"Als 3-jarige belandt Brouwers in 1943 samen met zijn zusje, moeder en grootmoeder in het vrouwenkamp Tjideng, in het toenmalig bezette Nederlands-Indië. De gruwelijke gebeurtenissen waarvan hij getuige is, laten bij Brouwers onherstelbare kerven na. Niet alleen raakt zijn relatie met zijn moeder beschadigd (zeker als ze hem 'verraadt' door hem nadien in een kostschool te plaatsen), ook bij alle latere liefdesrelaties lijkt hij 'verkeerd verbonden'.
"Oidipoes schreit. Jawel. Ik zocht naar mijn moeder, naar de mooie vrouw uit de eerste jaren van mijn leven. Die moeder werd gemarteld, kaalgeschoren, gehavend, kapot gemaakt - en toen hield ik op van haar te houden", zo vertelde Brouwers in een interview met Jan Brokken. 'Bezonken rood is een navrante rouwzang, vol zelfhaat en schuldbesef ("Ik sta aan de verkeerde kant, mijn liefde gaat verloren"). Tegelijk gaat dit zo symboolrijke en hecht gecomponeerde boek over een getormenteerde man die de geboorte van zijn dochtertje niet wil meemaken en geen blijf weet met een intussen opspelende verliefdheid. "
"Toen eind januari 1981 Jeroen Brouwers' moeder stierf, had hij haar jarenlang niet meer gezien of gesproken. Hij was boos wegens haar 'verraad', toen ze hem kort na hun aankomst in Nederland in een internaat stopte. Nu wilde hij bij haar dood ,,een verhaal van een bladzij of vijftien'' schrijven. Het werd Bezonken rood, een roman van 130 pagina's, een van de meest prominente in Brouwers' oeuvre. Een roman die diep in de emotie snijdt, over een man met een ,,asociale en paranoïde'' karakterstructuur, die van niemand meer kan of wil houden, nadat hij in het kamp als kind zag hoe zijn moeder tot bloedens toe werd geslagen en tussen de benen geschopt. ,,Vanaf dat moment ben ik verdwaald. Mijn afkeer van het leven en mijn verlangen om er niet meer te zijn.'' Beschaamd was hij, achteraf, omdat hij tot dan toe het leven in het kamp te luchtig had opgevat. Boos was hij, om de 'mildheid' waarmee kampbewoners achteraf hun ervaringen relativeerden."
Fragment uit artikel op standaard.be
Een mooi maar aangrijpend pijnlijk boek
