Woensdag 8 mei vertrokken Cindy en ik (bloednerveus) naar Mechelen. Wat ging er ons te wachten staan? Zou de 1.000 km lukken? Zou het een afgang worden? Zou ik de eerste dag ‘overleven’? Had ik wel alles bij? Wat? Hoe? Waar? …. Rustig blijven, we zien wel wat er op ons afkomt. Het gaf wel een gerust gevoel dat ik op (de ervaring van) Nick kon steunen. Nick zou zijn derde ‘tour’ doen. Ik wist wel dat mijn conditie (zeer) goed was, maar dat mijn rijvaardigheden (bochten, … etc) en klimtechniek onvoldoende waren.

Voor de mensen die niet zo bekend zijn met de 1.000 km Kom Op Tegen kanker : om een ploeg te kunnen inschrijven moet men minimaal 5.000€ sponsorgeld verzamelen. Er worden 2 ritten van 125 km per dag gereden en dit 4 dagen na elkaar (9-10-11-12 mei). Meestal is het één vlakkere rit en één euh …, meer uitdagende rit. Elke ploeg mag 1 renner inschrijven per rit. Slechts 63 ploegen schreven maar één renner in, d.w.z. dat één renner de volledige duizend km alleen rijdt! Zowel Nick, Eric (vriend van Nick) als ik waren 3 van de 63. Er waren nog 396 ploegen die meerder renners inschreven (meestal 8 renners die dan samen 1.000 km reden).
Toen we op ons hotel toekwamen hadden we al direct ‘onderbroekenlol’. We gaan hier niet neerschrijven wat er juist gebeurd is. Te schaamtelijk om ‘online’ te zetten. :-) We zullen jullie het wel zo eens uitleggen.

Donderdag 9 mei. 

De eerste dag. Opstaan om 10 voor 6, ochtendritueel (ontbijt, billekes insmeren, aankleden, fleskes vullen, krachtvoer meenene, bandjes oppompen en richting Grote Markt trekken...) en na inschrijving klaar voor de start om 7u. De eerste voormiddag reden we naar Kalmthout en in de namiddag keerden we terug naar Mechelen. Tijdens de rit in de voormiddag reed een collega van ABC mee. Dat was leuk want de tijd gaat veel sneller als je wat kunt tateren. Het zonnetje scheen gezellig en er waren geen hellingen! We hadden ook vrij snel door dat men zich best in de kop van het peloton zet. Zo heb je minder last van het accordeon-effect door collega’s die ongepaste maneuvers uitvoeren. In Kalmthout liep er wel wat mis met de organisatie. Normaal gezien krijgen de mensen die in de voormiddag gereden hebben een warm pastagerecht. De pasta was echter al aan andere mensen geserveerd. Wij kregen slechts enkele sandwiches.:-( In de namiddag moesten we 125 km terug naar Mechelen. Op weg naar Mechelen hebben we 80 km tegen een venijnige wind moeten opboksen en ik zakte verder weg in het peloton. Ik kon het wel bolwerken maar had het alles behalve comfortabel! Een 30 km voor Mechelen begon ik ook een beetje pijn te hebben aan mijn rechter knie(holte). Geen erg, het gebeurde wel meer tijdens de trainingen dat iets (even) pijn deed. Nu bleef het echter duren … Ik maakte me geen zorgen want het is niet abnormaal dat een lichaam na 220 km een beetje begint te ‘zeuren’ ..
We kwamen om 19u30 op de grote markt aan. Zoals iedere dag lieten we ons masseren en konden we tegen 21u30, met de aanwezige supporters, gaan eten. Terug op de kamer bereidden we de volgende dag voor. Alleen hoopte ik dat die pijn nu eens zou weggaan. S’nachts ben ik veel wakker geworden en telkens mijn knie een beetje geplooid ‘om te proberen’, maar de pijn bleef.

Vrijdag 10 mei. 

s’Morgens paniek. Ik kon geen kracht meer op mijn knie zetten en niet plooien. Het was onmogelijk om te fietsen, zeker 250 km! Ik had niet veel tijd meer voor de start en moest een beslissing nemen: rijden of niet. Gelukkig dacht ik bij mezelf: “ Als ik opgeef is het op de baan en niet in een hotelkamer”. Ik verscheen aan de start, voorzien van extra ‘taxigeld’. Ik verwachtte immers na een 10-tal minuten te moeten terugkeren. Mijn knie deed veel pijn tijdens het fietsen. Ik spaarde mijn rechterknie door meer mijn linkerbeen meer te gebruiken. Ik zat wel in de put want je start met de bedoeling van 1.000 km te rijden en na 250 km zou het al gedaan zijn… Gelukkig kon ik, met pijn, toch doorfietsen. We moesten s’middags in Roeselare zijn. Het was echter een zware rit! We reden via Herzele, Zottegem, Zwalmstreek, Ename, Oudenaarde, Kruishoutem, Nokere, … Bovendien hadden we een sterke tegenwind en slechts één bevoorrading. Gelukkig was er geen regen maar het was zéér koud door de sterke wind.
We waren dan ook zeer vermoeid wanneer we in Roeselare toekwamen. In Roeselare waren heel wat supporters voor mij gekomen, net zoals donderdagavond in Mechelen (extra steun was altijd welkom), maar ik moest mijn knie door een EHBO-post onder handen laten nemen. Gelukkig hadden we in de namiddag een bevoorrading meer en wind in de rug. Enkel in Gavere hadden we een ‘smeerlapke’ van een helling. De helling is redelijk stijl maar als je denkt dat je boven bent is er een korte bocht naar rechts en … het vervolg van de helling … . Het was voor mij echt afzien omdat ik door mijn knie niet recht op de pedalen kon staan. Na 250 km waren we eindelijk terug in Mechelen. Ik voelde dat de fysiek nog goed was maar de knie deed nog meer pijn. Het was nu niet meer enkel in de holte maar ook in de knie zelf. Ik heb mijn verhaal aan een dokter, kinesist en de hoofdkinesist gedaan. Volgens de dokter had ik een ontsteking in de knieholte, er zat reeds vocht opgestapeld, en een beginnende ontsteking aan de overgang van de hamstrings en de ligamenten. De heren hebben mij anderhalf uur behandeld en heel wat advies gegeven. Ze waren echter sceptisch of de 1.000 km haalbaar zou zijn. Gelukkig had Cindy ook al heel wat zalfjes, pilletjes en steunbanden gekocht. Mijn ouders hebben na 22 uur nog coldpacks gebracht, een collega renner, neef van Nick, had ontstekingsremmers mee,  en dan was het bang afwachten hoe de knie tijdens de nacht zou recupereren. Ondertussen was mijn eten koud geworden en heb ik mijn collega’s, die blijven eten waren, weinig gezelschap kunnen houden.

Zaterdag 11 mei. 

5u50, de wekker ging. Ik durfde niet goed uit bed stappen. Wat gaat het zijn? Knie was er niet goed aan toe. Kracht zetten deed pijn, plooien was pijnlijk en weinig stabiliteit in de knie… Gauw nog wat pilletjes genomen, zalfke opgesmeerd en knie goed ingepakt. De eerste rit van de dag was naar Deinze via Zelzate. Een eerder rustige rit maar wel voor de eerste keer regen. Aangezien ik niet goed kon accelereren moest ik altijd blijven doortrappen in de bochten. Bij een nat wegdek is dit echter zeer gevaarlijk. Ik kon mijn plaats in de kopgroep niet behouden en zakte weg tot in het onderste deel van de accordeon. Bovendien was er een gure tegenwind waardoor niemand veel zin had om te kletsen. Het was stil tijdens de rit (en dan duurt het lang). Ik had wel de indruk dat mijn knie beter werd. Ik voelde niet meer bij elke omwenteling pijn. Ter info, men maakt +/- 6.000 omwentelingen … per uur of 60.000 per dag! 
Effectief, ik voelde mij s’middags veel beter in Deinze. Het stappen ging beter en het laatste uurtje was de pijn sterk verminderd. Volgens de supporters zag ik er toch nog niet goed uit. :-( Ik denk echter dat ik mij meer zorgen maakte voor wat nog komen moest... In de namiddag moesten we namelijk de koninginenrit rijden naar Mechelen! (Kruishoutem, Zwalmstreek, Zingem, Zottegem, Roborst, Herzele, Geraardsbergen, Ninove, Roosdaal, …). Ik heb wel veel morele steun gekregen van de collega’s in het peloton en Nick heeft me op een paar moeilijke momenten letterlijk een zetje moeten geven (BEDANKT NICK). Na de eerste bevoorrading in Herzele had ik pech en geluk. Ik had voordien al gemerkt dat er precies een slag in mijn achterwiel zat. Tijdens de bevoorrading bekeek ik het achterwiel en zag ik dat er ferme blazen op mijn achterband stonden. Een wegkapitein had het ook gezien en verbood me zo verder te rijden. Het zou namelijk te gevaarlijk zijn omdat de achterband zou kunnen ontploffen. Ik moest dus met de fiets in de materiaalwagen voor een 10-tal minuten en ondertussen startte de karavaan opnieuw. Ik heb 2 grote hellingen, net voor Geraardsbergen, vanuit de materiaalwagen mogen bewonderen. Mijn fiets was gemaakt en ik werd uit de materiaalwagen gezet. Na een spurtje om te kunnen aansluiten aan de groep stonden we voor de muur in Geraardsbergen. We hebben de muur zelf niet opgereden maar wel de achterkant, ook stevig maar ik was goed uitgerust. S’avonds was ik zeer tevreden dat ik de gevreesde rit overleefd had, dat mijn knie eindelijk verbeterde en ik mij nog heel fris voelde. Nog één dag ….. Nog ééntje. Reeds 750 km gereden! Yes!

Zondag 12 mei: 

s’Morgens weer meer pijn in de verdomde knie! Ik maakte me niet ongerust omdat de kinesist het voorspeld had, maar de onzekerheid nam toch opnieuw toe. Stappen en plooien van de knie deed pijn. Weeral.
Op zondag reden we naar Bilzen. Er zou maar één zware helling zijn en voor de rest eerder een golvend landschap. We konden wel profiteren van een sterke meewind. Iets na 8u30 was hij er, de helling (in Tielt-Winge). Amaai! Er werd nogal gekreund en gehijgd op de fietsen. Ik denk dat er in weinig Vlaamse slaapkamers zoveel decibels geproduceerd worden. Ik wist dat er maar één helling was en heb mijn knie dus niet gespaard. De laatst 100 meters op de trappers de pijn verbijtend. Op het einde van de helling heb ik zelfs nog een paar collega’s ingehaald! Ik was euforisch! Er waren nog 210 kilometers te rijden maar geen zware hellingen meer. Uitrijden dus en vooral aandachtig blijven, vooral toen het begon te regenen rond 10u. De weg lag er soms gevaarlijk bij (regen, veel zand en fijne steentjes). Ik probeerde steeds op de vierde of vijfde rij te rijden. Zondagochtend was de rit echter zeer zenuwachtig. Er waren een paar goede renners bijgekomen, die enkel in de voormiddag reden, en die van voor stevig aan het drummen waren. Ik had echter geen zin in het schouderduwen en de psychologische spelletjes en liet mij een beetje terugvallen naar het midden van het peloton. Ik zocht steeds iemand uit die goed en stabiel reed zodanig dat ik in dat wiel kon blijven. Ik koos positie achter Sonia die zeer rustig reed. 
11u30: toen gebeurde het. Net voor Sonia maakte iemand een onverantwoorde beweging. Sonia kon niet meer uitwijken en ging tegen de vlakte. Ik zat kort achter haar en had geen tijd en plaats meer om te reageren … Sonia haar knie was geschaafd en ik had een schaafwonde ter hoogte van mijn jukbeenderen. Die begon snel op te zwellen, 't was geen zicht...:-) We hebben de kettingen terug op de fietsen gelegd en doorgereden tot in Bilzen.
In de namiddag wou ik kost wat kost een nieuwe valpartij vermijden. Ondanks de striemende regen en de felle tegenwind (we hadden meewind gehad in de voormiddag) hebben Nick en ik 125 km kop gereden. Ik vreesde dat mijn conditie het geen 125 km zou kunnen volhouden maar de adrenaline was sterk! Tot op de grote markt van Mechelen hebben we het volgehouden! Op de markt mochten de renners die de volledige 1.000 km gereden hebben voorop rijden. In onze groep waren dit 7 van de 160 renners/ploegen.
EN HET IS GELUKT !!!
De ontvangst op de grote markt was schitterend. Begeleid door de zwaantjes mochten we de goed gevulde markt oprijden. We waren er.  1 000 km !  Doel bereikt ! Ongelooflijk! Bloemen, Champagne, foto’s, interview, supporters,… Supergeweldig.


Dankwoordje:
We hebben de 1.000 km gereden tijdens het hemelvaart weekend maar eigenlijk is deze ‘actie’ maanden geleden gestart, en daarmee bedoel ik niet alleen voor de renners. Wie mogen zeker niet vergeten:
1)        Onze sponsors; zonder hen konden we ons niet inschrijven!
2)        Ons gezin: We hebben veel getraind. Daardoor waren we zeer vaak afwezig, veel wasgelegenheid gecreëerd en                  grote boodschappenlijstjes doorgegeven. Tijdens de vierdaagse mochten we ook steevast op de steun van onze                  wederhelften rekenen, het was een plezier om hen overal te zien verschijnen. Bedankt Cindy en tijdens de 4-                    daagse ook zeker  Anouchka.  
3)        Nick en Eric hebben hun ervaring met mij gedeeld zodat ik steeds goed voorbereid was. De duwtjes van Nick op              de zwaarste hellingen zaterdagnamiddag waren zalig. Bedankt Nick & Eric.
4)        De supporters die zijn komen opdagen tijdens de vierdaagse. Ik heb hen niet altijd de tijd kunnen geven dat ik                    eigenlijk wou geven maar dat zal ik goedmaken! Oprecht bedankt vrienden, familie, collega’s en buren!  Jullie                    waren super!