Om 3u gisterenmiddag werden we opgehaald om in Newport Beach het paasfeest te gaan vieren. We hadden absoluut geen idee wat we konden verwachten, we kenden de mensen niet (de ouders van George H), we wisten niet wie er kwam en met hoeveel we zouden zijn…, alleen dat er aan eten, drinken en gezelligheid geen gebrek zou zijn. Dat had G ons verzekerd en afgaande op alles wat we reeds over zijn ouders wisten, twijfelden we daar ook niet aan.

Kaló Pás’ha! Het huis rook al heerlijk toen we binnenkwamen. Na een warm onthaal dook onze gastvrouw weer de keuken in. We namen eerst een kijkje in de tuin en bij het apero deden we ons tegoed aan allerlei Griekse dipsausjes, uiteraard ontbraken ook de keftedes (Griekse vleesballetjes) niet. Onze gastheer verwende ons met interessante weetjes. Hij is nl. een chemicus en heeft ooit schoonheidsproducten en shampoos ontworpen en op de markt gebracht. We wisten al heel snel waarom een shampoo voor lang haar anders is van samenstelling dan eentje voor kort haar, waarom we geen fortuinen moeten geven aan antirimpel crèmes… en nog zoveel meer. In zijn garage brouwt hij nog steeds voor eigen gebruik.   

Tijd om aan tafel te gaan, waar in het midden een schaal stond met rood geverfde eieren, de kokkina. Al heel snel kwam de gastvrouw haar verteltalent boven en kregen we het hele verhaal over de eieren te horen.
La grande bouffe kon nu beginnen. Eerst kregen we een zeer rijke dikke soep met citroensmaak, magiritsa, wat meteen de aanzet was voor het volgende verhaal, over de soep dus, die oorspronkelijk bereid werd met orgaanvlees en waarom zij dat niet doet en en en….
Daarna aten we pastitio (pastaschotel met vlees en kaassaus), groenten en melklam, gebakken patatjes en tsoureki (paasbrood). Alles nog eens rijkelijk overgoten met heerlijke verhalen, over Grieks eten, cultuur en gewoonten.

Naarmate de maaltijd vorderde bleek dat deze dame, naast een passie voor koken en eten, ook een grote honger heeft naar alle mogelijke geschiedenisboeken, die ze naar eigen zeggen verslint. In een Engels met pittig Grieks accent vertelde ze honderduit verhalen die teruggingen tot voor JC.. Iedereen, oh ja, we aren met 9, hing aan haar lippen. Bij de koffie waren er nog een aantal huisbereide zoetigheden, baklava, halvah, bezedes….  

Toen de eerste gasten wilden vertrekken en G aan zijn ma’s mouw trok om het overgebleven eten te verdelen onder de gasten, merkte ik pas hoe laat het al was. In de keuken werd alles netjes ge-Ziploc-ked, dat is het woord dat ze hier gebruiken om kliekjes te verpakken in folie of plastiek zakjes. I ziploc, you ziploc, we all ziploc…. Ziploc, hier de plastiek zakjes, onze ‘tupperwarepottekes’ zeg maar.

Vanochtend heb ik tsoureki gegeten met een kopje thee, vanavond staat er pastitio op het menu.
Ik vraag me af, van wie zou G zijn verteltalent nu eigenlijk geërfd hebben…?

…wat nu weer? Wel, de verhuiskoorts! Nu al? Of we al iets gevonden hebben? Wel nee (of toch?), maar één ding is zeker, het wordt een appartement.

Ik woon hier graag en absoluut geen spijt dat ik het nog eens ‘geprobeerd’ heb, maar ik weet het nu echt wel, ik ben geen huisjesmens. Misschien een beetje nillens willens, ik heb namelijk een paar Hyacinth Bucket trekjes, wil het graag een beetje netjes en doe het liefst alles zelf. Vermits er ondertussen flink wat sleet zit op de scharnieren, trekt ‘the lady of the house’ met veel plezier terug naar een appartement.

Het tuintje zal ik wel wat missen, niet al te erg, want had gehoopt volop kruiden te kweken en dat valt dik tegen in deze dorre grond die ook nog eens vol mieren en andere kruipend ongedierte zit. Die gasten vieren hier hoogtij, wat wil je, droog en warm. Muggen daarentegen hebben  we helemaal niet, wegens te droog. Op je terras zitten dus zonder een laag anti muggensmeersels en stinkende citronelle-kaarsen en lekker slapen met deuren en ramen wagenwijd open, zonder getergd te worden door die vervelende zoemende creaturen..., gewoon zàààlig!

De verhuis nu…. Ik heb dus een aantal verwoede pogingen gedaan om kruiden te kweken, de eerste scheutjes die fris groen uit de grond kwamen werden helemaal opgevreten door die kleine beestjes en toen ik er eindelijk in geslaagd was die jongens wat op afstand te houden kwam het wasbeertje amok maken.

Nu er eindelijk wat schot in de zaak is gekomen en ik takjes munt kan knippen, tijm, rozemarijn..., of een kapucientje voor de sla..., ga ik niet alles achterlaten zoals vorig jaar (zie postje van 9 april). Nee, niet deze keer. Duuuuus ben ik deze morgen volop begonnen al mijn kweeksels in potten te verplanten, eerste stap van de verhuis. Ze laten momenteel hun oren nog wat hangen, vooral de raketsla en basilicum die sowieso al een ramp zijn. Echt gelukkig lijken ze niet met wat ik hun heb aangedaan. Ik zal er de komende dagen regelmatig eens een klapke moeten mee doen, vrees ik.

En voilà, het weekend staat weer voor de deur en dankzij een paar reacties op mijn vorig postje, in mijn mailbox en op de blog, zie ik het weer helemaal zitten. Want ik heb geen reden om al zo in paniek te slaan, ik ben eigenlijk een echte geluksvogel dat de kankercellen zich al zo lang gedeisd houden met medicatie die een normaal (rustig) leven toelaten. Dit is geen primaire kanker, waar zo snel mogelijk moet worden ingegrepen, dit is een uitzaaiing en daarvoor gelden andere regels, ik wéét dat, toch moest ik er weer even door een paar lotgenootjes aan herinnerd worden. Dus eigenlijk, hoe langer we een nieuwe behandeling kunnen uitstellen hoe beter.

Ondertussen luister ik weer naar dat engeltje op mijn andere schouder dat daar al zoveel langer zit, maar zich blijkbaar even liet intimideren door dat lastig kwelduiveltje.

Hier zit het paasweekend erop, 2^e paasdag is geen verlofdag. W is deze morgen vertrokken met pak en zak, want deze namiddag vliegt hij naar Houston, tot donderdag. Ik was graag meegegaan, maar het was weer eens een beslissing van de laatste minuut, te laat dus om mee te gaan.

Over de huizenjacht zal ik het even niet meer hebben, wordt stilaan wat afgezaagd. Gelukkig kon W me overhalen om zondag eens wat anders doen. Dat lukte hem makkelijk omdat we zaterdag iets gezien hadden dat ons allebei supergoed aanstaat.

7 uur zondagochtend, ik kom beneden, W zit al aan de PC gekluisterd voor het live verslag van Paris – Roubaix. Het is eens wat anders, ’s ochtends de koers volgen. Ik mis die zondagnamiddagen wel, languit voor TV en naar de voorjaarsklassiekers kijken. Straks zal ik ook heimwee hebben als de Ronde van Frankrijk begint…, maar ja, een mens kan niet alles hebben.
Nadat Tommeke zijn schitterende overwinning behaalde (ik ben geen fan), vertrokken we naar Malibu, naar de Getty Villa, die al even bovenaan ons verlanglijstje prijkte. 

Bezoek in één woord samengevat: schitterend! Totaal anders dan het Getty Center, maar ook hier waren we helemaal onder de indruk. De Villa is Romeins geïnspireerd met prachtige collecties van kunstvoorwerpen en beeldhouwwerken, cultuur en geschiedenis van de oude Grieken, Rome en de Etrusken. Grote en kleine beelden, torso's en bustes, vazen en potten, thema’s rond de goden, verhalen over de Trojaanse oorlog… en nog zoveel meer is permanent tentoongesteld in 23 verschillende galerijen. 
Waarschijnlijk weten de meesten onder jullie dat ik van kleine beeldjes en doosjes (met dekseltje) hou, het kon dus niet op. Ik had er graag een paar meegenomen voor mijn collectie(tje)
Daarna kwam nog de kers op de taart: de prachtige kruidentuin! Ik voelde me als een kind in Disneyland. Wat kan een mens op een zondag nog zoal meer verlangen?

Als afsluitertje genoten we op het prachtig terras nog van een slechte pizza en lasagne bij een heerlijk glaasje rode wijn. Dat laatste eiste nadien zijn tol toen we in de file onder de hete zon terug richting Irvine reden. Ja, goed gelezen, genieten + slecht ging voor één keer echt samen.

Foto’s volgen…, of wat had je gedacht?

http://www.getty.edu/visit/index.html

Ik denk dat het nog maar eens een weekendje ‘huizenjagen’ wordt, al hadden we een bezoek aan de Getty Villa beter zien zitten. Deze planner wil toch eerst graag een beetje meer zekerheid ook al kan ik afleiden uit mijn ontmoetingen met realtors dat we nog tijd zat hebben.

De grote euforie van de eerste bezoekjes is een beetje getemperd, ben terug met beide voeten op de grond. Weet al dat hét perfecte appartement op dé perfecte locatie niet bestaat, het is altijd wat van het één en wat van het ander en altijd moet je een paar toegevingen doen.

Deze week ben ik  geluiden gaan spotten op de plekken waar we onze gading vonden. We waren een beetje gevallen voor een prachtig appartement, Baypointe in  Newport Beach. Klinkt al niet slecht hé? Het is aan de kust, maar niet echt vlakbij de zee, want willen liever niet middenin het drukke gedoe wonen van dagjestoeristen, surfers en zonnekloppers. Dit ligt zo’n beetje op de grens met Irvine en minder dan 15 minuten van W’s kantoor. Alles op en aan, maar… tamelijk kort bij de luchthaven. Het geluid viel wel mee, buiten kon je de vliegtuigen horen, in de auto met open raam hoorde je nauwelijks iets.
Een ander, dat ons bekoord had wegens het uitzicht op een uitgestrekt natuurgebied, grenst dan weer aan één kant aan een drukke straat. Als je een stekje krijgt aan de overkant is dat natuurlijk schitterend….
Tja, en zo is het altijd wel wat. Jim en Steve’s huis hebben we ondertussen afgeschreven, onze voorkeur gaat nog steeds naar een appartement. Dus, we keep on hunting….

Ik wens jullie allemaal een heel plezant en zonnig paasweekend!

Het hele weekend zijn we op huizenjacht geweest! Ik was al een paar dagen eerder begonnen en had al e.e.a. geëlimineerd. Zoals ik al zei, keuze zat! We hebben hoofdzakelijk appartementen bezocht van de Irvine Company, jullie begrijpen zeer zeker waarom.

Verdomme zeg, het is allemaal nog ‘bigger’ dan ik me had kunnen voorstellen, zo maar eventjes 70 van die communities zijn er hier, de kleintjes hebben zo tussen de 200 en 500 woonunits, de hele grote een 1000-tal. Vermits er hier nog genoeg ruimte is liggen ze mooi verspreid, je hebt nergens het gevoel dat er veel mensen wonen, het is er zeer rustig.

En natuurlijk, hoe meer je er ziet hoe moeilijker het wordt en hoe kieskeuriger je wordt. Zo val ik nu al over de verkeerde kleur waarin de gebouwen geschilderd zijn, of dat het geen zoutwater zwembad is, of de graniet in de keuken niet de juiste kleur heeft…. Allemaal belachelijke details, maar dat komt omdat de keuze zo groot is. De modelappartementen hebben uiteraard allemaal een zeer mooie ligging in het domein en zijn allemaal pareltjes op zich, niet ingericht door de eerste de beste. We beseffen uiteraard zeer goed dat dit een verkoopstactiek is.

Deze week heb ik ook nog afspraak met een realtor, die me een paar andere eigendommen laat zien, van privé eigenaars. Wij proberen alleszins volgend weekend een beslissing te nemen.

Eind deze week staat ook nog een bezoekje aan de oncoloog op het agenda. Spannend is het niet, want ondertussen zijn er geen verdere onderzoeken meer geweest. Ik hoop dat hij me meer kan zeggen dan ‘afwachten tot er meer duidelijke symptomen zijn’ of tenminste: ‘we zullen eens andere medicatie proberen’  en liefst van al: ‘de tumormerkers zijn helemaal gedaald, het was allemaal heisa om niets’ ….

Maar, wat is wél waar?

Dat we moeten verhuizen en de overbuur zijn huis heeft aangeboden, niét dat we bij hem intrekken, heb ik waarschijnlijk verkeerd geformuleerd, maar gewoon dat we zijn huis kunnen huren. Ze wonen namelijk in Reno en komen vaak in de weekends of vakantie naar hier. Onzekere tijden voor iedereen, ook voor Jim, dus probeert hij dit huis te verhuren en zo extra inkomsten te hebben. Ook Steve bood zijn huis aan, zij gaan vermoedelijk verhuizen.

Wáár is ook dat we logees hadden die we niet kenden, maar dat deed ik om een pleziertje te doen aan mijn buurvrouw. Ze zijn ondertussen terug het huis uit en hebben vooral het poetsgerief (detergent, spons, doek, trekkertje…) netjes onaangeroerd achtergelaten in de badkamer, de badkamer zelf was iets minder. Maar ze waren best wel discreet en heel vriendelijk.

Ondertussen zit ik niet op Jim’s of Steve’s huis te wachten en ben deze week met volle overgave op huizenjacht gegaan. Jim heeft net zijn prijs en voorwaarden doorgegeven, het zou super handig zijn qua verhuis, maar ik heb deze week een aantal appartementen gezien die me helemaal konden bekoren. Vermits er hier keuze genoeg is kijken we nog even de kat uit de boom.

Even iets over appartementen hier. Bijna altijd zijn dat ‘rental properties’, staan in een -meestal ‘gated’- community en behoren aan de Irvine Company. Heel zelden worden ze gezet om te verkopen. Iedere community heeft zijn eigen verhuurbureau en modelappartement.

In zo’n community is alle accommodatie tot in de kleinste details verzorgd en inbegrepen in de huurprijs. Altijd zijn er 1 of meer zwembaden (zoutwater) en jacuzzi’s, met de nodige ligstoelen en parasols…, patio’s met zetels en haardvuur of met tafels en bbq’s, die elke dag schoongeschrobd  worden…, een ‘business center’ open dag en nacht, waar verschillende PC’s ter beschikking staan, printers, kopieermachine, faxtoestel…. Verder is er een fitnessruimte met alle mogelijke toestellen en (this is America) boven elk toestel een TV. Het clubhouse heeft een volledig ingerichte keuken, grote flatscreen TV, salons, grote eettafel, vaak een bibliotheek, er liggen tijdschriften en kranten…. Dit is altijd open, je kan daar gaan lezen of TV kijken of gaan zitten niksen, maar je kan het ook huren voor 100$ per dag als je een groot feest wil geven of zo. De schoonmaak is in die prijs inbegrepen en op dat moment is de ruimte uiteraard niet toegankelijk voor andere gasten. Op de meeste plaatsen is ook een speelzaal, met flipper, biljart, sjoelbak, pokertafel…, ik vrees dat ik nog een aantal zaken vergeet op te noemen.  

Elk appartement is volledig ingericht, niet bemeubeld. Is voorzien van een een wasmachine en droogkast, in de de keuken is er een vaatwasser, microgolfoven, kookvuur met oven, koelkast… en 24u/24u kan je beroep doen op de technische dienst, mocht er een defect zijn of een lampje stuk of…. Daarenboven is dit zeker niet duurder dan huis …, dus…, toch terug naar een appartement…???

PS slechte foto's, ik weet het, heb ze gewoon uit de folder gehaald.

 
Dit weekend hebben we eindelijk onze logeerkamer in orde gebracht, onze eerste gasten zijn een feit. Jammer genoeg is het niet voor eigen vrienden of familie. Het zijn Dorien en haar dochter Lindsay, ze wonen in Dubai, maar zijn hier voor een paar dagen om een ‘private school’ te zoeken voor Lindsay.

De grote toeloop van Belgskes is tot nu toe uitgebleven. Toen we onze verhuisplannen aankondigden, ongeveer een jaar geleden, kon het niet op…, iedereen wou komen. Ik zat al direct met een probleem, ik die zo graag in een appartement woon zou nu een huis moeten voorzien, want als je constant met gasten zit is dat toch meer aangewezen, liefst met 3 slaapkamers, want hele families zouden komen. 
8 volle maanden verder en we hebben nog geen kat gezien.

Zoals ik al eerder vertelde, vroeg onze buurvrouw me een paar weken geleden of ik haar gasten een slaapplaats kon bieden, maandag zouden ze arriveren. Het (Ikea)bed stond nog in de verpakking in de garage, de matrassen en donsdeken onuitgepakt…. Hoog tijd dus om met de inrichting te beginnen. Zaterdag eerst nog even naar Ikea, een exacte kopie trouwens van de winkels zoals we die in België kennen, compleet met de lintmetertjes, potloden, de gangen die je nillens willens doorheen de hele winkel leiden, restaurant met zalm en balletjes, kinderopvang…, de hele reutemeteut.
Feeling homesick? Go to Ikea!

We kochten een matrasbeschermer, nachtkastjes, lampjes, extra lakens en gingen aan de slag. ’s Avonds was de B&B een feit. De buurvrouw zat vermoedelijk op de loer, want toen ik buiten de plantjes ging water geven, vroeg ze of ze even mocht komen kijken… Great!!!! Kinda nice, but it would look gorgeous (leg hier de klemtoon) with her real antique cabinet (lees ‘crap’ uit haar garage waar ze niks mee aankan en me al een tijdje probeert te verlappen). Deze anti-oude-rommelliefhebber niet gezien natuurlijk!

Nu iets anders, maar straks brei ik de 2 stukken wel aan mekaar….

Toen we hier op huizenjacht waren viel ik dadelijk voor dit huis, of eerder voor het tuintje. De eigenaars (David, Maala en 2 kleine koters) verhuisden naar Alabama. David is Luitenant Colonel bij de luchtmacht en zou daar een jaar lang een bijkomende opleiding krijgen, nadien terug naar California, maar zouden hier dan een groter huis kopen en dit blijven verhuren. Nu de economie helemaal op z’n gat ligt, hebben ze besloten nog even de kat uit de boom te kijken en toch maar terug in hun (ons) huis te trekken.

Het verband nu? Wel, nu eindelijk alles, echt alles is uitgepakt en geïnstalleerd, kunnen we weer beginnen inpakken….

We hebben daar wel altijd rekening mee gehouden, dus vinden we het niet zo erg. Ondertussen zal het ook veel makkelijker zijn om iets te zoeken, omdat we in de buurt zijn en die ook al goed kennen. Eigenlijk moeten we zelfs niet op zoek, want de tamtam doet het hier goed. Al voor we van David en Maala vernamen dat ze effectief terug in hun huis kwamen, was onze overbuur Jim zijn huis komen aanbieden, hij is de hele boel al aan ’t schilderen en zal ons zelfs helpen verhuizen. Hele scenario’s zijn al uitgewerkt, zelfs dat David met zijn gezin eventueel in Jim’s huis zou gaan wonen en wij hier kunnen blijven... Een andere buur, Steve, bood zaterdag ook zijn huis aan.

Kortom, we komen niet op straat te staan, keuze genoeg in de buurt, wij wonen hier graag en they like us here.

Deze morgen belde mijn moeder, niet uitzonderlijk, dat doet ze vaak. Eigenlijk praten we nu veel vaker met mekaar dan vroeger, nu ik in het verre Amerika zit. Ze zei dat het gesneeuwd had en net gisteren had ik mijn postje van 24 april vorig jaar bekeken waar ik een foto had gezet van een ondergesneeuwd Mechelen (nu ja…) op 24 maart 2008 en eentje van Mechelen onder de zon op 24 april.

Voor degenen die niet gaan terugkijken, hier nog eens de 2 fotootjes.

 
En hier op 24 maart? Volle zon, maar ’s ochtends nog lekker fris.

Ondanks de muizenissen in het hoofd hebben we een prachtig weekend gehad. Zaterdag gewoon wat rondgelummeld en zondag –volgens plan dus- naar het Getty Center. Ik tril nog na als ik eraan denk.

Als de weerman er hier al eens naast zit, deze keer was zijn voorspelling goed raak. Zondagochtend rond 6u hoorden we getik buiten, tegen de tijd dat we opstonden was alles nat en de lucht helemaal grijs. Onder een dicht wolkendek vertrokken we, regenjasje voor de gelegenheid uitgehaald en hop, richting LA.

Een klein uurtje later parkeerden we onze auto voor 10$ in de grote ondergrondse parkeergarage van het Getty Center, verdere toegang is gratis. Een treintje bracht ons helemaal naar de top waar onze mond al dadelijk openviel: uitzicht op de Stille Oceaan, Los Angeles, de San Gabriel Mountains…, om van de prachtige architectuur van de gebouwen, helemaal in glas en travertijn, nog te zwijgen. Vanaf nu kon het al geen teleurstelling meer zijn, alleen dit al loonde de trip en de 10$..., en het was nog maar het begin.

Het was nog wat druilerig, dus begonnen we aan de tentoonstellingen http://www.getty.edu/visit/exhibitions/ . Ik ga er niet over uitweiden, een bezoekje aan de site zal veel duidelijk maken. Naast een aantal permanente, zijn er ook steeds verschillende tijdelijke tentoonstellingen. Zelfs iemand met een paar ‘a-culturele’ trekjes kan dit héérlijk smaken.

Bijna alle ruimtes zijn natuurlijk verlicht, dankzij de glazen buitenmuren. Een computergestuurd systeem voor de raambekleding zorgt voor de juiste lichteffecten binnen. Geen duf donker museum, maar verschillende paviljoenen met overal prachtige terrassen, zodat je steeds in en uit kan. Daar hebben we gretig gebruik van gemaakt, ik ben absoluut geen museumbezoeker, maar de grote variëteit van exposities en de mogelijkheid telkens tussenin op de terrassen even te genieten van die prachtige uitzichten maakte het gewoon top.

Toen onze culturele honger helemaal gestild was, knorde de maag. De regen was  al even opgedroogd, maar er stond nog een pittig fris windje. Tijd voor een snel hapje op een terras en nadien een wandeling in de ‘tuin’. Daar voelde ik me als een kind in een snoepwinkel! Zóóóóó mooi!  Binnen mochten we geen foto’s nemen, buiten lieten we ons helemaal gaan. Een kleine reportage hebben jullie dus nog tegoed.

Het was genieten op hoog niveau, letterlijk én figuurlijk. De ideale combinatie van cultuur en natuur! Een bezoek aan de Getty Villa in Malibu staat nu al aan de top van ons ‘to do’-lijstje!

Het weekend staat voor de deur en het zonnetje schijnt. Voor zondag staat er onweer aangekondigd, maar daar trekken we ons hier niets van aan, want dat weerbericht hier trekt nergens op, dus nog geen paniek voor de komende dagen! Zo stond er voor vandaag een grijze dag aangekondigd en er is geen wolkje te bespeuren, niet eens zo’n mooi wit schapenwolkje.

In ieder geval wilden we nog eens naar LA, het Getty Center bezoeken, dus voorlopig staat dat op het agenda voor zondag. Morgen wordt het wat flaneren en genieten en nergens aan denken, of toch proberen, na het hoopvolle telefoontje van donderdagavond.

Dokters bellen met slecht nieuws, nurses brengen het goede…. Gisteren belde nurse Denise: op de petscan was niets anders te zien behalve wat ze ook al op de CT zagen. Goed nieuws? Ja zeker, maar ik kraai geen victorie (dat is weer mijn strategisch twijfelaar gehalte), want we staan terug zo'n beetje bij ‘AF’ en alles blijft verwarrend en onduidelijk. Volgende week terug bloed laten prikken was het advies. Naast dat bloedonderzoek staat nog een darmonderzoek op het schema en wacht nog 1 resultaat af. Het blijft allemaal een beetje ‘weird’.
Want betreffende het ‘iets’ op de pancreas konden ze ook geen uitsluitsel geven, ze denken nog steeds dat het meer dan waarschijnlijk een goedaardige cyste is, maar sluiten een tumor niet uit, dus moet worden opgevolgd. Weet niet goed wat dat inhoudt, maar zal dat volgende keer aan de dokter vragen.
En voilà, dat is het zowat, toch een beetje minder beladen dan eerder deze week. Ik hoop echt dat ik het hier de komende tijd terug wat plezanter kan houden.

Hierbij wat informatie, waar de meesten onder jullie –gelukkig maar- niets aan hebben, dus ‘skip!’.
Maar mogelijk toch interessant voor de –minder gelukkige- ‘insiders’.

Ik heb echt een déjà-vu, heb dit allemaal al eens meegemaakt in Jette, toen mijn merkers een aantal jaar geleden ook zo stegen. Eigenlijk zijn er toen nóg meer onderzoeken gedaan, heb ik zelfs een hersenscan en een lumbaal punctie gehad. Ze vonden uiteindelijk 2 foci op het borstvlies, maar dat kon niet die grote stijging veroorzaakt hebben. Besluit was toen dat er elders ook tumoractiviteit was, maar wisten niet waar. Ik herinner me heel goed de woorden van de oncoloog, dat dit af en toe gebeurt en zeer ‘ambetant’ is. Net doordat ze dat woordje gebruikte heb ik het zeer goed onthouden. Meestal wordt er in zo’n geval nog even afgewacht vooraleer te beginnen behandelen, tot er meer symptomen opduiken. Raar? Voor een primaire tumor zeer zeker en zouden ze nooit afwachten, maar als het een uitzaaiing betreft is het blijkbaar minder urgent.

Vermits op dat moment de behandeling met herceptine begon zijn opmars te maken, met zeer goede resultaten, hebben ze de oude tumor opnieuw onderzocht op HER2-receptoren (de laatste jaren is dit standaard, maar toen nog niet) om te zien of ik in aanmerking kwam. Dat was niet het geval maar bij datzelfde onderzoek bleek dat indertijd een verkeerde diagnose was gesteld, nl. niet hormoongevoelig, terwijl deze analyse uitwees dat ik hoog hormoongevoelig was. Het is toen dat de antihormoonbehandeling gestart is met groot succes en onmiddellijke daling van de merkers. Blijkbaar is die ‘joker’ nu uitgewerkt.

Dus cross fingers en hopelijk vinden ze volgende week een of andere banale infectie of kronkel in mijn systeem dat gezorgd heeft voor deze verhoging of… wordt het bang afwachten tot er meer symptomen zijn en dat is... ‘ambetant’.

‘Onze’ president is op bezoek in de buurt, had mijn tuintje wat opgekrabd en wafels gebakken, maar hij liet weten dat hij dan toch niet naar Irvine komt, wel naar Costa Mesa, een 15-tal kilometer hier vandaan. Al een paar dagen voor zijn komst kampeerden honderden mensen voor de Town Hall om tickets te bemachtigen voor zijn speech. Sommigen waren goed geëquipeerd en hadden tenten bij, anderen enkel een ligstoel, of gewoon een boek en warme trui. Het deed me wat denken aan de ouders die in Vlaanderen voor de schoolpoort kamperen om hun kinderen in te schrijven.

Ik heb deugd gehad de reacties van mijn vorig postje te lezen, blij met de tekenen van herkenning. En inderdaad, FW, het was te donker in de tuin, mijn licht was uit J, hebben binnen gegeten.

Maar niet gisteravond, ben W al om 16:30 gaan ophalen en hebben een leuk terrasje uitgezocht voor een vroeg aperootje, wat gekletst en nadien iets gegeten. De dagen worden stilaan langer en vorige week zijn we overgeschakeld op zomeruur, dat maakt dat het ineens veel langer licht is, tot ongeveer 20u.
Toen we op onze terugweg aan een verkeerslicht stonden hoorde ik een ‘kedoeng kedoeng kedoeng’ geluid naast mij. Ik kijk naar rechts, zie zo’n laag bij de grond omgebouwde auto, draai mijn hoofd beleefd terug naar voor maar mijn ogen 70º naar rechts, zie een arm nonchalant uit het raampje hangen, als ik nog tot 90º naar rechts draai zie ik zijn gouden halsketting…, grappig vond ik het, ze hebben hier dus ook Johnny’s, ze zijn blijkbaar van alle tijden en alle continenten.

Vandaag geen onderzoeken! Jipieee!
...ook geen uitslagen, want belde net naar de oncoloog en kreeg een antwoordapparaat met de boodschap dat er daar vandaag niet gewerkt wordt, straks toch nog maar eens terug proberen, mogelijk is de receptioniste haar antwoordapparaat vergeten uit te zetten na de lunch...

Voilà, vandaag weer een paar onderzoeken afgerond, uiteraard nog geen resultaat. Dus mogen jullie allemaal nog wat verder duimen.

Ondertussen probeer ik positief te blijven, dat moet wel, in dit land dat optimisme predikt! Cheer up! Be happy! I had a dream! Yes, we can!  Nu denk ik van mezelf niet dat ik een pessimist ben, ook niet echt een optimist, eerder zo’n beetje een ‘defensieve pessimist’. Is het glas halfvol of halfleeg?

Door dat defensief pessimisme bereid ik mezelf voor op ‘mogelijke’ situaties en koester ik  nooit al te hoge verwachtingen, zo bescherm ik mezelf voor ‘áls het mis gaat…’. Noem het ‘positieve kracht putten uit negatief denken’.  

Uiteraard is dit vaak tot grote wanhoop van mijn omgeving. Ik maakte me deze week de bedenking dat het er al ingebakken zat van toen ik nog een kind was. Ik kon de ganse familie op stelten zetten, bijvoorbeeld door te zeggen dat ik slechte examens had afgelegd, wat ik dan ook echt dacht, om dan al fluitend met goed resultaten thuis te komen. En dat is wel eens vaker gebeurd. Uiteraard was dat ook de aanzet om te proberen het nog beter te doen.

Naast Plan A graag ook nog een Plan B en een Plan C mag ook als het even kan. En zo zit ik nu alle mogelijke situaties op een rijtje te zetten, nog voor ik één resultaat heb. De aard van beestje, zeker? En ik heb nog meer rare kronkels...

Nu ik nog een beetje licht geef van al dat venijnig radioactieve spul dat ze ingespoten hebben, denk ik dat we vanavond in de tuin kunnen eten, want hebben daar nog steeds geen verlichting.

Iene miene mutte
tien pond grutte
tien pond kaas…

... waar begin ik mee? Het plezante gedeelte of het ‘andere’?

Donderdag werd er nog maar eens bloed geprikt, het was amper een week geleden, dus dacht ik er het mijne van: onnodig en dikke geldklopperij! Ik schrok me dan ook een hoedje toen de oncoloog me vrijdagnamiddag opbelde, een dokter belt je namelijk niet met goed nieuws. De fameuze tumormarker was op die paar dagen tijd nog maar eens serieus gestegen, een petscan moet dus sowieso gebeuren, ongeacht het resultaat van de Ultra Sound. Mijn ‘onderzoekschema’ voor volgende week raakt ondertussen dus nog wat voller.

Ik 'probeer' mezelf wijs te maken dat het nog wat snel is om te beginnen panikeren, maar het blijft bij wanhopig proberen....

Ik had graag forfait gegeven voor het verjaardagsfeestje zaterdagavond, hoewel ik best weet dat het geen zin heeft te zitten kniezen, maar wat doe je eraan? Dat kwelduiveltje zit me constant te poken. Met tegenzin dus kleedden we ons op en vertrokken voor de party in black and white outfit.

Nu weten we ondertussen dat de feestjes ten huize J & D niet saai zijn en tot in de puntjes verzorgd, en zo was ook dit Monte Carlo feestje weer helemaal top.

Bij onze aankomst kregen we naast een warm onthaal ook een (nep)cheque van 500$, die we konden inwisselen voor casino chips. De huis was omgetoverd in een casino, compleet met een heuse Black Jack table en croupier.

Het aperitief kregen we in black & white gestippelde glazen en in de keuken stond een koud en warm buffet klaar. Geen hamburgers, maar fijne hapjes. De party kon beginnen en ik verzeker jullie dat Dena, de gastvrouw, knows how to party, baby! Ze is een echte lachebek, in the mood of niet, het werkt gewoon aanstekelijk, een echt showbeest is ze. Al gauw hoorde ik dat kwelduiveltje niet meer en was het genieten met volle teugen.

W had geluk in het spel en won een restaurantcheque van 50$, niet nep!

Vandaag is het weer stilletjes ten huize W & R, lekker uitrusten en nog wat nagenieten, terwijl ik mijn sombere gedachten probeer te verdringen en helemaal niet uitkijk naar de spannende week die voor de deur staat.

Eigenlijk ben ik zeer slecht gezind, ik fiets deze morgen naar Peets’ en zie dat ze bezig zijn de bomen* met de grond gelijk te maken, hier in onze wijk! Vorige week had de postbode het me gezegd, maar geloofde het niet echt, waarom zouden ze die bomen nu slopen? Had gezien dat er een container gezet was en zo’n gedrocht van een ‘draagbaar toilet’, maar volgens een buurvrouw zouden ze deze week alle houten hekken beginnen schilderen. Dat geloofde ik liever.

Ik begrijp echt niet waarom ze dat doen, vraag me af of het nu is om die mooie papegaaien te verjagen? Dat zou wel straf zijn, ik heb geen enkel probleem met die kleurrijke bezoekers, zelfs al maken ze lawaai. Trouwens, die bessen zijn ook zeer gegeerd bij andere vogels. Of is het omdat hun hondjes zich erin verslikken? Ik hoor ze hier vaak klagen dat het ‘dirty trees’ zijn omdat de bessen op de stoep vallen, maar so what? Daar zijn bezems voor. Ik zie alleszins geen enkele goede reden voor deze drastische ingreep.
Een paar maanden geleden hebben ze voor mijn deur de mooie eucalyptusboom gesloopt, omdat hij het voetpad zou beschadigen met zijn wortels… bah, ik begrijp er niks van en ben boos!

Wat anders, gisteren de uitslag gekregen van de CT. Behalve een vlekje op de lever (wist ik en is gewoon een goedaardig dingetje) en ‘iets’ op de pancreas, was er niets te vinden. Dat ‘iets’ moet nu met ultra sound onderzocht worden, het kan een tumor zijn, maar meer dan waarschijnlijk is het gewoon een goedaardige cyste. In dat laatste geval moet ik daarna ook nog eens onder de petscan, want de reden voor de verhoging van de markers moét gevonden worden, aldus dokter ‘Allesgaatchoed’.

Oh ja, zou het nog vergeten, misschien heb ik me wat onduidelijk uitgedrukt, ik beweer zeker niet dat ze hier op medisch vlak beter werken, of efficiënter zijn, wel op ‘logistiek’ vlak.
En meer onderzoeken? Overconsumptie? Mogelijk, maar in België zijn ze indertijd ook blijven graven en kreeg ik het ene onderzoek na het andere omdat de reden van de stijging niet gevonden werd. Soms denk ik inderdaad dat de dokters behalve hun patiënten ook hun apparatuur aan de waggel willen houden. Dat gevoel had ik daar en heb dat nu hier. Maar, wat doe je ertegen?

Bottom line, ik blijf nog even bezig, want ondertussen sta ik behalve voor die ultra sound ook nog gepland voor een darmonderzoek en een afspraak bij de dermatoloog, want in een van de 2 biopsies blijken weer kwaadaardige celletjes te zitten. Mijn vermoeden dat het daar een mijnenveld is blijkt te kloppen…, zucht.

Maar het weekend staat voor de deur en dat belooft mooi te worden en ik heb er al een terrasje opzitten deze morgen!

* Volgens een van mijn blog-vriendinnen zou het de Amerikaanse vogelkers zijn, the Prunus Serotina http://en.wikipedia.org/wiki/Prunus_serotina

Jullie complimentjes en gelukwensen hebben me enorm veel plezier gedaan. Dat extra duwtje in de rug zet me aan om er zeker mee door te gaan. Ik vind het fijn jullie reacties te lezen, het is altijd het eerste wat ik doe als ik mijn PC opstart. Maar echt veel heb ik niet nodig, want vrees dat ik ondertussen al serieus ‘blogverslaafd’ ben en niet direct zin heb om te beginnen afkicken.

Ik vertel nog rap een klein voorvalletje van gisteren. Bij de buren krijgen ze binnenkort familie op bezoek en hebben niet genoeg slaapkamers…, dus kreeg ik doodleuk de vraag of er misschien een paar bij ons konden slapen….

Morgen verjaart Frisco, 1 jaar wordt mijn blogje! Voor mij tijd om even terug te blikken naar een jaar geleden toen ik mijn blog startte.

Het begon eigenlijk gewoon als een dagboek voor mezelf, toen W supercool kwam aandragen met het voorstel naar de US te verhuizen. Het was niet echt de bedoeling om het blogadres aan iemand door te geven, eerder om wat 'blog-kunde' op te doen, wat te oefenen en zien hoe het werkt, mocht dit onwaarschijnlijk avontuur ooit doorgaan.

Ik worstelde met mijn geweten… konden we onze familie zomaar achterlaten, onze ouders die ouder worden, mijn vader in een verzorgingstehuis…, alles in de nek gooien van ons beider broers…. En dan voor mezelf, mijn onstabiele gezondheid, was dit wel verantwoord…?

Dus begon ik alles op te schrijven wat er door mijn hoofd ging. Het was allemaal zo onwezenlijk en veraf, en tegelijk ook zo dichtbij..., de ene dag was het een njet, de andere dag leek het weer heel reëel…. Ik vertelde er niets over in mijn omgeving, omdat we bij onze ouders geen -mogelijk onnodige- paniek wilden zaaien. Het was pas toen de beslissing echt gevallen was dat ik mijn blogje bekend maakte.

Ik had er eerst wel wat moeite mee, vond het een beetje freaky dat iedereen kon meelezen. Algauw kreeg ik fijne reacties en dat zette me aan ermee door te gaan en ik begon erop los te schrijven, kreeg er zowaar nog plezier in ook. Alleszins uitstekend goeie therapie.

Sinds ik vorige week de dagteller op mijn blog in 't oog kreeg en besefte dat ik al een jaar lang mijn leven op het world wide web gooi, of beter gezegd, datgene wat ik kwijt wil, heb ik wat herlezen van toen, om te zien wat er allemaal door mijn hoofd raasde op dat moment, waar ik mee bezig was….
Nu ben ik niet zo’n terugblik-persoontje, ben zeer zeker niet blijven hangen in hoe-het-vroeger-beter-was…, maar ik geniet er nu toch van, van mijn eigen schrijfsels nog wel, denk terug aan de mooie momenten van toen met vrienden en familie, maar huiver ook weer even als ik lees hoe ik in die rollercoaster van onzekerheden mijn kas zat op te vreten, gekatapulteerd werd van een ‘go’ naar een ‘no-go’….

Hoe wankel dit avontuur ook blijft, hoe het ook verloopt of afloopt…, dit is fun en de hele rompslomp van verhuis en de problemen daaromtrent allemaal meer dan waard.
♪ Living in America... ♪