Woensdag 8 mei vertrokken Cindy en ik (bloednerveus) naar Mechelen. Wat ging er ons te wachten staan? Zou de 1.000 km lukken? Zou het een afgang worden? Zou ik de eerste dag ‘overleven’? Had ik wel alles bij? Wat? Hoe? Waar? …. Rustig blijven, we zien wel wat er op ons afkomt. Het gaf wel een gerust gevoel dat ik op (de ervaring van) Nick kon steunen. Nick zou zijn derde ‘tour’ doen. Ik wist wel dat mijn conditie (zeer) goed was, maar dat mijn rijvaardigheden (bochten, … etc) en klimtechniek onvoldoende waren.

Voor de mensen die niet zo bekend zijn met de 1.000 km Kom Op Tegen kanker : om een ploeg te kunnen inschrijven moet men minimaal 5.000€ sponsorgeld verzamelen. Er worden 2 ritten van 125 km per dag gereden en dit 4 dagen na elkaar (9-10-11-12 mei). Meestal is het één vlakkere rit en één euh …, meer uitdagende rit. Elke ploeg mag 1 renner inschrijven per rit. Slechts 63 ploegen schreven maar één renner in, d.w.z. dat één renner de volledige duizend km alleen rijdt! Zowel Nick, Eric (vriend van Nick) als ik waren 3 van de 63. Er waren nog 396 ploegen die meerder renners inschreven (meestal 8 renners die dan samen 1.000 km reden).
Toen we op ons hotel toekwamen hadden we al direct ‘onderbroekenlol’. We gaan hier niet neerschrijven wat er juist gebeurd is. Te schaamtelijk om ‘online’ te zetten. We zullen jullie het wel zo eens uitleggen.

Donderdag 9 mei. 

De eerste dag. Opstaan om 10 voor 6, ochtendritueel (ontbijt, billekes insmeren, aankleden, fleskes vullen, krachtvoer meenene, bandjes oppompen en richting Grote Markt trekken...) en na inschrijving klaar voor de start om 7u. De eerste voormiddag reden we naar Kalmthout en in de namiddag keerden we terug naar Mechelen. Tijdens de rit in de voormiddag reed een collega van ABC mee. Dat was leuk want de tijd gaat veel sneller als je wat kunt tateren. Het zonnetje scheen gezellig en er waren geen hellingen! We hadden ook vrij snel door dat men zich best in de kop van het peloton zet. Zo heb je minder last van het accordeon-effect door collega’s die ongepaste maneuvers uitvoeren. In Kalmthout liep er wel wat mis met de organisatie. Normaal gezien krijgen de mensen die in de voormiddag gereden hebben een warm pastagerecht. De pasta was echter al aan andere mensen geserveerd. Wij kregen slechts enkele sandwiches. In de namiddag moesten we 125 km terug naar Mechelen. Op weg naar Mechelen hebben we 80 km tegen een venijnige wind moeten opboksen en ik zakte verder weg in het peloton. Ik kon het wel bolwerken maar had het alles behalve comfortabel! Een 30 km voor Mechelen begon ik ook een beetje pijn te hebben aan mijn rechter knie(holte). Geen erg, het gebeurde wel meer tijdens de trainingen dat iets (even) pijn deed. Nu bleef het echter duren … Ik maakte me geen zorgen want het is niet abnormaal dat een lichaam na 220 km een beetje begint te ‘zeuren’ ..
We kwamen om 19u30 op de grote markt aan. Zoals iedere dag lieten we ons masseren en konden we tegen 21u30, met de aanwezige supporters, gaan eten. Terug op de kamer bereidden we de volgende dag voor. Alleen hoopte ik dat die pijn nu eens zou weggaan. S’nachts ben ik veel wakker geworden en telkens mijn knie een beetje geplooid ‘om te proberen’, maar de pijn bleef.

Vrijdag 10 mei. 

s’Morgens paniek. Ik kon geen kracht meer op mijn knie zetten en niet plooien. Het was onmogelijk om te fietsen, zeker 250 km! Ik had niet veel tijd meer voor de start en moest een beslissing nemen: rijden of niet. Gelukkig dacht ik bij mezelf: “ Als ik opgeef is het op de baan en niet in een hotelkamer”. Ik verscheen aan de start, voorzien van extra ‘taxigeld’. Ik verwachtte immers na een 10-tal minuten te moeten terugkeren. Mijn knie deed veel pijn tijdens het fietsen. Ik spaarde mijn rechterknie door meer mijn linkerbeen meer te gebruiken. Ik zat wel in de put want je start met de bedoeling van 1.000 km te rijden en na 250 km zou het al gedaan zijn… Gelukkig kon ik, met pijn, toch doorfietsen. We moesten s’middags in Roeselare zijn. Het was echter een zware rit! We reden via Herzele, Zottegem, Zwalmstreek, Ename, Oudenaarde, Kruishoutem, Nokere, … Bovendien hadden we een sterke tegenwind en slechts één bevoorrading. Gelukkig was er geen regen maar het was zéér koud door de sterke wind.
We waren dan ook zeer vermoeid wanneer we in Roeselare toekwamen. In Roeselare waren heel wat supporters voor mij gekomen, net zoals donderdagavond in Mechelen (extra steun was altijd welkom), maar ik moest mijn knie door een EHBO-post onder handen laten nemen. Gelukkig hadden we in de namiddag een bevoorrading meer en wind in de rug. Enkel in Gavere hadden we een ‘smeerlapke’ van een helling. De helling is redelijk stijl maar als je denkt dat je boven bent is er een korte bocht naar rechts en … het vervolg van de helling … . Het was voor mij echt afzien omdat ik door mijn knie niet recht op de pedalen kon staan. Na 250 km waren we eindelijk terug in Mechelen. Ik voelde dat de fysiek nog goed was maar de knie deed nog meer pijn. Het was nu niet meer enkel in de holte maar ook in de knie zelf. Ik heb mijn verhaal aan een dokter, kinesist en de hoofdkinesist gedaan. Volgens de dokter had ik een ontsteking in de knieholte, er zat reeds vocht opgestapeld, en een beginnende ontsteking aan de overgang van de hamstrings en de ligamenten. De heren hebben mij anderhalf uur behandeld en heel wat advies gegeven. Ze waren echter sceptisch of de 1.000 km haalbaar zou zijn. Gelukkig had Cindy ook al heel wat zalfjes, pilletjes en steunbanden gekocht. Mijn ouders hebben na 22 uur nog coldpacks gebracht, een collega renner, neef van Nick, had ontstekingsremmers mee,  en dan was het bang afwachten hoe de knie tijdens de nacht zou recupereren. Ondertussen was mijn eten koud geworden en heb ik mijn collega’s, die blijven eten waren, weinig gezelschap kunnen houden.

Zaterdag 11 mei. 

5u50, de wekker ging. Ik durfde niet goed uit bed stappen. Wat gaat het zijn? Knie was er niet goed aan toe. Kracht zetten deed pijn, plooien was pijnlijk en weinig stabiliteit in de knie… Gauw nog wat pilletjes genomen, zalfke opgesmeerd en knie goed ingepakt. De eerste rit van de dag was naar Deinze via Zelzate. Een eerder rustige rit maar wel voor de eerste keer regen. Aangezien ik niet goed kon accelereren moest ik altijd blijven doortrappen in de bochten. Bij een nat wegdek is dit echter zeer gevaarlijk. Ik kon mijn plaats in de kopgroep niet behouden en zakte weg tot in het onderste deel van de accordeon. Bovendien was er een gure tegenwind waardoor niemand veel zin had om te kletsen. Het was stil tijdens de rit (en dan duurt het lang). Ik had wel de indruk dat mijn knie beter werd. Ik voelde niet meer bij elke omwenteling pijn. Ter info, men maakt +/- 6.000 omwentelingen … per uur of 60.000 per dag! 
Effectief, ik voelde mij s’middags veel beter in Deinze. Het stappen ging beter en het laatste uurtje was de pijn sterk verminderd. Volgens de supporters zag ik er toch nog niet goed uit. Ik denk echter dat ik mij meer zorgen maakte voor wat nog komen moest... In de namiddag moesten we namelijk de koninginenrit rijden naar Mechelen! (Kruishoutem, Zwalmstreek, Zingem, Zottegem, Roborst, Herzele, Geraardsbergen, Ninove, Roosdaal, …). Ik heb wel veel morele steun gekregen van de collega’s in het peloton en Nick heeft me op een paar moeilijke momenten letterlijk een zetje moeten geven (BEDANKT NICK). Na de eerste bevoorrading in Herzele had ik pech en geluk. Ik had voordien al gemerkt dat er precies een slag in mijn achterwiel zat. Tijdens de bevoorrading bekeek ik het achterwiel en zag ik dat er ferme blazen op mijn achterband stonden. Een wegkapitein had het ook gezien en verbood me zo verder te rijden. Het zou namelijk te gevaarlijk zijn omdat de achterband zou kunnen ontploffen. Ik moest dus met de fiets in de materiaalwagen voor een 10-tal minuten en ondertussen startte de karavaan opnieuw. Ik heb 2 grote hellingen, net voor Geraardsbergen, vanuit de materiaalwagen mogen bewonderen. Mijn fiets was gemaakt en ik werd uit de materiaalwagen gezet. Na een spurtje om te kunnen aansluiten aan de groep stonden we voor de muur in Geraardsbergen. We hebben de muur zelf niet opgereden maar wel de achterkant, ook stevig maar ik was goed uitgerust. S’avonds was ik zeer tevreden dat ik de gevreesde rit overleefd had, dat mijn knie eindelijk verbeterde en ik mij nog heel fris voelde. Nog één dag ….. Nog ééntje. Reeds 750 km gereden! Yes!

Zondag 12 mei: 

s’Morgens weer meer pijn in de verdomde knie! Ik maakte me niet ongerust omdat de kinesist het voorspeld had, maar de onzekerheid nam toch opnieuw toe. Stappen en plooien van de knie deed pijn. Weeral.
Op zondag reden we naar Bilzen. Er zou maar één zware helling zijn en voor de rest eerder een golvend landschap. We konden wel profiteren van een sterke meewind. Iets na 8u30 was hij er, de helling (in Tielt-Winge). Amaai! Er werd nogal gekreund en gehijgd op de fietsen. Ik denk dat er in weinig Vlaamse slaapkamers zoveel decibels geproduceerd worden. Ik wist dat er maar één helling was en heb mijn knie dus niet gespaard. De laatst 100 meters op de trappers de pijn verbijtend. Op het einde van de helling heb ik zelfs nog een paar collega’s ingehaald! Ik was euforisch! Er waren nog 210 kilometers te rijden maar geen zware hellingen meer. Uitrijden dus en vooral aandachtig blijven, vooral toen het begon te regenen rond 10u. De weg lag er soms gevaarlijk bij (regen, veel zand en fijne steentjes). Ik probeerde steeds op de vierde of vijfde rij te rijden. Zondagochtend was de rit echter zeer zenuwachtig. Er waren een paar goede renners bijgekomen, die enkel in de voormiddag reden, en die van voor stevig aan het drummen waren. Ik had echter geen zin in het schouderduwen en de psychologische spelletjes en liet mij een beetje terugvallen naar het midden van het peloton. Ik zocht steeds iemand uit die goed en stabiel reed zodanig dat ik in dat wiel kon blijven. Ik koos positie achter Sonia die zeer rustig reed. 
11u30: toen gebeurde het. Net voor Sonia maakte iemand een onverantwoorde beweging. Sonia kon niet meer uitwijken en ging tegen de vlakte. Ik zat kort achter haar en had geen tijd en plaats meer om te reageren … Sonia haar knie was geschaafd en ik had een schaafwonde ter hoogte van mijn jukbeenderen. Die begon snel op te zwellen, 't was geen zicht... We hebben de kettingen terug op de fietsen gelegd en doorgereden tot in Bilzen.
In de namiddag wou ik kost wat kost een nieuwe valpartij vermijden. Ondanks de striemende regen en de felle tegenwind (we hadden meewind gehad in de voormiddag) hebben Nick en ik 125 km kop gereden. Ik vreesde dat mijn conditie het geen 125 km zou kunnen volhouden maar de adrenaline was sterk! Tot op de grote markt van Mechelen hebben we het volgehouden! Op de markt mochten de renners die de volledige 1.000 km gereden hebben voorop rijden. In onze groep waren dit 7 van de 160 renners/ploegen.
EN HET IS GELUKT !!!
De ontvangst op de grote markt was schitterend. Begeleid door de zwaantjes mochten we de goed gevulde markt oprijden. We waren er.  1 000 km !  Doel bereikt ! Ongelooflijk! Bloemen, Champagne, foto’s, interview, supporters,… Supergeweldig.


Dankwoordje:
We hebben de 1.000 km gereden tijdens het hemelvaart weekend maar eigenlijk is deze ‘actie’ maanden geleden gestart, en daarmee bedoel ik niet alleen voor de renners. Wie mogen zeker niet vergeten:
1)        Onze sponsors; zonder hen konden we ons niet inschrijven!
2)        Ons gezin: We hebben veel getraind. Daardoor waren we zeer vaak afwezig, veel wasgelegenheid gecreëerd en                  grote boodschappenlijstjes doorgegeven. Tijdens de vierdaagse mochten we ook steevast op de steun van onze                  wederhelften rekenen, het was een plezier om hen overal te zien verschijnen. Bedankt Cindy en tijdens de 4-                    daagse ook zeker  Anouchka.  
3)        Nick en Eric hebben hun ervaring met mij gedeeld zodat ik steeds goed voorbereid was. De duwtjes van Nick op              de zwaarste hellingen zaterdagnamiddag waren zalig. Bedankt Nick & Eric.
4)        De supporters die zijn komen opdagen tijdens de vierdaagse. Ik heb hen niet altijd de tijd kunnen geven dat ik                    eigenlijk wou geven maar dat zal ik goedmaken! Oprecht bedankt vrienden, familie, collega’s en buren!  Jullie                    waren super!

Eindelijk, de 1.000 km zijn overwonnen. Vanavond om 19u30 kwamen we over de eindstreep op de Grote Markt van  Mechelen.

Er waren 460 ploegen ingeschreven waarvan 63 rijders  voor de volledige 1.000 km. Dwz 2 ritten van 125 km per dag en dit 4 dagen na elkaar!

Morgen volgt een volledig verslag. Nu ……… rusten.

Slaapwel

Voila, we zijn klaar. Binnen paar minuutjes vertrekken we naar Mechelen.

Hiernet telefoon gekregen van Kom op Tegen Kanker of ik mij zondag na de aankomst direct wou melden voor een interview met Christel Van Dijck. Een extra motivatie om de 1.000 km toch uit te rijden …

Bye

Vrienden,

Ondertussen hebben we al heel wat vragen gekregen over het traject dat we tijdens de 4-daagse dienen af te leggen. Ik moet zeggen, (bijna) alles is te volgen op het internet:

1) www.1000km.be/parcours : Op deze site kunnen jullie op een kaart zien welke route we elke dag afleggen (zelf de hoogtemeters staan aangeduid, aiaiai zaterdagnamiddag).

Als u op tijdstabel klikt kunt u zelfs zien op welk moment we op welke plaats verwacht worden. Ik rij in de groep van 24 km, de derde kolom dus.

2) www.gpsies.com : Op deze site moet u via de zoekfunctie zoeken naar KOTK 2013. U krijgt dan de 4 dagen voorgesteld. Als u een dag aanklikt krijgt u het parcours eveneens op het scherm maar kunt u inzoemen tot op straat-niveau. Ideaal voor de supporters!

3) http://komoptegenkanker.geodynamics.be : Enkele renners krijgen een chip mee. Deze renners kunnen gevolgd worden via deze website. In onze groep heeft Nick de eer om gevolgd te worden. Jawel onze Nick.

Voor de supporters, Ik rij in de groep van 24 km en zal als volgt herken baar zijn:

                - Grijze schoenen

                - Rode helm

                - Witte fits

                - ik zal rijden in groene en (geel)rode uitrustingen.

                - Vermoedelijk ergens achteraan

                - Tong bijna tussen de spaken ?

Nog 36 uur voor de start ....

Bye

Een laatste trainingsrit en … een laatste doktersbezoek.

Zoals in het vorig bericht aangegeven was de ontgoocheling (ziekte) groot na de goede training van donderdag 26 april (160 km). Het was nu eindelijk mooi weer…

Door een ontsteking van de luchtwegen met een uitloop naar de longen moest ik heel voorzichtig zijn. Ik dacht eraan om opnieuw de fitnesszaal in te kruipen maar de neusloop en de hoest hield me tegen. Bovendien zei  iedereen me dat ik vooral moest rusten, en eerlijk gezegd, het voelde ook zo aan.

Toch wou ik nog één trainingsrit doen voor de start van de 1.000 km, het zou anders 14 dagen geleden zijn dat ik nog op een fiets gezeten had. Ik heb dan zondagochtend maar nog eens een ouderwetse Gent-Wevelgem  (+/-70 km) gereden. Hierna volgt een kort verslagje.

Start om 9u s’morgens met de bedoeling vóór 12u in Wevelgem aan te komen. De start was moeilijk. Ik moest precies harder trappen en mijn hartslag was ook opmerkelijk hoger dan anders. Ik dacht dat de hogere hartslag te wijten was aan het gebrek aan training of een moeilijke bloedcirculatie omdat ik nog niet goed door mijn neus kon ademen. (Later zou blijken dat de medicatie die ik nu gebruik verantwoordelijk was voor de hogere hartslag). Elke keer dat ik moest wachten voor de lichten profiteerde ik van het stilstaan om de neus te snuiten en ne keer door te hoesten. Terwijl ik stond te hoesten voor de lichten in Mariakerke stond er links van mij een wagen met op de passagierszetel een oud vrouwtje, zo’n typisch oma’tje... Ze keek naar mij en ik kon in haar ogen lezen: ”Gij zou toch beter een andere hobby zoeken manneke…”

Na 15 moeilijke kilometers kwam ik eindelijk aan de Leie aan. Vanaf daar is het een 53 km rechtdoor. Fietsen langs het water is leuk omdat men minder op de richtingaanwijzers moet letten en er (bijna) geen wagens passeren. Nadeel is wel dat men de wind meer voelt en het is iets saaier (behalve op een koude zondagochtend J, zie één van mijn vorige berichten).

Vrij snel had ik en groepje van 7 renners in het vizier. Ze reden ver voor mij maar ongeveer even snel aangezien ze niet verder uitliepen. Ik bleef maar naar hen kijken en dacht bij mezelf: ”Diederik, ofwel ga je erachter ofwel kijk je niet meer naar dat groepje”. De keuze was snel gemaakt: eens drinken van de bidon, neus snuiten, een paar keer goed hoesten en erachter. Ik heb een goede 10 minuten een 30 km/uur moeten fietsen, tegen de wind in, hartslag boven de 160. 2 Renners hebben mij willen volgen in mijn slipstream maar moesten afhaken.  Net op het moment dat ik hen bijgehaald had, ik was echt  happy, krijg ik daar weer een stevige hoestbui. Ik had onmiddellijk de nodige aandacht van alle 7 de renners! (Zij zullen waarschijnlijk ook gedacht hebben dat ik beter een ander hobby zou zoeken …J) Ik heb een kwartiertje met hen meegereden. In groep gaat het wel allemaal gemakkelijker dan alleen. In groep reden we 28 km/uur aan een hartslag van 130.

Na een kwartiertje splitsten onze wegen en mocht ik verder alleen. De rit verliep vrij goed en net tussen Kortrijk en Lauwe kreeg ik nog een mooie uitdaging (niets te maken met Blanche en zijn peird). Ik zag van ver achter mij een echt snelle groep afkomen. Ik bouwde mijn snelheid op zodat ik kon inpikken op het moment ze mij voorbij vlogen. Ik heb een paar minuten mee gereden aan een snelheid van 32-33 km/u en dit na meer dan 60km fietsen! Het was leuk maar ik voelde dat het te snel was voor mij en dat het verstandiger zou zijn om af te haken, wat ik dan ook (met spijt) gedaan heb. Onmiddellijk na de training had ik wel iets meer last van mijn dijen. Ik hoop dat het enkel maar het gevolg is van de laatste uitdaging.

Ik hou dus gemengde gevoelens over aan de laatste training.

Vanaf maandag moest ik vooral rusten. Ik had echter al zoveel werkjes gepland dat er op maandag niet veel gerust werd. Ik heb oa de dokter zog eens bezocht omdat ik me ongerust maakte over de  blijvende hoest en het moeilijk ademen door de neus. Ik neem nu tenslotte al 10 dagen antibiotica. De neus is nog ontstoken waarvoor ik nieuwe medicatie meekreeg. Volgens de dokter is de ontsteking van de luchtwegen genezen maar ‘geniet’ ik van een overgevoeligheid, iets wat zich kan voordoen na een stevige ontsteking.  Tja. Antibiotica kan mij dus niet meer verder helpen. Het enigste wat hij nog kon doen was een cortisone-spuit geven. We hebben de voor- en nadelen besproken maar ik heb besloten de 1.000 km doping-loos te rijden. Hopelijk de goede keus gemaakt.

Nog 2 keer slapen in Oostakker en we beginnen eraan …. De (gezonde) spanning neemt toe.

Bye

Volg de 1.000 km via   www.bloggen.be/ejcd

En de week was nochtans goed begonnen……..

Vorige week heb ik dan eindelijk de eerste lange tocht kunnen maken. Donderdag (26 april) legde ik een tochtje van 160 km af. Start vanuit Evergem, Zelzate, Terneuzen, Zeeland via de dijken van de Schelde en de Noordzee naar Knokke Heist, Zeebrugge en vervolgens via De Damse vaart naar Zomergem, Lovendegem en terug in Evergem.

Hoe de tocht begon…Donderdagochtend, zonnetje komt mooi op. Lekker stevig ontbijt achter de kiezen en de fiets op. Tot kilometer 13… Lekke band! Vroeger kon ik zelf een band maken met behulp van enkele vorken/lepels en een emmer gevuld met water. Dit had ik nu net niet allemaal bij. Na enkele kilometers stappen kwam ik in Zelzate aan op zoek naar … een fietsenmaker. De eerste fietsenmaker had zijn sluitingsdag op maandag, gelukkig (we waren immers donderdag). Was open vanaf 10u, gelukkig (het was immers 10u15) en had zijn verlof tussen 20 april en 1 mei, #### (we waren 26 april). De tweede fietsenmaker was wel aan het werk en die goede ziel heeft mij geholpen.

De rit verliep na dit intermezzo zeer goed. Ondanks het feit dat ik heel wat kilometers op de dijken (wind) en de duinen (op en neer) aflegde genoot ik van het uitzicht, de rust, het water, …

In Knokke Heist heb ik het niet kunnen laten om mij als een toerist te gedragen en mijn bidons te vullen met extra Aquarius. Het moet niet altijd een frigobox zijn J.

In Zeebrugge liep de markering wat in het honderd maar al bij al weinig problemen.

Na een dikke 100 kilometer nog een 45 kilometer langs de Damse Vaart gereden. Het waren lange en eigenlijk saaie kilometers maar het weer was héérlijk. Genieten.

Op het einde moest ik me nog wat haasten want de U13 van SKVO moesten om de 3^de plaats strijden dezelfde avond nog. (Gelukkig op tijd terug, 2-1 gewonnen, proficiat gasten).

S’avonds werd ik er wel pijnlijk aan herinnerd dat, als je een hele dag, bij goed weer, buiten ‘speelt’, je beter eerst een beetje zonnecrème consumeert… Oeps. Gevolg : nek, maar vooral kuiten en knieën, ROOD en AIAIAI.

Op vrijdag had ik bijna geen last van ‘naweeën’, iets wat me enorm fier maakte. In de voormiddag werd mijn hoofd wel steeds een beetje zwaarder, en zwaarder, en zwaarder … Ik werd heel moe. Toen ik thuis kwam viel ik dan ook direct als een blok in slaap.

Ik had de training voor zaterdag al gecancelled omwille van de verbrandde kuiten en ook omdat we op een feestje verwacht werden tegen 13u. We wilden immers niet de laatsten zijn om daar toe te komen. Uiteindelijk… waren we toch de laatste … zonder te fietsen. Het was een leuk feestje maar ik was wel heel moe, ongelooflijk moe...  Ik had ondertussen ook al besloten om niet naar (KV) Mechelen af te reizen dezelfde avond omdat ik best mijn rust kon gebruiken. Diezelfde avond werd ik, ondanks de overwinning van KV, ziek. Het volledige menu werd geserveerd: hoesten, verstopte neus, keelpijn, slaperigheid, …

Bij het ontwaken zondagochtend was direct duidelijk dat er van trainen geen sprake kon zijn. Enigste remedie was de medicijnkast plunderen en zoveel mogelijk slapen.

Op maandag bevestigde de dokter dat ik een serieuze infectie had op de luchtwegen en dat ik moest opletten voor de longen. In het verleden heb ik hier reeds meerdere malen last van gehad. Na het sponseren van de plaatselijke apotheek ben ik dan terug thuis gaan rusten en later op de namiddag terug gaan werken. Normaal gezien zou ik maandagavond naar een  happening van de 1.000 km gaan (te Leuven) waar alle praktische details nog eens op een rijtje gezet zouden worden. Ik zag het echter helemaal niet zitten om de verre verplaatsing te maken. Rust voelde beter aan. De zetel was mijn  beste vriend.

Nu rest er nog veel rusten, medicijnen met een smile absorberen en hopen dat we komend weekend nog een beetje kunnen trainen want volgende week start de 1.000 km!

Ik heb ook forfait (moeten) geven voor het tornooi van SKVO op 1 mei. Normaal gezien help ik er elk jaar mee met de organisatie, maar nu telt even enkel de 1.000 Km …

Slaapwel ...

Vrienden,

Zoals jullie in het vorig verslag vernomen hebben, had ik het vorige zondag heel lastig. De spieren hebben in het begin van de week geprotesteerd.

Misschien was het niet heel duidelijk maar ik train uiteraard niet enkel in het weekend. Vorige week heb ik bvb op dinsdag een uur getennist en op donderdag 2 uur ‘op muziek gefietst’ (Spinning).

Op zaterdag had Luc Ronsse van ABC (en Wielerclub Onder Ons Parike) een mooie tocht georganiseerd voor enkele collega’s en mezelf. Het was niet de bedoeling om zware hellingen te doen maar eerder “te genieten” van het golvend landschap met een paar ‘uitspattingskes’. We vertrokken in Nazareth en trokken richting Kluisbergen, we hebben de Kluisberg zelf niet beklommen maar wel enkele hellingen errond. Voor de geïnteresseerden, ons parcours zag er al volgt uit: Wortegem-Petegem, Anzegem, Tiegem,Otegem, Zwevegem, Bellgem, Kluisbergen, Maarkedal, Oudenaarde, Nazareth en café De Oude Linde J.

Het was de eerste keer dat ik in groep reed en ‘t was fantastisch! Ik moest zelf eens niet op de weg(aanwijzingen) letten en  het gezelschap was top . Bovendien motiveert het om in minder goede momenten een tandje bij te steken. Ons groepje had ervaring zat en ze hebben mij heel wat tips gegeven. Zo deed ik blijkbaar te veel omwentellingen en moet ik durven korter op de voorliggers te rijden. Tja, … het waren allemaal lelijke venten.  J.  Alle gekheid op een stokje,  ik zal hun advies goed onthouden.

We hebben in een mooi tempo gereden. De 90 km werd aan een gemiddelde van 26,2 km gereden, wat naar mijn normen vrij stevig is. Bij de steilere hellingen hebben mijn maten echter op mij moeten wachten. Daar blijf ik toch moeite mee hebben. Ik heb wel geleerd dat je de hellingen op je eigen tempo moet rijden en niet persé proberen de anderen bij te houden. Positief was wel dat we de 90km aan één stuk gereden hebben en dat mijn hartslag snel terugviel na een zware inspanning. Conclusie: conditie is goed maar kracht en techniek ontbreekt nog om de hellingen op een soepele manier  te overwinnen…

We tellen af naar de start van Kom Op Tegen Kanker. Elk vrij moment moet dan ook gebruikt worden om te trainen. Zondag hadden we niets voorzien, dus gaan fietsen! Gestart in Oostakker maar passages  gemaakt door Lokeren en Sint-Niklaas. Er was, de eerste keer eigenlijk dit jaar, niet veel wind. De 78 km’ers werden afgelegd met een gemiddelde snelheid van 24 per uur.

Volgende week gaan we eens een nieuwe test doen. Een superlange tocht.

Zoals jullie zien komen er, naarmate mijn deadline nadert, meer verslagjes. Dat wil ook zeggen dat de trainingen nog intensiever worden. Goede zaak of gewoon noodzaak? We shall see…J

Bye

Vrienden,

“Dankzij” het mooie weer kon ik nog maar sinds begin april buiten trainen.

De eerste week van de paasvakantie trok Cindy met de kids, haar mama en Boy de hond op vakantie naar CenterParcs in Port Zélande. Helaas moest ik in Gent blijven omdat ABC geaudited werd door de bedrijfsrevisoren. Maar in het weekend heb ik ook mijn koffer gepakt en ben ik hen gaan vervoegen. In de auto had ik mijn nieuwe compagnon voor enkele weken mee: mijn nieuwe fiets! Een hip wit racemachien, stalen ros (uit carbon).

Op zaterdag heb ik een 90 km gereden. De infrastructuur voor fietsers in Nederland is subliem! Het laatste uur moest ik wel op een dijk tegen de wind in fietsen. Afzien! Niettemin, een mooi ritje om de nieuwe fiets in te wijden. Van cooling down na de fietsdoop was niet echt sprake, ik had Jochen immers beloofd om een uurtje te tennissen.

De inspanningen van de zaterdag waren op zondag zéér goed verteerd. s’Morgens voelde ik enkele stramme spieren maar eens op de fiets was de adrenaline baas boven de stramme spieren. In tegenstelling tot de rit op zaterdag trok ik deze keer noordwaarts, het is immers leuker om met de wind mee terug te keren J.  Ik heb opnieuw mogen genieten van de (fiets)infrastructuur, het mooie landschap, … Voor de kenners : ik heb een 110 km kunnen fietsen op het eiland dat ingesloten ligt door het Grevelingen(meer). Ik vond het leuk om Stellendam ‘aan te doen’ omdat enkele klanten van ABC daar gevestigd zijn. Op de rit kwam ik heel wat verwijzingen naar de overstromingen van 1 februari 1953 (Jochen, geschiedenis …) tegen.

Na de 2^de dag fietsen had ik spijt dat ik niet heel de week in Port Zélande heb kunnen fietsen. We hebben even onze agenda bijeen gelegd maar het was niet meer mogelijk nog een weekend bij te boeken vóór de 1.000 km KOTK.

Het was een heel leuk verlof, al is Cindy met heel wat blauwe plekken, gehavende handen, toegetakelde neus en onderkin teruggekomen… (haar fiets was tijdens een ritje een putje in de weg tegengekomen…)

Om het weekend af te sluiten hebben we aan een spelletje CRAZY BINGO meegedaan en zowaar de 2 hoofdprijzen gewonnen. Vooral de laatste hoofdprijs was interessant, een cheque ter waarde van 250€ … om opnieuw naar Centerparcs op vakantie te gaan. Zo zijn ze wel, die nederlanders…J

Het weekend van 13 april. Op zaterdagmorgen had ik niet veel tijd omdat onze jongens al om 12u45 moesten verzamelen voor de  match tegen Lochristi. In de voormiddag heb ik toch een 70 km gereden. Een beetje regen en een sterke wind waren mijn compagnons…

Zondag wou ik een eerste keer hellingen rijden. Ik heb uiteindelijk een 90 km uit de Ronde Van Vlaanderen gereden maar heb wel afgezien. U moet zich voorstellen, je haalt alles uit je lijf om de top van een helling te bereiken en als je de top bereikt hebt staat daar een enthousiaste 5-Beaufort om u te verwelkomen… Nadien kreeg ik het advies om bij sterke wind niet in de vlaamse velden te rijden maar tussen de huizen… We hebben weer wat bijgeleerd.

Natuurlijk was ik weer op stap met mijn nieuwe fiets. Toen ik over de Vlaamse Kasseien ‘bobbelde’ vroeg ik me eigenlijk af waarom ik, nadat ik zo’n dure fiets gekocht had, zo’n slechte wegen uitgekozen had…

Eventjes was er paniek tijdens dat ritje... In een afdaling, mijn computerke gaf zelfs 45 km/u aan, vliegt daar ineens iets in mijn oog. Het bleef in mijn oog zitten en begon direct te prikken. Noodgedwongen moest ik in de rem en mij goed opzij zetten voor de andere aanstormende fietsers. Nadat ik het beest overtuigd had om terug uit mijn oog te vertrekken heb ik toch maar besloten volgende week een fietsbril te kopen …  

Wat doet men op een zotte zondagmorgen?

Deze week had ik goed getraind;  2 x fitness, 1 x spinning en 1 x buiten op de fiets. Zaterdag was een verdiende rustdag en zondag ging het summum zijn. Ik zou samen met Nick & Anouska de Verada Follens Classic  rijden. Tijdens de week besloot mijn compagnon echter op hoogtestage te gaan naar Tenerife. Het is hem gegund. Door het slechte weer werd de Verada  Classic afgelast. Goede keuze Nick J.

IK heb héél lang getwijfeld maar dan toch mijn eigen Gent-Wevelgem gereden. Door de lage temperatuur (1°C) en een beetje sneeuw dat in Oostakker was blijven liggen, had ik gekozen voor de Mountainbike met dikke banden ipv de racefiets. Met mijn thermisch ondergoed, een extra thermische trui, een fleecetrui, een regenvest, een thermische caleçon,  een wielrennersbroek, de gevolgen van een avondje stappen in Mechelen (Soirée parisienne) en volle moed vertrok ik om 8u15.

Mijn eerste hinderpaal was reeds op de Kennedylaan. Deze grote baan is voorzien van een mooie fietsstrook afgezonderd van de autoweg door grote betonblokken (tot ongeveer heuphoogte). Na enkele kilometers was deze fietsstrook echter volledig afgesloten! Ik had dus de keuze: Met fiets over de betonblokken of de kilometers terug fietsen en ze opnieuw afleggen op de autobaan. Aangezien er zeer weinig volk op de baan was heb ik gekozen voor de eerste optie. Fiets erover, geen probleem, maar de betonblokken waren toch hoger dan ik ingeschat had. Gevolg, veel tijdverlies en een goede test voor mijn zeemvel. Ik kon nog niet inschatten of er lichamelijke letsels waren aangezien de koude al heel wat lichaamsdelen “verdoofd” had. Geen probleem, met een flinke bagage moed komt men ver.

Na een 14 km, net voor Vinderhoutte,  begon ik te twijfelen of ik wel op de goede route zat. De wegwijzers gaven aan dat ik richting Eeklo reed terwijl ik toch echt richting Kortrijk wou. Ik zag een klein padje dat richting de Leie leidde. Diat moest ik hebben! Het was een mooi padje dat mooi naast de Leie liep. Na een tijdje kwam ik een bordje “Private Eigendom” tegen. Aangezien het padje toch wel mooi langs de Leie liep en ik geen zin had om terug te keren, besloot ik door te rijden. Het padje bleef heel lang langs de Leie tot …het naar links afdraaide terwijl de Leie rechtdoor liep… Geen paniek, we blijven doorrijden, we zien wel waar we uitkomen. Na een tijdje liep het baantje dus dood … Ik mocht mij omdraaien en terugrijden. Op mijn terugrit zag ik een witte bestelwagen afkomen. Als ze wat dichter bijkwamen dan zag ik er zelfs een blauwe streep op en op enkele tientallen meters voor mij  gingen de zwaailichten aan. Ik mocht stoppen. Nadat ze me vroegen wat ik daar deed begreep ik meteen dat “fietsen” niet zou voldoen als antwoord. Ik heb de situatie uitgelegd en ze waren maar gematigd tevreden. Vervolgens mocht ik mijn identiteitskaart afgeven en ging één van de agenten ermee in de (vermoedelijke) warme combi. Geen probleem, ik mocht dus terugrijden. Eventjes dacht ik een lift te vragen tot op de openbare weg maar heb mijn geluk niet beproefd. Wetende dat ik dan nog een 55km mocht rijden was mijn moed ondertussen gezakt tot aan het niveau van de buitentemperatuur.

Ondertussen was het beginnen regenen. De keuze voor de mountainbike was dus gelukkig de goede geweest.  Het eerste uur kwam ik slechts 3 fietsers tegen!

Onderweg bedacht ik me dat men toch een chauffage op de fiets zou moeten kunnen installeren (aangezien men energie opwekt  door het fietsen). Het bovenlichaam blijft lekker warm door de ‘menselijk chauffage’ maar mijn onderlichaam had het heel zwaar te verduren. Op een bepaald moment dacht ik:” Als ik nu zou plassen zullen er vermoedelijk ijsblokjes uitkomen”.

De amateurfietsers bleven massaal afwezig en diegene die ik wel tegenkwam zagen er niet echt happy uit. Ik kende dat gevoel. Mijn moed was op maar ik was al over halfweg. De rest van de route is zo goed als normaal verlopen.

Nadat ik een klein ommetje gemaakt had om ergens beloofde koffiekoeken langs te brengen mocht ik mij lekker douchen. Aangezien mijn onderlichaam totaal onderkoeld was heb ik er niet echt van genoten.

Uiteindelijk heb ik een 73 km gereden met een mountainbike in de kou, voor wie het nog niet doorhad, aan een gemiddelde snelheid van 20,6 km. Op geen enkel moment heb ik enige vorm van krampen ondervonden en zelfs de voor mij traditiegetrouwe moeilijke 50 km grens heb ik vlot achter mij gelaten. Dit alles gaf mij vandaag toch een hartverwarmend  gevoel.

Groetjes,

Diederik

PS: Mijn GSM heeft de trip niet overleefd. Ondanks het feit dat hij in mijn regenjasje zat heeft hij teveel regenwater te verwerken gekregen. Bij deze start ik dus een nieuwe actie op om een GSM te kunnen kopen. Jullie kunnen storten op rekeningnummer xxx-xxxxxxx-xx. Met dank!