Na mijn "goede daad" van gisteren (maar dat vertel ik later wel) werd ik deze morgen nog eens uitvoerig bedankt door de Australian man en de baas van de Albergue. De zon scheen (eerste gerustelling) het voelde fris aan maar ik was klaar voor de laatste echte zware rit van mijn tocht. Voordeel van vandaag was dat de eerste 5 a 10 km stegen maar tussen 3 en 5 % zodat benen en ademhaling zich konden aanpassen. Het enige wat je in de vroege morgen tegenkwam waren sympathieke oude maar veelal verlaten dorpen met hooguit nog 5 bewoonde huizen. Het was dus vooral genieten van het vele natuurschoon in het gouden zonlicht (schoon gezegd he). Maar de Cebreiro kwam er aan en dat liet zich voelen. Stukken van 9 a 10 procent. Na meer dan 4 weken begint ook dat wel in de kleren te kruipen. Ik kan jullie verzekeren dat het sleuren en stampen was: blijven trappen, niet verslappen en blijven stampen, niet verklappen. Maar het scheelde echt niet veel vandaag. Pijn in de R knie en in de zone tussen dijspier en scheenbeen. Afstappen staat echter niet in mijn woordenboek. Dus doorbijten tot het bruine bord met Alto Cebreiro in het vizier kwam. Het was een gelukzalig moment. Maar het was er verdorie ook fris aan de vis. Daarna volgde een afdaling en een nieuwe klepper: de San Roquefort waar ik kon genieten van prachtige panorama 's en van een majestueus Santiago beeld. Maar de kers moest nog op de figuurlijke taart geplaatst worden: de Alto Poio op 1335 meter (mijn hoogtemeter gaf 1342 meter aan maar ik ga er niet flauw over doen). Het deed pijn, steeds meer, maar ik denk dat ik gewoon op adren adrenaline die berg opstond. En telkens ik nog een of andere eenzaat voor mij zag zag ik hem/haar als springplank om naar de top te gaan. Om 10:45 waren er emoties...zeer veel...je staat perplex en kan het moeilijk zelf geloven. Ook fier heide...ja..mag het even? Het giert gewoon door de keel en door het vege lijf. Op dat moment denk je aan zoveel...veilig beneden geraken, nog twee dagen genieten, het gezin en familie terug in de armen sluiten en al die goede vrienden terugzien. Nog even dus. Het was ook een heerlijk lange afdaling waar je ook eens gecontroleerd je kunt l as ten gaan voor een tijdje om ook dat gevoel nog eens te ervaren. Inmiddels was ik ook in Galicia aanbeland en op mijn weg kwam ik nog voorbij Samos en uiteindelijk Sarria na 77 km. Morgen nog een efforke naar 720 meter en vooral enkele nijdige steken van 10 procent (wat accordeon spelen dus) en toch weer 80 km. Wat daarna volgt durf ik nu nog niet te bedenken...maar het moet een feest rit van 5p km worden.
Reacties op bericht (4)
07-06-2016
we missen je ook
<3
07-06-2016, 22:55 geschreven door els
helaba...
Hey Luc, dikke proficiat eh vriend!!!!! Maar voor alle duidelijkheid.... aan welk been had je pijn?
Nog even doorbijten..... Begrijp ik goed datr je er binnen twee dagen bent??
Groet, en knuffel,
Paul
07-06-2016, 20:01 geschreven door paul coppens
keep going!
niets dan respect Luc! Dit is een superprestatie van dat vege lijf van je
absorbeer de sfeer, laat de emoties er uit, het is top wat je doet!!
07-06-2016, 19:24 geschreven door Karin
Even een dikke duim
Wat doe je dat goed daar! Nu op naar de laatste etappes, heel veel succes nog, maar vergeet zeker niet te genieten. En zoals de Senegalezen het zeggen: Nanka, nanka (doucement, doucement), op het gemak dus dan kan je des te meer genieten ! Dikke kus
