Van 5 maanden tot een jaar? Begin januari vertrok ik naar Sydney om stage te lopen om zo de laatste credits te verdienen voor mijn diploma als theater docent/theatermaker. Half juni zat deze stage erop en keerde ik terug huiswaarts. Maar de Australische beestjes hadden me gebeten en hoe! 4,5 weken later zat ik terug op het vliegtuig richting Sydney.
22-01-2013
Eerste week in King Street Theatre
Mijn eerste week in KST is enorm goed gegaan, al zeg ik het zelf. De eerste twee dagen waren vooral om mij er rustig in te laten komen en kennis te laten maken met het werk en de mensen. Vanaf woensdag werd het pas echt werken geblazen!
Markus vertelde me op mijn eerste werkdag dat Alina, de vorige stagiaire, na twee maanden de sleutel van het theater kreeg en helemaal in haar eentje de boel staande moest houden. Ik kreeg al meteen schrik dat dit mij ook te beurt zou vallen, maar ik had nog twee maanden, dus tijd genoeg om alles te leren...dacht ik toch. Op woensdagavond geeft Markus me de sleutel van het theater, zegt dat ik donderdag om 14.30 u mag beginnen en hij zou misschien wel langskomen wanneer de voorstellingen begonnen. Hoewel ik in het begin dacht dat hij een grapje maakte, werd mij op donderdag duidelijk dat het menens was. Ik, Belgisch studentje dat amper zes dagen in Sydney was, kreeg na drie werkdagen de sleutel van het theater overhandigd en mocht de boel draaiende houden. Ongelooflijk!!! Ik kreeg hulp van een andere stagiair, Adriano. Hij studeert aan de University of Notre Dame in Sydney om acteur te worden en hij speelt eind februari samen met Markus in een stuk. Omdat hij 80 uur stage moet lopen, werkt hij ook in het theater en nu dus ook samen met mij. Wij, twee onwetende zielen, hebben vier dagen lang (donderdag t.e.m. zondag!) het theater helemaal alleen open gehouden, alles gedaan wat nodig was en we zijn er potverdorie nog goed in geslaagd ook! Elke dag kreeg één van ons wel een telefoontje of smsje van Markus om te vragen hoe het ging en wat het zakencijfer was, maar that's it! Hoe hulpeloos en onzeker ik de eerste dag was, zo zeker en trots voelde ik me toen ik zondagavond het theater verliet en de sleutel teruggaf aan Maria, de vrouw van Markus. Als dank voor het harde werk (en ook omdat ik op zaterdag en zondag twee shiften had gedraaid) kreeg ik maandag en dinsdag vrijaf. Da's dan voor mij de mindere kant, want als ik mocht kiezen zou ik elke dag in het theater bezig willen zijn, maar goed, het is nu eenmaal zo, Evelien moet zich daarbij neerleggen.
Op zondagavond ben ik nog samen met de cast & crew van het festival iets gaan drinken om mijn eerste week en de tweede festivalweek goed af te sluiten. Ik heb heerlijk kunnen praten met verschillende regisseurs en acteurs. Er hing zo'n geweldige sfeer, een fantastisch einde van een super week. Ondertussen heb ik al contact gelegd met een schrijver die nog niet zo lang geleden zijn allereerste stuk uitgegeven heeft. Ik mocht het lezen en als het mij beviel, zou hij het een hele eer vinden als ik het in Europa zou willen regisseren. Nice! Een andere acteur die op het festival speelde, heeft dan weer gevraagd of ik binnenkort een stuk zou willen regisseren waar hij in speelt. Ik weet nog niet of dat uiteindelijk echt gaat gebeuren, maar het feit dat ik gevraagd werd, vond ik al héél fijn.
Ik denk dat ik wel kan concluderen dat mijn eerste werkweek een ongelooflijk succes was, zowel qua ervaring, als netwerken en op persoonlijk vlak. Het Australische leventje begint steeds meer te wennen en ik hoop dat dit slechts het begin is van vijf geweldige maanden hier.
Vandaag is het dinsdag, mijn tweede vrije dag en aangezien ik het theater niet kan missen, ga ik vanavond toch maar even binnenspringen om de kostuumrepetities van deze week mee te maken. Ik zit echt al te popelen om morgen weer aan de slag te gaan. En voor de Evelienkenners onder jullie: ja, ik ben ondertussen ook nog op zoek naar een andere job, enerzijds om geld te verdienen, anderzijds omdat ik echt niet kan stilzitten en me naast het toeristenleven ook met iets nuttig wil bezighouden. You know me!
Nu ik drie dagen gehad heb om me een beetje aan te passen aan het Australische weertje en leven (yeah right, alsof dat kan op drie dagen!) wordt het tijd om in actie te schieten en het doel van mijn hele trip uit te voeren: mijn stage bij King Street Theatre.
Afgelopen vrijdag sprong ik al even binnen bij het theater om kennis te maken met Markus Weber, de directeur van het theater. Toen viel me al op dat deze man 'extraordinary' was en bijzonder interessant. Ik had al meteen zin om in het theater te blijven om met hem aan de slag te gaan. Gelukkig was hij de slimmerik en stuurde hij me terug naar huis om te bekomen van mijn jetlag (waar ik tot op heden eigenlijk nog steeds geen last van heb gehad). Maar goed, door deze ontmoeting keek ik nog harder uit naar maandag, de dag waarop mijn stage eindelijk zou beginnen!
Markus is echter iemand die je maar moeilijk kan bereiken blijkbaar. Hoewel ik hem vrijdag had gevraagd om mij tijdig te laten weten wanneer ik moest beginnen, kreeg ik pas maandagochtend om 7.15 u een berichtje "Please come at 4pm". Dus ik met een rugzak vol zin en goede moed op weg naar het theater. Daar mocht ik eerst nog eens uitgebreid kennismaken met hem en met alle formaliteiten die we moesten volbrengen. Daaronder viel ook het slagen voor de RSA-test. Een test die bewijst dat ik veilig om kan gaan met alcohol, zodat ik het mag verkopen (in de bar weliswaar, niet dat ik een alcoholdealer mag worden) en ook in bars en restaurants mag werken. De test verliep vrij gemakkelijk, omdat Markus alle antwoorden al klaar had, zodat ik ze enkel moest kopiëren. Nog nooit zo gemakkelijk geslaagd voor een test.
Daarna werd ik echter meteen in het werkleven gegooid. Ik kreeg de bezoekerslijst van die avond in mijn handen geduwd, tickets, programmaboekjes, geld en ik werd naar beneden geleid waar ik de bezoekers mocht ontvangen. "Don't worry, you'll figure out how it works" was het enige wat hij me meegaf. "Wat? Markus? Help?" was het enige dat door mijn hoofd ging. Hoewel ik het warm en koud kreeg bij de eerste mensen die het theater binnenkwamen, viel het al bij al goed mee. Gewoon een kwestie van vriendelijk zijn en eerlijk bekennen dat je slechts een 'domme Belg' bent en die Australiërs worden super behulpzaam en geduldig. Na het hele kassa-ontvangstgedoe, mocht ik kaartjes scheuren en de bar doen samen met Markus. Het eerste was me hier opvalt: iedereen gebruikt een andere naam voor hetzelfde bier. Toch gemakkelijker om gewoon een pinkje in de lucht te steken, zodat de barman weet wat je wil, denk ik dan.
Om 22.30 u mocht ik van Markus naar huis. Hij vond dat ik rustig moest beginnen, dus ik moest er maar van profiteren dat ik al zo vroeg naar huis mocht. Vandaag mocht ik om 13 u beginnen en waarschijnlijk tot middernacht werken. Momenteel gebeurt er niet super veel in het theater. Ze zijn bezig met het opstellen van decors en decorwissels, het instellen van de belichting en vanavond zijn de kostuumrepetities. Deze mag ik gaan bekijken van Markus, zodat ik weet wat voor stukjes er gespeeld zullen worden de komende dagen. Aangezien iedereen druk bezig is en ik eigenlijk vrij weinig te doen heb, aangezien ik nog niet veel weet van de administratie die ik ondertussen zou kunnen doen, mag ik mijn eigen zaken in orde maken op het internet.
Hoe dan ook, na twee dagen stel ik vast dat Markus echt een hele fijne mens is, een kei in het vertellen van verhalen, iemand met super veel ervaring en die al veel heeft meegemaakt. Als deze twee dagen nog maar het topje van de ijsberg zijn, dan ga ik het hier echt naar m'n zin hebben!
Na verschrikkelijk lang in verschillende vliegtuigen gezeten te hebben, is het gelukt: vanochtend om 6.50 u raakten de wielen van het vliegtuig de grond en begon mijn Australische avontuur pas echt.
Mijn eerste hartstilstand kreeg ik vrijwel meteen daarna, toen ik een bericht kreeg van Allie, de vrouw bij wie ik ga wonen, dat ze al 3 uur op de luchthaven had gewacht en weer vertrokken was. Ik totaal in paniek! Hoe moest ik nu in 's hemelsnaam van de luchthaven geraken? Na enkele sms-berichten werd al gauw duidelijk wat er aan de hand was. Allie dacht dat ik op 10 januari zou landen, dus ze stond een dag te vroeg op de luchthaven en had daar 3 uur staan wachten op niemand. Aangezien ik tijdens de vlucht over zee geen bereik had, kreeg ik haar sms'en pas de volgende ochtend aan, toen ik daadwerkelijk landde. Gelukkig konden we er allebei mee lachen en is ze me nog komen ophalen op de luchthaven.
Door dit schrikeffect, was m'n jetlag meteen over (van een voordeel gesproken!). Allie heeft me even door Sydney gereden en enkele tips gegeven waar ik eten kan kopen en lekkere koffie kan drinken etc. Wat een stad! Niet normaal!!! Maar ik voelde me er wel meteen thuis. Ik ga de eerste maand nog verschrikkelijk vaak verloren lopen denk ik, maar dat neem ik er graag bij. Genoeg te zien, dus wie weet waar kom ik allemaal terecht als ik telkens verloren loop. De optimist in mij is groot, dat heeft Allie me al verschillende keren gezegd op de korte tijd dat wij samen zijn dus er zal wel iets van waar zijn
Momenteel zitten we samen in de bibliotheek achter een computer. Blijkbaar heeft ze geen internet thuis en moet het allemaal via de bieb gebeuren, iets wat ze me vooraf niet verteld had. Maar dat is het enige nadeel momenteel, dus dat neem ik er graag bij.
Maar oei, de computer geeft aan dat binnen 2 minuten mijn sessie wordt afgesloten dus ik moet even snel zijn. Tot de volgende!
M'n laatste slapeloze nacht in België heb ik achter de rug! Met de intentie om nog eens lekker uit te slapen alvorens ik anderhalve dag in vliegtuigen of luchthavens zou vertoeven, is grandioos mislukt. Met een kater die om de haverklap naast m'n oor ligt te spinnen of op zoek is naar een warm plekje, wat dan nog het liefst op m'n benen, buik of gewoon mijn gezicht is, was het slapen een moeilijke klus. Tegelijkertijd spookten er ook allerlei vragen en doemscenario's door m'n hoofd: - Heb ik echt wel alles ingepakt? - Wat moet ik morgen nog allemaal in orde brengen? - Was m'n visum, verzekering en ticket wel echt in orde? - Wat als ik een droom krijg zoals in "Final Destination"? (mja, beetje ver gezocht, maar je weet maar nooit!) - Zou m'n stagecontract wel geldig zijn? - Wat als niemand me komt ophalen op de luchthaven? - Zou ik het eerste ongeluk van Qantas meemaken? En dit zijn slechts enkele voorbeelden van wat er allemaal de revue is gepasseerd vannacht! Ik kan je garanderen, dan wordt slapen heel lastig. Vandaar ook dat ik omstreeks 4.40 u ben wakker geworden, in de veronderstelling dat mijn wekker bijna zou aflopen. Niets was minder waar. Na nog twee uur gedraaid en gekeerd te hebben in bed, besloot ik om dan toch maar op te staan en mezelf nuttig te maken. En wat is er nuttiger dan een blog aanmaken op deze prachtige "ik-vertrek-straks-naar-Sydney!"-ochtend?
En zo zit ik dus achter m'n pc om 6.45 u. Ik ben nog rustig aan het overlopen wat ik nog allemaal kan en wil doen alvorens we naar Zaventem vertrekken. De laatste check of ik alles gepakt heb, controleren of ik de nodige documenten heb, nogmaals alles overlopen wat ik in m'n koffer heb zitten, besluiten waar ik vandaag nog langs wil gaan... Ondertussen slaat de moeheid genadeloos toe, maar tegelijkertijd besef ik dat ik mijn tijd maar beter goed kan benutten. Liever enkele minuten dat ik straks niets te doen heb, dan minuten te kort. Ik ga bijna vertrekken en ik merk het aan alles: de spanning stijgt, de zenuwen gieren door mijn hele lichaam, de angst om alles achter te laten steekt de kop op, mijn traanklieren bereiden zich alvast voor op het nakende afscheid, maar het voelt ook allemaal zo fijn. Ik heb er zin in, jongens! Dames en heren, Evelien vertrekt vandaag naar Sydney!
 "Cool"){kind=icon}
 "Shocked"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
 "Razz"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Confused"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
