Vorige week woensdag heb ik samen met Pete, de festivalregisseur, een echte Australische ‘bush walk’ gedaan. Hij had mij vanaf week 1 al beloofd dat we dat samen zouden gaan doen en vorige week was het eindelijk zo ver. Om 10 u vertrokken we met de trein en een uur later kwamen we aan in Bobbin Head – National Park. Een Ardennen-gelijkende omgeving, alleen zijn de bomen net iets gevarieerder dan in België en de toppen en dalen net iets moeilijker te bereiken dan ik soms had gehoopt.

Na een eerste tripje van ongeveer 3,5 km, kwamen we aan aan het bezoekerscentrum. Het bezoekerscentrum was volledig omgeven met een hoge omheining en al gauw wist ik waarom. Net aangekomen in het domein, werden we tegengehouden door het personeel. We moesten uiterst stil zijn, want er waren twee Lyre Birds gesignaleerd (zeker de moeite waard om ze eens op te zoeken op youtube!) en een fotograaf was bezig om deze dieren zo goed mogelijk op de harde plaat vast te leggen. De vogel op zich stelde niet zo heel veel voor, maar hij is een meester in het maken van prachtige geluiden. Jammer genoeg heb ik ze niet live kunnen horen, maar youtube geeft wel een idee van hoe het had kunnen klinken.

Een beetje verder zag ik m’n allereerste Kookaburra, wiens naam ik nog steeds niet 100 % correct kan uitspreken, en enkele papegaaien. Maar ik was hier voor het echte werk: ik wilde een Kangoeroe zien! Na ons eerste halve rondje in het domein, kreeg ik al het gevoel dat dit ‘m niet ging worden. Dus half teleurgesteld, liepen we de andere helft terug naar het centrum. En toen plots, Pete greep me bij m’n arm, fluisterde dat ik stil moest zijn en langzaam mijn hoofd naar links moest draaien. Holy sh*t! Een kangoeroe, op amper tien meter van mij vandaan! Ik werd er helemaal blij van en wilde meteen m’n camera nemen. Maar Pete hield me nog even tegen en zei dat ik eerst maar eens recht voor mij moest kijken. Wow! Op nog geen 3 meter van mij vandaan zat een andere kangoeroe!!! Zo traag en stil als ik kon, ben ik dichterbij geslopen, camera in de aanslag en heb ik enkele mooie foto’s kunnen maken. Jammer genoeg kreeg het beestje argwaan en sprong hij wat verder van me weg, maar de foto’s zijn er! Dit was fantastisch! Hoewel de dieren een beetje in gevangenschap leven, want ze kunnen (in tegenstelling tot de vogels) niet over de omheining springen, kunnen ze zich vrij bewegen op een territorium van ongeveer 500 m². En je kan daar als bezoeker gewoon tussen lopen, hoe vet is dat?

Na het bezoekerscentrum, begonnen we aan een afdaling van 5 km naar het dal om een hapje te eten en even te relaxen aan de rivier die dwars door het National Park loopt. En toen begon het zware werk, de beklimming! Na een stevige wandeling van 2 uur bereikten we opnieuw de top. Onderweg werden we getrakteerd op een nieuwe verrassing: wallaby’s, op 2 meter van ons verwijderd. Dit vond ik al fenomenaal, maar nog geen twintig meter verder zagen we er nog twee die verwikkeld waren in een intens gevecht. Ik vond dit spectaculair, maar Pete was evenzeer onder de indruk. Blijkbaar was hij daar al verschillende keren geweest, maar had hij nog nooit wallaby’s in het wild gezien daar, laat staan vechtende wallaby’s. Onze trip kon alvast niet meer stuk, maar we waren er nog niet.

Ik was heel blij dat we de top bereikt hadden en keek al uit naar de treinrit naar huis zodat ik kon uitrusten. Jawadde, vergeet dat maar! Eerst nog een wandeling van 7 km naar het station! Aangezien onze tocht geen volledige lus maakte, kwamen we uit aan een andere kant van het park en moesten we veel verder lopen om een station te bereiken. Oh boy, wat was ik blij om de trein te zien aankomen en te beseffen dat we een dik half uur de tijd hadden om uit te rusten.

Tijdens hadden we allebei moeite om onze ogen open te houden. Pete gaf zijn gevecht uiteindelijk op en heeft de helft van de rit geslapen, ik heb me dan maar bezig gehouden met het bekijken van de prachtige foto’s. En voor wie geïnteresseerd is, ik wil ze heel graag op m’n blog posten, maar om een of andere reden slaag ik daar maar niet in. Jullie zullen nog even moeten wachten tot ik weer terug in België ben. Sorry!

19-02-2013 om 08:53 geschreven door EP