Na het maken van de beslissing ging het een stuk beter en jullie steunreacties en begrip heeft het de voorbije dagen wat makkelijker gemaakt. Zo had ik het gevoel dat ik er niet alleen voorstond.

Maandag was ik blij dat ik niet naar het ziekenhuis moest, maar nu ben ik al blij dat ik volgende week wél kan gaan en ben zeer benieuwd naar hoe het verder moet… even afwachten dus. Vandaag ging ik voor een bloedafname en maandag bespreken we dan wel wat er nog allemaal in de pijplijn zit.

Ondertussen doe ik de statistiekjes voor deze behandeling toch weer mooi wankelen, want zit alweer ver boven het gemiddelde met mijn 30 toedieningen. Ik pols regelmatig eens in de wachtzaal, nog niemand die zo lang resultaat had dan ik of hun bijwerkingen waren zo erg dat het niet vol te houden was.  

Mijn conditie is niet echt goed te noemen, een halfuurtje wandelen of fietsen en de pijp is uit. Dus duik ik regelmatig de keuken in. Dat is mijn vluchtoord maar tevens ook mijn grote hobby. Sinds een paar maanden maak ik zelf mijn pasta. Het heeft even geduurd voor ik het echt goed onder knie had, maar nu maak ik perfecte slierten.

Waar sommige lotgenootjes hun toevlucht zoeken in spiritualisme -wat mij niet lukt- en zich richten tot die lieve kaalgeschoren wezens op sandalen, vind ik rust in deze geestdodende, monotone bezigheid in de keuken. Mijn manier om de geest leeg te maken. Spaghettiwestern bestond al, dit zal spaghettispiritualisme zijn zeker?
En iedereen die ook maar zijn beentjes onder mijn tafel durft te schuiven krijgt steevast pasta voorgeschoteld. 

Nummer 30 zit er in en ik heb besloten dat ik ermee stop, wat de uitslag over 2 weken ook  zal zijn. Punt. Ik heb het (momenteel toch) gehad, genoeg van dat spul. Alles in mijn lijf begint te protesteren en ’t kopke wil helemaal niet meer mee. Ik heb een break nodig, ik wil weer opbouwen, hoewel dubbel, want tegelijkertijd ben ik doodsbang dat de venijnige snoodaards ondertussen lentekriebels krijgen en ongecontroleerd beginnen te paren.

Aanstaande maandag is sowieso rustdag. Met dokter F (mijn préféreke) heb ik afgesproken om midden volgende week bloed te laten prikken (dus toch eventjes naar Jette-les-Bains in mijn rustweek) en maandag nadien zal een evaluatie gemaakt worden. Vindt zij dat ik moet doorgaan, dan bedank ik. Voilà. Dikke punt achter deze behandeling.

Ik doe nu wel stoer en zie bij een paar lezers dikke fronsen verschijnen zo van ‘geeft ze het nu al op?’. Maar ik kan deze beslissing nemen omdat –nu toch al sinds een paar maand- blijkt dat de werking fel verminderd is. Mocht ik mooi resultaat hebben zou ik mezelf waarschijnlijk nog wat kunnen motiveren, maar met dit resultaat, nee, het lukt niet. Ik ga ervan uit dat de schade mogelijk groter is dan het nut*.

En nu schijnt het zonnetje en ga ik mijn kruidenbakken prepareren, de grond wat omwoelen en al mijn twijfels en kronkels spit ik er voor minstens 2 weken helemaal onderaan in.

*voor alle duidelijkheid, aan opgeven denk ik nog lang niet, het is deze behandeling waar ik niet meer in geloof.

Deze week een logeetje gehad, mijn vierjarig petekindje B.

Niet dat ik in volle vorm zit en nog veel extra aankan momenteel, maar ik vind dat het manneke al zo weinig aan zijn meter heeft in tegenstelling tot mijn ander petekind. Toen hij die leeftijd had deden we leuke dingen samen en kon ik volop van hem genieten en hij van mij.

Ik zou B-tje zo graag vaker bij me hebben, maar na 2 dagen ben ik helemaal uitgeteld, zo is dat vandaag het geval. Hij is zo’n schatje en geeft zoveel liefde dat die vermoeidheid gelukkig niet al te zwaar doorweegt.
Ik geniet nog na van zijn uitspraken als: je bent de allerliefste meter van de hele wereld, ik wil liever 10 keer blijven slapen…. Dan smelt ik helemaal weg. Daartegenover staat dat hij ook wel eens serieus uithaalt: je bent mijn vriend niet, ik ben heel boos op jou!  En dat vergeet ik dan weer gauw.

De waarheid komt uit kindermond wordt wel eens gezegd. Zo vindt hij mijn haar niet echt mooi en die pet die ik draag is een oudemensenpet. Dat vindt hij. Ook: achteraan en opzij is het haar tamelijk OK, maar bovenaan moet ik het best toch nog wat laten groeien. Ziezo, dat weet ik ook weer. Zal daar meteen eens werk van maken….

Ik merk het al een paar weken: de lente komt eraan! In mijn droge kruidenbakken met verdorde plantjes komen spontaan jonge groene scheutjes te voorschijn: dragon, munt, salie, hysop…. Vogeltjes vliegen af en aan, krokusjes brengen kleur in het gras,  eenden zitten op de daken…. Nu weet ik niet zeker of dit laatste, ik merkte het nooit eerder, te maken heeft met het feit dat het lente wordt of eerder omdat het water te koud is, of omdat ze ‘het’ misschien liever doen op een dak…. Maar feit is: de lente is in zicht.  

Een signaal dus dat ik tomaten moet zaaien. Vorig jaar kreeg ik altijd tomaten uit de tuin van mijn schoonzus en die waren zo lekker dat ik de zaadjes droogde en haar beloofde dat ik de plantjes wel zou opkweken tot ze bij haar in volle grond konden. Nee, zij moest geen zaadjes bewaren, ik zou dat wel doen, ze kon op me rekenen!

En nu is de tijd daar, het zaad dient gezaaid! 3 verschillende soorten in 3 verschillende pakjes, samen in 1 doosje, dat bewaarde ik sinds vorig jaar in mijn grote lade in de keuken. Met een rode stift had ik ieder pakje gemarkeerd, kerstomaatjes, tomaten C (die vorig jaar welig tierden in de tuin van mijn schoonzus en superlekker waren) en tomaten G (van mijn goeie vriend in de US, die tomaten bracht uit de tuin van zijn ma. Daar had ik zaadjes van meegebracht en vorig jaar groeiden ze al bij mijn schoonzus en bij een vriendin in hun tuin. Dikke, lekkere, Californische tomaten).

Ik haal dus vorige week mijn potjes boven, de potgrond, serretje, schopje…, alles staat klaar, nu nog het doosje met  de gedroogde tomatenpitjes…, maar het kleinood blijkt onvindbaar. Ik zoek in alle kasten, lades, op de meest onmogelijke plekken…, het zaad is spoorloos.

Sinds meer dan een week ondertussen keer ik regelmatig het hele appartement om, tevergeefs. Mijn moeder zou gezegd hebben: ik vraag het even aan Sint-Antonius…, maar mijn moeder is niet meer en ik ken die man niet zo goed en vrees dat hij mij toch niet zou aanhoren.

Dus pijnig ik mijn hersenen nog even verder en zoek….

In een vorig postje zei ik wat meer uitleg te zullen geven over het verdere verloop van de behandeling….

Wel, ik had op dat moment te horen gekregen dat de tumormerkers niet meer gezakt waren in januari. De dokter vermoedde dat de chemo was uitgewerkt maar vond dat we nog een keertje zouden proberen, een fout in de meting kan altijd (!??!). Toen ze daarenboven nadien vergaten de merkers te meten was het zeer moeilijk nog eens mijn moed bijeen te rapen voor de mogelijk onnodige behandeling. Zeer tegen mijn zin dus liet ik het gif er vorige week toch nog maar eens indruppelen.

Spannend uitkijken naar de uitslag van vorige week was het dus. Ik kon mijn teleurstelling niet verbergen toen een groen doktertje me gisteren binnenriep en niet een van mijn vertrouwde dokters. Uiteraard merkte hij het op (mijn onderlip hing bijna tot mijn tenen), maar verzekerde me nadien te zullen overleggen met de prof. Tja, het was dát of kiezen voor mijn dokter en dus terug de wachtzaal in voor een paar uurtjes natuurlijk.

Mijn merkers waren weer een beetje gezakt, maar ik voelde geen opluchting, heb er wat mixed feelings bij. Voor de dokters is ‘een beetje' zakken of zelfs stabiel blijven al een goed resultaat. Bij een lichte stijging zeggen ze dat je niet moet panikeren, dat het te verwaarlozen is, een lichte daling is dan weer wel belangrijk. Begrijpen wie begrijpen kan. Ik wil natuurlijk geen lichte daling, ik wil meer, ik wil dat ze significant dalen om van succes te spreken.

Ik blijf me afvragen waarom ik er toch niet –al was het maar een ietsepietsie- blij om kon zijn. Was het omdat ik stiekem had gehoopt te kunnen stoppen met de behandeling? Toch moet ik op dat laatste beter niet zitten wachten want dan volgt er óf een andere therapie (met mogelijk meer bijwerkingen) óf geven ze mijn lichaam even rust en hebben de kwaadaardige cellen ondertussen weer vrij spel lekker om verder te woekeren.

Terwijl ik dit zat neer te schrijven kreeg ik een telefoontje van een goede vriendin, zo eentje die écht wil weten hoe het gaat en hoe ik me voel, die alles op de voet volgt ook. Ze heeft de volle lading gekregen en zodoende staat mijn humeurpeil terug wat hoger en geniet ik al volop van het feit dat ik volgende week niet moet gaan en ik dus 2 volle weken ziekenhuisvrij ben!

 
Ik stond vandaag zelf versteld hoe weinig er nodig is om me op een chemo-maandag blij te maken. De autorit vlotte goed, halfuurtje voor tijd arrveerde ik in Jette. Vandaag was behandeling 2 van de 9^e cyclus, ofte behandeling nr. 26.

Ik zie de dokter bij behandeling 1 en 3, niet bij de 2^e. Deze keer echter was het voor mij belangrijk te weten hoeveel mijn tumormerkers zouden staan om te beslissen of we al dan niet verder zouden behandelen (daarover een andere keer meer) dus wou ik wel een dokter zien maar had geen zin om aan te schuiven. Dr. F was al in haar box toen ik aankwam, ik klopte op de open deur en vroeg of ze snel eens wou nakijken hoeveel de merkers stonden. Ze zou het me komen zeggen zodra haar PC opgestart was. Ik ging dus netjes in het rijtje (lange RIJ eigenlijk) zitten voor de bloedafname. 5 minuten later kwam ze zeggen dat ze de merkers vorige week niet gemeten hadden (reden? daar had ik het raden naar) maar ze zouden ze vandaag prikken. Zodoende had ik geen maatstaf om te beslissen of ik al dan niet doorging, dus nam ik het zekere voor het onzekere en zou nog maar eens een behandeling ondergaan. Balen!

Geen 2 minuten later werd mijn naam afgeroepen, dit is niet de normale* procedure. Ik mocht dadelijk naar mijn kamer en de behandeling werd opgestart. Ik was zo blij, op die manier had ik al minstens een uur (en in de meeste gevallen 2 uur) uitgespaard.

Ik kon het niet verstoppen, de verpleegkundigen werden er zelf vrolijk van. Ik huppelde rond de middag al naar buiten, het uur dat de behandeling vaak nog moet starten. Of hoe een mens blij kan zijn na een portie chemo, zelfs al hadden die klojo’s van dokters iets belangrijks over het hoofd gezien en dus mogelijk deze behandeling meer kwaad dan goed deed.

*normale procedure: eerst inschrijven, dan wachten voor de bloedafname, daarna terug de wachtzaal in en wachten tot de dokter je naam roept, dan heb je een gesprek, manueel onderzoek en aan de hand van het voorlopige bloedresultaat wordt beslist of je sterk genoeg bent voor de volgende lading, tot slot ga je naar je kamer voor de behandeling. Dat is zo voor behandeling 1 en 3, bij behandeling 2 valt het doktersbezoekje er dus vantussen.

Ook de terugreis verliep probleemloos. Het was een zeer mooie vakantie, maar tevens zeer confronterend. Het koste heel veel energie, misschien moet ik de volgende keer maar mee met de bus van de gepensioneerden of een weekje naar zee met het VLK*. Laatste skivakantie? Klinkt ik nu cynisch of pessimistisch? Mogelijk wel voor een gezonde mens, maar ik denk dat ieder lotgenootje dit gevoel kent.

Ik ben me nu zeer bewust van mijn beperkingen, we hebben ons aangepast door veel minder lang op de pistes te blijven en eens vaker een koffie- of warme chocostop in te lassen, wat ook genieten is natuurlijk.

Het was ontzettend koud, ik die anders zo goed kou verdraag moest nu verschillende warme lagen boven mekaar aantrekken, net een mummie. Gelukkig was het zonnetje elke dag van de partij. Ik heb al een paar keer de reactie gekregen dat ik dan toch wat kleur heb in mijn gezicht, maar nee, het is nog steeds even kleurloos als voorheen, bekijk de foto maar eens. Elk millimetertje huid was bedekt. Op de foto niet zichtbaar, maar onder die lange witte anorak draag ik zelfs nog een kortere –eveneens gewatteerde- versie.

De mummie genoot van het skiën, maar het mocht echt wat warmer geweest zijn, ook de sneeuw was niet van goede kwaliteit, maar dat kon het skiplezier niet bederven.

Ons appartementje was comfortabel en aan eetgelegenheden in de buurt was er ook geen gebrek. Geslaagd dus zeker.
Ondertussen zitten we hier ook alweer in het ritme, W begon maandag te werken en ik kreeg dosis nummer 25.

*Het VLK organiseert vakanties aan zee voor kankerpatiënten. Ik vind het een zeer mooi initiatief dat ze zieke mensen op die manier verwennen, maar zelf ben ik er (nog) niet aan toe om samen met lotgenoten op vakantie te gaan.

En straks ben ik ribbes!!!
We gaan...

Dit keer schoot ík niet de blunder, maar was ik de klos.

Vrijdag was ik bij de apotheker, ik ben al jaren trouw aan een en dezelfde apotheek. Nadat ik betaald had zei de apothekeres dat ik even moest wachten.

Ze begon in een kastje te rommelen en even later gaf ze me een pakje en wenste me proficiat. Het meisje is van Russische origine en ik dacht dat ze me een nieuwjaarsgeschenkje gaf en me een gelukkig jaar toewenste, dus ik wens haar evenveel terug. Waarop ze een fronsje trekt en zegt:

‘Je bent toch jarig vandaag?’

‘Heu ja, ha, dank u wel…, mijn excuses, ik had verkeerd begrepen, ik dacht dat u me geluk wenste voor 2011’.

Hier zijn we weer na een zeer deugddoende vakantie.En als ik zeg ‘zeer deugddoend’, wel dan is dat niet overdreven.

De eerste dagen was het zeer koud, ’s nachts zelfs rond het vriespunt, in de voormiddag konden we dikke truien en handschoenen goed gebruiken. De volgende dagen was het veel zachter, overdag haalden we zelfs temperaturen van rond de 25°.

We genoten allebei met volle teugen, zij het elk op zijn manier, heel veel samen waren we niet echt. W was de ganse dag buiten met J, ze trokken erop uit met de jeep, altijd vergezeld van J’s 3 trouwe viervoeters. A en ik maakten ook dagelijks een wandelingetje op de ranch, te voet of met de jeep en de rest van de tijd kookten we erop los. Onwaarschijnlijke hoeveelheden eten hebben we bereid, gebakken, gekookt, geëxperimenteerd, ideetjes en weetjes uitgewisseld…. Zalig zo samen in een grote keuken. Met kerstavond en kerstdag waren we met z’n elven, dus dat kan tellen. Het was er een echt komen en gaan van gasten. Niet verwonderlijk dus dat er steeds potten op het vuur staan en de wasmachine op volle toeren draait met lakens en handdoeken. In plaats van ‘Hunter’s* Hill’ zouden ze het daar al beter ‘In de zoete inval’ noemen.

Met oudejaarsavond was het wat rustiger en zaten we met zessen aan tafel. Om middernacht trokken we met een glaasje champagne naar buiten op het terras en genoten van een prachtig vuurwerkspektakel, dat de hele horizon kleurde en verlichtte.

Wat nog? Een paar uurtjes shoppen kon natuurlijk ook niet ontbreken op een trip naar de US, verder maakten we een uitstapje naar de River Walk in San Antonio. Daar was het een drukte van belang, net de Beenhouwerstraat op een drukke zomeravond.

Uiteraard lieten we ons ook deze keer door de dochter des huizes verwennen met een heerlijke voetmassage en door de zoon werden we zowaar getrakteerd op een doedelzak-concertje.

Was het die lange vliegtuigreis en de jetlag waard? Voor herhaling vatbaar? Zeer zeker, als ze ons daar nog eens willen tenminste J.

*ze hebben de ranch zo genoemd naar Hunter, hun in 2009 overleden hond.

Duimen jullie ondertussen mee voor minder sneeuw de komende dagen opdat het vliegtuig donderdagochtend probleemloos kan vertrekken naar Texas?

Ik laat jullie ook nog wat meegenieten van ons bezoekje aan de kerstmarkt van zaterdag en wens al mijn blogvolgertjes:

mooie feestdagen!

Stilletjes op de blog betekent meestal stilletjes in huis, dan lig ik halfstok of zo. Niet zo de voorbije week! Ik had een extra dagje Jette-les-Bains geboekt L, want had nog wat onderzoeken, maar ook de ‘forme’ was teruggekeerd en heb meteen van de boost gebruik gemaakt om te gaan kerstshoppen. Vandaar dus de blogstilte. Ondertussen worden hier ook stilaan wat voorbereidingen getroffen voor ons vertrek naar Texas.

Toen we zelf in de US woonden hadden we eigenlijk nooit behoefte aan die zogenaamde ‘typisch Belgische producten’, behalve dan misschien onze grijze Noordzee garnaaltjes J.  Maar een paar Texanen hebben duidelijk de smaak van Lotus speculoospasta te pakken gekregen. Op mijn vraag of ik iets kan meebrengen staat die smeerpasta hoog op het lijstje. Een voorraad potjes staat klaar, evenals een berg melkchocolade met hazelnoten. Voor de rest missen ze daar blijkbaar niks. Globalisering heet dat zeker?

Zelfs pralines staan niet op hun verlanglijstje, maar daar zal ik dit weekend voor alle zekerheid toch maar een voorraadje van opslaan, doet altijd plezier veronderstel ik (anders eet ik ze daar zelf wel op). Goh, ik sta echt te trappelen om te kunnen vertrekken. Ben wel wat bang van de lange vliegreis, maar dat overleven we ook wel weer. Een kermis is een geseling waard.

Dit weekend staat er niet veel gepland, maar nu ‘den Bart’ zoveel moeite doet om de kerstsfeer in de stad te brengen zullen we onze neus wel eens buitensteken, het is kerstmarkt. Deze morgen zag het er al veelbelovend uit, het leek wel een dennenbos op de Markt.

(foto B. Schelkens, kerstmarkt Mechelen 2009)

Wat ze in Jette ‘je rust week’ noemen heb ik –willens nillens-  vrij letterlijk genomen. Zondagnacht werd ik verschillende keren wakker met spierpijn en bij het opstaan voelde ik geen greintje van de euforie van zo’n vrije maandag, ik was doodziek. Die dag liep mijn potje zelfbeklag helemaal over, niet om dat venijnig griepje, maar voelde mij doodongelukkig omdat ik uitgerekend op mijn ‘vrije’ maandag de hele dag niet uit bed kon.

De rest van de week bracht ik ook meestal in bed of zetel door. Echt uitzonderlijk zal griep in de gegeven omstandigheden waarschijnlijk niet zijn, veel goeds kan uit een huwelijk van koning winter met een chemotrol niet ontspruiten. 

Maar vandaag ben ik eindelijk terug eens buiten geweest, nog wat wankel op mijn poten, maar ik hield stand en in afwachting dat er spannender dingen te beleven zijn, geef ik nog eens een update‘je van mezelf.

Mijn haren beginnen terug te groeien en nu het zo koud is voelt het behaaglijk dat korte dunne gazonnetje. ’t Is nog geen zicht, net een kuikentje dat pas uit de schelp komt, maar je hebt geen idee hoe ik geniet hier te kunnen rondlopen zonder iets op mijn hoofd en af en toe eens door mijn haartjes te  wrijven.  En ik weet dat ik er nú moet van genieten, want de prof ‘beloofde’ me dat het nog wel eens zal uitvallen tijdens deze kuur. Daar zit ik nu echt niet op te wachten in putje winter. Grrr#$%!
Mijn wimpers zijn nu helemaal weg, zelfs de 8 spinnenkoppoten die nog lang standhielden hebben er de brui aan gegeven. Ook de wenkbrauwen zijn kaal en dus trek ik een potloodstreepje om toch een beetje expressie te hebben.

Mijn vingers zijn nog steeds ingepakt, maar ik krijg de indruk dat het niet meer erger wordt. Tijdens de behandeling krijg ik nu altijd ijshandschoenen en –sokken aan, eng gevoel, maar ik merk dat ik er baat bij heb.

En voor de rest, tja, wat zal ik zeggen, ’t begint zich wat op te stapelen, ik snak naar een behandelingsvrije periode, maar heb niet te klagen en niet te stoefen…. On fait avec, quoi….

1000 dagen bestaat mijn blogje vandaag. De tijd vliegt, maar als ik bekijk wat er in die 1000 dagen allemaal gebeurd is… dat is toch heel wat:

·         Bij het starten van de blog waren er de langdurige onderhandelingen over het al dan niet vertrekken naar San Francisco (vandaar de naam Frisco voor de blog) én mijn vele twijfels daaromtrent

·         Daarna het hele gedoe rond onze verhuis naar, helaas niet Frisco, Irvine werd het tenslotte,

·         Mijn vader die stierf met Kerst tijdens ons eerste bezoekje aan België,

·         In januari, terug in Irvine dus, kreeg ik te horen dat de kankercellen in mijn lijf terug actief werden,

·         Onze huisbaas die met zijn gezin terugkeerde terug uit Alabama  en wij verhuisden dan maar naar een appartement,

·         W’s hart dat ons even –letterlijk- deed opschrikken,

·         Dan waren er de onverwachte wendingen in zijn job,

·         Een paar wondermooie reizen die we ginder maakten,

·         2 maal kregen we de gelegenheid echt Thanksgiving te vieren in Texas, samen met prachtige mensen,

·         We gingen met G&T naar Utah skiën, fantastisch…

·         Onze verhuis terug naar België,

·         De geboorte van K’tje,

·         W’s nieuwe job,

·         Ik terug aan de chemo,

·         Mijn moeder die plots ongeneeslijk ziek werd en 2 maanden later al overleed.

·         Nu alweer het vooruitzicht Kerst en Nieuwjaar te gaan vieren in Texas….

...en nog zoveel meer, dingen die me niet zo dadelijk te binnen schieten....

Saai was het geenszins, al ging het niet altijd over rozen. Of eigenlijk zou ik kunnen zeggen dat het net wél over rozen ging, heel mooi, maar met een paar venijnige pijnlijke stekels. Geen rozen zonder doornen.

Ik mijmer terug en denk vooral aan de mooie vriendschappen die we er aan overgehouden hebben…,  en dat allemaal in minder dan 1000 dagen.