Als het een klein beetje meezit knalt deze kurk vanavond tegen ons nieuw plafond! Nee, voor de fles hebben we zelf gezorgd, maar het kaartje stond er wel.

Het grootste deel is ondertussen verhuisd, maar een aantal zaken (matras, tuintafel, sofa) kunnen we niet met eigen auto vervoeren. Een vriend die momenteel nog met verlof is zou maandag komen met de truck van zijn pa, maar gisteren stelden onze buren voor om het eventueel morgen met hun auto te vervoeren. Mocht dat lukken blijft vanaf maandag alleen nog de opkuis hier en uiteraard moet ginder dan alles nog een plaatsje krijgen. We zullen zien of het er in kan.

Bij nader toezien ontbraken er toch nog een aantal zaken voor dat 'thuisgevoel': wat fotootjes, mijn espressomachine en... mijn hele voorraad kookspullen!!!

En nu duik ik weer de dozen in….

Fijn weekend iedereen!

Ik had beloofd nog wat jacaranda’s te kieken, maar waarmee ben ik bezig? Inpakken!!! Ik doe het echt op mijn dooie gemakje, wat betekent dat er veel tijd in kruipt maar dat het leuk blijft en niet te vermoeiend is. Zaterdagavond auto volgeladen, de sleutel afgehaald en de lading gedropt, zondag nog eens 2 afgeladen volle ladingen weggebracht, maandag en dinsdag idem dito.

Nog wat meubeltjes gehaald bij Ikea en geïnstalleerd, alle vijsjes en bouten waren weer netjes geteld en de puzzel paste. Het is hier trouwens de enige winkel waar je je thuis voelt…, aha, echt waar, alles is er identiek hetzelfde als ginder (maar had dat al eens gezegd, zeker?).

In 77 Middlebury lane raken de kasten en schappen stilaan leeg, de bovenste keukenkastjes zijn al uitgewassen en een badkamer is al helemaal ge-spick-en-span-d. Heb hier net mijn laatste strijkje gedaan en als straks het strijkijzer in de doos gaat verhuist ook mijn thuis. ‘Thuis is waar mijn Stella strijkijzer staat!’.

Ik hou het kort deze keer, maar het verhuisverhaal wordt zeker vervolgd en… gedocumenteerd!

Dit fotootje heb ik daarnet al gemaakt terwijl W de dozen uitlaadde en ik onderussen onze post ging ophalen, want nee, geen brievenbus aan de deur, beneden is er een ruimte waar de postbussen staan. Maar, geen saai wandelingetje, toch? Alleen jammer van de 'June gloom', maar binnekort meer onder een blauwe hemel.

Toen ik woensdagavond thuiskwam vond ik een boodschap op mijn antwoordapparaat van nurse Denise, dr. Alleschaatchoet wou me ’s anderendaags zien. Dus waarschijnlijk had hij ‘nietzoongoed’ nieuws. Het resultaat van de bonescan had ik al, behalve wat sleet op het gebinte was alles in orde. Eigenlijk…, dit klinkt vast raar, was ik een beetje teleurgesteld. Als ik goed geïnformeerd ben geven botmeta’s de beste overlevingskansen, vandaar dus mijn ‘simpele’ redenering.

Opnieuw bloedprikken was zijn advies. Dat was dinsdag gebeurd, dus kon het maar 1 ding zijn eigenlijk, namelijk dat de merkers terug gestegen waren (maar dat weet mijn kleine teen ondertussen ook).

Ik maakte me dus niet al teveel zorgen, maar W was er niks gerust in en besloot mee te gaan.

In het ziekenhuis verliep alles volgens het scenario dat ik zelf geschreven kon hebben. Merkers stijgen, een MRI van de hersenen hebben we nog niet gehad, dus dat staat volgende week op het programma. Op mijn vraag of het misschien goed was over te schakelen op andere medicatie (Aromasin) antwoordde hij ‘we can do that’ en dook prompt in zijn stalenassortiment.

Zonder wereldschokkend nieuws dus stapten we het ziekenhuis uit en hebben meteen van de nood een deugd gemaakt. We staken de straat over en een mooie lange wandeling gemaakt op een bijna verlaten strand. Alle muizenissen uit het hoofd gewaaid en we kunnen er weer tegen.

Mijn eerste pilletje heb ik ondertussen binnen en nu maar hopen dat het weet waar het naartoe moet en wat het daar moet doen.

Tot nu toe heb ik mijn ‘cool’ goed kunnen bewaren, maar straks dat wachten op het resultaat van de MRI.., bah bah, ik krijg er nu al rillingen van, ik permitteer me dus nog een keer het zielenpietje uit te hangen, want als er al iets is dat me écht op mijn grondvesten kan doen daveren dan is het dat wel.

Gelukkig is er de verhuis volgende week en dus niet veel tijd om ermee bezig te zijn en ik laat jullie even meegenieten van onze wandeling…, de jacaranda’s zal voor een volgende keer zijn.

De letters boven het ziekenhuis heb ik er uiteraard zelf bij gezet voor de duidelijkheid.

*Z & Z ziekenhuis en zee...

 Not me!

Jullie hebben maartse buien en aprilse grillen, wij hebben May grey en June gloom. Jullie zijn ervan af, wij zitten er middenin. Niet dat ik het erg vind, mij kan het niet deren, wat minder uren zon en toch warm, het mag nog even blijven zo.

May gray hebben we gehad, maar niet veel van gemerkt. Soms was het wel wat overdekt ’s ochtends, een uurtje later weer volop zon.
June gloom nu. Al een aantal keer kregen we ‘s nachts wat miezelregen en ’s ochtends hangt een grijze wolkensluier over de hemel, die gelukkig in de loop van de voormiddag helemaal wegtrekt. Vorig jaar waren we hier in juni op huizenjacht, niet veel gemerkt van die gloom toen, wat ik me herinner is dat het schroeiend heet was. Deze grijze periode varieert een beetje van jaar tot jaar, afhankelijk van La Niña, die koudere oceaanstromen dichterbij de kust brengt.

Dit verschijnsel wordt veroorzaakt wanneer warme landlucht over het koele oceaanwater blaast en zo vochtige wolkensluiers vormt. Door het feit dat we zo kort bij de kust wonen 'genieten' we van dit weerfenomeen. Een paar kilometer verder het binnenland in is hier niets van te merken.
Zo hebben de Californiens dus ook hun variant van voorjaarsdepressie, nl. seasonal affective disorder. Believe it or not.
Hierbij een grafiek van het percentage uren zonneschijn.

Wat brengt juni nog? De Jacaranda’s die in volle bloei staan. Wondermooi. Deze foto’s heb ik van het internet gehaald, maar moet dadelijk eens op stap met mijn fototoestel, want het is werkelijk de moeite waard. Hele straten kleuren paars met deze prachtige bloemen en onder de bomen ligt een heus bloementapijt.

 
Hoogtijd dus om wat plaatjes te kieken, vooraleer al dat mooie paars straks vies bruin wordt. Alhoewel ik denk dat hier nog niet zo snel zal gebeuren, straten en tuinen worden hier altijd perfect onderhouden, aan Mexicaanse tuinmannen geen gebrek.

Niets af te keuren op die mannen in hun rode plunjes, maar eerlijk, ik had gehoopt op een exemplaar zoals de tuinman van desperate housewife Gabrielle in Wisteria Lane. Kies zelf maar...
                 


Dit weekend halen we de sleutel op van onze nieuwe woonst. Momenteel is het bellen naar alle mogelijke toeleveranciers, water, gas, elektriciteit, bank, verzekering…. Wij hebben hier niet zo’n ‘Do my move’ van De Post, dus is het uren aan telefoon hangen, want dat is hier jammer genoeg net zo tijdrovend als daar, van het kastje naar de muur, alle mogelijke gegevens -die ze uiteraard hebben- nog maar eens doorgeven en… wachten en doorverbonden worden en wachten en doorverbonden worden en….

Op naar het volgende telefoontje… zucht….

 

Deze nacht werd ik even wakker, helemaal slaapdronken duurde het een tijdje voor ik tot het besef kwam waar ik was. Even dacht ik dat ik in Mechelen in mijn bed lag, maar droomde gauw weer weg. Om 7u werd ik pas echt wakker en herkende het geluid van regen die gezapig druppelt. Het was vast dat vertrouwde geluid dat uren eerder mijn onderbewustzijn helemaal naar Europa vervoerde.

Om 9u had ik afspraak met…, aha, nee, geen dokter of ziekenhuis deze keer, met Niloo. Eerst de kleerkast ingedoken, op zoek naar een regenjasje. Eens wat anders, met jas en kap de fiets op, alles rook zo heerlijk, zo anders dan anders.

Niemand dus op het grote terras toen ik aankwam bij Peets’ en binnen was geen plekje meer vrij. Ann* zag me en stelde dadelijk voor een tafeltje van het terras binnen te zetten en vroeg Nick* een handje toe te steken, waarop deze argumenteerde dat ze dat niet kon maken. Klanten stonden namelijk al even lusteloos te wachten op een stoel, beker in de hand. Dat kon haar er niet van weerhouden en in geen tijd was ik geïnstalleerd, ‘because you’re special’, zei ze.

En mochten ze dat niet echt menen, wel dan spelen ze hun spel fantastisch en geniet ik er wel van. Zo ook zondagochtend toen we hartelijk verwelkomd werden door Jay en Erin*, die net op het terras stonden toen we eraan kwamen:
-‘Where have you guys been last week?’, klonk luid de bariton-stem van de kleurrijke Jay.
-'We were in Belgium!’, antwoordde ik spontaan, even enthousiast, met ook een paar decibels teveel.
-‘And you didn’t bring me any chocolates?’
-‘I’m so sorry Jay…’
-‘Oh, that’s OK, I love you guys anyway…!’
Als er nog een paar vaste klanten waren die niet wisten dat we geen Amerikanen zijn, voilà met deze waren die ineens ook op de hoogte!
Wat zal ik de hele Peets’ staff straks missen als we verhuizen….

Maar vandaag dus om 9u wandelde Niloo binnen, om 10u zouden we naar de Pilates les gaan.  Eerst een koffietje en wat bijkletsen..., om 11:45 keken we op de klok en… zaten nog steeds te tateren bij een lege kop koffie. Toen we luidop vaststelden dat we echte babbeltrienen zijn, repliceerde de dame die naast ons was komen zitten –maar uiteraard niet opgemerkt hadden- dat mensen die veel praten langer leven.
Wij –Niloo en ik- besloten daaruit: ‘if that is true, we both will live forever’.


*personeel bij Peets'
En ja, de foto is echt wel hier genomen, niet in Irvine, maar in Laguna Beach.

Ik vind het hier op mijn blogje de laatste tijd wat saai, hopelijk binnenkort weer wat pittiger verhalen. Waarschijnlijk writer’s block ofwel mijn woordenschat die hier wat aan ’t verloederen is. Dit postje wordt trouwens weer zo’n allegaartje van alles en nog wat, weer saai dus.

De vrijdag voor ons vertrek hadden we nog afspraak om een appartement te gaan bekijken in The Village (klik) en waren vastbesloten geen weken dubbele huishuur aan ons broek te laten smeren. We kenden de praatjes en kneepjes ondertussen wel, iedere keer hadden ze net hét ideale appartement op dé ideale locatie, een superpromotie, uiteraard op voorwaarde dat we direct toehapten.
Ashley had al een paar keer botgevangen bij deze Belgskes die dachten bij de pinken te zijn. Die vrijdag werden we verwacht en was ze gewapend voor de strijd. Ze had -denk ik- haar hele cursus verkoopstechnieken nog eens flink doorgenomen. We hadden wéér geluk! Er was net een appartement leeggekomen met prachtig grondplan en haar manager was gul die dag en kon ons een extra korting geven. Het was te pakken of te laten, voor zo'n aanbod stonden ze als het ware in de rij. En het was nu of nooit want vanaf half juni is het altijd superdruk en is er veel meer vraag dan aanbod…. Zo'n buitenkansje konden we toch niet links laten liggen? Enneuh... bingo! Even later ondertekenden we ons huurcontract, ingang op 7 juni, 3 weken overlapping! Goed zo Ashley, jij schopt het vast nog ver.

Geen spijt toch achteraf bekeken, want het is echt wat we willen en het geeft ons extra ruimte om de verhuis te spreiden. Zodoende kan deze stresser het allemaal rustig voorbereiden.

 
Gisteren was het hier Memorial Day, herdenking van de Amerikaanse militairen die tijdens hun dienstperiode de dood vonden. We waren uitgenodigd op een ‘Memorialday-waardige BBQ' met vette hamburgers op een sponsen broodje, daarbij aardappelsla en een heel rare bonenbereiding, blijkbaar typisch voor deze gelegenheid.

Laatste onderwerp vandaag is het beloofde relaas van mijn bezoek aan dr. F in Jette. Ze is het helemaal eens met de aanpak van dr. Alleschaatgoet, tot dusver toch. Maar vindt dat het ondertussen duidelijk genoeg is dat er terug tumoractiviteit is en zelfs al wordt de dader niet gevonden, er nodig moet worden overgeschakeld op andere (nog steeds 'milde') medicatie, nl. Faslodex of Aromasin (voor de insiders). Dat is exact wat ik voorzichtig voorstelde aan de oncoloog hier bij mijn vorig bezoek. Als ik er nu aan denk vrees ik dat het misschien net daardoor was dat hij over een mogelijke daling begon te raaskallen, omdat hij een beetje in zijn gat gebeten was dat ik zelf iets voorstelde, tja, doktoren en hun status…. Ik heb enorm veel respect voor wat ze doen en onderschat hun kennis absoluut niet, maar er zitten toch een groot aantal egotrippers bij, dat weet ik ondertussen wel.

Morgen nieuwe onderzoeken en dan benieuwd afwachten wat hij voorstelt….

 

Blij weerzien was het zondagavond, mijn broer F wachtte ons op in Zaventem en nadien kraakten we samen met mijn schoonzus C een flesje champagne. Koffers werden daar al deels uitgeladen en we waren snel een grote ballast kwijt want voor C hadden we een fototoestel meegebracht, maar F had zo maar eventjes 2 Stetson hoeden besteld (♪Eentje voor de regen en eentje voor de zon pardon...♪), afmetingen van zo’n hoedendoos hoeven er niet bij zeker? Een ruwe schatting volstaat, een doos van een goeie halve meter op nog eens een goeie halve meter en zo’n 30cm hoog. Vooraleer richting Mechelen te rijden nog even bij mijn moeder langs en dan stikkapot ons nestje in, een beetje teleurgesteld omdat ik mijn petekindje niet gezien had.

Als een blok vielen we in slaap, maar 2 uur later lagen we allebei weer klaarwakker en dat tot de ochtend. Jammer dat we ’s nachts ons schema niet konden beginnen afwerken en tot 8 uur moesten wachten vooraleer we naar het stadhuis onze nieuwe identiteitskaarten konden gaan ophalen, bezoekje aan de bank, wat boodschappen en dan met een lunchpakket richting mijn moeder, maar… de vogel was gaan vliegen!

In de namiddag naar UZ Jette. Jammer genoeg had dr. F ook geen toverstokje, maar daarover later meer. Die dag ook nog naar mijn schoonouders geweest waar we al snel gezelschap kregen van W’s broer en zijn gezinnetje en de fameuze doos Lego en de Super8-ball dankbaar in ontvangst werden genomen door M & T.

Dinsdag zag ik eindelijk B-je, mijn kleinste petekindje, amper 2 jaar maar een flink baasje dat al serieus zijn mondje roert (van wie zou hij dat hebben?). Het verantwoord speelgoed (diertjes gekocht in het Rainforest cafe, autootjes zonder batterijen…) werd in geen tijd opzij geschoven, maar die ‘mikjo’ (mikro, wel op batterijen) was een schot in de roos en algauw kregen we zijn heel liedjesrepertorium te horen, ondertussen vrolijk trappelend, schuddend en waggelend (zelf dacht hij dat het dansen was).

’s Anderendaags, mocht hij met meter en oom W op stap en toen we hem ophaalden kon hij amper wachten om met ons mee te gaan naar ‘Amejika’. Behalve dan dat het met de auto en niet met het vliegtuig was bleek hij niet echt teleurgesteld te zijn van zijn dagje Amejika, want we gingen met hem naar M & T, met wie hij het heel goed kon vinden en dat kleine hummeltje sprong als een grote mee op de ‘pjampoline’.
Leuk dagje, maar toen we daarna nog even met hem bij moeke (mijn moeder, zijn overgrootmoeder) langsgingen bleek die vogel alwéér niet thuis.

Het communiefeest van M & T –dé reden van ons bezoek- was donderdag. Het was een mooie zonnige dag, met veel lekker eten en drinken, vrolijke kinderen en allemaal gelukkige mensen…, een dagje waarop alles gewoon perfect verliep.

Vrijdag brachten we eindelijk het beloofde bezoekje aan onze buren, waar we warm onthaald werden. In de namiddag nog even langs bij de familie, wat nakaarten over het feest en dan… afscheid nemen en dat deed weer even pijn.  

Eigenlijk kwam ik deze keer niet graag naar België, ik zag er als een huis tegenop, bang van de emotie…. Er was op korte tijd zoveel veranderd, het ouderlijk huis dat leeg staat, mijn vader die er niet meer is, mijn moeder die nu in een serviceflat woont en ondertussen een witte stok heeft….
Maar hoe stralend zag ze eruit! En hoe herleeft ze helemaal! En haar flatje voelt helemaal als thuis, met vele spulletjes uit hun huis. 5 keer zijn we langs geweest, 2 keer was ze niet thuis, 1 keer hadden we gebeld, maar was ze eigenlijk double booked en 2 keer hadden we een toevalstreffer, nl. haar thuis te vinden. Het is duidelijk dat ze daar haar draai gevonden heeft, ze laat haar eten brengen, gaat op stap met vriendinnen, luistert naar audio boeken. Ze lijkt heel gelukkig en dit heeft ze echt wel verdiend na alle zorg voor mijn vader de voorbije jaren.

‘Partir c’est mourir un peu’…, maar deze keer kon dat met een heel goed gevoel.

Ik loop hier de laatste tijd zo’n beetje rond als een kip zonder kop. De dagen gaan voorbij zonder dat ik goed besef dat ze begonnen zijn. Niet dat ik zit te niksen, nee, ik heb de indruk dat ik net zo bezig ben als altijd, maar aan het einde van de dag realiseer ik me dat ik bijna niets gedaan heb. Ik heb zelfs een hele resem mails staan die nog niet beantwoord zijn, absoluut niet mijn gewoonte. Zou het misschien een ‘housewife burnout’ zijn? Of komt het door dat voorval met W dat me veel meer heeft aangegrepen dan ik eerst vermoedde en me vooral serieus aan het nadenken heeft gezet.

Of misschien ben ik toch niet zo ‘busy doing nothing’? Want terwijl ik het hier neerpen kom ik tot het besef dat er vorige week toch wat bedrijvigheid was en er een aantal zaken geweest zijn die me aan de waggel hielden en dat we daarbovenop ook een goed gevuld weekendje achter de rug hebben met o.a. een wijnproeverij.

Momenteel zit ik bij Peets’, dat was ook al 2 weken geleden. Enfin, toch op weekdagen, want een terrasje op zaterdag- en/of zondagochtend pikken we altijd mee. Een vriendin vroeg me een tijdje geleden of ik de Belgische terrasjes niet mis. Je kan uiteraard geen appelen met citroenen vergelijken, ook niet de terrassen daar met die van hier, maar als ik moet kiezen…, ik denk dat ik ondertussen meer gewonnen ben voor deze hier.

Vermits ik een ochtendmens ben, ergerde ik me ginds vaak aan het feit dat de meeste zaken in Mechelen zo laat open gaan. Ik schreef er vorig jaar zelfs een frustrerend postje (25-04) over. Hier is het ’s ochtends al heel vroeg een drukke bedoening, zowel op weekdagen als tijdens de weekends. De koffieshops openen hun deuren al rond 4 of 5 uur ’s ochtends. Op een zaterdag- of zondagochtend rond 8u begint de bedrijvigheid op de terrasjes, geen drukte, niet zoals we de overvolle terrasjes daar kennen, waar het bij mooi weer zoeken is voor een stoel, lang wachten om bediend te worden, een harmonicaspeler die vreselijke muziek speelt en zijn kleine die om een cent komt bedelen….

Maar…, je kan hier geen glaasje wijn of fris pintje bestellen, toch niet op een open terras. Geen nood, wij drinken nu met evenveel deugd ons koffietje. Het is gewoon een totaal ander concept. Je vindt hier terrassen waar je alcohol kan krijgen, maar die zijn afgesloten. Alleszins is dit ons favoriete plekje en zo vlakbij, waar we genieten met grote ‘G’. Kijk zelf maar wat je er van vindt!*
 

En ja, overal hangen vuurtjes, want ’s ochtends kan het hier in wintertijd frisjes zijn.
De eerste bezoekers die arriveren kopen een krant, ze laten die liggen en wordt nadien door de volgende gelezen, mensen zitten te ontbijten, iedereen praat met iedereen, kinderen lopen vrolijk rond, fietsers of joggers komen even uitblazen, anderen zitten daar al grote schotels Mexicaanse ‘brol’ te eten…. De niet afgesloten terrassen zijn ‘gemeenschappelijk’, je kan dus kiezen in welke zaak je bestelt of je gaat gewoon wat halen in de supermarkt.  

Verdomd, heb net iets fout gedaan in Picasa, was al mijn foto’s kwijt, heb meer dan een uur zitten knoeien om alles terug te zetten en daarna tot de slotsom gekomen dat ik maar beter gewoon alles kon deleten en opnieuw opladen.
Oh ja, en heb deze week mijn eerste echt geslaagde pizzabodem gemaakt en nu zal ik eens koekjes beginnen bakken…, en dan vraagt een mens zich af waarmee hij zijn tijd mee vult   . 

*2 fotootjes ook van de wijnproeverij. Nog nooit in mijn leven zag ik een wijnwinkel zo groot en met zo’n ruim assortiment.

Dacht niets te schrijven deze week omdat het gewoon een rustig weekje was, geen capriolen gemaakt of zo en over mijn leven van alledag hier moet ik jullie niets meer vertellen, daar weten jullie nu meer over dan ooit het geval was toen ik nog dichtbij woonde.

Ben blij dat het weekend voor de deur staat. Niet dat we veel plannen hebben, gewoon blij dat we samen wat leuke dingen kunnen doen. Nu hoor ik jullie tot hier denken dat het voor mij altijd weekend is, omdat ik niet meer werk…. En dat is zo, ik geef toe dat dit luxe is, maar eigenlijk kijk ik er nu meer naar uit dan toen ik nog werkte, al van bij het begin dat ik thuisbleef was dat zo. Vreemd, maar waar.

Eind volgende week komen we naar België voor een klein weekje. Dit weekend kunnen  we dus al een en ander beginnen klaarleggen, weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet meebrengen van kledij. Vorige keer was het volop winter toen we daar waren,  onze meeste winterspullen waren sowieso daar gebleven en de switch van warm naar kou was zo gemaakt. Maar nu? De Belgische lente? Wat kunnen we verwachten? Zon? Regen? Warm? Koud?

Ben ook bezig wat voorbereidingen te treffen in de tuin. Heb vandaag al een paar keer een koude douche over mij gekregen (deed deugd bij 27°), want ben volop bezig het sprinklersysteem aan te passen, zodat alle plantjes van water voorzien blijven tijdens onze afwezigheid. Normaal gezien zou dat zo moeten zijn, maar een aantal van die ‘drippers’ en ‘sprinklers’ zijn helemaal ondergegraven en verstopt. Dus ik vandaag op handen en voeten in de tuin op zoek naar die verstopte dingen en als ik er eindelijk eentje vond en vrijmaakte spoot het water er gegarandeerd uit in mijn richting. Ik vrees dat W er zich eens zal moeten mee bemoeien dit weekend, want er blijven nog teveel planten zonder toevoer. Lukt het niet dan komt D ondertussen de boel wel in ’t oog houden, dat beloofde ze daarnet.

Dat deed me er trouwens aan denken dat we binnenkort maar wéér eens afscheid moeten nemen van onze buren en weer moeten afwachten of we nóg eens zoveel geluk kunnen hebben als de vorige keren. Oh ja, onze verhuis, het staat ondertussen vast dat we naar een appartement gaan (geen gedoe meer met sprinklersystemen), zijn ook bijna (voor 95%) zeker van de locatie, het blijft nog even afwachten welk appartement ons zal worden toegewezen. We azen op een hoekappartement met zicht op de bergen….

Een paar weken geleden deed D, mijn buurvrouw, volgende uitspraak: diegenen die werken worden ziek van de werkdruk en diegenen die bezig zijn met solliciteren worden ziek van frustratie omdat er geen werk is…. Haar man is een aantal maanden geleden ontlagen.

Eigenlijk is die veel te hoge werkdruk niet nieuw en zeker niet typisch Amerikaans, ik kan me eigenlijk de tijd niet meer voorstellen toen die er (nog) niet was. Eén van de redenen trouwens dat we besloten naar hier te komen, niet dat we dachten dat het hier meer relax zou zijn, nee, daar hadden we ons geen illusies over gemaakt. Maar het dagdagelijkse leven zelf is hier wel een stuk makkelijker en minder stresserend, daar genieten we met volle teugen van.

W had al een aantal keer gezegd dat zijn hart ‘raar’ deed en toen hij vorige week ook nog eens pijn kreeg vond ik dat het tijd werd om een dokter te raadplegen. Wonder boven wonder nam hij de daad bij het woord. Bleek dat de bloeddruk te hoog was, wat verschillende redenen kan hebben. Eentje is zeker zijn ongerustheid over het feit dat het met mij weer de verkeerde kant opgaat (zelfs al kwam dit niet echt onverwacht) en uiteraard ook de problemen op het werk. Een stresscardiogram werd aangeraden en hij kreeg nog wat pilletjes mee ook.

W donderdag dus naar de cardioloog, ik ondertussen naar de kapper. Mijn laatste ‘haircut’ dateert van een jaar geleden, heb er ondertussen zelf al een paar keer de schaar in gezet, ik kan het me niet laten, want ga zeer tegen mijn zin naar een kapper. Ik zou W eens verrassen met mijn nieuw kopje….
En van een verrassingseffect gesproken…. Echter niet ik, maar hij zorgde daar voor, toen ik thuiskwam en een telefoontje kreeg zeggende dat ze hem in allerijl naar het Hoag Hospital in Newport Beach zouden brengen met een ambulance.  

K, de overbuurvrouw, bracht me met haar Funky Monkey Mobiel* naar de parking van de cardioloog, waar ik onze auto nam en naar Hoag raasde. Van gierende adrenaline gesproken…. Ik arriveerde 15 minuten later op de spoedafdeling, maar van patiënt WP hadden ze geen weet. Een zeer lange 10 minuten later kon ik binnen, W lag met een wirwar van draden en buisjes aan een monitor, maar zag er verder stralend uit.  

Wat was er gebeurd? Toen ze het vooronderzoek deden voor de stresstest bleek het hart zeer onregelmatig te slaan en volgens de procedures moet de patiënt dan zo snel mogelijk naar een ziekenhuis. En procedures zijn procedures bij de Amerikanen, daar kan je van op aan!  Ze mogen/durven geen enkel risico nemen, dus kreeg hij dadelijk zuurstof toegediend, werd aan een infuus gelegd en met ziekenwagen, begeleid door 5 paramedics in een grote brandweerwagen, naar het ziekenhuis gebracht. Ik vernam nadien dat zijn hart dan pas echt tekeer ging, het zou al van minder….

In het ziekenhuis bleef hij de hele namiddag aan een monitor gekoppeld, werden er nog een aantal tests gedaan en om 19u stapten we opgelucht buiten, nadat een cardioloog ons verzekerd had dat er geen reden is tot ongerustheid, dat zijn leidingen er nog heel properkes uitzien en hij zijn pilletjes in de vuilbak mocht gooien. Oef.

Bewogen dagje met toch een happy end.

*K geeft wiskunde aan hoogbegaafde kinderen, bij Math Monkey. Waar ze in België vooral minder begaafde kinderen bijles geven, doen ze dat hier voor de meer begaafde.
K heeft haar zoontje ‘Matt’ één keer met haar nieuwe firmawagen naar school gebracht, waar o.a. op staat ‘Grab Math by the tail’, ik kan me de hilariteit aan de schoolpoort zo voorstellen…. Matt rijdt sindsdien met de fiets.

 
Ik heb hier al eerder stories verteld over ‘mijn fiets en ik’, mijn roekeloos rijgedrag, dat ik overal tussen en door manoeuvreer, het feit dat ik vaak veel te veel meesleur in plaats van de auto te nemen…, maar dit verhaaltje kan er nog bij.

‘s Ochtends had ik nog een complimentje gekregen van een man die zelf elke dag fietst, maar steevast zijn koffietje gaat drinken met de auto. Hij vond dat de Californiens best, hijzelf incluis,  een voorbeeldje kunnen nemen aan het feit dat ik mijn fiets gebruik als ‘utility vehicle’.

Zo echter dacht the Irvine Police er later die dag niét over. Ik geef toe dat mijn rijgedrag er hier niet echt op verbeterd is, ik steek al eens makkelijk diagonaal een kruispunt over, of slalom kriskras tussen de auto’s op de veel te grote parkeerterreinen van winkelcentra, neem hier en daar een shortcut….

Dus moest het er eens van komen aangezien de politie in de ‘safest city’ niet veel meer te doen heeft dan wat patrouilleren om tickets te kunnen uitdelen voor te snel rijden. Je ziet ze ook wel eens verdoken opgesteld staan achter een of andere hoek. En net toen ik weer eens diagonaal het kruispunt overstak werd ik van mijn fiets gefloten en kreeg een serieuze berisping voor ‘reckless driving behaviour’.

En eigenlijk hadden ze best wat strenger kunnen zijn, want….
Ik reed verder naar ‘Toys R Us’, met het verlanglijstje van mijn 2 neefjes die in mei hun communie doen. De Lego bouwdoos was veel te groot voor mijn fietsmand, dus met die doos in een grote plastiek tas aan de hand de fiets op. Niet echt makkelijk!
Toen ik een beetje verder het licht op groen zag springen om de drukke 7-baansvak Jamboree Road over te steken ging ik wat harder op de pedalen staan, niet hard genoeg, want tegen de tijd dat ik aan de lichten kwam stonden die al terug op oranje, maar kon niet remmen want had de doos in mijn rechterhand en enkel de voorrem trekken bij hoge snelheid in een straat die bergaf gaat zou niet slim zijn.
Ook niet slim was volle gas Jamboree oversteken, waar automobilisten er niet aan denken dat een of andere fietsende weirdo hier met pak en zak de straat over rijdt…, wat voor hun telt is zo vlug mogelijk vertrekken bij groen…, en dat deden ze..., ik had op dat moment nog 2 baanvakken te gaan en zag in een flits van een seconde alle auto’s in beweging gaan, ik ben beginnen roepen en met het pak zwieren..., gelukkig kon iedereen terug stoppen…, al scheelde het maar een haar..., veel getoeter en vuisten en ik ribbes met de adrenaline gierend in mijn aderen!

Toen ik mijn verhaal ’s avonds aan W verteld was mijn tikkertje nog niet helemaal op normaal tempo…, maar kon ik vooral niet vermoeden dat dit klein bier was vergeleken met wat me de volgende dag te wachten stond.

Maar dat is een nieuw verhaal….
Aan iedereen daar een mooie feestdag (avond) gewenst en een mooi zonnig weekend, maar dat schijnt te lukken want ik zie dat de socialistische militanten daar bij 20° hun rode vlaggen konden laten waaien. 

Zondag en maandag was het hier heet, bloedheet. Gisteren was het gewoon heel heet, vandaag is het warm en deze ochtend was het zelfs een beetje ‘chilly in the house’.
De voorbije dagen gaf de zon hier van katoen. Het feestje zondag was aan de kust, waar het ‘s zomers altijd een stuk frisser is, dus realiseerden we ons niet goed hoe heet het wel was. Dat het een pak scheelt was pas duidelijk toen we ’s avonds huiswaarts reden en de thermometer iedere mijl met een graad (Fahrenheit) de hoogte in ging. 
  
Maandagochtend bleek dat Lora hier flink haar stempel gedrukt had, een aantal planten waren gewoon zwart verschroeid, van andere waren de bladeren helemaal verdord, ze kraakten als (verse) chips. Mijn kapucientjes zijn helemaal verwelkt, bloemen en bladeren. 
 
Het is uitzonderlijk ineens die grote hitte, gelukkig is het vandaag weer normaal en morgen wordt het nog wat koeler. Als  het weerbericht juist is zou het zo maar eventjes 30° F verschil zijn tussen maandag en donderdag. Dat hoeft nu ook weer niet zo nodig.

Plantjes hangen flagada, de mieren daarentegen zijn dolgelukkig in het zonnetje. Alles heb ik al geprobeerd: koffiedik, witte peper, knoflook, kruidnagel…, niets baat. Op de planten die zogezegd mieren op afstand houden (lavendel, tomaten, afrikaantjes, rozemarijn) floreren die lieve diertjes op en af dat het een lieve lust is.

Nu hoop ik dat er niemand van Gaia meeleest, want heb zelfs al geprobeerd met een mengsel van suiker en gist, daarvan zouden ze nadien in hun nest ontploffen. Heb nog geen knalletjes gehoord en de mieren blijven hoogtij vieren.
Heb die bezoekers vorig jaar eens in de keuken gehad, gelukkig was dat euvel rap opgelost. Nadat ik een paar keer een dikke streep afwas detergent met citroen aan de vensterrand gesmeerd had, bleven ze weg. Nu houdt een dikke koperdraad ze buiten, denk ik toch, ze zijn alleszins niet meer te zien.

Al deze truckjes had ik van een Belgische site geplukt en ben nu net even gaan neuzen op een .com site. Ander land, andere mieren? Want, niks witte peper of knoflook, maar: azijn, zwarte peper, munt, chilipoeder, kaneel…, of boorzuur vermengd met suiker voor het knaleffect. Zal daarmee dus eens aan de slag gaan ofwel laat ik ze gewoon hun gangetje gaan, zolang ze maar buiten het huis blijven, want ik lees net dat het niet de mieren zijn die de planten opvreten, dat ze zelfs de grond luchtig houden door die om te woelen….

Blijft de vraag: who’s eating my plants??? Tips welkom.

Om 3u gisterenmiddag werden we opgehaald om in Newport Beach het paasfeest te gaan vieren. We hadden absoluut geen idee wat we konden verwachten, we kenden de mensen niet (de ouders van George H), we wisten niet wie er kwam en met hoeveel we zouden zijn…, alleen dat er aan eten, drinken en gezelligheid geen gebrek zou zijn. Dat had G ons verzekerd en afgaande op alles wat we reeds over zijn ouders wisten, twijfelden we daar ook niet aan.

Kaló Pás’ha! Het huis rook al heerlijk toen we binnenkwamen. Na een warm onthaal dook onze gastvrouw weer de keuken in. We namen eerst een kijkje in de tuin en bij het apero deden we ons tegoed aan allerlei Griekse dipsausjes, uiteraard ontbraken ook de keftedes (Griekse vleesballetjes) niet. Onze gastheer verwende ons met interessante weetjes. Hij is nl. een chemicus en heeft ooit schoonheidsproducten en shampoos ontworpen en op de markt gebracht. We wisten al heel snel waarom een shampoo voor lang haar anders is van samenstelling dan eentje voor kort haar, waarom we geen fortuinen moeten geven aan antirimpel crèmes… en nog zoveel meer. In zijn garage brouwt hij nog steeds voor eigen gebruik.   

Tijd om aan tafel te gaan, waar in het midden een schaal stond met rood geverfde eieren, de kokkina. Al heel snel kwam de gastvrouw haar verteltalent boven en kregen we het hele verhaal over de eieren te horen.
La grande bouffe kon nu beginnen. Eerst kregen we een zeer rijke dikke soep met citroensmaak, magiritsa, wat meteen de aanzet was voor het volgende verhaal, over de soep dus, die oorspronkelijk bereid werd met orgaanvlees en waarom zij dat niet doet en en en….
Daarna aten we pastitio (pastaschotel met vlees en kaassaus), groenten en melklam, gebakken patatjes en tsoureki (paasbrood). Alles nog eens rijkelijk overgoten met heerlijke verhalen, over Grieks eten, cultuur en gewoonten.

Naarmate de maaltijd vorderde bleek dat deze dame, naast een passie voor koken en eten, ook een grote honger heeft naar alle mogelijke geschiedenisboeken, die ze naar eigen zeggen verslint. In een Engels met pittig Grieks accent vertelde ze honderduit verhalen die teruggingen tot voor JC.. Iedereen, oh ja, we aren met 9, hing aan haar lippen. Bij de koffie waren er nog een aantal huisbereide zoetigheden, baklava, halvah, bezedes….  

Toen de eerste gasten wilden vertrekken en G aan zijn ma’s mouw trok om het overgebleven eten te verdelen onder de gasten, merkte ik pas hoe laat het al was. In de keuken werd alles netjes ge-Ziploc-ked, dat is het woord dat ze hier gebruiken om kliekjes te verpakken in folie of plastiek zakjes. I ziploc, you ziploc, we all ziploc…. Ziploc, hier de plastiek zakjes, onze ‘tupperwarepottekes’ zeg maar.

Vanochtend heb ik tsoureki gegeten met een kopje thee, vanavond staat er pastitio op het menu.
Ik vraag me af, van wie zou G zijn verteltalent nu eigenlijk geërfd hebben…?

…wat nu weer? Wel, de verhuiskoorts! Nu al? Of we al iets gevonden hebben? Wel nee (of toch?), maar één ding is zeker, het wordt een appartement.

Ik woon hier graag en absoluut geen spijt dat ik het nog eens ‘geprobeerd’ heb, maar ik weet het nu echt wel, ik ben geen huisjesmens. Misschien een beetje nillens willens, ik heb namelijk een paar Hyacinth Bucket trekjes, wil het graag een beetje netjes en doe het liefst alles zelf. Vermits er ondertussen flink wat sleet zit op de scharnieren, trekt ‘the lady of the house’ met veel plezier terug naar een appartement.

Het tuintje zal ik wel wat missen, niet al te erg, want had gehoopt volop kruiden te kweken en dat valt dik tegen in deze dorre grond die ook nog eens vol mieren en andere kruipend ongedierte zit. Die gasten vieren hier hoogtij, wat wil je, droog en warm. Muggen daarentegen hebben  we helemaal niet, wegens te droog. Op je terras zitten dus zonder een laag anti muggensmeersels en stinkende citronelle-kaarsen en lekker slapen met deuren en ramen wagenwijd open, zonder getergd te worden door die vervelende zoemende creaturen..., gewoon zàààlig!

De verhuis nu…. Ik heb dus een aantal verwoede pogingen gedaan om kruiden te kweken, de eerste scheutjes die fris groen uit de grond kwamen werden helemaal opgevreten door die kleine beestjes en toen ik er eindelijk in geslaagd was die jongens wat op afstand te houden kwam het wasbeertje amok maken.

Nu er eindelijk wat schot in de zaak is gekomen en ik takjes munt kan knippen, tijm, rozemarijn..., of een kapucientje voor de sla..., ga ik niet alles achterlaten zoals vorig jaar (zie postje van 9 april). Nee, niet deze keer. Duuuuus ben ik deze morgen volop begonnen al mijn kweeksels in potten te verplanten, eerste stap van de verhuis. Ze laten momenteel hun oren nog wat hangen, vooral de raketsla en basilicum die sowieso al een ramp zijn. Echt gelukkig lijken ze niet met wat ik hun heb aangedaan. Ik zal er de komende dagen regelmatig eens een klapke moeten mee doen, vrees ik.

En voilà, het weekend staat weer voor de deur en dankzij een paar reacties op mijn vorig postje, in mijn mailbox en op de blog, zie ik het weer helemaal zitten. Want ik heb geen reden om al zo in paniek te slaan, ik ben eigenlijk een echte geluksvogel dat de kankercellen zich al zo lang gedeisd houden met medicatie die een normaal (rustig) leven toelaten. Dit is geen primaire kanker, waar zo snel mogelijk moet worden ingegrepen, dit is een uitzaaiing en daarvoor gelden andere regels, ik wéét dat, toch moest ik er weer even door een paar lotgenootjes aan herinnerd worden. Dus eigenlijk, hoe langer we een nieuwe behandeling kunnen uitstellen hoe beter.

Ondertussen luister ik weer naar dat engeltje op mijn andere schouder dat daar al zoveel langer zit, maar zich blijkbaar even liet intimideren door dat lastig kwelduiveltje.