Vanmorgen opnieuw vroeg vertrokken, deze keer zonder issues. Wel al flink de was gedaan en opgehangen. Vlees en verse broodjes gekocht in de shop, Steven was half gemotiveerd door de lekkere geuren van de bbq van de buren. Zelf gemaakte hotdog zal wel lukken zeker, zonder te veel afwas.
Rondgereden, blijven hangen, nog meer rondgereden,... Maar niks echt nieuw. Hopen zebra's die in groepen aankomen, terug vertrekken, dan de volgende groep,...
Tegen 11 uur was plots alles mistig van het stof. Heuse windvlagen die hopen stof opwerpen. De horizon niet meer zichtbaar. De zon verdwenen. Net als de beestjes. En de weinige die er toch zijn, staan met hun kont in de wind. Om 13 u het dan toch maar opgegeven, veel te warm in de auto zonder het kunnen openen van de ramen bij het staan staren. Of koelte door de wind, maar een extra laag stof binnen. Hopeloos.
Mijn fris gewassen was,ruikt lekker maar is één grote dustbal. Je kan er tegen vechten of je aanvaardt... Het is al even het laatste, hoewel iedereen er precies niet stoffig uit ziet en wij een witte vlek. Onze donkere kleren zullen ook niet helpen, gok ik. ;-)
Ik zit eindelijk aan mijn tweede boek, zit met mijn rug naar de wind. Nog 3 boeken op overschot voor de komende weken. Heb meer kilo's in boeken bij dan in kledij. Steven schuilt in de tent. Met wat geluk gaat de wind liggen en worden het geen hotdogs met dust- flavour...
Morgen naar het derde kamp. We zijn gaan vragen of er vandaag al plaats was maar het was helemaal fully booked. Volgens mij had ze niet veel zin om te kijken. Blijkt dat veel touroperators al jaren van te voren reserveren en daardoor alle plaatsen bezet houden. De buren hebben elke drie weken opnieuw gebeld voor plaats. Smerig eigenlijk. Dit kamp is dus minst aantrekkelijk en veel minder chique. Wel stukken rustiger, dat is wel een voordeel.
Verslagen dus door het stof en de wind, maar een rustdag kan ook geen kwaad.
Typisch, moet mij weer overkomen. Startklaar met koffies in de hand om een half uur voor de gate opende, nog even naar de waterhond te gaan. Tot Steven vraagt waar de sleutels zijn... Hoe? Heb ik die niet gegeven toen ik de tent uitkwam? Nope... Vloekend en tierend uit de auto, zuchtend de flink opgevouwen daktent terug open... Tussen de slaapzakken: halleluja... Kwartier verder, terug tent opgevouwen, koude koffie en waterhole maar overgeslagen... Kieke dat ik ben, gebeurt me maar 1 keer.
Op naar de eerst poel, droog. Tweede poel niks, derde poel niks, vierde poel in de verte wat wildebeesten... Pfff, dat gecross van hole naar hole en niks zien is op zijn minst gezegd ontmoedigend. Dan maar terug naar de tweede met water in. Onderweg staan er twee jeeps stil, een goed teken, maar wat hebben ze gespot? Een grote witte neushoorn! Een mannetje dat staat te grazen. Deze is de witte en noemen ze de squared- lip rhino omdat hij een rechte mond heeft. Diegene die we in het vorig kamp zagen was de hook- lipped rhino met een haak als kaak. 2 soorten neushoorns, check! De witte leek wel stukken groter dan de zwarte.
Aan de poel zelf was er veel beweging van springbokken, kudu's en impala's. Giraffen herken je soms als je ziet dat een boom 5 stammen heeft, voor de redt zijn die beestjes heel goed gecamoufleerd. Als je één in de verte ziet komen, kan je best een uur later terug komen kijken. Zo groot en zo'n grote mietjes. Vijf stappen vooruit en dan rondstaren, weer 5 stappen en rondkijken. Hopeloos.
Het moeilijke is de vraag of je beter even wacht aan een hole of gewoon naar de volgende rijdt. Als je weet dat tussen de holes makkelijk 10 tot 20 km gravel zit, niet altijd in goede staat kiezen wij er vaak voor om een aantal uur te blijven wachten. Het enige leuke wat we om 5 uur nog zagen was een mangoest met een zwarte tip op zijn staart, die lekker languit op een steen kwam liggen op 4 m van de auto. Wat een cutie!
Gisteren zagen we bij Rietfontein kudde van 12 olifanten, allemaal vrouwtjes en hun pubers en 2 kleine baby's, langs het water staan slapen. De kleintjes lagen op een gegeven moment languit op hun zij onder de ma. Echt zo mooi.
De hole van het kamp is iets verder weg en natuurlijker maar je kan er nauwelijks goed lang zitten. Slechte banken van hout of met stekelstenen... Niet aangenaam. Gisteren vroeg ik me af wie zijn hond had meegebracht. Ik zag een zwart ruwharig beest lopen met grijze rug, links van mijn bank. Hij kwam van boven de heuvels achter ons. Geen hond, geen neusbeer zoals ik toen dacht maar volgens de boek een honingdas. Waarschijnlijk op weg naar het water of wat lekkers.
De laatste twee nachten zijn warm,zo'n 14 graden. Die daarvoor waren minder dan 10 of zo en vooral bij zonsopgang freezing. Blij dus dat is een meevaller. Heb mijn fleece huispak nog niet nodig gehad. Oef.
Het eten hier is ok. Brood of piccolo's, sandwiches vind je overal. Het brood is beter dan thuis. Veel vaster. Ik heb ook crackers gevonden. Beleg is hetzelfde als thuis: hesp, salami en kaas, kiri of gouda. Het diner in het park is zo goed als elke avond hetzelfde. 3 soorten vlees, een soort patatten, gekookte kolen, en sla, tomaat en heel veel koolsla. Ik leef dus op koolsla, gekookte kolen, beetje vlees en soep van de kolen van de dag ervoor. Kolen, kolen en kolen dus.
Steven leeft van een beetje vlees, wat rijst en heeeeel veel dessert. ;-)
Zijn geld dus eigenlijk niet waard maar op zelf hier elke keer bevroren vlees te moeten Bqq'en en nog aardappelen of pasta moesten koken op een gasvuur dat weg waait. Lui, luier en luist... Als de avond zo kort is als je om half 9 je bed in kruipt is koken en afwassen het laatste van mijn ideeën. ;-)
Twintig minuten te vroeg klaar, voor de gate stipt om 7 u 25 opende. De gate die de argeloze toeristen beschermt tegen opgegeten worden. Wat blijkbaar effectief gebeurd is in het verleden.
Welgeteld 10 minuten later een toch wel emotioneel moment. Een mannetjes leeuw richting waterhole. Op zijn dooie gemak, geen aandacht voor ons, groet hij eerst het vrouwtje op zijn weg en gaat dan met zijn kont omhoog aan het water drinken. Even later gat hij er dan toch maar bij liggen al slobberend. In de verte liggen, op hun zij of al rollend met de poten omhoog. Bleek dat er om 9 u 17 van die katten rondliepen!!!! :-O
Toen waren wij al bij de 3 volgende geweest. Bij waterhole Aus hebben we zeker 1,5 uur gezeten. En je kon er je klok op zetten, elk kwartier of elke 20 minuten kwam er een nieuw beest. Geen grote uitschieters maar wel een prachtige plaats. De volgende waterholes liggen of meer in bossig gebied of meer in grasland. Wat natuurlijke veel meer grazers als zebra's en wildebeesten.
Wij zijn vroeg op onze kampplek aangekomen en zitten nu op de uitkijk... Helaas nog niks.
Gisteren nacht zijn we 4 keer gewekt door het huilende, krijsende, jankende geblaf van de hyena's. Steven is om 3 dan toch maar gaan kijken. Niks gezien, behalve dan een neushoorn in het midden van de poel. Niet het vermelden waard... ;-) anderen zouden stikjaloers zijn.
Vanmorgen om 5 wakker gebruld door een leeuw. Na een half uur konden we onze nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en zijn we dan maar gaan kijken. Leeuw ribbedebie. In het pikkedonker en ijskoud, dan maar spek met ei gemaakt. Onze kampeerplaats is het verst afgelegen en heel rustig. Gelukkig. De rest voelt festivalachtig aan. Niks voor mij, word ik agressief van...;-)
Slapen in de daktent, ook niks voor mij. Veel te smal, kon niet bewegen, halverwege de nacht zelfs claustrofobisch. Heb toch even naar buiten moeten kijken voor het over ging. Als het maar voor 1 nacht was, had ik me in de auto gelegd, voor 7 zal ik wel moeten doorbijten.
Voor de rest stof, stoffiger, stoffiger en uber-stof. Een wit krijtachtig poeder dat in alles blijft hangen. Laat niks valken of het is gestoft voor het leven. Onze auto gaat er lief uit zien, of we nog lang door de ruiten kunnen kijken? Denk het niet. Onze achterbank is na 1 dag een mesthoop...
Vandaag 200 km rond gereden in het westen van het park, van droge naar volle waterholes, van geen beesten tot een explosie van leven. 5 minuten ver, een kudden giraffen van 8 met 3 kleintjes die de weg overstaken. Hopen streepjespaarden, struisvogels, gemsbokken, wildebeesten, hartebokken en overal maar dan overal, in groep of alleen springbokken. Dachten dat we een kangoeroe zagen... Nee hoor een springbok. Plat van het lachen.
Drie olifanten knabbelend zij aan zij aan de struiken. Een overstekende mannetjes olifant op 20 m voor de auto. De auto stond al in achteruit in geval van... De stier achtervolgt naar de waterhole en schitterende foto's kunnen maken. 5 minuten later en je mist hem, geluk hebben of niet.
Heel de wereld op zoek naar leeuwen, tot nu toe nog niets gezien. Enkel een heleboel jakhalzen die aan het feesten waren aan één of ander kadaver. Te ver om te zien
Tot nu toe vind ik de kudu het mafste. Een reusachtig hertachtig dier met reusachtige gedraaide hoorns, echt buitenaards. Zo weggelopen uit Star Wars.
Tent opgezet met de olifanten als decor. Toeterend en al. Andere mensen crossten naar het hek voor foto's en wat deed een olifanten ma en kleintje? Op nog geen m van de draad staan ronddraaien. Eer ik dat door had, mijn foto- toestel had, besloot het kleintje dat hij het beu was. Net te laat...
Morgen onmiddellijk bij zonsopgang als de poort open gaat naar de eerste waterhole waar vaak hyena's zitten. Duimen! Volgens ons huilden ze gisteren keihard en nu ook weer. Kunnen natuurlijk ook jakhalzen zijn...;-)
En dan richting volgend kamp: Halali voor 3 nachten.
Dus nog de grote katten, en de hondachtigen als de hyena, wilde honden,... dan kunnen we naar huis. ;-) pech met de walvis geluk met de landdieren?
Hier zitten we dan aan onze eerste waterhole in Etosha park,met uitzicht op twee twijfelende giraffen en een enorme neushoorn!!!! Wat een beeld!!! Het is al donker en de grote schijnwerpers lichten de omgeving op. Je hoort de Rhino slurpen tot hier.
Vanmorgen in dichte mistroostige mist vertrokken, voor een rit van 550 km in 8 uur. Eerst nog op z'n Afrikaans onze nummerplaat gaan oppikken die eerst nog bij een andere shop gemaakt moest worden. Maar al bij al waren we terug vlot op weg. De wegen waren mooi, hoewel op het eerste deel veel vrachtwagens die akelig dichtbij voorbij razen. Een tweebaansweg zonder pechstrook, waar je 120 km/ u mag rijden. Creepy
Halverwege heb ik het stuur genomen. Een baan voor mij alleen. Met plots de eerste Pumba's in de bermen. Over meer dan 100 km hebben ze me gezelschap gehouden terwijl steven uitrustte. Bijna twee kleintjes omver gereden... ;-)
Ook mijn eerste flits controle gehad. Een politieauto onder een boom na een bruggetje met een snelheid camera op de voorkant gericht. Ik reed 105 waar ik 120 mocht, dus geen erg. Ik reed wel in het midden van de baan, gelukkig stippellijn en geen volle.
De giraffen en de neushoorn wandelen ondertussen rustig weg.
In het dorp voor het park de laatste inkopen gedaan en getankt. Na het binnen rijden van het park hebben we minstens 7 nieuwe dieren gezien op 14 km.
Wifi is slechts beperkt op bepaalde plaatsen en steven zijn Namibische telefoon met kweetnie hoeveel data zit op de edge...
Om een of andere reden had ik gisteren bij het boeken van de tours dat er al iets niet pluis was. De hoteleigenaar wilde heel graag voor ons boeken om zijn procentje commissie te kunnen opstrijken. Ik had duidelijk gezegd dat ik een bepaalde firma wilde, omwille van alle research. Hij slaagde erin ons 's morgens op de boottocht te krijgen maar 's namiddag waren zij volgeboekt. Dus gaf hij een andere firma met alle instructies. Toen ik deze firma op zocht, bleek die 20 goedkoper te zijn dan de zijne... Op zich al vreemd, dacht dat hij een extra procentje hoopte te krijgen. Ik was dus voorbereid.
'S ochtends heel goed op tijd daar, eerste toer betaald. Even gecheckt, evil als ik ben, of ze wel echt volboekt waren. Dat was zo, dus hij had niet gelogen. Toen op zoek naar de tweede firma. Niet te vinden op de plaats die hij had aangegeven. Gevraagd, niks. Uiteindelijk bleek het 'kantoor' helemaal aan de andere kant te liggen dan hij gezegd had. Stoute schoenen aan, eerst gevraagd hoeveel hun toer kostte... 20 minder dan wij hadden op ons papier staan. Dus gevraagd naar onze reservering....
Geen reservering... Niks... De naam vermeld op het papier werkte er niet meer... De dame belde naar de hoteleigenaar en schold hem net niet uit. Dat de vrouw in kwestie een 'copiecat' was, oneerlijk hun firmanaam gebruikte...
Wat doe je dan op zo'n moment, dan boek je de toer bij de echte firma. Ik toch... Zeker omdat we nergens iets legitiem vonden. Betaald, tweede toer in orde.
Even later komt er een Afrikaanse dame op ons af, waar we bleven... Wij dus mee naar de 'onbekende' firma... Aan het einde van de pier aan een tafel stond een blonde oudere dame. Wat bleek, hou je vast... Haar man was vermoord en daardoor moest ze de firma en de naam verkocht worden. Zij heeft na zijn dood de firma verder gezet,maar gebruikte nog steeds de eerste naam. Tja, betaald is betaald, niks aan te doen... Denk wel dat de hoteleigenaar een beetje pissed is op ons. ;-)
De boottoer begon heel laat voor ons, alle anderen waren voor met inschepen. Waardoor we potverdikke een mama walvis en haar baby misten... Voor de rest heeeeeel veel robben, pelikanen en een dolfijnvin in de verte. Geen echte uitschieter dus.
De namiddagtoer ging in een jeep van de zoutmijnen, in open lucht, via de zee helemaal naar het zuiden. Naar Sandwich harbour, de allereerste haven voor Walvisbaai. Langs de zee rijden heeft wel iets. Vrijheid... Regelmatig robben die lagen te slapen langs de kustlijn. En dan plots de eerste jakhals die lag te dutten in het zand. Echt schitterend. Helaas ook veel half opgegeten robben of enkel skeletten. De natuur zeker...
Van de kust dan in de Namibische woestijn in, hoge duinen, meer dan 150 m hoog. Hier rijden vraagt echt wel ervaring. Vergelijk het met een achtbaan... Hopelijk zonder looping... Halverwege heb ik mijn plaats in het midden maar afgestaan aan Steven. Was me net iets te gortig. 45 graden of soms meer aan over de top heen. Het lijkt alsof de duin doorloopt en plots sta je op de richel. Af en toe te traag... Dan in achteruit opnieuw...
Een heleboel jakhalzen gezien, die op een meter van je blijven zitten. Vaak omdat ze door anderen gevoed worden. 3 struisvogels! Keigrappige beesten. En voor de rest niets... Weinig geluk vandaag...
Wel leuk nieuwtje. Omdat het winter is, zitten er geen slangen. Hoop dat dat in de andere gebieden ook zo is, maar ik betwijfel het. Geen tweede keer meer een oepsje met een gevaarlijke slang...
Morgen zware rit van 5 tot 7 uur naar Etosha park waar het echte safari werk zal beginnen. Eerst nog langs de auto repair shop. De vorige klant speelde de nummerplaat vanachter kwijt. Wij rijden dus al 3 dagen zonder nmmrplaat rond. Vandaag zouden ze die komen opschroeven, maar de machine die de platen maakten, werkte niet. Typisch Afrikaans...
In alle vroegte opgestaan om te ontbijten. Bij zonsopgang vertrokken voor een rit van 400 km. Zondag is een schitterende dag om te rijden want er was geen kat op de baan. Een grote autostrade, pas aangelegd zo goed als voor jezelf. Hoewel... Veel vogels, die regelmatig voor de auto opvliegen. Zo zat er bijna een kleine toecan in onze voorruit... Ook een heleboel kleine hoenderen die hier in de berm scharrelen en niet op tijd aan de kant willen... Tot ik in de verte iets over de weg zag lopen. Steven reageerde traag op mijn verwittiging en snapte niet wat hij zag. Een hele groep bavianen staken doodleuk de autostrade over. Ze waren makkelijk met een twintigtal. Grote en kleintjes. Toen we uiteindelijk stopten om een foto te maken, schoten ze allemaal de bosjes in.. Ik heb enkel een onscherpe foto kunnen maken, maar twijfel er niet aan dat we ze nog veel zullen zien.
Twee soorten arenden gezien die wel heel mooi poseerden voor de lens, reusachtige beesten.
Halverwege heb ik dan voor de eerste keer het stuur overgenomen. Links rijden valt mij beter mee dan Steven in het begin, maar de ruitenwisser gaat nog steeds wiebelen als ik wil pinken. ;-) En waar ik Steven telkens moet wijzen op het meer in het midden rijden van de baan omwille van grote stoepranden of de berm, heb ik dezelfde afwijking. Denk dat sommige wegen heel smal lijken zonder pechstrook.
Op het einde hebben we wegens saai een omweg gemaakt en onze eerste km'ers gravel gedaan. Zo kwamen we in een deel van een nationaal park dat een maanlandschap toont. Allerlei rotsen met gravel en daar bovenop donkere stenen,met de weg daardoor gehakt. Echt wel buitenaards.
Bij het verder rijden, wilden we om niet dezelfde weg op dinsdag te rijden een kleine gravelroad nemen. Bleek dat die omgebouwd was tot een grote autostrade. Heerlijk!!! Rechts van ons verschenen de duinen...
Aan het einde van deze baan ontdekte ik Dune 7, een grote duin met picknick plaats. Verscheidene mensen waren deze aan beklimmen, maar dat hebben wij aan ons laten voorbij gaan.
In onze nieuwe accommodatie maakte ik dadelijk vriendjes met de huiskatten, die een uur bij mij gelegen hebben. Klein beetje vervanging voor alle huisdieren die gemist worden.
Morgen een marine- duinen tour geboekt. De hele dag van huis, met eerst een boottocht en nadien een duinentour. Verlanglijstje: pelsrobben, dolfijnen, jakhalzen en een walvis???? Please.... Duimen!!!
Na een nachtvlucht van een tiental uur landde de vlieger op Windhoek luchthaven. Een luchthaven zo klein ofzo niet kleiner dan Eindhoven of Luik. Aangezien we als een van de eerste in checkten,duurde het lang voor onze koffers kwamen. Onze driver stond buiten al op ons te wachten, na een misverstanden gisteren. Blijkbaar stond hij vrijdagochtend al op ons te wachten. Om 9 u ging thuis de telefoon om te vragen waar we zaten. Nog thuis dus. ;-) Het bankautomaat was ook zo vriendelijk om ons onmiddellijke te voorzien van het nodige cash, dat vooral gebruikt zal worden om fooien uit te delen.
Tijdens de rit naar het autoverhuurbedrijf, hebben we de driver volledig uitgehoord over alle mogelijke problemen, situaties die zich onderweg zouden voordoen en hoe we dan moesten handelen. Op die manier krijg je al een heel goed beeld van het land waarin je verblijft.
Na een uitleg van bijna 2 uur en het punctueel nagaan van alle opties van de auto, de daktent,het kampeermateriaal, de wielen en de motor, was het dan eindelijk zover. Links rijden is niet zo makkelijk als het lijkt, vooral niet met een patat van een Toyota Landcruiser met dubbele cabine en nog een bak aan. De auto zelf is gloednieuw, het laatste model en heeft nog geen 4000 km op de teller. Wij zijn de tweede klant die er mee rond sjeest.
De eerste stop was de hypermarkt voor het inslaan van water, booze en wat nood rantsoen indien we ergens geen eten kunnen vinden. Lijkt ons sterk,maar je weet nooit. Tanken duurde een eeuwigheid en een gevulde tank is 160 l voor een dikke 150 waar we toch makkelijk 1200 km mee konden doen.
Ons hotel was net tegenover het tankstation en toch reden we er aan voorbij. Een reuze gate als was het een luxe compoint of hotel, leek me niet voor ons geschikt. Blijkbaar toch.
's Namiddags uitrusten en de jeep inrichten, tot ik plots achter me iets zag bewegen. Een klein beestje op poten met lange staart, een mangoest ... Ik dolblij, Steven stikjaloers omdat die een middagdutje aan het doen was. Ondertussen is de mangoest of een van zijn vriendjes meerdere malen goeie dag komen zeggen. Super gewoon!
Morgen na een vroeg ontbijt, richting Walvisbaai, een trip van 4 u. Voor ons zal het uitslapen zijn, om 7 is het hier nauwelijks licht.
