Van 5 maanden tot een jaar? Begin januari vertrok ik naar Sydney om stage te lopen om zo de laatste credits te verdienen voor mijn diploma als theater docent/theatermaker. Half juni zat deze stage erop en keerde ik terug huiswaarts. Maar de Australische beestjes hadden me gebeten en hoe! 4,5 weken later zat ik terug op het vliegtuig richting Sydney.
16-07-2013
Evelien goes Down Under AGAIN!
Zo, na ongeveer 32 uur en 35 minuten onderweg geweest te zijn, ben ik weer terug geland in Sydney. Een reis die toch net anders is verlopen dan ik zelf gehoopt had.
Allereerst viel het afscheid nemen niet zo goed mee als ik had gedacht. Mijn vader vertrok voor zijn werk naar Oekraïne, dus die moest ik al een dag eerder uitzwaaien. Tweede tegenvaller was dat ik mijn oudere broer miste de avond voordat ik vertrok omdat ik uit eten was met een goede vriend van me. Woeps! Dan maar gezellig met mijn jongere broer en mijn moeder naar Düsseldorf. Op de luchthaven hebben we ons nog kunnen amuseren met de SkyTrain en op het Observation Deck. Maar al snel was het tijd om afscheid te nemen en te boarden. Pfff...afscheid nemen is toch iets hatelijk.
In Dubai had ik een tussenstop van ongeveer 5 uur. Gelukkig hadden ze heel gemakkelijke stoelen daar, waarop ik me even kon leggen en wat slaap kon inhalen. De vlucht naar Perth verliep vlot en ik zat naast een Duits meisje die op weg was naar Brisbane om daar een half jaar te studeren. In Perth moesten we allebei een lange tijd wachten op onze volgende vlucht (lees: 7 à 8 uur!) dus raakten we al snel aan de praat en hebben we elkaar gezelschap gehouden. Deze tijd werd ook in beslag genomen door mijn gedachten: waarom wilde ik ook alweer terug naar Sydney? Wat is hier leuk aan? Wachten en vooral niets kunnen doen is altijd al lastig geweest voor mij, maar op momenten dat ik ver weg ben van huis is het al helemaal not done Toen ik dan eindelijk mocht inchecken voor de vlucht, bleek mijn koffer net teveel te wegen om mee te mogen op het vliegtuig. Als een koffer meer weegt dan 31,999 kg, dan weigert de lopende band de koffer mee te nemen. Mijn koffer woog natuurlijk op de kop 32 kg. Gevolg? Ik mocht daar op de luchthaven 500 gram uit mijn koffer halen en bij in mijn handbagage proppen, zodat mijn koffer alsnog mee kon op het vliegtuig. Ik herinnerde me hoeveel moeite ik had gehad om mijn koffer dicht te krijgen, dus ik hield mijn hart vast voor wat ik nu ging meemaken. Maar ik had geluk! De eerste trui die ik eruit haalde, bleek exact 500 gram te wegen en mijn koffer sloot zich ongelooflijk snel en makkelijk.
Tijdens de laatste vlucht (richting Sydney dus) kwam ik er gelukkig al weer een beetje meer achter waarom ik terug wilde gaan en werd ik er helemaal zenuwachtig van om iedereen terug te zien. Maar dit zou natuurlijk niet zonder obstakels verlopen.
Obstakel 1: mijn vlucht had vertraging, waardoor ik ook later aankwam in Sydney, maar ik kon dit niet meer laten weten aan Allie, mijn huisgenoot die me kwam oppikken want ze verwittigden ons pas toen we gingen landen in Sydney en dan was het al te laat om te zeggen dat ze een uur later mocht komen.
Obstakel 2: aangezien vertraging nog niet erg genoeg was en een ongeduldige Allie om de 5 minuten een bericht stuurde om te vragen waar ik zat, kam mijn koffer ook nog als één van de laatsten op de band. Jeej!
Obstakel 3: Allie zou me komen ophalen aan de "Public Pick Up Zone", maar waar is in godsnaam de PPUZ? In Sydney zijn ze niet echt heel goed met het maken van duidelijke pijlen. Er waren misschien wel 10 uitgangen aan het gebouw, maar slechts 1 vermelde de weg naar de zone. Gelukkig had slimme ik dit vrij snel uitgedokterd, maar er stond wel niet bij dat de weg ernaartoe nog zo lang zou zijn. Zeulend met een zware koffer, een veel te zware Winnie The Pooh-tas (wat had je nu gedacht?), mijn camera- en computertas baande ik me een weg tussen auto's en langs mensen heen naar de PPUZ.
Obstakel 4: Allie! Het is erg om te zeggen, maar Allie is een obstakel op zich. Toen ik haar zag, werd ik meteen weer herinnerd aan hoe ze zich had gedragen vlak voor ik vertrok (maar dat heb ik hier niet verteld, dus daar hebben jullie weinig aan ). Het eerste wat ze me wist te vertellen was dat het een "Full House" zou zijn, nu ik er ook was. Ik vond dit een beetje vreemd, want ik had de afgelopen 5 maanden een goede slaapplek bij haar en ze had gezegd dat ik daar terug mocht slapen. Als ze een nieuwe huurder had gevonden, zou ze mij dit laten weten zodat ik bij iemand anders kon intrekken. Blijkbaar vond madame het niet nodig om mij op de hoogte te brengen, maar ze had dus inderdaad mijn bed verhuurd aan iemand anders, ook de andere slaapkamer was bezet, dus ze had er niet beter op gevonden dan een veldbedje bij op haar kamer te zetten zodat wij vredig naast elkaar in haar slaapkamer zouden kunnen verblijven voor de volgende twee weken. WABLIEFT??? Ik zei haar dat ik Gerry, bij wie in vanaf eind juli zou intrekken, wel even kon bellen om te vragen of ik al vroeger bij hem kon komen wonen. Volgens haar was dit niet nodig, want het zou super gezellig worden zo met ons tweetjes op één kamer, maar ik mocht zelf kiezen. Ik zei dat ik dan liever al naar Gerry ging, maar dit alleen kon doen als ik mijn borg van haar zou terugkrijgen.
Obstakel 5: ik kreeg mijn borg niet terug! Ze vond dit niet nodig, aangezien ik me niet aan de afspraak hield dan om twee weken van tevoren op te zeggen. Dit was dikke bullsh*t aangezien ik eind juni met haar een gesprek op skype had gehad waarin ik liet weten dat ik op 26 juli zou verhuizen (wat dus 2 weken zou zijn, waardoor ik mijn borg niet kwijt zou zijn) tenzij ze iemand anders had voor de kamer terwijl ik weg was, dan zou ik vroeger kunnen vertrekken. Dit wist ze dus meer dan 2 weken voordat ik terugkwam. Maar neen, dit was voor miss patat niet goed genoeg en ze weigerde mijn borg terug te geven.
Oké, dan maar als een zielig schaapje mee naar stal Allie (diegenen die me over haar en haar appartement hebben horen vertellen, weten waarom ik het beschrijf als 'stal') en me geïnstalleerd in haar kamer. Ze was wel zo vriendelijk om zelf in het veldbed te kruipen, zodat ik haar bed kon gebruiken. Op zich een mooi voorstel, ware het niet dat ik weet wat er allemaal in dat bed gebeurt en vooral ook hoe. Maar niet teveel bij nadenken en gewoon gaan!
Zondag, na één nachtje dus, bracht ik Gerry op de hoogte van de situatie en lief als hij is, wilde hij me meteen diezelfde dag nog komen oppikken. Ik heb het nog uitgesteld tot dinsdag 16 juli om de stap te zetten, maar sinds vandaag zit ik dus in een nieuwe woonst. Hoewel ik nog bijna medelijden kreeg met Allie, want ze vond het toch oh zo jammer om haar beste vriendin (!) te zien vertrekken en we hadden het toch zo goed samen op haar kamer, was ik echt blij toen ik bij Gerry aankwam. Ik heb nu een echte kamer, geen bed met schermen rond, een grote woonkamer, een grote keuken, een gigantische (bijna lege) ontspanningsruimte en het hele huis (of beter gezegd, omgebouwde fabriek) loopt vol creatieve mensen. Er zit zelfs een repetitieruimte in het gebouw dat wordt verhuurd aan ieder wie wil. Genoeg creatievelingen dus om te ontmoeten.
Dit is een lang verhaal geworden en het beslaat slechts de eerste 4 dagen van mijn verblijf in Sydney. Jeetje, had het me toch anders voorgesteld. Gelukkig ben ik ondertussen ook al terug beginnen werken in het Opera House en heb ik zaterdag- en zondagavond nog doorgebracht in King Street Theatre en besefte ik al snel waarom ik zo graag in Sydney was.
Maar ik moet ook eerlijk zijn, het valt toch ook weer wel tegen om hier helemaal alleen te zitten, zonder familie en echt vrienden. Maar ik houd me sterk, ik ga vechten en ik kom er wel. Ik ben niet bang om in het diepe te springen en kei hard op mijn bek te gaan, maar ik kan tenminste zeggen dat ik daartussen gevlogen heb. En echt waar, vliegen dat doe ik nu wel...
 "Laughing"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
