Eindelijk heb ik hem terug te pakken gekregen, die goeie zalige slaap, na 2 weken van schaapjes tellen, piekeren, wachten tot het ochtend werd…. Een jetlag van hier tot ginder!!! Nooit heb ik er zoveel last van gehad, komt dat door het ouder worden? Dan zullen we dat maar aanvaarden zeker, want daar heb ik geen moeite mee, voorlopig toch niet. Volgende week komt er weer een jaartje bij en ik ben blij met elke verjaardag.

Ik voel me weer rustig, alles heeft weer zijn plaatsje gevonden. Kreeg vandaag een mailtje van een vriend, wat jonger nog dan ik, waarin stond ‘hoe ouder ik word, hoe eenvoudiger het voor me mag worden’. Wel, dat mag van mij ook.  

De ruimte om in je gedachten rond te dwalen wordt groter, je kan beter omgaan met de tristesse, de melancholie, de erosie in jezelf koesteren,  genieten van kleine dingen, geen gespeelde joligheid…. Ben ik aan ’t vervellen? Dompel ik me in nostalgie van hoe het vroeger beter was? Bof nee, want dat was het zeker niet, gewoon even mijmeren.

Een hele bocht maak ik weer, gewoon om te zeggen dat ik me terug veel beter voel -en 't is nog maar een begin-  maar het lijkt er op dat mijn goede voornemen geen ‘voornemen’ zal blijven, want ben al 3 keer gaan fietsen deze week. Niet de moeite om mee uit te pakken, het is ook absoluut niet de bedoeling om het onderste uit de kan te gaan halen, trappend met een hoofdband rond mijn grijze haren, druppend van ’t zweet in een blits en hip outfitje... helemaal niet, want daar word je toch geen dag jonger van en zie je er al gauw een beetje potsierlijk uit. Ik doe het wat eleganter, op mijn eigen tempo, heel rustig en gewoontjes, volhouden en conditie verbeteren is de boodschap!

♪♪ ‘k voel me goed, ik voel me goed, ‘k heb de kriebels in het bloed…♪♪ (Johan Verminnen)

Ik was dit weekend nog helemaal in kookstemming, wou mijn appeltaart nog eens uitproberen, had zin om wat mensen te zien… dus nodigde ik uit voor zaterdagavond.

Mijn gasten brachten een boeketje bloemen mee, in een vaas, want zo doen ze dat hier. Het is wel de bedoeling dat je nadien de vaas teruggeeft. Ook hadden ze een scrabble mee.
Dat niet alle Amerikanen even aangenaam gezelschap zijn bleek al snel, en toen ze ook nog eens veel te lang bleven plakken had ik het helemaal gehad. ‘Madame’ hield niet op de loftrompet over zichzelf te steken, waar ze allemaal zo goed in was, hoe verliefd haar man nog steeds was ondanks het feit dat hij zoveel jonger was, het hele verhaal over de reis waar ze mekaar leerden kennen, weer thuisgekomen dat de buren haar zagen stralen en zeiden: ‘B glows’ .... Ik kon nog net mijn reactie onderdrukken dat bij ons de buren eerder zouden zeggen: ‘als een oude schuur eenmaal vuur vat…’, heb toch maar wijselijk gezwegen en op mijn tong gebeten (niet mijn sterkste punt).

Hadden we toch maar gescrabbeld… zucht….

Ondertussen is het maandagvoormiddag, W terug aan ’t werk, ik zit bij Peete’s…. alles gaat weer zijn normale gangetje na een paar vermoeiende weken.

Heb voor 2009 alvast één goed voornemen gemaakt, nl. een beetje aan mijn conditie te werken, wat fietsen, terug beginnen zwemmen, stappen…. Zwemmen heb ik sinds begin november niet meer gedaan door al die problemen met mijn huid en mijn fiets gebruik ik eigenlijk alleen om 10 minuten verderop boodschappen te gaan doen, ondertussen raak ik nog amper een trap op! 5 na 12 is het!
Nochtans wordt hier heel wat gestapt, gejogd en gefietst, de vrouwen van Orange County zouden zelfs de fitste zijn van de US. Genoeg dus om me aan te zetten en zeker niet onder te doen! 
Ja, sporten doen ze hier wel, maar een boodschapje doen 5 minuten verderop te voet of met de fiets? Oh maar! Misschien kan ik hun daartoe wel aanzetten? Alhoewel, daar moet je echt een weirdo voor zijn (of van Europa komen).

Zo, ook hier hebben we het oude jaar afgesloten!

Dinsdag voelde ik me stukken beter en we konden dus ons oudejaarsavond feestje laten doorgaan. Gisteren de hele dag in de kookpotten geroerd, want we kregen G & T op bezoek. G is van Griekse origine en kent alles van lekker eten en drinken. Dankbare gasten, want ik kook graag, dus dat zat snor.

Onze gasten waren keurig op tijd en ik werd verwend met het juiste cadeau: een groot blik Griekse olijfolie! En, al heb ik geen Zuiderse roots, ik kap overal olijfolie in, dus dat deed me meer plezier dan het mooiste bos bloemen, die ik trouwens liever in de natuur zie staan! W kreeg een paar lekkere flesjes uit hun wijnkelder, ook een schot in de roos, of wat dacht je?

We zijn om 7u begonnen met de appetizers (home made humus, yoghurtdipje met spinazie, salsa…) overgoten met bubbels, dan kon ‘la grande bouffe’ beginnen. Eerst tomatensoep met zelf gedraaide balletjes (nostalgie?), nadien sushi en sashimi en als hoofdschotel eend met gebakken patatjes, linzen, veenbessen en knolselderpuree. En omdat G altijd spreekt over lots and lots of food  had ik nog voor een kaasschotel gezorgd om de overgebleven gaatjes op te vullen J, ook een groot succes, zo bleek.

Er was zelfs een première gisteravond, huisgebakken Normandische appeltaart! Want, hoewel ik zo graag kook, nog nooit heb ik me gewaagd aan patisserie. Met die microbe heeft mijn vriendin A me vorige maand in Texas besmet, ik kreeg het recept van haar. Thanks A! Het was overheerlijk!

En, als het waar is dat scherven geluk brengen, dan belooft het alvast voor 2009, want bij het apéro heb ik een glas gebroken en nadien bij het afruimen nog een tweede…. Voor we gingen slapen hebben we onze ouders gebeld om hun een gelukkig jaar toe te wensen, want daar was het ondertussen al 10u in de ochtend.

Nu zijn we net begonnen aan de leftovers onder een stralend zonnetje….

Een beetje onpersoonlijk, maar langs deze weg wil ik iedereen bedanken voor de vele steun die ik kreeg, via mijn blog, mail, telefoon, kaartjes of door aanwezigheid.

Eigenlijk was het overlijden van mijn vader niet helemaal onverwacht, want de week voordien al had de dokter gevraagd me te verwittigen, omdat hij toen vreesde dat hij de ochtend niet zou halen. Na een goed werkende antibioticaspuit zakte zijn koorts en was hij er weer even bovenop. Ik ben zondag 2 keer bij hem geweest, maar vrees dat hij zich daar niet bewust meer van was. De naam die hij tot op de laatste minuut op zijn lippen had was die van mijn moeder.

Het spijt me dat ik nog niet persoonlijk reageerde op mails, maar ik vrees dat de opeenstapeling van een aantal zaken ervoor gezorgd heeft dat ik helemaal onderuit gehaald werd en gisteren de ganse dag in bed gebleven ben met koorts en spierpijnen. Het eten dat ik probeerde binnen te krijgen maakte snel rechtsomkeer en kwam er langs dezelfde weg weer uit.

De tol van 8 nachten 2 à 3 uur slapen, de lange vliegtuigreizen, alle emoties (mooie en trieste), een druk agenda, het uitwisselen van virusjes bij het schudden van een paar honderdtal handen en zoenen… enfin, gisteren lag ik helemaal strike en heb mijn laptopje niet eens een blik gegund.

Ik kreeg vele mails ook van vrienden die ervan uitgingen dat ik die daar zou lezen, maar ik heb ginder helaas maar een keer de mogelijkheid gehad op het internet te raken. Op de luchthaven in Londen ben ik beginnen lezen en antwoorden, in de veronderstelling dat ik daar een 2-tal uur tijd zou hebben, maar even later kregen we te horen dat we van terminal moesten veranderen en toen was het niet meer de moeite om verder te doen. Maar ik beloof dat ik daar over een paar dagen werk zal van maken en wat mailtjes sturen.

Aan degenen die vroegen om nog een gaatje te vinden en mekaar te ontmoeten… helaas, tenzij die zelf even overvliegen.

Nu is het 5:30 in de ochtend, kon niet meer slapen, maar ik voel me stukken beter dan gisteren.

Voor morgenavond heb ik een paar collega’s van W uitgenodigd, ik bekijk later wel of ik dit laat doorgaan, afhankelijk hoe belabberd of fris ik me straks voel.  Ik zal beginnen met wat boodschappen doen, want de muizen liggen dood in de koelkast. Als ik nadien nog fit genoeg ben kan ik aan de voorbereiding beginnen voor oudejaarsavond. Want ik zou het enorm vervelend vinden op zo’n avond mijn gasten in de kou te laten staan. We zien wel.

Nu kruip ik nog even terug onder de wol….

Mijn vader is deze nacht in zijn slaap overleden, hij was 86.
Natuurlijk doet het veel pijn, maar voor hem is het een verlossing, na een jaar van lijden.
De crematie is voorzien voor zaterdag, wij vertrekken hier dus pas zondag.

Net gelezen in De Morgen:

Volgende week wordt baby zonder borstkankergen geboren

Ik dacht niets meer te posten voor mijn vertrek, maar zit hier nu bij de dokter te wachten tot ik weer dichtgenaaid word, heb net de film BenX bekeken.

Om 9u, goed op tijd als altijd, zat ik in de wachtkamer met een tas, geladen als moest ik hier de nacht doorbrengen. Laptop, boek, tijdschrift, Nintendo, boterhammetjes en flesje water… vervelen of omkomen van honger of dorst… ik was op alles voorzien, worst-case scenario, maar dat ben ik ten top, ik heb liever nadien dat ‘t-was-allemaal-nog-niet-zo-erg gevoel dan het-viel-dik-tegen of had-ik-dat-geweten gevoel....

De deur ging open en een grote machine werd binnengerold. Daarin zouden ze straks gehakt maken van mijn huid en speuren naar venijnige celletjes.

Dokter Kim was ook keurig op tijd. Toeval of niet, maar heb hier eigenlijk nog nooit moeten wachten. Wel krijg je altijd de dag voordien een seintje om je aan je afspraak te herinneren. Daar kunnen ze in België iets van leren. Geen overboekte afsprakenlijst of meerdere patiënten op hetzelfde uur, in de veronderstelling dat er wel een paar hun afspraak vergeten zullen zijn en de dokters zodoende zéker niet moeten wachten, dat past niet bij hun status. Dat de patiënten uren moeten wachten, het zij zo.

Bon, om 9:05 word ik binnengeroepen, krijg een spuitje en 10 minuutjes later komt de dokter weer binnen om de huid weg te snijden. Dan kan de filmvoorstelling beginnen.

Om 10:30 komt dr. Kim mijn kamertje binnen… pech, er komt een 2^e ronde!

BenX speelt op dat moment al the endgame. Is voor mij the endgame ook begonnen of heb ik nog recht op een 3^e ronde?
Om 11u, Benny boy ondertussen r.i.p. en ik bezig met brain training op de Nintendo, word ik de wachtkamer ingestuurd omdat ze mijn kamertje nodig heeft voor een behandeling en om 12u krijg ik te horen dat er geen 3^e ronde komt, maar er volgt nog een heel lange aftiteling, het duurt nog zo'n 2u vooraleer alles weer keurig is dichtgenaaid en afgeplakt. Precisiewerk, zeker niet met een hamerke en een zaagske, ik verwacht straks een haute couture decolleté!

Ben ik nu verslaafd geworden aan mijn blog of wat? Ik zou niets meer posten en voilà, weer een hele litanie, gewoon om te zeggen dat alles schitterend verlopen is.  

Als weergoden bestaan dan zijn ze ons wel echt gunstig gezind en nu bezig ons voor te bereiden om straks het Belgisch klimaat te kunnen trotseren.

Sinds onze aankomst is het de eerste keer dat we zo’n barkoud slecht weer hebben. We hebben een tijdje terug eens een uurtje regen gehad, nadien nog eens een keertje wat gedruppel ’s nachts, maar deze keer is het serieus. Het heeft bijna de ganse nacht geregend tot een heel stuk in de voormiddag. Nog steeds is het hier grijs en binnen is het echt kil.

Gelukkig hebben we hier zo’n gashaardvuur, want radiatoren zijn er niet. We kunnen verwarmen met warme lucht, die door heel het huis blaast, zelfs in de slaapkamer en dat is nu niet echt de bedoeling en het voelt niet aangenaam en is droog. Dus dat fake haardvuurtje dan maar.

Donderdag staat nog een bezoekje aan de dermatoloog gepland, want the bad-skin-story goes on…. Ook bij de tweede biopsie bleek dat er nog een aantal positieve cellen te vinden waren, dus wordt er nu een vriescoupe gedaan. Moet dan ’s ochtends binnen, huid wordt weggesneden en ter plekke onderzocht, zitten er nog snoodaards in wordt er verder gesneden tot het helemaal schoon is. Als ik een beetje pech heb kan het een ganse dag in beslag nemen (pffww... zei ‘ze’ met een zucht). Ik kreeg gelukkig nog steeds de verzekering dat het om een niet agressieve vorm gaat, wat nog eens bevestigd werd door een ander lab, dus wacht ik nog even vooraleer te beginnen panikeren.

Vrijdagnamiddag vertrekken we hier, één koffer staat al klaar en ’t is er eentje om U tegen te zeggen, loodzwaar weegt hij met onze PC er in. Of ik tijd zal hebben en/of mogelijkheid om mijn blogje te updaten als ik in België ben weet ik niet, dus mogelijk zien jullie me pas weer verschijnen na Kerstmis.

In dat geval wens ik iedereen alvast mooie kerstdagen!

En dit wou ik gisteren posten, maar, ofwel is er iets fout gegaan met het doorsturen, ofwel in mijn hoofd… enfin, ik stuur het vandaag en ondertussen schijnt het zonnetje hier weer, maar is het nog steeds niet echt warm.

Gisteren de laatste inkopen gedaan voor ons vertrek. Deze keer –gelukkig maar- veel drukker in de winkels, er hing een aangename sfeer en mensen sjouwden met tassen in beide handen. Jammer dat ik maar weer eens mijn fototoestel vergeten was, want de Kerstman met kindjes op de schoot in shortjes en T-shirtjes, is toch eens wat anders.

Bekaf,  ik nog steeds snotterend en kuchend,  kropen we ’s avonds in onze luie zetel met een kommetje lekker hete soep en een boterhammetje. Even de programma’s overlopen en wat zappen, maar ‘op televisioneel gebied valt er hier niet veel te beleven’. Willens nillens ben ik hier wat soaps beginnen bekijken, waar ik vroeger nooit naar keek (Grey’s Anatomy, Bones, Brothers and sisters…), want wat moet een mens ’s avonds zoal doen als het al van 17u donker is en 't bobijntje toch af is?

We nemen altijd de film of programma op, om dan halverwege in te pikken of later bekijken, zodat je de reclameflashes kan doorspoelen. Ik vraag me eigenlijk af of er nog een kat voor TV blijft zitten en braafkes de reclameboodschappen bekijkt?

Maar goed, we zaten dus met ons kommetje soep in de zetel en wie verschijnt er plots op het scherm, hier in het verre California? Onze eigenste Helmut Lotti, bij Toutatis!!! Hij staat daar in zijn zelfzekere zelve rustig reclame te maken voor zijn Crooners’ CD. Als je dacht dat het even een korte flits was, nee jong, die gast heeft zeker een half uur zitten vertellen over zijn CD, over zijn carrière, over België… in zijn allerbeste Engels, maar met een flair, als was hij een echte Amerikaan, want die kunnen dat ook (enfin, wat betreft zijn flair dan, niet zijn taaltje) en nadien werd een van zijn optredens integraal uitgezonden.

Ik had misschien wel durven hopen dat de Belgische pralientjes hier zouden gepromoot worden voor de feestdagen, maar onze eigenste Helmut Lotti… straf.

Ik denk dat hier de komende weken niet veel opwindends te lezen zal zijn, er valt momenteel weinig te beleven, W die is er alweer vollen bak ingevlogen en ikzelf ben snipverkouden. Ook dát kan in California ondanks het mooie weer. Die minuscule snoodaards vinden duidelijk overal hun weg. En griepvirusjes zitten er hier waarschijnlijk ook aan te komen, want een tijdje geleden stonden de griepprikken hier overal in aanbieding, zelfs in de grootwarenhuizen.

Ze kletsen de coupons  ook weer rond onze oren en worden bestookt met ads  voor free shipping, discounts, Black Friday prices… en noem maar op. Je kan echt koopjes doen momenteel, als je tenminste niet te kieskeurig bent en genoegen neemt met een tintje lichter of donkerder. Ik heb net nog een grote koffer gekocht in aanbieding en uiteraard niet in de juiste kleur. Geeft niet. Belangrijk was dat hij groot genoeg is om er straks onze PC in te krijgen, want die doet het hier niet, te weinig jus!

En een broodmachine ga ik me aanschaffen van zodra ik terug ben, want ben het brood hier spuugzat. Dat is zowat het enige wat ik hier mis, een smakelijk boterhammeke. Je vindt wel lekker brood… soms, soms niet, meer niet dan wel eigenlijk. Echt waar. Wit brood is er altijd, alle soorten in voorverpakking ook, maar vers gebakken volkorenbrood is een ander paar mouwen. Ik heb net op het internet een interessant apparaat gezien, levering gratis maar dan wel in een tijdspanne van 5 à 9 dagen, dat riskeer ik beter niet meer voor ons vertrek, dus bestel ik het apparaat zodra we terug zijn en bak ik binnenkort mijn brood weer zelf! Ook al mag je niets van voeding meebrengen, tenzij in glas of blik, ik sla straks in België alvast een flink voorraadje bloem op!

Ondertussen proberen we een beetje de ‘detoxen’ na onze uitspattingen met Thanksgiving, om straks met de feestdagen weer heerlijk te kunnen ‘retoxen’!

…♪♪ let it snow ♪♪ let it snow ♪♪… en …♪♪ I’m dreaming of a white Christmas ♪♪… kerstmuziek klinkt in de winkels… buiten is het 26º, ’t zal dus bij dromen van een witte kerst blijven, Christmas-shopping op flipflops en in t-shirt. Raar. Heel raar.

Ik kocht zo’n gezellige Santa, die hier nu in mijn huisje staat te puffen en te zweten. Een klein beetje kerststemming in huis mocht wel, maar omdat we met de Kerst in België zijn, heb ik geen kerstboom gezet en buiten geen lichtjes aan het huis. In Mechelen zal het straks ook niks worden natuurlijk, dus buurvrouw, je zal dit jaar op een donker terras moeten kijken!

Ik trok vorige week om 5u in de namiddag (want dan wordt het hier al donker) op pad met mijn camera omdat ik jullie wat fotootjes beloofd had van de mooi versierde huizen. Ze laten daar zelfs iemand met een ladderlift voor komen. Poepchique buurt? Allemaal rijke mensen? Niks van, heel gewoon is dat hier. Edoch, ik vrees dat ik de foto’s netjes in mijn mapje laat zitten of zelfs definitief uit de map zal verwijderen,  want  kreeg absoluut niet het boogde resultaat, mijn klein toestelletje heeft niet genoeg toeters en bellen vrees ik. Heb geprobeerd zowel mét als zonder flash, maar ze zijn echt waardeloos.

En nu weet ik niet of het daar ook zo is, maar hier is het opvallend minder druk in de winkels dan het de voorbije maanden was. De rekken puilen uit met verleidelijke artikelen en geschenken, maar er zijn geen kopers. Zaterdagmiddag gingen we een hapje eten in een leuk tentje waar je anders áltijd ‘in line’ staat, nu konden we zomaar gaan zitten waar we wilden.

Of hebben de Amerikanen misschien al hun geld gespendeerd met ‘Black Friday’? Dat is de vrijdag na Thanksgiving, veel winkels zijn dan dag en nacht open en de ‘savings’ en ‘huge sales’ swingen de pan uit. Bij Ikea stond het bed, dat we voor de logeerkamer wilden kopen, aan -50%. Vermits we die dag nog in Texas waren is de buurjongen het voor ons gaan halen, want hij zou die nacht sowieso op pad gaan om te shoppen. Lief hé?

En dit heb ik ‘van horen zeggen’ (dat bestaat hier dus ook), maar er zou die vrijdag een man dood getrapt zijn toen hij helemaal overhoop gelopen werd bij het opengaan van de winkeldeuren… en ergens anders in een speelgoedwinkel zou een man die met zijn kids aan ’t shoppen was een andere man hebben beschoten toen die net voor zijn neus dát speeltje weg graaide dat hij wou. Ik weet echt niet of het waar is, ik hoop van niet, dit lijkt zo onwaarschijnlijk, zo té gruwelijk om waar te zijn….

Happy Christmas and Peace on earth….

Een klein dutje na de rondleiding en daarna doken we de keuken in.
Thanksgiving in de States is nog belangrijker dan Kerstmis bij ons. Omdat op dit feest dank wordt gezegd voor de oogst komen er lots and lots and lots of food on the table. Samen met A en A2 (vriendin van A die daar ook logeerde) begonnen we aan het eten. In een tot in de puntjes uitgeruste keuken en groter dan onze hele benedenverdieping, voelde ik me echt als een kind in Disneyland. De namen van de gerechten ben ik vergeten, we maakten aardappelpuree, sweet patato-puree, veenbessen, squash, boontjes, oestervulling voor de kalkoen en nog iets met ‘corn’ dat altijd bij een Amerikaanse maaltijd hoort…. Dit namen wij, de 3 vrouwen, voor onze rekening. J zorgde voor de kalkoen, die op dit feest nooit mag ontbreken.

Na het eten trokken we met rond gevreten buiken naar buiten, waar J ondertussen een groot vuur had aangemaakt. Voor de Irish coffee heb ik gepast, maar het was genieten van een sterrenhemel zoals ik die in jaren niet meer gezien had.

De volgende dagen zijn we heel veel buiten geweest en de rest van de tijd stonden we steevast in de potten te roeren. Wat je samen doet is dubbel zo plezierig, voor mij kon de pret echt niet op. Iedere dag kwamen er andere gasten over de vloer, iedere keer weer een gezellige bedoening met veel lekker eten en drinken, daarna met z’n allen nagenieten rond het vuur.

Oeps, zou het mooiste nog vergeten…. De 2 eerste dagen liet het zonnetje zich niet zien, niet erg, want warm genoeg, alles lijkt dan wel een beetje somber, maar we wilden vooral eens een mooie zonsondergang zien. Op het dak van de ranch is zo’n soort torentje gebouwd met een balkon, vandaar zie je mijlenver. Toch even die fameuze weergoden opgeroepen en met succes, want vanaf de derde dag konden we van op ‘the top of the world’ genieten van een prachtige sunset.

En als kers op de taart hebben we nog een klein uitstapje gemaakt naar San Antonio. Want je kan in California niet zeggen dat je in San Antonio geweest bent als je hun world famous Riverwalk (nu ja, in de US toch) niet gezien hebt. Inderdaad heel imposant en prachtig, Bartje Somers had beter hier eerst een kijkje komen nemen vooraleer hij het Dijlepad liet aanleggen.

Sinds ik mijn laptop heb is dit de eerste keer dat ik gedurende 5 dagen mijn mails niet gecheckt heb, zelfs niet eens de reacties op mijn blogje, waar ik altijd zo naar uitkijk. Ik heb 1 uitzondering gemaakt, ben op A’s PC een paar keer gaan kijken naar de blog van mijn heel dierbare vriendin, die het momenteel zo moeilijk heeft, maar me dit allemaal zo van harte gunt en ik denk dat ze zelfs een klein beetje meegeniet.

Ik kan blijven vertellen, maar de superlatieven rijzen hier de pan uit en echt, ik overdrijf niet, integendeel.
Met deze wil ik J & A nog eens heel hartelijk danken, want dit was zo onwaarschijnlijk mooi.

Hier ben ik terug na 5 dagen vakantie in Texas.

En nu… weet niet hoe beginnen, echt niet, want twijfel nog steeds of dit niet een mooie droom was waar ik in beland was, verschillende keren per dag eens ferm in mijn arm gepitst, dat leek reëel, toch ben ik nog niet helemaal zeker.

Woensdagavond werden we aan de luchthaven opgehaald door A, onze gastvrouw. Na een halfuurtje rijden, waren er plotseling geen lichtjes meer en hotsten we op ruwe bultige landwegen, onderweg moesten we een paar keer stoppen om poorten te openen en weer te sluiten, tot we eindelijk een verlichte weg inreden en een prachtige ranch in ons vizier kregen.  

J, onze gastheer, en uiteraard ook zijn alom tegenwoordige doggies, zaten ons op te wachten in de prachtige livingroom. Het aardvuur brandde gezellig en we werden warm onthaald met een glaasje bubbels, ondertussen gaven we onze ogen de kost aan al dat moois. Onze slaapkamer moest niet onderdoen (heb ze 6 sterren gegeven) en toen we eenmaal in ons bedje lagen hebben we mekaar eens bekeken, zonder woorden, want die hadden we er niet voor.

Lekker lang geslapen en toen we de gordijnen opentrokken zagen we in wat een prachtig ruw natuurgebied we beland waren. Na een kattenwasje snel naar beneden, waar het al lekker rook naar J’s ‘famous’ versgebakken brood. Heerlijk ontbeten, maar niet te lang getafeld, want wilden zo snel mogelijk naar buiten.

Over het Thanksgiving-feest, het kokkerellen, mensen die we ontmoetten… zal ik het in een volgend postje hebben en een nieuw fotoboek maken, dit is een ‘outdoor’ fotoboek.
J is een mens met een enorme liefde voor de natuur, samen met A gidste hij ons de eerste dag rond op het domein. Duidelijk dat ik absoluut niet de gepaste kledij droeg, mijn jeans zat al gauw vol stekels die ik er met een mes moest afschrapen. Nadien doken de vrouwen de keuken in, terwijl J & W er nog even op uit trokken.
De volgende dagen, met de nodige attributen (beenbeschermers tegen slangen en chaps over mijn broek), hebben we nog mooie tochtjes gemaakt, gingen wild spotten, dieren voederen.... De natuur ziet er in dit seizoen niet uit op z’n mooist, maar dat kon ons niet deren, we vonden het absoluut top. We zagen herten, wilde varkens, waterschildpadden, catfish... en ’s avonds zijn we er een keertje met de Jeep op uit getrokken om wilde katten in de bomen te gaan spotten, gewapend met enorme pillampen, beetje griezelig, maar het was echt fun. 

Genieten en ontspannen, nergens aan denken, alles los... van de eerste tot de laatste minuut.... Dit wordt dus zeker vervolgd want zoals jullie weten is mijn grote hobby koken en daar wil ik natuurlijk nog wat over vertellen, de avonturen van Rikkert in keuken-Disneyland….

Weet niet goed hoe beginnen, wil alles tegelijk vertellen… maar de foto’s verraadden waarschijnlijk al heel veel?

Nochtans begon het een beetje in mineur, want op onze heenreis in de auto kreeg W een onaangenaam berichtje. Resultaat was dat hij die nacht om 3u is beginnen werken en om 6u al in een vergadering zat. Als je zo vroeg gemobiliseerd wordt is dat gewoonlijk niet om iets te vieren…. Maar vanaf dan was het allemaal genieten geblazen!

Zaterdagochtend na het ontbijt ‘en route’ highway 101 op. Eerste stop was Carmel, prachtig plaatsje aan de kust met een groot zandstrand, een paar gezellige winkelstraatjes, geen hoogbouw, maar kleinere huizen in steile smalle straatjes, kriskras verspreid tussen de bomen. Klein wandelingetje op het strand, een koffietje en terug de auto in de kustweg op naar Big Sur. Als er weergoden bestaan dan waren die ons wel héél gunstig gezind. Staalblauw was de hemel en de temperatuur niet hoger dan 25º. In één woord: schitterend! Het zandstrand verandert vaak in ruwe rotskust, soms dicht begroeid, vaak naakte zwarte rotsen, maar je kan geen 5 minuten rijden zonder de absolute drang te voelen te stoppen en te genieten van al dat moois.

Om 4u in de namiddag hadden we amper 175 miles gereden, maar vermits het hier vroeg donker is stopten we en vonden bij toeval een ‘Inn’ op Moonstone Beach in Cambria, geen grote luxe, maar zeer netjes én met prachtig zicht op de ondergaande zon in de zee. Geen tijd verloren en met de verrekijker en fototoestel in de aanslag de promenade op, een lang wandelpad in houten vlonders, vanwaar ‘whale watching’ gedaan wordt. Walvissen hebben we niet gezien, wel kolossen van zeehonden, die in de ondergaande zon op de rotsen lagen te genieten en dat deden wij ook, genieten bedoel ik dan, niet in ons nakie op de rotsen...

’s Anderendaags met een kopje thee en klein cakeje in onze maag weer op pad. Dit deel van de kustweg is minder mooi maar nog steeds de moeite waard. Eerste stop in San Luis Obispo, een koffie in de Starbucks en dan tot Pismo Beach waar we een laat ontbijt zouden nemen om nadien zonder nog te stoppen huiswaarts te rijden. Daar stapten we een restootje binnen, enfin, zo’n echte Amerikaanse diner met een toile ciré, dikke mugs en de hele reutemeteut aan ketchup, mosterd, maple sirop, worchestersaus, tabasco… op de tafel, waar de koffiepot op de hete plaat staat, ijsthee in een grote kan en je niet te zuipen refills krijgt zoveel je maar wil. Dit moet je eens gedaan hebben in Amerika. Calorietjes tellen was totaal niet aan de orde, we lieten ons ongegeneerd gaan en deden ons tegoed aan een overdadig gevuld bord met eieren, bacon, gebakken patatjes en 2 vette toasten.

Nog even op het strand om de hele boel wat te laten zakken en dan de laatste 300 miles naar Irvine, heel druk onderweg, maar gelukkig geen files.

Van een perfect weekend gesproken….

En morgen vertrekken we voor 5 dagen naar San Antonio, Texas, waar we uitgenodigd zijn voor een heus authentiek Thanksgiving feest.

Waren de eerste maanden hier wat eentonig en durfden of konden we ons huis niet uit... wel, dat halen we nu dik en dubbel in.
Tot volgende week met het relaas over onze trip en aan iedereen een happy Thanksgiving gewenst!!!