Even een kort berichtje uit San Jose. Het is hier een stuk minder warm dan in Irvine, zo'n 20º is het en geloof me of niet, maar vind het wat frisjes, vooral ’s avonds, dan heb je hier echt een warme sweater nodig. Het zal bibberen worden in België.  

W heeft beloofd het straks niet te laat te maken en vanavond gaan we op stap met Louise en Matt. Ik ben momenteel wat aan ’t chillen op de kamer, beetje energie sparen voor de rit morgen.

Gisteren leuk plaatsje bezocht met Louise, Los Gatos. Gatos betekent kat en refereert naar de wilde katten in de Santa Cruz Mountains (meer weten? Klik op foto). Het is er heel mooi en gezellig, maar blijkbaar heel duur om wonen, een gemiddeld (klein) huis kost er al snel meer dan een miljoen dollar, ongelooflijk, want de huizen zijn niet meer dan wat houten platen, geen isolatie, goedkope verwarming en staan op een klein lapje grond.
Het was wel een heel gedoe om er te geraken. We hadden mekaar weer zoveel te vertellen en vermits ze geen GPS heeft en wij maar tetterden en tetterden, deden we er meer dan een uur over om eventjes 15 miles af te leggen. Het was een fijn weerzien, heb super genoten van haar gezelschap.
Ik deed 's avonds zo enthousiast over Los Gatos dat W er ook absoluut nog naartoe wou, het was uiteraard al donker, maar zeker niet minder gezellig met al de lichtjes en kerstversiering.

Morgenvroeg vertrekken we hier en, mag ik even heel Amerikaans doen? Thanks God, nog niets gehoord van wildfires op onze terugweg.

Ben mijn blogje hier wat aan ’t verwaarlozen, beetje druk gehad de voorbije dagen. Of eerder, om het in een mooi Engels zinnetje te zeggen, being busy doing nothing… want dat was het eigenlijk.  

Goedkoop excuusje, ik weet het wel, maar toch. Had nl. twee weken geleden een paar huidbiopsietjes laten doen en kreeg vorige week te horen dat er eentje positief was, ik toch weer 'wat' nerveus. Maandag is er dan verder ingegrepen, meer van de omliggende huid is weggesneden. Alles wordt nu opnieuw onderzocht, maar volgens de dokter ziet het er niet slecht uit en zal nabehandeling meer dan waarschijnlijk (90%) niet nodig zijn. Oef. Het is het gevolg van 2 keer zware radiotherapie, want net op het sternum, in het midden van de borstkas dus. Maar, no worries, dit zit wel snor.

Straks vertrekken we naar San Jose, toch ongeveer 5 à 6 uur rijden. Voor mij een plezierreisje, W moet morgen en overmorgen werken. Hij gaat er praktisch wekelijks naartoe, maar neemt dan uiteraard het vliegtuig. En natuurlijk heb ik afgesproken met mijn vriendin Louise (zie mijn postje van 11-04), wat kijk ik ernaar uit haar terug te zien!

Het is de bedoeling terug te komen langs de kustweg. We hadden dat ritje, nu ja rit, want zo'n 530 miles en ongeveer 10 uur rijden, al eens gepland toen we hier in juni op huizenjacht waren (postje 28-06), maar wildfires hebben er ook dan roet in gegooid, letterlijk. Het is een prachtige route, met o.a. de 17 Mile Drive in Monterey, Carmel, Pebble Beach, Malibu….
In 1992, hebben we die hele trip gedaan van Los Angeles naar San Francisco, in de andere richting, verkeerde richting, want de zee ligt dan aan de linkerkant en je ziet minder van in de auto.

Cross fingers dat het deze keer lukt.

Onze mooie plannen voor het weekend zijn door de Santa Ana winds helemaal weggeblazen, niks Joshua Tree, maar bang luisteren naar de berichtgeving over de wildfires.

Vrijdagavond nam de wind in hevigheid toe, het was heel warm. We hadden ramen en deuren opengelaten en goed geblokkeerd. Echter niet goed genoeg voor ‘Santana’, want schrokken toch een paar keer wakker van een deur die heel luid dicht smakte en moesten noodgedwongen alles sluiten. Zaterdagochtend vroeg uit bed, heel slecht geslapen door het gegier van de wind, zelfs een keertje uit mijn bed gedonderd (dat is me nog nooit overkomen, ik kreeg er zowaar de slappe lach van). Onze spullen stonden gepakt, we twijfelden of onze uitstap wel een goed idee was en besloten tenslotte toch maar thuis te blijven. Eigenlijk alleen om de hevige wind, we wisten wel dat er vuur was uitgebroken ten noorden van Los Angeles, o.a. in Montecito maar hadden geen idee wat er zich hier een paar kilometer verderop afspeelde.

Vermits we toch geen andere plannen hadden, namen we de auto en reden richting kust, kuierden daar wat rond en aten iets. Op de terugweg zagen we een zwaar donker grijs wolkendek hangen, noord van Irvine, maar akelig kortbij. Een paar seconden dachten we aan een nakend onweer, maar het drong al snel door dat het een dik donker rookgordijn was.

Thuisgekomen keken we naar het Breaking news op KCAL en hoorden dat er vuur in Yorba Linda, 15 miles hiervandaan, was uitgebroken en heftig laaide. Heel scary, steeds opnieuw die beelden en dan die opgewonden stem van de journalist, brrr. je voelde bijna de hitte uit het scherm komen. Hoopvol nieuws toch ook, nl. dat de wind snel in sterkte zou afnemen, dus minder gevaar van uitbreiding.

En een paar uurtjes later was er hier in de straat nog nauwelijks een boom die bewoog, kropen vroeg ons bed in want hadden besloten om ’s anderendaags ons geplande uitstapje te wagen, zij het dan voor 1 dagje.

Al voor zessen vertrokken we, reden de Tollroad 261 op hier in Irvine, maar een halve mijl verder bleek ze afgesloten. Geen probleem, de GPS loodste ons zo naar Freeway 91… oeps, oprit ook afgesloten…. Rechtsomkeer gemaakt en er zat blijkbaar niets anders op dan terug huiswaarts te keren. Onderweg zagen we hele colonnes brandweerwagens af en aan rijden. We hielden halt op de parking van een shoppingcenter en wandelden een eindje verder. Daar stonden lange rijen brandweerwagens uit de hele omgeving te wachten om te tanken, brandweermannen maakten hun ochtendtoilet, enfin, stonden hun tanden te poetsen aan de stoeprand, ze hadden de nacht doorgebracht under the stars, zeiden ze, maar hoopten die nacht in hun eigen bedje te slapen.

Zelfs als de wind niet meer oplaait duurt het zeker nog een aantal dagen om het vuur onder controle te krijgen, dat zijn momenteel de meest hoopvolle berichten. Iedereen hier is terneergeslagen, de mensen zijn bang, vooral ook omdat vorig jaar het vuur hier tot aan de overkant van de straat kwam. Voor de altijd zo optimistische Californiërs is dit een zeer zware klap.

PS de foto's met cactussen en het rookgordijn zijn aan de rechterkant van de straat genomen, aan de linkerkant is de wijk waar we wonen.

Niks noemenswaardig te vertellen eigenlijk voor ik het weekend inga. Maar vermits ik nu al weet dat ik de komende 2 dagen zeker niets zal posten, toch even vertellen wat de plannen zijn.

We maken een uitstapje naar Joshua Tree Park, mogelijk blijven we een keertje overnachten, afhankelijk van wat er allemaal te beleven valt. We doen alvast onze spulletjes mee voor een overnachting, maar hebben geen reservatie gemaakt. Het is niet zo ver, 2 uurtjes rijden, maar vermits het zo vroeg donker is kunnen we mogelijk een extra dagje gebruiken om alles te zien.  

Oh ja… gisteren in de buurt gemerkt dat Kerstmis in aantocht is!!! En het is weer de moeite! Heb nog geen foto’s genomen, die volgen nog, want zag het pas bij het slapengaan. Uiteraard kan ik die alleen nemen als het donker is, want kerstlichtjes en een Kerstman bij 28º is toch echt geen zicht. Voor ons heel bizar zo’n temperaturen in deze periode, het zal moeilijk zijn om in de eindejaarssfeer te raken. Maar we maken een sprongetje naar ons belgenlandje in de kerstweek en kunnen daar uitgebreid ‘genieten van de kou’ en de kerstsfeer opsnuiven.

Mogelijk hebben jullie de berichtgeving al gehoord, weer wildfires in California, deze keer wat verderaf, ten noorden van Los Angeles. Hier is er terug Red Flag Alarm. De Santa Ana Winds gaan gelukkig wat minder hard tekeer, maar de temperaturen zijn ineens wel fel de hoogte ingegaan vergeleken met begin deze week. En nee, ik veeg geen bladeren deze keer, laat ze maar vliegen!

En straks haal ik mijn lief op aan de luchthaven, yehaaa!!!!!

Fijn weekend gewenst!!!

Kennen jullie deze vruchten? Het zijn guaves, ze groeien hier gewoon in ons tuintje. Het zijn eivormige groene vruchten, verspreiden een frisse bloemengeur en proeven heerlijk! De smaak is moeilijk te beschrijven, iets tussen peer, aardbei en perzik. Eerst wisten we niet wat het was en gooiden ze in de vuilbak, tot we ze op de markt zagen liggen en proefden… zo lekker!!!

Heb trouwens ook nog volop citroenen, maar de bladeren beginnen wel geel te worden, ik weet niet eens of een citroenboom zijn bladeren verliest. Iemand?

Leuk weekendje achter de rug, hier helaas niet verlengd.

Vrijdagavond met collega’s van W gaan eten in The Crow Bar, waar het wel verschrikkelijk druk en lawaaierig was, té naar mijn mening. Zelf hadden we ook 2 echte giegelkonten in ons gezelschap, dus dan gaan de anderen ook in crescendo natuurlijk, met als logisch gevolg dat het aantal decibels pijlsnel de hoogte ingaat.

Zaterdag waren we uitgenodigd op een verjaardagfeestje, we zagen er wat tegenop, maar durfden niet weigeren. Tot onze grote vreugd was het echt een gezellige bedoening, met heel lekker eten en drinken in overvloed, hebben fijne mensen leren kennen, interessante gesprekken gehad… kortom, het was af!

Foto’s heb ik (nog) niet, had mijn toestel niet bij, maar mocht ik er toegestuurd krijgen dan zet ik ze later op mijn blogje.

Gisteren was het chillen, klein fietstochtje, nadien lekker op ons terrasje gegeten, boekje lezen, dikke dodo… manman, wat kan dat deugd doen! Het is hier nog steeds mooi weer, niet echt heet momenteel, zo’n 22º, de rest van de week wordt het wel langzaamaan terug warmer, vrijdag zo’n 28º. Het is wel raar, het zomert hier nog volop, om 6:30 schijnt het zonnetje al de kamer binnen  en toch is het om 17u donker. Jammer dat het uur hier ook veranderd is.

Nog vergeten te vermelden, vorige week opnieuw mijn Behind the wheel test gaan doen. Veel minder volk deze keer, dat stelde me al een ietsje meer op mijn gemak en bovendien had ik niet zo lang tijd om me op te pieren. Toen ik het nummer 13 kreeg was het toch weer eventjes paniek, maar de dame aan het loket zei dat het me geluk zou brengen. En inderdaad, deze keer raakte ik geen stoeprand en passeerde ik met vlag en wimpel. Oef.

Ik kom nog een terug op Prop 8. Ik denk dat het gewoon te maken heeft met godsdienst, want iedere keer komen ze aandragen met het heilig sacrament van het huwelijk dat moet beschermd blijven en daarom kan een wettelijk huwelijk ook niet, want een huwelijk zonder kerk is blijkbaar uitgesloten. Punt.

Iedereen hier gelooft in een god, welke god dat is maakt niet uit, als je maar bidt en naar de kerk gaat. Zeggen dat je niet gelooft kan hier gewoon niet, is not done. Het viel me nog op in Obama’s (prachtige trouwens) overwinningsspeech, die hij afsloot met God bless you all, God bless the United States of America! Hoor je Leterme al bezig?

Zo verkondigde iemand hier vorige week doodleuk dat je altijd zelf verantwoordelijk bent voor ziekte of tegenslag. Haar familie was al 3 generaties lang kerngezond, hoe dat werkt is beschreven in een boek. Ik kon een scheef (grim)lachje niet onderdrukken en zei dat haar familie dan ook wel heel goede genen moet hebben.

Goede genen? Niets mee te maken, genen, erfelijkheid… praatjes van de dokters zijn dat. Alles werd van tafel geveegd. Nee, het boek, daar staat het in en als je leeft volgens de richtlijnen van het boek kan zelfs de ergste ziekte overwonnen worden. Kanker? Peanuts! Haar grootmoeder had ook kanker, dokters hadden haar opgegeven en toen ontdekte ze het fameuze boek. Natuurlijk dacht ik er het mijne over, maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt en vroeg haar om welk boek het ging. ’s Anderendaags stond ze ermee aan mijn deur, ik mocht het houden, ze had het voor mij gekocht.

Ik heb boeken van de Dalai Lama gelezen, Deepak Chopra... ben gaan neuzen in boeken over alternatieve geneeswijzen, gezonde voeding, Houtsmuller, spiritualiteit, reiki, yoga… ik neem het allemaal met een korrel zout, maar altijd en overal heb ik wat uitgehaald, dus begon ik gretig in het boek te lezen. 

De inleiding begon veelbelovend, this is a book for thinkers…, maar dan…, hoofdstuk 1, Prayer, hoofdstuk 2, Atonement and Eucharist, hoofdstuk 3, Marriage… het hele boek door gaat het over bidden en nog eens bidden, bijbelteksten…. Nu, het dateert zo maar eventjes van 1875… moet ik nog een tekening maken? 'k Zal mijn pilletjes maar blijven nemen zeker?

Ik heb alle respect voor iemand zijn geloof, ga geen oordeel vellen, maar ik kan me niet indenken dat dit in België anno 2008 mogelijk is, zelfs niet bij diepgelovigen. Of heb ik het mis?

Prop 8 is een referendumvoorstel dat de openstelling van het burgerlijk huwelijk voor paren van gelijk geslacht in Californa weer ongedaan wil maken.

Borden van Obama of McCain hebben we hier amper gezien, er was meer te doen om de 'propositions', en dan vooral om prop 8. Op elk kruispunt stonden vrijwilligers hele dagen met bordjes te zwieren, voorstanders stonden aan de ene kant van de straat, de tegenstanders aan de andere kant. Op deze foto zowel de NO als de YES voters.
Also this is America! Wij vinden het fantastisch dat de Amerikanen klaar zijn voor een gekleurde president en ondertussen maken ze zo’n heisa over het homo-huwelijk. Om in herhaling te vallen: can you believe this!!!???

In California heeft Obama 61,1% van de stemmen gehaald (McCain 37,1%), in Orange County, waar wij wonen, heeft McCain het gehaald met 50,8% (Obama 47,4%)

Calif. voters approve gay-marriage ban

Reuters – San Francisco Mayor Gavin Newsom reacts to the election day passage of California ballot measure Proposition …

LOS ANGELES – California voters have approved a constitutional amendment outlawing same-sex marriage, overturning the state Supreme Court decision that gave gay couples the right to wed just months ago.

The passage of Proposition 8 represents a crushing political defeat for gay rights activists, who had hoped public opinion on the contentious issue had shifted enough to help them defeat the measure.

It also represents a personal loss for the thousands of couples from California and others states who got married in the brief window when they could. Legal experts have said it will have to be resolved in court whether their unions still are valid.

...ga ik het nu niet hebben, waarschijnlijk komt het al jullie strot uit ondertussen. Ik had vanochtend een afspraak bij de dokter, die heel blij was met de overwinning van Obama, maar verder heb ik nog met niemand gesproken.

Maar een beetje uitleg bij de foto’s ben ik jullie nog verschuldigd.

De bel ging de eerste keer om 18:30, een roos konijntje en een bruin aapje stonden aan de deur, een tweeling van 14 maanden die iets brabbelden 'tliketree' of zoiets, ik legde een snoepje in de tas van bunny, dan van monkey en toen een getingel van glas… bunny had haar voorpootje in een waxinelichtje gestopt en begon luidkeels te huilen. De familie Bunny - Monkey spurtte naar binnen om hun kroost de eerste zorgen toe te dienen, maar behalve dan dat het konijntje zich een aap geschrokken was omdat vader zo luid riep, was er gelukkig niets aan de hand. Wel werd gretig van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens goed rond te kijken en een praatje te maken. Ze keken het eten bijna uit onze borden.

Leuk was ook het cheerleadertje, nadat ze het snoepje kreeg stapte ze gezwind binnen en installeerde zich in de gang, begon wat te vertellen en haalde één voor één alle snoepjes uit haar mandje, schudde er eens mee en legde ze op de grond, nadien hetzelfde ritueel om de snoep terug in het mandje te leggen.

De moeder van de robot zou liever zelf binnengekomen zijn, ocharme, het enige wat ze kon zien was het schilderij in de gang… ‘nice picture’… en ze struikelde bijna binnen.

Aan Luke Skywalker had ik blijkbaar de juiste snoepjes gegeven, hij liep enthousiast naar zijn vader, roepend: look, look what I have, these are my favored!!!

Ik heb niet van iedereen foto’s genomen, jammer dat ik Pocahontas niet heb, die was echt heel mooi. Enfin, al die kleintjes waren heel schattig en leuk. Verder waren er een aantal grotere Halloween-ers met dito snoepzak, enfin, eerder een kussensloop of zo, bij wie het duidelijk te doen was om die zak zo snel mogelijk vol te krijgen.

Om 9 uur was er geen aap meer te bespeuren in de hele straat en gingen één voor één alle lichtjes uit….

Hier is het genieten, genieten van ons huisje met onze eigen spulletjes, met een vergiet om pasta en groenten af te gieten, met een slacentrifuge, met kookpotten in alle formaten, stoelen rond de tafel, een zachte deken op bed…. Om nog te zwijgen van al die kleine snuisterijtjes die er al jaren gewoon zijn, mijn zilveren doosjes, mijn poppetjes (herkennen jullie vast op de foto), boeken, schilderijen….

Al goed dat we onze elektrische huishoudapparaten niet meebrachten, die hebben we hier gekocht, eigenlijk om het gedoe met Amerikaanse stekkers te vermijden. Onze vloerlampen, radiowekkers, PC… hebben we –helaas- wél mee verhuisd. Het werkt allemaal, maar hoe? Alles in slow motion! Geen goed idee dus. Gelukkig was het nog weekend toen we merkten dat de tijd in de slaapkamer wel héél traag vooruit ging, enfin, toch aan 1 kant van het bed, waar de wekker stond die in de verhuis zat.

Mijn energie is ondertussen wel volledig opgebruikt, dat is niet erg, kan nu zalig uitrusten. Dat is nodig, want ben serieus in het rood gegaan. Nadat alles netjes een plaats had gekregen in huis, moe maar voldaan, moest ik zo nodig maandag nog een plastiek koffer die in de tuin staat, ontruimen. De huiseigenaar had die gebruikt om resten van vloer- en terrastegels in te zetten. Om die leeg te maken was er eigenlijk mankracht (of een stevig vrouwmens) nodig, maar ik krijg die leuke invallen altijd als W er niet is en dan moet het sito presto gebeuren. Om die dan ook nog eens zo proper te krijgen dat je er witte tuinkussens kan in stoppen, dat is schrobben geblazen! Eens ik in overdrive sta ga ik door en dan duurt het een aantal dagen voor ik weer normaal functioneer.

Ik weet dat ik snel moe ben, heb mijn leven daar aan aangepast, ik zeur daar niet (meer) over, maar de keren dat ik het vergeet, wel, dan ben je liefst niet in mijn omgeving!

Dat is mede de reden ook waarom ik indertijd één van de moeilijkste beslissingen nam in mijn leven, nl. stoppen met werken. De weekends waren een hel. Ik had dan nog het geluk altijd op volle begrip te kunnen rekenen van baas en collega’s, maar bah, ik wou niet zo’n ‘prutsjobke’ van 4-5 uur per dag, maar een heuse volwaardige job…. Bizar? Bof ja, weer zo’n rare kronkel van mij zeker, ik ging altijd zo graag werken….

Nu weet ik dat ik écht zaag, maar, blame it on the fatigue, zo is het er nóg eens uit….

Hondsmoe en overal pijn, maar superdesuperdeblij!

Vrijdagnamiddag om 15:30 belde W dat ik hem snel moest komen ophalen, want Vadin zou een halfuurtje later aankomen met de levering. Helemaal opgewonden was ik toen om 16:30 een XXXL-truck Middlebury lane inreed. Je zag onze spullen nauwelijks staan in dat groot gevaarte. De angst pakte me even bij mijn nekvel, het leek zo weinig! Ik wist wel zeker dat er een aantal zaken zouden ontbreken.

En, dit is echt niet te geloven… alle dozen waren onaangeroerd, net zo verpakt als ze in juli in de Lange Schipstraat de deur uitgingen!!! Fantastisch natuurlijk, maar die hele heisa en alle smoesjes gewoon om hun vertraging te camoufleren en  extra te kunnen aanrekenen. Want wat we uiteindelijk bijbetaalden was storage, voor de periode dat de goederen wachtten op transport, de tijd die zij nodig hadden om hun planning te maken.

Een hele opluchting, dat wel, maar je voelt je wel serieus bij je pietje genomen.

Vadim en zijn maat hebben samen met W alles gebracht waar het moest, ik vinkte aan op de inventaris: item 17, 33, 87… ha, daar item 57, mijn black beauty… item 45, 18, 23, 66… tot er tenslotte voor elke lijntje een mooi blauw vinkje stond… oef!

De schade is zeer beperkt, een wieltje van de bureaustoel en mijn fietscomputer ontbreken, één glas is gebroken en dat is het zowat.

Zaterdag de hele dag druk bezig geweest met beneden alles uit te pakken en op de plaats te zetten, gisteren boven de kleerkasten gevuld, de hele boel opgekuist en we hebben zowaar nog een klein ritje op de fiets gemaakt en nadien in onze eigen tuinstoelen een heerlijk lange dut gedaan.

We zijn thuis! Eindelijk!

Het blijft wachten op Godot….

Chauffeur heeft nog niet gebeld, het is ongeveer 13u. Hij zou ons een uurtje of twee voor levering een seintje geven… ik ben nu bezig mijn laatste beetje geduld op te gebruiken. Duim duim duim voor vandaag, zucht, blaas, pfwwww, nee, niet nog een dag langer….

Zie, mijn garage staat wagenwijd open en ik wacht….

Zien jullie geen nieuw postje meer verschijnen dit weekend, dan betekent dat goed nieuws, want volop bezig uit te pakken, onze kasten vullen, fietsen opblinken…. Komt er wel eentje, pfwww… lees het dan maar beter niet!

Mooi weekend aan iedereen daar!

...en dan nu... wat gratis reclame voor Gosselin!
Net geteld 16 mails zijn er gisteren in en uit gegaan i.v.m. onze container: z e s t i e n alstublieft! En weet-niet-hoeveel telefoontjes, van ’t kastje naar de muur dus. Ik hoef er zeker niet bij te zeggen dat de toon alsmaar grimmiger en grimmiger werd naarmate de dag vorderde? Ik plak de laatste mail van gisteren er even bij, geadresseerd aan Gosselin en met de hele reutemeteut subcontractors in kopie, zo kunnen jullie 'n beetje meeproeven van de sfeer….

Heb eindelijk wel begrepen waarom het zo lang duurt, in 't kort: wij hebben een contract afgesloten in België met Gosselin, zij werken hier in de US met een onderaannemer, Global Freight (de eerste keer dat ze met die firma werken??!!! sic.). Global Freight op zijn beurt heeft een onderaannemer met opslagruimte, Supermovers. YAIR doet hun transport, juist, ook in onderaanneming! Onze zending hebben ze toevertrouwd aan Vadin, chauffeur die eveneens in onderaanneming werkt, m.a.w. subcontractor number 5!

Gentlemen,

The wonders of moving with Gosselin….

We had hoped the end of this story was in sight, however… a new subcontractor has popped-up, we have lost count but we believe this to be number 5.
The driver, an independent company, picking jobs up from whoever, is loading our stuff today (?) hopefully, because when we got in contact with "SUPERMOVERS" they didn't have a clue. The messages on delivery were ranging from this weekend to probably within 7 to 10 days.

But only the driver was sure to tell me because he makes up his own planning, because he is an independent, and as soon as the stuff is out of their warehouse... who knows what happens,  right? Someone else's problem!
Then the next step, we talked to the driver. Yes, he did remember there was some international move for delivery in Denver, Colorado... !!!crrrggghhh!!!! 
After some careful explanation and some research from his side: well yes, there was also something he could load for Irvine, but he did not know before tomorrow, when he picks-up his truck from… right! the SUPERMOVERS!
The guy was kind enough to propose to give us a call tomorrow, if he has our goods on his truck, he will deliver Friday or Saturday, but maybe not….
So we are back to a catch22,  Supermovers can't tell because the driver is in charge, the driver can't tell because Supermovers are loading his truck….

Gentlemen, if we do not get a positive call from the driver tomorrow, we will take a flight to San Francisco, organize our own transport, delivery, just let us know by return who to charge!!!

Raakte daarnet niet ingelogd, is ondertussen al 12u en volgens de Supermovers ‘zou’ de truck geladen staan, chauffeur was niet te bereiken, want had nog een opdracht in San Francisco.

Wordt vervolgd….
Yours faithfully,

Hoewel het pas eind volgende week Halloween is, hebben de pompoenen en heksen al plaats geruimd voor de Kerstman. Je vindt alleen nog wat beschadigde rommel in een of andere grabbeltrom, zoals een gedeukte pompoen, een heks met gebroken bezem, een kapotte deurkrans, een trol zonder neus….

Heb ondertussen wat research gedaan omtrent het fameuze ‘trick or treat’-gedoe, want heb geen idee hoe het er hier aan toegaat en aan hoeveel bezoekjes we ons kunnen verwachten. Dit is het resultaat van mijn enquête:

·         doe gewoon al je lichten uit, ga naar de bioscoop en kom niet terug voor middernacht;

·         koop minstens 150 à 200 snoepen, want je krijgt zeker een 50-tal groepjes aan de deur en geeft telkens een minimum van 3 snoepjes;

·         zet een grote mand snoep aan je deur en maak je huis heel spooky;

·         geef geen snoepjes, maar appeltjes, dat is beter voor de kindjes….

Ik denk maar dat ik voor de snoepjes ga, want het afbollen en lichten doven… bof, dat is niet echt mijn stijl. Trouwens, ben benieuwd en wil het wel eens meemaken. Dat van die appeltjes heb ik even overwogen, daar zit iets in, maar is dat niet de taak van de ouders? Van zich eens per jaar vol te proppen met snoep zullen ze geen 100 kg gaan wegen, zeker?

En de overschot van de troep? Blijkbaar kan je dat nadien gewoon terugbrengen naar de winkel. Nauwelijks te snappen, weet ik, heb hier al vaker een frons getrokken, this is America!

Om aan te geven dat de kinderen welkom zijn, moet je je huis versieren. Aan mijn voordeur ligt ondertussen al een stapel pompoenen en word je verwelkomd door een lelijke heks. Enneuh… misschien komen zelfs mijn eigen huisheksen nog op tijd aan voor Halloween… de heksen* in onze container, bedoel ik dan. Want heb gisteren bericht gekregen dat er mogelijk nog deze week geleverd wordt, zou ik nog maar eens mijn hoop durven stellen op levering voor vrijdag??? Of toch maar niet???

*Een van die heksen kreeg ik trouwens ooit eens als nieuwjaarsgeschenk van een Zwitserse leverancier, van de firma waar ik toen werkte. Het pakket werd thuis bezorgd, met een kaartje bij waarop stond: “A witch for a witch, happy new year! H.T.”.

Dit kaarsje brandt vandaag voor jou, lieve vriendin.