één ding heb ik geleerd dit weekend, dat het verdomd moeilijk is om haar te missen. Vandaag zei ik, "ik ben blij je te zien" Waarop ze antwoordde, ik jou ook. laat het maar winteren buiten, ik was weeral van binnen verwarmd. Ik was weer gelukkig voor een poosje. Voor hoelang......? Sommigen rekenen in dagen of jaren ,ik ben al tevreden met minuten
Totaal onverwachts had ik een date vandaag. nee niet met haar...helaas. Iemand die ik had leren kennen op een datingsite, waar ik me ooit eens had ingeschreven. Vooral uit nieuwsgierigheid heb ik toegezegd om haar eens te ontmoeten. Dus niet wetende wat te verwachten afgesproken op een rustige plaats Buiten praten is er niets gebeurd,daarvoor deed ik het ook niet. Het was een gezellige babbel over van alles en nog wat. Maar zij was steeds aanwezig. ik had liever met haar afgesproken, voor een babbel.. Zolang ik haar graag zie, zal er geen plaats zijn voor een ander in mijn hart. Ik heb het haar verteld van die date. Ze had er een vreemd gevoel over. Misschien denkt ze dat ze haar aanbidder zal verliezen op die manier. Er zal heel veel moeten gebeuren voor ik haar opgeef.
Het weekend is rustig verlopen. Enige lichtpunt was een sms van haar vrijdagavond, we zaten maar 4km van elkaar , beiden op een feestje. Mijn gedachten waren al gans de avond bij haar. Een simpel berichtje kan me al doen wegdromen en glimlachen. De avond kon niet meer stuk ,zelfs al was de DJ niet te pruimen De slows waren echt uit de oertijd, maar ik had maar al te graag met haar gedanst . Haar in mijn armen houden op de dansvloer.......zalig. Mocht gerust een slow zijn die nooit eindigde.
Nog geen oog dicht gedaan deze week. Deze week zie ik haar niet, ze is enkel bij me in mijn gedachten. 24/7 is ze daar.aanwezig. Ik mis haar echt. Ze was ziek deze week,ik voelde met haar mee. Kon ik maar haar pijn wegnemen, of overnemen. Daar wil ik gerust een weekje of meer voor afzien. Afzien doe ik toch al een jaar en meer, het zal dan niet op een weekje meer of min komen. Ze is het allemaal waard
Ik zou door de dennentakken heengaan
Daarheen waar ik je voor het laatst heb gezien
Maar de avond werpt een doek over het land
En op de weg achter de bosrand
En het bos wordt zo zwart en leeg
Doet me pij, oh pijn
En de vogels zingen niet meer
Zonder jou kan ik niet bestaan
Zonder jou
Met jou ben ik ook alleen
Zonder jou
Zonder jou tel ik de uren
Zonder jou
Met jou blijven de seconden staan
Ze lonen niet
Op de takken in de graven
Is het nu stil en zonder leven
En het ademen valt me nu zo zwaar
Ach, arme ik
En de vogels zingen niet meer
Zonder jou kan ik niet bestaan
Zonder jou
Met jou ben ik ook alleen
Zonder jou
Zonder jou tel ik de uren
Zonder jou
Met jou blijven de seconden staan
Ze lonen niet, zonder jou
En het ademen valt me nu zo zwaar
Ach, arme ik
En de vogels zingen niet meer
Zonder jou kan ik niet bestaan
Zonder jou
Met jou ben ik ook alleen
Zonder jou
Zonder jou tel ik de uren
Zonder jou
Met jou blijven de seconden staan
Ze lonen niet, zonder jou
Ondertussen zit ik nu al aan 300+ views van mijn blog. Dit had ik niet verwacht toen ik een maand geleden er aan begon. Enkel de reacties blijven wat uit. Dus vraag ik aan jullie, lezers van deze blog, post gerust een reactie. Misschien zitten er onder jullie wel enkelen die een gelijkaardige situatie kennen of meegemaakt hebben ? Positief of negatief, misschien kan ik eruit leren. Goede raad kan ik altijd gebruiken. Dit gaat tenslotte over hoe het verder moet met mijn leven, met of zonder haar.
Expressieloos en koel gaf mijn vrouw haar een hand. Wat zag ze er weer mooi uit,van binnen smolt ik weer, maar probeerde het te verbergen. De aanwezigen stonden verspreid rond de tafeltjes. Het enige tafeltje waar ik wilde aan staan, was dat van haar. Ik wilde zo graag bij haar zijn,het was precies een magneet die aan mij trok. Af en toe keek ik naar haar,ik probeerde het zo onopvallend mogelijk te doen, wat blijkbaar niet goed lukte. Ik twijfelde, zou ik eventjes tot bij haar gaan? Om mijn vrouw niet te doen ontploffen en een scene te voorkomen, besloot ik maar te blijven staan. Maar het was sterker dan mezelf. Ik ging naar haar tafeltje toe. "Eindelijk" zei ze lachend, toen ik er stond. Ik kon niet zeggen, dat mijn vrouw op koken stond, omdat er nog collegas bij stonden Ik probeerde zo normaal mogelijk te doen,wat waarschijnlijk ook niet te goed lukte. Ze straalde als een zonnetje.Binnen monds hoorde ik mezelf zeggen "och meisje ik zie je zo graag" Het enige wat er uit kwam waren enkele domme grappen,wat een idioot vond ik mezelf.. Ik zei: een citytrip naar Barcelona moet ook eens leuk zijn. Ze antwoordde lachend: dat staat op mijn to do lijst op 1. Van binnen voelde ik iets warm opborrelen. Bedoelde ze met mij of in het algemeen? of was ik weer aan het wishfull thinking geslagen. Verdomme , waarom kon ze niet van mij zijn, of ik van haar. Toen ze naar huis ging,voelde ik me verdrietig en leeg,ik wil voor altijd bij haar zijn. Toen mijn vrouw dan nog in beschonken toestand haar zelf en mij belachelijk maakte tegenover de hierarchie, ben ik ook maar naar huis gegaan, zo beschaamd als iets. Eenmaal thuis barstte de bom volledig,ze kon haar blijkbaar niet uitstaan,en mijn steelse blikken had ze ook wel gezien. Na nog een half uurtje heen en weer geroep besloot ik te gaan slapen. Ik had maar één gedachte in me toen ik in bed lag,de gedachte en het verlangen om bij haar.te zijn Die vrouw waar ik zo van hou.......mijn enige zonnetje.
De enige reden wat mij weerhield vandaag om mijn ontslag te geven was zij. De gedachte om haar misschien nooit meer te zien,deed me nadenken. Dan liever al die shit rond mijn kop, dan haar nooit meer te zien. Toen ik naar huis ging zag ik haar nog eventjes. Die glimlach deed me weer smelten. Wat zou ik doen zonder haar ? Een nog ongelukkiger mens zijn zeker? Mijn leven draait volledig om en voor haar. Wordt wakker zou ik zeggen,of droom verder. Ik kies het laatste
Vrijdag zullen mijn vrouw en zij op het zelfde feestje zijn die ingericht word door het werk. Het zal niet makkelijk zijn voor mij om mijn gevoelens voor haar weg te steken. Het zal ook niet makkelijk zijn voor haar en mijn vrouw,gelukkig heb ik het pad kunnen effenen thuis. Toen ik het haar vertelde vandaag was ze opgelucht, en ik ook trouwens. We hopen op een rustig verloop.......dat zal je wel horen volgende week hier op de blog. Vandaag en gisteren was haar knuffelgehalte zeer hoog, had er zo'n zin in om mijn gezicht te begraven in haar nek en haar te knuffelen.. Voor de grap vroeg ik haar of ze zin had in een citytrip naar Barcelona dit weekend. Was het maar zo simpel antwoordde ze. Je hebt hem nog te goed die citytrip,zei ik haar. Dat zou pas een droomweekend zijn.Ik en haar, ik zou krampen in mijn wangen hebben ,van 2 dagen met een ontzettend grote smile rond te lopen. En een hart die overloopt van liefde voor haar. Blijven dromen en hopen.......
Misschien is het doordat ik ziek aan het worden ben, lopende neus, keel als schuurpapier,pijnlijke gewrichten. (Ik gok op een griepje. ) dat ik me niet lekker voel. Leegheid overheerst momenteel, niets om naar uit te kijken . Och wie hou ik voor de gek...... 2 dagen zonder haar te zien, is er blijkbaar teveel aan. Ik kan het niet helpen, ze zit in iedere vezel van mijn 'ik' En ik heb haar daar graag.
Wat ik hier schrijf is geen fictie, maar is gisterenavond gebeurd.(btw er staat geen fictie in deze blog) Toen ik thuis kwam zat het er direct bovenhands op. Hoog oplaaiende ruzie. Ik werd verweten als een nietsnut die niets maar dan ook niets goed kon doen. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen voor mij ! Ik verweet haar een seksloos en gevoelloos schepsel te zijn. Dat raakte blijkbaar een gevoelige snaar. "awel neuk me maar" riep ze! "ik heb geen zin om je nu te neuken "antwoordde ik. ik wil dat je me nu neemt riep ze nog luider; Testosteron gehalte was blijkbaar hoog bij mij, want ik voelde een erectie komen. Ik duwde haar op de zetel en trok haar kleren uit. De vrijscene was zo uit een goedkope porno film genomen. Geen gevoelens, enkel, rauwe lust. Ik lieg..... Alhoewel het mijn vrouw was die onder mij lag, was ik een ander aan het neuken. Wie had je gedacht ? Van de eerste tot de laatste stoot,was zij het.die mijn passie kreeg en voelde. Het waren" haar" borsten die mijn handen vastnamen. "Haar" heupen die op en neer beweegden. Achteraf was ik geschrokken van mezelf. Dit was als in een roes gebeurd,een nevel die over mijn ogen viel,en die enkel "haar" gezicht en lichaam voelde en wilde. Toen zij mijn vrouw, ik wist wel dat je nog iets voelde voor mij. Mijn maag kromp ineen toen ik dit hoorde. Valse hoop had ik haar gegeven. Ik had de moed niet om te zeggen dat ze maar een werktuig was in mijn verlangen naar haar. Shit, dit had een verkeerde afloop, en had ik totaal niet verwacht. Hoe moet dit nu weer verder......of niet.
Dankzij de situatie thuis ( die trouwens op een klucht begint te gelijken ) zag ik het deze morgen totaal niet meer zitten.
Wat gisteren als een topdag begon, was in een soort tragedie geëindigd.
Hoe triestig de situatie thuis ook was, telkens was ze daar, de gedachte aan haar en de liefde die ik voelde hielden me recht.
Ze was mijn strohalmpje, waar ik me krampachtig aan vast hield.
Op het werk zag ik haar weer.
Alle bekommernissen verdwenen als sneeuw voor de zon.
Was ben ik graag bij haar.
Haar glimlach warmt me, haar stem doet me kalmeren, haar manier van doen vertederd me.
Ik zou haar zo gelukkig kunnen en willen maken, alles zou ik voor haar doen.
Met haar wil ik een muur schilderen, een tuin aanleggen, hand in
hand wandelen, in haar ogen kijken terwijl we het glas heffen, haar
bepamperen als ze ziek is,
Simpelweg .. bij haar zijn en haar beminnen.
En als je denkt dat ik dit enkel meen totdat ze de mijne is en daarna nada verkeerd gedacht !
De hopelijk vele jaren die ons nog resten, wil ik aan haar besteden, omdat ik weet dat ik ook veel terug zou krijgen van haar.
Maar voorlopig kan ik er enkel van dromen.
En kan ik enkel moed putten uit onze eventuele tété a téte die nog komt.
Één dag vrees ik, de dag dat ik zeker weet dat ze nooit bij mij zal kunnen zijn.
Hopelijk moet ik deze dag nooit in de blog hier vermelden, het zou trouwens het einde er van zijn ook.
Een week of zo geleden zei een andere collega tegen mij: "telkens je haar ziet, begin je te glimlachen." Eerst wist ik niet wat zeggen.Was het dan zo opvallend ? Ik heb me dan maar met "zeveraar" er vanaf gemaakt. Dat had blijkbaar geen effect, hij trok een oog en ging weg. So what, iedereen glimlacht toch als hij de zon ziet ? mijn zonnetje.......
 "Smile"){kind=icon}
 "Sad"){kind=icon}
)
