Hier ben ik terug na 5 dagen vakantie in Texas.

En nu… weet niet hoe beginnen, echt niet, want twijfel nog steeds of dit niet een mooie droom was waar ik in beland was, verschillende keren per dag eens ferm in mijn arm gepitst, dat leek reëel, toch ben ik nog niet helemaal zeker.

Woensdagavond werden we aan de luchthaven opgehaald door A, onze gastvrouw. Na een halfuurtje rijden, waren er plotseling geen lichtjes meer en hotsten we op ruwe bultige landwegen, onderweg moesten we een paar keer stoppen om poorten te openen en weer te sluiten, tot we eindelijk een verlichte weg inreden en een prachtige ranch in ons vizier kregen.  

J, onze gastheer, en uiteraard ook zijn alom tegenwoordige doggies, zaten ons op te wachten in de prachtige livingroom. Het aardvuur brandde gezellig en we werden warm onthaald met een glaasje bubbels, ondertussen gaven we onze ogen de kost aan al dat moois. Onze slaapkamer moest niet onderdoen (heb ze 6 sterren gegeven) en toen we eenmaal in ons bedje lagen hebben we mekaar eens bekeken, zonder woorden, want die hadden we er niet voor.

Lekker lang geslapen en toen we de gordijnen opentrokken zagen we in wat een prachtig ruw natuurgebied we beland waren. Na een kattenwasje snel naar beneden, waar het al lekker rook naar J’s ‘famous’ versgebakken brood. Heerlijk ontbeten, maar niet te lang getafeld, want wilden zo snel mogelijk naar buiten.

Over het Thanksgiving-feest, het kokkerellen, mensen die we ontmoetten… zal ik het in een volgend postje hebben en een nieuw fotoboek maken, dit is een ‘outdoor’ fotoboek.
J is een mens met een enorme liefde voor de natuur, samen met A gidste hij ons de eerste dag rond op het domein. Duidelijk dat ik absoluut niet de gepaste kledij droeg, mijn jeans zat al gauw vol stekels die ik er met een mes moest afschrapen. Nadien doken de vrouwen de keuken in, terwijl J & W er nog even op uit trokken.
De volgende dagen, met de nodige attributen (beenbeschermers tegen slangen en chaps over mijn broek), hebben we nog mooie tochtjes gemaakt, gingen wild spotten, dieren voederen.... De natuur ziet er in dit seizoen niet uit op z’n mooist, maar dat kon ons niet deren, we vonden het absoluut top. We zagen herten, wilde varkens, waterschildpadden, catfish... en ’s avonds zijn we er een keertje met de Jeep op uit getrokken om wilde katten in de bomen te gaan spotten, gewapend met enorme pillampen, beetje griezelig, maar het was echt fun. 

Genieten en ontspannen, nergens aan denken, alles los... van de eerste tot de laatste minuut.... Dit wordt dus zeker vervolgd want zoals jullie weten is mijn grote hobby koken en daar wil ik natuurlijk nog wat over vertellen, de avonturen van Rikkert in keuken-Disneyland….

Weet niet goed hoe beginnen, wil alles tegelijk vertellen… maar de foto’s verraadden waarschijnlijk al heel veel?

Nochtans begon het een beetje in mineur, want op onze heenreis in de auto kreeg W een onaangenaam berichtje. Resultaat was dat hij die nacht om 3u is beginnen werken en om 6u al in een vergadering zat. Als je zo vroeg gemobiliseerd wordt is dat gewoonlijk niet om iets te vieren…. Maar vanaf dan was het allemaal genieten geblazen!

Zaterdagochtend na het ontbijt ‘en route’ highway 101 op. Eerste stop was Carmel, prachtig plaatsje aan de kust met een groot zandstrand, een paar gezellige winkelstraatjes, geen hoogbouw, maar kleinere huizen in steile smalle straatjes, kriskras verspreid tussen de bomen. Klein wandelingetje op het strand, een koffietje en terug de auto in de kustweg op naar Big Sur. Als er weergoden bestaan dan waren die ons wel héél gunstig gezind. Staalblauw was de hemel en de temperatuur niet hoger dan 25º. In één woord: schitterend! Het zandstrand verandert vaak in ruwe rotskust, soms dicht begroeid, vaak naakte zwarte rotsen, maar je kan geen 5 minuten rijden zonder de absolute drang te voelen te stoppen en te genieten van al dat moois.

Om 4u in de namiddag hadden we amper 175 miles gereden, maar vermits het hier vroeg donker is stopten we en vonden bij toeval een ‘Inn’ op Moonstone Beach in Cambria, geen grote luxe, maar zeer netjes én met prachtig zicht op de ondergaande zon in de zee. Geen tijd verloren en met de verrekijker en fototoestel in de aanslag de promenade op, een lang wandelpad in houten vlonders, vanwaar ‘whale watching’ gedaan wordt. Walvissen hebben we niet gezien, wel kolossen van zeehonden, die in de ondergaande zon op de rotsen lagen te genieten en dat deden wij ook, genieten bedoel ik dan, niet in ons nakie op de rotsen...

’s Anderendaags met een kopje thee en klein cakeje in onze maag weer op pad. Dit deel van de kustweg is minder mooi maar nog steeds de moeite waard. Eerste stop in San Luis Obispo, een koffie in de Starbucks en dan tot Pismo Beach waar we een laat ontbijt zouden nemen om nadien zonder nog te stoppen huiswaarts te rijden. Daar stapten we een restootje binnen, enfin, zo’n echte Amerikaanse diner met een toile ciré, dikke mugs en de hele reutemeteut aan ketchup, mosterd, maple sirop, worchestersaus, tabasco… op de tafel, waar de koffiepot op de hete plaat staat, ijsthee in een grote kan en je niet te zuipen refills krijgt zoveel je maar wil. Dit moet je eens gedaan hebben in Amerika. Calorietjes tellen was totaal niet aan de orde, we lieten ons ongegeneerd gaan en deden ons tegoed aan een overdadig gevuld bord met eieren, bacon, gebakken patatjes en 2 vette toasten.

Nog even op het strand om de hele boel wat te laten zakken en dan de laatste 300 miles naar Irvine, heel druk onderweg, maar gelukkig geen files.

Van een perfect weekend gesproken….

En morgen vertrekken we voor 5 dagen naar San Antonio, Texas, waar we uitgenodigd zijn voor een heus authentiek Thanksgiving feest.

Waren de eerste maanden hier wat eentonig en durfden of konden we ons huis niet uit... wel, dat halen we nu dik en dubbel in.
Tot volgende week met het relaas over onze trip en aan iedereen een happy Thanksgiving gewenst!!!

Even een kort berichtje uit San Jose. Het is hier een stuk minder warm dan in Irvine, zo'n 20º is het en geloof me of niet, maar vind het wat frisjes, vooral ’s avonds, dan heb je hier echt een warme sweater nodig. Het zal bibberen worden in België.  

W heeft beloofd het straks niet te laat te maken en vanavond gaan we op stap met Louise en Matt. Ik ben momenteel wat aan ’t chillen op de kamer, beetje energie sparen voor de rit morgen.

Gisteren leuk plaatsje bezocht met Louise, Los Gatos. Gatos betekent kat en refereert naar de wilde katten in de Santa Cruz Mountains (meer weten? Klik op foto). Het is er heel mooi en gezellig, maar blijkbaar heel duur om wonen, een gemiddeld (klein) huis kost er al snel meer dan een miljoen dollar, ongelooflijk, want de huizen zijn niet meer dan wat houten platen, geen isolatie, goedkope verwarming en staan op een klein lapje grond.
Het was wel een heel gedoe om er te geraken. We hadden mekaar weer zoveel te vertellen en vermits ze geen GPS heeft en wij maar tetterden en tetterden, deden we er meer dan een uur over om eventjes 15 miles af te leggen. Het was een fijn weerzien, heb super genoten van haar gezelschap.
Ik deed 's avonds zo enthousiast over Los Gatos dat W er ook absoluut nog naartoe wou, het was uiteraard al donker, maar zeker niet minder gezellig met al de lichtjes en kerstversiering.

Morgenvroeg vertrekken we hier en, mag ik even heel Amerikaans doen? Thanks God, nog niets gehoord van wildfires op onze terugweg.

Ben mijn blogje hier wat aan ’t verwaarlozen, beetje druk gehad de voorbije dagen. Of eerder, om het in een mooi Engels zinnetje te zeggen, being busy doing nothing… want dat was het eigenlijk.  

Goedkoop excuusje, ik weet het wel, maar toch. Had nl. twee weken geleden een paar huidbiopsietjes laten doen en kreeg vorige week te horen dat er eentje positief was, ik toch weer 'wat' nerveus. Maandag is er dan verder ingegrepen, meer van de omliggende huid is weggesneden. Alles wordt nu opnieuw onderzocht, maar volgens de dokter ziet het er niet slecht uit en zal nabehandeling meer dan waarschijnlijk (90%) niet nodig zijn. Oef. Het is het gevolg van 2 keer zware radiotherapie, want net op het sternum, in het midden van de borstkas dus. Maar, no worries, dit zit wel snor.

Straks vertrekken we naar San Jose, toch ongeveer 5 à 6 uur rijden. Voor mij een plezierreisje, W moet morgen en overmorgen werken. Hij gaat er praktisch wekelijks naartoe, maar neemt dan uiteraard het vliegtuig. En natuurlijk heb ik afgesproken met mijn vriendin Louise (zie mijn postje van 11-04), wat kijk ik ernaar uit haar terug te zien!

Het is de bedoeling terug te komen langs de kustweg. We hadden dat ritje, nu ja rit, want zo'n 530 miles en ongeveer 10 uur rijden, al eens gepland toen we hier in juni op huizenjacht waren (postje 28-06), maar wildfires hebben er ook dan roet in gegooid, letterlijk. Het is een prachtige route, met o.a. de 17 Mile Drive in Monterey, Carmel, Pebble Beach, Malibu….
In 1992, hebben we die hele trip gedaan van Los Angeles naar San Francisco, in de andere richting, verkeerde richting, want de zee ligt dan aan de linkerkant en je ziet minder van in de auto.

Cross fingers dat het deze keer lukt.

Onze mooie plannen voor het weekend zijn door de Santa Ana winds helemaal weggeblazen, niks Joshua Tree, maar bang luisteren naar de berichtgeving over de wildfires.

Vrijdagavond nam de wind in hevigheid toe, het was heel warm. We hadden ramen en deuren opengelaten en goed geblokkeerd. Echter niet goed genoeg voor ‘Santana’, want schrokken toch een paar keer wakker van een deur die heel luid dicht smakte en moesten noodgedwongen alles sluiten. Zaterdagochtend vroeg uit bed, heel slecht geslapen door het gegier van de wind, zelfs een keertje uit mijn bed gedonderd (dat is me nog nooit overkomen, ik kreeg er zowaar de slappe lach van). Onze spullen stonden gepakt, we twijfelden of onze uitstap wel een goed idee was en besloten tenslotte toch maar thuis te blijven. Eigenlijk alleen om de hevige wind, we wisten wel dat er vuur was uitgebroken ten noorden van Los Angeles, o.a. in Montecito maar hadden geen idee wat er zich hier een paar kilometer verderop afspeelde.

Vermits we toch geen andere plannen hadden, namen we de auto en reden richting kust, kuierden daar wat rond en aten iets. Op de terugweg zagen we een zwaar donker grijs wolkendek hangen, noord van Irvine, maar akelig kortbij. Een paar seconden dachten we aan een nakend onweer, maar het drong al snel door dat het een dik donker rookgordijn was.

Thuisgekomen keken we naar het Breaking news op KCAL en hoorden dat er vuur in Yorba Linda, 15 miles hiervandaan, was uitgebroken en heftig laaide. Heel scary, steeds opnieuw die beelden en dan die opgewonden stem van de journalist, brrr. je voelde bijna de hitte uit het scherm komen. Hoopvol nieuws toch ook, nl. dat de wind snel in sterkte zou afnemen, dus minder gevaar van uitbreiding.

En een paar uurtjes later was er hier in de straat nog nauwelijks een boom die bewoog, kropen vroeg ons bed in want hadden besloten om ’s anderendaags ons geplande uitstapje te wagen, zij het dan voor 1 dagje.

Al voor zessen vertrokken we, reden de Tollroad 261 op hier in Irvine, maar een halve mijl verder bleek ze afgesloten. Geen probleem, de GPS loodste ons zo naar Freeway 91… oeps, oprit ook afgesloten…. Rechtsomkeer gemaakt en er zat blijkbaar niets anders op dan terug huiswaarts te keren. Onderweg zagen we hele colonnes brandweerwagens af en aan rijden. We hielden halt op de parking van een shoppingcenter en wandelden een eindje verder. Daar stonden lange rijen brandweerwagens uit de hele omgeving te wachten om te tanken, brandweermannen maakten hun ochtendtoilet, enfin, stonden hun tanden te poetsen aan de stoeprand, ze hadden de nacht doorgebracht under the stars, zeiden ze, maar hoopten die nacht in hun eigen bedje te slapen.

Zelfs als de wind niet meer oplaait duurt het zeker nog een aantal dagen om het vuur onder controle te krijgen, dat zijn momenteel de meest hoopvolle berichten. Iedereen hier is terneergeslagen, de mensen zijn bang, vooral ook omdat vorig jaar het vuur hier tot aan de overkant van de straat kwam. Voor de altijd zo optimistische Californiërs is dit een zeer zware klap.

PS de foto's met cactussen en het rookgordijn zijn aan de rechterkant van de straat genomen, aan de linkerkant is de wijk waar we wonen.

Niks noemenswaardig te vertellen eigenlijk voor ik het weekend inga. Maar vermits ik nu al weet dat ik de komende 2 dagen zeker niets zal posten, toch even vertellen wat de plannen zijn.

We maken een uitstapje naar Joshua Tree Park, mogelijk blijven we een keertje overnachten, afhankelijk van wat er allemaal te beleven valt. We doen alvast onze spulletjes mee voor een overnachting, maar hebben geen reservatie gemaakt. Het is niet zo ver, 2 uurtjes rijden, maar vermits het zo vroeg donker is kunnen we mogelijk een extra dagje gebruiken om alles te zien.  

Oh ja… gisteren in de buurt gemerkt dat Kerstmis in aantocht is!!! En het is weer de moeite! Heb nog geen foto’s genomen, die volgen nog, want zag het pas bij het slapengaan. Uiteraard kan ik die alleen nemen als het donker is, want kerstlichtjes en een Kerstman bij 28º is toch echt geen zicht. Voor ons heel bizar zo’n temperaturen in deze periode, het zal moeilijk zijn om in de eindejaarssfeer te raken. Maar we maken een sprongetje naar ons belgenlandje in de kerstweek en kunnen daar uitgebreid ‘genieten van de kou’ en de kerstsfeer opsnuiven.

Mogelijk hebben jullie de berichtgeving al gehoord, weer wildfires in California, deze keer wat verderaf, ten noorden van Los Angeles. Hier is er terug Red Flag Alarm. De Santa Ana Winds gaan gelukkig wat minder hard tekeer, maar de temperaturen zijn ineens wel fel de hoogte ingegaan vergeleken met begin deze week. En nee, ik veeg geen bladeren deze keer, laat ze maar vliegen!

En straks haal ik mijn lief op aan de luchthaven, yehaaa!!!!!

Fijn weekend gewenst!!!

Kennen jullie deze vruchten? Het zijn guaves, ze groeien hier gewoon in ons tuintje. Het zijn eivormige groene vruchten, verspreiden een frisse bloemengeur en proeven heerlijk! De smaak is moeilijk te beschrijven, iets tussen peer, aardbei en perzik. Eerst wisten we niet wat het was en gooiden ze in de vuilbak, tot we ze op de markt zagen liggen en proefden… zo lekker!!!

Heb trouwens ook nog volop citroenen, maar de bladeren beginnen wel geel te worden, ik weet niet eens of een citroenboom zijn bladeren verliest. Iemand?

Leuk weekendje achter de rug, hier helaas niet verlengd.

Vrijdagavond met collega’s van W gaan eten in The Crow Bar, waar het wel verschrikkelijk druk en lawaaierig was, té naar mijn mening. Zelf hadden we ook 2 echte giegelkonten in ons gezelschap, dus dan gaan de anderen ook in crescendo natuurlijk, met als logisch gevolg dat het aantal decibels pijlsnel de hoogte ingaat.

Zaterdag waren we uitgenodigd op een verjaardagfeestje, we zagen er wat tegenop, maar durfden niet weigeren. Tot onze grote vreugd was het echt een gezellige bedoening, met heel lekker eten en drinken in overvloed, hebben fijne mensen leren kennen, interessante gesprekken gehad… kortom, het was af!

Foto’s heb ik (nog) niet, had mijn toestel niet bij, maar mocht ik er toegestuurd krijgen dan zet ik ze later op mijn blogje.

Gisteren was het chillen, klein fietstochtje, nadien lekker op ons terrasje gegeten, boekje lezen, dikke dodo… manman, wat kan dat deugd doen! Het is hier nog steeds mooi weer, niet echt heet momenteel, zo’n 22º, de rest van de week wordt het wel langzaamaan terug warmer, vrijdag zo’n 28º. Het is wel raar, het zomert hier nog volop, om 6:30 schijnt het zonnetje al de kamer binnen  en toch is het om 17u donker. Jammer dat het uur hier ook veranderd is.

Nog vergeten te vermelden, vorige week opnieuw mijn Behind the wheel test gaan doen. Veel minder volk deze keer, dat stelde me al een ietsje meer op mijn gemak en bovendien had ik niet zo lang tijd om me op te pieren. Toen ik het nummer 13 kreeg was het toch weer eventjes paniek, maar de dame aan het loket zei dat het me geluk zou brengen. En inderdaad, deze keer raakte ik geen stoeprand en passeerde ik met vlag en wimpel. Oef.

Ik kom nog een terug op Prop 8. Ik denk dat het gewoon te maken heeft met godsdienst, want iedere keer komen ze aandragen met het heilig sacrament van het huwelijk dat moet beschermd blijven en daarom kan een wettelijk huwelijk ook niet, want een huwelijk zonder kerk is blijkbaar uitgesloten. Punt.

Iedereen hier gelooft in een god, welke god dat is maakt niet uit, als je maar bidt en naar de kerk gaat. Zeggen dat je niet gelooft kan hier gewoon niet, is not done. Het viel me nog op in Obama’s (prachtige trouwens) overwinningsspeech, die hij afsloot met God bless you all, God bless the United States of America! Hoor je Leterme al bezig?

Zo verkondigde iemand hier vorige week doodleuk dat je altijd zelf verantwoordelijk bent voor ziekte of tegenslag. Haar familie was al 3 generaties lang kerngezond, hoe dat werkt is beschreven in een boek. Ik kon een scheef (grim)lachje niet onderdrukken en zei dat haar familie dan ook wel heel goede genen moet hebben.

Goede genen? Niets mee te maken, genen, erfelijkheid… praatjes van de dokters zijn dat. Alles werd van tafel geveegd. Nee, het boek, daar staat het in en als je leeft volgens de richtlijnen van het boek kan zelfs de ergste ziekte overwonnen worden. Kanker? Peanuts! Haar grootmoeder had ook kanker, dokters hadden haar opgegeven en toen ontdekte ze het fameuze boek. Natuurlijk dacht ik er het mijne over, maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt en vroeg haar om welk boek het ging. ’s Anderendaags stond ze ermee aan mijn deur, ik mocht het houden, ze had het voor mij gekocht.

Ik heb boeken van de Dalai Lama gelezen, Deepak Chopra... ben gaan neuzen in boeken over alternatieve geneeswijzen, gezonde voeding, Houtsmuller, spiritualiteit, reiki, yoga… ik neem het allemaal met een korrel zout, maar altijd en overal heb ik wat uitgehaald, dus begon ik gretig in het boek te lezen. 

De inleiding begon veelbelovend, this is a book for thinkers…, maar dan…, hoofdstuk 1, Prayer, hoofdstuk 2, Atonement and Eucharist, hoofdstuk 3, Marriage… het hele boek door gaat het over bidden en nog eens bidden, bijbelteksten…. Nu, het dateert zo maar eventjes van 1875… moet ik nog een tekening maken? 'k Zal mijn pilletjes maar blijven nemen zeker?

Ik heb alle respect voor iemand zijn geloof, ga geen oordeel vellen, maar ik kan me niet indenken dat dit in België anno 2008 mogelijk is, zelfs niet bij diepgelovigen. Of heb ik het mis?

Prop 8 is een referendumvoorstel dat de openstelling van het burgerlijk huwelijk voor paren van gelijk geslacht in Californa weer ongedaan wil maken.

Borden van Obama of McCain hebben we hier amper gezien, er was meer te doen om de 'propositions', en dan vooral om prop 8. Op elk kruispunt stonden vrijwilligers hele dagen met bordjes te zwieren, voorstanders stonden aan de ene kant van de straat, de tegenstanders aan de andere kant. Op deze foto zowel de NO als de YES voters.
Also this is America! Wij vinden het fantastisch dat de Amerikanen klaar zijn voor een gekleurde president en ondertussen maken ze zo’n heisa over het homo-huwelijk. Om in herhaling te vallen: can you believe this!!!???

In California heeft Obama 61,1% van de stemmen gehaald (McCain 37,1%), in Orange County, waar wij wonen, heeft McCain het gehaald met 50,8% (Obama 47,4%)

Calif. voters approve gay-marriage ban

Reuters – San Francisco Mayor Gavin Newsom reacts to the election day passage of California ballot measure Proposition …

LOS ANGELES – California voters have approved a constitutional amendment outlawing same-sex marriage, overturning the state Supreme Court decision that gave gay couples the right to wed just months ago.

The passage of Proposition 8 represents a crushing political defeat for gay rights activists, who had hoped public opinion on the contentious issue had shifted enough to help them defeat the measure.

It also represents a personal loss for the thousands of couples from California and others states who got married in the brief window when they could. Legal experts have said it will have to be resolved in court whether their unions still are valid.

...ga ik het nu niet hebben, waarschijnlijk komt het al jullie strot uit ondertussen. Ik had vanochtend een afspraak bij de dokter, die heel blij was met de overwinning van Obama, maar verder heb ik nog met niemand gesproken.

Maar een beetje uitleg bij de foto’s ben ik jullie nog verschuldigd.

De bel ging de eerste keer om 18:30, een roos konijntje en een bruin aapje stonden aan de deur, een tweeling van 14 maanden die iets brabbelden 'tliketree' of zoiets, ik legde een snoepje in de tas van bunny, dan van monkey en toen een getingel van glas… bunny had haar voorpootje in een waxinelichtje gestopt en begon luidkeels te huilen. De familie Bunny - Monkey spurtte naar binnen om hun kroost de eerste zorgen toe te dienen, maar behalve dan dat het konijntje zich een aap geschrokken was omdat vader zo luid riep, was er gelukkig niets aan de hand. Wel werd gretig van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens goed rond te kijken en een praatje te maken. Ze keken het eten bijna uit onze borden.

Leuk was ook het cheerleadertje, nadat ze het snoepje kreeg stapte ze gezwind binnen en installeerde zich in de gang, begon wat te vertellen en haalde één voor één alle snoepjes uit haar mandje, schudde er eens mee en legde ze op de grond, nadien hetzelfde ritueel om de snoep terug in het mandje te leggen.

De moeder van de robot zou liever zelf binnengekomen zijn, ocharme, het enige wat ze kon zien was het schilderij in de gang… ‘nice picture’… en ze struikelde bijna binnen.

Aan Luke Skywalker had ik blijkbaar de juiste snoepjes gegeven, hij liep enthousiast naar zijn vader, roepend: look, look what I have, these are my favored!!!

Ik heb niet van iedereen foto’s genomen, jammer dat ik Pocahontas niet heb, die was echt heel mooi. Enfin, al die kleintjes waren heel schattig en leuk. Verder waren er een aantal grotere Halloween-ers met dito snoepzak, enfin, eerder een kussensloop of zo, bij wie het duidelijk te doen was om die zak zo snel mogelijk vol te krijgen.

Om 9 uur was er geen aap meer te bespeuren in de hele straat en gingen één voor één alle lichtjes uit….

Hier is het genieten, genieten van ons huisje met onze eigen spulletjes, met een vergiet om pasta en groenten af te gieten, met een slacentrifuge, met kookpotten in alle formaten, stoelen rond de tafel, een zachte deken op bed…. Om nog te zwijgen van al die kleine snuisterijtjes die er al jaren gewoon zijn, mijn zilveren doosjes, mijn poppetjes (herkennen jullie vast op de foto), boeken, schilderijen….

Al goed dat we onze elektrische huishoudapparaten niet meebrachten, die hebben we hier gekocht, eigenlijk om het gedoe met Amerikaanse stekkers te vermijden. Onze vloerlampen, radiowekkers, PC… hebben we –helaas- wél mee verhuisd. Het werkt allemaal, maar hoe? Alles in slow motion! Geen goed idee dus. Gelukkig was het nog weekend toen we merkten dat de tijd in de slaapkamer wel héél traag vooruit ging, enfin, toch aan 1 kant van het bed, waar de wekker stond die in de verhuis zat.

Mijn energie is ondertussen wel volledig opgebruikt, dat is niet erg, kan nu zalig uitrusten. Dat is nodig, want ben serieus in het rood gegaan. Nadat alles netjes een plaats had gekregen in huis, moe maar voldaan, moest ik zo nodig maandag nog een plastiek koffer die in de tuin staat, ontruimen. De huiseigenaar had die gebruikt om resten van vloer- en terrastegels in te zetten. Om die leeg te maken was er eigenlijk mankracht (of een stevig vrouwmens) nodig, maar ik krijg die leuke invallen altijd als W er niet is en dan moet het sito presto gebeuren. Om die dan ook nog eens zo proper te krijgen dat je er witte tuinkussens kan in stoppen, dat is schrobben geblazen! Eens ik in overdrive sta ga ik door en dan duurt het een aantal dagen voor ik weer normaal functioneer.

Ik weet dat ik snel moe ben, heb mijn leven daar aan aangepast, ik zeur daar niet (meer) over, maar de keren dat ik het vergeet, wel, dan ben je liefst niet in mijn omgeving!

Dat is mede de reden ook waarom ik indertijd één van de moeilijkste beslissingen nam in mijn leven, nl. stoppen met werken. De weekends waren een hel. Ik had dan nog het geluk altijd op volle begrip te kunnen rekenen van baas en collega’s, maar bah, ik wou niet zo’n ‘prutsjobke’ van 4-5 uur per dag, maar een heuse volwaardige job…. Bizar? Bof ja, weer zo’n rare kronkel van mij zeker, ik ging altijd zo graag werken….

Nu weet ik dat ik écht zaag, maar, blame it on the fatigue, zo is het er nóg eens uit….

Hondsmoe en overal pijn, maar superdesuperdeblij!

Vrijdagnamiddag om 15:30 belde W dat ik hem snel moest komen ophalen, want Vadin zou een halfuurtje later aankomen met de levering. Helemaal opgewonden was ik toen om 16:30 een XXXL-truck Middlebury lane inreed. Je zag onze spullen nauwelijks staan in dat groot gevaarte. De angst pakte me even bij mijn nekvel, het leek zo weinig! Ik wist wel zeker dat er een aantal zaken zouden ontbreken.

En, dit is echt niet te geloven… alle dozen waren onaangeroerd, net zo verpakt als ze in juli in de Lange Schipstraat de deur uitgingen!!! Fantastisch natuurlijk, maar die hele heisa en alle smoesjes gewoon om hun vertraging te camoufleren en  extra te kunnen aanrekenen. Want wat we uiteindelijk bijbetaalden was storage, voor de periode dat de goederen wachtten op transport, de tijd die zij nodig hadden om hun planning te maken.

Een hele opluchting, dat wel, maar je voelt je wel serieus bij je pietje genomen.

Vadim en zijn maat hebben samen met W alles gebracht waar het moest, ik vinkte aan op de inventaris: item 17, 33, 87… ha, daar item 57, mijn black beauty… item 45, 18, 23, 66… tot er tenslotte voor elke lijntje een mooi blauw vinkje stond… oef!

De schade is zeer beperkt, een wieltje van de bureaustoel en mijn fietscomputer ontbreken, één glas is gebroken en dat is het zowat.

Zaterdag de hele dag druk bezig geweest met beneden alles uit te pakken en op de plaats te zetten, gisteren boven de kleerkasten gevuld, de hele boel opgekuist en we hebben zowaar nog een klein ritje op de fiets gemaakt en nadien in onze eigen tuinstoelen een heerlijk lange dut gedaan.

We zijn thuis! Eindelijk!

Het blijft wachten op Godot….

Chauffeur heeft nog niet gebeld, het is ongeveer 13u. Hij zou ons een uurtje of twee voor levering een seintje geven… ik ben nu bezig mijn laatste beetje geduld op te gebruiken. Duim duim duim voor vandaag, zucht, blaas, pfwwww, nee, niet nog een dag langer….

Zie, mijn garage staat wagenwijd open en ik wacht….

Zien jullie geen nieuw postje meer verschijnen dit weekend, dan betekent dat goed nieuws, want volop bezig uit te pakken, onze kasten vullen, fietsen opblinken…. Komt er wel eentje, pfwww… lees het dan maar beter niet!

Mooi weekend aan iedereen daar!