Van 5 maanden tot een jaar? Begin januari vertrok ik naar Sydney om stage te lopen om zo de laatste credits te verdienen voor mijn diploma als theater docent/theatermaker. Half juni zat deze stage erop en keerde ik terug huiswaarts. Maar de Australische beestjes hadden me gebeten en hoe! 4,5 weken later zat ik terug op het vliegtuig richting Sydney.
24-09-2013
Keep on smiling!
"Wie weet waar ik binnen twee weken beland ben..." Als ik het einde van mijn vorig bericht nu bekijk, had ik nooit durven denken dat ik hier beland zou zijn, maar dit bewijst maar weer eens dat er veel kan gebeuren in slechts enkele weken tijd.
Mijn job voor de Amsterdam Art Gallery bleek niet zo'n succes te zijn. Omdat de transacties steeds groter werden (ik spreek over bedragen tussen de 1 000 en 5 000 dollar!) begon ik een beetje argwaan te krijgen en was ik er helemaal niet meer zeker van of ik wel voor een kunstgallerij werkte. Ik sprak over mijn nieuwe baan met mijn huisgenoot en het eerste wat hij zei "Oh my god, you're so going to jail!" We hebben er toen eens goed om gelachen, maar ik begon dit toch ernstig te nemen. Toen bij de laatste twee transacties die ik deed, de bediende in het postkantoor me vroeg waarom mijn paspoort in Rusland stond geregistreerd en niet in België... toen gingen de alarmbellen echt af in mijn hoofd!
Ik zal jullie de details besparen, anders gaat dit bericht te lang worden. Kortweg: ik was betrokken bij witwaspraktijken en identiteitsfraude. Iemand in Rusland heeft mijn identiteit gestolen (wil er niet aan denken wat ze allemaal aan het doen zijn onder mijn naam) en de bedragen die ik moest overmaken, hadden niets te maken met de verkoop van schilderijen. Momenteel is mijn bank, de federale politie en de Belgische ambassade betrokken bij de zaak en moet er hier een hoop papierwerk gebeuren om alles weer in orde te krijgen, zodat ik buiten gevaar ben. Het meest beangstigende bericht dat ik kreeg was van de ambassade. "Evelien, ik zou me echt zorgen maken. Als inderdaad iemand in Rusland met jouw identiteit aan de haal is, dan moet ik er geen tekeningetje bij maken wie hier achter zit. Ik raad je aan om Sydney zo snel mogelijk te verlaten en als dat niet mogelijk is, om op z'n minst te verhuizen en enkel de mensen die je echt vertrouwt te laten weten waar je woont. Als de maffia erbij betrokken is, kunnen je nog woelige tijden te wachten staan." *slik*
Dus momenteel wacht ik op een antwoord van de ambassade in verband met mijn paspoort, mijn bankrekening is geblokkeerd totdat ze hebben uitgevonden waar het geld vandaan komt en waar het nu naartoe moet en de politie probeert een onderzoek te voeren naar de mensen achter deze zaak.
Wel, ik kan één ding zeggen: dit is niet wat ik had gedacht dat zou gebeuren enkele weken geleden
Een nieuwe maand, dus ik dacht: laten we ons blogje nog maar eens even updaten.
De afgelopen weken is er best wel weer wat gebeurd. Er is zelfs zoveel gebeurd, dat ik enkele dagen rust heb genomen en zelfs 1 dag waarop ik helemaal niet gewerkt heb. Maar geen zorgen, alles gaat nog steeds goed hier
Mijn door-to-door-sales baantje heb ik opgegeven. Ik vond het super leuk, enorm entertainend, inspirerend, uitdagend... maar het was zo moeilijk te combineren met mijn baan in het theater. Elke dag om 6.15 u opstaan, 6 tot 7 uur op deuren kloppen en dan in de avond nog naar het theater en pas thuiskomen rond 23.30 u - 0.00 u, het was wat teveel van het goede. Hoewel ik door wilde blijven gaan, begon mijn lichaam op allerlei mogelijke manieren aan te geven dat ik toch echt wel een beetje te ver aan het gaan was. Dus vorige week woensdag heb ik de knoop doorgehakt, ik heb van mijn hart een steen gemaakt en ik heb mijn ontslag gegeven. Toen ik een uur later thuiskwam, ben ik meteen in mijn bed moeten kruipen, want alle ziektes die zich al enkele weken hadden opgehoopt in mijn lichaam, besloten om met z'n allen in een keer toe te slaan. Na 3 dagen lekker uitzieken, denk ik dat ik het momenteel wel even gehad heb met ziek zijn.
Ondertussen ben ik ook even weg bij King Street Theatre om als ASM te werken bij de Tap Gallery. Een klein, vreemd, vies theatertje in Darlinghurst met een capaciteit van 60 mensen en twee héél rommelige kleedkamers/opslagruimtes. Ik ben ASM bij twee voorstellingen die spelen van dinsdag t/m zaterdag. Het team is geweldig, de voorstelling zijn grappig en het werk wat ik mag doen is klein maar noodzakelijk. Dus vorige week en deze week houden 'Brad checks in' en 'Summer of Blood' me bezig in de avonduren.
Wat doe ik dan gedurende de dag? Tja... vreemd verhaal. Enkele weken geleden, toen ik volop aan het solliciteren was, had ik ook gereageerd op een advertentie voor de Amsterdam Art Gallery. Ze zochten iemand die Assistant Manager kon worden. Wat ik las, sprak me aan en er stond niets in waarvan ik de kriebels kreeg, dus ik dacht, waarom niet? Twee weken laten kreeg ik een e-mail van de manager met de melding dat ze mijn CV goed hadden doorgenomen en als ik nog steeds geïnteresseerd was, dan moest ik maar even contact met haar opnemen. Er was niets wat me tegenhield en ik was nog steeds op zoek naar een nieuwe baan, dus ik reageerde meteen. Enkele dagen later kreeg ik een contract doorgemaild dat ik grondig moest doornemen, handtekenen en terugsturen. Van zo gauw dat gebeurd was, gingen ze zo snel mogelijk contact met me opnemen en kon ik beginnen. Dit vond ik toch een beetje vreemd. Ik had alles geprint en grondig doorgenomen. Ik vond niet meteen een addertje onder het gras, maar om toch zeker te zijn, heb ik enkele vrienden geraadpleegd om te vragen wat zij ervan vonden. Iedereen vond het raar, maar ze zeiden ook dat ik in principe niks te verliezen had. Dus na enkele dagen heb ik alles gehandtekend en opgestuurd. En toen hoorde ik niks meer van hen. Ik begon toen te werken voor Van Eyk Marketing en stond er niet echt meer bij stil. Tot twee weken geleden ik plots een mailtje kreeg van de manager met excuses voor het lange wachten, maar het was wat hectisch op kantoor en ze vroeg of ik contact met haar wilde opnemen in verband met de job. Vorige week maandag had ik een ontmoeting met haar op Skype en haar vraag was of ik de volgende dag meteen kon beginnen werken. Dit was onmogelijk voor mij dus ik vroeg om een week bedenktijd. In die bedenktijd realiseerde ik me de moeilijkheid van de verkoopsjob en het theater. En hoewel ik er niet meteen voor stond te springen om van thuis uit te werken, besefte ik wel dat deze baan veel beter te combineren zou zijn met het theater. Dus vorige week donderdag heb ik haar gemaild dat ik deze week kon beginnen en sinds afgelopen maandag ben ik Assistant Manager van de Amsterdam Art Gallery in Australië.
In alle eerlijkheid, ik weet nog steeds niet of het allemaal echt is en of ik daadwerkelijk betaald zal worden op het einde van de maand, maar momenteel is het echt een fijn baantje. Ik begin 's morgens om 8 u, het enige wat ik momenteel moet doen zijn enkele zakelijke transacties en van zo gauw ik die gedaan heb, zit mijn dag erop. Het kan een half uur in beslag nemen of twee uur, maar tot nu toe heb ik dus echt geen lange dagen
Ik vraag me soms ook wel af of ik inderdaad schilderijen aan het verkopen ben of in een drugshandel betrokken ben geraakt. Maar ik blijf het positief bekijken. Momenteel amuseer ik me met dit werk en ik heb eindelijk tijd om wat dingen in huis te doen die al weken op me wachten. Moest het zo zijn dat ik met illegale praktijken bezig ben en ik beland in de gevangenis, dan is dat mooi meegenomen. Een dak boven mijn hoofd, eten, slaapgelegenheid.... en als ze me enkele jaren vasthouden, dan kan ik mijn permanente verblijfsvergunning aanvragen en hoef ik me geen zorgen te maken over een visum. Zo zie je maar, alles heeft z'n voor- en nadelen.
Maar voor nu concludeer ik dat ik werk voor de Amsterdam Art Gallery en mee help met de transacties met betrekking tot schilderijen.
En zo gaat de eerste maand weer in Sydney voorbij zonder dat je er erg in hebt. Time flies when you're having fun, dus ik denk dat ik inderdaad fun heb gehad de afgelopen weken :)
In mijn nieuwe huisje gaat alles super goed. Ik ben echt heel blij dat ik hier woon. Mijn huisgenoten zijn fantastisch. Ze zijn alle vier totaal anders, wat altijd voor leven in de brouwerij zorgt. De huisbaas zie ik bijna nooit, hoewel hij een verdieping boven ons woont, maar als ik hem zie, is hij altijd oprecht geïnteresseerd in hoe het met mij gaat en wat ik allemaal aan het doen ben. Hij is echt super chill. Als ik mijn huur even niet kan betalen, dan heeft hij daar alle begrip voor en zal hij niet blijven aandringen. Hij weet dat het geld wel zal komen van zo gauw ik het heb, dus waarom stressen? Love the guy!
Ondertussen heb ik ook een andere job gevonden, het is nu enkel nog afwachten of ik het ga volhouden :-p Ik solliciteerde meteen na aankomst in Sydney voor enkele banen, aangezien ik niet super lang meer in het Opera House zou kunnen werken (dat is het nadeel van een Working-Holiday visum, je mag slechts 6 maanden voor één werkgeven werken). Van de 5 advertenties hebben 3 bedrijven me terug gecontacteerd en alledrie waren ze succesvol. Uiteindelijk ben ik gegaan voor Van Eyk Marketing Solutions. Dit wil zeggen dat ik vanaf morgen officieel start als verkoopster, en wel een door-to-door-sales rep. Niet meteen een job waar ik op hoopte, maar we zien wel wat het wordt. Het is niet voor mensen die snel willen opgeven, dus ik dacht: dat klinkt als Evelien!
Daarnaast gaat alles goed in het theater. Het wordt lekker druk in KST omdat er een theaterfestival aankomt waardoor we in september volledig volgeboekt zitten met voorstellingen. Daarna komt de ene voorstelling na de andere binnen, dus het wordt alle hens aan dek! Ik heb ook nog een ASM jobje te pakken gekregen voor een productie in een ander theater, wat ik moet zien te combineren met KST en mijn nieuwe baan. Benieuwd hoe dat zal gaan! En ja, voor degenen die zich ongerust maken, ik werk inderdaad 7 dagen per week en daarnaast probeer ik ook nog tijd te maken om op stap te gaan en leuke dingen te doen, maar wees gerust, ik slaap ook nog af en toe ;)
Maar ja, mijn eerste maandje hier was nogal turbulent en druk en daar gaat waarschijnlijk niet snel verandering in komen. Vliegen!!!
Zo, na ongeveer 32 uur en 35 minuten onderweg geweest te zijn, ben ik weer terug geland in Sydney. Een reis die toch net anders is verlopen dan ik zelf gehoopt had.
Allereerst viel het afscheid nemen niet zo goed mee als ik had gedacht. Mijn vader vertrok voor zijn werk naar Oekraïne, dus die moest ik al een dag eerder uitzwaaien. Tweede tegenvaller was dat ik mijn oudere broer miste de avond voordat ik vertrok omdat ik uit eten was met een goede vriend van me. Woeps! Dan maar gezellig met mijn jongere broer en mijn moeder naar Düsseldorf. Op de luchthaven hebben we ons nog kunnen amuseren met de SkyTrain en op het Observation Deck. Maar al snel was het tijd om afscheid te nemen en te boarden. Pfff...afscheid nemen is toch iets hatelijk.
In Dubai had ik een tussenstop van ongeveer 5 uur. Gelukkig hadden ze heel gemakkelijke stoelen daar, waarop ik me even kon leggen en wat slaap kon inhalen. De vlucht naar Perth verliep vlot en ik zat naast een Duits meisje die op weg was naar Brisbane om daar een half jaar te studeren. In Perth moesten we allebei een lange tijd wachten op onze volgende vlucht (lees: 7 à 8 uur!) dus raakten we al snel aan de praat en hebben we elkaar gezelschap gehouden. Deze tijd werd ook in beslag genomen door mijn gedachten: waarom wilde ik ook alweer terug naar Sydney? Wat is hier leuk aan? Wachten en vooral niets kunnen doen is altijd al lastig geweest voor mij, maar op momenten dat ik ver weg ben van huis is het al helemaal not done Toen ik dan eindelijk mocht inchecken voor de vlucht, bleek mijn koffer net teveel te wegen om mee te mogen op het vliegtuig. Als een koffer meer weegt dan 31,999 kg, dan weigert de lopende band de koffer mee te nemen. Mijn koffer woog natuurlijk op de kop 32 kg. Gevolg? Ik mocht daar op de luchthaven 500 gram uit mijn koffer halen en bij in mijn handbagage proppen, zodat mijn koffer alsnog mee kon op het vliegtuig. Ik herinnerde me hoeveel moeite ik had gehad om mijn koffer dicht te krijgen, dus ik hield mijn hart vast voor wat ik nu ging meemaken. Maar ik had geluk! De eerste trui die ik eruit haalde, bleek exact 500 gram te wegen en mijn koffer sloot zich ongelooflijk snel en makkelijk.
Tijdens de laatste vlucht (richting Sydney dus) kwam ik er gelukkig al weer een beetje meer achter waarom ik terug wilde gaan en werd ik er helemaal zenuwachtig van om iedereen terug te zien. Maar dit zou natuurlijk niet zonder obstakels verlopen.
Obstakel 1: mijn vlucht had vertraging, waardoor ik ook later aankwam in Sydney, maar ik kon dit niet meer laten weten aan Allie, mijn huisgenoot die me kwam oppikken want ze verwittigden ons pas toen we gingen landen in Sydney en dan was het al te laat om te zeggen dat ze een uur later mocht komen.
Obstakel 2: aangezien vertraging nog niet erg genoeg was en een ongeduldige Allie om de 5 minuten een bericht stuurde om te vragen waar ik zat, kam mijn koffer ook nog als één van de laatsten op de band. Jeej!
Obstakel 3: Allie zou me komen ophalen aan de "Public Pick Up Zone", maar waar is in godsnaam de PPUZ? In Sydney zijn ze niet echt heel goed met het maken van duidelijke pijlen. Er waren misschien wel 10 uitgangen aan het gebouw, maar slechts 1 vermelde de weg naar de zone. Gelukkig had slimme ik dit vrij snel uitgedokterd, maar er stond wel niet bij dat de weg ernaartoe nog zo lang zou zijn. Zeulend met een zware koffer, een veel te zware Winnie The Pooh-tas (wat had je nu gedacht?), mijn camera- en computertas baande ik me een weg tussen auto's en langs mensen heen naar de PPUZ.
Obstakel 4: Allie! Het is erg om te zeggen, maar Allie is een obstakel op zich. Toen ik haar zag, werd ik meteen weer herinnerd aan hoe ze zich had gedragen vlak voor ik vertrok (maar dat heb ik hier niet verteld, dus daar hebben jullie weinig aan ). Het eerste wat ze me wist te vertellen was dat het een "Full House" zou zijn, nu ik er ook was. Ik vond dit een beetje vreemd, want ik had de afgelopen 5 maanden een goede slaapplek bij haar en ze had gezegd dat ik daar terug mocht slapen. Als ze een nieuwe huurder had gevonden, zou ze mij dit laten weten zodat ik bij iemand anders kon intrekken. Blijkbaar vond madame het niet nodig om mij op de hoogte te brengen, maar ze had dus inderdaad mijn bed verhuurd aan iemand anders, ook de andere slaapkamer was bezet, dus ze had er niet beter op gevonden dan een veldbedje bij op haar kamer te zetten zodat wij vredig naast elkaar in haar slaapkamer zouden kunnen verblijven voor de volgende twee weken. WABLIEFT??? Ik zei haar dat ik Gerry, bij wie in vanaf eind juli zou intrekken, wel even kon bellen om te vragen of ik al vroeger bij hem kon komen wonen. Volgens haar was dit niet nodig, want het zou super gezellig worden zo met ons tweetjes op één kamer, maar ik mocht zelf kiezen. Ik zei dat ik dan liever al naar Gerry ging, maar dit alleen kon doen als ik mijn borg van haar zou terugkrijgen.
Obstakel 5: ik kreeg mijn borg niet terug! Ze vond dit niet nodig, aangezien ik me niet aan de afspraak hield dan om twee weken van tevoren op te zeggen. Dit was dikke bullsh*t aangezien ik eind juni met haar een gesprek op skype had gehad waarin ik liet weten dat ik op 26 juli zou verhuizen (wat dus 2 weken zou zijn, waardoor ik mijn borg niet kwijt zou zijn) tenzij ze iemand anders had voor de kamer terwijl ik weg was, dan zou ik vroeger kunnen vertrekken. Dit wist ze dus meer dan 2 weken voordat ik terugkwam. Maar neen, dit was voor miss patat niet goed genoeg en ze weigerde mijn borg terug te geven.
Oké, dan maar als een zielig schaapje mee naar stal Allie (diegenen die me over haar en haar appartement hebben horen vertellen, weten waarom ik het beschrijf als 'stal') en me geïnstalleerd in haar kamer. Ze was wel zo vriendelijk om zelf in het veldbed te kruipen, zodat ik haar bed kon gebruiken. Op zich een mooi voorstel, ware het niet dat ik weet wat er allemaal in dat bed gebeurt en vooral ook hoe. Maar niet teveel bij nadenken en gewoon gaan!
Zondag, na één nachtje dus, bracht ik Gerry op de hoogte van de situatie en lief als hij is, wilde hij me meteen diezelfde dag nog komen oppikken. Ik heb het nog uitgesteld tot dinsdag 16 juli om de stap te zetten, maar sinds vandaag zit ik dus in een nieuwe woonst. Hoewel ik nog bijna medelijden kreeg met Allie, want ze vond het toch oh zo jammer om haar beste vriendin (!) te zien vertrekken en we hadden het toch zo goed samen op haar kamer, was ik echt blij toen ik bij Gerry aankwam. Ik heb nu een echte kamer, geen bed met schermen rond, een grote woonkamer, een grote keuken, een gigantische (bijna lege) ontspanningsruimte en het hele huis (of beter gezegd, omgebouwde fabriek) loopt vol creatieve mensen. Er zit zelfs een repetitieruimte in het gebouw dat wordt verhuurd aan ieder wie wil. Genoeg creatievelingen dus om te ontmoeten.
Dit is een lang verhaal geworden en het beslaat slechts de eerste 4 dagen van mijn verblijf in Sydney. Jeetje, had het me toch anders voorgesteld. Gelukkig ben ik ondertussen ook al terug beginnen werken in het Opera House en heb ik zaterdag- en zondagavond nog doorgebracht in King Street Theatre en besefte ik al snel waarom ik zo graag in Sydney was.
Maar ik moet ook eerlijk zijn, het valt toch ook weer wel tegen om hier helemaal alleen te zitten, zonder familie en echt vrienden. Maar ik houd me sterk, ik ga vechten en ik kom er wel. Ik ben niet bang om in het diepe te springen en kei hard op mijn bek te gaan, maar ik kan tenminste zeggen dat ik daartussen gevlogen heb. En echt waar, vliegen dat doe ik nu wel...
De afgelopen twee maanden ben ik super druk bezig geweest met de voorstelling "Richard III (or almost)" die geregisseerd werd door mijn stagebegeleider, Markus Weber. Een geweldige ervaring. Van het uitzoeken van de acteurs tot en met de laatste voorstellingsweek is het een enorm plezier geweest om te doen. En het was pas toen het programmaboekje gedrukt werd, dat ik door had wat ik eigenlijk allemaal gedaan had. Ik heb de titels "assistant director/stage manager/production manager" onder mijn naam gekregen. Het staat zwart op wit (of beter gezegd wit op zwart) gedrukt, dus het zal wel waar zijn denk ik dan. Samenwerken met Markus was een inspirerende en fijne ervaring. Een excentrieke figuur, met super veel briljante ideeën, enorm veel ervaring en geweldige zin voor humor (die niet door iedereen begrepen wordt). Het was een leerrijke weg die ik heb mogen afleggen. Soms waren er obstakels waar ik kei hard tegenaan gelopen ben of net overheen kon springen, maar waarvan ik geleerd heb en volgende keer alleen maar beter kan doen.
Door deze afgelopen twee maanden heb ik herontdekt wat mij echt gelukkig maakt en dat is theater, in de breedste zin die het woord kan omvatten! Ik hoef niet (momenteel) zelf in de spotlights te staan, betrokken zijn in het voorstellingsproces is zo fijn. Dit heb ik vooral gemerkt toen ik een hele week van 's ochtends 7 uur tot 23 uur in het theater aan het werk was om alles klaar te krijgen voor de première. Verfkwasten, gereedschap, hout, stofzuigers, emmers... noem maar op, ik heb ze allemaal in mijn handen gehad. Thuis komen om 23.30 u, uiteindelijk de slaap kunnen vatten om 0.30 u en om 5u de wekker alweer horen afgaan. En hoewel ik amper 4 tot (als ik geluk had) 5 uur slaap had per nacht gedurende een week, kwam ik elke ochtend met een brede glimlach het theater binnen en verliet ik het gebouw met een nog grotere glimlach. What more can I say? Tijdens een evaluatiegesprek met Markus, vlak voor de première, vroeg hij mij hoe ik het deed: hard werken, voortdurend klaar staan, alles doen wat mij gevraagd werd, weinig slaap hebben en toch altijd die glimlach blijven behouden? "How do you do it? What kind of drugs do you use?"
De laatste voorstelling komt in zicht. Het doek zal vallen over Richard en daarmee komt ook het einde van mijn stage in zicht. Wat kunnen vijf maanden toch snel voorbijgaan als je dingen doet waar je plezier aan beleeft.
Ik wil even laten weten aan mijn lieve blogvolgers dat ik jullie berichtjes aankrijg en ze met plezier lees, maar telkens ik erop wil antwoorden, sluit mijn computer de website af Maar weet dat ik ze met liefde ontvang, met de nodige aandacht lees en dat er telkens een glimlach op m'n gezicht verschijnt. Een hele dikke merci daarvoor!
Nog 60 dagen te gaan in het prachtige Sydney en ik zal me zeker niet vervelen. 2 dagen nadat mijn moeder terug naar Europa is vertrokken, ging ik aan de slag met Markus in KST. Een beetje onwennig, nieuwe gezichten, een (toen nog) lege ringmap met schutbladen en een kladblok.... oh jee, wat gaat deze maand mij brengen?
Na dag 1 werd het me al duidelijk: vervelen zit er niet meer in voor mij! Als regie-assistente wordt er van mij verwacht dat ik alles wat tijdens een repetitie gebeurt, zorgvuldig noteer. Dit gaat van het spuien van wilde ideetjes tot de exacte positie van de voeten van de acteurs op het podium, van cues voor licht en geluid tot het corrigeren van elke verspreking in het script. Ik moet mijn mannetje staat tussen de acteurs en de regisseur, maar we zijn nu 2 weken ver en het begint me aardig te lukken.
Als toneelmeester heb ik de opdracht om ervoor te zorgen dat alle attributen en decorstukken op hun plaats staan, maar vooreerst, geplaatst worden. De afgelopen weken heb ik me mogen bezig houden met het contacteren van allerlei firma's voor het aanleveren van materiaal en dergelijke. Soms nogal moeilijk, omdat ik amper de benamingen in het Nederlands ken, laat staan in het Engels. Maar ik zou geen Peelmans zijn als ik mijn doel niet zou bereiken. Dus met het nodige gehaper en rond-de-pot-gedraai heb ik tot nu toe alles al kunnen regelen.
We hebben nu nog een kleine twee repetitieweken te gaan en dan moet het presentatiewaardig zijn. Maar zowel Markus, de acteurs en ik hebben er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen.
Naast mijn stage, ben ik nog steeds lekker bezig in het Opera House, hetzij nog slechts 3 dagen per week, omdat ik de andere 4 in het theater aan de slag ben. En omdat ik toch nog enkele vrije avonden had, ga ik binnenkort ook een klein stukje regisseren en probeer ik mijn sociaal leven ook buiten het theater te leggen. Dit betekent 7 dagen op 7 werken en bijna elke avond van huis, maar ik zou niks liever willen!
Weer even geleden dat ik nog geblogd heb, maar er is ondertussen van alles gebeurd.
Mijn docente is op 20 en 21 februari op bezoek gekomen. Dit was voor Maria de gelegenheid om een rondleiding aan ons te geven in het Opera House, waar zij werkt. Anderhalf uur hebben we met haar mogen rondlopen in het gebouw dat er vanbinnen nog machtiger uitziet dan aan de buitenkant. Na afloop van onze tour, raakte zij aan de praat met iemand. Plots werd ik erbij geroepen en werd mij voorgesteld om mijn CV in te leveren en wie weet zou ik binnenkort dan eindelijk een job hebben. Gelukkig had ik een CV op zak (goed voorbereid als ik ben ) en vertrok ik met goede hoop uit het Opera House. Enkele dagen later kreeg ik telefoon, de volgende dag had ik een sollicitatiegesprek en diezelfde namiddag kreeg ik telefoon om te bevestigen dat ik was aangenomen. Dames en heren, met trots in het hart en een brede glimlach op het gezicht kan ik jullie melden dat ik vanaf 27 februari werk ik het Opera House!!! Dit is een enorme meevaller, zowel sociaal als financieel. Ik mag elke dag met toeristen werken en ik word er nog voor betaald. En de locatie is natuurlijk geweldig.
Op mijn tweede werkdag in het OH stond ik, zonder het goed te beseffen, al meteen oog in oog met Nick Cave. Heel onwetend heb ik lekker 'cool' tegen hem gedaan. Je kent het wel, halve knipoog, knikje en een schitterende "Hi." geproduceerd, om dan enkele seconden daarna te beseffen dat het een celebrity was. Typisch Evelien zeker? Ik ben benieuwd wie ik nog allemaal tegen het lijf ga lopen.
Gisteren, 16 maart, ben ik voor het eerst ook een opera gaan bekijken, Verdi's "Falstaff". Volledig gezongen in het Italiaans, Engelse boventiteling, fantastische decors, knappe kostuums, genoeg pauzes (want zo'n opera is toch wel vermoeiend als je het niet gewend bent), kortom een prachtige ervaring.
En zo vul ik mijn dagen dus. 's Morgens werken in het OH en 's avonds een shift in het theater voor mijn stage. Afgelopen week had ik een weekje vrijaf, dus dat was goed. Volgende week vertrekt Markus met zijn gezin op reis, dus is het theater gesloten en vanaf eind maart, begin april, vliegen we er weer in. Dan mag ik toneelmeester en regie-assistentie doen bij het stuk "Richard III (or almost)". Ik heb vandaag de audities mogen bijwonen en ik heb er echt zin in. Jep, Evelien het werkbeest is in actie geschoten!
Vorige week woensdag heb ik samen met Pete, de
festivalregisseur, een echte Australische bush walk gedaan. Hij had mij vanaf
week 1 al beloofd dat we dat samen zouden gaan doen en vorige week was het
eindelijk zo ver. Om 10 u vertrokken we met de trein en een uur later kwamen we
aan in Bobbin Head National Park. Een Ardennen-gelijkende omgeving, alleen
zijn de bomen net iets gevarieerder dan in België en de toppen en dalen net
iets moeilijker te bereiken dan ik soms had gehoopt.
Na een eerste tripje van ongeveer 3,5 km, kwamen we aan aan
het bezoekerscentrum. Het bezoekerscentrum was volledig omgeven met een hoge
omheining en al gauw wist ik waarom. Net aangekomen in het domein, werden we
tegengehouden door het personeel. We moesten uiterst stil zijn, want er waren
twee Lyre Birds gesignaleerd (zeker de moeite waard om ze eens op te zoeken op
youtube!) en een fotograaf was bezig om deze dieren zo goed mogelijk op de
harde plaat vast te leggen. De vogel op zich stelde niet zo heel veel voor, maar
hij is een meester in het maken van prachtige geluiden. Jammer genoeg heb ik ze
niet live kunnen horen, maar youtube geeft wel een idee van hoe het had kunnen
klinken.
Een beetje verder zag ik mn allereerste Kookaburra, wiens
naam ik nog steeds niet 100 % correct kan uitspreken, en enkele papegaaien.
Maar ik was hier voor het echte werk: ik wilde een Kangoeroe zien! Na ons
eerste halve rondje in het domein, kreeg ik al het gevoel dat dit m niet ging
worden. Dus half teleurgesteld, liepen we de andere helft terug naar het
centrum. En toen plots, Pete greep me bij mn arm, fluisterde dat ik stil moest
zijn en langzaam mijn hoofd naar links moest draaien. Holy sh*t! Een kangoeroe,
op amper tien meter van mij vandaan! Ik werd er helemaal blij van en wilde
meteen mn camera nemen. Maar Pete hield me nog even tegen en zei dat ik eerst
maar eens recht voor mij moest kijken. Wow! Op nog geen 3 meter van mij vandaan
zat een andere kangoeroe!!! Zo traag en stil als ik kon, ben ik dichterbij
geslopen, camera in de aanslag en heb ik enkele mooie fotos kunnen maken.
Jammer genoeg kreeg het beestje argwaan en sprong hij wat verder van me weg,
maar de fotos zijn er! Dit was fantastisch! Hoewel de dieren een beetje in
gevangenschap leven, want ze kunnen (in tegenstelling tot de vogels) niet over
de omheining springen, kunnen ze zich vrij bewegen op een territorium van
ongeveer 500 m². En je kan daar als bezoeker gewoon tussen lopen, hoe vet is
dat?
Na het bezoekerscentrum, begonnen we aan een afdaling van 5
km naar het dal om een hapje te eten en even te relaxen aan de rivier die dwars
door het National Park loopt. En toen begon het zware werk, de beklimming! Na
een stevige wandeling van 2 uur bereikten we opnieuw de top. Onderweg werden we
getrakteerd op een nieuwe verrassing: wallabys, op 2 meter van ons verwijderd.
Dit vond ik al fenomenaal, maar nog geen twintig meter verder zagen we er nog
twee die verwikkeld waren in een intens gevecht. Ik vond dit spectaculair, maar
Pete was evenzeer onder de indruk. Blijkbaar was hij daar al verschillende
keren geweest, maar had hij nog nooit wallabys in het wild gezien daar, laat
staan vechtende wallabys. Onze trip kon alvast niet meer stuk, maar we waren
er nog niet.
Ik was heel blij dat we de top bereikt hadden en keek al uit
naar de treinrit naar huis zodat ik kon uitrusten. Jawadde, vergeet dat maar!
Eerst nog een wandeling van 7 km naar het station! Aangezien onze tocht geen
volledige lus maakte, kwamen we uit aan een andere kant van het park en moesten
we veel verder lopen om een station te bereiken. Oh boy, wat was ik blij om de
trein te zien aankomen en te beseffen dat we een dik half uur de tijd hadden om
uit te rusten.
Tijdens hadden we allebei moeite om onze ogen open te
houden. Pete gaf zijn gevecht uiteindelijk op en heeft de helft van de rit
geslapen, ik heb me dan maar bezig gehouden met het bekijken van de prachtige
fotos. En voor wie geïnteresseerd is, ik wil ze heel graag op mn blog posten,
maar om een of andere reden slaag ik daar maar niet in. Jullie zullen nog even
moeten wachten tot ik weer terug in België ben. Sorry!
Ondertussen is het weer hier enorm verschillend geweest. Ik heb dagen meegemaakt met een temperatuur die opliep tot 40 graden (en dan was het enkel nog maar 9 u 's morgens!) maar ook dagen waarbij de regen met bakken uit de lucht viel met een toefje donder en een wolkje bliksem erbij. Ach ja, je moet alles eens meegemaakt hebben als je aan de andere kant van de wereld zit, denk ik dan maar. Het enige nadeel wat deze, soms totaal onverwachte, weersomstandigheden met zich meebrengen, is dat ik daar nog niet helemaal op ingesteld ben, waardoor ik mijn eerste ziekte al heb overleefd! Jeej! Het was blijkbaar ook een kleine "epidemie" in het theater. De ene na de andere werd ziek, waardoor er al snel de meest vreemde verhalen de kop opstaken. Markus zijn eerste vraag toen ik vertelde dat ik me niet zo goed voelde, was: "Wat heb jij allemaal uitgestoken met de regisseur van het festival want hij heeft dezelfde symptomen?" Diezelfde regisseur komt naar mij en zegt: "Jij hebt 'Belgianitis' in het theater gebracht waardoor iedereen langzaamaan ziek wordt!" Dus ik begon mij al schuldig te voelen, ik dacht echt dat ik de bacterie had binnengebracht. Twee dagen daarna komt een actrice van de eerste festivalweek naar me toe en begint te vertellen over hoe één van de actrices tijdens de eerste week ziek was en zo iedereen had aangestoken. Aha, dus niks 'Belgianitis'! Ik had gewoon een vorm van Australische griep te pakken. Weer een ervaring rijker!
Ondertussen ben ik ook druk bezig met een betaalde job te zoeken. Het leven in Sydney kan echt duur zijn! Ik probeer om het leven zo goedkoop mogelijk te leven, maar soms is het toch ook wel leuk om even zot te doen en wat meer geld uit te geven. Maar goed, wie weet werk ik binnenkort bij McDonalds (ik lach mezelf nu al uit) of in een leuke kroeg waar ik misschien wel andere Belgen leer kennen, who knows?!
De stage loopt rustig verder. Het festival loopt langzaamaan op z'n einde en ik begin te merken dat de medewerkers steeds meer moe worden. Heel grappig om hen steeds weer aan de bar te hebben hangen, zuchtend, kreunend en steunend om een beetje troost. Dan draaien ze zich om en de meesten proberen met een stralende glimlach hun werk weer op te pakken. De ene slaagt daar al beter in dan de andere. De acteurs en regisseurs die ik wekelijks ontmoet, komen nog steeds voor in alle vormen en soorten, dus elke week blijft heel boeiend om mee te maken.
Maar wat er ook gebeurt, ik geniet hier van elke dag dat ik hier ben. Een prachtige bliksem aan de hemel, een zacht briesje over m'n schouder, warm zand aan m'n voeten, een oprechte knuffel van een Australische actrice, een hand van een regisseur, een regendruppel op m'n neus, het gemiauw van Puss als ik thuiskom... ik neem het allemaal in me op en werk aan een enorme rugzak vol ervaringen en herinneringen. Heerlijk!
Hoe lang mijn eerste week ook leek te duren, hoe meer ik er nu verbaasd over ben dat het al 31 januari is! Mijn eerste 'maand' in Sydney zit er al bijna op. Hoewel de eerste week nogal zwaar was (zowel fysiek als mentaal), is daar nu amper nog iets van te merken. Ik begin hier meer en meer mijn draai te vinden en heb al enorm leuke mensen ontmoet.
In het theater ontmoet ik elke week nieuwe mensen dankzij het Short + Sweet festival. Iedere week worden er van woensdag t.e.m. zondag 10 of 11 toneelstukken gespeeld van 10 minuten die behoren tot de TOP 80 en zaterdag t.e.m. maandag komen daar nog eens 10 of 11 extra stukken bij die mogen spelen onder de noemer WILDCARDS. Dat wil dus zeggen dat ik iedere week de acteurs, regisseurs en schrijvers mag ontmoeten van minstens 20 toneelstukken. Een droomlocatie om te zijn als toekomstige regisseur!
Elke keer wordt me ook het verschil tussen al deze regisseurs en acteurs meer en meer duidelijk. De ene acteur komt pas 5 minuten voor het stuk begint, aanwaaien in het theater, anderen zijn er al 1.5 uur vroeger om zich voor te bereiden. De ene regisseur komt binnen en begint in een razendsnel tempo tegen me te praten om dan na 15 minuten te zeggen: "Sorry, I'm a bit nervous. How are you?" waardoor ik onvermijdelijk moet lachen en moet bekennen dat ik amper de helft van wat er net gezegd geweest is, heb begrepen. De andere regisseur staat dan weer buiten rustig te roken, te socialisen, te drinken en lijkt de rust zelve. Heerlijk vind ik dat.
Het toeristische leven heeft de afgelopen week even stil gelegen, maar ik ben van plan daar snel weer wat verandering in te brengen, zodat ik gauw wat interessants en jaloersmakend op m'n blog kan posten. Cheerio, mates!
Mijn eerste week in KST is enorm goed gegaan, al zeg ik het zelf. De eerste twee dagen waren vooral om mij er rustig in te laten komen en kennis te laten maken met het werk en de mensen. Vanaf woensdag werd het pas echt werken geblazen!
Markus vertelde me op mijn eerste werkdag dat Alina, de vorige stagiaire, na twee maanden de sleutel van het theater kreeg en helemaal in haar eentje de boel staande moest houden. Ik kreeg al meteen schrik dat dit mij ook te beurt zou vallen, maar ik had nog twee maanden, dus tijd genoeg om alles te leren...dacht ik toch. Op woensdagavond geeft Markus me de sleutel van het theater, zegt dat ik donderdag om 14.30 u mag beginnen en hij zou misschien wel langskomen wanneer de voorstellingen begonnen. Hoewel ik in het begin dacht dat hij een grapje maakte, werd mij op donderdag duidelijk dat het menens was. Ik, Belgisch studentje dat amper zes dagen in Sydney was, kreeg na drie werkdagen de sleutel van het theater overhandigd en mocht de boel draaiende houden. Ongelooflijk!!! Ik kreeg hulp van een andere stagiair, Adriano. Hij studeert aan de University of Notre Dame in Sydney om acteur te worden en hij speelt eind februari samen met Markus in een stuk. Omdat hij 80 uur stage moet lopen, werkt hij ook in het theater en nu dus ook samen met mij. Wij, twee onwetende zielen, hebben vier dagen lang (donderdag t.e.m. zondag!) het theater helemaal alleen open gehouden, alles gedaan wat nodig was en we zijn er potverdorie nog goed in geslaagd ook! Elke dag kreeg één van ons wel een telefoontje of smsje van Markus om te vragen hoe het ging en wat het zakencijfer was, maar that's it! Hoe hulpeloos en onzeker ik de eerste dag was, zo zeker en trots voelde ik me toen ik zondagavond het theater verliet en de sleutel teruggaf aan Maria, de vrouw van Markus. Als dank voor het harde werk (en ook omdat ik op zaterdag en zondag twee shiften had gedraaid) kreeg ik maandag en dinsdag vrijaf. Da's dan voor mij de mindere kant, want als ik mocht kiezen zou ik elke dag in het theater bezig willen zijn, maar goed, het is nu eenmaal zo, Evelien moet zich daarbij neerleggen.
Op zondagavond ben ik nog samen met de cast & crew van het festival iets gaan drinken om mijn eerste week en de tweede festivalweek goed af te sluiten. Ik heb heerlijk kunnen praten met verschillende regisseurs en acteurs. Er hing zo'n geweldige sfeer, een fantastisch einde van een super week. Ondertussen heb ik al contact gelegd met een schrijver die nog niet zo lang geleden zijn allereerste stuk uitgegeven heeft. Ik mocht het lezen en als het mij beviel, zou hij het een hele eer vinden als ik het in Europa zou willen regisseren. Nice! Een andere acteur die op het festival speelde, heeft dan weer gevraagd of ik binnenkort een stuk zou willen regisseren waar hij in speelt. Ik weet nog niet of dat uiteindelijk echt gaat gebeuren, maar het feit dat ik gevraagd werd, vond ik al héél fijn.
Ik denk dat ik wel kan concluderen dat mijn eerste werkweek een ongelooflijk succes was, zowel qua ervaring, als netwerken en op persoonlijk vlak. Het Australische leventje begint steeds meer te wennen en ik hoop dat dit slechts het begin is van vijf geweldige maanden hier.
Vandaag is het dinsdag, mijn tweede vrije dag en aangezien ik het theater niet kan missen, ga ik vanavond toch maar even binnenspringen om de kostuumrepetities van deze week mee te maken. Ik zit echt al te popelen om morgen weer aan de slag te gaan. En voor de Evelienkenners onder jullie: ja, ik ben ondertussen ook nog op zoek naar een andere job, enerzijds om geld te verdienen, anderzijds omdat ik echt niet kan stilzitten en me naast het toeristenleven ook met iets nuttig wil bezighouden. You know me!
Nu ik drie dagen gehad heb om me een beetje aan te passen aan het Australische weertje en leven (yeah right, alsof dat kan op drie dagen!) wordt het tijd om in actie te schieten en het doel van mijn hele trip uit te voeren: mijn stage bij King Street Theatre.
Afgelopen vrijdag sprong ik al even binnen bij het theater om kennis te maken met Markus Weber, de directeur van het theater. Toen viel me al op dat deze man 'extraordinary' was en bijzonder interessant. Ik had al meteen zin om in het theater te blijven om met hem aan de slag te gaan. Gelukkig was hij de slimmerik en stuurde hij me terug naar huis om te bekomen van mijn jetlag (waar ik tot op heden eigenlijk nog steeds geen last van heb gehad). Maar goed, door deze ontmoeting keek ik nog harder uit naar maandag, de dag waarop mijn stage eindelijk zou beginnen!
Markus is echter iemand die je maar moeilijk kan bereiken blijkbaar. Hoewel ik hem vrijdag had gevraagd om mij tijdig te laten weten wanneer ik moest beginnen, kreeg ik pas maandagochtend om 7.15 u een berichtje "Please come at 4pm". Dus ik met een rugzak vol zin en goede moed op weg naar het theater. Daar mocht ik eerst nog eens uitgebreid kennismaken met hem en met alle formaliteiten die we moesten volbrengen. Daaronder viel ook het slagen voor de RSA-test. Een test die bewijst dat ik veilig om kan gaan met alcohol, zodat ik het mag verkopen (in de bar weliswaar, niet dat ik een alcoholdealer mag worden) en ook in bars en restaurants mag werken. De test verliep vrij gemakkelijk, omdat Markus alle antwoorden al klaar had, zodat ik ze enkel moest kopiëren. Nog nooit zo gemakkelijk geslaagd voor een test.
Daarna werd ik echter meteen in het werkleven gegooid. Ik kreeg de bezoekerslijst van die avond in mijn handen geduwd, tickets, programmaboekjes, geld en ik werd naar beneden geleid waar ik de bezoekers mocht ontvangen. "Don't worry, you'll figure out how it works" was het enige wat hij me meegaf. "Wat? Markus? Help?" was het enige dat door mijn hoofd ging. Hoewel ik het warm en koud kreeg bij de eerste mensen die het theater binnenkwamen, viel het al bij al goed mee. Gewoon een kwestie van vriendelijk zijn en eerlijk bekennen dat je slechts een 'domme Belg' bent en die Australiërs worden super behulpzaam en geduldig. Na het hele kassa-ontvangstgedoe, mocht ik kaartjes scheuren en de bar doen samen met Markus. Het eerste was me hier opvalt: iedereen gebruikt een andere naam voor hetzelfde bier. Toch gemakkelijker om gewoon een pinkje in de lucht te steken, zodat de barman weet wat je wil, denk ik dan.
Om 22.30 u mocht ik van Markus naar huis. Hij vond dat ik rustig moest beginnen, dus ik moest er maar van profiteren dat ik al zo vroeg naar huis mocht. Vandaag mocht ik om 13 u beginnen en waarschijnlijk tot middernacht werken. Momenteel gebeurt er niet super veel in het theater. Ze zijn bezig met het opstellen van decors en decorwissels, het instellen van de belichting en vanavond zijn de kostuumrepetities. Deze mag ik gaan bekijken van Markus, zodat ik weet wat voor stukjes er gespeeld zullen worden de komende dagen. Aangezien iedereen druk bezig is en ik eigenlijk vrij weinig te doen heb, aangezien ik nog niet veel weet van de administratie die ik ondertussen zou kunnen doen, mag ik mijn eigen zaken in orde maken op het internet.
Hoe dan ook, na twee dagen stel ik vast dat Markus echt een hele fijne mens is, een kei in het vertellen van verhalen, iemand met super veel ervaring en die al veel heeft meegemaakt. Als deze twee dagen nog maar het topje van de ijsberg zijn, dan ga ik het hier echt naar m'n zin hebben!
Na verschrikkelijk lang in verschillende vliegtuigen gezeten te hebben, is het gelukt: vanochtend om 6.50 u raakten de wielen van het vliegtuig de grond en begon mijn Australische avontuur pas echt.
Mijn eerste hartstilstand kreeg ik vrijwel meteen daarna, toen ik een bericht kreeg van Allie, de vrouw bij wie ik ga wonen, dat ze al 3 uur op de luchthaven had gewacht en weer vertrokken was. Ik totaal in paniek! Hoe moest ik nu in 's hemelsnaam van de luchthaven geraken? Na enkele sms-berichten werd al gauw duidelijk wat er aan de hand was. Allie dacht dat ik op 10 januari zou landen, dus ze stond een dag te vroeg op de luchthaven en had daar 3 uur staan wachten op niemand. Aangezien ik tijdens de vlucht over zee geen bereik had, kreeg ik haar sms'en pas de volgende ochtend aan, toen ik daadwerkelijk landde. Gelukkig konden we er allebei mee lachen en is ze me nog komen ophalen op de luchthaven.
Door dit schrikeffect, was m'n jetlag meteen over (van een voordeel gesproken!). Allie heeft me even door Sydney gereden en enkele tips gegeven waar ik eten kan kopen en lekkere koffie kan drinken etc. Wat een stad! Niet normaal!!! Maar ik voelde me er wel meteen thuis. Ik ga de eerste maand nog verschrikkelijk vaak verloren lopen denk ik, maar dat neem ik er graag bij. Genoeg te zien, dus wie weet waar kom ik allemaal terecht als ik telkens verloren loop. De optimist in mij is groot, dat heeft Allie me al verschillende keren gezegd op de korte tijd dat wij samen zijn dus er zal wel iets van waar zijn
Momenteel zitten we samen in de bibliotheek achter een computer. Blijkbaar heeft ze geen internet thuis en moet het allemaal via de bieb gebeuren, iets wat ze me vooraf niet verteld had. Maar dat is het enige nadeel momenteel, dus dat neem ik er graag bij.
Maar oei, de computer geeft aan dat binnen 2 minuten mijn sessie wordt afgesloten dus ik moet even snel zijn. Tot de volgende!
M'n laatste slapeloze nacht in België heb ik achter de rug! Met de intentie om nog eens lekker uit te slapen alvorens ik anderhalve dag in vliegtuigen of luchthavens zou vertoeven, is grandioos mislukt. Met een kater die om de haverklap naast m'n oor ligt te spinnen of op zoek is naar een warm plekje, wat dan nog het liefst op m'n benen, buik of gewoon mijn gezicht is, was het slapen een moeilijke klus. Tegelijkertijd spookten er ook allerlei vragen en doemscenario's door m'n hoofd: - Heb ik echt wel alles ingepakt? - Wat moet ik morgen nog allemaal in orde brengen? - Was m'n visum, verzekering en ticket wel echt in orde? - Wat als ik een droom krijg zoals in "Final Destination"? (mja, beetje ver gezocht, maar je weet maar nooit!) - Zou m'n stagecontract wel geldig zijn? - Wat als niemand me komt ophalen op de luchthaven? - Zou ik het eerste ongeluk van Qantas meemaken? En dit zijn slechts enkele voorbeelden van wat er allemaal de revue is gepasseerd vannacht! Ik kan je garanderen, dan wordt slapen heel lastig. Vandaar ook dat ik omstreeks 4.40 u ben wakker geworden, in de veronderstelling dat mijn wekker bijna zou aflopen. Niets was minder waar. Na nog twee uur gedraaid en gekeerd te hebben in bed, besloot ik om dan toch maar op te staan en mezelf nuttig te maken. En wat is er nuttiger dan een blog aanmaken op deze prachtige "ik-vertrek-straks-naar-Sydney!"-ochtend?
En zo zit ik dus achter m'n pc om 6.45 u. Ik ben nog rustig aan het overlopen wat ik nog allemaal kan en wil doen alvorens we naar Zaventem vertrekken. De laatste check of ik alles gepakt heb, controleren of ik de nodige documenten heb, nogmaals alles overlopen wat ik in m'n koffer heb zitten, besluiten waar ik vandaag nog langs wil gaan... Ondertussen slaat de moeheid genadeloos toe, maar tegelijkertijd besef ik dat ik mijn tijd maar beter goed kan benutten. Liever enkele minuten dat ik straks niets te doen heb, dan minuten te kort. Ik ga bijna vertrekken en ik merk het aan alles: de spanning stijgt, de zenuwen gieren door mijn hele lichaam, de angst om alles achter te laten steekt de kop op, mijn traanklieren bereiden zich alvast voor op het nakende afscheid, maar het voelt ook allemaal zo fijn. Ik heb er zin in, jongens! Dames en heren, Evelien vertrekt vandaag naar Sydney!
 "Wink"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Razz ... Shift+R improves the quality of this image. Shift+A improves the quality of all images on this page."){kind=icon}
 "Cool ... Shift+R improves the quality of this image. Shift+A improves the quality of all images on this page."){kind=icon}
 "Confused ... Shift+R improves the quality of this image. Shift+A improves the quality of all images on this page."){kind=icon}
 "Shocked ... Shift+R improves the quality of this image. Shift+A improves the quality of all images on this page."){kind=icon}
 "Very Happy ... Shift+R improves the quality of this image. Shift+A improves the quality of all images on this page."){kind=icon}
Mijn eerste 'maand' in Sydney zit er al bijna op. Hoewel de eerste week nogal zwaar was (zowel fysiek als mentaal), is daar nu amper nog iets van te merken. Ik begin hier meer en meer mijn draai te vinden en heb al enorm leuke mensen ontmoet.
