Vandaag hangen we wat rond, met of zonder boekje….

En echt, het is niet om te stoeffen of zo, want dit kost ons een pak minder dan ons vorig huisje. Faciliteiten als deze kosten hier minder dan een klein privétuintje. Ik heb geen moeite om die zaken te ‘delen’, zolang je een eigen rustig stekje hebt binnen de muren van je huis of appartement. Een stuk meer ecologisch is het ook en voor mij hoeft het echt niet, mijn eigen gazon, mijn eigen zwembad, mijn eigen…, ik kuier graag eens rond, in een rustige omgeving, of in een drukke stad, of ergens op een bankje gaan zitten, ik vind het best aangenaam als ik eens opkijk van mijn boek en wat mensen om me heen zie. Ieder diertje zijn pleziertje, zeg maar.

Al mis ik een klein kruidentuintje wel, maar met het surrogaat, wat plantjes op mijn terras, leer ik leven. Trouwens, dat bestaat hier ook al, communities met een kruidentuin, waar je je eigen stukje kan bewerken. Hebben er zo eentje gezien, maar daar waren dan weer een aantal andere cons...

OK, genoeg, vandaag is het dus luieren:

In de Starbucks, binnen of buiten…

Of in de bib, of op het terrasje voor de bib bij de bbq, of bij de fontein…

Of gewoon op een plekje dat je mooi vindt…

 
 

En deze lege bar is gewoon om even uit te puffen na de fitness.

Net op stap geweest en foto’s genomen, ik had nog geluk ook, want wolkjes aan de hemel, dat maakt het wat mooier.

Iemand maakte hier de opmerking dat het doet denken aan Club Med–toestanden, maar nee, helemaal niet. Geen donkerbruinverbrande monitors in tanga’s die je komen poken..., geen drukte…. Het is hier meestal overal heel rustig en kalm. Het kan wel eens wat drukker zijn als er iemand een feestje bouwt, maar daar hebben we geen last van. Ons appartement staat aan de buitenkant van de community, dus ‘geniet’ je niet mee van de bbq-luchtjes, de pret rond het zwembad, een optreden…. Nadeel is uiteraard dat we aan de straatkant zitten, maar zoals ik al zei, ’t is altijd wel wat, tenzij je Brad Pitt heet en je je die luxe helemaal privé kan veroorloven.

De gym, de ene al wat groter dan de andere, maar ruimte genoeg in alle 4.

 

De bibliotheek met tafels om te schaken, dammen, kaarten, dobbelstenen…

 

Zwemmen uiteraard, eventueel aansluitend een bbq..., je hoeft de roosters niet zelf schoon te maken!

 

The End Zone, mijn favoriet…

 
 Een spelletje petanque?
 

of een balletje kloppen?
  

En voor de kleintjes...



Wordt gauw vervolgd, heb nog luieren enz. in petto!

Gisteren mocht ik nogmaals op bezoek bij dr. Allechaatchoet. Ik heb het eindelijk voor mekaar gekregen dat ik 2 dagen vooraf bloed laat prikken, hier vlakbij, dus dinsdag tot daar gefietst voor dat prikje en gisteren voor het resultaat.

Altijd vraag ik een kopie van het vorig verslag, houd mooi een grafiekje bij voor mezelf en heb dat ook meestal bij als ik op doktersbezoek ga. Deze keer was ik het vergeten, maar meende me de cijfertjes goed te herinneren. Ik stapte hoopvol en boordevol vertrouwen binnen, verwachtte geen spectaculaire daling,  want nog geen 3 weken geswitcht van medicatie, een lichte stijging was al goed of in het beste geval een status quo.

De dokter komt binnen en ik krijg daar direct een koude vod in mijn gezicht: tumormerkers fel gestegen, dus medicatie werkt niet. Punt. Helemaal van mijn melk vraag ik of dat niet wat snel is om die conclusie te trekken, ben nog geen 3 weken geswitcht. Hij maakt ineens een bocht van 180º en zegt: ‘Heu, ja natuurlijk, het kan wel 3 maanden duren vooraleer je resultaat krijgt, maar ik bedoelde dat die vorige pillen niet meer werken…’. En toen zei hij hoeveel de merkers stonden, ik nog wat verward, maar meende dat dit ongeveer even hoog was dan vorige maal, maar hij zei dat ik me vergiste, dat ze weer met 1/3 gestegen waren.

Goed, ik zal me dus vergist hebben en trok teleurgesteld buiten. Ben een uurtje gaan wandelen op het strand en nadien met een hoofd vol twijfels huiswaarts gereden om daar mijn oplopend grafiekje te vervolledigen. En wat zie ik? Die klojo heeft niet naar de vorige resultaten gekeken, maar die van de keer daarvoor, dus… yeehaaaaa!!!!! Merkers niet gestegen dus, zelfde waarde (nu ja, 2 tientjes hoger, dus te verwaarlozen) dan 3 weken geleden!!! Euforie alom hier in huisje weltevree.

En nu duik ik gauw weer mijn keuken in, maar wou jullie dit rappekes vertellen. Straks ga ik ‘entertainen’. Entertainen! Ik moet altijd lachen dat ze dit woord hier gebruiken gewoon als je mensen op bezoek krijgt. Maar dankzij dat fantastische nieuws van gisteren kan ik misschien straks wel een paar apensprongen maken voor mijn gasten, een mens zou al voor minder gek beginnen doen, toch?

Gesetteld en wel, alles begint een beetje in de plooi te vallen, maar mijn meest tijdrovende bezigheid momenteel is… zoeken! Batterij fototoestel leeg… waar is de lader? Koekjes bakken… waar is die ene beslagkom? Waar is dat sleuteltje? Waar is…? Iedere keer een zoektocht die in tijd varieert van een paar minuten tot meer dan een half uur.

De huizen in The Village zijn gebouwd op een groot vierkant oppervlak, onderverdeeld in nog eens 4 vierkanten, waar alle huizen (appartementen, maximum 3 hoog) gebouwd zijn rond een zwembad. Wij wonen in Serena, er is nog Cambria, Delrey en Mirador, ieder deel heeft een fitnesscenter, een postkantoor, een infocenter, een zwembad…. Gemeenschappelijk zijn er tennisbanen, volley- en basketballterreinen, petanque baan, speelzaal met biljarten en sjoelbakken, atletiekpiste, een bibliotheek, clubhouse ….

Verder worden hier heel wat activiteiten georganiseerd, sommige zijn gratis, andere betalend. Het programma van deze maand:

Nu weet ik niet of al deze activiteiten wel aan mij besteed zijn, ik denk dat ik meestal te vinden zal zijn ergens in een zetel of aan een tafeltje met mijn laptop of een boekje in een van de vele mooie rustige hoekjes in het domein, of gewoon thuis in mijn Ikea-zetel voor het raam waar palmbomen me altijd vrolijk toewuiven, of in de bibliotheek, of in mijn eentje eens gaan zwemmen, of in de Starbucks….
Zondag hebben we wel die brunch meegenomen en was heel gezellig, pero muchas calorías.
Gisteren even met de fiets de buurt gaan verkennen en ondanks het feit dat we hier bij een drukke verkeersader wonen zijn er toch weer heel wat prachtig aangelegde (off road) paden, waar het zalig fietsen is. In de toekomst wel best voor waarheid nemen wat er op de verkeersborden staat, want ik negeerde het bord waarop stond dat het pad verder nog onder constructie was en je er daar af moest…, maar ik zag een beetje verder de daken van the Village en  reed rustig verder tot… het fietspad een eindje verder wel écht stopte en ik de keuze had, terugkeren of over een hoge zandberm naar boven klauteren…. Heb voor dat laatste gekozen, gelukkig was niemand in de buurt, want dat ging niet echt gezwind.

En hierbij ook al ‘a sneak peak’ van ons (t)huisje, maar daarna… was de batterij af… en moest ik... juist, zoeken!!! 
 
 

Vorige week vrijdagnamiddag had ik de MRI van mijn koppie. Ik had gevreesd dat het me niet los zou laten tot ik het resultaat kreeg, maar niets was minder waar. Dinsdag belde ik zelf naar nurse Denise, maar ze had nog niets gezien, ze zou het voor me uitvissen, want normaal duurt het maar een dag vooraleer zij de resultaten krijgen. Woensdag, net voor we naar de graduation ceremony zouden vertrekken dacht ik er weer aan…, rap nog een telefoontje, maar ‘Denise was not available’, ze zou me later terugbellen, want bibi wou op de rits…, ik zei dat ze dan maar bericht kon laten op het antwoordapparaat en wij weg.

Zoals ik in mijn vorig postje al meldde hebben we wat problemen gehad met het internet, ook TV en telefoon werkte niet naar behoren.

Hierdoor hebben we 2 dagen geen e-mail kunnen ontvangen, maar wat erger is, alle e-mails die toen verstuurd werden zweven ergens in cyberspace. Mag ik daarom vragen aan iedereen die de voorbije dagen een e-mail stuurde om die nog eens door te sturen.

Straks gaan we naar de graduation ceremony van onze buurjongen. Big deal hier in de States! Hopelijk mag ik wat fotootjes nemen. Hierbij alvast een foto van de graduation van mijn neef S, zoon van W’s broer die in Michigan woont.

Ik ben er nog steeds hoor, helemaal verhuisd zelfs en het vorige bijna opgekuist! Maar heb problemen met het internet, ik zit nu voor ’t eerst even te relaxen in de koffieshop, W is naar kantoor.

Heel mooi is het hier in de bar, echt prachtig ingericht, mooi groot terras…, maar ik mis Peets’ nu al! Zoveel gezelliger, meer verscheiden publiek, veel vriendelijker ook…. Rondom mij zitten allemaal mannen, of nee, het tafeltje achter mij zit een meisje voor haar laptop, de dames zitten buiten, zie geen kinderen…, is het te snel om te oordelen? Moet ik nog even wennen?

En om op een paar mensen hun vraag te antwoorden, het is echt wel een beetje ver om even bij Peets’ een koffietje te gaan drinken. Het kan natuurlijk, maar het zou een beetje gek zijn om de auto te nemen terwijl hier op loopafstand verschillende leuke zaken zijn. Geduld, eerst wat acclimatiseren, dan oordelen!

Fotootjes heb ik nog niet genomen (nu ja, een paar wel), maar mijn eerste broodje is al gebakken!
Home sweet home!

Als het een klein beetje meezit knalt deze kurk vanavond tegen ons nieuw plafond! Nee, voor de fles hebben we zelf gezorgd, maar het kaartje stond er wel.

Het grootste deel is ondertussen verhuisd, maar een aantal zaken (matras, tuintafel, sofa) kunnen we niet met eigen auto vervoeren. Een vriend die momenteel nog met verlof is zou maandag komen met de truck van zijn pa, maar gisteren stelden onze buren voor om het eventueel morgen met hun auto te vervoeren. Mocht dat lukken blijft vanaf maandag alleen nog de opkuis hier en uiteraard moet ginder dan alles nog een plaatsje krijgen. We zullen zien of het er in kan.

Bij nader toezien ontbraken er toch nog een aantal zaken voor dat 'thuisgevoel': wat fotootjes, mijn espressomachine en... mijn hele voorraad kookspullen!!!

En nu duik ik weer de dozen in….

Fijn weekend iedereen!

Ik had beloofd nog wat jacaranda’s te kieken, maar waarmee ben ik bezig? Inpakken!!! Ik doe het echt op mijn dooie gemakje, wat betekent dat er veel tijd in kruipt maar dat het leuk blijft en niet te vermoeiend is. Zaterdagavond auto volgeladen, de sleutel afgehaald en de lading gedropt, zondag nog eens 2 afgeladen volle ladingen weggebracht, maandag en dinsdag idem dito.

Nog wat meubeltjes gehaald bij Ikea en geïnstalleerd, alle vijsjes en bouten waren weer netjes geteld en de puzzel paste. Het is hier trouwens de enige winkel waar je je thuis voelt…, aha, echt waar, alles is er identiek hetzelfde als ginder (maar had dat al eens gezegd, zeker?).

In 77 Middlebury lane raken de kasten en schappen stilaan leeg, de bovenste keukenkastjes zijn al uitgewassen en een badkamer is al helemaal ge-spick-en-span-d. Heb hier net mijn laatste strijkje gedaan en als straks het strijkijzer in de doos gaat verhuist ook mijn thuis. ‘Thuis is waar mijn Stella strijkijzer staat!’.

Ik hou het kort deze keer, maar het verhuisverhaal wordt zeker vervolgd en… gedocumenteerd!

Dit fotootje heb ik daarnet al gemaakt terwijl W de dozen uitlaadde en ik onderussen onze post ging ophalen, want nee, geen brievenbus aan de deur, beneden is er een ruimte waar de postbussen staan. Maar, geen saai wandelingetje, toch? Alleen jammer van de 'June gloom', maar binnekort meer onder een blauwe hemel.

Toen ik woensdagavond thuiskwam vond ik een boodschap op mijn antwoordapparaat van nurse Denise, dr. Alleschaatchoet wou me ’s anderendaags zien. Dus waarschijnlijk had hij ‘nietzoongoed’ nieuws. Het resultaat van de bonescan had ik al, behalve wat sleet op het gebinte was alles in orde. Eigenlijk…, dit klinkt vast raar, was ik een beetje teleurgesteld. Als ik goed geïnformeerd ben geven botmeta’s de beste overlevingskansen, vandaar dus mijn ‘simpele’ redenering.

Opnieuw bloedprikken was zijn advies. Dat was dinsdag gebeurd, dus kon het maar 1 ding zijn eigenlijk, namelijk dat de merkers terug gestegen waren (maar dat weet mijn kleine teen ondertussen ook).

Ik maakte me dus niet al teveel zorgen, maar W was er niks gerust in en besloot mee te gaan.

In het ziekenhuis verliep alles volgens het scenario dat ik zelf geschreven kon hebben. Merkers stijgen, een MRI van de hersenen hebben we nog niet gehad, dus dat staat volgende week op het programma. Op mijn vraag of het misschien goed was over te schakelen op andere medicatie (Aromasin) antwoordde hij ‘we can do that’ en dook prompt in zijn stalenassortiment.

Zonder wereldschokkend nieuws dus stapten we het ziekenhuis uit en hebben meteen van de nood een deugd gemaakt. We staken de straat over en een mooie lange wandeling gemaakt op een bijna verlaten strand. Alle muizenissen uit het hoofd gewaaid en we kunnen er weer tegen.

Mijn eerste pilletje heb ik ondertussen binnen en nu maar hopen dat het weet waar het naartoe moet en wat het daar moet doen.

Tot nu toe heb ik mijn ‘cool’ goed kunnen bewaren, maar straks dat wachten op het resultaat van de MRI.., bah bah, ik krijg er nu al rillingen van, ik permitteer me dus nog een keer het zielenpietje uit te hangen, want als er al iets is dat me écht op mijn grondvesten kan doen daveren dan is het dat wel.

Gelukkig is er de verhuis volgende week en dus niet veel tijd om ermee bezig te zijn en ik laat jullie even meegenieten van onze wandeling…, de jacaranda’s zal voor een volgende keer zijn.

De letters boven het ziekenhuis heb ik er uiteraard zelf bij gezet voor de duidelijkheid.

*Z & Z ziekenhuis en zee...

 Not me!

Jullie hebben maartse buien en aprilse grillen, wij hebben May grey en June gloom. Jullie zijn ervan af, wij zitten er middenin. Niet dat ik het erg vind, mij kan het niet deren, wat minder uren zon en toch warm, het mag nog even blijven zo.

May gray hebben we gehad, maar niet veel van gemerkt. Soms was het wel wat overdekt ’s ochtends, een uurtje later weer volop zon.
June gloom nu. Al een aantal keer kregen we ‘s nachts wat miezelregen en ’s ochtends hangt een grijze wolkensluier over de hemel, die gelukkig in de loop van de voormiddag helemaal wegtrekt. Vorig jaar waren we hier in juni op huizenjacht, niet veel gemerkt van die gloom toen, wat ik me herinner is dat het schroeiend heet was. Deze grijze periode varieert een beetje van jaar tot jaar, afhankelijk van La Niña, die koudere oceaanstromen dichterbij de kust brengt.

Dit verschijnsel wordt veroorzaakt wanneer warme landlucht over het koele oceaanwater blaast en zo vochtige wolkensluiers vormt. Door het feit dat we zo kort bij de kust wonen 'genieten' we van dit weerfenomeen. Een paar kilometer verder het binnenland in is hier niets van te merken.
Zo hebben de Californiens dus ook hun variant van voorjaarsdepressie, nl. seasonal affective disorder. Believe it or not.
Hierbij een grafiek van het percentage uren zonneschijn.

Wat brengt juni nog? De Jacaranda’s die in volle bloei staan. Wondermooi. Deze foto’s heb ik van het internet gehaald, maar moet dadelijk eens op stap met mijn fototoestel, want het is werkelijk de moeite waard. Hele straten kleuren paars met deze prachtige bloemen en onder de bomen ligt een heus bloementapijt.

 
Hoogtijd dus om wat plaatjes te kieken, vooraleer al dat mooie paars straks vies bruin wordt. Alhoewel ik denk dat hier nog niet zo snel zal gebeuren, straten en tuinen worden hier altijd perfect onderhouden, aan Mexicaanse tuinmannen geen gebrek.

Niets af te keuren op die mannen in hun rode plunjes, maar eerlijk, ik had gehoopt op een exemplaar zoals de tuinman van desperate housewife Gabrielle in Wisteria Lane. Kies zelf maar...
                 


Dit weekend halen we de sleutel op van onze nieuwe woonst. Momenteel is het bellen naar alle mogelijke toeleveranciers, water, gas, elektriciteit, bank, verzekering…. Wij hebben hier niet zo’n ‘Do my move’ van De Post, dus is het uren aan telefoon hangen, want dat is hier jammer genoeg net zo tijdrovend als daar, van het kastje naar de muur, alle mogelijke gegevens -die ze uiteraard hebben- nog maar eens doorgeven en… wachten en doorverbonden worden en wachten en doorverbonden worden en….

Op naar het volgende telefoontje… zucht….

 

Deze nacht werd ik even wakker, helemaal slaapdronken duurde het een tijdje voor ik tot het besef kwam waar ik was. Even dacht ik dat ik in Mechelen in mijn bed lag, maar droomde gauw weer weg. Om 7u werd ik pas echt wakker en herkende het geluid van regen die gezapig druppelt. Het was vast dat vertrouwde geluid dat uren eerder mijn onderbewustzijn helemaal naar Europa vervoerde.

Om 9u had ik afspraak met…, aha, nee, geen dokter of ziekenhuis deze keer, met Niloo. Eerst de kleerkast ingedoken, op zoek naar een regenjasje. Eens wat anders, met jas en kap de fiets op, alles rook zo heerlijk, zo anders dan anders.

Niemand dus op het grote terras toen ik aankwam bij Peets’ en binnen was geen plekje meer vrij. Ann* zag me en stelde dadelijk voor een tafeltje van het terras binnen te zetten en vroeg Nick* een handje toe te steken, waarop deze argumenteerde dat ze dat niet kon maken. Klanten stonden namelijk al even lusteloos te wachten op een stoel, beker in de hand. Dat kon haar er niet van weerhouden en in geen tijd was ik geïnstalleerd, ‘because you’re special’, zei ze.

En mochten ze dat niet echt menen, wel dan spelen ze hun spel fantastisch en geniet ik er wel van. Zo ook zondagochtend toen we hartelijk verwelkomd werden door Jay en Erin*, die net op het terras stonden toen we eraan kwamen:
-‘Where have you guys been last week?’, klonk luid de bariton-stem van de kleurrijke Jay.
-'We were in Belgium!’, antwoordde ik spontaan, even enthousiast, met ook een paar decibels teveel.
-‘And you didn’t bring me any chocolates?’
-‘I’m so sorry Jay…’
-‘Oh, that’s OK, I love you guys anyway…!’
Als er nog een paar vaste klanten waren die niet wisten dat we geen Amerikanen zijn, voilà met deze waren die ineens ook op de hoogte!
Wat zal ik de hele Peets’ staff straks missen als we verhuizen….

Maar vandaag dus om 9u wandelde Niloo binnen, om 10u zouden we naar de Pilates les gaan.  Eerst een koffietje en wat bijkletsen..., om 11:45 keken we op de klok en… zaten nog steeds te tateren bij een lege kop koffie. Toen we luidop vaststelden dat we echte babbeltrienen zijn, repliceerde de dame die naast ons was komen zitten –maar uiteraard niet opgemerkt hadden- dat mensen die veel praten langer leven.
Wij –Niloo en ik- besloten daaruit: ‘if that is true, we both will live forever’.


*personeel bij Peets'
En ja, de foto is echt wel hier genomen, niet in Irvine, maar in Laguna Beach.

Ik vind het hier op mijn blogje de laatste tijd wat saai, hopelijk binnenkort weer wat pittiger verhalen. Waarschijnlijk writer’s block ofwel mijn woordenschat die hier wat aan ’t verloederen is. Dit postje wordt trouwens weer zo’n allegaartje van alles en nog wat, weer saai dus.

De vrijdag voor ons vertrek hadden we nog afspraak om een appartement te gaan bekijken in The Village (klik) en waren vastbesloten geen weken dubbele huishuur aan ons broek te laten smeren. We kenden de praatjes en kneepjes ondertussen wel, iedere keer hadden ze net hét ideale appartement op dé ideale locatie, een superpromotie, uiteraard op voorwaarde dat we direct toehapten.
Ashley had al een paar keer botgevangen bij deze Belgskes die dachten bij de pinken te zijn. Die vrijdag werden we verwacht en was ze gewapend voor de strijd. Ze had -denk ik- haar hele cursus verkoopstechnieken nog eens flink doorgenomen. We hadden wéér geluk! Er was net een appartement leeggekomen met prachtig grondplan en haar manager was gul die dag en kon ons een extra korting geven. Het was te pakken of te laten, voor zo'n aanbod stonden ze als het ware in de rij. En het was nu of nooit want vanaf half juni is het altijd superdruk en is er veel meer vraag dan aanbod…. Zo'n buitenkansje konden we toch niet links laten liggen? Enneuh... bingo! Even later ondertekenden we ons huurcontract, ingang op 7 juni, 3 weken overlapping! Goed zo Ashley, jij schopt het vast nog ver.

Geen spijt toch achteraf bekeken, want het is echt wat we willen en het geeft ons extra ruimte om de verhuis te spreiden. Zodoende kan deze stresser het allemaal rustig voorbereiden.

 
Gisteren was het hier Memorial Day, herdenking van de Amerikaanse militairen die tijdens hun dienstperiode de dood vonden. We waren uitgenodigd op een ‘Memorialday-waardige BBQ' met vette hamburgers op een sponsen broodje, daarbij aardappelsla en een heel rare bonenbereiding, blijkbaar typisch voor deze gelegenheid.

Laatste onderwerp vandaag is het beloofde relaas van mijn bezoek aan dr. F in Jette. Ze is het helemaal eens met de aanpak van dr. Alleschaatgoet, tot dusver toch. Maar vindt dat het ondertussen duidelijk genoeg is dat er terug tumoractiviteit is en zelfs al wordt de dader niet gevonden, er nodig moet worden overgeschakeld op andere (nog steeds 'milde') medicatie, nl. Faslodex of Aromasin (voor de insiders). Dat is exact wat ik voorzichtig voorstelde aan de oncoloog hier bij mijn vorig bezoek. Als ik er nu aan denk vrees ik dat het misschien net daardoor was dat hij over een mogelijke daling begon te raaskallen, omdat hij een beetje in zijn gat gebeten was dat ik zelf iets voorstelde, tja, doktoren en hun status…. Ik heb enorm veel respect voor wat ze doen en onderschat hun kennis absoluut niet, maar er zitten toch een groot aantal egotrippers bij, dat weet ik ondertussen wel.

Morgen nieuwe onderzoeken en dan benieuwd afwachten wat hij voorstelt….

 

Blij weerzien was het zondagavond, mijn broer F wachtte ons op in Zaventem en nadien kraakten we samen met mijn schoonzus C een flesje champagne. Koffers werden daar al deels uitgeladen en we waren snel een grote ballast kwijt want voor C hadden we een fototoestel meegebracht, maar F had zo maar eventjes 2 Stetson hoeden besteld (♪Eentje voor de regen en eentje voor de zon pardon...♪), afmetingen van zo’n hoedendoos hoeven er niet bij zeker? Een ruwe schatting volstaat, een doos van een goeie halve meter op nog eens een goeie halve meter en zo’n 30cm hoog. Vooraleer richting Mechelen te rijden nog even bij mijn moeder langs en dan stikkapot ons nestje in, een beetje teleurgesteld omdat ik mijn petekindje niet gezien had.

Als een blok vielen we in slaap, maar 2 uur later lagen we allebei weer klaarwakker en dat tot de ochtend. Jammer dat we ’s nachts ons schema niet konden beginnen afwerken en tot 8 uur moesten wachten vooraleer we naar het stadhuis onze nieuwe identiteitskaarten konden gaan ophalen, bezoekje aan de bank, wat boodschappen en dan met een lunchpakket richting mijn moeder, maar… de vogel was gaan vliegen!

In de namiddag naar UZ Jette. Jammer genoeg had dr. F ook geen toverstokje, maar daarover later meer. Die dag ook nog naar mijn schoonouders geweest waar we al snel gezelschap kregen van W’s broer en zijn gezinnetje en de fameuze doos Lego en de Super8-ball dankbaar in ontvangst werden genomen door M & T.

Dinsdag zag ik eindelijk B-je, mijn kleinste petekindje, amper 2 jaar maar een flink baasje dat al serieus zijn mondje roert (van wie zou hij dat hebben?). Het verantwoord speelgoed (diertjes gekocht in het Rainforest cafe, autootjes zonder batterijen…) werd in geen tijd opzij geschoven, maar die ‘mikjo’ (mikro, wel op batterijen) was een schot in de roos en algauw kregen we zijn heel liedjesrepertorium te horen, ondertussen vrolijk trappelend, schuddend en waggelend (zelf dacht hij dat het dansen was).

’s Anderendaags, mocht hij met meter en oom W op stap en toen we hem ophaalden kon hij amper wachten om met ons mee te gaan naar ‘Amejika’. Behalve dan dat het met de auto en niet met het vliegtuig was bleek hij niet echt teleurgesteld te zijn van zijn dagje Amejika, want we gingen met hem naar M & T, met wie hij het heel goed kon vinden en dat kleine hummeltje sprong als een grote mee op de ‘pjampoline’.
Leuk dagje, maar toen we daarna nog even met hem bij moeke (mijn moeder, zijn overgrootmoeder) langsgingen bleek die vogel alwéér niet thuis.

Het communiefeest van M & T –dé reden van ons bezoek- was donderdag. Het was een mooie zonnige dag, met veel lekker eten en drinken, vrolijke kinderen en allemaal gelukkige mensen…, een dagje waarop alles gewoon perfect verliep.

Vrijdag brachten we eindelijk het beloofde bezoekje aan onze buren, waar we warm onthaald werden. In de namiddag nog even langs bij de familie, wat nakaarten over het feest en dan… afscheid nemen en dat deed weer even pijn.  

Eigenlijk kwam ik deze keer niet graag naar België, ik zag er als een huis tegenop, bang van de emotie…. Er was op korte tijd zoveel veranderd, het ouderlijk huis dat leeg staat, mijn vader die er niet meer is, mijn moeder die nu in een serviceflat woont en ondertussen een witte stok heeft….
Maar hoe stralend zag ze eruit! En hoe herleeft ze helemaal! En haar flatje voelt helemaal als thuis, met vele spulletjes uit hun huis. 5 keer zijn we langs geweest, 2 keer was ze niet thuis, 1 keer hadden we gebeld, maar was ze eigenlijk double booked en 2 keer hadden we een toevalstreffer, nl. haar thuis te vinden. Het is duidelijk dat ze daar haar draai gevonden heeft, ze laat haar eten brengen, gaat op stap met vriendinnen, luistert naar audio boeken. Ze lijkt heel gelukkig en dit heeft ze echt wel verdiend na alle zorg voor mijn vader de voorbije jaren.

‘Partir c’est mourir un peu’…, maar deze keer kon dat met een heel goed gevoel.

Ik loop hier de laatste tijd zo’n beetje rond als een kip zonder kop. De dagen gaan voorbij zonder dat ik goed besef dat ze begonnen zijn. Niet dat ik zit te niksen, nee, ik heb de indruk dat ik net zo bezig ben als altijd, maar aan het einde van de dag realiseer ik me dat ik bijna niets gedaan heb. Ik heb zelfs een hele resem mails staan die nog niet beantwoord zijn, absoluut niet mijn gewoonte. Zou het misschien een ‘housewife burnout’ zijn? Of komt het door dat voorval met W dat me veel meer heeft aangegrepen dan ik eerst vermoedde en me vooral serieus aan het nadenken heeft gezet.

Of misschien ben ik toch niet zo ‘busy doing nothing’? Want terwijl ik het hier neerpen kom ik tot het besef dat er vorige week toch wat bedrijvigheid was en er een aantal zaken geweest zijn die me aan de waggel hielden en dat we daarbovenop ook een goed gevuld weekendje achter de rug hebben met o.a. een wijnproeverij.

Momenteel zit ik bij Peets’, dat was ook al 2 weken geleden. Enfin, toch op weekdagen, want een terrasje op zaterdag- en/of zondagochtend pikken we altijd mee. Een vriendin vroeg me een tijdje geleden of ik de Belgische terrasjes niet mis. Je kan uiteraard geen appelen met citroenen vergelijken, ook niet de terrassen daar met die van hier, maar als ik moet kiezen…, ik denk dat ik ondertussen meer gewonnen ben voor deze hier.

Vermits ik een ochtendmens ben, ergerde ik me ginds vaak aan het feit dat de meeste zaken in Mechelen zo laat open gaan. Ik schreef er vorig jaar zelfs een frustrerend postje (25-04) over. Hier is het ’s ochtends al heel vroeg een drukke bedoening, zowel op weekdagen als tijdens de weekends. De koffieshops openen hun deuren al rond 4 of 5 uur ’s ochtends. Op een zaterdag- of zondagochtend rond 8u begint de bedrijvigheid op de terrasjes, geen drukte, niet zoals we de overvolle terrasjes daar kennen, waar het bij mooi weer zoeken is voor een stoel, lang wachten om bediend te worden, een harmonicaspeler die vreselijke muziek speelt en zijn kleine die om een cent komt bedelen….

Maar…, je kan hier geen glaasje wijn of fris pintje bestellen, toch niet op een open terras. Geen nood, wij drinken nu met evenveel deugd ons koffietje. Het is gewoon een totaal ander concept. Je vindt hier terrassen waar je alcohol kan krijgen, maar die zijn afgesloten. Alleszins is dit ons favoriete plekje en zo vlakbij, waar we genieten met grote ‘G’. Kijk zelf maar wat je er van vindt!*
 

En ja, overal hangen vuurtjes, want ’s ochtends kan het hier in wintertijd frisjes zijn.
De eerste bezoekers die arriveren kopen een krant, ze laten die liggen en wordt nadien door de volgende gelezen, mensen zitten te ontbijten, iedereen praat met iedereen, kinderen lopen vrolijk rond, fietsers of joggers komen even uitblazen, anderen zitten daar al grote schotels Mexicaanse ‘brol’ te eten…. De niet afgesloten terrassen zijn ‘gemeenschappelijk’, je kan dus kiezen in welke zaak je bestelt of je gaat gewoon wat halen in de supermarkt.  

Verdomd, heb net iets fout gedaan in Picasa, was al mijn foto’s kwijt, heb meer dan een uur zitten knoeien om alles terug te zetten en daarna tot de slotsom gekomen dat ik maar beter gewoon alles kon deleten en opnieuw opladen.
Oh ja, en heb deze week mijn eerste echt geslaagde pizzabodem gemaakt en nu zal ik eens koekjes beginnen bakken…, en dan vraagt een mens zich af waarmee hij zijn tijd mee vult   . 

*2 fotootjes ook van de wijnproeverij. Nog nooit in mijn leven zag ik een wijnwinkel zo groot en met zo’n ruim assortiment.

Dacht niets te schrijven deze week omdat het gewoon een rustig weekje was, geen capriolen gemaakt of zo en over mijn leven van alledag hier moet ik jullie niets meer vertellen, daar weten jullie nu meer over dan ooit het geval was toen ik nog dichtbij woonde.

Ben blij dat het weekend voor de deur staat. Niet dat we veel plannen hebben, gewoon blij dat we samen wat leuke dingen kunnen doen. Nu hoor ik jullie tot hier denken dat het voor mij altijd weekend is, omdat ik niet meer werk…. En dat is zo, ik geef toe dat dit luxe is, maar eigenlijk kijk ik er nu meer naar uit dan toen ik nog werkte, al van bij het begin dat ik thuisbleef was dat zo. Vreemd, maar waar.

Eind volgende week komen we naar België voor een klein weekje. Dit weekend kunnen  we dus al een en ander beginnen klaarleggen, weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet meebrengen van kledij. Vorige keer was het volop winter toen we daar waren,  onze meeste winterspullen waren sowieso daar gebleven en de switch van warm naar kou was zo gemaakt. Maar nu? De Belgische lente? Wat kunnen we verwachten? Zon? Regen? Warm? Koud?

Ben ook bezig wat voorbereidingen te treffen in de tuin. Heb vandaag al een paar keer een koude douche over mij gekregen (deed deugd bij 27°), want ben volop bezig het sprinklersysteem aan te passen, zodat alle plantjes van water voorzien blijven tijdens onze afwezigheid. Normaal gezien zou dat zo moeten zijn, maar een aantal van die ‘drippers’ en ‘sprinklers’ zijn helemaal ondergegraven en verstopt. Dus ik vandaag op handen en voeten in de tuin op zoek naar die verstopte dingen en als ik er eindelijk eentje vond en vrijmaakte spoot het water er gegarandeerd uit in mijn richting. Ik vrees dat W er zich eens zal moeten mee bemoeien dit weekend, want er blijven nog teveel planten zonder toevoer. Lukt het niet dan komt D ondertussen de boel wel in ’t oog houden, dat beloofde ze daarnet.

Dat deed me er trouwens aan denken dat we binnenkort maar wéér eens afscheid moeten nemen van onze buren en weer moeten afwachten of we nóg eens zoveel geluk kunnen hebben als de vorige keren. Oh ja, onze verhuis, het staat ondertussen vast dat we naar een appartement gaan (geen gedoe meer met sprinklersystemen), zijn ook bijna (voor 95%) zeker van de locatie, het blijft nog even afwachten welk appartement ons zal worden toegewezen. We azen op een hoekappartement met zicht op de bergen….

Een paar weken geleden deed D, mijn buurvrouw, volgende uitspraak: diegenen die werken worden ziek van de werkdruk en diegenen die bezig zijn met solliciteren worden ziek van frustratie omdat er geen werk is…. Haar man is een aantal maanden geleden ontlagen.

Eigenlijk is die veel te hoge werkdruk niet nieuw en zeker niet typisch Amerikaans, ik kan me eigenlijk de tijd niet meer voorstellen toen die er (nog) niet was. Eén van de redenen trouwens dat we besloten naar hier te komen, niet dat we dachten dat het hier meer relax zou zijn, nee, daar hadden we ons geen illusies over gemaakt. Maar het dagdagelijkse leven zelf is hier wel een stuk makkelijker en minder stresserend, daar genieten we met volle teugen van.

W had al een aantal keer gezegd dat zijn hart ‘raar’ deed en toen hij vorige week ook nog eens pijn kreeg vond ik dat het tijd werd om een dokter te raadplegen. Wonder boven wonder nam hij de daad bij het woord. Bleek dat de bloeddruk te hoog was, wat verschillende redenen kan hebben. Eentje is zeker zijn ongerustheid over het feit dat het met mij weer de verkeerde kant opgaat (zelfs al kwam dit niet echt onverwacht) en uiteraard ook de problemen op het werk. Een stresscardiogram werd aangeraden en hij kreeg nog wat pilletjes mee ook.

W donderdag dus naar de cardioloog, ik ondertussen naar de kapper. Mijn laatste ‘haircut’ dateert van een jaar geleden, heb er ondertussen zelf al een paar keer de schaar in gezet, ik kan het me niet laten, want ga zeer tegen mijn zin naar een kapper. Ik zou W eens verrassen met mijn nieuw kopje….
En van een verrassingseffect gesproken…. Echter niet ik, maar hij zorgde daar voor, toen ik thuiskwam en een telefoontje kreeg zeggende dat ze hem in allerijl naar het Hoag Hospital in Newport Beach zouden brengen met een ambulance.  

K, de overbuurvrouw, bracht me met haar Funky Monkey Mobiel* naar de parking van de cardioloog, waar ik onze auto nam en naar Hoag raasde. Van gierende adrenaline gesproken…. Ik arriveerde 15 minuten later op de spoedafdeling, maar van patiënt WP hadden ze geen weet. Een zeer lange 10 minuten later kon ik binnen, W lag met een wirwar van draden en buisjes aan een monitor, maar zag er verder stralend uit.  

Wat was er gebeurd? Toen ze het vooronderzoek deden voor de stresstest bleek het hart zeer onregelmatig te slaan en volgens de procedures moet de patiënt dan zo snel mogelijk naar een ziekenhuis. En procedures zijn procedures bij de Amerikanen, daar kan je van op aan!  Ze mogen/durven geen enkel risico nemen, dus kreeg hij dadelijk zuurstof toegediend, werd aan een infuus gelegd en met ziekenwagen, begeleid door 5 paramedics in een grote brandweerwagen, naar het ziekenhuis gebracht. Ik vernam nadien dat zijn hart dan pas echt tekeer ging, het zou al van minder….

In het ziekenhuis bleef hij de hele namiddag aan een monitor gekoppeld, werden er nog een aantal tests gedaan en om 19u stapten we opgelucht buiten, nadat een cardioloog ons verzekerd had dat er geen reden is tot ongerustheid, dat zijn leidingen er nog heel properkes uitzien en hij zijn pilletjes in de vuilbak mocht gooien. Oef.

Bewogen dagje met toch een happy end.

*K geeft wiskunde aan hoogbegaafde kinderen, bij Math Monkey. Waar ze in België vooral minder begaafde kinderen bijles geven, doen ze dat hier voor de meer begaafde.
K heeft haar zoontje ‘Matt’ één keer met haar nieuwe firmawagen naar school gebracht, waar o.a. op staat ‘Grab Math by the tail’, ik kan me de hilariteit aan de schoolpoort zo voorstellen…. Matt rijdt sindsdien met de fiets.