“Het verhaal van de geheime schat die meer dan honderd jaar geleden door de overgrootvader in de bergen was verborgen, is waar. En van alle kleine meisjes van de stam was zij het die door de uitgestoken vinger van de oude man werd aangewezen. Niemand wist waarom. Ze was als alle andere meisjes van haar leeftijd, niet te braaf en niet te wild, maar ze had onmetelijke ogen waarin een zacht wisselend licht school. ‘Met die grote ogen zal je dingen zien die je niet leuk vindt,’ had haar grootvader gezegd, ‘dingen die je afwijst in je ziel, maar je zult de wijsheid en de wilskracht hebben om niets te zeggen, om de mensen te laten volharden in leugen, verraad en ongeluk; je zult de aarde hen laten verzwelgen en je zult de enige zijn die weet waarom de mensen hun eigen graf delven. Je zult ook prachtige dingen zien: weiden waarin iedere boom een spiegel is die zich richt op de zon en die licht, bloemen en vruchten geeft. Je zult het daglicht zien gloren, eerst in je ogen, daarna over de bergen en rivieren. Je ogen zullen de plaats zijn waar iedere doorgebrachte nacht een stukje van je dromen zal achterlaten, waar het ene verhaal overgaat in het andere, waar het morgenlicht het alfabet van het geheim heeft neergelegd. Dat is geen voorrecht, het is nu eenmaal zo. Mijn geweten en het lot hebben je uitgekozen. Mijn hand ging in de richting van jouw ogen en ik zag in de verte een lichtflits als een schaterlach, als een weldoende bliksemstraal die uit de hemel neerkwam en mijn gebaar goedkeurde. (…)xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Laat nu je ogen in mijn handen rusten; leg je handen op mijn borst; zie deze as die met gloeiende sintels is bezaaid; hierin ligt het geheim; zoals je ziet is er sprake van een schat die andere handen hebben begraven onder de veertigste olijfboom ten westen van het graf van de heilige van onze stam; die schat komt toe aan de kleindochter van onze voorvader.”