Ik loop hier de laatste tijd zo’n beetje rond als een kip zonder kop. De dagen gaan voorbij zonder dat ik goed besef dat ze begonnen zijn. Niet dat ik zit te niksen, nee, ik heb de indruk dat ik net zo bezig ben als altijd, maar aan het einde van de dag realiseer ik me dat ik bijna niets gedaan heb. Ik heb zelfs een hele resem mails staan die nog niet beantwoord zijn, absoluut niet mijn gewoonte. Zou het misschien een ‘housewife burnout’ zijn? Of komt het door dat voorval met W dat me veel meer heeft aangegrepen dan ik eerst vermoedde en me vooral serieus aan het nadenken heeft gezet.

Of misschien ben ik toch niet zo ‘busy doing nothing’? Want terwijl ik het hier neerpen kom ik tot het besef dat er vorige week toch wat bedrijvigheid was en er een aantal zaken geweest zijn die me aan de waggel hielden en dat we daarbovenop ook een goed gevuld weekendje achter de rug hebben met o.a. een wijnproeverij.

Momenteel zit ik bij Peets’, dat was ook al 2 weken geleden. Enfin, toch op weekdagen, want een terrasje op zaterdag- en/of zondagochtend pikken we altijd mee. Een vriendin vroeg me een tijdje geleden of ik de Belgische terrasjes niet mis. Je kan uiteraard geen appelen met citroenen vergelijken, ook niet de terrassen daar met die van hier, maar als ik moet kiezen…, ik denk dat ik ondertussen meer gewonnen ben voor deze hier.

Vermits ik een ochtendmens ben, ergerde ik me ginds vaak aan het feit dat de meeste zaken in Mechelen zo laat open gaan. Ik schreef er vorig jaar zelfs een frustrerend postje (25-04) over. Hier is het ’s ochtends al heel vroeg een drukke bedoening, zowel op weekdagen als tijdens de weekends. De koffieshops openen hun deuren al rond 4 of 5 uur ’s ochtends. Op een zaterdag- of zondagochtend rond 8u begint de bedrijvigheid op de terrasjes, geen drukte, niet zoals we de overvolle terrasjes daar kennen, waar het bij mooi weer zoeken is voor een stoel, lang wachten om bediend te worden, een harmonicaspeler die vreselijke muziek speelt en zijn kleine die om een cent komt bedelen….

Maar…, je kan hier geen glaasje wijn of fris pintje bestellen, toch niet op een open terras. Geen nood, wij drinken nu met evenveel deugd ons koffietje. Het is gewoon een totaal ander concept. Je vindt hier terrassen waar je alcohol kan krijgen, maar die zijn afgesloten. Alleszins is dit ons favoriete plekje en zo vlakbij, waar we genieten met grote ‘G’. Kijk zelf maar wat je er van vindt!*
 

En ja, overal hangen vuurtjes, want ’s ochtends kan het hier in wintertijd frisjes zijn.
De eerste bezoekers die arriveren kopen een krant, ze laten die liggen en wordt nadien door de volgende gelezen, mensen zitten te ontbijten, iedereen praat met iedereen, kinderen lopen vrolijk rond, fietsers of joggers komen even uitblazen, anderen zitten daar al grote schotels Mexicaanse ‘brol’ te eten…. De niet afgesloten terrassen zijn ‘gemeenschappelijk’, je kan dus kiezen in welke zaak je bestelt of je gaat gewoon wat halen in de supermarkt.  

Verdomd, heb net iets fout gedaan in Picasa, was al mijn foto’s kwijt, heb meer dan een uur zitten knoeien om alles terug te zetten en daarna tot de slotsom gekomen dat ik maar beter gewoon alles kon deleten en opnieuw opladen.
Oh ja, en heb deze week mijn eerste echt geslaagde pizzabodem gemaakt en nu zal ik eens koekjes beginnen bakken…, en dan vraagt een mens zich af waarmee hij zijn tijd mee vult   . 

*2 fotootjes ook van de wijnproeverij. Nog nooit in mijn leven zag ik een wijnwinkel zo groot en met zo’n ruim assortiment.

Dacht niets te schrijven deze week omdat het gewoon een rustig weekje was, geen capriolen gemaakt of zo en over mijn leven van alledag hier moet ik jullie niets meer vertellen, daar weten jullie nu meer over dan ooit het geval was toen ik nog dichtbij woonde.

Ben blij dat het weekend voor de deur staat. Niet dat we veel plannen hebben, gewoon blij dat we samen wat leuke dingen kunnen doen. Nu hoor ik jullie tot hier denken dat het voor mij altijd weekend is, omdat ik niet meer werk…. En dat is zo, ik geef toe dat dit luxe is, maar eigenlijk kijk ik er nu meer naar uit dan toen ik nog werkte, al van bij het begin dat ik thuisbleef was dat zo. Vreemd, maar waar.

Eind volgende week komen we naar België voor een klein weekje. Dit weekend kunnen  we dus al een en ander beginnen klaarleggen, weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet meebrengen van kledij. Vorige keer was het volop winter toen we daar waren,  onze meeste winterspullen waren sowieso daar gebleven en de switch van warm naar kou was zo gemaakt. Maar nu? De Belgische lente? Wat kunnen we verwachten? Zon? Regen? Warm? Koud?

Ben ook bezig wat voorbereidingen te treffen in de tuin. Heb vandaag al een paar keer een koude douche over mij gekregen (deed deugd bij 27°), want ben volop bezig het sprinklersysteem aan te passen, zodat alle plantjes van water voorzien blijven tijdens onze afwezigheid. Normaal gezien zou dat zo moeten zijn, maar een aantal van die ‘drippers’ en ‘sprinklers’ zijn helemaal ondergegraven en verstopt. Dus ik vandaag op handen en voeten in de tuin op zoek naar die verstopte dingen en als ik er eindelijk eentje vond en vrijmaakte spoot het water er gegarandeerd uit in mijn richting. Ik vrees dat W er zich eens zal moeten mee bemoeien dit weekend, want er blijven nog teveel planten zonder toevoer. Lukt het niet dan komt D ondertussen de boel wel in ’t oog houden, dat beloofde ze daarnet.

Dat deed me er trouwens aan denken dat we binnenkort maar wéér eens afscheid moeten nemen van onze buren en weer moeten afwachten of we nóg eens zoveel geluk kunnen hebben als de vorige keren. Oh ja, onze verhuis, het staat ondertussen vast dat we naar een appartement gaan (geen gedoe meer met sprinklersystemen), zijn ook bijna (voor 95%) zeker van de locatie, het blijft nog even afwachten welk appartement ons zal worden toegewezen. We azen op een hoekappartement met zicht op de bergen….

Een paar weken geleden deed D, mijn buurvrouw, volgende uitspraak: diegenen die werken worden ziek van de werkdruk en diegenen die bezig zijn met solliciteren worden ziek van frustratie omdat er geen werk is…. Haar man is een aantal maanden geleden ontlagen.

Eigenlijk is die veel te hoge werkdruk niet nieuw en zeker niet typisch Amerikaans, ik kan me eigenlijk de tijd niet meer voorstellen toen die er (nog) niet was. Eén van de redenen trouwens dat we besloten naar hier te komen, niet dat we dachten dat het hier meer relax zou zijn, nee, daar hadden we ons geen illusies over gemaakt. Maar het dagdagelijkse leven zelf is hier wel een stuk makkelijker en minder stresserend, daar genieten we met volle teugen van.

W had al een aantal keer gezegd dat zijn hart ‘raar’ deed en toen hij vorige week ook nog eens pijn kreeg vond ik dat het tijd werd om een dokter te raadplegen. Wonder boven wonder nam hij de daad bij het woord. Bleek dat de bloeddruk te hoog was, wat verschillende redenen kan hebben. Eentje is zeker zijn ongerustheid over het feit dat het met mij weer de verkeerde kant opgaat (zelfs al kwam dit niet echt onverwacht) en uiteraard ook de problemen op het werk. Een stresscardiogram werd aangeraden en hij kreeg nog wat pilletjes mee ook.

W donderdag dus naar de cardioloog, ik ondertussen naar de kapper. Mijn laatste ‘haircut’ dateert van een jaar geleden, heb er ondertussen zelf al een paar keer de schaar in gezet, ik kan het me niet laten, want ga zeer tegen mijn zin naar een kapper. Ik zou W eens verrassen met mijn nieuw kopje….
En van een verrassingseffect gesproken…. Echter niet ik, maar hij zorgde daar voor, toen ik thuiskwam en een telefoontje kreeg zeggende dat ze hem in allerijl naar het Hoag Hospital in Newport Beach zouden brengen met een ambulance.  

K, de overbuurvrouw, bracht me met haar Funky Monkey Mobiel* naar de parking van de cardioloog, waar ik onze auto nam en naar Hoag raasde. Van gierende adrenaline gesproken…. Ik arriveerde 15 minuten later op de spoedafdeling, maar van patiënt WP hadden ze geen weet. Een zeer lange 10 minuten later kon ik binnen, W lag met een wirwar van draden en buisjes aan een monitor, maar zag er verder stralend uit.  

Wat was er gebeurd? Toen ze het vooronderzoek deden voor de stresstest bleek het hart zeer onregelmatig te slaan en volgens de procedures moet de patiënt dan zo snel mogelijk naar een ziekenhuis. En procedures zijn procedures bij de Amerikanen, daar kan je van op aan!  Ze mogen/durven geen enkel risico nemen, dus kreeg hij dadelijk zuurstof toegediend, werd aan een infuus gelegd en met ziekenwagen, begeleid door 5 paramedics in een grote brandweerwagen, naar het ziekenhuis gebracht. Ik vernam nadien dat zijn hart dan pas echt tekeer ging, het zou al van minder….

In het ziekenhuis bleef hij de hele namiddag aan een monitor gekoppeld, werden er nog een aantal tests gedaan en om 19u stapten we opgelucht buiten, nadat een cardioloog ons verzekerd had dat er geen reden is tot ongerustheid, dat zijn leidingen er nog heel properkes uitzien en hij zijn pilletjes in de vuilbak mocht gooien. Oef.

Bewogen dagje met toch een happy end.

*K geeft wiskunde aan hoogbegaafde kinderen, bij Math Monkey. Waar ze in België vooral minder begaafde kinderen bijles geven, doen ze dat hier voor de meer begaafde.
K heeft haar zoontje ‘Matt’ één keer met haar nieuwe firmawagen naar school gebracht, waar o.a. op staat ‘Grab Math by the tail’, ik kan me de hilariteit aan de schoolpoort zo voorstellen…. Matt rijdt sindsdien met de fiets.

 
Ik heb hier al eerder stories verteld over ‘mijn fiets en ik’, mijn roekeloos rijgedrag, dat ik overal tussen en door manoeuvreer, het feit dat ik vaak veel te veel meesleur in plaats van de auto te nemen…, maar dit verhaaltje kan er nog bij.

‘s Ochtends had ik nog een complimentje gekregen van een man die zelf elke dag fietst, maar steevast zijn koffietje gaat drinken met de auto. Hij vond dat de Californiens best, hijzelf incluis,  een voorbeeldje kunnen nemen aan het feit dat ik mijn fiets gebruik als ‘utility vehicle’.

Zo echter dacht the Irvine Police er later die dag niét over. Ik geef toe dat mijn rijgedrag er hier niet echt op verbeterd is, ik steek al eens makkelijk diagonaal een kruispunt over, of slalom kriskras tussen de auto’s op de veel te grote parkeerterreinen van winkelcentra, neem hier en daar een shortcut….

Dus moest het er eens van komen aangezien de politie in de ‘safest city’ niet veel meer te doen heeft dan wat patrouilleren om tickets te kunnen uitdelen voor te snel rijden. Je ziet ze ook wel eens verdoken opgesteld staan achter een of andere hoek. En net toen ik weer eens diagonaal het kruispunt overstak werd ik van mijn fiets gefloten en kreeg een serieuze berisping voor ‘reckless driving behaviour’.

En eigenlijk hadden ze best wat strenger kunnen zijn, want….
Ik reed verder naar ‘Toys R Us’, met het verlanglijstje van mijn 2 neefjes die in mei hun communie doen. De Lego bouwdoos was veel te groot voor mijn fietsmand, dus met die doos in een grote plastiek tas aan de hand de fiets op. Niet echt makkelijk!
Toen ik een beetje verder het licht op groen zag springen om de drukke 7-baansvak Jamboree Road over te steken ging ik wat harder op de pedalen staan, niet hard genoeg, want tegen de tijd dat ik aan de lichten kwam stonden die al terug op oranje, maar kon niet remmen want had de doos in mijn rechterhand en enkel de voorrem trekken bij hoge snelheid in een straat die bergaf gaat zou niet slim zijn.
Ook niet slim was volle gas Jamboree oversteken, waar automobilisten er niet aan denken dat een of andere fietsende weirdo hier met pak en zak de straat over rijdt…, wat voor hun telt is zo vlug mogelijk vertrekken bij groen…, en dat deden ze..., ik had op dat moment nog 2 baanvakken te gaan en zag in een flits van een seconde alle auto’s in beweging gaan, ik ben beginnen roepen en met het pak zwieren..., gelukkig kon iedereen terug stoppen…, al scheelde het maar een haar..., veel getoeter en vuisten en ik ribbes met de adrenaline gierend in mijn aderen!

Toen ik mijn verhaal ’s avonds aan W verteld was mijn tikkertje nog niet helemaal op normaal tempo…, maar kon ik vooral niet vermoeden dat dit klein bier was vergeleken met wat me de volgende dag te wachten stond.

Maar dat is een nieuw verhaal….
Aan iedereen daar een mooie feestdag (avond) gewenst en een mooi zonnig weekend, maar dat schijnt te lukken want ik zie dat de socialistische militanten daar bij 20° hun rode vlaggen konden laten waaien. 

Zondag en maandag was het hier heet, bloedheet. Gisteren was het gewoon heel heet, vandaag is het warm en deze ochtend was het zelfs een beetje ‘chilly in the house’.
De voorbije dagen gaf de zon hier van katoen. Het feestje zondag was aan de kust, waar het ‘s zomers altijd een stuk frisser is, dus realiseerden we ons niet goed hoe heet het wel was. Dat het een pak scheelt was pas duidelijk toen we ’s avonds huiswaarts reden en de thermometer iedere mijl met een graad (Fahrenheit) de hoogte in ging. 
  
Maandagochtend bleek dat Lora hier flink haar stempel gedrukt had, een aantal planten waren gewoon zwart verschroeid, van andere waren de bladeren helemaal verdord, ze kraakten als (verse) chips. Mijn kapucientjes zijn helemaal verwelkt, bloemen en bladeren. 
 
Het is uitzonderlijk ineens die grote hitte, gelukkig is het vandaag weer normaal en morgen wordt het nog wat koeler. Als  het weerbericht juist is zou het zo maar eventjes 30° F verschil zijn tussen maandag en donderdag. Dat hoeft nu ook weer niet zo nodig.

Plantjes hangen flagada, de mieren daarentegen zijn dolgelukkig in het zonnetje. Alles heb ik al geprobeerd: koffiedik, witte peper, knoflook, kruidnagel…, niets baat. Op de planten die zogezegd mieren op afstand houden (lavendel, tomaten, afrikaantjes, rozemarijn) floreren die lieve diertjes op en af dat het een lieve lust is.

Nu hoop ik dat er niemand van Gaia meeleest, want heb zelfs al geprobeerd met een mengsel van suiker en gist, daarvan zouden ze nadien in hun nest ontploffen. Heb nog geen knalletjes gehoord en de mieren blijven hoogtij vieren.
Heb die bezoekers vorig jaar eens in de keuken gehad, gelukkig was dat euvel rap opgelost. Nadat ik een paar keer een dikke streep afwas detergent met citroen aan de vensterrand gesmeerd had, bleven ze weg. Nu houdt een dikke koperdraad ze buiten, denk ik toch, ze zijn alleszins niet meer te zien.

Al deze truckjes had ik van een Belgische site geplukt en ben nu net even gaan neuzen op een .com site. Ander land, andere mieren? Want, niks witte peper of knoflook, maar: azijn, zwarte peper, munt, chilipoeder, kaneel…, of boorzuur vermengd met suiker voor het knaleffect. Zal daarmee dus eens aan de slag gaan ofwel laat ik ze gewoon hun gangetje gaan, zolang ze maar buiten het huis blijven, want ik lees net dat het niet de mieren zijn die de planten opvreten, dat ze zelfs de grond luchtig houden door die om te woelen….

Blijft de vraag: who’s eating my plants??? Tips welkom.

Om 3u gisterenmiddag werden we opgehaald om in Newport Beach het paasfeest te gaan vieren. We hadden absoluut geen idee wat we konden verwachten, we kenden de mensen niet (de ouders van George H), we wisten niet wie er kwam en met hoeveel we zouden zijn…, alleen dat er aan eten, drinken en gezelligheid geen gebrek zou zijn. Dat had G ons verzekerd en afgaande op alles wat we reeds over zijn ouders wisten, twijfelden we daar ook niet aan.

Kaló Pás’ha! Het huis rook al heerlijk toen we binnenkwamen. Na een warm onthaal dook onze gastvrouw weer de keuken in. We namen eerst een kijkje in de tuin en bij het apero deden we ons tegoed aan allerlei Griekse dipsausjes, uiteraard ontbraken ook de keftedes (Griekse vleesballetjes) niet. Onze gastheer verwende ons met interessante weetjes. Hij is nl. een chemicus en heeft ooit schoonheidsproducten en shampoos ontworpen en op de markt gebracht. We wisten al heel snel waarom een shampoo voor lang haar anders is van samenstelling dan eentje voor kort haar, waarom we geen fortuinen moeten geven aan antirimpel crèmes… en nog zoveel meer. In zijn garage brouwt hij nog steeds voor eigen gebruik.   

Tijd om aan tafel te gaan, waar in het midden een schaal stond met rood geverfde eieren, de kokkina. Al heel snel kwam de gastvrouw haar verteltalent boven en kregen we het hele verhaal over de eieren te horen.
La grande bouffe kon nu beginnen. Eerst kregen we een zeer rijke dikke soep met citroensmaak, magiritsa, wat meteen de aanzet was voor het volgende verhaal, over de soep dus, die oorspronkelijk bereid werd met orgaanvlees en waarom zij dat niet doet en en en….
Daarna aten we pastitio (pastaschotel met vlees en kaassaus), groenten en melklam, gebakken patatjes en tsoureki (paasbrood). Alles nog eens rijkelijk overgoten met heerlijke verhalen, over Grieks eten, cultuur en gewoonten.

Naarmate de maaltijd vorderde bleek dat deze dame, naast een passie voor koken en eten, ook een grote honger heeft naar alle mogelijke geschiedenisboeken, die ze naar eigen zeggen verslint. In een Engels met pittig Grieks accent vertelde ze honderduit verhalen die teruggingen tot voor JC.. Iedereen, oh ja, we aren met 9, hing aan haar lippen. Bij de koffie waren er nog een aantal huisbereide zoetigheden, baklava, halvah, bezedes….  

Toen de eerste gasten wilden vertrekken en G aan zijn ma’s mouw trok om het overgebleven eten te verdelen onder de gasten, merkte ik pas hoe laat het al was. In de keuken werd alles netjes ge-Ziploc-ked, dat is het woord dat ze hier gebruiken om kliekjes te verpakken in folie of plastiek zakjes. I ziploc, you ziploc, we all ziploc…. Ziploc, hier de plastiek zakjes, onze ‘tupperwarepottekes’ zeg maar.

Vanochtend heb ik tsoureki gegeten met een kopje thee, vanavond staat er pastitio op het menu.
Ik vraag me af, van wie zou G zijn verteltalent nu eigenlijk geërfd hebben…?

…wat nu weer? Wel, de verhuiskoorts! Nu al? Of we al iets gevonden hebben? Wel nee (of toch?), maar één ding is zeker, het wordt een appartement.

Ik woon hier graag en absoluut geen spijt dat ik het nog eens ‘geprobeerd’ heb, maar ik weet het nu echt wel, ik ben geen huisjesmens. Misschien een beetje nillens willens, ik heb namelijk een paar Hyacinth Bucket trekjes, wil het graag een beetje netjes en doe het liefst alles zelf. Vermits er ondertussen flink wat sleet zit op de scharnieren, trekt ‘the lady of the house’ met veel plezier terug naar een appartement.

Het tuintje zal ik wel wat missen, niet al te erg, want had gehoopt volop kruiden te kweken en dat valt dik tegen in deze dorre grond die ook nog eens vol mieren en andere kruipend ongedierte zit. Die gasten vieren hier hoogtij, wat wil je, droog en warm. Muggen daarentegen hebben  we helemaal niet, wegens te droog. Op je terras zitten dus zonder een laag anti muggensmeersels en stinkende citronelle-kaarsen en lekker slapen met deuren en ramen wagenwijd open, zonder getergd te worden door die vervelende zoemende creaturen..., gewoon zàààlig!

De verhuis nu…. Ik heb dus een aantal verwoede pogingen gedaan om kruiden te kweken, de eerste scheutjes die fris groen uit de grond kwamen werden helemaal opgevreten door die kleine beestjes en toen ik er eindelijk in geslaagd was die jongens wat op afstand te houden kwam het wasbeertje amok maken.

Nu er eindelijk wat schot in de zaak is gekomen en ik takjes munt kan knippen, tijm, rozemarijn..., of een kapucientje voor de sla..., ga ik niet alles achterlaten zoals vorig jaar (zie postje van 9 april). Nee, niet deze keer. Duuuuus ben ik deze morgen volop begonnen al mijn kweeksels in potten te verplanten, eerste stap van de verhuis. Ze laten momenteel hun oren nog wat hangen, vooral de raketsla en basilicum die sowieso al een ramp zijn. Echt gelukkig lijken ze niet met wat ik hun heb aangedaan. Ik zal er de komende dagen regelmatig eens een klapke moeten mee doen, vrees ik.

En voilà, het weekend staat weer voor de deur en dankzij een paar reacties op mijn vorig postje, in mijn mailbox en op de blog, zie ik het weer helemaal zitten. Want ik heb geen reden om al zo in paniek te slaan, ik ben eigenlijk een echte geluksvogel dat de kankercellen zich al zo lang gedeisd houden met medicatie die een normaal (rustig) leven toelaten. Dit is geen primaire kanker, waar zo snel mogelijk moet worden ingegrepen, dit is een uitzaaiing en daarvoor gelden andere regels, ik wéét dat, toch moest ik er weer even door een paar lotgenootjes aan herinnerd worden. Dus eigenlijk, hoe langer we een nieuwe behandeling kunnen uitstellen hoe beter.

Ondertussen luister ik weer naar dat engeltje op mijn andere schouder dat daar al zoveel langer zit, maar zich blijkbaar even liet intimideren door dat lastig kwelduiveltje.

Hier zit het paasweekend erop, 2^e paasdag is geen verlofdag. W is deze morgen vertrokken met pak en zak, want deze namiddag vliegt hij naar Houston, tot donderdag. Ik was graag meegegaan, maar het was weer eens een beslissing van de laatste minuut, te laat dus om mee te gaan.

Over de huizenjacht zal ik het even niet meer hebben, wordt stilaan wat afgezaagd. Gelukkig kon W me overhalen om zondag eens wat anders doen. Dat lukte hem makkelijk omdat we zaterdag iets gezien hadden dat ons allebei supergoed aanstaat.

7 uur zondagochtend, ik kom beneden, W zit al aan de PC gekluisterd voor het live verslag van Paris – Roubaix. Het is eens wat anders, ’s ochtends de koers volgen. Ik mis die zondagnamiddagen wel, languit voor TV en naar de voorjaarsklassiekers kijken. Straks zal ik ook heimwee hebben als de Ronde van Frankrijk begint…, maar ja, een mens kan niet alles hebben.
Nadat Tommeke zijn schitterende overwinning behaalde (ik ben geen fan), vertrokken we naar Malibu, naar de Getty Villa, die al even bovenaan ons verlanglijstje prijkte. 

Bezoek in één woord samengevat: schitterend! Totaal anders dan het Getty Center, maar ook hier waren we helemaal onder de indruk. De Villa is Romeins geïnspireerd met prachtige collecties van kunstvoorwerpen en beeldhouwwerken, cultuur en geschiedenis van de oude Grieken, Rome en de Etrusken. Grote en kleine beelden, torso's en bustes, vazen en potten, thema’s rond de goden, verhalen over de Trojaanse oorlog… en nog zoveel meer is permanent tentoongesteld in 23 verschillende galerijen. 
Waarschijnlijk weten de meesten onder jullie dat ik van kleine beeldjes en doosjes (met dekseltje) hou, het kon dus niet op. Ik had er graag een paar meegenomen voor mijn collectie(tje)
Daarna kwam nog de kers op de taart: de prachtige kruidentuin! Ik voelde me als een kind in Disneyland. Wat kan een mens op een zondag nog zoal meer verlangen?

Als afsluitertje genoten we op het prachtig terras nog van een slechte pizza en lasagne bij een heerlijk glaasje rode wijn. Dat laatste eiste nadien zijn tol toen we in de file onder de hete zon terug richting Irvine reden. Ja, goed gelezen, genieten + slecht ging voor één keer echt samen.

Foto’s volgen…, of wat had je gedacht?

http://www.getty.edu/visit/index.html

Ik denk dat het nog maar eens een weekendje ‘huizenjagen’ wordt, al hadden we een bezoek aan de Getty Villa beter zien zitten. Deze planner wil toch eerst graag een beetje meer zekerheid ook al kan ik afleiden uit mijn ontmoetingen met realtors dat we nog tijd zat hebben.

De grote euforie van de eerste bezoekjes is een beetje getemperd, ben terug met beide voeten op de grond. Weet al dat hét perfecte appartement op dé perfecte locatie niet bestaat, het is altijd wat van het één en wat van het ander en altijd moet je een paar toegevingen doen.

Deze week ben ik  geluiden gaan spotten op de plekken waar we onze gading vonden. We waren een beetje gevallen voor een prachtig appartement, Baypointe in  Newport Beach. Klinkt al niet slecht hé? Het is aan de kust, maar niet echt vlakbij de zee, want willen liever niet middenin het drukke gedoe wonen van dagjestoeristen, surfers en zonnekloppers. Dit ligt zo’n beetje op de grens met Irvine en minder dan 15 minuten van W’s kantoor. Alles op en aan, maar… tamelijk kort bij de luchthaven. Het geluid viel wel mee, buiten kon je de vliegtuigen horen, in de auto met open raam hoorde je nauwelijks iets.
Een ander, dat ons bekoord had wegens het uitzicht op een uitgestrekt natuurgebied, grenst dan weer aan één kant aan een drukke straat. Als je een stekje krijgt aan de overkant is dat natuurlijk schitterend….
Tja, en zo is het altijd wel wat. Jim en Steve’s huis hebben we ondertussen afgeschreven, onze voorkeur gaat nog steeds naar een appartement. Dus, we keep on hunting….

Ik wens jullie allemaal een heel plezant en zonnig paasweekend!

Het hele weekend zijn we op huizenjacht geweest! Ik was al een paar dagen eerder begonnen en had al e.e.a. geëlimineerd. Zoals ik al zei, keuze zat! We hebben hoofdzakelijk appartementen bezocht van de Irvine Company, jullie begrijpen zeer zeker waarom.

Verdomme zeg, het is allemaal nog ‘bigger’ dan ik me had kunnen voorstellen, zo maar eventjes 70 van die communities zijn er hier, de kleintjes hebben zo tussen de 200 en 500 woonunits, de hele grote een 1000-tal. Vermits er hier nog genoeg ruimte is liggen ze mooi verspreid, je hebt nergens het gevoel dat er veel mensen wonen, het is er zeer rustig.

En natuurlijk, hoe meer je er ziet hoe moeilijker het wordt en hoe kieskeuriger je wordt. Zo val ik nu al over de verkeerde kleur waarin de gebouwen geschilderd zijn, of dat het geen zoutwater zwembad is, of de graniet in de keuken niet de juiste kleur heeft…. Allemaal belachelijke details, maar dat komt omdat de keuze zo groot is. De modelappartementen hebben uiteraard allemaal een zeer mooie ligging in het domein en zijn allemaal pareltjes op zich, niet ingericht door de eerste de beste. We beseffen uiteraard zeer goed dat dit een verkoopstactiek is.

Deze week heb ik ook nog afspraak met een realtor, die me een paar andere eigendommen laat zien, van privé eigenaars. Wij proberen alleszins volgend weekend een beslissing te nemen.

Eind deze week staat ook nog een bezoekje aan de oncoloog op het agenda. Spannend is het niet, want ondertussen zijn er geen verdere onderzoeken meer geweest. Ik hoop dat hij me meer kan zeggen dan ‘afwachten tot er meer duidelijke symptomen zijn’ of tenminste: ‘we zullen eens andere medicatie proberen’  en liefst van al: ‘de tumormerkers zijn helemaal gedaald, het was allemaal heisa om niets’ ….

Maar, wat is wél waar?

Dat we moeten verhuizen en de overbuur zijn huis heeft aangeboden, niét dat we bij hem intrekken, heb ik waarschijnlijk verkeerd geformuleerd, maar gewoon dat we zijn huis kunnen huren. Ze wonen namelijk in Reno en komen vaak in de weekends of vakantie naar hier. Onzekere tijden voor iedereen, ook voor Jim, dus probeert hij dit huis te verhuren en zo extra inkomsten te hebben. Ook Steve bood zijn huis aan, zij gaan vermoedelijk verhuizen.

Wáár is ook dat we logees hadden die we niet kenden, maar dat deed ik om een pleziertje te doen aan mijn buurvrouw. Ze zijn ondertussen terug het huis uit en hebben vooral het poetsgerief (detergent, spons, doek, trekkertje…) netjes onaangeroerd achtergelaten in de badkamer, de badkamer zelf was iets minder. Maar ze waren best wel discreet en heel vriendelijk.

Ondertussen zit ik niet op Jim’s of Steve’s huis te wachten en ben deze week met volle overgave op huizenjacht gegaan. Jim heeft net zijn prijs en voorwaarden doorgegeven, het zou super handig zijn qua verhuis, maar ik heb deze week een aantal appartementen gezien die me helemaal konden bekoren. Vermits er hier keuze genoeg is kijken we nog even de kat uit de boom.

Even iets over appartementen hier. Bijna altijd zijn dat ‘rental properties’, staan in een -meestal ‘gated’- community en behoren aan de Irvine Company. Heel zelden worden ze gezet om te verkopen. Iedere community heeft zijn eigen verhuurbureau en modelappartement.

In zo’n community is alle accommodatie tot in de kleinste details verzorgd en inbegrepen in de huurprijs. Altijd zijn er 1 of meer zwembaden (zoutwater) en jacuzzi’s, met de nodige ligstoelen en parasols…, patio’s met zetels en haardvuur of met tafels en bbq’s, die elke dag schoongeschrobd  worden…, een ‘business center’ open dag en nacht, waar verschillende PC’s ter beschikking staan, printers, kopieermachine, faxtoestel…. Verder is er een fitnessruimte met alle mogelijke toestellen en (this is America) boven elk toestel een TV. Het clubhouse heeft een volledig ingerichte keuken, grote flatscreen TV, salons, grote eettafel, vaak een bibliotheek, er liggen tijdschriften en kranten…. Dit is altijd open, je kan daar gaan lezen of TV kijken of gaan zitten niksen, maar je kan het ook huren voor 100$ per dag als je een groot feest wil geven of zo. De schoonmaak is in die prijs inbegrepen en op dat moment is de ruimte uiteraard niet toegankelijk voor andere gasten. Op de meeste plaatsen is ook een speelzaal, met flipper, biljart, sjoelbak, pokertafel…, ik vrees dat ik nog een aantal zaken vergeet op te noemen.  

Elk appartement is volledig ingericht, niet bemeubeld. Is voorzien van een een wasmachine en droogkast, in de de keuken is er een vaatwasser, microgolfoven, kookvuur met oven, koelkast… en 24u/24u kan je beroep doen op de technische dienst, mocht er een defect zijn of een lampje stuk of…. Daarenboven is dit zeker niet duurder dan huis …, dus…, toch terug naar een appartement…???

PS slechte foto's, ik weet het, heb ze gewoon uit de folder gehaald.

 
Dit weekend hebben we eindelijk onze logeerkamer in orde gebracht, onze eerste gasten zijn een feit. Jammer genoeg is het niet voor eigen vrienden of familie. Het zijn Dorien en haar dochter Lindsay, ze wonen in Dubai, maar zijn hier voor een paar dagen om een ‘private school’ te zoeken voor Lindsay.

De grote toeloop van Belgskes is tot nu toe uitgebleven. Toen we onze verhuisplannen aankondigden, ongeveer een jaar geleden, kon het niet op…, iedereen wou komen. Ik zat al direct met een probleem, ik die zo graag in een appartement woon zou nu een huis moeten voorzien, want als je constant met gasten zit is dat toch meer aangewezen, liefst met 3 slaapkamers, want hele families zouden komen. 
8 volle maanden verder en we hebben nog geen kat gezien.

Zoals ik al eerder vertelde, vroeg onze buurvrouw me een paar weken geleden of ik haar gasten een slaapplaats kon bieden, maandag zouden ze arriveren. Het (Ikea)bed stond nog in de verpakking in de garage, de matrassen en donsdeken onuitgepakt…. Hoog tijd dus om met de inrichting te beginnen. Zaterdag eerst nog even naar Ikea, een exacte kopie trouwens van de winkels zoals we die in België kennen, compleet met de lintmetertjes, potloden, de gangen die je nillens willens doorheen de hele winkel leiden, restaurant met zalm en balletjes, kinderopvang…, de hele reutemeteut.
Feeling homesick? Go to Ikea!

We kochten een matrasbeschermer, nachtkastjes, lampjes, extra lakens en gingen aan de slag. ’s Avonds was de B&B een feit. De buurvrouw zat vermoedelijk op de loer, want toen ik buiten de plantjes ging water geven, vroeg ze of ze even mocht komen kijken… Great!!!! Kinda nice, but it would look gorgeous (leg hier de klemtoon) with her real antique cabinet (lees ‘crap’ uit haar garage waar ze niks mee aankan en me al een tijdje probeert te verlappen). Deze anti-oude-rommelliefhebber niet gezien natuurlijk!

Nu iets anders, maar straks brei ik de 2 stukken wel aan mekaar….

Toen we hier op huizenjacht waren viel ik dadelijk voor dit huis, of eerder voor het tuintje. De eigenaars (David, Maala en 2 kleine koters) verhuisden naar Alabama. David is Luitenant Colonel bij de luchtmacht en zou daar een jaar lang een bijkomende opleiding krijgen, nadien terug naar California, maar zouden hier dan een groter huis kopen en dit blijven verhuren. Nu de economie helemaal op z’n gat ligt, hebben ze besloten nog even de kat uit de boom te kijken en toch maar terug in hun (ons) huis te trekken.

Het verband nu? Wel, nu eindelijk alles, echt alles is uitgepakt en geïnstalleerd, kunnen we weer beginnen inpakken….

We hebben daar wel altijd rekening mee gehouden, dus vinden we het niet zo erg. Ondertussen zal het ook veel makkelijker zijn om iets te zoeken, omdat we in de buurt zijn en die ook al goed kennen. Eigenlijk moeten we zelfs niet op zoek, want de tamtam doet het hier goed. Al voor we van David en Maala vernamen dat ze effectief terug in hun huis kwamen, was onze overbuur Jim zijn huis komen aanbieden, hij is de hele boel al aan ’t schilderen en zal ons zelfs helpen verhuizen. Hele scenario’s zijn al uitgewerkt, zelfs dat David met zijn gezin eventueel in Jim’s huis zou gaan wonen en wij hier kunnen blijven... Een andere buur, Steve, bood zaterdag ook zijn huis aan.

Kortom, we komen niet op straat te staan, keuze genoeg in de buurt, wij wonen hier graag en they like us here.

Deze morgen belde mijn moeder, niet uitzonderlijk, dat doet ze vaak. Eigenlijk praten we nu veel vaker met mekaar dan vroeger, nu ik in het verre Amerika zit. Ze zei dat het gesneeuwd had en net gisteren had ik mijn postje van 24 april vorig jaar bekeken waar ik een foto had gezet van een ondergesneeuwd Mechelen (nu ja…) op 24 maart 2008 en eentje van Mechelen onder de zon op 24 april.

Voor degenen die niet gaan terugkijken, hier nog eens de 2 fotootjes.

 
En hier op 24 maart? Volle zon, maar ’s ochtends nog lekker fris.