Deze mail kreeg ik van een ex-collega. Marie was Amerikaanse, maar expat in Frankrijk toen ik daar woonde en werkte. Hoewel we mekaar al heel lang uit het oog verloren waren, doet dit ontzettend veel pijn. Zij was indertijd niet alleen een collega, maar een vriendin die vaak bij ons over de vloer kwam en met wie we veel weekends samen optrokken.

All,

A dear friend, Marie Ragonese passed away this weekend after a long battle with cancer.
If you knew her, you will know what a friend she was. Marie was one of the first Diasonics new hires and a terrific applications specialist.
 Please pass this along to all Diasonics folks you know that you think knew Marie.
 Don 
 
To Marie's Friends of past and present,
To begin, I want to thank  you all for your support the past half year,  as Marie's battle intensified.  And she was a battler. I know, I was there.  But she's at peace now, and it is our turn to start the battle.
My sadness comes in the loss of a creative, loving person, at such an early age.  And I was fortunate to know her as my sister.  My sadness does not come from today's end to the battle.  I only wish for her sake it could have been sooner.  But as the nurses told me, she had a healthy heart.  I corrected them, it was a big heart.  She gave for all and asked nothing in return, a trick her mother taught her well. Today, she was incredible, as she waited for me to return, this morning.  About 9:40 the nurse asked for me to leave to place the suppository.  Although in a coma, since Friday a.m., Marie eyed my movement out, then Fran's.  Melissa ! lay by her side, and she gave that last puff, Melissa said, as if  to say, "it's about time!"   Last night, we were told it might not happen with loved ones in the room, and she may wait for the right moment, as if to say "gotcha!" and she did.
Although loved by many of  you, she did ask to not have a room full of people at the time.  She waited for her siblings to leave to spare us that memory, and to have the last  laugh on us, "gotcha!"  (I thought leaving me with Fran was going to be the last laugh!)
 
Presently, I'm at Yardely, Marie's place, and will back and forth to deal with some of the legal "stuff" that I love. Can't wait. May have to visit WM, but would like to stay this way to deal with banks, county seats, lawyers, etc.  to keep from missing more work, (which will be needed to help straighten me out somewhat).

She asked for a minimum of flowers for her services.  She expressed a wish for donations to the cancer society of "their choice."  She did participate in the Susan Koeman society, but I still  give to  Karen Quinlin Hospice for my Uncle Ben, and there is a site at Mt. Siani for my cousin Joyce's battle with ovarian cancer, (Joyce and Marie were like sisters, and both were diagnosed, went to remission, out of remission and battled to the end, only months apart). Enough to choose from.
 Plus your own choice. 

Thank you all for  being my sister's work family! 
 Love Always,
 Marie's brother, Al Ragonese
46 Stoney Hill Road
Jamesburg, NJ  08831-1167
 

‘k Weet het, ’t is stilletjes op Frisco, ik word van alle kanten gepookt om terug te schrijven en heb er wel zin in, maar er gebeurt momenteel niet echt veel dat ik de moeite waard vind om neer te pennen. Niet dat ik het niet naar mijn zin heb, integendeel…, een koffietje gaan drinken, eens getrakteerd worden door de barista, op de terugweg een praatje maken met de buurjongen… meer moet dat niet zijn, maar niet echt spannend om lezen. Ik schrijf trouwens wel, over van alles en nog wat, maar na het gelezen te hebben en me de bedenking te hebben gemaakt dat toch niemand wat heeft aan dat geleuter, zet ik het in mijn mapje ‘niet geschikt voor blog’ , en verschijnt er dus geen postje.

Maar vandaag wil ik wel even meegeven dat het hier volop lente is!

Net voor we in december naar België vertrokken was het hier behoorlijk koud en veel winterspullen hadden we niet mee verhuisd. Dus, nadat in belgenlandje de cadeautjes waren uitgedeeld, vulden we onze halfvolle (halflege?) koffers met sjaals, jassen, laarzen en truien.

Helaas is dit echt overbodig gebleken, want het is sindsdien niet koud meer geweest en sinds deze week is het helemaal voorbij, hetgeen ze hier winter noemen, overal schieten er nieuwe scheutjes uit, de bomen staan in volle bloei en ook mijn zaaisels (rucolla, basilicum, peterselie…) doen het goed. De natuurlijke jaarlijkse traditie van vermenigvuldigen heeft zich aangekondigd: de lentekriebels hebben duidelijk op de hormonenspiegel van de hummings gewerkt want gisteren hoorde ik zo’n raar geluid in de tuin…, rrrrrrr… rrrrrrrrrr…, een vrijend kolibriepaartje! Luttele seconden later, met camera in de aanslag, stelde ik -zeer teleurgesteld- vast dat het verliefde stelletje een beter plekje gevonden had om te stoeien.

Het is hier echt van dat ‘voormijmaghetzoblijven-weer’, hoewel een beetje regen een zegen zou zijn voor de natuur, want het is hier uitzonderlijk droog. Op de foto (klik om te vergroten), vorige week genomen, stonden er nog en paar plasjes in de kanalen, nu… geen druppeltje meer.

Weet nog niet hoe ons weekend er zal uitzien. Vorige week zijn we tenslotte niet naar Big Bear geweest. Volgens de site was er niet echt veel sneeuw, kwam daarbij dat ik wat hinder had van mijn oor en dat was genoeg om thuis te blijven.

Nu hapert er weer wat aan de scharnieren, dus mogelijk weer een rustig weekendje. Mijn lichaam sputtert wat tegen, heb zelf een diagnose gesteld, een BBO, een body burnout zeg maar, niet in mijn hoofd maar in mijn lijf dus. Bart Peeters zingt over zijn burnout ‘waar eens mijn hersens zaten, zit nu goulash en steak hach酒, bij mij is het eerder van ‘♪♪ waar eens mijn spieren zaten, zit nu goulash en steak haché, het zit hier duidelijk niet meer ♪♪ mee-ee-ee-ee-eeeee!!!! ♪♪.

Omdat het vandaag regent en niet ga fietsen, dook ik in mijn fotoalbums en vond fotootjes van een van de klassieke fietstochtjes die ik in Mechelen wel eens maakte. Zal er een dezer eens maken van mijn fietstochtje hier, dan kunnen jullie straks zelf oordelen waar het mooier is.

Zelf zou ik het niet weten, ben blij eens totaal iets anders te zien en geniet hier enorm van de brede, rustige, geasfalteerde fietspaden, meestal weg van het verkeer. Ik weet dat dit uitzonderlijk is voor de US, waar op de meeste plaatsen niet eens voetpaden zijn. Hier in onze cocon zijn we op dat gebied verwend, daarentegen missen we dan weer de charme van een stads- of dorpskern.

In Mechelen, op de prachtig aangelegde fiets- en wandelpaden buiten de stadskern, langsheen de Dijle en het kanaal is het leuk fietsen en dat alles zo vlakbij, terwijl je tenslotte toch in een stad(je) woont. De kasseien in de straten, de modder en putten in de Kruidtuin, vind ik maar niks met die pijnlijke armen van mij. Maar alles toe gieten met asfalt en beton… dat zou pas ramp zijn, edoch, een ietsje fietsvriendelijker zou niet misstaan in een stad met zoveel fietsers.

Ga nu even surfen en kijken of er in Big Bear kan geskied worden dit weekend….

Het is hier weer stilletjes en heb daar wat redenen voor: weinig inspiratie, zeer mooi weer, moet mijn nieuw fototoestel wat uittesten en eigenlijk ook ‘zeer bezig’ een en ander op een rijtje te zetten na de gebeurtenissen van vorige week….

Vandaag is de inauguratie van de nieuwe president, zat deze ochtend al om 7u voor TV. Ik hoor jullie denken, oei, die is totally americanised, maar nee hoor, want een uurtje later zette ik het toestel alweer uit, dacht, W wil vast vanavond kijken en de hele speech beluisteren, en omdat alles leuker is wat je samen doet ben ik dan maar op mijn fietsje naar Peete’s gereden.
En wie kwam ik tegen op straat, den Barack en zijn madame, uitbundig wuivend... heb mijn nieuw speeltje bovengehaald en voilà, dit is het resultaat… (hmmm, toch maar uit De Standaard gehaald!).

Ik moet zeggen, hier in Irvine is er weinig om die inauguratie te doen, toch voor zover ik zien kan. Heeft het te maken met het feit dat we achter het ‘Orange Curtain’ wonen, waar de meerderheid Republikein is, of is het op een ander stekkie te doen…? Ik dacht dat ik hier helemaal alleen in de coffeeshop zou zitten, dat iedereen aan zijn TV-scherm zou gekluisterd zijn, maar het is hier net zo’n ‘rustige drukte’ als altijd.
De klanten lopen in en uit, hier wordt trouwens veel meer koffie ‘to go’ getapt dan dat er ter plekke wordt geconsumeerd. De weinige mensen die hier hun koffie drinken blijven dan meestal wel uren hangen, ze lezen hun krant, hebben hier een afspraak, komen even uitblazen na het sporten, zitten voor hun laptop..., op de achtergrond speelt een mooi klassiek muziekje, gezellig is deze plaats, echt waar.  

Een kleine anekdote:

Ik zit hier zo’n beetje de kranten te bekijken op het internet, val ik op een gegeven moment op het beeld van Bush die in de helikopter stapt en het Witte Huis verlaat en zie op datzelfde moment dat mijn scherm helemaal onder stof zit… ik blaas er heel hard op en achter me zegt iemand: you must be very happy today…. Ik euh…? With our new president… I see that you blow Bush away….

Ha, Niloo komt net binnen… een Iraans meisje dat ik hier heb leren kennen, ze is schrijfster en altijd in voor een leuke babbel… ik blog op een andere keer wel verder….

Ondertussen lukt het me absoluut niet meer om te doen alsof het winter is, want hebben hier net een ware hittegolf achter de rug. Temperaturen boven de 30º! Alstublieft! Dus absoluut niét mijn weer! De week voordien dacht ik dat de Californian winter ingetreden was en wenste dat die zou blijven duren, maar het was blijkbaar ijdele hoop en van zeer korte duur.

Vorige week vrijdag zijn de Santa Ana Winds er op los beginnen blazen, ietsje rustiger zaterdag, maar sindsdien alsmaar harder en dat betekent heel hoge temperaturen, dag en nacht giert een warme föhn door ramen en deuren. Beikes, echt onaangenaam. Sinds gisteren is hij gelukkig geluwd, het is nu zo’n 25º en vannacht ook frisser. Oef.

10 dagen geleden nog een elektrisch vuurtje gaan kopen om wat bij te warmen op de badkamer, 2 keer gebruikt… zal het op Ebay moeten zetten, in België dan J.

Hier staat een lang weekend voor de deur, maandag is het Martin Luther King Day. Jammer dat W nog zoveel moet voorbereiden voor dinsdag, anders hadden we nog een uitstapje kunnen maken.

‘k Zal dus in mijn eentje nog wat trappen, het fietsen gaat nog steeds moeizaam, na een halfuurtje ben ik bekaf.  ‘Omafiets’ is een zelfstandig naamwoord, voor mij is het een werkwoord, ik omafiets namelijk. Mijn benen willen niet mee, heb een paar nieuwe wisselstukken nodig, vrees ik.

Moet ook dringend terug in de tuin beginnen snoeien, maar dat staat laag op mijn prioriteitenlijstje,

Jullie houden het waarschijnlijk niet voor mogelijk, maar mijn dagen zijn goed gevuld, hoewel ik de indruk heb dat ik niet veel uitsteek dan wat omafietsen, bloggen en rondhangen bij Peete’s.

Ik ga vroeg slapen en las overdag ook nog eens een rustperiode in, anders gaan mijn meters in het rood en crash ik, zoals een paar weken geleden. OK, ik verslaap een groot deel van mijn tijd, voor de meesten onder jullie een ongekende luxe, maar voel dat ik het nodig heb.  

Ik ben aan ’t zagen zeker…?

Zal misschien nog even op mijn fiets stappen en al ‘omafietsend’ een nieuw fototoestel gaan kopen, want het mijne is schielijk overleden, heeft zijn val tussen de cactussen niet overleefd, zo dood als een pier! En een nieuwe muis heb ik ook nodig, ook dood, maar die is thuis gestorven, in mijn handen...

Het afsluitertje bij onze thuiskomst zaterdagavond had ik er niet bij verteld, wou jullie eerst trakteren op een happy end van de prachtige dag in Joshua Tree Park.

Vorige week werd er bloed geprikt, de bedoeling is vooral om de (r)evolutie van de tumormarkers* in ’t oog te houden. Bij mij blijken die namelijk een goede parameter te zijn en dat is handig, dan hoef je niet zoveel ingewikkelde onderzoeken te ondergaan.

Zaterdagavond zat de brief van het lab in de bus en het resultaat was niet goed, meer dan een verdubbeling vergeleken met vorige keer. Beetje nader bekeken, bleek dat ze niet de CA 15.3 onderzocht hadden, wel de CA 27.29.

Bij mijn eerste afspraak hier in de US had ik een spreadsheet bij van de hele historiek van de CA 15.3 merkers met zelfs een grafiekje erbij, ik houd dat al bij sinds 2001. Dokters houden van statistieken, ik kreeg een pluim, want ook heel handig voor hen.

Waarom ze vorige keer wel, nu niet, de CA 15.3 onderzochten is me een raadsel, onoplettendheid, slordigheid…?  Het internet maakte me niet veel wijzer, volgens één site zouden de 2 vergelijkbaar zijn, volgens een andere niet.

Ik weet natuurlijk wel dat dit boven m’n hoofd hangt, mijn mooi verhaal kan niet eeuwig blijven duren. Ik ben te rationeel om te geloven in een wonderbaarlijke genezing, dat is voor ‘de boekskes’, maar blij dat ik de statistieken helemaal in de war kan brengen, in positieve zin dan. Toch was ik serieus van de kaart.

De nurse, Denise, vertelde me maandag dat die 2 merkers inderdaad vergelijkbaar zijn, maar dat het mogelijk om een ‘slecht staal’ ging en de uitslag mogelijk 'vals positief' was...???? Ze gaf me meteen een nieuwe afspraak en dan zouden ook de CA 15.3 onderzocht worden. Slecht staal??? Vals positief??? Larie natuurlijk, maar goed, opnieuw bloed prikken dus.

Woensdag (mijn verjaardag) rond 10u mocht ik het resultaat verwachten. Om 12u, nog steeds geen telefoontje, dan maar zelf gebeld… Denise zou me terugbellen, was bezig met een patiënt… Tot 16u bleef de telefoon stil, terug zelf gebeld, Denise was in meeting… Om 16:30 belt ze met het ‘heuglijke’ nieuws dat de CA 27.29 met 11 punten gezakt zijn en de waarden zodoende nog net binnen de normen vallen… de CA 15.3 zijn echter gestegen met 10 punten vergeleken met 4 maand geleden.

W had een half dagje verlof genomen om me wat op te beuren, maar als ik hem zo bekeek zag hij er zo niet nog belabberder uit dan ikzelf. Vanaf Denise’s eerste zinnetje gebaarde ik naar hem met mijn duim de lucht in…, maar na dat (zeer korte) euforisch gevoel bleef ik zeer verward achter. Dit resultaat was veel beter dan ik had durven hopen, maar victorie kraaien kon ik toch niet echt.
Waarom zou dit resultaat nu eigenlijk meer betrouwbaar zijn dan het vorige? Bad sample, false positive…. Bah, wat is dat nu voor onzin…? Het lab heeft in België ook een keertje een serieuze kemel geschoten (die ik nog steeds niet verteerd heb), maar hier leek het wel normaal. Nou moe!!?? Waarom blijft zo’n groot hospitaal dan in ’s hemelsnaam met dat labo werken?

Buttom line, geen reden om in paniek te slaan, maar aangezien mijn merkertjes zo snel reageren is dit een duidelijk signaal, zoveel is zeker, zonder negatief te zijn. Ik ga nu niet halsoverkop extra onderzoeken laten doen, maar wacht gewoon het resultaat af van de volgende bloedtest in april. Hopelijk dan meer duidelijkheid.

En wees gerust, ik gooi de handdoek nog lang niet in de ring en ben zinnens om nog heel lang hun statistieken in de war te sturen!

Oh ja, dit dagje had wel echt een happy end. We stapten na het verwarrend telefoontje de auto in en belandden in een gezellige bar, nadien heel lekker gegeten in een leuk restaurant, een superafsluiter toch nog van een rot(verjaar)dag!

*tumormarkers worden gemeten om de evolutie van de ziekte op te volgen, niet om een diagnose te stellen.

We vonden zo dat het tijd werd om onze neus nog eens buiten Irvine te steken en vertrokken zaterdagochtend naar Joshua Tree Park, voor ons eerder uitgesteld tripje van 15-11.

Het is deze keer ook weer even onzeker geweest want –net toen ik vrijdagnamiddag onze picknick begon klaar te maken- begonnen de Santa Ana Winds hard te blazen, Red Flag Alarm werd afgekondigd tot zondagmiddag.

’s Avonds pikte ik W op aan de luchthaven, hij was een weekje in Atlanta geweest. We besloten het er toch op te wagen en zaterdag om 6u vertrokken we, voorzien van eten en drinken, want we zouden het in 1 dagje doen en in het park is er nergens eten of drinken te krijgen, zelfs geen hamburger!!!

Het was een mooie rit (ongeveer 2u, koffiestop inbegrepen) naar het park. We waren heel verrast van het totaal andere landschap dat we al na een aantal mijlen oostwaarts te zien kregen en dat steeds wisselde naarmate we dichter bij het park kwamen. Op een bepaalde plaats reden we door een groot windmolengebied, heel imposant. Langs weerskanten van de autobaan stond het opgepakt vol van die turbines, zover we zien konden en dat gedurende verscheidene kilometers.

Na een bezoekje aan het visitor center, waar we wat uitleg kregen en nog gauw een plasje maakten, trokken we het park in, dat deels in de Mojave Desert, deels in de Colorado Desert ligt. We kregen een verrassend landschap te zien, het is woestijn, dus dor en droog maar toch heel divers, met rotsen en ontzettend veel bergen met stenen, die wel leken opgestapeld te zijn. En uiteraard met Joshua Trees bij de vleet.

Eerst reden we naar Keys View, op zo’n 1600m hoogte. Vandaar heb je een schitterend panorama op Coachella Valley, het glanzende wateroppervlak van de Salton Sea (ligt onder de zeespiegel), de Santa Rosa Mountains en de met sneeuw bedekte bergtop van de 3.500m hoge San Gorgonio Mountain. Bij helder weer, en dat was het geval, zie je zelfs de Signal Mountain in Mexico.

We hadden gepland om daar een mooie wandeling te maken en te picknicken, maar het waaide zo verschrikkelijk hard en het was er ijzig koud.  Foto’s nemen lukte amper, want je kon het toestel onmogelijk stil houden, het waaide zowat uit je handen! Na een 5-tal minuutjes zaten we al terug in de auto rillend van de kou.

Later maakten we een voettochtje naar Barker Dam, de enige plek waar er water te vinden is, ooit gebouwd door early cattle ranchers. Daar was het een heel stuk warmer, want veel lager gelegen.

Na onze picknick en een kleine siësta in de auto zetten we onze weg verder om later langs de zuidkant het park weer uit te rijden, we hadden toen nog zo’n 35km voor de boeg. Onderweg stopten we nog op een plek waar het vol cactussen stond. Eindelijk wat kleur in het dorre kleurloze landschap, hier zouden we nog wat mooie foto’s kunnen maken.

Tot dan had ik met het fototoestel gezeuld, nu zou W zich erover ontfermen. Om een beter overzicht te krijgen over de grootsheid van de plek en om een beter idee te kunnen weergeven op foto van hoeveel cactussen er wel stonden ging hij op een rotsblok staan, klaar voor de ultieme shot! Een seconde later zie ik hem voor me over de grond rollen, met zijn hoofd ‘bijna’ rakelings in een cactus… bijna, want zijn T-shirt en één kant van zijn hoofd zat vol venijnig pinnetjes, met heuse weerhaken. Verder no harm, zo dachten we, tot we verder foto’s wilden nemen en bleek dat het toestel helemaal geblokkeerd zat.

We hebben het niet meer aan de praat gekregen.

Voor de wildflower viewing en spring birding waren we kennelijk wat vroeg op het seizoen, niet echt veel kleur of beweging gezien, behalve dan die ene coyote. Maar indianen!!! Heb echt veel indianen gezien, zij het dan in mijn verbeelding, ik zag ze achter iedere rots opdagen… ik wist niet dat er nog zoveel overgebleven waren! Hmm, te veel naar westerns gekeken in mijn jeugd waarschijnlijk….

Heel voldaan en blij terug huiswaarts, zeker geen spijt van dit plezierige uitje.

Hoe het dokterssecretariaat het hier klaarspeelt om afspraken zo goed te plannen dat je niet moet wachten, weet ik niet, maar het kan geen toeval meer zijn, want heb hier willens nillens al heel wat doktersbezoekjes afgelegd en nog nooit moeten wachten. Maar hoe ze er in België telkens weer in slagen je bij elke afspraak heel lang te laten wachten… is me nog een groter raadsel.

Deze ochtend was ik nog eens bij dr. Alleskomtchoed (zie ook mijn postje van 12-09-2008), gewoon voor een routine onderzoek en bloedcontrole. Als altijd was ik weer veel te vroeg op de afspraak. En zie, een kwartiertje voor tijd werd ik al binnen geroepen, ik had nog niet eens de tijd gehad wat interessante nieuwe tijdschriften te lezen die er lagen.

In december in UZ Jette was het even anders, anderhalf uur wachten vooraleer ik aan de beurt kwam, gelukkig was ik gewapend met boek en Nintendo, want de meest recente Flair in de wachtruimte dateerde van december 2004, Thomas Siffer zat nog op volle zee!

Maar ik had het er wel voor over want mijn eigenste doktertje F is toch ‘the best’.

Deze namiddag weer even gaan fietsen, het is momenteel echt zalig weer, overdag zo’n 20° en ’s ochtends schijnt het zonnetje al om 7u de kamer in. Alleen jammer dat het zo snel donker is, rond 17u15. Van mij mag het hier eigenlijk altijd winter blijven, dit is echt ‘mijn weer’. De echte winter van ginder mis ik wel ‘n beetje, overal gezellig warm binnen terwijl het hier net omgekeerd is, binnen is het frisjes, ik moet ramen en deuren open zwieren om de warmte binnen te laten.

Ik doe dan maar alsof het winter is en heb een grote kasserol dampende Vlaamse erwtensoep gemaakt om een beetje in winterstemming te raken (maar dan zonder worst, spek en korstjes). Het recept heb ik uit het gouwe ouwe kookboek van ‘den boerinnenbond’, een uitgave van 1952 alstublieft!

Eindelijk heb ik hem terug te pakken gekregen, die goeie zalige slaap, na 2 weken van schaapjes tellen, piekeren, wachten tot het ochtend werd…. Een jetlag van hier tot ginder!!! Nooit heb ik er zoveel last van gehad, komt dat door het ouder worden? Dan zullen we dat maar aanvaarden zeker, want daar heb ik geen moeite mee, voorlopig toch niet. Volgende week komt er weer een jaartje bij en ik ben blij met elke verjaardag.

Ik voel me weer rustig, alles heeft weer zijn plaatsje gevonden. Kreeg vandaag een mailtje van een vriend, wat jonger nog dan ik, waarin stond ‘hoe ouder ik word, hoe eenvoudiger het voor me mag worden’. Wel, dat mag van mij ook.  

De ruimte om in je gedachten rond te dwalen wordt groter, je kan beter omgaan met de tristesse, de melancholie, de erosie in jezelf koesteren,  genieten van kleine dingen, geen gespeelde joligheid…. Ben ik aan ’t vervellen? Dompel ik me in nostalgie van hoe het vroeger beter was? Bof nee, want dat was het zeker niet, gewoon even mijmeren.

Een hele bocht maak ik weer, gewoon om te zeggen dat ik me terug veel beter voel -en 't is nog maar een begin-  maar het lijkt er op dat mijn goede voornemen geen ‘voornemen’ zal blijven, want ben al 3 keer gaan fietsen deze week. Niet de moeite om mee uit te pakken, het is ook absoluut niet de bedoeling om het onderste uit de kan te gaan halen, trappend met een hoofdband rond mijn grijze haren, druppend van ’t zweet in een blits en hip outfitje... helemaal niet, want daar word je toch geen dag jonger van en zie je er al gauw een beetje potsierlijk uit. Ik doe het wat eleganter, op mijn eigen tempo, heel rustig en gewoontjes, volhouden en conditie verbeteren is de boodschap!

♪♪ ‘k voel me goed, ik voel me goed, ‘k heb de kriebels in het bloed…♪♪ (Johan Verminnen)

Ik was dit weekend nog helemaal in kookstemming, wou mijn appeltaart nog eens uitproberen, had zin om wat mensen te zien… dus nodigde ik uit voor zaterdagavond.

Mijn gasten brachten een boeketje bloemen mee, in een vaas, want zo doen ze dat hier. Het is wel de bedoeling dat je nadien de vaas teruggeeft. Ook hadden ze een scrabble mee.
Dat niet alle Amerikanen even aangenaam gezelschap zijn bleek al snel, en toen ze ook nog eens veel te lang bleven plakken had ik het helemaal gehad. ‘Madame’ hield niet op de loftrompet over zichzelf te steken, waar ze allemaal zo goed in was, hoe verliefd haar man nog steeds was ondanks het feit dat hij zoveel jonger was, het hele verhaal over de reis waar ze mekaar leerden kennen, weer thuisgekomen dat de buren haar zagen stralen en zeiden: ‘B glows’ .... Ik kon nog net mijn reactie onderdrukken dat bij ons de buren eerder zouden zeggen: ‘als een oude schuur eenmaal vuur vat…’, heb toch maar wijselijk gezwegen en op mijn tong gebeten (niet mijn sterkste punt).

Hadden we toch maar gescrabbeld… zucht….

Ondertussen is het maandagvoormiddag, W terug aan ’t werk, ik zit bij Peete’s…. alles gaat weer zijn normale gangetje na een paar vermoeiende weken.

Heb voor 2009 alvast één goed voornemen gemaakt, nl. een beetje aan mijn conditie te werken, wat fietsen, terug beginnen zwemmen, stappen…. Zwemmen heb ik sinds begin november niet meer gedaan door al die problemen met mijn huid en mijn fiets gebruik ik eigenlijk alleen om 10 minuten verderop boodschappen te gaan doen, ondertussen raak ik nog amper een trap op! 5 na 12 is het!
Nochtans wordt hier heel wat gestapt, gejogd en gefietst, de vrouwen van Orange County zouden zelfs de fitste zijn van de US. Genoeg dus om me aan te zetten en zeker niet onder te doen! 
Ja, sporten doen ze hier wel, maar een boodschapje doen 5 minuten verderop te voet of met de fiets? Oh maar! Misschien kan ik hun daartoe wel aanzetten? Alhoewel, daar moet je echt een weirdo voor zijn (of van Europa komen).

Zo, ook hier hebben we het oude jaar afgesloten!

Dinsdag voelde ik me stukken beter en we konden dus ons oudejaarsavond feestje laten doorgaan. Gisteren de hele dag in de kookpotten geroerd, want we kregen G & T op bezoek. G is van Griekse origine en kent alles van lekker eten en drinken. Dankbare gasten, want ik kook graag, dus dat zat snor.

Onze gasten waren keurig op tijd en ik werd verwend met het juiste cadeau: een groot blik Griekse olijfolie! En, al heb ik geen Zuiderse roots, ik kap overal olijfolie in, dus dat deed me meer plezier dan het mooiste bos bloemen, die ik trouwens liever in de natuur zie staan! W kreeg een paar lekkere flesjes uit hun wijnkelder, ook een schot in de roos, of wat dacht je?

We zijn om 7u begonnen met de appetizers (home made humus, yoghurtdipje met spinazie, salsa…) overgoten met bubbels, dan kon ‘la grande bouffe’ beginnen. Eerst tomatensoep met zelf gedraaide balletjes (nostalgie?), nadien sushi en sashimi en als hoofdschotel eend met gebakken patatjes, linzen, veenbessen en knolselderpuree. En omdat G altijd spreekt over lots and lots of food  had ik nog voor een kaasschotel gezorgd om de overgebleven gaatjes op te vullen J, ook een groot succes, zo bleek.

Er was zelfs een première gisteravond, huisgebakken Normandische appeltaart! Want, hoewel ik zo graag kook, nog nooit heb ik me gewaagd aan patisserie. Met die microbe heeft mijn vriendin A me vorige maand in Texas besmet, ik kreeg het recept van haar. Thanks A! Het was overheerlijk!

En, als het waar is dat scherven geluk brengen, dan belooft het alvast voor 2009, want bij het apéro heb ik een glas gebroken en nadien bij het afruimen nog een tweede…. Voor we gingen slapen hebben we onze ouders gebeld om hun een gelukkig jaar toe te wensen, want daar was het ondertussen al 10u in de ochtend.

Nu zijn we net begonnen aan de leftovers onder een stralend zonnetje….

Een beetje onpersoonlijk, maar langs deze weg wil ik iedereen bedanken voor de vele steun die ik kreeg, via mijn blog, mail, telefoon, kaartjes of door aanwezigheid.

Eigenlijk was het overlijden van mijn vader niet helemaal onverwacht, want de week voordien al had de dokter gevraagd me te verwittigen, omdat hij toen vreesde dat hij de ochtend niet zou halen. Na een goed werkende antibioticaspuit zakte zijn koorts en was hij er weer even bovenop. Ik ben zondag 2 keer bij hem geweest, maar vrees dat hij zich daar niet bewust meer van was. De naam die hij tot op de laatste minuut op zijn lippen had was die van mijn moeder.

Het spijt me dat ik nog niet persoonlijk reageerde op mails, maar ik vrees dat de opeenstapeling van een aantal zaken ervoor gezorgd heeft dat ik helemaal onderuit gehaald werd en gisteren de ganse dag in bed gebleven ben met koorts en spierpijnen. Het eten dat ik probeerde binnen te krijgen maakte snel rechtsomkeer en kwam er langs dezelfde weg weer uit.

De tol van 8 nachten 2 à 3 uur slapen, de lange vliegtuigreizen, alle emoties (mooie en trieste), een druk agenda, het uitwisselen van virusjes bij het schudden van een paar honderdtal handen en zoenen… enfin, gisteren lag ik helemaal strike en heb mijn laptopje niet eens een blik gegund.

Ik kreeg vele mails ook van vrienden die ervan uitgingen dat ik die daar zou lezen, maar ik heb ginder helaas maar een keer de mogelijkheid gehad op het internet te raken. Op de luchthaven in Londen ben ik beginnen lezen en antwoorden, in de veronderstelling dat ik daar een 2-tal uur tijd zou hebben, maar even later kregen we te horen dat we van terminal moesten veranderen en toen was het niet meer de moeite om verder te doen. Maar ik beloof dat ik daar over een paar dagen werk zal van maken en wat mailtjes sturen.

Aan degenen die vroegen om nog een gaatje te vinden en mekaar te ontmoeten… helaas, tenzij die zelf even overvliegen.

Nu is het 5:30 in de ochtend, kon niet meer slapen, maar ik voel me stukken beter dan gisteren.

Voor morgenavond heb ik een paar collega’s van W uitgenodigd, ik bekijk later wel of ik dit laat doorgaan, afhankelijk hoe belabberd of fris ik me straks voel.  Ik zal beginnen met wat boodschappen doen, want de muizen liggen dood in de koelkast. Als ik nadien nog fit genoeg ben kan ik aan de voorbereiding beginnen voor oudejaarsavond. Want ik zou het enorm vervelend vinden op zo’n avond mijn gasten in de kou te laten staan. We zien wel.

Nu kruip ik nog even terug onder de wol….

Mijn vader is deze nacht in zijn slaap overleden, hij was 86.
Natuurlijk doet het veel pijn, maar voor hem is het een verlossing, na een jaar van lijden.
De crematie is voorzien voor zaterdag, wij vertrekken hier dus pas zondag.

Net gelezen in De Morgen:

Volgende week wordt baby zonder borstkankergen geboren

Ik dacht niets meer te posten voor mijn vertrek, maar zit hier nu bij de dokter te wachten tot ik weer dichtgenaaid word, heb net de film BenX bekeken.

Om 9u, goed op tijd als altijd, zat ik in de wachtkamer met een tas, geladen als moest ik hier de nacht doorbrengen. Laptop, boek, tijdschrift, Nintendo, boterhammetjes en flesje water… vervelen of omkomen van honger of dorst… ik was op alles voorzien, worst-case scenario, maar dat ben ik ten top, ik heb liever nadien dat ‘t-was-allemaal-nog-niet-zo-erg gevoel dan het-viel-dik-tegen of had-ik-dat-geweten gevoel....

De deur ging open en een grote machine werd binnengerold. Daarin zouden ze straks gehakt maken van mijn huid en speuren naar venijnige celletjes.

Dokter Kim was ook keurig op tijd. Toeval of niet, maar heb hier eigenlijk nog nooit moeten wachten. Wel krijg je altijd de dag voordien een seintje om je aan je afspraak te herinneren. Daar kunnen ze in België iets van leren. Geen overboekte afsprakenlijst of meerdere patiënten op hetzelfde uur, in de veronderstelling dat er wel een paar hun afspraak vergeten zullen zijn en de dokters zodoende zéker niet moeten wachten, dat past niet bij hun status. Dat de patiënten uren moeten wachten, het zij zo.

Bon, om 9:05 word ik binnengeroepen, krijg een spuitje en 10 minuutjes later komt de dokter weer binnen om de huid weg te snijden. Dan kan de filmvoorstelling beginnen.

Om 10:30 komt dr. Kim mijn kamertje binnen… pech, er komt een 2^e ronde!

BenX speelt op dat moment al the endgame. Is voor mij the endgame ook begonnen of heb ik nog recht op een 3^e ronde?
Om 11u, Benny boy ondertussen r.i.p. en ik bezig met brain training op de Nintendo, word ik de wachtkamer ingestuurd omdat ze mijn kamertje nodig heeft voor een behandeling en om 12u krijg ik te horen dat er geen 3^e ronde komt, maar er volgt nog een heel lange aftiteling, het duurt nog zo'n 2u vooraleer alles weer keurig is dichtgenaaid en afgeplakt. Precisiewerk, zeker niet met een hamerke en een zaagske, ik verwacht straks een haute couture decolleté!

Ben ik nu verslaafd geworden aan mijn blog of wat? Ik zou niets meer posten en voilà, weer een hele litanie, gewoon om te zeggen dat alles schitterend verlopen is.  

Als weergoden bestaan dan zijn ze ons wel echt gunstig gezind en nu bezig ons voor te bereiden om straks het Belgisch klimaat te kunnen trotseren.

Sinds onze aankomst is het de eerste keer dat we zo’n barkoud slecht weer hebben. We hebben een tijdje terug eens een uurtje regen gehad, nadien nog eens een keertje wat gedruppel ’s nachts, maar deze keer is het serieus. Het heeft bijna de ganse nacht geregend tot een heel stuk in de voormiddag. Nog steeds is het hier grijs en binnen is het echt kil.

Gelukkig hebben we hier zo’n gashaardvuur, want radiatoren zijn er niet. We kunnen verwarmen met warme lucht, die door heel het huis blaast, zelfs in de slaapkamer en dat is nu niet echt de bedoeling en het voelt niet aangenaam en is droog. Dus dat fake haardvuurtje dan maar.

Donderdag staat nog een bezoekje aan de dermatoloog gepland, want the bad-skin-story goes on…. Ook bij de tweede biopsie bleek dat er nog een aantal positieve cellen te vinden waren, dus wordt er nu een vriescoupe gedaan. Moet dan ’s ochtends binnen, huid wordt weggesneden en ter plekke onderzocht, zitten er nog snoodaards in wordt er verder gesneden tot het helemaal schoon is. Als ik een beetje pech heb kan het een ganse dag in beslag nemen (pffww... zei ‘ze’ met een zucht). Ik kreeg gelukkig nog steeds de verzekering dat het om een niet agressieve vorm gaat, wat nog eens bevestigd werd door een ander lab, dus wacht ik nog even vooraleer te beginnen panikeren.

Vrijdagnamiddag vertrekken we hier, één koffer staat al klaar en ’t is er eentje om U tegen te zeggen, loodzwaar weegt hij met onze PC er in. Of ik tijd zal hebben en/of mogelijkheid om mijn blogje te updaten als ik in België ben weet ik niet, dus mogelijk zien jullie me pas weer verschijnen na Kerstmis.

In dat geval wens ik iedereen alvast mooie kerstdagen!

En dit wou ik gisteren posten, maar, ofwel is er iets fout gegaan met het doorsturen, ofwel in mijn hoofd… enfin, ik stuur het vandaag en ondertussen schijnt het zonnetje hier weer, maar is het nog steeds niet echt warm.