Als weergoden bestaan dan zijn ze ons wel echt gunstig gezind en nu bezig ons voor te bereiden om straks het Belgisch klimaat te kunnen trotseren.

Sinds onze aankomst is het de eerste keer dat we zo’n barkoud slecht weer hebben. We hebben een tijdje terug eens een uurtje regen gehad, nadien nog eens een keertje wat gedruppel ’s nachts, maar deze keer is het serieus. Het heeft bijna de ganse nacht geregend tot een heel stuk in de voormiddag. Nog steeds is het hier grijs en binnen is het echt kil.

Gelukkig hebben we hier zo’n gashaardvuur, want radiatoren zijn er niet. We kunnen verwarmen met warme lucht, die door heel het huis blaast, zelfs in de slaapkamer en dat is nu niet echt de bedoeling en het voelt niet aangenaam en is droog. Dus dat fake haardvuurtje dan maar.

Donderdag staat nog een bezoekje aan de dermatoloog gepland, want the bad-skin-story goes on…. Ook bij de tweede biopsie bleek dat er nog een aantal positieve cellen te vinden waren, dus wordt er nu een vriescoupe gedaan. Moet dan ’s ochtends binnen, huid wordt weggesneden en ter plekke onderzocht, zitten er nog snoodaards in wordt er verder gesneden tot het helemaal schoon is. Als ik een beetje pech heb kan het een ganse dag in beslag nemen (pffww... zei ‘ze’ met een zucht). Ik kreeg gelukkig nog steeds de verzekering dat het om een niet agressieve vorm gaat, wat nog eens bevestigd werd door een ander lab, dus wacht ik nog even vooraleer te beginnen panikeren.

Vrijdagnamiddag vertrekken we hier, één koffer staat al klaar en ’t is er eentje om U tegen te zeggen, loodzwaar weegt hij met onze PC er in. Of ik tijd zal hebben en/of mogelijkheid om mijn blogje te updaten als ik in België ben weet ik niet, dus mogelijk zien jullie me pas weer verschijnen na Kerstmis.

In dat geval wens ik iedereen alvast mooie kerstdagen!

En dit wou ik gisteren posten, maar, ofwel is er iets fout gegaan met het doorsturen, ofwel in mijn hoofd… enfin, ik stuur het vandaag en ondertussen schijnt het zonnetje hier weer, maar is het nog steeds niet echt warm.

Gisteren de laatste inkopen gedaan voor ons vertrek. Deze keer –gelukkig maar- veel drukker in de winkels, er hing een aangename sfeer en mensen sjouwden met tassen in beide handen. Jammer dat ik maar weer eens mijn fototoestel vergeten was, want de Kerstman met kindjes op de schoot in shortjes en T-shirtjes, is toch eens wat anders.

Bekaf,  ik nog steeds snotterend en kuchend,  kropen we ’s avonds in onze luie zetel met een kommetje lekker hete soep en een boterhammetje. Even de programma’s overlopen en wat zappen, maar ‘op televisioneel gebied valt er hier niet veel te beleven’. Willens nillens ben ik hier wat soaps beginnen bekijken, waar ik vroeger nooit naar keek (Grey’s Anatomy, Bones, Brothers and sisters…), want wat moet een mens ’s avonds zoal doen als het al van 17u donker is en 't bobijntje toch af is?

We nemen altijd de film of programma op, om dan halverwege in te pikken of later bekijken, zodat je de reclameflashes kan doorspoelen. Ik vraag me eigenlijk af of er nog een kat voor TV blijft zitten en braafkes de reclameboodschappen bekijkt?

Maar goed, we zaten dus met ons kommetje soep in de zetel en wie verschijnt er plots op het scherm, hier in het verre California? Onze eigenste Helmut Lotti, bij Toutatis!!! Hij staat daar in zijn zelfzekere zelve rustig reclame te maken voor zijn Crooners’ CD. Als je dacht dat het even een korte flits was, nee jong, die gast heeft zeker een half uur zitten vertellen over zijn CD, over zijn carrière, over België… in zijn allerbeste Engels, maar met een flair, als was hij een echte Amerikaan, want die kunnen dat ook (enfin, wat betreft zijn flair dan, niet zijn taaltje) en nadien werd een van zijn optredens integraal uitgezonden.

Ik had misschien wel durven hopen dat de Belgische pralientjes hier zouden gepromoot worden voor de feestdagen, maar onze eigenste Helmut Lotti… straf.

Ik denk dat hier de komende weken niet veel opwindends te lezen zal zijn, er valt momenteel weinig te beleven, W die is er alweer vollen bak ingevlogen en ikzelf ben snipverkouden. Ook dát kan in California ondanks het mooie weer. Die minuscule snoodaards vinden duidelijk overal hun weg. En griepvirusjes zitten er hier waarschijnlijk ook aan te komen, want een tijdje geleden stonden de griepprikken hier overal in aanbieding, zelfs in de grootwarenhuizen.

Ze kletsen de coupons  ook weer rond onze oren en worden bestookt met ads  voor free shipping, discounts, Black Friday prices… en noem maar op. Je kan echt koopjes doen momenteel, als je tenminste niet te kieskeurig bent en genoegen neemt met een tintje lichter of donkerder. Ik heb net nog een grote koffer gekocht in aanbieding en uiteraard niet in de juiste kleur. Geeft niet. Belangrijk was dat hij groot genoeg is om er straks onze PC in te krijgen, want die doet het hier niet, te weinig jus!

En een broodmachine ga ik me aanschaffen van zodra ik terug ben, want ben het brood hier spuugzat. Dat is zowat het enige wat ik hier mis, een smakelijk boterhammeke. Je vindt wel lekker brood… soms, soms niet, meer niet dan wel eigenlijk. Echt waar. Wit brood is er altijd, alle soorten in voorverpakking ook, maar vers gebakken volkorenbrood is een ander paar mouwen. Ik heb net op het internet een interessant apparaat gezien, levering gratis maar dan wel in een tijdspanne van 5 à 9 dagen, dat riskeer ik beter niet meer voor ons vertrek, dus bestel ik het apparaat zodra we terug zijn en bak ik binnenkort mijn brood weer zelf! Ook al mag je niets van voeding meebrengen, tenzij in glas of blik, ik sla straks in België alvast een flink voorraadje bloem op!

Ondertussen proberen we een beetje de ‘detoxen’ na onze uitspattingen met Thanksgiving, om straks met de feestdagen weer heerlijk te kunnen ‘retoxen’!

…♪♪ let it snow ♪♪ let it snow ♪♪… en …♪♪ I’m dreaming of a white Christmas ♪♪… kerstmuziek klinkt in de winkels… buiten is het 26º, ’t zal dus bij dromen van een witte kerst blijven, Christmas-shopping op flipflops en in t-shirt. Raar. Heel raar.

Ik kocht zo’n gezellige Santa, die hier nu in mijn huisje staat te puffen en te zweten. Een klein beetje kerststemming in huis mocht wel, maar omdat we met de Kerst in België zijn, heb ik geen kerstboom gezet en buiten geen lichtjes aan het huis. In Mechelen zal het straks ook niks worden natuurlijk, dus buurvrouw, je zal dit jaar op een donker terras moeten kijken!

Ik trok vorige week om 5u in de namiddag (want dan wordt het hier al donker) op pad met mijn camera omdat ik jullie wat fotootjes beloofd had van de mooi versierde huizen. Ze laten daar zelfs iemand met een ladderlift voor komen. Poepchique buurt? Allemaal rijke mensen? Niks van, heel gewoon is dat hier. Edoch, ik vrees dat ik de foto’s netjes in mijn mapje laat zitten of zelfs definitief uit de map zal verwijderen,  want  kreeg absoluut niet het boogde resultaat, mijn klein toestelletje heeft niet genoeg toeters en bellen vrees ik. Heb geprobeerd zowel mét als zonder flash, maar ze zijn echt waardeloos.

En nu weet ik niet of het daar ook zo is, maar hier is het opvallend minder druk in de winkels dan het de voorbije maanden was. De rekken puilen uit met verleidelijke artikelen en geschenken, maar er zijn geen kopers. Zaterdagmiddag gingen we een hapje eten in een leuk tentje waar je anders áltijd ‘in line’ staat, nu konden we zomaar gaan zitten waar we wilden.

Of hebben de Amerikanen misschien al hun geld gespendeerd met ‘Black Friday’? Dat is de vrijdag na Thanksgiving, veel winkels zijn dan dag en nacht open en de ‘savings’ en ‘huge sales’ swingen de pan uit. Bij Ikea stond het bed, dat we voor de logeerkamer wilden kopen, aan -50%. Vermits we die dag nog in Texas waren is de buurjongen het voor ons gaan halen, want hij zou die nacht sowieso op pad gaan om te shoppen. Lief hé?

En dit heb ik ‘van horen zeggen’ (dat bestaat hier dus ook), maar er zou die vrijdag een man dood getrapt zijn toen hij helemaal overhoop gelopen werd bij het opengaan van de winkeldeuren… en ergens anders in een speelgoedwinkel zou een man die met zijn kids aan ’t shoppen was een andere man hebben beschoten toen die net voor zijn neus dát speeltje weg graaide dat hij wou. Ik weet echt niet of het waar is, ik hoop van niet, dit lijkt zo onwaarschijnlijk, zo té gruwelijk om waar te zijn….

Happy Christmas and Peace on earth….

Een klein dutje na de rondleiding en daarna doken we de keuken in.
Thanksgiving in de States is nog belangrijker dan Kerstmis bij ons. Omdat op dit feest dank wordt gezegd voor de oogst komen er lots and lots and lots of food on the table. Samen met A en A2 (vriendin van A die daar ook logeerde) begonnen we aan het eten. In een tot in de puntjes uitgeruste keuken en groter dan onze hele benedenverdieping, voelde ik me echt als een kind in Disneyland. De namen van de gerechten ben ik vergeten, we maakten aardappelpuree, sweet patato-puree, veenbessen, squash, boontjes, oestervulling voor de kalkoen en nog iets met ‘corn’ dat altijd bij een Amerikaanse maaltijd hoort…. Dit namen wij, de 3 vrouwen, voor onze rekening. J zorgde voor de kalkoen, die op dit feest nooit mag ontbreken.

Na het eten trokken we met rond gevreten buiken naar buiten, waar J ondertussen een groot vuur had aangemaakt. Voor de Irish coffee heb ik gepast, maar het was genieten van een sterrenhemel zoals ik die in jaren niet meer gezien had.

De volgende dagen zijn we heel veel buiten geweest en de rest van de tijd stonden we steevast in de potten te roeren. Wat je samen doet is dubbel zo plezierig, voor mij kon de pret echt niet op. Iedere dag kwamen er andere gasten over de vloer, iedere keer weer een gezellige bedoening met veel lekker eten en drinken, daarna met z’n allen nagenieten rond het vuur.

Oeps, zou het mooiste nog vergeten…. De 2 eerste dagen liet het zonnetje zich niet zien, niet erg, want warm genoeg, alles lijkt dan wel een beetje somber, maar we wilden vooral eens een mooie zonsondergang zien. Op het dak van de ranch is zo’n soort torentje gebouwd met een balkon, vandaar zie je mijlenver. Toch even die fameuze weergoden opgeroepen en met succes, want vanaf de derde dag konden we van op ‘the top of the world’ genieten van een prachtige sunset.

En als kers op de taart hebben we nog een klein uitstapje gemaakt naar San Antonio. Want je kan in California niet zeggen dat je in San Antonio geweest bent als je hun world famous Riverwalk (nu ja, in de US toch) niet gezien hebt. Inderdaad heel imposant en prachtig, Bartje Somers had beter hier eerst een kijkje komen nemen vooraleer hij het Dijlepad liet aanleggen.

Sinds ik mijn laptop heb is dit de eerste keer dat ik gedurende 5 dagen mijn mails niet gecheckt heb, zelfs niet eens de reacties op mijn blogje, waar ik altijd zo naar uitkijk. Ik heb 1 uitzondering gemaakt, ben op A’s PC een paar keer gaan kijken naar de blog van mijn heel dierbare vriendin, die het momenteel zo moeilijk heeft, maar me dit allemaal zo van harte gunt en ik denk dat ze zelfs een klein beetje meegeniet.

Ik kan blijven vertellen, maar de superlatieven rijzen hier de pan uit en echt, ik overdrijf niet, integendeel.
Met deze wil ik J & A nog eens heel hartelijk danken, want dit was zo onwaarschijnlijk mooi.

Hier ben ik terug na 5 dagen vakantie in Texas.

En nu… weet niet hoe beginnen, echt niet, want twijfel nog steeds of dit niet een mooie droom was waar ik in beland was, verschillende keren per dag eens ferm in mijn arm gepitst, dat leek reëel, toch ben ik nog niet helemaal zeker.

Woensdagavond werden we aan de luchthaven opgehaald door A, onze gastvrouw. Na een halfuurtje rijden, waren er plotseling geen lichtjes meer en hotsten we op ruwe bultige landwegen, onderweg moesten we een paar keer stoppen om poorten te openen en weer te sluiten, tot we eindelijk een verlichte weg inreden en een prachtige ranch in ons vizier kregen.  

J, onze gastheer, en uiteraard ook zijn alom tegenwoordige doggies, zaten ons op te wachten in de prachtige livingroom. Het aardvuur brandde gezellig en we werden warm onthaald met een glaasje bubbels, ondertussen gaven we onze ogen de kost aan al dat moois. Onze slaapkamer moest niet onderdoen (heb ze 6 sterren gegeven) en toen we eenmaal in ons bedje lagen hebben we mekaar eens bekeken, zonder woorden, want die hadden we er niet voor.

Lekker lang geslapen en toen we de gordijnen opentrokken zagen we in wat een prachtig ruw natuurgebied we beland waren. Na een kattenwasje snel naar beneden, waar het al lekker rook naar J’s ‘famous’ versgebakken brood. Heerlijk ontbeten, maar niet te lang getafeld, want wilden zo snel mogelijk naar buiten.

Over het Thanksgiving-feest, het kokkerellen, mensen die we ontmoetten… zal ik het in een volgend postje hebben en een nieuw fotoboek maken, dit is een ‘outdoor’ fotoboek.
J is een mens met een enorme liefde voor de natuur, samen met A gidste hij ons de eerste dag rond op het domein. Duidelijk dat ik absoluut niet de gepaste kledij droeg, mijn jeans zat al gauw vol stekels die ik er met een mes moest afschrapen. Nadien doken de vrouwen de keuken in, terwijl J & W er nog even op uit trokken.
De volgende dagen, met de nodige attributen (beenbeschermers tegen slangen en chaps over mijn broek), hebben we nog mooie tochtjes gemaakt, gingen wild spotten, dieren voederen.... De natuur ziet er in dit seizoen niet uit op z’n mooist, maar dat kon ons niet deren, we vonden het absoluut top. We zagen herten, wilde varkens, waterschildpadden, catfish... en ’s avonds zijn we er een keertje met de Jeep op uit getrokken om wilde katten in de bomen te gaan spotten, gewapend met enorme pillampen, beetje griezelig, maar het was echt fun. 

Genieten en ontspannen, nergens aan denken, alles los... van de eerste tot de laatste minuut.... Dit wordt dus zeker vervolgd want zoals jullie weten is mijn grote hobby koken en daar wil ik natuurlijk nog wat over vertellen, de avonturen van Rikkert in keuken-Disneyland….

Weet niet goed hoe beginnen, wil alles tegelijk vertellen… maar de foto’s verraadden waarschijnlijk al heel veel?

Nochtans begon het een beetje in mineur, want op onze heenreis in de auto kreeg W een onaangenaam berichtje. Resultaat was dat hij die nacht om 3u is beginnen werken en om 6u al in een vergadering zat. Als je zo vroeg gemobiliseerd wordt is dat gewoonlijk niet om iets te vieren…. Maar vanaf dan was het allemaal genieten geblazen!

Zaterdagochtend na het ontbijt ‘en route’ highway 101 op. Eerste stop was Carmel, prachtig plaatsje aan de kust met een groot zandstrand, een paar gezellige winkelstraatjes, geen hoogbouw, maar kleinere huizen in steile smalle straatjes, kriskras verspreid tussen de bomen. Klein wandelingetje op het strand, een koffietje en terug de auto in de kustweg op naar Big Sur. Als er weergoden bestaan dan waren die ons wel héél gunstig gezind. Staalblauw was de hemel en de temperatuur niet hoger dan 25º. In één woord: schitterend! Het zandstrand verandert vaak in ruwe rotskust, soms dicht begroeid, vaak naakte zwarte rotsen, maar je kan geen 5 minuten rijden zonder de absolute drang te voelen te stoppen en te genieten van al dat moois.

Om 4u in de namiddag hadden we amper 175 miles gereden, maar vermits het hier vroeg donker is stopten we en vonden bij toeval een ‘Inn’ op Moonstone Beach in Cambria, geen grote luxe, maar zeer netjes én met prachtig zicht op de ondergaande zon in de zee. Geen tijd verloren en met de verrekijker en fototoestel in de aanslag de promenade op, een lang wandelpad in houten vlonders, vanwaar ‘whale watching’ gedaan wordt. Walvissen hebben we niet gezien, wel kolossen van zeehonden, die in de ondergaande zon op de rotsen lagen te genieten en dat deden wij ook, genieten bedoel ik dan, niet in ons nakie op de rotsen...

’s Anderendaags met een kopje thee en klein cakeje in onze maag weer op pad. Dit deel van de kustweg is minder mooi maar nog steeds de moeite waard. Eerste stop in San Luis Obispo, een koffie in de Starbucks en dan tot Pismo Beach waar we een laat ontbijt zouden nemen om nadien zonder nog te stoppen huiswaarts te rijden. Daar stapten we een restootje binnen, enfin, zo’n echte Amerikaanse diner met een toile ciré, dikke mugs en de hele reutemeteut aan ketchup, mosterd, maple sirop, worchestersaus, tabasco… op de tafel, waar de koffiepot op de hete plaat staat, ijsthee in een grote kan en je niet te zuipen refills krijgt zoveel je maar wil. Dit moet je eens gedaan hebben in Amerika. Calorietjes tellen was totaal niet aan de orde, we lieten ons ongegeneerd gaan en deden ons tegoed aan een overdadig gevuld bord met eieren, bacon, gebakken patatjes en 2 vette toasten.

Nog even op het strand om de hele boel wat te laten zakken en dan de laatste 300 miles naar Irvine, heel druk onderweg, maar gelukkig geen files.

Van een perfect weekend gesproken….

En morgen vertrekken we voor 5 dagen naar San Antonio, Texas, waar we uitgenodigd zijn voor een heus authentiek Thanksgiving feest.

Waren de eerste maanden hier wat eentonig en durfden of konden we ons huis niet uit... wel, dat halen we nu dik en dubbel in.
Tot volgende week met het relaas over onze trip en aan iedereen een happy Thanksgiving gewenst!!!

Even een kort berichtje uit San Jose. Het is hier een stuk minder warm dan in Irvine, zo'n 20º is het en geloof me of niet, maar vind het wat frisjes, vooral ’s avonds, dan heb je hier echt een warme sweater nodig. Het zal bibberen worden in België.  

W heeft beloofd het straks niet te laat te maken en vanavond gaan we op stap met Louise en Matt. Ik ben momenteel wat aan ’t chillen op de kamer, beetje energie sparen voor de rit morgen.

Gisteren leuk plaatsje bezocht met Louise, Los Gatos. Gatos betekent kat en refereert naar de wilde katten in de Santa Cruz Mountains (meer weten? Klik op foto). Het is er heel mooi en gezellig, maar blijkbaar heel duur om wonen, een gemiddeld (klein) huis kost er al snel meer dan een miljoen dollar, ongelooflijk, want de huizen zijn niet meer dan wat houten platen, geen isolatie, goedkope verwarming en staan op een klein lapje grond.
Het was wel een heel gedoe om er te geraken. We hadden mekaar weer zoveel te vertellen en vermits ze geen GPS heeft en wij maar tetterden en tetterden, deden we er meer dan een uur over om eventjes 15 miles af te leggen. Het was een fijn weerzien, heb super genoten van haar gezelschap.
Ik deed 's avonds zo enthousiast over Los Gatos dat W er ook absoluut nog naartoe wou, het was uiteraard al donker, maar zeker niet minder gezellig met al de lichtjes en kerstversiering.

Morgenvroeg vertrekken we hier en, mag ik even heel Amerikaans doen? Thanks God, nog niets gehoord van wildfires op onze terugweg.

Ben mijn blogje hier wat aan ’t verwaarlozen, beetje druk gehad de voorbije dagen. Of eerder, om het in een mooi Engels zinnetje te zeggen, being busy doing nothing… want dat was het eigenlijk.  

Goedkoop excuusje, ik weet het wel, maar toch. Had nl. twee weken geleden een paar huidbiopsietjes laten doen en kreeg vorige week te horen dat er eentje positief was, ik toch weer 'wat' nerveus. Maandag is er dan verder ingegrepen, meer van de omliggende huid is weggesneden. Alles wordt nu opnieuw onderzocht, maar volgens de dokter ziet het er niet slecht uit en zal nabehandeling meer dan waarschijnlijk (90%) niet nodig zijn. Oef. Het is het gevolg van 2 keer zware radiotherapie, want net op het sternum, in het midden van de borstkas dus. Maar, no worries, dit zit wel snor.

Straks vertrekken we naar San Jose, toch ongeveer 5 à 6 uur rijden. Voor mij een plezierreisje, W moet morgen en overmorgen werken. Hij gaat er praktisch wekelijks naartoe, maar neemt dan uiteraard het vliegtuig. En natuurlijk heb ik afgesproken met mijn vriendin Louise (zie mijn postje van 11-04), wat kijk ik ernaar uit haar terug te zien!

Het is de bedoeling terug te komen langs de kustweg. We hadden dat ritje, nu ja rit, want zo'n 530 miles en ongeveer 10 uur rijden, al eens gepland toen we hier in juni op huizenjacht waren (postje 28-06), maar wildfires hebben er ook dan roet in gegooid, letterlijk. Het is een prachtige route, met o.a. de 17 Mile Drive in Monterey, Carmel, Pebble Beach, Malibu….
In 1992, hebben we die hele trip gedaan van Los Angeles naar San Francisco, in de andere richting, verkeerde richting, want de zee ligt dan aan de linkerkant en je ziet minder van in de auto.

Cross fingers dat het deze keer lukt.

Onze mooie plannen voor het weekend zijn door de Santa Ana winds helemaal weggeblazen, niks Joshua Tree, maar bang luisteren naar de berichtgeving over de wildfires.

Vrijdagavond nam de wind in hevigheid toe, het was heel warm. We hadden ramen en deuren opengelaten en goed geblokkeerd. Echter niet goed genoeg voor ‘Santana’, want schrokken toch een paar keer wakker van een deur die heel luid dicht smakte en moesten noodgedwongen alles sluiten. Zaterdagochtend vroeg uit bed, heel slecht geslapen door het gegier van de wind, zelfs een keertje uit mijn bed gedonderd (dat is me nog nooit overkomen, ik kreeg er zowaar de slappe lach van). Onze spullen stonden gepakt, we twijfelden of onze uitstap wel een goed idee was en besloten tenslotte toch maar thuis te blijven. Eigenlijk alleen om de hevige wind, we wisten wel dat er vuur was uitgebroken ten noorden van Los Angeles, o.a. in Montecito maar hadden geen idee wat er zich hier een paar kilometer verderop afspeelde.

Vermits we toch geen andere plannen hadden, namen we de auto en reden richting kust, kuierden daar wat rond en aten iets. Op de terugweg zagen we een zwaar donker grijs wolkendek hangen, noord van Irvine, maar akelig kortbij. Een paar seconden dachten we aan een nakend onweer, maar het drong al snel door dat het een dik donker rookgordijn was.

Thuisgekomen keken we naar het Breaking news op KCAL en hoorden dat er vuur in Yorba Linda, 15 miles hiervandaan, was uitgebroken en heftig laaide. Heel scary, steeds opnieuw die beelden en dan die opgewonden stem van de journalist, brrr. je voelde bijna de hitte uit het scherm komen. Hoopvol nieuws toch ook, nl. dat de wind snel in sterkte zou afnemen, dus minder gevaar van uitbreiding.

En een paar uurtjes later was er hier in de straat nog nauwelijks een boom die bewoog, kropen vroeg ons bed in want hadden besloten om ’s anderendaags ons geplande uitstapje te wagen, zij het dan voor 1 dagje.

Al voor zessen vertrokken we, reden de Tollroad 261 op hier in Irvine, maar een halve mijl verder bleek ze afgesloten. Geen probleem, de GPS loodste ons zo naar Freeway 91… oeps, oprit ook afgesloten…. Rechtsomkeer gemaakt en er zat blijkbaar niets anders op dan terug huiswaarts te keren. Onderweg zagen we hele colonnes brandweerwagens af en aan rijden. We hielden halt op de parking van een shoppingcenter en wandelden een eindje verder. Daar stonden lange rijen brandweerwagens uit de hele omgeving te wachten om te tanken, brandweermannen maakten hun ochtendtoilet, enfin, stonden hun tanden te poetsen aan de stoeprand, ze hadden de nacht doorgebracht under the stars, zeiden ze, maar hoopten die nacht in hun eigen bedje te slapen.

Zelfs als de wind niet meer oplaait duurt het zeker nog een aantal dagen om het vuur onder controle te krijgen, dat zijn momenteel de meest hoopvolle berichten. Iedereen hier is terneergeslagen, de mensen zijn bang, vooral ook omdat vorig jaar het vuur hier tot aan de overkant van de straat kwam. Voor de altijd zo optimistische Californiërs is dit een zeer zware klap.

PS de foto's met cactussen en het rookgordijn zijn aan de rechterkant van de straat genomen, aan de linkerkant is de wijk waar we wonen.

Niks noemenswaardig te vertellen eigenlijk voor ik het weekend inga. Maar vermits ik nu al weet dat ik de komende 2 dagen zeker niets zal posten, toch even vertellen wat de plannen zijn.

We maken een uitstapje naar Joshua Tree Park, mogelijk blijven we een keertje overnachten, afhankelijk van wat er allemaal te beleven valt. We doen alvast onze spulletjes mee voor een overnachting, maar hebben geen reservatie gemaakt. Het is niet zo ver, 2 uurtjes rijden, maar vermits het zo vroeg donker is kunnen we mogelijk een extra dagje gebruiken om alles te zien.  

Oh ja… gisteren in de buurt gemerkt dat Kerstmis in aantocht is!!! En het is weer de moeite! Heb nog geen foto’s genomen, die volgen nog, want zag het pas bij het slapengaan. Uiteraard kan ik die alleen nemen als het donker is, want kerstlichtjes en een Kerstman bij 28º is toch echt geen zicht. Voor ons heel bizar zo’n temperaturen in deze periode, het zal moeilijk zijn om in de eindejaarssfeer te raken. Maar we maken een sprongetje naar ons belgenlandje in de kerstweek en kunnen daar uitgebreid ‘genieten van de kou’ en de kerstsfeer opsnuiven.

Mogelijk hebben jullie de berichtgeving al gehoord, weer wildfires in California, deze keer wat verderaf, ten noorden van Los Angeles. Hier is er terug Red Flag Alarm. De Santa Ana Winds gaan gelukkig wat minder hard tekeer, maar de temperaturen zijn ineens wel fel de hoogte ingegaan vergeleken met begin deze week. En nee, ik veeg geen bladeren deze keer, laat ze maar vliegen!

En straks haal ik mijn lief op aan de luchthaven, yehaaa!!!!!

Fijn weekend gewenst!!!

Kennen jullie deze vruchten? Het zijn guaves, ze groeien hier gewoon in ons tuintje. Het zijn eivormige groene vruchten, verspreiden een frisse bloemengeur en proeven heerlijk! De smaak is moeilijk te beschrijven, iets tussen peer, aardbei en perzik. Eerst wisten we niet wat het was en gooiden ze in de vuilbak, tot we ze op de markt zagen liggen en proefden… zo lekker!!!

Heb trouwens ook nog volop citroenen, maar de bladeren beginnen wel geel te worden, ik weet niet eens of een citroenboom zijn bladeren verliest. Iemand?

Leuk weekendje achter de rug, hier helaas niet verlengd.

Vrijdagavond met collega’s van W gaan eten in The Crow Bar, waar het wel verschrikkelijk druk en lawaaierig was, té naar mijn mening. Zelf hadden we ook 2 echte giegelkonten in ons gezelschap, dus dan gaan de anderen ook in crescendo natuurlijk, met als logisch gevolg dat het aantal decibels pijlsnel de hoogte ingaat.

Zaterdag waren we uitgenodigd op een verjaardagfeestje, we zagen er wat tegenop, maar durfden niet weigeren. Tot onze grote vreugd was het echt een gezellige bedoening, met heel lekker eten en drinken in overvloed, hebben fijne mensen leren kennen, interessante gesprekken gehad… kortom, het was af!

Foto’s heb ik (nog) niet, had mijn toestel niet bij, maar mocht ik er toegestuurd krijgen dan zet ik ze later op mijn blogje.

Gisteren was het chillen, klein fietstochtje, nadien lekker op ons terrasje gegeten, boekje lezen, dikke dodo… manman, wat kan dat deugd doen! Het is hier nog steeds mooi weer, niet echt heet momenteel, zo’n 22º, de rest van de week wordt het wel langzaamaan terug warmer, vrijdag zo’n 28º. Het is wel raar, het zomert hier nog volop, om 6:30 schijnt het zonnetje al de kamer binnen  en toch is het om 17u donker. Jammer dat het uur hier ook veranderd is.

Nog vergeten te vermelden, vorige week opnieuw mijn Behind the wheel test gaan doen. Veel minder volk deze keer, dat stelde me al een ietsje meer op mijn gemak en bovendien had ik niet zo lang tijd om me op te pieren. Toen ik het nummer 13 kreeg was het toch weer eventjes paniek, maar de dame aan het loket zei dat het me geluk zou brengen. En inderdaad, deze keer raakte ik geen stoeprand en passeerde ik met vlag en wimpel. Oef.