij een lege kop koffie. Toen we luidop vaststelden dat we echte babbeltrienen zijn, repliceerde de dame die naast ons was komen zitten –maar uiteraard niet opgemerkt hadden- dat mensen die veel praten langer leven.
Wij –Niloo en ik- besloten daaruit: ‘if that is true, we both will live forever’.


*personeel bij Peets'
En ja, de foto is echt wel hier genomen, niet in Irvine, maar in Laguna Beach.