"Als tienjarige komt Mehdi aan op een Frans Lyceum in Casablanca. Een vriend van de familie heeft hem daar gedropt. Hij staat voor de balie van de conciërge met een gedeukt koffertje in de hand en geflankeerd door twee kalkoenen (zoals het de Marokkaanse traditie betaamt, want je kan toch nergens met lege handen aankomen). Mehdi zakt door de grond van schaamte. De scène waarmee Laroui ‘De kleine bedrieger’ begint, is tekenend voor de rest van het boek: twee culturen die botsen in het hoofd en de belevingswereld van een tienjarig jongetje.

Wanneer de kleine Mehdi moederziel alleen toekomt in het lyceum weet hij nauwelijks wat hem overkomt. Alles en iedereen schijnt hem vijandig toe. Het liefst van al was hij die eerste dag onder een steen gekropen om er nooit meer onderuit te komen. Maar naarmate de dagen verstrijken en hij zich de routine van het internaat eigen maakt, begint het kleine Marokkaantje zich steeds meer thuis te voelen.

Dit verhaal, bij momenten even tragisch als hilarisch, is ook het verhaal van schijver Fouad Laroui zelf. Toen hij als knappe Marokkaanse student bij de Fransen in de leer ging, stond zijn wereld zoals hij die kende op z’n kop. En zo vergaat het elke migrant die uit een niet-westerse cultuur komt aangespoeld: elke referentie valt weg. Het belette Laroui niet om een ingenieursdiploma op zak te steken, om Nederlands staatsburger te worden en succesvol schrijver. Maar de thematiek die hem in al zijn boeken bezighoudt is hoe je als migrant je eigen cultuur kan verzoenen met die van je gastland."