|
Wat doet men op een zotte zondagmorgen?
Deze week had ik goed
getraind; 2 x fitness, 1 x spinning en 1
x buiten op de fiets. Zaterdag was een verdiende rustdag en zondag ging het
summum zijn. Ik zou samen met Nick & Anouska de Verada Follens Classic rijden. Tijdens de week besloot mijn
compagnon echter op hoogtestage te gaan naar Tenerife. Het is hem gegund. Door
het slechte weer werd de Verada Classic afgelast.
Goede keuze Nick J.
IK heb héél lang getwijfeld maar
dan toch mijn eigen Gent-Wevelgem gereden. Door de lage temperatuur (1°C) en
een beetje sneeuw dat in Oostakker was blijven liggen, had ik gekozen voor de
Mountainbike met dikke banden ipv de racefiets. Met mijn thermisch ondergoed,
een extra thermische trui, een fleecetrui, een regenvest, een thermische caleçon,
een wielrennersbroek, de gevolgen van
een avondje stappen in Mechelen (Soirée parisienne) en volle moed vertrok ik om
8u15.
Mijn eerste hinderpaal was reeds
op de Kennedylaan. Deze grote baan is voorzien van een mooie fietsstrook
afgezonderd van de autoweg door grote betonblokken (tot ongeveer heuphoogte).
Na enkele kilometers was deze fietsstrook echter volledig afgesloten! Ik had
dus de keuze: Met fiets over de betonblokken of de kilometers terug fietsen en
ze opnieuw afleggen op de autobaan. Aangezien er zeer weinig volk op de baan
was heb ik gekozen voor de eerste optie. Fiets erover, geen probleem, maar de
betonblokken waren toch hoger dan ik ingeschat had. Gevolg, veel tijdverlies en
een goede test voor mijn zeemvel. Ik kon nog niet inschatten of er lichamelijke
letsels waren aangezien de koude al heel wat lichaamsdelen verdoofd had. Geen
probleem, met een flinke bagage moed komt men ver.
Na een 14 km, net voor Vinderhoutte,
begon ik te twijfelen of ik wel op de
goede route zat. De wegwijzers gaven aan dat ik richting Eeklo reed terwijl ik
toch echt richting Kortrijk wou. Ik zag een klein padje dat richting de Leie
leidde. Diat moest ik hebben! Het was een mooi padje dat mooi naast de Leie
liep. Na een tijdje kwam ik een bordje Private Eigendom tegen. Aangezien het
padje toch wel mooi langs de Leie liep en ik geen zin had om terug te keren,
besloot ik door te rijden. Het padje bleef heel lang langs de Leie tot
het
naar links afdraaide terwijl de Leie rechtdoor liep
Geen paniek, we blijven
doorrijden, we zien wel waar we uitkomen. Na een tijdje liep het baantje dus
dood
Ik mocht mij omdraaien en terugrijden. Op mijn terugrit zag ik een witte
bestelwagen afkomen. Als ze wat dichter bijkwamen dan zag ik er zelfs een
blauwe streep op en op enkele tientallen meters voor mij gingen de zwaailichten aan. Ik mocht stoppen.
Nadat ze me vroegen wat ik daar deed begreep ik meteen dat fietsen niet zou
voldoen als antwoord. Ik heb de situatie uitgelegd en ze waren maar gematigd
tevreden. Vervolgens mocht ik mijn identiteitskaart afgeven en ging één van de
agenten ermee in de (vermoedelijke) warme combi. Geen probleem, ik mocht dus
terugrijden. Eventjes dacht ik een lift te vragen tot op de openbare weg maar
heb mijn geluk niet beproefd. Wetende dat ik dan nog een 55km mocht rijden was
mijn moed ondertussen gezakt tot aan het niveau van de buitentemperatuur.
Ondertussen was het beginnen
regenen. De keuze voor de mountainbike was dus gelukkig de goede geweest. Het eerste uur kwam ik slechts 3 fietsers
tegen!
Onderweg bedacht ik me dat men
toch een chauffage op de fiets zou moeten kunnen installeren (aangezien men energie
opwekt door het fietsen). Het bovenlichaam
blijft lekker warm door de menselijk chauffage maar mijn onderlichaam had het
heel zwaar te verduren. Op een bepaald moment dacht ik: Als ik nu zou plassen
zullen er vermoedelijk ijsblokjes uitkomen.
De amateurfietsers bleven massaal
afwezig en diegene die ik wel tegenkwam zagen er niet echt happy uit. Ik kende
dat gevoel. Mijn moed was op maar ik was al over halfweg. De rest van de route
is zo goed als normaal verlopen.
Nadat ik een klein ommetje
gemaakt had om ergens beloofde koffiekoeken langs te brengen mocht ik mij
lekker douchen. Aangezien mijn onderlichaam totaal onderkoeld was heb ik er
niet echt van genoten.
Uiteindelijk heb ik een 73 km gereden
met een mountainbike in de kou, voor wie het nog niet doorhad, aan een gemiddelde
snelheid van 20,6 km. Op geen enkel moment heb ik enige vorm van krampen
ondervonden en zelfs de voor mij traditiegetrouwe moeilijke 50 km grens heb ik
vlot achter mij gelaten. Dit alles gaf mij vandaag toch een hartverwarmend gevoel.
Groetjes,
Diederik
PS: Mijn GSM heeft de trip niet
overleefd. Ondanks het feit dat hij in mijn regenjasje zat heeft hij teveel
regenwater te verwerken gekregen. Bij deze start ik dus een nieuwe actie op om
een GSM te kunnen kopen. Jullie kunnen storten op rekeningnummer
xxx-xxxxxxx-xx. Met dank!
|
