Het cliché van de immer vriendelijke, solidaire Afrikaan en de individualistische, egoïstische Westerling laten ze hier maar al te graag horen! Maar voorlopig ben ik toch nog niet volledig overtuigd! Op zich zijn ze hier idd wel vriendelijker en meer open, maar volgens mij is het niet altijd even oprecht! Ze hebben hier best een breed sociaal netwerk, maar toch voor een groot deel uit eigenbelang! Als er iemand problemen heeft, gaan ze die snel helpen (geldnood, hulp aan de familie van een overledene,...) maar toch vooral omdat ze dan weten dat ze, als ze zelf iets nodig hebben, bij hen terecht kunnen. Wij hebben dan mss minder sociale contacten, maar ik vind het wel eerlijker bij ons! Wij kiezen bewust om met iemand om te gaan, omdat we die graag hebben en niet omdat die ons wel eens van pas zou kunnen komen.
Op het eerste zicht zijn ze hier idd vriendelijker: veel mensen zeggen goeiedag en vragen hoe het gaat (ook al is dat heel standaard: bonjour, cava? cava la famille? en ze verwachten dat je dan ook zegt dat alles goed gaat), maar ik vind ze in de omgang toch ook heel bruut tegenover elkaar. Alles w hier gevraagd in gebiedende wijs: wil je aub ... kennen ze hier niet! Hier hoor je "doe dat", "blijf eraf",... Ook de kinderen worden hier best hard behandeld: wenen mag niet en een pak slaag is hier eerder de regel! Ze slaan met hun knokels op het hoofd, auw! Ook kinderen onderling: de oudere kinderen geven de kleintjes regelmatig een goeie klop!
Hier zou respect ook veel belangrijker zijn dan bij ons. Maar wat ze hier verstaan onder respect, komt bij mij vaak over als profiteren! Als je ouder bent, dan verdien je hier meer respect. Op zich een mooie gedachte, maar hier vertaald dat zich toch dikwijls anders. Sandrine is de jongste bij ons thuis, en daarom is ze ook gelijk iedereens sloofje. Constant hoor je haar naam roepen om iets te doen. Zo zat ik laatst in de zetel met Yannick, haar oudere broer. Hij riep haar en vroeg iets in het Mooré. Een tijdje later kwam ze terug met zn gsmlader. Is ze dus helemaal van de ene kant van het huis naar het andere gelopen omdat hij iets nodig heeft. Hij vind dat ze dat moet doen als teken van respect, ik vind dat pure luiheid van zijn kant!
Je ziet, ik ben voorlopig nog niet van plan om te blijven;-) Ook al klinkt het nu waarschijnlijk wel iets te negatief, want het is natuurlijk niet altijd zo!
Op de verloskamer werken er mensen met 3 verschillende niveau's van opleiding: "sache-femme", "accoucheuse" (die twee zijn vergelijkbaar met een respect A1 en A2 diploma, denk ik) en dan heb je nog "filles de salle". In het begin dacht ik dat dat verpleeghulpen/poetsvrouwen waren, totdat ik er ineens één een handschoen zag aandoen om een vaginaal onderzoek te doen! Of ze enige wettelijke opleiding hebben, ik vrees ervoor want ik weet alleszins van 1 fille de salle dat ze niet kan schrijven. Hoe dan ook, iedereen kan hier een bevalling doen als het nodig is! De consultaties van zwangere vrouwen en kinderen tot 1 maand, w uitsluitend door de accoucheuses en sache-femmes gedaan. Alhoewel mij dat hier ook niet zo moeilijk lijkt: bijna iedereen krijgt hier dezelfde medicatie! En vaak is de behandeling volgens mij toch met de natte vinger! Er worden hier amper onderzoeken uitgevoerd, af en toe worden ze eens doorverwezen voor een echo of zelden voor een bloedonderzoek.
Hoe hoger je niveau, hoe meer je de baas bent. En geloof me, dat steken ze hier niet onder stoelen of banken!
1 maand al, het gaat snel! Nog twee weken en mn eerste project zit er al op! Heb met Harmke over mn volgend project gesproken en zit nu met een groot dilemma! Als ik in een traditioneel dorpje wil wonen en werken, kan ik enkel in een schooltje gaan werken. Ze stelde me ook voor om in Kaya, een stadje op 100km van Ouagadougou, bij Morija te gaan werken (zij hebben ook het CREN onder hun projecten). Dat zou volgens mij een veel leuker project zijn, maar dan woon ik wel nog steeds in een stad met alle voorzieningen. Denk toch dat ik dat dorspleven echt wel wil meemaken!
We zijn uiteindelijk het CREN nog niet gaan bezoeken. Omdat het toch een eind rijden is met de bus, heb ik toch maar eerst gemaild om een afspraak te maken. Ik moet straks even naar die persoon bellen om verder af te spreken. Ik hou jullie op de hoogte!
Gisteren voor de laatste keer Jorien en Edo gaan bezoeken. Jorien haar ouders waren ondertussen ook aangekomen. Ongelooflijk hoeveel beter ze is op 1 week! Maar dat maakt het vertrek natuurlijk wel moeilijker! Vanavond gaan ze naar huis.
Ondertussen heeft iedereen hier malaria! Maar als je je snel laat behandelen, valt dat eigenlijk nogal mee. Moest mijn broer het me niet verteld hebben, ik had het niet geweten. Hij had voornl veel hoofdpijn. Ook heel veel zwangere vrouwen hebben malaria. Ze moeten gedurende twee dagen infuus krijgen en dan zou zowel de baby als zijzelf veilig zijn. Op de verloskamer/materniteit zie je overal affiches hangen waarop opgeroepen w om samen met je baby onder een muskietennet te slapen. Maar de enige bedden bij ons die een muskietennet hebben, zijn die voor de vroedvrouw! Zo zet je natuurlijk geen voorbeeld.
Begin in mijn wijk hoe langer hoe meer met mn eigen naam aangesproken te worden, ipv met "nansara"! Vind dat toch wel belangrijk! Zelfs de kleine kindjes onthouden mn naam, terwijl die naam voor hier toch heel moeilijk is! Van zodra ik buiten mn wijk kom, ben ik wel weer de blanke en w ik overal nageroepen! Het zal deugd doen om terug in België in de grijze massa te verdwijnen! Toch heb ik het hier niet zo moeilijk als ik voordien had gedacht! Alles went ook verbazingwekkend snel! Ik denk dat ik het eenzijdige eten nog het moeilijkste vind, en zelfs dat is nog zeer relatief. Want zolang ik in Ouaga ben, kan ik in het weekend lekker eten en kan ik in de supermarkt lekkere dingen kopen.
Ondertussen is het nog niet gelukt om foto's op mn blog te plaatsen, mn bestanden waren te groot. Ik vrees dat ik nog een blog ga moeten aanmaken op waarbenjij.nu. Je hoort het nog wel!
Heb mn gsm terug ! Een vrouw zag hem liggen, maar dacht eerst dat het een speeltje was. Toen hoorde ze hem rinkelen, omdat mn broer hier zo de eventuele vinder te bereiken. Ze heeft hem meegenomen naar huis en haar broer heeft naar Harmke gebeld om te zeggen dat hij een gsm gevonden had. Ben hem dan 's avonds nog gaan halen. Ben hier niet voor niets in "het land van de integere mensen"! Ondertussen hebben mn ouders ook een manier gevonden om geld over te brengen naar mij via western union, dus dat probleem is ook al van de baan!
Het leven hier in Ouaga gaat ondertussen zn gewone gangetje. We leven hier allemaal onder een continu smogalarm! Het is echt niet te doen, je zou hier bijna een maskertje aandoen als je naar het stad moet! Ik begin nu goed de weg te kennen, de mensen in de buurt,... Ik ben trouwens geen "blanche" meer, zeggen ze Op het werk begin ik het ook al wat meer gewoon te worden. Er zijn wel nog regelmatig saaie momenten, omdat ze natuurlijk zelfs in Afrika niet aan de lopende band bevallen! Vanavond heb ik mn eerste nachtshift, van 17u tem 8.30u. Ik ben benieuwd wat dat gaat geven, maar denk wel dat we kunnen slapen als het kalm is.
Wat me hier wel al is opgevallen is dat ze hier bijna allemaal meconiaal vruchtwater en een navelomstrengeling hebben! De bevallingen gaan ook vlotjes. Gelukkig heeft nog geen enkele vrouw, waarvan ik de bevalling deed, een episiotomie nodig gehad want weet niet of ik dat wel wil doen. Die schaar is hier zo roestig en bot dat je niet in 1 keer een goeie knip kan zetten! Heb er al aan zitten denken om nieuwe te kopen, maar hoe lang blijven die dan goed?
Heb ook al veel gevraagd rond HIV en aids, want je ziet hier in het straatbeeld toch wel pogingen tot sensibilisering. Toch is er nog gigantisch veel werk aan de winkel. Zo beschermen de vroedvrouwen zich zelf wel door bv 2 handschoenen over elkaar aan te doen, maar als het gaat over andere zijn ze toch een pak minder voorzichtig. Vroeg ook naar het borstvoedingsbeleid bij vrouwen met aids. Een vroedvrouw vertelde me dat ze de eerste drie maanden mogen borstvoeding geven omdat er dan geen risico is op transmissie, nadien moeten ze overschakelen op kunstvoeding. Voordat ik ze hier de les ga spellen, dat klopt toch niet he???
Deze morgen zijn Babette en ik op bezoek gegaan bij Jorien en Edo. Het gaat gelukkig al veel beter! Ze heeft natuurlijk nog veel pijn, maar nu kan ze toch al gewoon praten zonder ineen te krimpen van de pijn. Terwijl ons bezoek hebben ze nog eens een foto van haar longen genomen, omdat ze vrezen dat daar toch nog iets zit. Ze heeft nu natuurlijk veel schrik dat ze opnieuw een drain moet krijgen, want dat deed verschrikkelijk veel zeer. Ze heeft me ook verhalen verteld over de toestanden in en rond het operatiekwartier, ongelooflijk! Zo moest ze even in de gang wachten net voor ze de operatiekamer binnen mocht, en zag ze in het bed naast haar een lijk liggen!!! Hier wil je echt niets tegenkomen! Nu zouden de dokters in Nederland eindelijk haar dossier gekregen hebben, dus weten ze gauw wanneer ze naar Nederland kan.
Zaterdag ga ik samen met Babette het CREN bezoeken om te zien wat we daar met ons geld kunnen doen. Ik hou jullie op de hoogte! Ik ga dan ook eens naar een internetcafe met USBpoort zodat ik wat foto's op de blog kan zetten.
Net mn gsm verloren Kan nu met niemand meer afspreken hier of naar huis bellen, want heb voorlopig ook geen geld meer omdat mn visakaart hier niet werkt!
Ons tripje naar Bobo Dioulasso en Banfora was super! Nu hebben we eindelijk het echte Afrika gezien: prachtige natuur, traditionele hutjes, ...! De eerste dag zijn we in Bobo, een grote stad gebleven. We hebben er de oude stad bezocht, was heel interessant. Maar het nadeel is dat we weer continu werden lastig gevallen, nog meer dan in Ouaga. Mannen die "gewoon" een praatje komen maken, maar aan het einde van de rit altijd wel iets willen (gidsen, ons meenemen naar hun winkeltje, geld,...). Ben dat ondertussen grondig beu. Ben in het begin altijd vriendelijk, maar eens ik 3 keer heb gezegd dat het genoeg is geweest (dan lopen ze ondertussen al 10 min achter je gat), negeer ik ze volledig. En daar kunnen die mannen niet tegen;-) Ze worden kwaad, beledigen ("ga terug naar je land, Afrika heeft je niet nodig"), roepen dat ik moet luisteren naar een man, ... Maar van mijn koppigheid winnen ze niet;-).
De tweede dag zijn we met een gids 2 dorpjes gaan bezoeken met de brommer. Veel leuker dan altijd bussen en taxi's nemen, maar had wel wat schrik na het accident van Jorien en Edo. In 1 dorpje hadden ze echt niets! Een mama heeft ons zelfs gevraagd of we hun baby wilden meenemen! 's Middags zijn we dan naar Banfora gegaan voor de volgende twee nachten. Banfora is een kleiner stadje met prachtige natuur! We hebben er ook brommertjes gehuurd, en zonder de weg echt goed te kennen, erop uit getrokken. Achteraf gezien waren we heel blij dat we onderweg geen pech hebben gehad en de weg relatief goed hebben gevonden, want we hebben bijna geen mensen gezien toen! We verbleven er in een campement met hutjes zonder electriciteit of stromend water en heel veel beesten! Een goede voorbereiding op mn laatste weken in Burkina Faso! Het was er wel super rustig, dus dat was zalig!
Zondag terug naar huis gekeerd, uitkijkend naar onze volgende trip!
Ondertussen is Jorien nog niet beter! Zaterdag hebben ze een drain moeten plaatsen omdat ze bloed heeft in haar longen. Ondertussen ligt ze ook op de intensieve zorgen. Ze heeft nog altijd verschrikkelijk veel pijn. Ze moet deze week sowieso nog hier blijven (en waarschijnlijk nog wel langer). Dus allemaal duimen voor haar!
Vandaag niet gaan werken, maar met Tine en Babette afgesproken. We hebben uiteindelijk toch beslist om morgen naar Bobo te vertrekken. Hoe erg ik het ook vind voor Jorien en Edo, we kunnen jammergenoeg niets doen om hen te helpen.
Vanavond zijn we ze gaan bezoeken. Jorien heeft zo veel pijn, verschrikkelijk!!! Een landrover heeft hun van achter aangereden toen hij extra gas gaf om nog door het oranje te geraken. Ze rijden hier echt zot! Hoe zwakker de weggebruiker, hoe minder voorrang! Sinds het accident loop ik toch niet meer gerust over straat, zeker als ik met de fiets ben.
Ze hopen er nu op dat ze maandag naar Nederland kunnen gerepatrieerd worden. De dokters van hier zijn nu met de dokters in Nederland aan het overleggen en de verzekering moet nog geregeld worden.
Zondagavond komen we terug. We gaan dan waarschijnlijk nog eens naar het ziekenhuis en (hoogstwaarschijnlijk) maandag horen jullie terug van me.
Vannacht wakker gebeld door Tine (een vrijwilligster) met het slechte nieuws dat Jorien en Edo (ook vrijwilligers) een accident hebben gehad. Ze zijn met hun brommertje aangereden geweest door een auto. Vooral Jorien is er erg aan toe: ze is gisterenavond aan haar hoofd en milt geopereerd en heeft gebroken ribben. Harmke mag er straks naartoe en hoort of we ze mogen bezoeken. We zouden nl morgen naar Bobo vertrekken. We gaan vanmiddag bespreken of we dan met zn drie gaan. Het geeft zo'n wrang gevoel om zonder hun te reizen!
Ik vertel jullie dus later wel nog een paar straffe verhalen, want nu staat mn hoofd er niet echt naar!
Qua ongedierte viel het hier tot gisteren best wel mee: veel muggen, zie af en toe wel eens iets dat lijkt op een kakkerlak (kunnen die springen?) en er zitten salamanders in mn kamer, die gelukkig meer schrik hebben van mij dan ik van hen!) maar dat was het zowat. Tot gisterenavond! Toen ik in bed lag hoorde ik onder mn bed iets kruipen. Na een tijdje hoorde ik het veel dichterbij. Ineens zag ik dat er een gigantische rat kroop langs de paal achteraan mn bed waar mn muskietennet aan vasthangt! Brrr... Hopelijk knabbelt hij zich geen weg door mn muskietennet!
Voor degene die dachten dat ik voor mn vertrek een speklaagje moest aanleggen om hier wat te kunnen teren op mn reserves hebben het toch wel mis vrees ik. Want ik eet hier veel te ongezond! 's Morgens krijg ik stokbrood met boter en thee (heb zo'n zin in een lekkere boterham met een schelletje kaas!) en dan 's middags en 's avonds eet ik warm, meestal 2x hetzelfde. Mijn avondeten staat dan al van 's middags op tafel bij een temp van 30° zodat er lekker veel bacteriën kunnen in groeien (ze hebben geen geld genoeg om hun ijskast aan te sluiten)! Om de andere dag eet mn familie tô, maar maken ze voor mij iets anders klaar waardoor ik iedere dag 2x rijst of pasta eet met een of andere saus en soms vlees of vis (maar als je dat in je bord ziet liggen, had je toch meestal gehoopt dat het er niet was!). Als ik geluk heb zitten er om de zoveel dagen ook groenten in de saus. Fruit krijg ik hier al helemaal niet, want dat is te duur. Straks nog wat banaantjes gaan kopen!
Heb er dus een paar dagen echt over zitten twijfelen om iets anders te gaan doen, maar na de bevalling van deze morgen heb ik beslist om te blijven! Ik ga ze daar toch eens moeten tonen hoe je een vrouw in arbeid moet begeleiden! Want het is hier echt wel onvoorstelbaar! Ben wel van plan om enkel in de namiddag/avond en 's nachts te werken, als er minder volk is!
Het verloskwartier is in verschillende kamertjes opgericht: in het achterste kamertje zitten de vroedvrouwen (en jawel, ook daar staat een tv). Dan heb je de eigenlijke verloskamer met twee verlostafels en de kamer daarachter liggen de vrouwen in arbeid. Ondertussen komen er ook vrouwen op consultatie bij de vroedvrouw. Of er op dat moment een vrouw op tafel ligt met haar benen open, speelt geen rol! Het zijn zowel zwangere vrouwen, als gynaecologische patiënten en mama's met jonge kinderen die komen. Zo liet er een mama haar twee maanden oude dochtertje haar oren piercen, werd een baby zn tongriempje geknipt of kwam er een zwangere vrouw omdat ze palludisme heeft.
Tussendoor komen daar dus ook vrouwen bevallen. De zwangere vrouw ligt in de gemeenschappelijke arbeidskamer. Haar man en familie mag daar bij haar blijven. Voordat ze willen dat de vroedvrouwen haar onderzoeken en de bevalling doen moeten ze langs de apotheek van het ziekenhuis om materiaal te kopen (10 paar handschoenen, 3 paar steriele handschoenen, een navelklem, twee steriele spuiten met naald, een navelklem en drie ampullen syntocinon = 1600 CFA, waarvan ze 900 zelf moeten betalen Dat is nog geen 1.5 euro). Om de zoveel tijd moet ze naar de verloskamer komen om onderzocht te worden. Er mag niemand mee met haar naar binnen. Bij een onderzoek luisteren ze naar de harttonen en doen ze een vaginaal toucher. Steriele handschoenen hebben ze daar blijkbaar niet voor nodig! Voor de bevalling zelf moeten de handschoenen wel steriel zijn, maar tegen dat ze nog maar in de buurt van de vrouw komen, zijn ze dat al lang niet meer!
Meer dan dat doen de vroedvrouwen niet: van begeleiding of empathie is geen sprake!
Vandaag moest er een vrouw bevallen waarvan we vermoedden dat het kind in nood was. De vrouw was heel angstig en perste niet goed. In plaats van ze vertrouwen te geven, krijgt ze verwijten naar haar hoofd gesmeten. Of ze haar kind wel wil en dat ze hier geen gerief hebben om te reanimeren. Tussen het persen door zijn ze gezellig aan het kletsen en lachen met elkaar terwijl die vrouw daar helemaal alleen ligt af te zien. Uiteindelijk is de baby er, en nog in goede gezondheid ook! De vrouw moet gehecht worden: gedver, hoe doen ze dat!
Het materiaal dat ze hier gebruiken is allemaal versleten, bot, verroest, ... Het is er overal vuil. Volgens mij is de lavabo al in geen maanden gekuist. En alles wordt opnieuw gebruikt: vrouwen worden allemaal met dezelfde sonde gesondeerd!!!
Alleszins merci voor jullie berichtjes! Het doet deugd om van jullie te horen.
Ben zaterdag dan gaan eten met vier andere vrijwilligers: Jorien, Edo, Babette en Tine. Tine werkt als audiologe in een ziekenhuis en Babette werkt in een weeshuis. We hebben wat reisplannen gemaakt: Volgende week gaan we voor 4 dagen naar Bobo, de 2de grootste stad na Ouaga. Eind oktober gaan we voor 5 dagen ofwel naar het noorden van Burkina (de woestijn) of naar Mali (hoop stiekem op het eerste) en half november gaan we een weekje naar Ghana. Vanavond gaan we het bij Harmke en Raphael bespreken. Heb er wel al zin in!
Zaterdagavond vond ik het voor de eerste keer gezellig bij me thuis. Had wat pintjes gaan halen (dat drinkt de mama graag) en we hebben wat gebabbeld. Heb het tv kijken met 2u kunnen uitstellen. Ze doen hier echt niet veel anders dan dat! Was blij om te horen dat het bij Babette ook zo is. Het niveau van de programma's is echt gigantisch laag, "Thuis" is er niets bij!!!
Zondagmorgen ben ik terug met Sandrine naar de markt geweest. Toen we vertrokken, was de 1ste misdienst juist gedaan. Zo'n gigantische stroom volk! De helft had ook een stoel mee omdat de kerk altijd stampvol zit en ze buiten moeten zitten. De dienst er vlak na zat ook weer nokvol! Of ze nu moslim of katholiek zijn, ze zijn allemaal heel praktiserend hier!
In de namiddag zijn we terug gaan zwemmen. Jorien en Edo hadden vijf weeskindjes mee, allemaal jongens. We hebben wat met de bal gespeeld in het water. Amai, die sparen elkaar niet ze! De wet van de sterkste! Nadien kon ik terug zenuwachtig worden voor mn werk!
Maandag morgen toegekomen op de maternité: een vriendelijke vroedvrouw heeft me een rondleiding gegeven. Er viel niet heel veel te doen: ze hebben daar toch redelijk wat personeel en er zijn nog twee studenten. Vroeg me al snel af of ze me ergens anders (weeshuis, schooltje,...) niet beter kunnen gebruiken. Ook vandaag, dinsdag, blijf ik dat gevoel hebben. Ga vanavond eens vragen aan Harmke of ze me in het dorpje waar ik binnen 6 weken naar toe ga als vroedvrouw kunnen gebruiken. Zo ja, dan kan ik nu ervaring opdoen. Maar indien niet, dan denk ik dat ik iets anders ga doen. Hoe graag ik ook bevallingen wil doen in de brousse, wil me in de eerste plaats nuttig voelen en dat is nu niet het geval!
Raphael is me dan op Afrikaans uur komen halen (een uur te laat dus). De maternité is op wandelafstand van mn huis. De directeur heeft ons meegenomen naar de hoofdvroedvrouw. Die wist nog niet van mijn komst! Het was nl gepland dat ik direct zou beginnen, maar ze had liever dat ik maandag pas start. Alle zenuwen voor niets dus. Terug naar huis dan maar. Sandrine heeft me dan in de namiddag rondgeleid in de wijk. We zijn nog eens teruggegaan naar de maternité voor een rondleiding. Het is een publiek ziekenhuis, dus van een weinig hoogstaand niveau. De arbeidskamer en verloskamer zien er zo triestig uit. Heb daar amper materiaal zien liggen. Hopelijk gaan ze vanaf maandag wel wat meer hun best doen om duidelijk te spreken want verstond amper wat ze zeiden. Daarna naar de markt geweest. Toen heb ik mn eerste klop gekregen: iedereen bekeek me daar enkel als blanke, dus als rijke. Moest overal naar hun winkeltjes kijken en Sandrine stond er ook op. Je hoorde ze ook babbelen over de nansara (=blanke) Ik weet niet waarom precies, maar ik kon er toen echt niet mee om. Besefte toen dat ik hier echt wel alleen ben. Vond de mensen ook ineens minder vriendelijk. Maar dat zal wel aan mij gelegen hebben.
Terug thuis onder de douche maar efkes geblèt en me der proberen over te zetten. Op de binnenplaats wat gezeten. Yannick kwam toen thuis van het werk en we hebben nog wat gebabbeld. Hij heeft me dan ook met de brommer de weg getoond naar het centrum. Ondertussen ook een pintje gedronken. Dat verzetje kon ik wel gebruiken! 's Avonds hebben we wel samen gegeten, dus dat was wel fijn. Nadien kwam er bezoek. Ze voerden een heel amusante conversatie over de "nansara", maar mag dat allemaal niet te persoonlijk nemen denk ik.
Deze morgen naar een ceremony geweest ter ere van de Mossi. Was wel leuk om te zien. Enige nadeel: sindsdien heb ik een neger aan mn been! Hij heeft me de kathedraal laten zien en een paar belangrijke pleinen en nu wacht hij hier buiten op me. Vrees dat ik hem toch ga afschudden. Wilde nog eens op mn gemak gaan zwemmen deze middag. Hoe goed zn bedoelingen mss ook zijn, toch sta ik er altijd wel wat wantrouwig tegenover. Doen ze hier iets voor niets?
Morgen heb ik opnieuw afgesproken met dat Nederlands koppel en nog twee andere vrijwilligers om iets te gaan eten. We gaan dan ook afspreken om bepaalde uitstappen samen te doen. Ben echt wel content dat hier nog vrijwilligers zitten, want anders zou ik me wel heel eenzaam voelen.
Maandag morgen toegekomen. De eerste twee dagen verbleef ik samen met een Duitse vrijwilliger in een herberg. Harmke en Raphael, die ons hier begeleiden, hebben ons wat rondgeleid. Eerst een toer door het centrum van Ouagadougou: super druk en veel gezaag om vanalles te kopen (zoals alle grote steden in Afrika). In de namiddag zijn we naar een opvangcentrum geweest voor kinderen: ze kunnen daar voor of na school (degene die geen geld hebben om naar school te gaan ook tijdens) lezen, spelen, ... Daar hebben we djembe gespeeld, na twee uur waren mn handen zo pijnlijk! De kindjes daar waren superschattig.
Het is hier heel veilig om over straat te lopen, zelfs 's avonds. Hier in de buitenwijk wordt je ook absoluut niet lastiggevallen. Iedereen zegt vriendelijk goeiedag en je hoort de kindjes al van ver Nansara (=blanke) roepen. Dan komen ze heel vaak een handje geven. Best wel schattig.
De volgende dag zijn we buiten het centrum naar een meer geweest met "heilige" krokodillen (zo zijn er wel meer in burkina). Het is er vooral heel toeristisch: je kunt een kip kopen om de krokodillen te lokken en je kunt ze dan aanraken of der zelfs op gaan zitten. Dat was net iets te toeristisch naar mn zin, maar heb dan maar eens zo'n krokodil aangeraakt zodat mn gids tevreden was! Het was wel tof om die beesten van zo dichtbij te zien en de omgeving was prachtig! In de namiddag nog wat rondgekuierd en naar de "village artisanal" geweest, een plaats waar alle ambachten van Burkina samen zitten.
Het was leuk om te acclimatiseren, maar voor mij mocht het wel echt gaan beginnen.
De volgende dag ben ik met Harmke en een vrijwilligerskoppel uit Nederland gaan zwemmen. Zalig, zeker als je weet dat het hier overdag ver boven de 30° is (om 19u was het nog 33°) 's Avonds is Raphael me komen halen om me naar mn gastgezin te brengen.
Een big mama zat op de binnenplaats meel te zeven om dan tô te maken. Het huis is relatief groot, maar wel heel basic. Overal in huis hangen maria's en jezussen, plastic bloemen. Helemaal erover maar best grappig. Ook mn beddegoed is zo gigantisch kitsch: roze met een groot hart in het midden. De mama is sinds 5 jaar weduwe, ze heeft vijf kinderen waarvan er nog twee thuis wonen: Sandrine is 25jaar en Yannick is 23. Ze zijn allemaal heel vriendelijk. Maar kan hun Frans niet altijd goed volgen, ze spreken zo snel! Er is nog een hond met twee pups. Heb die avond nog geholpen met het meel te zeven. Een van haar dochters kwam met haar twee kindjes op bezoek. Toen zijn ze snel overgeschakeld van het Frans naar het Mooré en zat ik er wat bij voor spek en bonen. Toen het eten klaar was, moest ik eerst eten en nadien hebben zij apart gegeten. Dat doen ze hier uit respect, maar het komt toch wel raar over. Hopelijk blijft dat niet zo, want echt gezellig is het niet!
Vroeg gaan slapen want de volgende morgen kwam Raphael me halen om te gaan werken in de maternité. In mn kamer was het verschrikkelijk warm! In de herberg had ik nog een geventileerde kamer, nu niet meer. Heb daar gigantisch liggen zweten, maar uiteindelijk toch redelijk geslapen.
Even vlug om te zeggen dat ik goed ben aangekomen en dat het hier heel goed meevalt! Zal morgen uitgebreider vertellen, want heb nu maar een half uurtje internet en heb eerst een mail gestuurd naar mn ouders en maarten!
Voor Joke (en voor iedereen die niet weet wat ik precies ga doen)
Dag Joke
Leuk om van je te horen! Ik ga met een Nederlandse vrijwilligersorganisatie voor 3 maanden naar Burkina om er bevallingen te begeleiden (wel spannend als je weet dat ik al 2 jaar op de neonatologie werk en dus geen bevallingen meer doe). De eerste 6 weken woon ik in de hoofdstad, Ouagadougou, bij een "modern" gastgezin. Daar heb ik dan stromend water en electriciteit. Ik zal er in het ziekenhuis werken. De laatste 6 weken ga ik naar een dorpje. Daar zal ik geen stromend water of electriciteit hebben. Ik zal er in een kliniekje werken.
Wat ik er allemaal moet verwachten, weet ik eigenlijk niet. Ik laat het allemaal op me afkomen!
Ik vertrek 14 september naar Burkina Faso als vroedvrouw/vrijwilliger en zal vanaf dan regelmatig (in de mate van het mogelijke) via deze weg iets laten weten aan jullie.
Allemaal nog eens bedankt voor de steun tvv het CREN: we hebben 895 euro ingezameld!
Nu aftellen geblazen!!
Tot later of om in de stemming te komen: wend na siki laafi
Elke @ Burkina Faso
! Een vrouw zag hem liggen, maar dacht eerst dat het een speeltje was. Toen hoorde ze hem rinkelen, omdat mn broer hier zo de eventuele vinder te bereiken. Ze heeft hem meegenomen naar huis en haar broer heeft naar Harmke gebeld om te zeggen dat hij een gsm gevonden had. Ben hem dan 's avonds nog gaan halen. Ben hier niet voor niets in "het land van de integere mensen"! Ondertussen hebben mn ouders ook een manier gevonden om geld over te brengen naar mij via western union, dus dat probleem is ook al van de baan!
Op het werk begin ik het ook al wat meer gewoon te worden. Er zijn wel nog regelmatig saaie momenten, omdat ze natuurlijk zelfs in Afrika niet aan de lopende band bevallen! Vanavond heb ik mn eerste nachtshift, van 17u tem 8.30u. Ik ben benieuwd wat dat gaat geven, maar denk wel dat we kunnen slapen als het kalm is.
Kan nu met niemand meer afspreken hier of naar huis bellen, want heb voorlopig ook geen geld meer omdat mn visakaart hier niet werkt! 
