Voorbereiding week 9+10: Hoe beïnvloedt een staatsstructuur, in dit geval het communisme, je leven?
Het communisme is iets wat erg ver van me af staat. Ik zag al wel eens een film over het communistische regime in Duitsland, maar verder heb ik me er nooit echt in verdiept. Ik wil graag te weten komen hoe het leven voor de mensen die onder dit regime leven er aan toe gaat. Daarom lees ik het boek Het lelietheater van de Chinese Lulu Wang. Zij kwam elf jaar geleden naar Nederland als docent Chinees op de Hogeschool van Maastricht. Het boek Het lelietheater gaat over het leven van de Chinezen tijdens de Culturele Revolutie in China.
De Culturele Revolutie in de Volksrepubliek China gelde van april 1966 tot april 1969. Het is een ideologische en politieke hervormingsbeweging door de voorzitter van de communistische partij Mao Zedong en de minister van Defensie Lin Piao gevoerd. De Culturele Revolutie was bedoelt om Mao's denken (vastgelegd in het Rode Boekje) een meer algemene verbreidheid te geven en gericht tegen de al dan niet vermeende revisionistische en bourgeoisinvloeden in partij-, regerings-, intellectuele en onderwijskringen. De Culturele Revolutie steunde in hoofdzaak op jeugdbewegingen, zoals Rode Garde, Revolutionaire Rebellen, die meedogenloos optraden. Tijdens de Revolutie verdwenen vele vooraanstaande personen, onder meer president Liu Shaoqi, van het toneel. Ook universiteiten en vrijwel alle scholen waren gesloten. Aan de economie werd door stakingen, vernielingen en de ontwrichting van het vervoerswezen grote schade toegebracht. Er viel een nog onbekend aantal slachtoffers.
Verslag week 8: Hoe ziet het leven er uit in Zuid-Afrika na het apartheidsregime?
Wat ik in de voorbereiding een veelbelovende film noemde, is voor mij eigenlijk wat tegengevallen. De film was erg langdradig en er gebeurde eigenlijk niet veel in. Als je de trailer ervan bekijkt weet je evenveel dan als je de film volledig bekijkt. Dat vond ik echt jammer. Het is inderdaad een verhaal dat zich afspeelt in Zuid-Afrika na het apartheidsregime, maar het is moeilijk om van deze film veel te kunnen afleiden hoe het leven er nu precies is na het apartheidsregime. Ik heb me dan ook gebaseerd op meerdere bronnen om dit verslag te kunnen schrijven.
Het apartheidsregime duurde tot 1990. Nelson Mandela, de man die geweldloos op kwam voor de rechten van de zwarte bevolking in Zuid-Afrika, kwam vrij en werd vervolgens in 1994 verkozen tot eerste zwarte president van Zuid-Afrika. Het is eigenlijk heel raar als je er over nadenkt dat Zuid-Afrika een Afrikaans land is met blanke en zwarte bevolking en dat er in al die geschiedenis nog nooit een zwarte persoon aan de macht heeft gestaan. Het zijn altijd de blanken geweest die regeerden over de zwarte bevolking. Nu, door de afschaffing van het apartheidsregime kreeg ook de zwarte bevolking stemrecht. Vanaf dat moment begon men in Zuid-Afrika te werken aan een proces dat samen leven en samen werken van de zwarte en blanke bevolking moest verbeteren.
Het apartheidsregime is dan wel ten einde gekomen, maar blanken en zwarten hebben nog steeds gemengde gevoelens ten opzichte van elkaar. Dit merk je in de film Disgrace. Wanneer Lucy, de dochter van David, verkracht wordt door drie zwarte jongens, beschuldigd David ook direct de buurman en mede-eigenaar van Lucys land, Petrus, een zwarte man. Zelfs al David in zijn auto enkele vluchtelingen langs de weg tegenkomt rijdt hij gewoon door zonder zelfs om te kijken naar de mensen. Het waren zwarte mensen. Je voelt zijn gevoelens ten opzichte van de zwarte bevolking, zeker na wat er met zijn dochter is gebeurt.
Petrus en David
Uit bronnen blijkt dat het discriminatiepercentage in Zuid-Afrika tussen kleurlingen die zwarten discrimineren hoger ligt dan blanken die zwarten discrimineren. Een kleurling zal dan ook nooit graag aangesproken worden als zwart. Dit leidt vaak tot onbegrip. De jeugd krijgt waarden en normen mee van hun ouders of grootouders, waardoor het discriminatiepercentage bij ouders ongeveer gelijk is aan dat van de jeugd. Ook op school kan dit voor onbegrip en problemen zorgen. Zo zouden sommige ouders die voor het apartheidsregime zijn scholen opbellen om beklag te doen bij de school over het belachelijk systeem dat er in het heden in Zuid-Afrika heerst. Vooral juist na de afschaffing van het apartheidsregime als officieel stelsel gebeurde dit vaak.
Ook het percentage van gemengde huwelijken in Zuid-Afrika is bijvoorbeeld nog steeds erg laag. Er is dus nog steeds sprake van een soort apartheid. De gevoelens die ze hebben ten opzichte van elkaar zijn nog steeds niet juist. Als er iets gebeurt wat niet door de beugel kan, beschuldigen ze al snel het andere ras ervan.
Voor de bevolking van Zuid-Afrika is het dus nog altijd zwaar. Alles is wel weer open voor de zwarten, maar nog steeds gaan weinig blanke mensen om met zwarte mensen. De zwarte bevolking voelt zich nog steeds verdrietig en bang wanneer ze denken aan de tijd van de apartheid. Ze werden de gevangenis in gegooid als ze liepen waar blanke mensen liepen, als ze een blank iemand aanraakte of als ze gingen zwemmen op het strand van de blanken. Ook al deden ze niets verkeerd, men gooide fruit en eieren in hun gezichten en hun honden werden beter behandeld dan de zwarte mensen. Er ontstond een enorme haat-relatie tussen de blanken en de zwarten. Als er op zon manier met elkaar wordt omgegaan is het logisch dat de verschillende bevolkingsgroepen niet direct goede vrienden zullen worden als de regering zegt dat het nu ineens allemaal wel mag.
Het is dan ook nog niet zo lang geleden dat het leven van de mensen in Zuid-Afrika er zo uit zag. Er zijn mensen die nog steeds niets moeten hebben van het andere ras, maar uiteraard zijn er ook die het beter zouden vinden als alle mensen samen zouden werken voor een goed Zuid-Afrika. Ze zijn van mening dat andere mensen benadelen omwille van hun huidskleur hen niets oplevert. De meeste zwarte mensen nemen de blanken dat ook niets kwalijk. Maar natuurlijk is er nog steeds een gevoel vanbinnen dat zegt dat het wel diezelfde blanken zijn die hen toen die tijd zo vernederd hebben. Wraakgevoelens komen naar boven en de zwarte die hier last van hebben denken dat ze nu alles kunnen doen wat ze willen, omdat de blanken hetzelfde bij hen hebben gedaan. Daardoor gebeuren er nog altijd criminele feiten in Zuid-Afrika in het nadeel van het andere ras dan, zoals wanneer Lucy in de film verkracht wordt door drie zwarte jongens. Ze denken dat ze ook mogen doen wat de blanken hen hebben aangedaan.
Buiten de sociale gevolgen na het apartheidsregime zijn er ook nog andere gevolgen voor het land na de afschaffing van het apartheidsregime. Zuid-Afrika verdwijnt uit het nieuws maar zakt ook weg in een economisch dal. Er is sprake van werkloosheid, een enorme aids-epidemie en een hoop criminele feiten zoals moord, doodslag, verkrachtingen, Zoals in de film ook wordt getoond, voelen de mensen, vooral de blanken dan, zich erg onveilig in Zuid-Afrika, zeker op het platteland niet. Er nu wel geen sprake meer van het apartheidsregime als officieel stelsel maar net als de overheid van Zuid-Afrika zelf, als het westen, kijken machteloos toe. Niemand had gedacht dat de afschaffing zulke zware gevolgen zou hebben voor het land en men ziet de toekomst dan ook somber in. Er wordt dan ook een zondebok gezocht voor deze lopende problemen en men wijst allen met de vinger naar de huidige ANC-regering dat hun beleid bouwt op het idee dat er steeds iemand slachtoffer zal moeten zijn. Zo zouden zwarten eeuwig recht hebben op compensatie voor de apartheid. Of wraak, wat voor nog meer noodlottige gevolgen zou kunnen zorgen
In het nieuwe Zuid-Afrika moeten de bevolkingsgroepen die mekaar enkel als tegenstanders of verdrukkers hebben gekend, leren samenleven. Het verleden kan niet ongedaan worden gemaakt. De zwarten en kleurlingen zijn nog lang niet vergeten hoe zij van hun grond werden verdreven en hoe hen beetje bij beetje al hun rechten én hun menselijke waardigheid werden ontnomen. En iedereen, zowel blank als zwart als kleurling, moet leren omgaan met dat gruwelijk stuk verleden dat apartheid heette.
Maar wat zou een wereld zijn zonder vergiffenis? Er zou alleen nog maar plaats zijn voor wraak. Dagelijks moeten mensen anderen om vergeving vragen of iemand vergeving geven. Vergeven is mogelijk, maar vergeet niet: vergeven is niet gelijk aan vergeten.
Voorbereiding week 8: Hoe ziet het leven er uit in Zuid - Afrika na het apartheidsregime?
Hoe ziet het leven er uit in Zuid - Afrika na het apartheidsregime?
Om het antwoord op deze vraag te kunnen beantwoorden is het noodzakelijk om op te zoeken wat het apartheidsregime in Zuid Afrika juist inhield.
Apartheid was het sociale en politieke systeem van rassenscheiding dat tussen 1948 en 1990 in Zuid-Afrika van kracht was maar dat feitelijk al jaren gevoerd werd. Het woord apartheid werd voor het eerst gebruikt door de Nasionale Party, bij de verkiezingen van 1948. Deze partij had openlijk gesympathiseerd met Nazi-Duitsland. De gelijkenissen tussen het Apartheidsregime en het fascisme zijn dan ook opmerkelijk. Net zoals de zwarten in Zuid-Afrika hebben de Joden ook een grote tol moeten betalen. Volgens de Nasionale Party moest Die wit man altyd baas wees en dat noemden zij baasskap. Toen in 1948 de Nationale Partij aan de macht kwam, werden veel regels voor rassenscheiding ingevoerd, ten nadele van kleurlingen, uiteraard.
Enkele apartheidswetten:
-Zwarten hadden officieel geen stemrecht;
-De wet op verbod van gemengde huwelijken;
-De ontuchtwet: verbod op seksuele relaties met iemand van een ander ras;
-De wet op bevolkingsregistratie: het registeren van het ras was verplicht ;
-De wet op apart comfort;
-Verbod om voorzieningen als blanken te gebruiken;
-De wet op bevordering van Bantoe-zelfregering: bevorderen van onafhankelijkheid van thuislanden;
-De groepsgebiedenwet: werkverbod voor zwarten in stedelijke gebieden;
-De wet op Bantoe-onderwijs: zwarten werden onderwezen in het Afrikaans;
-Wet op het Terrorisme en een Bureau of State Security: verbod om zich te groeperen
Om te weten te komen hoe het er in Zuid Afrika aan toe gaat na dit apartheidsregime zal ik de film Disgrace kijken in Dommelhof in Neerpelt. In de film gebeurt het volgende:
Bij de universiteit van Kaapstad komt aan het licht dat Professor David Lurie een affaire heeft met een van zijn, gekleurde, studentes. Hij wordt ontslagen en vertrekt naar de afgelegen boerderij van zijn dochter waar hij er machteloos getuige van is hoe zij wordt verkracht door drie jonge zwarte mannen. Disgrace is gebaseerd op een in Zuid - Afrika fel bekritiseerde roman van Coetzee, bekritiseerd omdat de zwarte bevolking er niet goed vanaf komt. Maar in het boek wordt ook kritisch naar blanken gekeken met hun dubbele moraal, naar de man-vrouwverhoudingen, naar de grens tussen instinct en beschaving. Een veelbelovende film dus.
